QSPA/
Lindi në Horë të Arbëreshëve dhe studimet i kreu në Seminarin arbëresh të Palermos. Më 1887 themeloi në Palermo revistën “Arbëri i Ri”, bashkë me Françesk Petën. Ai kreu studimet e larta për drejtësi më 1890 dhe po këtë vit filloi punën si docent i letërsisë antike në liceun “Garibaldi” të Palermos. Më 1900 Skiroi u emërua titullar i Katedrës së Gjuhës shqipe në Institutin Mbretëror Oriental të Napolit. Në vitet 1913–1914 qëndroi për një kohë në Shqipëri si i dërguar i qeverisë italiane. Zef Skiroi pati veprimtari të gjerë si shkrimtar dhe studiues.
Mes veprave letrare të tij renditen: vëllimi me poezi “Rapsodi shqiptare” (1887), me poezinë rrëfimtare, idilin “Milo e Haidhe” (1890) dhe eposin “Te dheu i huaj” (1900), “Këthimi” (1965). Si studiues botoi,“Për gjuhën dhe letërsinë shqipe të vështruara edhe në marrëdhënie me ngulimet shqiptare të Italisë” (1919) dhe “Shqiptarët dhe çështja ballkanike” (1904) si dhe përmbledhjen me krijime popullore “Këngë tradicionale dhe sprova të tjera të ngulimeve shqiptare të Sicilisë”(1923). I ndërgjegjshëm për rëndësinë jo vetëm kulturore të përpunimit të shqipes letrare, ai shkroi një arbërishte që afrohej mjaft me toskërishten e Shqipërisë, duke marrë edhe prej dialektit verior. Ai vdiq në Napoli, më 17 shkurt 1927.
Me kontributin e tij, Skiroi ndihmoi jo vetëm në ngritjen e kulturës arbëreshe, por zëri i tij në shtyp dhe letërsi solli frymëzim për Shqipërinë, që ishte në ndërtim e sipër. Ai është padyshim ndër shkrimtarët më të mëdhenj shqiptarë dhe përfaqësuesi më i denjë i traditave arbëreshe letrare dhe kulturore të Sicilisë.