don Lush Gjergji – Dielli

Shën Nëna Tereze: jeta, porosia, trashëgimia dhe risia

September 4, 2021 by s p

Don Lush GJERGJI

(5 – vjetori i shenjtërimit)

Jeta

Gonxhe Bojaxhiu u lind në Shkup më 27 gusht 1910 nga prindërit shqiptarë katolikë Kolë Bojaxhiu dhe Drane, lindur Bernaj – Bojaxhiu, me prejardhje nga Prizreni dhe Novosella e Gjakovës.

Shkollën fillore – katër vitet e para – i kreu pranë famullisë së “Zemrës së Krishtit”, ndërkaq vitet tjera dhe gjimnazin në shkolla shtetërore.

Në moshën 18 vjeçare vendosi t’i shërbente plotësisht Zotit, Kishës, njeriut, përmes jetës rregulltare të “Motrave të Loretos” që vepronin në Kalkutë. Dhe atje bëri studimet universitare histori – gjeografi, dhe për pak kohë punoi i infermiere, pastaj si profesoreshë dhe drejtoreshë e shumë shkollave të mesme në Kalkutë.

Në vitin 1946 braktisi rregullin për t’iu kushtuar tërësisht “të varfërve ndër më të varfër”.

Në vitin 1950 themeloi motrat “Misionaret e Dashurisë”, pastaj “Vëllezërit Misionarët e Dashurisë” (1963), “Bashkëpunëtorët e Nënës Tereze”(1969), “Misionaret e Dashurisë – dega kontemplative” (1976) dhe “Vëllezërit e Fjalës – dega meshtarake” (1977).

Mori gati të gjitha shpërblimet më të larta kishtare dhe shekullare; edhe atë Nobel për Paqe (1979).

Mbarë bota e çmoi dhe nderoi me titullin më të lartë dhe më të ëmbël: Nëna e Dashurisë.

Si në jetë, ashtu edhe në vdekje dhe salikim, si në lumturim, ashtu edhe në shenjtërim, mblodhi dhe bashkoi mbarë botën pa asnjë dallim dhe përjashtim.

U kthye në “Shtëpinë e Atit” apo ndërroi jetë më 5 shtator 1997. Qe lumturuar nga Papa Shën Gjon Pali II (19 tetor 2003), ndërsa u shenjtërua nga Papa Françesku më 4 shtator 2016.

Në jetën dhe veprën e Nënës Tereze kemi tri faza kryesore jetësore që mund t’i dallojmë dhe t’i quajmë edhe me tri emërtime: Gonxhe Bojaxhiu (1910 – 1928), Motra Tereze e Loretos (1929 – 1950) dhe Nëna Tereze – Misionare e Dashurisë (1950 – 1997).

Këto tri periudha jetësore kanë tri qëndrime apo orientime, përcaktime themelore që përputhën me tri virtyte hyjnore: FEJA, SHPRESA dhe DASHURIA.

Për Nënën Tereze feja ishte kërkim, shpresa veprim, ndërsa dashuria flijim dhe dhurim.

Ajo ka folur pak, por ka vepruar shumë, mbi të gjitha ka dëshmuar fuqinë e fesë dhe frymëzimin e dashurisë, si dy shtylla të forta dhe të pathyeshme për jetë dhe për veprimtari.

Porosia

“Sa më pak kemi, aq më shumë japim, sepse e japim vetveten.”

“Dashuria mjekon vetminë.”

“Nëse i gjykojmë të tjerët, nuk kemi kohë për t’i dashur.”

“Shumë njerëz flasin për të varfër, por pak kush flet me të varfër.”

“Buzëqeshja kushton pak, por dhuron shumë.”

“Mos e kërkoni Zotin në toka të largëta. Ai është afër jush, në ju.”

“Varfëria më e keqe është mungesa e kujdesit dhe dashurisë.”

“Dita e djeshme ka kaluar, e nesërmja s’ka ardhur ende. Ne kemi vetëm: sot. Të fillojmë.”

“Vepra të vogla me dashuri të madhe.”

“Zoti është bukë. Zoti është dashuri. Zoti është gjithnjë.”

“Jezusi në Eukaristi është i njëjti edhe në çdo njeri, vëlla apo motër.”

“Nëse nuk jeton për të tjerët, nuk jeton fare.”

“Jepe pjesën më të mirë të vetvetes, zemrën, dashurinë.”

“Duaje jetën domethënë jeto dhe vepro me dashuri dhe për dashuri.”

“Vetëm dashuria do ta shpëtojë botën.”

“Pa dashuri dhe flijim jeta s’ka kuptim.”

“Veprat e dashurisë janë vepra të paqes.”

“Nëse dëshiron ta ndërrosh botën, ndërroje vetveten.”

“Dashuria mjekon dhe shëron gjithçka.”

“Gërbula e botës perëndimore është vetmia.”

Trashëgimia

Ajo dha gjithçka, mbi të gjitha vetveten dhe Zotin, nëpërmes dashurisë flijuese dhe dhuruese.

Ja disa ndër thesaret e saj për ne dhe për gjithë njerëzimin:

“Pa falje nuk ka as dashuri.”

“Dhurata më e bukur: falja.”

“Njeriu më i rrezikshëm: rrenacaku.”

“Mbrojtja më e mirë: optimizmi.”

“Fuqia më e madhe: feja.”

“Gjëja më e bukur në jetë: dashuria.”

“Nevoja më e madhe: Zoti.”

“Rreziku më i keq: vetmia.”

“Mundësia më e madhe: bashkimi.”

“Tjetërsimi më i keq: dyfytyrësia.”

“Dëshpërimi më i madh: zbulimi që mikun e ke armik.”

“Mësimi më i mirë: fëmija.”

“Suksesi më i madhe: e vërteta dhe dashuria.”

Risitë

Nënë e dashurisë universale, si është Zoti krijues dhe shpëtimtar i çdo njeriut; si është jeta, dhuratë dhe mundësi për çdo njeri; si është dashuri, burimi gëzimi, lumturie dhe pavdekësie, amshimi.

Gjithnjë kam studiuar dhe hulumtuar për rrënjët, burimin, zanafillën e këtij përkushtime dhe dashurie kaq prekëse dhe tërheqëse për mbarë botën. Përfundimi im është ky: janë dy burime unike që e kanë përgatitur dhe dhuruar atë gjithë botës:
• tradita dhe përvoja kombëtare ilire, arbërore dhe shqiptare, që mbështetet në këtë parime të shenjta dhe domethënëse: “Bukë, krip dhe zemër”, dhe: “Shtëpia është e Zotit dhe mysafirit”;” Mirë së të ka pru Zoti!”…

• si dhe përvoja dhe jeta e dashurisë së krishterë në familje dhe në bashkësi famullitare, kur Jezusi identifikohet me çdo njeri: “Çka do bëtë për njërin ndër këta vëllezër të mi më të vegjlit, e bëtë për mua” (Mt 25, 40).
• Ajo ishte Dashuria në veprim, siç e kam definuar unë, që ka dy burime të pashtershme për Nënën Tereze: Zotin – Dashuri dhe vëllain apo motrën Njeri. Askush në historinë e njerëzimit, as në atë të krishterimit, nuk kishte nisur dhe zbatuar një vepër të tillë pa kurrfarë përjashtimi kombëtar, fetar, gjinor, kastor, shoqëror, dhe vetëm ajo kishte arritur që t’i bashkonte të gjithë, hinduistët, budistët, myslimanët, të krishterët, ateistët, gnostikët, me fuqinë e fesë dhe frymëzimin e dashurisë.

Kontemplative – aktive, gjithnjë dhe gjithçka me Zotin, për Zotin, si dhe me njeriun dhe për njeriun, pa i ndarë apo përjashtuar kurrë nga jeta dhe veprimtaria. Ky “dualizëm” – Zoti dhe Njeriu apo Njeriu dhe Zoti – kanë krijuar te Nëna Tereze harmoninë e mrekullueshme nëpërmes fesë dhe dashurisë gjithnjë në kërkim dhe në veprim.

Papa Françesku për Nënën Tereze në Shkup ndër të tjera tha : “Uri për bukë, uri për vëllazëri, uri për Zotin. Si e njihte kaq mirë Nëna Tereze këtë uri, ajo që ka dashur që jetën e saj ta themelonte në dy shtylla: Jezusi i mishëruar në Eukaristi dhe Jezusi i mishëruar në të varfër. Dashuri që marrim dhe dashuri që dhurojmë. Dy shtylla të pandashme që e kanë karakterizuar ecjen e saj, e kanë lëvizur, edhe ajo me dëshirë për ta shuar etjen dhe urinë e Tij. Ka shkuar te Zotëria dhe në të njëjtën kohë ka shkuar te vëllai i nënçmuar, i padashur, i vetmuar dhe harruar; ka shkuar te vëllai dhe e ka gjetur fytyrën e Krishtit… “ (Shkup, 7 maj 2019).

Shenjtëresha e Jetës dhe Dashurisë: “Kudo që jeta është në rrezik, aty duhet të jemi ne”; sidomos mbrojtjen e jetës së fëmijëve të pa lindur, njerëzve të dëbuar dhe të përjashtuar, të varfërve ndër më të varfër, të gërbulurve, të moshuarve, të atyre që gjithnjë pësojnë dhe fare nuk jetojnë, por vuajnë dhe pësojnë. Jeta pa dashuri është vetëm barrë, peshë, kryq, sepse kuptimi i jetës dhe veprimtarisë është Dashuria.

Vuajtja bekim e jo mallkim, duke ia gjetur kuptimin në vuajtjen e motivuar dhe të ofruar, në bashkë-ndarje me Jezusin dhe me çdo njeri. Solidariteti, edhe më tepër, dashuria në veprim është mjekimi universale për çdo të keqe në botë.

Ajo thoshte kështu: ”Të varfrit na japin ne shumë më tepër, na dhurojnë mundësinë që konkretisht ta duam dhe ta shërbejmë Jezusin i cili pëson në ta. Ata na japin falënderimin… Paqja do të vijë në botë nëpërmjet të varfërve. Të varfrit janë të detyruar të jenë të tillë, ndërsa ne jemi të varfra për dashuri ndaj Jezu Krishtit dhe për t’i kuptuar deri në fund ata që nuk kanë asgjë duke jetuar si ata dhe me ata… Jepni duart tuaja për shërbim të varfërve, zemrën tuaj për t’i dashur të varfrit. Dashuria e vërtetë është gjithmonë flijim dhe dhurim”.

Dhurim falas dhe në tërësi, si risia e pestë e Nënës Tereze, me dashuri dhe për dashuri, me hare dhe me falënderim. Ajo shpeshherë thoshte kështu: “Nëse nuk mund të bësh asgjë për të tjerët, atëherë së paku buzëqeshu, sepse kjo nuk të kushton asgjë, por jep shumë. Gëzimi duhet të jetë një ndër thesaret e jetës sonë… Kështu më thoshte Nëna Loke: ”Gonxhe Gjyli, bija ime, ose bëje këtë punë me zemër, ose mos e bëj aspak!”

Dhe vazhdon kështu: ”Unë ju kam thënë motrave përgjegjëse për bashkësitë tona: Bota është plot mjerime, vuajtje, pikëllime. Ne duhet të dalim në botë për ta pakësuar vuajtjen, për të qenë rrezja e Dashurisë së Zotit. Ata që vuajnë duhet të gjejnë në ne Ungjillin ngushëllues… Çdoherë kur e takoni Jezu Krishtin në të varfër, buzëqeshini. Nëse nuk doni t’i buzëqesheni Jezusit në të varfër, më mirë mos dilni fare ose kthehuni së shpejti në kuvend…”.

Dhe ja, prapë mrekullia e dashurisë dhe e shenjtërisë: Më e varfra e botës, Nëna Tereze, më së shumti i ka ndihmuar të varfrit e botës, jo vetëm në anën materiale, por edhe më tepër në atë shpirtërore, sepse është dhuruar falas dhe tërësisht, me gëzim dhe me dashuri të plotë Zotit nëpërmes njeriut.

Çfarë risie sjell Nëna Tereze për ne shqiptarët dhe për mbarë njerëzimin? Atë që Shën Nëna Tereze ka thënë në kohë dhe në hapësira të ndryshme; atë që ajo na ka lënë si testament – amanet shpirtëror; atë që ajo ka mbjellë në ndërgjegje, shpirt, mendje, zemër dhe në jetën tonë, që të jemi bijtë dhe bijat shpirtërore të Nënës sonë të madhe.

Prandaj, dëshira ime është kjo: që mbarë populli Shqiptar, sidomos ajo pjesa që nuk ka pasur mundësi ta shihnin, dëgjonin, përjetonin për së afërmi, tani nëpërmes teksteve, fotografive, dorëshkrimeve burimore, botimeve, leximeve dhe meditimeve, ta njohim Shenjtëreshën e Jetës dhe të Dashurisë, Bijën, Motrën, Nënën tonë, tashmë edhe Shën Nënën e mbarë njerëzimit, me këto synime dhe qëllime:

Për ta njohur atë si ishte vërtet dhe është, sidomos në lidhje me Popullin dhe Kishën tonë;

Për ta nderuar dhe falënderuar për dëshmi të mrekullueshme të historisë, lashtësisë, autoktonisë sonë ilire, arbërore dhe shqiptare, që na ngriti edhe ne në piedestalin e Nobelit dhe të Shenjtërisë; veçmas me ata të vuajtjes, pësimit, mjerimit, vetmisë, mungesës së kujdesit dhe të dashurisë;

Për ta imituar, së paku në mirësi dhe dashuri, në rrethe tona personale, familjare dhe shoqërore ose siç do të na thoshte ajo me gojën dhe zemrën e saj: “jepe pjesën më të mirë të vetvetes” dhe “vepra të vogla me dashuri të madhe”;

Për ta krijuar kulturën e jetës dhe qytetërimin e dashurisë, si dy shtylla jete dhe veprimi, sipas parimi: “Kudo që jeta është në rrezik, aty duhet të jemi edhe ne”.

Për t’iu lutur dhe kërkuar ndihmën dhe ndërmjetësimin e saj te Zoti, për të tashmen dhe të ardhmen tonë sa më të mirë dhe të lumtur.

Me një fjalë: unë jam munduar që me shkrime dhe botime të mia në 17 vëllime, Gonxhen tonë, tash Shën Nënën Tereze, t’ia kthej Kishës dhe Popullit tonë Shqiptar, duke e paraqitur dhe mishëruar në fjalë, porosi, takime, afrime, bashkime, mendime, porosi, fotografi, dorëshkrime.

Dhe për çdo njeri të mendjes së hapur e zemrës së mirë, ajo tashmë është një model jete dhe veprimi, një frymëzim feje dhe dashuri, një ndërmjetëse e fortë dhe e dashur, për hapat tanë jetësorë në të tashmen dhe në të ardhmen.

Kjo trashëgimi, dhuratë, si shpërblim flijimi dhe martirizimi shekullor, si dëshmi e krishterimit ndër ne, e Ungjillit dhe traditës tonë, duhet gjithnjë të përkujtohet dhe kurrë të mos harrohet, sidomos në 5 – vjetorin e shenjtërimit të saj. Për këtë Nëna jonë Tereze ishte dhe do të mbesë “Ungjilli i gjallë”, të cilit ajo i besoi dhe e zbatoi me përpikëri dhe shumë dashuri, risia ungjillore, “Misionarja e Dashurisë”, Nëna e botës së mjerimit, e tash Shenjtëresha e Jetës dhe Dashurisë.

Ne shqiptarët, bijtë dhe bijat e saj shpirtërore, jemi trashëgimtarë të kësaj historie dhe mrekullie, feje dhe dashurie, vëllazërie gjithë-njerëzore, për krijimin e bashkimit në dallime, mozaikut tonë historik dhe aktual.

Shën Nëna Tereze lutu për Popullin tonë Shqiptar, si dhe për mbarë botën!

Prishtinë, 5 shtator 2021 Don Lush GJERGJI

Predikimi në Meshën e Dritës për të ndjerin Kolë BERISHËN

August 30, 2021 by s p

Nga: Don Lush GJERGJI

Fijet e jetës dhe të vdekjes, sidomos lindja – fillimi, si dhe vdekja – kalimi në amshim, nuk janë në duar tona. Ato janë në duart e Zotit, Krijuesit dhe Shëlbuesit tonë, me dashje apo pa dashje tonë. „Unë jam Ringjallja dhe jeta: kush beson në mua, edhe nëse vdes, do të jetojë.“ (Gjn 11, 25), na siguron Jezusi. Bashkë me psalmistin edhe ne themi dhe lutemi: “O Hyj, mos më rri larg, Hyji im shpejto të më ndihmosh… Kënaqësia ime është të qëndroj në praninë e Hyjin.” (Ps 71 (70), 12; Ps 73 (72), 28). Janë dy momente: kërkimi i ndihmës, por edhe siguria që vetëm prania, dashuria, mirësia, falja e Zotit, do t’i plotësojë në tërësi të gjitha kërkesat, nevojat, dëshirat, planet, mbi të gjitha etjen dhe urinë për Jetë dhe për Dashuri – amshim të lumtur. Besimtari, i krishteri, këtë e di dhe e pranon vdekjen – kalimin në amshim, si mundësi, dhuratë, bashkëpunim dhe bashkëudhëtim me Zotin, por edhe si rast shpërblimi, amshimi dhe pavdeksie. „Baca Kolë“, si e kemi quajtur ne me shumë nderim, simpati dhe dashuri, ishte një i krishterë i sprovuar nga jeta, me pengesa, burgime dhe sëmundja. Ai në rini kishte besim që nëpërmjet shkollimit, arsimimit dhe qytetërimit, do të ngritej niveli i vetëdijësimit, kulturës, me këtë edhe arritja e idealeve të larta, si liria, demokracia, barazia shoqërore dhe kombëtare, paqja e mirëfillët e mendjes dhe zemrës. Ishte një lloj „iluministi“ modern. Mu për këtë ai kishte investuar shumë në shkollimin personal, të fëmijëve, por edhe t; popullit me veprimtarinë edukative, arsimore dhe pedagogjike. Puna dhe vperimtaria e tij në këtë lëmi qe keqinterpretuar dhe ndaluar për rrethana të njohura politike. Kur çdo gjë „ra në ujë“, me shembjen e sistemit dhe ideologjisë komuniste dhe ateiste, Kola ynë doli në front të parë të luftës paqësore dhe jo – dhunore, së bashku me të ndjerin dr. Ibrahim Rugovën dhe shumë të tjerë, duke besuar dhe investuar shumë për vlera dhe virtyte njerëzore, kombëtare dhe fetare. I thonte vetvetes dhe të tjerëve: „Tash është koha jonë…, për të dëshmuar dhe vepruar sipas parimeve dhe bindjeve tona!“. Jezusi na thotë; „Rini gati, sepse Biri i njeriut do të vijë në atë orë kur ju s’e pritni.“ Këtë qortim të Mjeshtrit hyjnor ai e komentonte kështu: „Zoti i ka në dorë të gjitha, sidomos shtegtimin tonë në amshim… Ai i pari vullnetarisht e ka provuar vdekjen, për të na bindur se ajo është vetëm një kalim, për ne ndoshta pak i vështirë, i panjohur, por kalim në amshim…“ Për ne besimtarët nuk ka kohë të mirë dhe të keqe, por ka njerëz të bindur dhe të përcaktuar, të guximshëm dhe vizionarë, që në çdo kohë dhe vend mundohen të jenë vetvetja, të udhëhequr nga e Vërteta dhe Dashuria, për të mirën e të gjithëve. Kështu edhe Kolë Berisha hyri në politikë, jo për karierizëm, edhe më pak për nam apo famë, aspak për fitime dhe përfitime, por për ta mbrojtur Popullin e përbuzur dhe të kërcnuar, për ta dhënë kontributin e tij në proceset e rëndësishme të Shqiptarëve në Kosovë dhe më gjerë. E bashkëndante moton e Presidentit dr. Ibrahim Rugova: „Jemi argatë të popullit.“ Dhe edhe kësaj ia doli me faqe të bardhë, me ndihmën dhe praninë e Zotit, si dhe me përkrahjen e Popullit. Faza e tretë e jetës së tij, ishte sfida me vuajtje, më vonë edhe „shoqërimi“ i gjatë me sëmundje, prandaj Kryqi. Prapë doli në pah karakteri i fortë i tij, feja konkrete, si jetë me Zotin dhe me të afërmin, shpresa – edhe atëherë kur çdo gjë duket si e pa shpresë, mbi të gjitha motivimi dhe frymëzimi, përkushtimi, dashuria për Zotin, Popullin, familjen, çdo njeri të mendjes dhe zemrës së mirë. Në sëmundje ishte i durueshëm dhe me shpresë, jo aq në shërim, sa në amshim. Disa herë pata mundësinë ta vizitoj dhe t’ia ndaj sakramentet e shtegtimit për amshim, që i pranonte me plotë fe dhe siguri, me shumë nderime dhe falënderime. Jeta e tij tokësore kushtuar arsimimit, pastaj politikës, së fundi sfida e sëmundjes dhe vuajtes, e skaliten figurën e njeriut, bashkëshortit, babait, besimtarit të fortë dhe të pathyeshëm, parimor në ide dhe ideale të larta njerëzore, kombëtare dhe fetare. Feja për Kolë Berishën, „nuk është në urdhërime, por për një rrugë, ose më saktë, për rrugën vendimtare me të cilën duhet të angazhohemi, që të mund të bëhemi vetvetja“, komenton ai në parathënie shqip të librit Luigi Giussani, Ndjenja fetare, vëllimi i parë Rrugëtimi, DRITA, 2011, f. 17. Ky rrugëtim, me Zotin dhe me të afërmin, na sjellë në amshim. Dhe porosia e Jezusit, që aq shumë i pëlqente Kolës tonë: „Në botë keni vuajtje, por mos u trembni – unë e munda botën!“, pohonte që është ngushëllimi më i madh që mund ta kemi në sfida të ndryshme të jetës tokësore. Zoti, i cili i di të gjitha, dhe nuk i ka mbetur askujt borxh, Kolë Berishën e shpërbleftë me dritë, paqe, jetë dhe lumturi të amshura, ndërsa familjen dhe miqët. me ngushëllime, që burojnë nga feja e krishterë, ngjallja e Krsihtit, si burim dhe fitore përfundimtare për ne dhe për shëlbimin tonë.

Pushoftë në paqe!

Prishtinë, 30 gusht 2021 Don Lush GJERGJI

Shën Nëna Tereze, histori, porosi dhe trashëgimi

August 27, 2021 by s p

Don Lush GJERGJI

Gonxhe Bojaxhiu u lind në Shkup më 26 gusht 1910 nga prindërit shqiptarë katolik Kolë Bojaxhiu dhe Drane lind. Bernaj – Bojaxhiu, me prejardhje nga Prizreni dhe Novosella e Gjakovës.

Shkollën fillore, katër vitet e para, i kreu pranë famullisë së “Zemrës së Krishtit”, vitet tjera dhe gjimnazin në shkolla shtetërore. Në moshën 18 – vjeçare vendoset për shërbim të plotë Zotit, Kishës, njeriut me jetën rregulltare të “Motrave të Loretos” që vepronin në Kalkutë. Atje bëri studimet universitare histori – gjeografi, dhe për pak kohë punoi i infermiere, pastaj si profesoreshë dhe drejtoreshë e shkollave të mesme në Kalkutë. Në vitin 1946 braktisi rregullin për t’iu kushtuar tërësisht “të varfërve ndër më të varfër”.

Në vitin 1950 themeloi motrat “Misionaret e Dashurisë”, pastaj “Vëllezërit Misionarët e Dashurisë” (1963), “Bashkëpunëtorët e Nënës Tereze” (1969), “Misionaret e Dashurisë – dega kontemplative” (1976) dhe “Vëllezërit e Fjalës – dega meshtarake” (1977)…

Mori gati të gjitha shpërblimet më të larta kishtare dhe shekullare, edhe atë Nobel për Paqe (1979). Mbarë bota e çmoi dhe nderoi me titullin më të lartë dhe më të ëmbël: Nëna e Dashurisë.

Si në jetë, ashtu edhe në vdekje dhe salikim, si në lumturim, ashtu edhe në shenjtërim, mblodhi dhe bashkoi mbarë botën, pa asnjë dallim dhe përjashtim.

U kthye në “Shtëpinë e Atit” apo ndërroi jetë më 5 shtator 1997. Qe lumturuar nga Papa Shën Gjon Pali II (19 tetor 2003), ndërsa shenjtëruar nga Papa Françesku më 4 shtator 2016.

Në jetën dhe veprën e Nënës Tereze kemi tri faza jetësore që mund t’i dallojmë dhe quajmë edhe me tri emërtime: Gonxhe Bojaxhiu (1910 – 1928), Motra Tereze e Loretos (1929 – 1950) dhe Nëna Tereze – Misionare e Dashurisë (1950 – 1997).

Këto tri periudha jetësore kanë tri qëndrime,orientime dhe përcaktime themelore që përputhën me tri virtytet hyjnore: FEJA, SHPRESA dhe DASHURIA.

Për Nënën Tereze feja ishte kërkim, shpresa veprim, ndërsa dashuria flijim dhe dhurim.

Ajo ka folur pak, por ka vepruar shumë, mbi të gjitha ka dëshmuar fuqinë e fesë dhe frymëzimin e dashurisë, si dy shtylla të forta dhe të pathyeshme për jetë dhe për veprimtari, duke krijuar kulturën e jetës dhe qytetërimin e dashurisë.

Në këtë libër do t’i gjeni 7 intervista ekskluzive, 5 vizitat e saja në Kosovë: 1970, 1978, 1980, 1982, 1986, 5 faksime apo dorëshkrime origjinale të Nënës tonë të madhe në gjuhën shqipe, mbi të gjitha histori, porosi dhe trashëgimi shpirtërore dhe kulturore, me një fjalë Nëna jonë Tereze dhe Populli ynë Shqiptar, dikur dhe sot, në vazhdimësi dhe trashëgimi.

Fatbardhësia e këtij libri është që së shpejti do të botohet edhe në gjuhën anglishte, gjermanishte, polonishte, rumanishte, frëngjishte, kroatishte dhe sllovenishte…

Thesarin e jetës dhe veprës së Shën Nënë Terezes , së pari për ne Shqiptarë, pastaj për Kishën dhe mbarë njerëzimin, jam munduar ta shënoj dhe ofroj, kështu që edhe ata që nuk e kanë pasur fatin tim që ta njohin dhe të shoqërohen për së afërmi, disa nëpërmjet këtij botimi, të takohen, afrohen dhe bashkohen me Të, për të qenë gjithnjë e më të lirë dhe më të mirë.

Shën Nëna Tereze, lutu për dhe për botën mbarë!

Prishtinë, Ditët Përkujtimore të Nënës Tereze, 5 – vjetori i shenjtërimit.

Don Lush GJERGJI

Të vdesësh nga vetmia, kjo vuajtje johumane

August 27, 2021 by s p

Nga Majlinda Bregasi

Don Lush GJERGJI, Conversazioni con Madre Teresa, VELAR – Dottrinari, 2021, f. 95. Kur të pish një pikë ujë kujtohu për mua, lutu për mua dhe unë gjithmonë do të të kujtoj në lutjet e mia përpara Zotit tonë, sepse ti je prifti im.

Janë këto fjalët e fundit që Shën Nëna Terezë i thotë autorit të këtij libri, Dom Lush Gjergjit, që për mua janë shumë domethënëse nga shumë pikëpamje. Dhe si gjithmonë fjalët e fundit janë ato të pashlyeshmet, testamenti që u duhet transmetuar të tjerëve, është besa për ne shqiptarët. Kush e njeh Dom Lushin, veprimatarinë e tij të pashterrshme, librat e tij dhe atë si person, gjithmonë i gatshëm për të të dëgjuar e për të të kuptuar, pa të gjykuar kurrë, nuk e ka të vështirë ta kuptojë përkushtimin dhe adminirimin e tij për Nënë Terezën e Kalkutës. Nuk e di nëse kjo rrjedh nga lidhja e gjakut, ajo etnike, apo nga lidhja shpirtërore, ajo që i lidh njerëzit në botë nga të njëjtat ndjenja humane, por është e qartë që Shën Nënë Tereza është muza e tij. Analiza e bisedës është fusha ime e ngushtë e studimeve, ajo që më frymëzon për të kuptuar natyrën humane nëpërmjet akteve spontane të komunikimit, natyrale, të papritshme, të paprojektuara, por gjithmonë të qëllimshme. Ne e organizojmë jetën, ndërtojmë marëdhëniet tona me të tjerët nëpërmjet bisedave të përditshme, ku gjuha njerëzore shfaqet në natyrshmërinë e saj të plotë, pa përpunime stilistike e semantike mbi letër. Janë gjithë ato fjalët që me të dalë nga goja hyjnë direkt në mendjen e të tjerëve, duke prekur edhe ndjenjat më të fshehta. Forca e fjalës, mbi të cilën janë ngritur monumente mendimesh duke u nisur pikerisht nga Bibla, ‘E para ishte fjala’, që në bisedat e përditshme merr krahë. Dhe ja ku qendron bukuria e këtij libri dhe mençuria e autorit që na sjellë pjesë të bisedave të tyre për të na hapur me natyrshmëri dyert e një bote që na përket më shumë sesa e mendojmë.

Fluturojmë tash drejt botës së pafundme së një gruaje të vogël, nga një vend i vogël, i parëndësishëm për botën, që mrekulloi njerëzimin me forcën e saj shpirtërore, me përkushtimin e saj ndaj të tjerëve dhe me dashurinë e saj për jetën.

Jeta, jeta njerëzore. Ajo që nuk mund të hiqet mënjanë, të zvetënohet, të hidhet poshtë, të harrohet. Sepse Zoti tha që vlejmë më shumë se lulet, thotë Nënë Tereza që këtë vlerë diti ta ridimensionojë, jo përpara Zotit, sepse dashuria e tij është e pafundme, por përpara nesh, pasi shpesh na qëllon të humbasim në përditshmërinë tonë.

‘E dimë se ka sëmundje të rënda në botë, por gjithmonë e më shumë po e shohim se sëmundja më e madhe në botë është që njerëzit nuk kanë dashuri njëri për tjetrin, nuk ka dashuri mes tyre’, ankohet shenjtja jonë. Mungesa e dashurisë, mbyllja në vetvete, përqendrimi në universin tonë të vogël duke injoruar gjithë atë që është përreth nuk bën gjë tjetër, përveçse të rrisë distancën me të tjerët, duke na bërë gjithmonë e më të huaj me botën, gjithmonë e më të varfer në ndjenja. Sepse nuk mjafton pasuria për të qenë të pasur.

Pse dhurojmë? Shpesh ia kam bërë vetes këtë pyetje duke menduar për atë ndjesi që prodhohet pasi kemi bërë një veprim që e dimë mirë që për dikë do të thotë shumë. Sepse i duam të tjerët? Sepse kemi mësuar që nuk mund të jemi të lumtur kur të afërmit tanë vuajnë? Sepse kjo pandemi globale, si asnjëherë më parë, na mësoi se fqinjët tanë janë edhe ata që jetojnë në kontinente të tjera? Se kjo botë, konfuze dhe indiferente në pamje të parë, në realitet është shumë më e lidhur? Se pasuria e të pasurve varet direkt nga forza e të varfërve? Apo sepse të dhurosh të bën thjesht të lumtur? Dhe ne dhurojmë për këtë motiv, sepse duam të jemi të lumtur. Dhe nuk ka rëndësi ku shkojnë dhuratat tona, ne buzëqeshim çdo herë që e bëjmë, ndihemi të dobishëm. Është pikërisht të ndjerit i padobishëm që krijon një vuajtje të madhe dhe na shpie në dëshpërim të thellë e depresion.

Na kanë mësuar se qenia njerëzore është një makinë shumë e komplikuar dhe si e tillë është perfekte. Por praktikisht ne kuptohemi pa sforcime edhe me njerëzit që u përkasin kulturave dhe gjuhëve të largëta. Të gjithë kemi të njëjtën buzëqeshje. Të njëjtat lot. Të gjithë kemi uri, etje dhe mbi të gjitha kemi një nevojë të madhe për të ndier dashurinë e të tjerëve.

‘Njerëzit në gjithë botën vuajnë kryesisht nga vetmia, nga braktisja… Nuk vdesin vetëm nga uria, mund të vdesin nga vetmia, nga të mos pasurit asnjë njeri me të cilin të flasin. Kanë nevojë për të pasur afër dikë që i do.’ Të vdesësh nga vetmia, çfarë vuajtje jonjerëzore!

Gjatë gjithë jetës kam jetuar si kafshë, por po vdes si engjëll, i tha një njeri i varfër, i braktisur nga familja, nënë Terezës ndërsa ajo e mbante në krahët e saj. Faleminderit! Ishin fjalët e tij të fundit ndërsa jepte shpirt. Një Faleminderit që flet shumë, një Faleminderit që Nënë Tereza nuk do ta harronte kurrë.

Shenjtja jonë ka takuar miliona njerëz në botë dhe ka ditur të shprehë me fjalë kaq të thjeshta shqetësime kaq të mëdha të njerëzimit. Vetmia. Ky burim i pashterrshëm për frymëzimin artistik që i ka shtyrë njerëzit të krijojnë kryevepra arti, ky burim vuajtjesh është po kaq i domosdoshmëm edhe për të ndier praninë e Atit.

‘Vuajtja është shenja që Zoti na do sepse na afron me të, na bashkon me kryqin e tij. Kur shoh njerëzit që vuajnë kaq shumë mendoj që kalvari është gjithkund, që vuajtja e Krishtit jeton te njerëzit tanë. Duke parë Krishtin e kryqëzuar, shohim kokën e tij të përkulur për të na puthur, krahët e hapura për të na përqafuar, zemrën e hapur që të mund të gjejmë një strehim te ai.’ Ja pse shërben vuajtja për Nënë Terezën: të mos harrojmë Atin, sakrificën e tij për ne, dashurinë e tij, praninë e tij.

Por a arrihet që me dashuri të tejkalohet çdo gjë?

Deri tani kam arritur të arrij çdo gjë me dashuri dhe me lutje, i thotë shenjtja Dom Lushit, ‘por këtë jo’ duke iu referuar kërkesave të pandërprera ndaj shtetit shqiptar për t’i dhënë leje të vizitonte nënën dhe motrën që jetonin në Tiranë gjatë diktaturës së Enver Hoxhës. Nuk i kishte parë që në vitin 1928, por më kot. Autoritetet shqiptare nuk ia dhanë kurrë atë leje. Nënë Tereza mundi vetëm të vizitonte varret e tyre pas rënies së regjimit.

‘Ende ekzistojnë kufij dhe pengesa që as dashuria nuk arrin t’i tejkalojë. Vetëm Zoti e di motivin pse nëna dhe motra ime duhet të vuajnë kaq shumë në këtë botë. Pa dyshim, lutjet dhe sakrifica e tyre më ndihmojnë shumë në misionin tim. Çdo gjë për lavdinë e Zotit’ thotë shenjtja me fytyrën e trishtuar. Ajo grua trupvogël që dukej si e bërë prej hekuri e nuk mposhtej përpara asgjëje, ajo që kishte i dhuruar botës mijëra buzëqeshje, ajo që ua kishte zbutur dhimbjen njerëzve të braktisur nëpër rrugë, të cilët kishin dhënë frymën e fundit në prehërin e saj, për herë ta parë i rrëfen priftit të saj dhimbjen personale.

‘Ndonjëherë marr ndonjë letër nga nëna dhe motra nga Tirana. Shkruajnë pak dhe kanë dëshirë të më takojnë mua dhe vëllain Lazrin… ajo që mund të them është që lutem shumë për Shqipërinë, lutem që Zoti ta ndriçojë kët popull dhe që t’i bëjnë të kuptojnë se nëse duan të jetojnë në paqe duhet të duan njëri-tjetrin… Mendoj se për Kishën tonë katolike shqiptare ende nuk ka kaluar e Premtja e Madhe, por besimi ynë na mëson se jeta e Krishtit nuk përfundon këtu, por vazhdon mbi kryq dhe plotësohet me Ringjallje. Njerëzit tanë nuk duhet e nuk munden ta harrojnë kurrë këtë.

‘Duajeni tjetrin ashtu si ju do Zoti ju! Kumbojnë fjalët e saj, fjalët e shenjtes sonë që ia kushtoi gjithë jetën vetëm një qëllimi, përhapjes së dashurisë universale, mbi të gjitha për ata që vuajnë.

Prishtinë, 26 gusht 2021 Majlinda Bregasi

(Ditët Përkujtimore të Nënës Tereze)

DOKUMENTARI PËR MARJAN CUBIN, SHFAQJE E FESTË NË KOSOVË

August 14, 2021 by s p

DON LUSH GJERGJI: MARJAN CUBI – NJERI I BISEDIMIT, DIALOGUT DHE KOMUNIKIMIT

-“Marjan Cubi – urëlidhës mes Kosovës dhe Amerikës”, dokumentari i ardhur nga Nju Jorku shfaqet në Prishtinë, në sallën e Katedralës Shën Nënë Tereza. Është histori e njeriut e patriotit shqiptar, e atdheut shqiptar, e mërgimtarit shqiptar, e familjes dhe e rrënjëve shqiptare…/

-Agim Rexhaj, President Nderi i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës VATRA, përkujtoi se bashkë me Marjan Cubin, tani anëtar i Kryesisë e arkatar i VATRËS, ishin edhe në festën kur gurthemeli i Katedrales Nënë Tereza në Prishtinë është vënë nga Presidenti historik i Kosovës Dr. Ibrahim Rugova në 26 Gusht 2005 për nder të 95 vjetorit të lindjes së Nënës Terezë…/

Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul JASHARI

Fotografitë: Demë JASHARI

PRISHTINË, 14 Gusht 2021/ Dokumentari “Marjan Cubi – urëlidhës mes Kosovës dhe Amerikës” është histori e njeriut e patriotit shqiptar, e atdheut shqiptar, e mërgimtarit shqiptar, e familjes dhe e rrënjëve shqiptare…

Këto janë mendimet e përshtypjet derisa shikojmë shfaqjen premierë në Prishtinë të premtën e 13 Gushtit 2021 në sallën e Katedralës “Shën Nënë Tereza”, me fillim në orën 19:00, të filmit dokumentarpër Marjan Cubin që nga fëmijëria në vendin e lindjes në Drenoc të Klinës e deri në ditët e sotme.

Shqiptarë nga trojet etnike e nga mërgata, miqë të shumtë, të ardhur në promovimin e dokumentarit ka pritur e përshëndeturMarjan Cubi veprimtar i shquar i komunitetit shqiptaro-amerikan, anëtar i Kryesisë dhe arkatar i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës VATRA, i shoqëruar si gjithmonë nga shoqja e jetës – bashkëshortja Dila.

Poashtu, Marjani dhe Dila Cubi janë pritur e përshëndetur ngrohtësisht nga të gjithë në festën e promovimit e shfaqjes së dokumentarit, pasuar edhe me koktej, që ka zgjatur deri në orët e vona të mbrëmjës së ditës së lume në kryeqytetin e Kosovës, e ku ishte edhe Ipeshkvi i Dioqezës Prizren-Prishtinë, Imzot Dodë Gjergji. Nga Dioqeza Prizren-Prishtinë Don Lush Gjergjiduke folur në promovimin e dokumentarit ka theksuar që në fillim se, Marjan Cubi është një mërgimtar shqiptar në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, si njeri familjar, i krishterë, atdhetar, gjithnjë i frymëzuar dhe motivuar që të jetë vetvetja dhe jetën dhe veprimtarinë t’ia kushtonte Popullit tonë, nëpërmjet bisedimit, dialogut dhe komunikimit. “Marjan Cubit ia shprehim nderimet, falënderimet dhe urimet tona, që i përcjellim me uratë dhe dashuri, duke i dëshiruar atij, si dhe miqve dhe bashkëpunëtorëve, shëndet të mirë, vullnet të fortë, frymëzim, mbi të gjitha shumë lumturi dhe Dashuri”, ka thënë Don Lush Gjergji. Në tribunën e ceremonisë festive të promovimit të dokumentarit për Marjan Cubin ka folur edhe miku i tij i shumë viteve Agim Rexhaj, President Nderi i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës VATRA, i cili ka përshëndetur edhe në emër të Kryetarit të VATRËS Elmi Berisha e të gjithë vatranëve, si dhe të gazetës së VATRËS – DIELLIT – editorit të saj mëse 12 vjet Dalip Greca dhe editorit të ri Sokol Paja. Agim Rexhaj ështëi dekoruar nga Presidenti i historik i Kosovës Dr. Ibrahim Rugova në Prill 2004 dhe Nderi i Kombit – i dekoruar nga Presidenti i Shqipërisë Nishani në 24 Nëntor 2014 gjatë një ceremonie të veçantë të zhvilluar në Institucionin e Kreut të Shtetit. “Është ajo dekorata e dytë Presidenciale, e para ishte nga Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova”, më thoshte Agim Rexhaj të dielën e 7 Gushtit 2016 në Pejë – qytetin e tij në Kosovë, ku kishte ardhur për pushimet e verës nga qyteti i Nju Jorkut -Shtetet e Bashkuara të Amerikës. “Zotit Agim Rexhaj me nderim të madh për punën që ka bërë në SHBA për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës. Ibrahim Rugova 8.11.2005 Prishtinë Kosovë”. Këtë dedikim e ka shkruar me dorën e vet Presidenti historik i Kosovës Dr. Ibrahim Rugova në një komplet veprash në tetë vëllime. “Për Z. Agim Rexhaj nga Presidenti i Kosovës Dr. Ibrahim Rugova Prill 2004, USA”, shkruan në flakërim ari dedikimi te Vula e Presientit të Kosovës, me shqiponjën dykrenare – të Flamurit të Dardanisë, me yllin gjashtëcepësh nga Flamuri i Skënderbeut.

Agim Rexhaj,pjesë e lëvizjes e luftës për lirinë e pavarësinë e Kosovës, mik e bashkëpunëtor i afërt i Presidentit historik Dr. Ibrahim Rugova, themelues e udhëheqës i LDK-së në SHBA, për shumë vite vatran, edhe në fjalën e tij në promovim, si edhe në dokumentar, kujton edhe takimet me Presidentin Rugova bashkë me Marjan Cubin. “Marjan Cubi, besnik dhe përkrahës i madh i Presidentit historik të Kosovës Dr. Ibrahim Rugova, mik dhe zbatues i filozofisë Rugoviane… Marjani ka kontribuar dhe për UshtrinëÇlirimtare tëKosovës… Marjan Cubi është patriot dhe atdhetar i shquar”, shprehet Rexhaj, Presidenti i Nderit i Vatrës Shqiptare në Amerikë.Agim Rexhaj përkujton se bashkë me Marjan Cubin ishin edhe në festën kur gurthemeli i Katedrales Nënë Tereza në Prishtinë është vënë në 26 Gusht 2005, për nder të 95 vjetorit të lindjes së Nënës Terezë, nga Presidenti historik i Kosovës Dr. Ibrahim Rugova, Ipeshkvi i Ipeshkvisë së Kosovës Imzot Mark Sopi dhe Kardinali i Uashingtonit Teodor Mekkerik. “Sot është një ditë e madhe për kryeqytetin dhe për gjithë Kosovën, sepse po e bekojmë gurin e themelit të një tempulli të shenjtë, që i kushtohet Nënës së dashur shqiptaro-kosovare dhe Nënës së Njerëzimit – të lumturës Nëna Tereze – asaj që lartësoi nderin e Kosovës dhe të shqiptarëve në gjithë planetin duke i afirmuar vlerat tona dhe duke ndihmuar gjithë njerëzimin”, shprehej gjatë ceremonisë Presidenti Rugova. “Papa Gjon Pali i Dytë e ka përkrahur personalisht ndërtimin e kësaj Katedraleje”, theksonte Presidenti Rugova. Në vitin 2003, më 19 Tetor, Presidenti Ibrahim Rugova në Vatikan ka marrë pjesë në ceremonitë e lumturimit të Nënës Tereze, misionares shqiptare Gonxhe Bojaxhiu me origjinë nga Kosova, lindur në Shkup. Para më se gjysmë milioni njerëzve, në sheshin Shën Pjetri në Vatikan, Papa Gjon Pali i Dytë ka lumturuar Nënën Terezën, së cilës Vatikani iu referohet si “Nënë Tereza e Kalkutës”. Në Vatikan, në 20 Dhjetor 2003, ditë e shtunë, Ati i Shenjtë Papa Gjon Pali II-të e priti në audiencë Presidentin e Kosovës, Dr. Ibrahim Rugovën. Audienca, që zgjati rreth 20 minuta, ishte shumë e përzemërt. Në fillim Presidenti Rugova e falënderoi Papa Gjon Palin II për beatifikimin e Nënës Tereze. Pastaj, Presidenti Rugova e njoftoi Atin e Shenjtë me progresin që është arritur në Kosovë në të gjitha fushat e jetës. Presidenti kërkoi nga Ati i Shenjtë që që të lutet dhe të ushtrojë ndikimin e tij për njohjen formale të pavarësisë së Kosovës. Presidenti Ibrahim Rugova e njoftoi Papa Gjon Palin II me përgatitjet që po bënte Ipeshkvia e Kosovës për ndërtimin e Katedrales në Prishtinë. Ati i Shenjtë e vlerësoi progresin që është arritur në Kosovë dhe shprehu interesimin e tij për shumë çështje të zhvillimeve pozitive në Kosovë. Gjatë audiencës, Ati i Shenjtë e përmendi edhe Gjergj Kastriotin – Skënderbeun, Heroin Kombëtar të Shqiptarëve. Presidenti Rugova ia uroi Papës Gjon Pali II Këshëndellat dhe Vitin e Ri, duke i dëshiruar shëndet dhe jetë të gjatë. Poashtu, edhe Ati i Shenjtë i uroi Presidentit të Kosovës Kërshëndellat dhe Vitin e Ri. Në fund të audiencës, Presidenti Rugova i dhuroi disa dhurata Papës Gjon Pali II: Medalonin e Nënës Tereze, Medalonin e Lidhjes së Prizrenit, si dhe kristale të çmueshme të Kosovës. Ati i Shenjtë i dhuroi Presidentit Rugova Medalje Papnore të punuara me rastin e 25 vjetorit të shërbimit të tij si Papë…E, Shugurimi i Katedralës Nënë Tereza në Prishtinë u bë në 5 Shtator 2017, në ditën e 1 vjetorit të shenjtërimit e të 20 vjetorit të kalimit në amshim të Shenjëtëreshes Shqiptare. Shumë solemne dhe madhështore ishte festa, mesha e shugurimit të Katedraljes-Shenjtërores Shën Nënë Tereza në Prishtinë nga i Dërguari i Posaçëm i Papa Françeskut, Kardinali shqiptar Ernest Simoni – Troshani, e me pjesëmarrje edhe shqiptarësh-vatranësh nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës, të cilët edhe u vlerësuan e falënderuan për kontributet. Madje, ishte edhe pjesë e celebrimit në meshën solemne të shugurimit Marjan Cubi, anëtar i Kryesise së Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës Vatra, njëherësh arkëtar si dhe kryetar i Komisionit për mbledhjen fondeve për ndërtimin e Katedrales, i cili kishte ardhë në Kosovë bashkë me bashkëshorten Dila. Shqiptarët nga Amerika – Këshilli i Fondacionit për ndërtimin e Katedralës Nënë Tereza në Prishtinë, në Nju Jork dhe rrethinë, kanë kontribuar për mëse 9 vite me 2 milionë dollarë, që janë mbledhur dhe janë dorëzuar. Brenda Katedralës në meshën solemne të shugurimit nga vatranët e SHBA ishte edhe Zef Balaj, anëtar i Kryesisë së Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës Vatra, që kishte ardhë në Kosovë bashkë me bashkëshorten Lina, anëtari i Këshillit të Vatrës, Lek Përlleshi, me bashkëshorten Vera, anëtari i Komisionit për mbledhjen fondeve për ndërtimin e Katedrales, Fran Marku, si dhe Nue Balaj, nip i Zefit, Tomë Paloka që do e botonte së shpejti librin “Shqiptarët më të mirë në Amerikë që i njoha unë”…Në 31 Gusht 2017, Ipeshkvi i Ipeshkvisë së Kosovës, Imzot Dodë Gjergji, vatranët nga Amerika i ka pritur në takim në Ipeshkvi dhe i ka shoqëruar në vizitë Katedrales. Mbrëmjen e 4 Shtatorit 2017, pas meshës Lutja e Mbrëmësores me Lutjet e Nënë Terezës në Kishën e Shën Ndout në kryeqytet, Ipeshkvia e Kosovës ftoi edhe në darkën e falënderimit për donatorët e ndërtimit të Katedrales Nënë Tereza në Prishtinë. Edhe në ditën e 16 Gushtit 2016 një delegacion i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës Vatra në Ipeshkvinë e Kosovës dhe në Katedralen Nëna Terezë në Prishtinë u prit plot përzemërsi, repekt e vlerësim nga Ipeshkvi Imzot Dodë Gjergji. Në delegacionin e shqiptarëve të ardhur nga SHBA ishin Agim Rexhaj, zv/kryetar i Vatrës, Marjan Cubi – arkëtar i Vatrës dhe kryetar i Komisionit për mbledhjen e fondeve për ndërtimin e Katedrales Nënë Tereza në Prishtinë, si dhe Laura Rexhaj, Dila Cubi, Fran Marku, Mhill Gjuraj, Pashk Maksuti, Mëhill Velaj. Gjatë gjithë kohës isha edhe unë – korrespondent në Kosovë i Gazetës Dielli – organ i Vatrës. Ipeshkvi i Ipeshkvisë së Kosovës, Imzot Gjergji falënderoi dhe vlerësoi lart të gjitha kontributet dhe njoftoi delegacionin e Vatrës me të gjitha punët e kryera në Katedralen Nënë Tereza. Ipeshkvi Imzot Dodë Gjergji vlerësoi lart organizimin dhe kontributet e Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës Vatra, të gjithë vatranëve. “E vlerësoj veçantë mënyrën e organizimit tuaj, të Vatrës, nga të gjitha trojet shqiptare së bashku…Vatra është edhe vatër e të mirave dhe kontributeve të mëdha për kombin”, u shpreh Ipeshkvi i Kosovës. Në vitin 2017, që në nisje të “Ditëve të Nënë Terezës” në 26 Gusht, në Katadrale, si dhe në ekspozitën “Shenjtorja shqiptare nga Shkupi – korrespondenca”, të hapur në Bibliotekën Kombëtare në Prishtinë, ishin të pranishëm edhe vatranë të Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës Vatra, mes të cilëve i ardhur enkas bashkë me bashkëshorten Dila, Marjan Cubi, anëtar i Kryesise së Vatres. Ipeshkvi i Ipeshkvisë së Kosovës, Imzot Dodë Gjergji në fjalën përshëndetëse në hapje të “Ditëve të Nënë Terezës” vlerësoi lart të gjitha kontributet, ndërsa takoi e falënderoi vatranët edhe gjatë koktejit.

“Dua me këtë rast të falënderoj të gjithë donatorët, që na kanë ndihmuar për ndërtimin e kësaj Kishe, ata që janë sot prezentë e ata që do të jenë me 5 Shtator”, u shpreh Ipeshkvi Gjergji.

“Do të vazhdojmë me kontributet”, shprehej vatrani Zef Balaj, biznesmen e donator, si edhe veprimtar i çështjes kombëtare, derisa shihte se ende punohej në Katedralen Nënë Tereza.

Nën një nga dritaret e Katedrales, në kornizë, shihte të shënuar emrin e tij, i vinte mirë për këtë që është edhe si shenjë mirënjohje, ndërsa thoshte se nuk është vetëm ai kontribues, se do donte të jenë edhe emrat e vëllezërve: Gjelosh, Pjetër e Zef Balaj.

Te dritaret e Katedrales ka edhe emra të tjerë kontribuesish, vatranësh nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës, mes të cilëve: Ilir Marjan Cubi… Ilir Cubi, djali i Marjan Cubit edhe në dokumentarin e shfaqur në Prishtinë flet me mburrje për babain e tij dhe historinë e famijes së madhe e atdhetare Cubi.

Ilir Cubin me zonjën e tij dhe fëmijtë e tyre në 29 Korrikun e verës së viit 2019 i takova në Aeroportin e Prishtinës, të sapoardhur nga Nju Jorku, prej nga për mua – korrespondentin në Kosovë kishin sjellë shpërblimin e përvitshëm nga Federata Gjithë-Shqiptare e Amerikës VATRA dhe organi i saj Gazeta DIELLI në vitin e jubileut të 110 vjetorit të më të herëshmes gazetë shqiptare në gjithë botën.

Vatranë, shqiptarë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës, që tradicionalisht verave vijnë në Shqipëri, Kosovë e viset tjera shqiptare, ka vite që priten e i takojmë edhe në Katedralen Shën Nëna Terezë në Prishtinë. Në Katedrale në 1 Gusht 2018 Kisha Katolike në Kosovë organizoi Ditën e Diasporës, ku erdhën edhe vatranë nga Nju Jorku – bashkë me bashkëshorten Dila erdhi Marjan Cubi, si githnjë të mirëpritur nga Ipeshkvi i Kosovës, Imzot Dodë Gjergji, i cili i priu Meshës solemne në bashkëmeshim me meshtarët dhe misionarët që shërbejnë në diasporën shqiptare, si edhe nga Vikari Gjaneral, Mons. Lush Gjergji dhe të gjithë…

E, në këtë verë të vitit 2021 dokumentari “Marjan Cubi – urëlidhës mes Kosovës dhe Amerikës” me regji të Ilir Buçpapajt, gazetarit të njohur të Radio Televizionit Shqiptar, erdhi në Prishtinë nga Nju Jorku, ku më parë është shfaqur të dielën e 13 Qershorit 2021 në Qendrën Kulturore “Nënë Tereza” pranë Kishës Katolike Shqiptare “Zoja e Shkodrës”. Ceremoninë e promovimit në Kryeqytetin e Kosovës, ku ishte edhe Konsulli i Përgjithshëm i Kosovës në Strugë Agim Krasniqi,e moderoi gazetari i njohur Lekë Musolli. I ardhur në vendlindje në Kosovë nga Zvicëra Demë Jashari, i cili në vitet e lëvizjes e luftës për lirinë e pavarësinë e Kosovës ishte edhe bashkëpunëtor me shkrime gazetareske për media të Kosovës, në festën e promovimit të dokumentarit për Marjan Cubin bëri fotografitë për Gazetën Dielli – për këtë shkrim të vëllait të tij korrespondent në Prishtinë.

DON LUSH GJERGJI: MARJAN CUBI – NJERI I BISEDIMIT, DIALOGUT DHE KOMUNIKIMIT

Marjan Cubi është një mërgimtar shqiptar në SHBA-në, si njeri familjar, i krishterë, atdhetar, gjithnjë i frymëzuar dhe motivuar që të jetë vetvetja dhe jetën dhe veprimtarinë t’ia kushtonte Popullit tonë, nëpërmjet bisedimit, dialogut dhe komunikimit. Nga jeta e bujshme dhe me shumë sfida, batica dhe zbatica, unë do të theksoj këto veçori dhe virtyte:

Njeri familjar, që kurrë nuk e harroi familjen, vendlindjen, Popullit tonë ilir, arbëror dhe shqiptar, duke tejkaluar shumë vështirësi në një botë të madhe dhe mozaikë nga vendet dhe popujt e ndryshëm. Ai krijoi familje duke pasur në mend dhe zemër vlerat dhe virtytet tona: Shtëpia është e Zoti dhe mysafirit; Bukë, kripë dhe zemër, dhe S’ka shtëpi pa pleq dhe fëmijë. Për Marjanin familja ishte dhe mbeti gjëra më e shenjt dhe e çmuar, ku jetohet, veprohet, bartet tradita, kujtohet e kaluara, jetohet e tashmja dhe projektohet e ardhmja e lirë dhe më e mirë, njerëzore, demokratike.
Njeri i krishterë, që në Zotin, në Kishën Katolike, në bashkësinë e krishterë, gjente energji dhe frymëzim për t’i mbetur besnik historisë, traditës, kulturës, qytetërimit të krishterë, qysh prej Shën Palit deri me sot. Në Kishën Katolike ai gjete “Mësuesen dhe Nënën” e kujdesshme, e cila i përkrahte nevojat, kërkesat, dëshirat, synimet e Popullit tonë. Këtu duhet përmendur Papën Shën Gjon Palin e II, mikun e madh të Popullit tonë, Shën Nënën Tereze, imzot Nikë Prelën dhe shumë të tjerët, që për Marjanin ishin dhe mbesin shtylla, frymëzim, mbi të gjitha siguri për të tashmen dhe të ardhmen tonë më të mirë.
Njeri atdhetar, familja, Kisha, feja e krishterë, ishin për Marjan Cubin rrënjë të forta dhe të pathyeshme të atdhedashurisë, sipas shembullit të historisë tonë të përgjakshme dhe të lavdishme, që sintetizohet në këtë binom të shenjt: Për Fe dhe Atdhe. Edhe Marjani kurrë nuk i ndau fenë prej atdheut dhe anasjelltas, por në harmoni dhe përkushtim, shërbeu Zotin, Kishën, me angazhime të ndryshme, si besimtar i mirë, si Kryetar i Këshillit të Kishës katolike shqiptare “Zoja e Këshillit të Mirë” në Neë York. Në Dr. Ibrahim Rugovën ai ka njohur dhe takuar vizionarit dhe vegimtarin tonë, presidentin tonë historik, me të cilin pati bashkëpunim të ngushtë dhe shumë frytdhënës. Ai denjësisht dhe urtisht na mbrojti dhe paraqiti para Amerikës dhe botës mbarë, si popull i lashtë, me traditë, kulturë dhe qytetërim të krishterë dhe evropian. Me një mënyrë mund të themi se Marjani ynë ishte nxënës dhe ndjekës besnik i Dr. Ibrahim Rugovës në SHBA-në dhe kudo gjetiu. Dhe nuk ishte mashtruar.
Njeri i frymëzimit dhe motivimit, që Marjanin e përcolli gjithnjë dhe në vazhdimësi, duke jetuar dhe vepruar jo vetëm sido, por gjithmonë me fyrmzim dhe motivim, që e mbante dhe i jepte hov, krah, fuqi dhe energji të pashoqe. Sot, ndoshta si kurrë më parë, çdo shqiptar, në trojet tona, apo në diasporën evro-ameriane, kemi nevojë për frymëzim, që na bënë të afërt dhe të bashkuar, të vëllazëruar, për të pasur shije dhe kuptim jeta dhe veprimtaria jonë. Ky frymëzim dhe motivim e ka bërë atë veprimtar të shquar dhe të dalluar në grumbullimin e mjeteve për ndërtimin e Katedrales dhe Shenjtërores “Nëna Tereze” në Prishtinë, por edhe gjetiu, ku shqiptarët pa kurrfarë dallimi shteti, feje, përkatësie, dhanë “pjesën më të mirë të vetvetes”, zemrën, dashurisë, mundin dhe jetën e tyre, duke dëshmuar që rreth dhe me Nënën tonë Tereze, jemi më tepër së kurrë bijë dhe bija shpirtërore të saj.
Njeri i bisedimit, dialogut dhe komunikimit, që ishte strategjia e tij jetësore. Në bisedime i hapur, i palodhshëm, urëlidhës, njeri me mendje të ngritur dhe me zemër të hapur dhe të ngrohtë. Në dialog, besnik, në kërkim te të mirës, të drejtës, të vërtetës, të jetës dhe të dashurisë. Bisedimi dhe dialogu ia mundësojnë atij që në komunikim ndërpersonal, ndërfamiljar, ndërfetar, ndëretnik, të jetë i palodhshëm, shembull dhe dëshmi, që me ndihmën e Zotit dhe me përkrahjen vëllazërore, asgjë nuk është e pamundshme.

Marjan Cubit ia shprehim nderimet, falënderimet dhe urimet tona, që i përcjellim me uratë dhe dashuri, duke i dëshiruar atij, si dhe miqve dhe bashkëpunëtorëve, shëndet të mirë, vullnet të fortë, frymëzim, mbi të gjitha shumë lumturi dhe Dashuri.

Zoti të shpërbleftë për çdo flijim dhe shërbim, me shumë hire dhe bekime!

Ad multos anos – për shumë vjet.

Prishtinë, 13. 08. 2021 Don Lush GJERGJI