Archives for February 2020

ME EUFORI U KËNAQËM, TANI LYPSET MENDIM EKONOMIK

February 20, 2020 by dgreca

Nga Asllan BUSHATI/

Si shumë shqiptarë edhe unë e duartrokita dhuratën e donatorëve ndërkombëtar për tërmetin e 26 nëntorit 2019. Por tani shpresoj dhe dëshiroj, se euforia kaloi dhe vendin e saj duhet ta zerë mendimi i kthjellët ekonomik.

Komisioni Europian na siguroi 270 milion euro ndihmë direkte (faleminderit shumë të nderuar donator). Kjo ndihmë do të lëvrohet kur dokumentacioni i Qeverisë Shqiptare të jetë gati për cdo cent dhe cdo donator të marrë vecas. Madje kam dëgjuar(qofsha i gabuar) se edhe ndihma fillestare që është dhënë për ardhjen e ekipeve të ndihmës e shpëtimit në Shqipëri (transporti), akomodimi i tyre, puna kërkuese e shpëtuese në vatrat e dëmtuara, ndihma mjeksore e të evakuuarve, cadrat e emergjencës , shpenzimet e kthimit në vendet e tyre etj, do të llogariten brenda kësaj shume. Atherë 270-tës do ti ulen disa miliona në mos u ballafaqofshim edhe me zbritje të tjera të paparashikuara.

Mjete e mësipërme monetare, lypset të dihet qartë se i janë dhënë popullit shqiptar, për të kapërxyer sa më shpejt këtë fatkeqësi natyrore. Por jo vetëm kaq, gjykoj se ato u janë dhënë shqiptarëve edhe si ndihmë për të trasuar rrugës e së ardhmes për në BE, e cila do të jetë e gjatë, e lodhëshme dhe me kosto jo të vogël finansiare për vendin më të varfër të Europës. Askush nuk mund të rrah gjoksin (sic po ndodh këto ditë), se këto donacione erdhën për mendjehollsinë a shtat lartësinë e ndokujt, për batutën me hudhër (se mos na marrin mësysh) e aq më pak për bëmat e ndonjë qeveritari të vecantë. Jo, shkurt e qartë, ato erdhën për Shqipërinë e cdo qytetar të saj.

Të dëmtuarit nga tërmeti, aktualisht janë në një gjendje të rëndë (pa mohuar aspak ndihmën që atyre u është dhënë nga strukturat e shtetit). Disa kanë humbur familjarët e të afërmit, disa shtëpitë, disa bizneset, disa punën etj. Pritëshmëria e tyre për ndihmë nga Qeveria është e madhe dhe e ngutshme. Por dyshoj se këto nevoja do të mund të realizohen shpejt. Dyshimin e bazoj tek procedurat me dhuruesit, kohën e lëvrimit dhe aftësinë e akumulimit të donacioneve pa shpërdorime , vjedhje e abuzime nga piramida ekzekutive. Në këtë ceshtje më ngroh vetëm fakti se autoritetet amerikane, gjermane e të BE-së kanë theksuar se do të monitorojnë nga afër cdo cent.

Vec 270-tës ndihmë direkte, komisioni i donatorëve dhuroi edhe 850 milion euro hua të butë nën 2,25 përqind. Procedura e thithjes dhe realizimit të kësaj huaje aktualisht nuk është shumë e qartë, por dukshëm është akoma më e ndërlikuar se ajo direkte dhe e shtrirë në një kohë shumë më të gjatë. Pra këtu nuk kemi të bëjmë jo me jetgjatësinë e kësaj qeverije (disa muajshe ose maksimalja një vit e dy-tre muaj), por me një perspektivë që i kalon kufijt e Qeverisë Rama-2. E sido që të jetë këto mjete monetare janë hua që duhet paguar nga taksat e shqiptarve.

Por, Qeveria e “ri- li- ndjesë”, tashmë ka të akumuluat edhe një borxh nga koncesionet e dhëna në formë PPP-je për miqt e vet në shumën 2,2 miliard euro. Po ashtu revista “Monitor” publikoi dje një njoftim se Qeveria Shqiptare (e Edi Rames), ka kërkuar në tregun ndërkombëtar një kredi tregtare prej 600 milion euro.

Nuk është vetëm kaq, se Gjykata Europiane thotë gjithashtu se do ti përcielli Shqipërisë faturën prej 800 milion euro për shpërdorim e tjetërsim antiligjor pronash si dhe Gjykata e Arbitrazhit Ndërkombëtar do të gjobis Shqipërinë me një gjobë 1,2 miliard euro.

Këtyre shumave po tu shtosh edhe borxhin e brendëshem e të jashtëm të akumuluar më parë , del se kreditë do të dalin shumë të larta në raport me me GDP (prodhimi i përgjithshëm bruto). Kjo është thjeshtë prishe e ekuilibrit makro-ekonomik e si rezultat (i huave të shumta) investitorët dhe bankat ndërkombëtare do ti qëndrojnë larg Shqipoërisë të paktën edhe për tridhjet vitet e ardhëshme. E atëherë në Shqipëri do të kishte fare pak ose aspak shqiptar.

Lidhur me gjithsa më lart, është e arsyeshme që sa më shpejt, tu japim fund euforisë e tam-tameve dhe me laps në dorë e me mendim të këthjellët ekonomik,( qeveritar dhe gjithë ekzekutivi) të ulet e të shoh realitetin drejt në sy, të zhduk pasojat e tërmetit, të hapi vende të reja pune, të ndërpres emigracionin dhe të verë vendin në shinat e zhvillimit.

20 SHKURTI DITA – KUR ZUNË FILL SHPRESAT

February 20, 2020 by dgreca

NGA EUGJEN MERLIKA/

Kaluan njëwzetenëntë vite nga 20 shkurti 1991, një ditë e ftohtë por plot diell, kur populli i Tiranës u derdh si një ortek në sheshin Skënderbej duke ju sulur me furi simbolit më të dukshëm që epoka komuniste, në perëndimin e saj, ruante ende të paprekshëm, monumentit të Enver Hoxhës. Ishte pika kulmore e një proteste popullore që vlonte prej muajsh dhe e një mllefi të shtratifikuar gjatë një gjysëm shekulli. Duke parë “Perëndimin e Zotave” në gjithë Lindjen socialiste banorët e kryeqytetit shqiptar, nëpërmjet rrëzimit dhe tërheqjes zvarrë të monumentit, shpallën një mesazh historik të rëndësishëm. Ata treguan se me te vërtetë shqiptarët ishin të fundit në ish kampin socialist që mbajtën të ngrehur një sistem të falimentuar, por që mbeteshin evropjanë e nuk donin të rrezikonin më të ardhmen e tyre me një përvojë që i mbante të lidhur me Kubën, Kinën, Korenë e Veriut apo Vietnamin.

Në sytë e pjesës më të madhe të shqiptarëve ajo ditë shënonte “kalimin e Rubikonit”, fillimin e një epoke tjetër, që nuk do të mbante më në stemat e saj drapërin e çekanin, simbolet e pushtetit të sovjetëve, shënonte agimin e ditës së shpresave të mëdha për një Shqipëri të lirë, demokratike, të hapur, të përparuar e të begatë. Për të ushqyer iluzionet në këtë rilindje të Shqipërisë duhej rrëzuar monumenti i Enver Hoxhës dhe gjithshka simbolizonte ai në kuadrin e një epoke historike, së cilës ai kishte patur meritën t’i jepte emrin e tij, epokës gati gjysëm shekullore të komunizmit në këtë Vend. Për fatin e keq të Kombit shqiptar ajo epokë e çoi Vendin në një rrënim të gjithanshëm nga pikpamja ekonomike, shoqërore e politike krejt në kah të kundërt me atributet që duhet të kishte Shqipëria për t’u bërë si gjithë Europa, siç uronin parullat entuziaste të rinisë heroike studentore.

Në emër të ideologjisë leniniste staliniste, të bazuar mbi urrejtjen dhe famëkeqen “luftë të klasave” ajo epokë e shndërroi Vendin në një kamp të stërmadh terrori, të mbarështuar nga Sigurimi i shtetit. Në emër të një doktrine ekonomike absurde e të dështuar ajo epokë e çoi Shqipërinë në një prapambetje proverbiale e në një varfëri të theksuar, gjë të cilën e konstatuan menjëherë qindra mijra shqiptarët, që në këto vite patën mundësi të shohin e të njohin standartet e zhvillimit të vendeve që patën fatin e mirë të mos provonin në kurrizin e tyre efektin dhe pasojat e “socializmit real”. Në emër të idealeve komuniste dhe projekteve donkishoteske të ndërtimit të “ botës së re” e ” të njeriut të ri” ajo epokë e ktheu Shqipërinë në një kullë mesjetare frymëmarrëse, pa dyer e dritare, pa kontakte me botën e qytetëruar, pa liritë më parësore, pa të drejtën për të besuar e për të lutur as edhe Perëndinë. Në emër të moralit komunist u luftuan sistematikisht pa mëshire traditat shekullore të tabanit shpirtëror të shqiptarëve, duke dëmtuar rëndë strukturën morale të një shoqërie, që megjithëse e prapambetur për arsye të njohura historike, mbetej mjaft e qëndrueshme në vetvete e garantonte mbijetesën dinjitoze dhe në ballafaqimin e mundshëm me një botë të globalizuar në të cilën përparimi ekonomik nuk shkon gjithmonë në të njëjtin hap me ruajtjen e vlerave.

Rrëzimi i monumentit të diktatorit komunist shpejtoi proçeset e ndryshimeve politike në Vend. Duke hartuar e zbatuar një strategji të stërholluar, që kishte si synim ndryshimin e paevitueshëm të sistemit në shumë përbërës të tij por dhe ruajtjen e pozitave zotëruese të shtresës së privilegjuar të tij në fushën ekonomike, kulturore e politike, klasa drejtuese e atëhershme ndofta dhe për një llogari të thjeshtë, lidhur me pasojat e mundëshme të një përsëritjeje të “ dhjetorit rumun”, i pilotoi ngjarjet larg një gjakderdhjeje të mundëshme. Sigurisht ky fakt mbetet pozitiv për ecurinë e ngjarjeve, pavarësisht nga motivet përcaktuese, por ai barti në vetvete farën e një periudhe të tejzgjatur kalese, në të cilën shumë dukuri nuk morën drejtimin e duhur.

Vitet që pasuan atë ditë shkurti të 1991, kur u duk se “qiejt u hapën” e flladi i lirise filloi të frynte mbi tokën arbërore, a i justifikuan shpresat e atyre dhjetra mijrave në sheshin Skënderbej dhe qindra mijra të tjerëve në qytetet dhe fshatrat e Shqipërisë? Po të gjykohet objektivisht duhet pranuar se përgjigja e pyetjes i ngjan gotës gjysëm të mbushur me ujë, e cila për dikë është gjysëm plot e për të tjerë është gjysëm bosh. A është sot Shqipëria, në të cilën nuk ushqehet më kulti i Enver Hoxhës dhe i “mësimeve të tij”, një Vend i lirë, demokratik, i hapur ,i përparuar e i begatë?

Numuri i pafund i partive politike, shumëllojshmëria e organeve të shtypit e përhapësve radiotelevizivë, qindra mijra shqiptarë që sot kanë marrë rrugët e gjithë globit në dukje pohojnë praninë e një demokracie të hapur e të një Vendi të lirë. Moria e banesave, dyqaneve, bareve, restoranteve etj., që janë ngritur e vazhdojnë të ngrihen krijojnë përshtypjen e një Vendi që vrapon drejt një objektivi begatie. Të gjitha këto janë rezultatet e nismave të vetë shqiptarëve e sigurisht vërtetojnë përparësitë e një sistemi larg skemave të ngrira të sprovës pesëdhjetvjeçare komuniste.

Krahas këtyre arritjeve vërehen dukuri që prishin përfytyresën e Vendit e që jane simptomat patologjike të një demokracie shtatanike e të sëmurë. A mund të quhet i lirë një Vend, në të cilin, ende mbas gati tridhjetë vjetësh, ka si problem thelbësor pamundësinë për të zhvilluar zgjedhje të lira e të ndershme? A mund të quhet me të vërtetë demokratik një Vend ku qytetari përballohet me korrupsionin e pandëshkuar në të gjitha nivelet e Shtetit, duke pësuar mbi shpinën e tij të gjitha pasojat ogurzeza t’asaj dukurie të shëmtuar? A mund të quhet e hapur në kah pozitiv një shoqëri në të cilën qarkullojnë të gjitha llojet e trafiqeve të paligjëshme, që nga droga deri “eksporti” i vajzave për t’u“ punësuar” në trotuaret e Evropës? A mund të quhet i përparuar një Shtet në të cilin eksporti i prodhimit vendas ze një vend të papërfillshëm në krahasim me importin e mallrave të huaja e në të cilin potenciali i vërtetë ekonomik i Vendit mbarështohet keq e nuk sjell frutet e pritëshme? A mund të quhet i begatë një Vend në të cilin shifrat e papunësisë janë në nivele shumë të larta e në të cilin pensione e rroga urie përballohen me çmime tregu herë herë më të larta se ato të Vendeve Perëndimore?

Përgjigja e këtyre pyetjeve, nënkuptohet, nuk përkon me aspiratat dhe shpresat e atij populli që njëzetenëntë vite më parë rrëzoi monumentin e Enver Hoxhës. Iluzioni se rrëzimi i pushtetit komunist mjaftonte për të sjellë automatikisht Shtetin ligjor, demokratik e të begatë pati jetë të shkurtër. Megjithatë kjo nuk zbeh aspak madhështinë e asaj dite që hyri me forcë dhe autoritet në historinë e Kombit tonë si një ditë e shënuar, dëshmi e aspiratave demokratike të shqiptarëve, e hedhjes poshtë të një sistemi shoqëror të bazuar mbi dhunën, gënjeshtrën dhe urrejtjen, një sistemi që i shkaktoi Shqipërisë shumë dhimbje e plagë ende të pashëruara. Si e tillë ajo duhet të festohet nga të gjithë shqiptarët në të njëjtin nivel që festohet 28 nëntori sepse, megjithë rezultatet e deritanishme, mbetet një datë që simbolizoi shpresën në të ardhmen, shpresën e tyre që t’a shohin atdheun si Vendet e përparuara të kontinentit të cilit i përkasin.

Shkurt 2000

VATRA, PRITJE FESTIVE PËR 12 VJETORIN E PAVARËSISË SË KOSOVËS

February 20, 2020 by dgreca

Morën pjesë Ambasadorja Teuta Sahatqija me personelin diplomatik, akademiku Prof. Dr. Isuf Dedushaj, biznesmeni dhe veprimtari i njohur Harry Bajraktari, Kryetari i Shoqatës Atlantiku Gani Shehu, Kryetari i shoqatës së Shkrimtarëve Shqiptaro-Amerikanë Mhill Velaj e të tjerë./

Të Martën në mbrëmje në selinë e Federatës Pan Shqiptare të Amerikës VATRA u organizua një pritje festive kushtuar 12 Vjetorit të Pavarësisë së Kosovës. Së bashku me Vatrën festoi edhe Misioni i Kosovës & Konsullata e Përgjithshme. Kreu i Misionit zonja Teuta Sahatqija shoqërohej nga këshilltarja Albana Bylykbashi, Sekretaret e Misionit Ines Demiri dhe Butrint Ymeri. I ftuar ishte edhe ish Komandanti i batalionit Atlantiku, tash Kryetar i Shoqatës Atlantiku Gani Shehu. Në mesin e vatranëve ishte i ftuar dhe biznesmeni i njohur, veprimtari i Komunitetit dhe mbështetës i Vatrës z. Harry Bajraktari, themelues i gazetës shqiptaro-amerikane Illyria. Po ashtu ishte ftuar akademik Prof. dr. Isuf Dedushaj dhe miq të tjerë të Vatrës.
Kryetari i Vatrës z. Elmi Berisha, u ka uruar mirëseardhjen mysafirëve i shoqëruar nga Presidenti i nderit Agim Rexhaj, nga sekretarja Nazo Veliu, nënkryetarët Ervis Dine, Dr. Pashko Camaj, Besim Malota, nga anëtarët e kryesisë Zef Balaj, Idriz lamaj,Anton Raja, Mark Mrnaçaj,Marjan Cubi, anëtarët e Këshillit: Agim Aliçkaj, Arjeta Ferlushkaj,Rafaela Prifti, Mehmet Kadrija,Mhill Velaj, Ismer Mjeku, Shkumbin Tetaj, ish nënkryetari Asllan Bushati e të tjerë. Fillimisht janë takuar gotat për Pavarësinë e Kosovës dhe janë përcjellë urime. Më pas Kryetari Berisha ka mbajtë fjalën e përshëndetjes me rastin e Pavarësisë së Kosovës, të cilën do ta botojmë të plotë në Diellin në print.
Ambasadorja Teuta Sahatqija ka uruar festën e Pavarësisë duke shprehur kënaqësinë që ishte bashkë me personelin diplomatik të Misionit këtu në Vatrën e ngrohtë shqiptare. Ajo tha se vizitën e parë të saj në komunitetin shqiptar kur nisi detyrën diplomatike në Nju Jork, e bëri në Vatër, dhe që prej asaj kohe marrëdhëniet kanë qenë të ngrohta.
Ambasadorja Teuta Sahatqija, e shoqëruar nga diplomatët e Konsullatës së Përgjithshme të Republikës së Kosovës në Nju Jork, shfrytëzoi rastin ta urojë z. Berishën për zgjedhjen e tij rishtazi si i pari i Vatrës. Njëkohësisht, krahas një urimi të përzemërt për përvjetorin e Pavarësisë së Kosovës, me një urim të veçantë për kontributin e dhënë për çështjen kombëtare, zonja Sahatqija e përgëzoi edhe gazetën “Dielli” në Nju Jork, me rastin e 111-vjetorit të themelimit të saj. Në Letrën Uruese dorëzuar Kryetarit të Vatrës zonja Sahatqija vlerësonte rolin që ka luajtë kjo gazetë për 111 vite.”Përvjetori i Diellit, shkruante ajo, përkon afër edhe me atë të Pavareësisë së Kosovës. Muaji Shkurt shënon edhe ditëlindjen e Republikës së Kosovës. Në 12 vjetorin e Lindjes së Republikës së Kosovës, kujtojmë bijtë dhe bijat më të mira që dhanë më të çmushmen e tyre-jetën, që ne të jetojmë të lirë.
Gazeta Dielli-organ i federatës mbarëshqiptare VATRA në Nju Jork, vazhdon edhe sot të luajë rolin e udhëheqësit të veprimtarisë patriotike në komunitetin shqiptaro-amerikan dhe të forcimit të miqësisë me vendin tonë mik, Amerikës. Kontributi i saj për çështjen tonë kombëtare do të mbetet i pazëvendësueshëm.Ju përgëzojmë për punën e mrekullueshme që bëni!-Ambasadore:Teuta Sahatqija.
Presidenti i nderit i Vatrës Agim Rexhaj ka përcjellë një urim të veçantë për Pavarësinë e Kosovës, duke i falenderuar pjesmarrësit. Ai tha se kjo ishet një ditë e shënuar për Kosovën dhe në këtë ditë nuk mund të mos përmendim arkitektin e Pavarësisë dr. Ibrahim Rugova.
Gani Shehu, kryetar i shoqatës Atlantiku krahas mesazhit të urimit për përvjetorin e 12-të të Pavarësisë së Kosovës përcolli dhe nderimin për luftëtarët e Lirisë, dëshmorët dhe heronjtë si dhe për batalionin Atlantiku dhe dëshmorët e tij, vëllezërit: Ylli, Agron dhe Mehmet Bytyqi.
Z. Harry Bajraktari ka falenderuar kryetarin Elmi Berisha për ftesën, ka uruar ambasadoren Sahatqija dhe të gjithë pjesmarrësit për festën e Pavarësisë së Kosovës. Ai tha se detyra e diapsorës nuk ka përfunduar dhe Vatra dhe ne të gjithë duhet të vazhdojmë t’i shërbejmë çështjes Kombëtare dhe të lobojmë më fort.
Dr. Isuf Dedushaj, tha se ndjehej i privilegjuar që këtë përvjetor të Pavarësisë së Kosovës po e fetsone bashkë me vatranët në Shtëpinë e Vatrës. U përula para këtyre burrave të mençur të Vatrës që bënë shuëm për Shqipërinë, tha ai duek u drejtuar nga Noli dhe Konica… Ju shqiptarët e Amerikës keni bërë shumë për Lirinë dhe Pavarësinë e Kosovës. Dëshmorët nderohen të parët në përvjetorë të tillë. Po shoh këtu në Vatër portretet e Dr. Rugovës dhe të heroit Adem Jashari. Ndjehem mirë sepse secili kontribuoi për lirinë e Kosovës, Adem Jashari me të gjithë familjen dha ç’ka kishte më të shtrenjtë për Lirinë_jetën, ndërsa dr. Rugova na ruajti nga kasaphana serbe duke mos u nxitua që të na fuste në vorbullën e luftës në kulmin e kaspahanës, por duke pritur momentin e favorshëm, kur bota ta kishte mendjen tek ne. Dhe nuk u gabua. Ai tërhoqi me vete fuqinë më të madhe të kohës, Amerikën dhe Evropa erdhi pas.
Më pas kanë përshëndetur Nazo Veliu, Zef Balaj, Dr. Pashko Camaj e të tjerë!
Festa u shoqërua me pije dhe ushqime të shumëllojshme. Pijet ishin prodhim Kosove-Stone Castel të biznesmenit Rrustem Gecaj, ndërsa ushqimet u sponsorizuar nga bashkatdhetarët: Tony Musaj, Isa Brijaj, Milaim Ukhaxhaj e të tjerë.
Tony Musaj, pronar i Europian Market tha për Diellin se ai ishte përpjekur që të sillte ushqime dhe pije nga Shqipëria etnike: djathi prej Gjirokastre, ullinjtë nga Berati, spece të mbushura me djath nga Kosova, qebapa e qofte, pije energjike nga Golden Eagel prej Kosove, Ivi nga Shqipëria, biskota dhe llokume, Bakllava prej Tirane etj.
“DARDANIA” është njësia më e re tregtare e Tony(Tush) Musaj, e sapo hapur me 80 përqind të produkteve nga Shqipëria dhe Kosova, që ndodhet në adresën: 2000 Continental Ave, Bronx, New York 10461.
Vatra i falenderon përzemërsisht të gjithë sponsorizuesit për bujarinë e tyre.(Gjerësisht do të lexoni në Diellin e printuar)

Fotografi nga festimi i 12 vjetorit te Pavaresise se Kosoves ne Vater.

*Me shume fotografi shine ne Fb dielli vatra.

DIALOG NË GJUHËN AMTARE NË DITËN E GJUHËS AMTARE

February 20, 2020 by dgreca

21 shkurti është dita e gjuhês amtare, një ditë që njihet dhe nuk njihet, një ditë që pa asnjë dyshim është tradita më e bukur të cilit po i kushtojmë këtë dialog me Drita Gjongecaj, drejtuese në arsimin publik në Nju Jork, krijuese e shkollës shqipe “Children of the Eagle”, ideatore dhe zbatuese e Seminarit të përvitshëm mbi gjuhën shqipe dhe pêrsosjen e saj në Diasporë.

Marjana Bulku: -A është gjuha shqipe një sfidë e së ardhmes për gjeneratat që rriten këtu?

Drita Gjongecaj: Gjuha shqipe është një sfidë e pamohueshme për gjeneratat që po rriten në diasporë, sfidë që përfshin disa aspekte që lidhen me vetë natyrën e jetesës në vend të huaj. Ndonëse dëshira dhe ndërgjegjësimi i emigrantëve mbi rëndësinë e ruajtjes së gjuhës në përgjithësi egziston, një faktor që e vështirëson atë është qasja që vetë shqiptarët i bëjnë këtij problemi.
Shumë prindër që kanë ardhur në moshë madhore në Amerikë, mendojnë se mund t’ia dalin vetë t’ua mësojnë shqipen fëmijëve dhe nuk u bashkohen programeve shkollore që ofrohen. Praktika ka treguar në më të shumtën e rasteve që prindërit kanë dështuar në këtë drejtim pasi gjuha vendase, ngarkesa e jetës së përditshme, koha e pakët për ata që punojnë, etj, e kufizojnë mundësinë e përmbushjes së saj. Shumë herë prindërit kanë edhe konceptin e gabuar që përdorimi i shqipes do t’i lërë mbrapa me anglishten, pa harruar këtu edhe atë kategori prindërish që për të përparuar vetë me anglishten, flasin me fëmijët vetëm në anglisht.
Përdorimi masiv i teknologjisë është një tjetër faktor që stimulon gjuhën vendase. Po ashtu, mjedisi ku jetojmë nuk e mbështet familjarizimin me gjuhën shqipe; në shkollë, punë, madje edhe në familje pak flitet shqip. Nuk duhet harruar në mes të tjerash që shqipja nuk është gjuhë e lehtë për t’u mësuar, nuk ka ngjashmëri me gjuhen angleze dhe se gramatika, format e ndryshme që marrin fjalët gjatë përdorimi në fjali e vështirësojnë atë edhe më shumë. Gjithsesi vihet re një tendencë dhe dëshirë e të rinjve për të mësuar shqip dhe kjo premton për më shumë. Ne kemi edhe të rritur që marrin mësime gjuhe në shkollën tonë dhe ky sinjal vërteton vullnetin dashamirës ndaj gjuhës tonë.

Marjana Bulku: -Qasja juaj ndaj këtij proçesi që zgjat gjithë jetën duket shumë interesant, ju i afroheni fëmijëve përmes edukimit në klasë, përmes metodologjive më të mira, një stafi mësimdhënësish tejet vital, faktorëve ndihmës dhe nxitës si; vizitat, projektet, ftesat, seminaret, etj;si mendoni cilat rezultojnë më të dashura për fëmijët sipas jush?

Drita Gjongecaj: Për ne, shumëllojshmëria e metodave mbetet prioritare në mënyrë që të mbajmë gjallë e ta shtojmë interesin e fëmijëve dhe të të rinjve ndaj mësimit të gjuhës shqipe. Dihet që fëmijët dhe rinia e sotme e kanë kohëzgjatjen e fokusimit më të shkurtër se ç’ka qenë para kohës së elektronikës; domethënë ata nuk e preferojnë shumë metodën tradicionale të mësimit. Më shumë pëlqehet mësimi përmes lojës sidomos për moshat e vogla. Kjo metodë është jo vetëm zbavitëse por u jep edhe mundësinë e të përsëriturit që është kyçi i mësimit të një gjuhe. Mësimi nëpërmjët teknologjisë është po aq i preferuar dhe frutdhënës.
Një nga risitë që ne kemi sjellë në programin tonë janë vizitat që kemi mundësuar për fëmijët në vende ku flitet shqip, ku ka histori, letërsi, art dhe kulture shqiptare, etj. Vizitat e organizuara në ambientet e Shoqatës Vatra, Konsullatës së Përgjithshme të Kosovës, shëtitja në pjesën tregtare të Arthur Ave, etj. janë experienca të pashlyeshme që i japin kuptim real atyre që mësohen në klasë dhe njëkohësisht përforcojnë mësimin e gjuhës.
Ajo që e bën të veçantë dhe superiore shkollën shqipe Children of the Eagle është se mësueset tona kanë kualifikimin më të lartë në mësimdhënie; ato janë profesioniste të licensuara dhe aktualisht punojnë me kohë të plotë në Departamentin e Arsimit të NY. Me fjalë të tjera, stafi ynë jo vetëm flet shqip por edhe i njeh metodat bashkëkohore mësimore, njeh edhe psikologjinë e fëmijëve të lindur e rritur në Amerikë.

Marjana Bulku: – Miqtë e shkollës shqipe “Children of the Eagle” sa rol, peshë dhe rëndësi kanë ato?

Drita Gjongecaj: Miqtë i kemi të shumtë dhe të çmuar dhe mund të themi pa frikë se miqtë dhe bashkëpunëtorët më të afërt të shkollës shqipe janë vetë prindërit. Prej tyre kërkohet një angazhim i madh që të gjejnë kohën t’i sjellin fëmijët në shkollë. Ata gjithashtu punojnë krahas mësuesve për të rrënjosur dëshirën për të mësuar shqip, për të mësuar rreth trojeve tona, historisë, etj. Misioni ynë është i tillë që kërkon angazhim kompleks përndryshe rezultatet nuk do jenë ato që presim.
Në shtatorin e këtij viti shkollor, fëmijët, prindërit dhe mësuesit e shkollës Children of the Eagle patën nderin të vizitohen nga Ministri i Jashtëm i Shqipërisë, z. Gent Caka dhe Ambasadorja e Republikës së Shqipërisë në Washington, znj. Floreta Faber. Kjo është një shprehje e miqësisë, inkurajimit dhe vlerësimit të punës sonë.
Miqtë e tjerë janë dashamirë që na mbështesin me mënyra të ndryshme, që nga vlerësimi dhe inkurajimi për të vazhduar punën tonë, njohja publikisht e arritjeve tona, aktivitetet e përbshkëta për sensibilizimin e komunitetit shqiptar, vënia në dispozicion e ambienteve për aktivitete të veçanta, etj. Mbështetje të konsiderueshme kemi pasur edhe me libra nga Konsullata e Kosovës dhe Ambasada e Republikës së Shqipërisë ndonëse këto nuk kanë qenë të mjaftueshme për të mbuluar krejt nevojat tona. Megjithëse relativisht e re, shkolla jonë ka marrë vlerësime të shumta për shërbim cilësor ndaj komunitetit shqiptar, si p.sh nga Misioni i Kosovës në NY, nga organizata Motrat Qiriazi, nga Festivali i 5të i shkollave shqipe, etj. Mbështetje financiare nuk kemi pasur deri tani e për këtë arsye fundraising është një nga burimet e pakta për të mbuluar shpenzimet përgatitore për mësimin apo aktivitetet me fëmijët, shpenzimet organizative, qiranë dhe siguracionin për ambientet e mësimit, etj.

Marjana Bulku: -Identiteti i Children of the Eagle ? e dëshmon përkatësinë shqiptare qysh në emërtim, autenticiteti i saj vuloset edhe në kremtimin e një kalendari festiv që është tipik shqiptar, çfarë ka stacionuar te fëmijët kjo?

Drita Gjongecaj: Ju falenderoj që e sillni në bisedë edhe emërtimin e shkollës që është sa domëthënës edhe tipik shqiptar, edhe pse në anglisht. Duke i quajtur “Fëmijët e Shqipes” kemi bërë të mundur që nxënësit tanë ta përfaqësojnë dhe përcjellin me krenari simbolin e lashtë të shqiponjës edhe te bashkëmoshatarët e tyre jo shqiptarë në ambientet ku studiojnë, jetojnë, apo në aktivitete të shumta ku ata marrin pjesë. Po ashtu, kalendari festiv siç e quani ju, pasqyron identitetin tonë dhe përfshin data të shënuara që janë mësim më vete rreth historisë së popullit tonë. Po përmend vetëm disa që kanë lënë gjurmë në kujtesën e fëmijëve dhe prindërve: Me rastin e 11 Vjetorit të Pavarësisë së Kosovës, një grup nxënësish, prindër dhe mësues vizituan ambientet e Konsullatës së Kosovës, vizitë që është e barazvlefshme me një seri të tërë mësimesh të zhvilluara në klasë. Aty ishte e gjallë historia, arti, mikpritja tipike shqiptare, etj, etj.; vizita në Selinë e Vatrës, njohja më nga afër me përpjekjet për ruajtjen dhe përhapjen e shqipes, historia e diasporës, etj; projekti i hartuar me shumë dashuri nga fëmijët tanë me rastin e 20 vjetorit të çlirimit të Kosovës, projekt që iu bë dhuratë Konsullatës në qershor të 2019; koncerti në Montessori School në Yonkers me rastin e Ditës së Flamurit; Festa e 1 Qershorit, e shumë të tjera.
Të gjitha këto kanë vlerë të shumëfishtë, ato shtojnë krenarinë për identitetin tonë, mbajnë të ndezur dëshirën për t’u njohur më shumë me traditat e kulturën, përforcojnë njohuritë gjuhësore, etj.

Marjana Bulku: – Një shkollë relativisht e re por me produkte cilësore që maten dhe prevalojnë në një ditë si kjo, çfarë i tërheq më shumë fëmijët që po rriten këtu; një ditë feste shqip, një ditë mësimi shqip, një tubim për kauza shqip? Apo diçka tjetër?

Drita Gjongecaj: Festat janë më të dashurat për fëmijët. Aty zbaviten por edhe shpalosin krenarinë e tyre fëminore që janë shqiptarë dhe janë pjesë e programit të shqipes. Është për t’u admiruar dhe të jep emocion kur sheh që fëmijët e duan programin shqip. Entuziazmi u lexohet në sy dhe kupton se ata janë të ndërgjegjshëm që po bëjnë diçka më shumë se moshatarët e tyre dhe vinë me gaz çdo të shtunë e të dielë. Natyrisht që lumturohen kur kanë ato minutat e pushimit midis mësimit dhe aktiviteteve. Ajo u ka forcuar marrëdhëniet shoqërore, një shoqëri ndryshe nga ajo që gjejnë në shkollën e përditshme – e ndjejnë se kanë edhe diçka tjetër të përbashkët që ua shton dëshirën për të qenë pranë njëri-tjetrit. Këtu fillon edhe njohja dhe të pranuarit në mënyrë të ndërgjegjshme të identitetit tonë shqiptar. Kjo për ne mësuesit flet shumë. Na bën të mos i përfillim lodhjen as sakrificën që nuk është e vogël.
Marjana Bulku: -Këtë vit për herë të parë Dita e gjuhës amtare do të nderohet me një festim gala me miqtë e shkollës shqipe “Children of the Eagle”. A do na zbuloni disa nga miqtë tuaj, ato më besnikët, dashamirêsit, admiruesit, përfituesit?

Drita Gjongecaj: Do ta filloja me z. Mark Gjonaj, Këshilltar i Qytetit të NY mbështetja e të cilit ka qenë esenciale. Mark Gjonaj ka përqafuar projektin e nisur nga organizata jonë, Albanian American Dual Language & Culture (AADLC), mbi hapjen për herë të parë në NY dhe krejt Amerikën të Programit Dy-Gjuhësor Anglisht – Shqip në shkollat publike. Mark Gjonaj e ka çuar projektin Dy-Gjuhësor në instancat më të larta të NY dhe ka siguruar miratimin zyrtar për futjen e shqipes në këto shkolla. Kjo është një arritje me shumë vlera për komunitetin shqiptar. Këtu dua të bëj një sqarim: Dual Language Program (Dy-Gjuhësia) nuk është programi i fundjavës që ne zhvillojmë me orë të reduktuara; ai është program i plotë që zhvillohet çdo ditë gjatë gjithë vitit shkollor, krahas lëndëve në anglisht. Shqipja përdoret në çdo lëndë përfshi edhe Matematikën apo Edukimin fizik, etj.
Një mike tjetër e vyer është Ambasadore Teuta Sahatqija. Znj. Sahatqija është më shumë se një mbështetëse e programit tonë. Unë me të drejtë e quaj znj. Ambasadore, partneren tonë. Përveç librave që na ka dhuruar, znj. Sahatqija është bërë pjesë e Seminarit Shkencor të Gjuhës Shqipe. Për më tepër, Seminari i Dytë vjetor është zhvilluar pikërisht në ambientet e Konsullatës së Kosovës duke na bërë të ndjehemi “si në shtëpinë tonë” siç e cilëson vetë ajo.
Nuk mund të lë pa përmendur këtu ndihmën që ju znj. Marjana i jepni AADLC dhe Children of the Eagle. Ju keni qenë pjesë aktive dhe keni kontribuar me referate në të dy seminaret e gjuhës shqipe, keni pasqyruar punën tonë në shkrime të ndryshme duke sensibilizuar komunitetin rreth punës sonë por edhe rreth diferencës në rezultat që sjell mësimi i shqipes në shkollë krahasuar me atë në familje. Është kënaqësi e veçantë që ju kemi anëtare në Bordin Këshillimor (Advisory Board) të shkollës dhe organizatës në tërësi.
Vargu i miqve e dashamirësve është i gjatë, nuk mund t’i përmend të gjithë. Por një vend të veçantë zë edhe znj. Beti Beno, Presidente e organizatës prestigjioze “Motrat Qiriazi” dhe Federata Panshqiptare Vatra.

Marjana Bulku: -Një seminar kushtuar gjuhës shqipe organizuar nga ju & miqtë e shkollës “ Children of the Eagle” në dy vitet e shkuara në dy vende simbol të shqiptarëve që jetojnë në Amerikë, selia e Vatrës dhe konsullata e Kosovës; pa dashur të zbulojmë shumë detaje si do jetë ky seminar gjuhsor i së ardhmes dhe cila ishte risia më e fundit?

Drita Gjongecaj: Seminari i sivjetshëm do të ketë më shumë shtrirje. Kolegë nga shkolla shqipe edhe jashtë New Yorkut do të sjellin përvojën dhe studimet e tyre. Në këtë mënyrë, bashkëpunimi ynë zgjerohet dhe të gjithë përfitojmë nga shkëmbimi i experiencave dhe analizave shkencore studimore. Për më shumë detaje besoj do flasim një herë tjetër sepse deri atëhere nxënësit dhe mësuesit tanë do të kenë edhe më shumë veprimtari të cilat do shpalosen e shkëmbehen në takimin tonë të përvitshëm i cili përveç te tjerash ka si qëllim interaktivitetin e edukimit dhe përvetsimit të gjuhës tonë amtare edhe duke komunikuar së bashku si bashkëautorë të rëndësishëm të këtij procesi.

Dialoguan:Marjana Bulku
Drita Gjongecaj

Shkurt 2020

RENEGATËT

February 19, 2020 by dgreca

NGA PELLUMB LAMAJ*/

Ndodhesha me pushime në Shqipëri, dhe prej dy ditësh endesha Tiranës në kërkim të ndonjë materiali që do të më ndihmonte për dokumentarin kushtuar figurës së Mit’hat Frashërit por pa rezultat. Të gjitha dyert më mbylleshin sapo përmendja emrin e tij ndërkohë që arshiva e tij personale mbahej peng nga ish sigurimi i shtetit dhe veglat e tij. Në pamundësi vendosa të kthehsha në Vlorë pasi dhe data e kthimit për në punë në USA po afronte dhe doja të kaloja ditët e mbetura më Nënën dhe Familjen me të cilët takohesha më shpesh kur isha në burg se tani që kisha marrë rrugën e mërgimit të detyruar. Kisha dal nga hoteli dhe pasi piva një kafe u nisa drejt Zogut të Zi ku mund të merrja një fugon për në Vlorë dhe pasi bëra disa minuta rrugë dëgjova një zë që më thirri në emër. Ktheva kokën dhe prapa meje u afrua një bashkëvuajtës me të cilin kisha bërë vite burgu në Spaç. U përshëndetëm dhe e ftova të uleshim diku për një pije por ai më tha se nuk kishim kohë se fillonte tubimi.

– Cili tubim? – e pyeta

– Përpara kryeministrisë – mu përgjigj ai

-Nuk di gjë- i thashë

-Edhe unë …sapo më lajmëruan- u përgjigj ai – s’merret vesh kjo punë. Jemi bërë njëqind shoqata, jemi bërë për ibret të Zotit. A do vish?

-Patjetër- iu përgjigja – Jam pjesë e juaja edhe unë.

-Këshilli i Europës ka nxjerrë një deklaratë ku kërkohet dënimi i krimeve të komunizmit dhe sot do të lexohet në parlament – vazdoi ai.

-E dëgjova para një jave – i thash – por si vonë. Drejtësia e vonuar nënkupton drejtësinë e mohuar megjithatë le të shikojmë rrjedhën.e ngjarjeve

Pash që nuk i erdhi mirë ashtu sikundër nuk i vjen mirë një fatkeqi në mes të oqeanit të cilit i thua se në horizont ajo që duket nuk është anije por valë e detit dhe shkuma e saj. Vazhduam rrugën dhe pas disa minutash arritëm përpara kryeministrisë ku ishin mbledhur rreth njëqind vetë, disa prej të cilëve me nga një parrullë në dorë. Në krye qëndronte një barkalec me mikrofon tek goja që herë pas here i drejtohej turmës që shpërthente në thirrje e brohoritje.

-Kush është ky? – e pyeta

-Lere, lere – më tha. -Ai s’ka qenë as në burg as në internim. Është misionar i PDsë por ç’të bësh, kështu jemi kantadisur.-

Tubimi vazhdoi për gati një orë dhe pata rastin të takoj edhe bashkëvuajtës të tjerë që kisha vite pa i parë.Më në fund barkaleci me mikrofon në dorë lajmëroi fundin e tubimit dhe një pjesë nisi të shpërndahej ndërkohë që pjesa tjetër qëndronte ende në grumbull.

-Janë familjarë të të pushkatuarëve shumica-më sqaroi ai dhe kanë vendosur që tubimi të vazhdojë përpara parlamentit.Akoma nuk kanë një varr ku të vendosin një tufë lule dhe ende nuk dihen eshtrat e familjarëve të tyre..

Mu dhimbsën dhe iu afrova duke i përshëndetur një nga një e ashtu bashkë u nisëm drejtë parlamentit.

Po gjysma e turmës përse u largua – pyeta-

Oh janë ata të PDsë tha …dikur kanë qenë të privilegjuar e prapë presin t’ju hedhin ndonjë kockë.

Më në fund arritëm përpara portës kryesore të parlamentit ku na priste një rresht policësh me shkopinjtë e gomës që herë herë i tundnin për të na frikësuar por edhe për të kënaqur instiktin e tyre prej xhandari.Në oborrin e parlamentit deputetët bënin xhiro e kjo bëri që turma të shpërthej në thirrje e brohoritje dhe ti afrohet edhe më shumë portës kryesore duke u përballur me policët që nisën të shtyjnë e të kërcënojnë grevistët.Ndërkohë arritën forca të tjera policësh si dhe mediat e shkruara dhe ato vizive.U shkëputa nga grumbulli i grevistëve dhe iu afrova një gazetareje dhe fillova ti flas për grevën dhe kërkesat e saj.Të njëtën gjë bënë edhe disa grevistë të tjerë.Ndërkohë pranë meje u afrua Zenel Hoxha dhe më tha;

Kërkuam një takim me kryetaren e parlamentit nuk di a do të pranojë apo Jo! .

E pashë gjatë në sy dhe qesha

Ai e kuptoi dhe nisi të qesh edhe vetë.

Epo në të ….po s’deshi ,ne bëjmë detyrën tonë përpara historisë.Turpi le t’ju bjerë atyre dhe iu bashkua turmës.Kishte kaluar më se një orë dhe nga oborri i parlamentit pamë të afrohej një grua rreth të tridhjetave që foli me dikë që ishte më afër portës e pasi nxorri një letër nga çanta kërkoi që të shkruheshin emrat e atyre që do të shkonin në takim me kryetaren e pasi dikush shkruajti emrat,ajo u nis për në zyrën e saj.Zeneli mu afrua përsëri dhe më tha-

Do të jesh edhe ti në takim me kryetaren.

-Më mirë mos ta kishit dhënë emrin tim-i thashë se pastaj do thoni që na prishi punë Pëllumbi -dhe nisa të qesh. Qeshi dhe ai me të madhe dhe vazhdoi:

-Ti duhet të jesh se s’bën se ua përplas troç në fytyrë dhe ata ashtu e duan.

Kaluan rreth njëzet minuta dhe sekretarja u duk te porta dhe me listën në dorë filloi të lexoj emrat e personave të cilët hynë një nga një brenda portës.Të njëjtën gjë bëra dhe unë e duke ndjekur hapat e sekretares, ngjitëm shkallët dhe mbritëm pranë zyrës së kryetares.

-Uluni këtu – na u drejtua sekretarja- se zonja kryetare është e zënë për momentin me një takim tjetër.

U ulëm dhe ndezëm nga një cigare ndërkohë që sekretarja u nis për tek zyra e kryetares që ishte e ngjitur me paradhomën ku qëndronim ne dhe pas dy, tre minutash doli prej andej duke lënë derën gjysëm të hapur.

Duke qëndruar në këmbë përball nesh, na u prezantua – Unë quhem Valbona Çollaku. Jam edhe unë e persekutuar si ju. Kam patur në burg Xhaxhain Qaniun, besoj e njifni dhe e keni dëgjuar. Tundëm kokën një nga një në shenjë pohimi dhe pa na lënë kohë të flasim vazhdoi:

-Jemi me fat që kemi në krye të parlamentit njeriun tonë, të shtresës tonë dhe duhet ta dëgjojmë se ajo i di gjërat më mirë nga të gjithë dhe donte të vazhdonte më po nuk mu durua dhe i thashë:

-Para së gjithash ajo nuk është si ne këtu përball teje. Ne kemi qenë në burg ndërkohë që ajo s’ka bërë asnjë ditë burg dhe internim. E dyta, ajo nuk i di gjërat më mirë se ne, sepse ne i kemi kaluar mbi kurriz. Është e vërtetë që ajo është në krye të parlamentit sikundër edhe Pjetër Arbnori por jo se dinë më shumë se ne. Koha tregoi dhe po tregon se ata nuk janë gjë tjetër veçese vegla të Katovicës dhe bandës neo-koministe në pushtet me një ndryshim. ata janë bërë të pasur dhe bënë karierë në saj të mundit dhe vuajtjeve tona ndërkohë që shtresa jonë ende jeton në mjerim.

-Kush je ti që zë në gojë Arbnorin dhe Zonjën Kryetare?- mu drejtua ajo

– Qesha dhe me qetësi i thashë-

Edhë unë jam një i mbijetuar i Ferrit komunist por që tashmë jetoj larg këtij vendi plot lot, mëri, dhe padrejtësi, larg këtij parlamenti të turpshëm e anti-njerëzor ku deputetët e persekutuar janë nën urdhërat e deputetëve persekutues e që sëbashku zbatojnë skenarin e R.Alisë, por e di ç’ke ti… ne kemi ardhur këtu të bisedojmë me kryetaren dhe jo me ty, moj shoqe e partisë.

Ajo u skuq në fytyrë dhe në ç’ast mu drejtua: – Nuk jam shoqe partie-

-Po – i thashë duke qeshur. -Je anëtare dhe shoqe partie e PDsë, prandaj je edhe këtu. Ndërkohë anash nesh u hap një derë dhe një person i gjatë i veshur me uniformë qëndroi përballë nesh e duke u krekosur si kaposhi maj plehut na hodhi një vështrim prej xhandari dhe filloi.

-Edhe unë jam si ju, i persekutuar, por juve nuk bëni mirë që mblidheni përpara parlamentit e bërtisni. Lereni parlamentin të punoj, prandaj i kemi zgjedhur. Nuk mu durua dhe ju drejtova në çast

-Ç’punë bëni ju?-

Oficer Garde- u krekos ai

-Aha, tani e mora vesh-i thashë me ironi, shko atje tek dera e kryetares se atje e ke vendin! Ai më vërshtroi me inat ndërkohë që edhe unë nuk ia hoqa sytë dhe pastaj u largua.Ata që ishin në dhomë qeshën. Ndërkohë nga zyra e kryetares doli Valbona, sekretarja, që na shoqeroi brenda zyrës ku priste kryetarja. Kryetarja qëndronte në këmbë, me një fytyrë të nxirë që nënkuptonte se stuhia nuk ishte e largët. Na dha dorën, një nga një, dhe na bëri me shenjë të uleshim. U ula përball saj ndërkohë të tjerët u ulën dy nga dy anash . Edhe ajo u ul, pastaj në çast u ngrit, mori një copë letër dhe një laps, dhe u ul përsëri. Vuri këmbën mbi këmbë, u dha një të shtytur ballukeve dhe pasi na hodhi një vështrim që reflektonte qartë urrejtje dhe denigrim na u drejtua.

-Kush jeni ju? Cilën shoqatë përfaqsoni?-

I pari e mori fjalën Tanush Kaso, i cili më duket se kishte edhe ai një vulë shoqate. I spiegoi se kishte qenë në një grup me P.Arbnorin ndoshta për ta zbutur e prekur sado pak, dhe vazhdoi ti shpegonte gjendjen e mjerueshme ku ndodhej dhe arësyet përse ne ishim aty. Pastaj i erdhi rradha Syrja Lamçes, Ylli Mançes, dhe Tomorrit, të cilët ju prezantuan,dhe më në fund më erdhi radha mua. I thashë kush isha, vitet e burgut dhe shkurt arsyet përse ndodheshim aty. E pashë që nuk i erdhi mirë, rrudhi vetullat, u ngrit në këmbë, u largua dy tre hapa për te fundi i dhomës dhe shpërtheu me një zë të çjerrë:

-Kush jeni ju që dilni në grevë e bërtisni përpara parlamentit? Ju s’na tregoni dot neve se ç’duhet të bëjmë dhe pasi bëri një xhiro nëpër dhomë vazhdoi- Ju s’jeni kurkush duke na vështruar plot inat. Ndërkohë Tanushi që ndodhej më afër saj ju drejtua

– Më falni Zonjë, por edhe ne jemi pjesë e kësaj demokracie dhe kemi votuar për juve.-

Ndërkohë ajo ju afrua me një vështrim të egër dhe kërcënus dhe me gishtin tregues nisi të bërtas.

– Demokracinë e solli Sali Berisha dhe jo ju pesë… dhe ju mor pak goja e mbushur me pështymë siç duket nga që nuk gjeti dot fjalën e duhur. Tanushi uli kokën e ndërkohë mua nuk mu durua.

-Pak respekt- ju drejtova. – Nëse ne jemi në këtë gjendje faji i bie klasës politike dhe juve. Ajo bëri disa hapa mbrapa dhe me gishtin tregus, klithi.

– Takimi mbaroi dhe ndigjoni ju… Edhe me ardhë prapë unë kam me jua pre juve do spiunë, hajdutë, e ordinerë dhe ndërkohë ngriti gishtrinjtë në formë gërshëre, ato gishtrinjë të pudrosur e me manikyr që fshihnin aq mëkate dhe turpe. Ndërkohë shoqëruesi hapi derën dhe ajo pa brejtjen më të vogël të ndërgjegjes zgjati dorën.Ata i dhanë dorën një nga një dhe u nisën drejtë derës e ndërkohë më erdhi rradha mua të dilja.U nisa për te dera ku qëndronte ajo me dorën ngrehur ,i hodha një vështrim denigrues më e shumta që mund ti bëhet një femre dhe para se të dilja i thashë:

Ti s’je gjë tjetër veçese një komuniste dhe nisa të dal jashtë zyrës duke ja lënë dorën në ajër.E si mund ta takoja atë dorë pas gjithë asaj balte që ajo kishte hedhur mbi ne?

Dolëm nga parlamenti ku na prisnin bashkëvuajtësit të cilët e kuptuan menjëherë nga fytyrat tona se ç’kishte ndodhur në atë zyrë paçavure që prodhonte vetëm pisllëqe,ku luhej me fatet e një populli të pafat e mjeran.Rrugës u shpjeguam se ç’kishte ndodhur dhe i vetmi ngushëllim për ta ishte ajo ç’ka i kisha përplasur në fytyrë kryetares .Bëmë dhe pak rrugë bashkë dhe pastaj ju thashë se më duhej të nisesha për në Vlorë .Ndërkohë Tanushi më tha se sonte është seanca parlamentare ku do të lexohet deklarata e Këshillit Europian për dënimin e krimeve të komunizmit. dhe lejohen të burgosurit të marrin pjesë

E pashë me keqardhje dhe i urova natën e mirë.

Unë do të shkoj më tha ai-e kështu u ndamë nga grupi e pasi mora një fugon pas disa orësh arrita në Vlorë dhe kur erdhi ora e seancës hapa televizorin për kuriozitet por nuk pashë aty as Tanushin e as ndonjë nga bashkëvuajtësit që kishim qenë në takim me kryetaren me përjashtim të disa ushtarëve të PDsë që na kishin kthyer shpinën prej kohësh .Një listë e veçantë ndalonte pjesëmarrjen tonë atë natë me urdhërin e kryetares .Ndeza një cigare dhe pastaj fola me zë të ulët…Eh kështu ka qenë e do të jetë bota.Jo të gjithë e mbarojnë rrugën e nisur dhe jo të gjithë i qëndrojnë besnik vetëvehtes dhe idealit për të cilin jetojnë,vuajnë e luftojnë….. ndryshe nuk do të kishte renegatë……..

Korrik 2006

* Fragmeniti është marrë nga Libri “RENEGATET” i autori Pellumb Lamaj.