Nga Sulejman GJANA/
Në bazë të Rezolutës 65/209 të dt. 21 dhjetor 2010, Asambleja e Përgjithshme e OKB e ka shpallur datën 30 Gusht si “Dita Ndërkombëtare e të Zhdukurve/Humburve”. Tashmë kjo datë shënon në shume vende të qytetëruar kujtimin e të gjithë të zhdukurve e të humburve nën regjimet diktatoriale, mbështetjen për viktimat dhe familjarët e tyre, rëndësinë e veprimeve që duhen ndërmarrë kundra krimeve të këtij lloji, si dhe për gjetjen ose kthimin e të zhdukurve dhe zhdëmtimin e tyre.
Sigurisht që kjo datë do të mund të ishte një përkujtimore e mirëfilltë për të gjithë ato viktima shqiptare që jo vetëm kanë humbur jetën, por edhe për ato viktima që ende rezultojnë të humbura (të pagjetura). Bëhet fjalë për viktimat e sistemeve totalitare, nazizëm e komunizëm, sisteme këto që shpesh kanë vepruar në simbiozë dhe kanë pasur si emërues të përbashkët dhunën dhe krimin.
Për shqiptarët pa dallime ndërkufitare, humbjet më të mëdha dhe të humburit (të pagjeturit/të zhdukurit) më të shumtë rezultojnë si pasojë e dhunës dhe represionit mizor komunist. Komunizmi në Kosovë e Shqipëri nuk njihte vërtet kufij kur Dushani, Miladini dhe të ngjashmit e tyre, jo vetëm që drejtonin skalionet goxha të ideologjizuara e antikombëtare të shqipfolësve, por ishin edhe porositësit e ekzekutimeve për sa e sa nacionalistë shqiptarë që luftonin për Atdheun mbi të gjitha, për Shqipërinë dhe shqiptarët etnikë. Këto krime vazhduan përgjatë gjithë kohës së regjimit komunist në Shqipëri si dhe gjatë pushtimit të Kosovës nga Serbia. Zhdukja e atdhetarëve shqiptarë shkruhej në projektet antikombëtare dhe ishte po ashtu edhe një prej mënyrave për të krijuar terror ndër shqiptarët për ti mbajtur ata të nënshtruar.
Në Kosovë, 30 gushti 2014 pati një jehone për t’u admiruar. U përsërit kërkesa e kthimit nga Serbia të 1700 shqiptarëve të zhdukur. Nderim e vlerësim për të gjithë politikanët e Kosovës që e çmuan këtë ditë duke dëshmuar se plaga është ende e hapur për mbarë shoqërinë dhe se vërtet nuk duhen harruar viktimat dhe familjet e tyre që ende nuk kanë mundur as të mbyllin zinë. Do të vijë pa dyshim dita kur në rend të ditës të bisedimeve me Serbinë do të shënohet edhe kërkesa për kthimin e të gjithë shqiptarëve të humbur (zhdukur) gjatë pushtimit serb.
Ndërkohë që ne Shqipëri, fati i shqiptarëve që u zhdukën gjate luftës civile të viteve 1943-44 dhe gjatë diktaturës komuniste e që ende nuk u dihen varret, nuk është përmend ndonjëherë nga ata që ua morën votën shqiptarëve për 23 vjet (dhe sigurisht, jo më 30 gushtin që sapo kaloi). Duket sikur partitë parlamentare shqiptare dhe politikanët e ‘’lartë’’ janë gjithnjë me pushime kur bëhet fjalë për çështje që prekin të kaluarën e errët komuniste dhe traumat që la ai sistem në shoqërinë tonë. Dhe s’kishte si të ndodhte ndryshe as këtë vit. Komunizmi dhe trashëgimia e tij, jo vetëm vazhdon që të ketë pushtet, por është edhe model për shumicën e politikanëve shqiptarë që sot qëndrojnë në ndenjëset e Kuvendit.
Për këtë arsye, nuk mund të gjendet edhe shtysë apo motiv për të ngritur në këmbë politikanët tanë, kryesisht parlamentarë, që të përkujtojnë me respekt e mirënjohje kontributin e të rënëve dhe të humburve për Shqipëri të njësuar dhe në kundërshti të hapur e pa kompromis ndaj totalitarizmit komunist, të ndryshuar gjatë rrugëtimit djallëzor edhe në nacional-socializëm.
Ndodh kështu se shumica e politikanëve shqiptarë, kryesisht parlamentarë, nuk janë ndarë ende nga hijet e së shkuarës moniste. Janë vijuesit e asaj ideologjie vrastare, që sot ka ndryshuar vetëm mjetin e luftës, por jo mentalitetin. Janë bijtë ideologjikë të atyre që kryen masakër pas masakre, pa e vrarë shumë mendjen se i kryenin këtej apo andej Drinit të Zi, në dobi të shovinistëve serbë; këtej apo andej “gjakut lumë” të Devollit, në dobi të shovinistëve grekë.
Për vrasjet e nacionalistëve shqiptarë, internacionalistët kuqalashë vepronin në të tërë hapësirën e Shqipërisë Etnike, edhe pse truallin që përshkonin dhe e spërkasnin me gjak shqiptari, e urrenin ta shihnin të njësuar. E për këtë ogur të zi antikombëtar, ishin gati dhe bënë kurban jo vetëm ato viktima që u dihet nami e nishani, por edhe ato viktima që mbeten ende pa nam e pa nishan.
Heshtja ndaj krimeve të komunizmit është bashkëfajësia moderne e bashkëjetesës së politikanëve e parlamentarëve në Shqipëri, pavarësisht sa prej tyre ulen majtas e sa djathtas (apo sa kalojnë nga majtas në djathtas, apo edhe anasjelltas) poltronit të kreut të kuvendit.
Çka mbetet e rëndësishme në këtë dukuri, lidhet me krimin që ka mbetur ende pa ndëshkim real. Hapja e dosjeve do të ishte fillimi i terapisë më të mirë për të kuruar këto plagë të së shkuarës së largët e të afërt që ende kullojnë gjak.
Ky veprim i përligjur do të mundësonte në mënyre reale edhe ndërmarrjen e hapave të duhur e ligjore për t’i shkuar kurës deri në fund; dhe jo duke belbëzuar tek-tuk, sa për të larë gojën, përpara politikanëve të lartë perëndimorë ose para elektoratit shqiptar në kohë fushate.
Në të kundërt, të pagjeturit do të mbeten gjithmonë të humbur si për të provuar se kjo është interesi i kësaj kaste politikanësh; që e djeshmja të humbasë në harresë, të mbetet e pagjetur. Sepse kështu humbet mundësia për ‘pastrimin’ real të politikës shqiptare, sidomos asaj parlamentare, që ka llogari ende të pambyllura me krimet e komunizmit dhe gjenocidin e ushtruar ndaj shqiptarëve.
Koha nuk pret, madje jemi vonë. Integrimi real i Shqipërisë dhe shqiptarëve në Europë mund të kryhet veç atëhere kur krimi të njihet, e me pas të ndëshkohet ligjërisht.
Kjo mund të ndodhë kur xhelati dhe porositësi të mos jenë të vetmit që e dinë se ku e kanë groposur viktimën. Ndryshe, viktimë dhe peng i së shkuarës mbetet fati i Shqipërisë dhe shqiptarëve.
Kjo do të ishte e pafalshme për gjeneratën tonë që mezi pret të integrohet në Europën ku ishim të integruar deri nga fundi i viteve ‘30-të, por që fatkeqësisht, për 70 vite, mbetemi ende të pa integruar, për arsye se shumica e politikanëve janë akoma peng të sistemit komunist.
Rilindja, Komisarin e diktatures e emeron shef komisariati ne Demokraci
I dënuari për genocid që pushkatonte të rinjte në kufi bëhet shef komisariati!/
Rifat Çoku është emëruar shef Komisariati në Malësinë e Madhe ndërsa qeveria është përpjekur që këtë emërim ta kalojë në heshtje. Rifat Çoku ka shërbyer si Komisar në zonën kufitare gjatë kohës së diktaturës komuniste dhe në datën 2 tetor të vitit 1986, ai ka qënë pjesëmarrës në pushkatimin e të riut Sokol Veshti, të cilin e kishin ndaluar fillimisht në tentativën për të kaluar kufirin e më pas e ekzekutuan barbarisht. Në vitin 1996, Rifat Çoku u denua me burg per krimin e genocidit nga Gjykata e Shkodrës, por pas trazirave te vitit 1997 doli shpejt nga burgu.
Sot, Rifat Çoku ka rilindur nga oligarkia në pushtet, e cila komisarin e terrorit dhe vrasjeve e ka emëruar Shef Komisariati në Malësinë e madhe. Ky emërim tregon më së miri inkriminimin e përditshëm të policisë dhe shtetit , teksa sigurinë publike të qytetarëve të Malësisë së Madhe do e ketë në dorë një xhelat i diktaturës me bekimin e Ramës dhe Metës. Ky akt shpjegon më së miri se dyshja Rama Meta qëndron pas vandalizimit të monumentit kundër dhunës së diktaturës komuniste në qendër të Tiranës, dhe prapa çdo akti tjetër që frymëzon e frymëzohet nga e kaluara e gjakatare e diktaturës komuniste në Shqipëri .
Partia Demokratike e dënon ashpër këtë akt kriminal dhe e cilëson si një përdhosje ndaj mbarë shoqërisë shqiptare dhe vlerave të saj të arritura në këto 23 vite. Ne i bëjmë thirrje të gjithë aktorëve të shoqërisë, ish të përndjekurve politikë, por edhe elitës intelektuale në vend, të reagojnë ndaj këtij akti monstruoz të dyshes Rama Meta.(BS)
ME BYTYÇASIT, FESTË E BUKUR NË MALIN E DAJTIT…
Reportazh nga MURAT GECAJ/
1.Ftesë dashamirëse…
U desh vetëm një ftesë, nga kryesia e Shoqatës atdhetare-kulturore “Bytyçi” dhe, menjëherë, “kushtrimi” u lëshua jo vetëm në atë krahinë të Malësisë së Gjakovës (Tropojë), por edhe në Tiranë e në qytete tjerë të Shqipërisë. Por jehona e saj u dëgjua edhe në Kosovë e Preshevë, në Ulqin e Tetovë dhe deri në diasporën shqiptare. Ndokush, me të drejtë, pyet: “Pse, vallë, çfarë kishte ndodhur?” Se malësorët e atyre anëve janë mësuar që, “kur lëshohet zani”, diçka e rëndësishme do të jetë…
Në të vërtetë, nuk kishim të bënim me një “kushtrim” tradicional, por thjeshtë me një ftesë dashamirëse e bujare. Pra, në vazhdim të traditës së 10 viteve të mëparshme, bashkëkrahinësit e Bytyçit do të mblidheshin në një “log kuvendesh”, bash aty në lartësinë e Malit të Dajtit, i cili i rrin si kurorë hijerëndë, kryeqytetit tonë.
Me përmbajtjen e një ftese të tillë, gjithë të interesuarit, u njohën jo vetëm përmes faqeve të ndryshme të Internetit, por edhe e morën atë dorazi, nga kryesia eShoqatës “Bytyçi”, e cila drejtojhet me pasion nga Av. Agron Gjedia, bir i asaj krahine dhe me banim e punë në Tiranë. Pra, edhe unë e miqtë e mi, Av. Gjin Niklekaj, kryetar i Shoqatës simotër të Nikaj-Mërturit; Dedë Malaj e Agron Qokaj, patëm kënaqësi që e morëm një ftesë të tillë. Në fakt, unë do të shkoj për herë të parë në një manifestim të tillë edhe pse kam patur dëshirë të isha këtu, në vitet e mëparshme. Prandaj, në mëngjesin e ditës së sotme, nisemi së bashku për në vendin e bashkimit të paracaktuar, me emërtimin “Qendra e Vizitorëve”, në lartësinë e Malit të Dajtit dhe mes freskisë e gjelbërimit të pafund.
2.Gjurmë kujtimesh dhe kafe te lokali “Gurra e Perrisë”
Sapo dalim nga qendra e kryeqytetit, Deda që drejtonte mjetin tonë, hyn nëpër Lagjen “Ali Demi”, kalon pranë TV News-24 dhe ngjitet për në lartësitë e Dajtit. Rruga është e shtruar për bukuri dhe e vijëzuar. Nuk e di se çfarë mendojnë miqtë e mi, por unë e çoj kujtesën në vite të shkuara…Nuk më kujtohet me saktësi tani, por në pranverën e vitit 1960, kur ishim në vitin e 2-të të degës gjuhë-letrësi shqipe, në Universitetin e Tiranës, organizuam një ekskursion të bukur në Malin e Dajtit. Nuk udhëtuam për atje me vetura a autobusa as me teleferik, siç po bëjnë sivjet “pelegrinët” e kësaj veprimtarie masive. Pra, atëherë udhëtuam më këmbë, atje e kaluam shumë bukur dhe mbresat i kam, si të ishte ajo kohë e largët. Por, edhe po të kisha harruar, nuk më lë një fotografi, sigurisht bardhezi, në të cilën jemi të fiksuar kolektivisht dhe ku dallohen qartazi, gëzimi dhe entusiazmi ynë… Ndëkohë, tani sjell ndërmend edhe udhëtimin tim andej, me një “skodë” të gjirokastrititHajdar Veshi, në pranverën e vitit1964. Atëherë, shkova në fshatin Shëngjergj, ku punonte në shtëpinë e kultures, bashkëshortja ime e ardhëshme…
Fillin e mendimeve ma pret zëri i Gjinit, kur i afrohemi një pike të bukur turistike, me emrin domethënës “Gurra e Perrisë”.U ngjitemi disa shkallëve, duke lënë në të djathtë dy rezervuarë të vegjël, mbushur plot me peshq. E, si mund ta lija pa fotografuar, në atë pamje aq të bukur të natyrës, e ndërtuar me shijë nga një banor i asaj ane? Prandaj e shijuam jo vetëm kafen, që na servirën, por ndiem që mushkëritë na u mbushën me ajrin e pastër, nga mjedisi plot gjelbërim.
3.Një “bashkim kombëtar shqiptar”…
Kur po i afrohemi sheshit “Qendra e Vizitorëve”, nga ku Tirana duket si në pëllëmbën e dorës, menjëherë, na përfshinë gëzimi dhe entusiazmi i festës së bytyçasve. Flamuj tanë kombëtarë, por dhe të Republikës së Kosovës, valëviten lart dhe e zbukurojnë kudo mjedisin. Ende pa filluar ceremonia e rastit, dëgjohën tingujt e muzikës e të tupanëve. Pa “ftesën” e ndokujt, djem e vajza të shkathëta, por dhe të moshur, disa prej tyre me veshje popullore tropojane, nisin të vallëzojnë nën ritmin e tyre.
Kënaqësia jonë është e madhe, se në këtë mjedis të rrallë festiv, takohemi me ngrohtësi e dashamirësi edhe me me miq nga Peja, Presheva dhe diaspora, të cilët i lidhin “fije” të padukshme me krahinën e Bytyçit…Ja, pasi i hedh një vështrim të shpejtë sheshit, shoh poetin pejan Agim Desku. Përqafohemi përzemërsiht dhe shkëmbejmë me njëri-tjetrin libra tanë. Pak më tej, janë Xhemaledin Salihi e Bilall Maliqi, të ardhur nga Presheva dhe me të cilët ka vite që njihemi. Jemi takuar bashkë jo vetëm në Tiranë, por edhe në vendbanimin e tyre. Ata janë të njohur me botimet dhe veprimtaritë atdhetare e kulturore, që zhvillojnë atje.
Duke ecur nëpër shesh, takohemi me poeten nga Zogajt e Bytyçit, Nafije Salihaj dhe me “Çikën Hasjane”, poeten e re Ganimete Thaçi. Kjo e fundit më tregon se ku ndodhet Halil Nezaj i Gashit, me bashkëshorten, që kanë ardhur nga Nju Jorku, në këtë festë të përvitshme. Pasi përshëndetemi, i jap atij një “sidi” me fotografi e shkrime, që i kisha përgatitur, nga përurimi i librit të tij, “Udha e ëndrrës së thyer”(Tiranë, maj 2012). I këndshëm është edhe takimi me publicistin Ismet Hasani,që jeton familjarisht në Suedi dhe ka ardhur këtu, posaçërisht, nga Prishtina. Një mbrëmje më parë, atë e pritëm në qendër të kryeqytetit, bashkë me shkrimtarin e njohur Viron Kona. Miqësinë e përbashkët e kemi nisur që në pranverën e vitit 2012, kur morëm pjesë në një tubim festiv të 5-vjetorit të QKSH “Migjeni”, në qytetinBoras të atij vendi skandinav.
Nuk po zgjatem më tej, p.sh., që të tregoj se në këtë festë të krahinës së Bytyçit ka ardhur nga Tetova dhe është konferenciere e tërë programit, poetja bytyçaseJona Geci ose nga Durrësi publicisti tropojan Zenel Baliaj, i cili këto ditë publikoi librin e tij, kushtuar vëllait, Rexhepit të ndjerë, arsimtar veteran nga Malësia e Gjakovës. Në një kënd të kësaj “fushe gazmore” takoj prof. Shefqet Hoxhën, me disa kolegë të Shoqatës “Luma” të Kukësit dhe së bashku bëjmë fotografi, për kujtim…
Prandaj, e tha aq bukur një pjesëmarrës në këtë veprimtari:”Vërtet, ky është një bashkim kombëtar shqiptar!”
4.Kronika e festës…
Siç e përmenda në fillim të këtyre shënimeve, drejtuesit e Shoqatës “Bytyçi” kishin hartuar një program “të ngjeshur” dhe të detajuar, për tërë këtë veprimtari mbresëlënëse. Mirëseardhjen ua uron të ftuarëve kryetari i saj, av.Agon Gjedia.
Gjithashtu, i përshëndetin përzemërsisht organizatorët, bytyçasit dhe gjithë të ftuarit, disa përfaqësues nga qytete të Kosovës, nga Presheva dhe shqiptarët në trojet amtare në Maqedoni.
Pastaj rrjedha e pjesëve, sipas programit, vazhdon pandërprerje, 2-3 orë. Nuk do t’i përmendi këtu të gjitha ato. Por tërhoqën vëmendjen e të pranishmëve dhe u duatrokitën nxehtësisht, këngët e artistes së njohur Shkurte Fejza dhe poetes Shefqete Gosalci, që kishin ardhur këtu nga Prishtina. Ndërsa e recitoi poezinë e saj,Zyra Ahmetaj, nga qyteti “Bajram Curri”. Ndër të tjera, ajo tha:
Tundet Dajti, zgjohet Tirana,
Feston Bytyçi me tupana.
Mirsevini ju, bijë dhe bija,
na bashkon sot Agron Gjedia.
Perqafime dhe plot emocione,
me vëllezërinë prej Kosove,
por dhe larg prej diaspore.
Shtërngojmë duart, me miq e të ftuar:
-Përherë qofshi të nderuar!
Emocionuese janë edhe fjalët e bijës së Bytyçit, arsimtares veterane Rukie Rama, tani me banim në Bruksel të Belgjikës.
Siç pritej, me këtë rast, shpërndahen mjaft “Mirënjohje” dhe bëhet përurimi i librave të rinj, në poezi e prozë, nga disa autorë, si Namik Selmani, Vera Istrefaj etj. Pjesëmarrësit marrin edhe numrin e ri të gazetës “Bytyçi”.
5.“Për të mira dhe në takime të tjera!”
Kur kësaj feste mbresëlënëse po i afrohet fundit, të ngjan se sheshi është kthyer në një “vatër të zjarrtë”, e cila gjëmon nga këngët e vallet dhe recitimet e krijuesve të ndryshëm. Pjesëmarrësit përqafohen e shtërngojnë duart me njëri-tjetrin, duke uruar nga zemra: “Për të mira dhe në takime të tjera!”
Zbritja nga Mali i Dajtit për në kryeqytet, ashtu si dhe ngjitja për atje, bëhet në formën e një karvani me “krushq”. Disa udhëtojnë nëpër makina, ndërsa mjaft të tjerë hipin në teleferikun e gjatë, i cili i zbret ata deri poshtë, afër Tiranës. Secili prej tyre, tashmë, është “i ngarkuar” me mbresa, emocione dhe përshtypje të pashlyera, që do t’i ruajnë gjatë në kujtesë.
Tiranë, 31 gusht 2014
Skenderbeu tek serbët ?!
Nga Fahri XHARRA/
‘Nese mendon Epirin ta robërosh, Skenderbeun gjallë ta zesh Merr 50 mijë ushtarë Sepse ti nuk e di cka janë shqiptarët Njeri do tu u hidhet njëqindve A Skenderbeu do tu hidhet njëmijëve’
Këtë këngë popullore serbe e shkëputa nga nga libri i serbëve : “Skenderbeu në këngë “. ( Skenderbeg u pesmama) botuar në Pançevë (Serbi ) me 1883.
E mendoni këte , që për serbët Skënderbeu nuk ishte mit? . O mos ! mos më dëshproni me fatoslubonjat dhe ardianklosët , hoxhët e katundit dhe injorantët e të gjitha ngjyrave.!
Me çfarë adhurimi dhe krenarije i këndohet nga serbët ,këtij “heroi serb” apo këtij “miti shqipëtar” A kemi ndjenja ne ? Apo jemi tëhuajsuar krejtësisht ? A mos po flasim shqip , sepse nuk dime gjuhë tjetër se përndryshe …..?
” Për të rikthyer qytetrimin e lashtë, ne duhet t’i bëjmë dy gjëra: së pari, të pendohemi për devijimin e turpshëm historik dhe së dyti,të shkarkohemi nga trashëgima djallëzore e pushtuesve!- me thot miku Erton Gashi . A ka të drejtë? POoooooo!
A nuk na ngazëllejnë këto vargje të serbëve” Sepse ti nuk e di cka janë shqiptarët
Njeri do tu u hidhet njëqindve “dhe “Skenderbeu do tu hidhet njëmijëve’” ?
“Stanisa Crnojevic se 1527 godine poturcio i uzeo ime Skenderbeg… U zvanicnoj interpretaciji istorijskih izvora stoji dase Ivanov najmladji sin Stanisa poturcio i postao Skenderbeg Crnojevic, a sve to da bi spasao svoju ocevinu Ivanbegovinu i njene granice.” nuk dua t`a përkthej , kerkoj favore nga Fatos Lubonja!
Urdhëroni burra dhe e pyetni të panderuarin se a e ka thene kët “Lubonja danas nema nikakvih politickih ambicija i zato mu se moze vjerovati na drugaciji nacin nego drugima…. Nedavno sam, recimo, pisao o mitovima i spomenuo Skenderbega i Kosovo Polje. Rekao sam kako su Albanci zaboravili da je Skenderbeg Slaven, kao sto su Srbi zaboravili da su se na Kosovu sa njima protiv Turaka borili i Albanci. Napao me je Ismail Kadare, zgrazavajuci se kako mogu kazati da je Skenderbeg Slaven i da su proslost i kultura Albanaca na nivou Srba. Ja i po tome vidim da Albanci jos uvijek zive kao ona koza koja stalno vuce za sobom konopac sto svaki cas negdje zapne i ne da joj dalje. Mi smo uvijek morali imati nekog zstarijeg brata’ u zivotu. To je prvo bila Turska, koja je objektivno ovdje donijela odredjenu civilizaciju, sa kojom smo napravili prodore u kulturi i stekli samopouzdanje, pa su onda dosli Grci i Italijani, pa Jugosloveni, pa Rusi, pa Kinezi. Onda smo bili sami, poslije cega su, evo, dosli Amerikanci i Zapad. U njih smo gledali kao u bogove. Svi su oni za nas bili raj.” Këngët e Skenderbeut nga serbët të cila iu frigohen shqiptarët .
Albanian American hosts reception with Vice President Biden
Lukaj Family welcomes the VP to their home/
By Anjeza Bojku/
Greenwich, CT – Renowned Albanian-American financier and philanthropist, Richard Lukaj, welcomed United States Vice President, Joseph Robinette (“Joe”) Biden, Jr., to his Connecticut home on August 20th, for a private reception in support of the Democratic Governors Association and Connecticut Governor, Dannel (“Dan”) Malloy.
In addition to Vice President Biden and Governor Malloy, their senior staff and impressive security detail, also present were Senator Richard Blumenthal, other dignitaries, numerous leaders of industry and Miss USA, Nia Sanchez.
Lukaj commenced the event by thanking their guests for attending and contributing, particularly highlighting those who’d made the day possible, like the team from Valbella Restaurant, whom he referred to as the finest Italian cuisine in Fairfield County. His light yet serious opening remarks (provided separately) added to the comfortable atmosphere of the occasion which started in mid-afternoon after the distinguished guests had the opportunity to meet all the attendees and donors.
“It is truly a distinct honor for me to be standing here before such a distinguished group of friends and neighbors, introducing our long-time friend Governor Dan Malloy and our honorable Vice President Joe Biden, both individuals who make me proud to be an American. ” said Lukaj in his opening remarks.
Before proceeding to introduce Governor Malloy and Vice President Biden, Lukaj also spoke a little about his humble beginnings as an immigrant, son of hard-working parents who had fled former Yugoslavia due to ethnic and economic oppression, and who instilled in him the values of hard-work, the love of America and encouraged him to believe in and pursue the American-Dream, a concept that remains very significant and concrete in Lukaj’s life.
Vice President Biden touched upon several issues, including challenges to and within the United States. He also addressed the partisan grid-lock in the Nation’s Capital, describing it as a “God awful division,” however, ending on a positive note by stating that “It’s all about being one [whether it’s in Connecticut or throughout the nation]. Continuing with a constructive and positive tone, many a time he alluded to the fact that individuals like the Lukaj family are what set the US apart from the rest of the world.
“It was an honor to participate in a high profile event involving the Vice President of the United States and our Governor, while showcasing one of our own as an example of the one of the great American success stories,” remarked Nick Zherka, general manager of Valbella Restaurant. “During his remarks on immigration, VP Biden touched upon the United States being a country built by immigrants,” continued Zherka, adding that “I am truly grateful to know the Lukajs and hope that other young Albanian Americans will one day be able to follow in Richard’s footsteps and take us even further in generations to come.”
When the Vice President was asked the most common question, namely if he has plans to run for President, he answered “Yes!,” jokingly adding that he would seriously consider running in Kosova because there he has a significant chance of winning. He emotionally described the warmth and support he received during his visit to the country and how the reception there had made him feel like a hero. Biden reaffirmed and expressed his respect, affinity and support for the Albanian community on several instances during his visit.
According to musician Ilir Dangëllia, who played the piano in the musical ensemble for the occasion, Biden demonstrated a tremendous knowledge of many important issues, especially international politics and immigration.
“He referenced the Albanian people numerous times during his remarks, and acknowledged his appreciation and admiration for its work ethic and contribution to American society,” added Dangëllia.
Order of “Grand Master” Albanian violinist Frederik Banda, who played a beautiful rendition of “Lule Bore” (“Snow Flower”) was very impressed by the vice-president’s warm demeanor when greeting each guest. “The Vice President felt so much at home that during his remarks on the Lukaj lawn he decided to break protocol and step away from the microphones so he could be closer to the attendees while addressing them.” said Banda. “That was unmistakably a sign of comfort on the Vice President’s part and the Lukajs ought to be commended for creating and maintaining such a marvelous atmosphere,” added the honored violinist.
Refreshments and Hors d’oeuvres were served to light musical accompaniment produced by violinist Banda, composer Ilir Dangëllia and cellist Gjilberta Lucaj-Gelaj , delightfully capping off the late summer.
Chairman of The National Albanian-American Council (NAAC), Martin Shkreli, was very impressed by the reception, stating “I have attended many events as a long-term community activist, but I can state with complete confidence that this was one of the most beautiful events that individuals from our community have organized and participated in.”
This was Lukaj’s second event this summer in his Connecticut residence in support of his public servant friends and representatives. On June 29th, he organized a social function for friends in the Senate and the House of Representatives. Invited were Senator Murphy of the Senate Foreign Relations Committee and Committee Chair of Europe, Senator Blumenthal of the Senate Armed Services Committee and Congressman Himes of the House Intelligence and Finance Committees.
Lukaj has been active and civically-minded for most of his life, contributing to numerous causes, particularly oriented to assisting those less fortunate in the Albanian territories of Southeastern Europe. He has assisted in the establishment of organizations, institutions and foundations that have set standards and made the difference during crucial periods in the region for Albanians. Lukaj was honored for his work by the Republic of Albania by being selected as one of the Honorary Consul to the United States and later confirmed by the U.S. Department of State.
He was a founder and is currently the Chairman of the Board of Trustees of the American University in Kosova (AUK), which has partnered with the Rochester Institute of Technology (RIT) and works with other prominent educational institutions to deliver the highest quality accredited private education in Southeastern Europe.
More recently, Mr. Lukaj joined in founding the Action for Healthy Mothers and Children in Kosova, in honor of his late daughter Adelina, which delivers essential medical equipment and supplies to Kosova. Lukaj was also a founder of the Hope Fellowship program, a joint initiative between the National Albanian American Council (which he chaired at the time) and USAID, which provides leadership training for women of the Balkans and arranges for executive exchange programs with the largest corporations and governmental and non-governmental agencies of the United States.
Last, but not least, Mr. Lukaj has been an ardent promoter of investment and enhanced economic ties between the Balkans and the United States. He has led numerous business/investor delegations and has contributed to the development of investor conferences in the US and Europe on the subject. Lukaj also led or participated in delegation visits by various congressional groups, OSCE observation teams, international election monitors, various ambassadors and the visits of President William J. Clinton and New York City Mayor Michael R. Bloomberg and other such dignitaries to the region.
Asked by this Albanian reporter about his plans for continuing involvement in the region, Lukaj replied, “The work is hardly done. We have significant need to resolve frozen conflicts throughout the region with a unifying strategy to ultimately provide a lasting peace and stability, which can further breed prosperity. We have a need for continuing progress towards better governance, devoid of corrupt clientele style influences, and rewarding those figures that are accountable and deliver for the public. Finally, we need to instill hope, national pride and a positive outlook into the youth and afford them the formal educational opportunities and help them appreciate the values of their traditions, which will pave the way for them to be better citizens and for all Albanians to enjoy their greatest century since the heights of the Illyrian civilization.”