Nga Rafael Floqi
Në Tiranë, historia e inceneratorit që nuk ekziston është si një legjendë urbane që kurrë nuk del në dritë – dhe tani po shkon për të marrë edhe 13 milion euro pagesa në 2025. Po, qytetarët tanë të mrekullueshëm do të vazhdojnë të paguajnë rreth 12.5 milion euro për një incenerator që, siç duket, është bërë specialist në pushime të gjata, ndoshta në një plazh ekzotik të imagjinatës së ndonjë zyrtari të qeverisë.
Përveçse paguajnë, qytetarët e Tiranës janë bërë pjesë e një eksperimenti të madh shoqëror, ku ata paguajnë 29 euro për ton plehra që në vend të djegies shkojnë për t’u groposur. Imagjinoni këtë: paguani për një shërbim që nuk ofrohet, dhe e gjithë kjo ndodh me një qetësi që do ta bënte edhe një komedian të njohur të ndjejë xhelozi. Duke parë situatën, ndonjëherë mendoj se ndoshta ndonjë “superhero” i ka hequr inceneratorët nga harta e Tiranës dhe tani ata janë duke jetuar të lumtur diku tjetër.
Deri në shtator, buxheti shtetëror kishte hedhur në këtë “incenerator” rreth 10 milion euro, duke e çuar totalin në gati 72 milion euro. Një shifër që do t’i bënte krenarë edhe artistët më të njohur të iluzionizmit. Si ndodhi që një skemë e tillë doli kaq mirë? Po, është një mister i madh, i ngjashëm me atë se si një kafe mund të kthehet në një ambalazh të mbeturinave.
Ndërsa qytetarët vuajnë nga faturat e kripura, Rama dhe Veliaj, si dy superheronjtë e kësaj historie, insistojnë që pagesat duhet të vazhdojnë, sepse, sipas tyre, “Tirana paguan shërbimin.” Sa romantike! Më duket si një marrëveshje romantike për çiftin, por në vend të dhuratave, ata po marrin vetëm borxhe dhe frustrim. “Nëse ndalojmë pagesat për tri ditë,” thotë Rama, “do të shihni se çfarë ndodh.” Sigurisht, do të shihnim një qytet që duket më i pastër se kurrë – sepse plehrat do të ishin në pritje për inceneratorin fantazmë që asnjëherë nuk erdhi. Një mënyrë e shkëlqyer për të provuar se ju nuk keni nevojë për energji të rinovueshme kur keni një qeveri që e menaxhon kaq mirë situatën!
Dhe kur Klodianët tanë të dashur u shpallën në kërkim, Veliaj me mençuri tha: “Cili është në kërkim, nuk është problemi im.” Kjo është si të thoni se ndiheni mirë për motin jashtë, por haroni të kontrolloni nëse ka rënë një shi i madh. Po ashtu, ai theksoi se ka një supervizor privat, që, me sa duket, është më i zënë me punët e tij personale sesa me mbajtjen e Tiranës të pastër. Epo, ndoshta ata po organizonin një festë plehrash, dhe tani askush nuk e di se ku përfunduan!
Në fund, SPAK-i po e ndjek këtë histori, por duket se Rama dhe Veliaj janë të paprekshëm, si shpirtra të mbrojtur nga ligji i korruptuar. Në të vërtetë, inceneratori i Tiranës është një nga ato legjenda urbane që ne do t’i tregojmë brezave të ardhshëm si një shembull i shkëlqyer i mënyrës sesi mund të bëhet një shpikje e pabesueshme dhe të shërbejë si një makth për qytetarët.
Dhe kështu, në këtë teatrin e absurditetit, qytetarët e Tiranës do të vazhdojnë të paguajnë për një incenerator që është bërë simbol i një tradhtie të madhe – tradhtia e shpresave dhe e besimit në një të ardhme më të pastër dhe më të ndritshme. Se për sa kohë do të vazhdojmë kështu? Sigurisht, deri kur inceneratori të vendosë të kthehet nga pushimi i tij i gjatë. Por deri atëherë, le të vazhdojmë të paguajmë dhe të shijojmë spektaklin! Duke pritur 100 kontejnerë helme nga deti që kanë bllokuar radën e Durrësit.