SOT MË SHUMË SE KURRË SHQIPTARËT TANË NË NEW YORK KANË NEVOJË PËR NE.

Prof.Asc.Dr. Gëzim Mustafaj –Presidenti i Shoqatës Skëndërbej 

Pasditen e 4 Nëntorit në ambjentet e restorantit të vëllezërve Vejuka në Manhatten, Association of Skëndërbej (Shoqata Skëndërbej) organizoi një takim me Ambasadorin e Republikës së Shqipërisë në Washington,DC Zotin Ervin Bushati i cili shoqërohej nga Zoti Helidon Bendo,  Ministër, Këshilltar i Ambasadës.

Presidënti i Shoqatës Prof.Asc.Dr. Gëzim Mustafaj pasi i uroj Ambasadorit Bushati detyrën dhe mirëseardhjen në Shoqatën Skëndërbej i njohu me historikun e saj dhe punën që bëjmë për mbajtjen lart të traditave dhe vlerave tona. Në shoqatën tonë kemi Gjeneral, Kolonel dhe deri tek ushtarë profesionist, biznesmën etj, që kanë lënë uniformën dhe janë përshtatur mjaft mirë jetës në ShBA-së. Kemi familjarë dhe të afërm të ushtarakëve.

Megjithëse jetojmë dhe punojmë larg Atdheut, si ushtarak që jemi ne kemi bërë një betim dhe jemi të gatshëm ti shërbejmë Atdheut në çdo kohë. Kemi bashkëpunim me të gjitha shoqatat në NY, midis tyre edhe me Organizatën e Veteranëve të Luftës të Kosovës.

Më pas Zoti Bushati falenderoi për pritjen dhe punën që bëhet për mbajtjen lartë të traditës shqipëtare. Midis të tjerave, Ambasadori na njohu me disa investime që janë bërë në sektor të ndryshem, ku si ushtarak që jemi na tregoi për investimet në planin strategjik  të mbrojtjes  konvencionale dhe në fusha të tjera ku jemi vlerësuar edhe nga Komanda e NATO-s.  U fol më pas për votën e emigrantëve, për kujdesin që dy qeveritë shqiptare (Shqipëri dhe Kosovë) duhet të bëjnë për shkollat shqipe jashtë Atdheut, etj. Takimi vazhdoi me një bashkëbisedim të ngrohtë dhe vëllazëror midis Ambasadorit, Zotit  Bushati, Zotit Helidon dhe anëtarëve të shqatës, Dirka, Veri, Gëzimi, Agimi, Flutura, Milto e të tjerë. Në Samitin e Dytë të Diasporës që mbahet këtë muaj, shoqatën tone do ta përfaqësojë Petrit Ajazi.

Koha kaloi dhe takimi u mbyll me disa foto të përbashkëta.

New York, 4 Nëntor 2023. 

Astrit Lulushi/

Në dhjetor 1871, Princi i Uellsit ishte pranë vdekjes, i sëmurë nga tifoja. Kryepeshkopi i Canterbury-t dhe aleatët e tij hynë në veprim, duke nxjerrë urdhra përmes sistemit elektrik telegrafik për lutje të veçanta që do të lexoheshin në kishat në të gjithë mbretërinë. Princi u shërua shpejt – a kishte ndërhyrë Zoti, apo ishte mjekësia moderne përgjegjëse për këtë kurë në dukje të mrekullueshme? Një kirurg i shquar sugjeroi që çështja të zgjidhej statistikisht, duke e kthyer një zonë të veçantë të spitalit vetëm për lutje. Edhe pse kontrolli i kësa sprovë e shenjtë nuk u krye kurrë, debati vazhdoi për vite me radhë – a ishte sëmundja një dënim sipas ligjit hyjnor, apo a mund të parandalohej duke iu bindur ligjeve shkencore të shëndetit?

Këto argumente rreth fuqisë së lutjeve dukeshin si konflikt i drejtpërdrejtë midis shkencës dhe fesë. Tradicionalisht, autoriteti ishte në duart e Kishës, por gjatë shekullit të nëntëmbëdhjetë shkencëtarët filluan të pretendonin pushtetin. Shkencëtarët ambiciozë mënjanuan këdo që mendonin se ishte i papërshtatshëm. Qëllimi ishte të paraqiteshin si profesionistë duke margjinalizuar të tjerët pa kredenciale të plota arsimore. Duke adoptuar etiketën poshtëruese, ata lanë mënjanë një grup të madh njerëzish të ditur.

Një taktikë tjetër ishte vendosja për herë të parë e një dallimi të mprehtë midis shkencës dhe fesë. Francis Galton vendosi disa statistika strategjike, duke shqyrtuar mostrat e zgjedhura me kujdes për të ekspozuar një mungesë të supozuar të udhëheqësve fetarë në këshillat e shoqërive shkencore. Ai arriti në përfundimin se klerikët nuk ishin të mirë në shkencë – mbajtja e një thirrjeje teologjike ishte e papajtueshme me të qenit një shkencëtar kompetent. Zëdhënësi më elokuent që sulmoi Kishën ishte Thomas Huxley, kampion i evolucionit darvinian dhe shpikësi i fjalës ‘agnostik’. Huxley u shqua gjatë një debati publik në Oksford, duke përqeshur se “më mirë do të kishte një majmun për një paraardhës sesa një peshkop fanatik që t’i kundërvihej atij”. Edhe pse kjo mund të jetë një përrallë apokrife, Huxley definitivisht dënoi ashpër këdo që thoshte se mund të jetë një bir i vërtetë i Kishës dhe një ushtar besnik i shkencës. Duke parodizuar opozitën fetare, Huxley bëri që idetë e Darvinit të tingëllonin më mirë. Megjithatë, agresiviteti i tij tregoi se sa thellë çështjet teologjike ishin rrënjosur në kërkimin shkencor gjatë mesit të shekullit të 19-të. Dëshmitë nga fosilet dhe formacionet shkëmbore sugjeronin se Toka ishte shumë, shumë më e vjetër se sa sugjerohet në Bibël; dhe teoritë e evolucionit kundërshtuan besimet tradicionale se jeta ka mbetur e pandryshuar që nga krijimi i saj nga Zoti, dhe se rrëfimet e shkrimeve të shenjta përfaqësonin metafora të fuqishme dhe jo realitet i mirëfilltë. Të krishterët besonin në një kozmos teleologjik, të krijuar nga Zoti për një qëllim të caktuar. Kjo pikëpamje ngushëlluese u kërcënua nga metodat e reja statistikore në fizikë, si dhe nga teoria e evolucionit e Darvinit, e cila supozon se rastësia mund të ndërhyjë midis brezave për të futur karakteristika të reja.

Zoti u përjashtua nga astronomia gjatë Revolucionit Francez, kur u rishkruan idetë e Njutonit për të krijuar kozmosin, në të cilin ligjet shkencore qeverisin çdo lëvizje të çdo planeti pa nevojën për ndërhyrje hyjnore. I frymëzuar nga ky sukses, një astronom belg i quajtur Alphonse Queteler prezantoi një mënyrë rrënjësisht të re të të menduarit për qeniet njerëzore dhe vendosi që shoqëritë njerëzore të kontrollohen gjithashtu nga ligjet. Çdo vend ka modelet e veta statistikore që mbeten konstante nga viti në vit – për shembull shkalla e vetëvrasjeve dhe krimit – kështu Quetelet sugjeroi që ‘një njeri’ mund të përmbledhë vazhdimisht karakteristikat e një kombi. Politikanët, shkroi Quetelet, duhet të veprojnë si fizikanë socialë dhe të përpiqen të përmirësojnë sjelljen mesatare në vend për të rregulluar anomalitë ekstreme. Për të, variacionet nga mesatarja statistikore ishin – si lëkundjet planetare – papërsosmëri që duheshin zbutur në mënyrë që të sigurohej përparimi i përgjithshëm.

Quetelet kishte prezantuar një mënyrë rrënjësisht të re të të menduarit. “Njeriu, si individ, shihet të jetë një enigmë; në masë, ai është një problem matematikor”.

Pasardhësit e Quetelet i çuan idetë e tij në shumë drejtime të ndryshme. Puna e tij ishte e vlefshme politikisht sepse mund të interpretohej në mënyra të ndryshme. Ndërsa konservatorët këmbëngulnin se mund të bëhej pak për të ndryshuar sistemin aktual, radikalët akuzuan qeveritë për pengimin e rrjedhës natyrore të përparimit, dhe utopistët – si Karl Marksi – parashikuan shoqëri harmonike të qeverisura nga ligjet e vetë natyrës që garantonin përmirësim. Projektet e mbledhjes së të dhënave u shtuan dhe statisticienët kërkuan ligje që rregullonin çdo aspekt të jetës, duke filluar nga moti deri te rritja e qytetërimit, nga luhatjet e bursës deri tek treguesit e sëmundjeve. Shumë shkencëtarë i morën idetë e tyre nga Quetelet dhe jo nga tekstet abstrakte – por ata shtuan prirjet e tyre. Ndërsa Quetelet i konsideronte devijimet individuale nga norma si gabime që duheshin eliminuar, shkencëtarët filluan t’i studiojnë se si ndodhin variacionet.

Shkenca kurrë nuk mund të provojë ose të hedhë poshtë ekzistencën e Zotit. Por edhe nëse besimet përdoren si justifikim për të nxjerrë përfundime që shkencërisht nuk jemi gati, rrezikojmë të privojmë veten nga ajo që mund të kishim arritur për të mësuar të vërtet.

“Nosce te ipsum,”– shkruhej në tempullin e Apollos në Delfi. Gjëja më e vështirë është të njohësh veten dhe të gjesh vendin që të takon në këtë botë. Me qëllim ndërtimin e një të ardhmeje të begatë ne duhet që t’i edukojmë të rinjtë nën shembullin e njerëzve të mëdhenj. Ne shqiptarët kemi nevojë që ta njohim më mirë veten. Nënvleftësimi i njerëzve të mëdhenj çon tek ulja e standardeve dhe rritja e mediokritetit në shoqëri. Kjo plagë ka qenë një bashkudhëtare e shoqërisë shqiptare, e cila ka shkaktuar edhe një krizë identitare. Sepse siç thoshte poeti i madh Ali Asllani: “Kur nderohet një i lig, është i miri në rrezik.”

Lidershipi i Ismail Qemalit mbështetej mbi bazamentin e mirënjohjes dhe ne duhet t’i japim atij nderimin që i takon. Sepse Ismail Qemal Vlora ishte shqiptar kur nuk kishte Shqipëri. Ismail Qemali i dha jetë trashëgimisë së Skënderbeut. Pa veprën e Ismail Qemalit nuk do ta kishim sot Shqipërinë. Emri i Ismail Qemalit vijon të nderohet brenda dhe jashtë trojeve shqiptare. Ismail Qemali përfshihet në antologjinë “Stars and Sands” të Joseph L. Baron, kushtuar personazheve të shquar botëror, të cilët kanë ndihmuar hebrenjtë nëpër gjithë botën. Duke filluar nga 3 qershori 2023, emrin e tij e mban tashmë edhe një rrugë në Staten Island, NY, SHBA.

“Synimi i artit është hyjnor,” – thotë Viktor Hygo – “dhe kur shkruan për historinë, ti e risjell në jetë, e ringjall personazhin.” Unë jam përpjekur që me anë të këtij libri t’a sjell Ismail Qemal Vlorën me sa më shumë vërtetësi. Dhe ashtu siç ai ishte në të vërtetë, një idealist dhe një shqiptarë i madh.

Sipas Faik Konicës, “idealizmi mund të dal vetëm nga dy burime që janë, kultura e lartë dhe vuajtjet e përbrezëshme.”. Ismail Qemal Vlora e kishte si kulturën e jashtëzakonshme ashtu edhe trashëgiminë e sakrificave familjare. Vlora e Flamurit dhe Labëria, e mëkoi atë që në vegjëli me frymën e saj atdhetare, duke ndezur në zemrën e tij flakën e atdhedashurisë që nuk u shua kurrë.

“Aq pak i nderon Shqipëria njerëzit qe e nderuan,” – vijon sërish Faik Konica – “sa gjen sot shumë shqiptarë që kujtojnë se Skënderbeu dhe Gjergj Kastrioti ishin dy veta.” Edhe sot mund të ketë shumë shqiptarë që mund të mendojnë se, Ismail Qemali dhe Ismail Qemal Vlora janë dy persona të ndryshëm. Prandaj, ne duhet të bëjmë më shumë që shpëtimtari i Shqipërisë Ismail Qemali, të nderohet e të njihet plotësisht nga brezat e rinj.

Ne kemi sot sërish nevojë për Ismail Qemalin më tepër seç ai ka nevojë për ne, dhe gjithmonë ka për të qenë kështu. Rikthimi tek Ismail Qemali është rikthim tek rrënjët e identitetit tonë kombëtar. Lidershipi i tij është dëshmia me e mirë e faktit që kur shqiptarët bashkohen janë në gjendje të realizojnë gjëra madhështore.

Arbëreshët e shquar Dorsa, De Rada, Skiro, Lorekio etj., së bashku me Vaso Pashën dhe Sami Frashërin ishin ideologët e parë të çështjes kombëtare shqiptare. Përpjekjet e tyre u përqendruan kryesisht në lëmin historik, kulturor dhe gjuhësor. Ndërsa, Ismail Qemali udhëhoqi dhe themeloi shtratin ideor mbi të cilin u strukturua lëvizja politike kombëtare shqiptare.

Disa vite përpara shpalljes së Pavarësisë, Faik Konica shkruante se pengesa kryesore e shqiptarëve drejt Pavarësisë ishte “mungesa e mësimit politik”. Ismail Qemali me lidershipin e tij e tejkaloi këtë pengesë në dukje të pakalueshme. Ai ishte një hap para të tjerëve në njohjen e rrezikut që po i kanosej Shqipërisë nën Perandorinë Osmane. “Ne në politikën tonë,” – thoshte Ismail Qemali – “do të bëhemi me të gjithë ata që janë kundër grabitësve të trojeve tona, sllavëve dhe grekëve.”

Ismail Qemali realizoi një strategji gjithëpërfshirëse për të formësuar dinamikat rajonale. Strategjia e tij synonte shpëtimin e Shqipërisë. Dhe njëkohësisht t’i tregonte Evropës se shqiptarët e kishin maturinë e duhur politike për t’u vetëqeverisur. Ai shndrit si lideri më përbashkues në historinë tonë kombëtare.

Ismail Qemali personifikon vlerat më të mira të shpirtit të shqiptarit. Ai ishte një lider vizionar, që e shikonte shërbimin publik si një detyrim ndaj atdheut. Sipas tij, shqiptari të shenjta ka tre gjëra: “Familjen, nderin dhe atdheun.” Ismail Qemali thoshte se: “Perëndia është ndihmësi i njerëzve të drejtë.” Dhe si një njeri i madh, ai ishte i drejtë dhe ëndërrimtar. Ëndrra e tij për një Shqipëri të bashkuar, të begatë dhe evropiane vazhdon të na frymëzoj edhe sot e kësaj dite.

Kritikët pretendojnë se ai nuk qe i zoti që ta mbante gjatë pushtetin dhe nuk arriti të shmangte copëtimin e trojeve shqiptare. Ka diçka pjesërisht të vërtetë këtu, megjithëse vendimi për ndarjen e trojeve shqiptare ishte përtej mundësive të tij. Vizioni i tij që shqiptarët kudo në trojet e tyre etnike të jetojnë në liri, paqe dhe harmoni me fqinjët e tyre po realizohet tashmë.

Vizioni i Ismail Qemalit është quajtur edhe si “tepër perëndimor” për kohën. Dhe Ismail Qemali i ka pranuar vetë i pari të metat e qeverisjes së tij. Por, ai besonte tek fuqia e fjalës dhe tek dialogu midis njerëzve e kombeve, për të garantuar bashkëjetesën paqësore dhe progresin e njerëzimit. Ai besonte fort se integriteti moral e besnikëria e politikanit, ndikon tek raporti i mirë me shoqërinë dhe tek emancipimi i saj.

Shqipëria lindi në një moment tepër të vështirë për marrëdhëniet ndërkombëtare globale. Lufta e Parë Botërore ishte te portat dhe një rend i ri global po dukej në horizont. Rendi i ri global që lindi pas mbarimit të luftës, do të sillte rrëzimin e perandorisë Austro-Hungareze, që ishte përkrahësja kryesore të shtetit të ri shqiptar. Ndoshta nëse situata në arenën ndërkombëtare nuk do të kishte qenë kaq e trazuar, edhe fati i së porsalindurës Shqipëri e i qeverisë së saj të parë do të kishte qenë krejt ndryshe…

Në fund, sigurisht, që ky nuk është një libër me receta të gatshme; ai vjen si një ftesë për reflektim, mbi historinë, të tashmen dhe të ardhmen tonë. Mesazhi që libri përcjell është universal dhe i vlefshëm në çdo kohë; ai ndërthur raportin midis lirisë, pushtetit dhe lidershipit. Nëpërmjet lidershipit të Ismail Qemalit, ne mund të kuptojmë se si mund të ndërthuret më së miri racionaliteti dhe dhembshuria në zgjidhjen e problemeve të kohës tonë. Lidershipi i Ismail Qemalit përcjell një mesazh të madh humanizimi për botën mbarë.

Lidershipi fillon me besimin që ju mund të bëni diçka që ka vlerë dhe thelbi i tij është ruajtja e ekuilibrit. Me anë të lidershipit mund të lexohet dhe të interpretohet karakteri i njeriut. Cilësitë morale të Ismail Qemalit, bota e tij e brendshme shpirtërore, ishin në harmoni me pamjen e jashtme fisnike. Ismail Qemalin e përshkruajnë si “një njeri sypatrembur dhe të pavarur”. Dy cilësi këto të domosdoshme për lidershipin.

Ismail Qemali si një lider transformues ishte për ndryshimin e statuskuosë. Ai edhe pse i përkiste shtresës së pasur të bejlerëve, u bë zëri i “opingarëve”. Motoja e tij ishte: “Shqipëria për shqiptarët.” Reformat shtetndërtuese që ai filloi të ndërmerrte vinin në kundërshti me interesat e klasës së vjetër sunduese, e cila synonte të ruante sërish privilegjet që kishte pasur në perandori. Prandaj, ata e penguan me çdo mënyrë Qeverinë e Vlorës. Sipas fjalëve të Ismail Qemalit: “Pa u vra tradhëtia, nuk bashkohet Shqipëria.”

Ismail Qemal Vlora është jo vetëm “Themeluesi” i shtetit shqiptar, por edhe “Themeluesi” i idesë së Shqipërisë evropiane. Ai besonte tek ideali i paqes dhe i bashkëpunimit midis kombeve. Ky libër dhe lidershipi i Ismail Qemal Vlorës është në vetvete një himn për shpirtin fisnik dhe të pamposhtur të shqiptarit ndër shekuj. Ismail Qemal Vlora ishte një lider i popullit dhe për popullin; ai nuk e pa kurrë pushtetin si privilegj, por si një detyrim për t’i shërbyer popullit dhe vendit të tij. Ky është edhe thelbi i trashëgimisë së ndritur të lidershipit të Ismail Qemal Vlorës.

Në vargjet e tij, liriku ynë i madh Ali Asllani, shkruan për Ismail Qemalin: “Dielli mbet gjithmonë Diell / Kurdoherë me kokë në qiell.” Ismail Qemali qëndron sot në ballë të Altarit të Kombit dhe të nderosh Ismail Qemalin do të thotë të nderosh gjeninë universale të lidershipit. Ai është “Dielli i Shqiptarisë” dhe drita e tij vezulluese vazhdon të na tregoj edhe sot e gjithë ditën, rrugën që duhet të ndjekim drejt së ardhmes tonë evropiane.

“Bota njerëzore,” – shkruan Plutarku – “kuptohet më mirë nëpërmjet njerëzve që bënë historinë.” Pavarësisht ndryshimeve që sjellin epokat e ndryshme, thelbi i asaj që është “udhëheqja/lidershipi” mbetet e paprekur. Dhe reflektimi mbi figura si kjo e Atit të Kombit, na ndihmon të zgjerojmë dhembshurinë. Ajo na lidh me sakrificat e paraardhësve tanë dhe me shembullin e tyre të ndritur. Mbi këtë bazament mirënjohje ne mund të ndërtojmë shembullin tonë për gjeneratat e ardhshme.

Foto: konica.al

Evarist Beqiri*

*Autor i librit “Themeluesi-Lidershipi i Ismail Qemalit”

Nga ALDO CAZZULLO – “Corriere della Sera”, 31 tetor 2023  – Përktheu: Eugjen Merlika/

Kundërsemitizmi  mund vetëm të  dënohet e të kundërshtohet. Nga sulmi udhëtarëve në aeroportin e Dagestanit, tek dhunimi i flamurit në FAO-n e Romës kush i mohon hebrenjve dhe Izraelit të drejtën e të jetuarit duhet të luftohet. Megjithatë do të ishte i gabuar të quajturit e valës së simpatisë për Palestinën që përshkon Perëndimin si një shfaqje të thjeshtë kundërsemitizmi, që ekziston, e përsëris, në të majtë e në të djathtë, dhe duhet ndaluar. Por në universitetet italiane dhe anglosaksone nuk ka vetëm kundërsemitë.

Ka mjaft të rinj të bindur se milicët e Hamasit, edhe se në përdorim të metodave të papranueshme, janë duke luftuar për të drejtat e palestinezëve e të popujve arabë. Pikërisht atyre të rinjve mundemi e duhet t’u flasim, për t’u thënë se po lajthisin. Jo vetëm se Hamasi ka kryer më 7 tetor  një krim të llahtarshëm. Jo vetëm se Hamasi përdor si shqyt njerëzor në Gaza më shumë se dy milionë civilë. Jo vetëm se Hamasi bën të keqen e palestinezëve. Mbas Hamasit është Katari, që i trajton emigrantët siç kemi parë në Botërorin e futbollit: duke mos mbajtur parasysh jo vetëm të drejtat njerëzore, bija të revolucionit francez, por as barazinë e njerëzve para Zotit, që është një nga themelet e Islamit; sepse ka vënde në Katar në të cilët një punonjës egjyptian apo pakistanas madje edhe palestinez nuk mund të hyjë, sepse janë të ruajtur për katariotët e për perëndimorët,  sigurisht edhe për krerët e Hamasit si Ismail Hanieh që, në ndryshim nga civilët e Gazës, nuk janë nën bomba por të mirëpritur në rehatin e tyre në Doha. Dhe mbas Hamasit është Irani, që trajton gratë siç i kemi parë këto ditë: i rreh për vdekje me shkopinj nga “policia morale” – quhet pikërisht kështu – se nuk mbajnë si duhet shaminë e kokës.

Për të drejtat njerëzore, Hamasit e financuesve të tij e mbështetësve, absolutisht nuk i bëhet vonë fare. Duan të marrin fuqinë në Çisjordani mbasi e kanë marrë me armë në Gaza, duke kthyer një fitore zgjedhore në një diktaturë të terrorit.

Çdo diktaturë, si çdo grup terrorist, ka gjithënjë një bazë mirëkuptimi, që është e vështirë të matet, meqë kundërshtia nuk është e lejuar. Megjithatë, shumica e popullsisë së Gazës është në fakt sot peng i Hamasit. Është plotësisht e kuptueshme që Izraeli është i vendosur të agjësojë Hamasin nga Lindja e Mesme. Por nuk do të mjaftojë vrasja e krerëve. Në pranverën e vitit 2014 Ariel Sharoni vrau në tri jave udhëheqësin shpirtëror të Hamasit, sheikun Jasin dhe drejtuesin politik, Abdel Aziz Rantissi; Hamasi nxori krerë ende më të pamëshirshëm. Për të asgjësuar terrorizmin duhet të veçohet politikisht e financiarisht ai. Në këtë çast po ndodh e kundërta, siç dëshmojnë fjalët – tejet të rënda – të Erdoganit, që sigurisht nuk bashkëndan vlerat tona, por na pëlqen apo jo, komandon ushtrinë e dytë të NATO-s dhe është zgjedhur si president i Turqisë pesë muaj më parë me 28 milionë vota. Në fakt Bideni, që sigurisht nuk është armik i Izraelit, po kërkon t’a frenojë Netaniahun, për të shmangur si gjakderdhjen e gjakut të pafajshëm, si zgjerimin e luftës.

Kush po merret me civilët e Gazës? Jo Egjypti, që e ka mbyllur qafën e Rafahut e nuk pranon të preso të ikurit. As bashkësia ndërkombëtare, që nuk ka dashur e mundur të hapë korridorë njerëzorë, edhe nga deti.

Kush po merret me palestinezët e Çisjordanisë? As ata nuk janë një bllok monolit. Në Xhenin, në Veri, është i fuqishëm Xhihadi islamik; në Hebron, në Jugë Hamasi; Ramallahu mbetet selia – e sulmuar çdo natë dhe e mbrojtur nga policia – e Akp, Autoriteti kombëtar palestinez, që megjithëse i dalë boje, për çastin është i vetmi ledh kundër terrorizmit islamik. Prandaj nga kriza e armëve nuk do të dilet vetëm me armë.

Izraeli nuk do të ndalohet deri sa të ketë arritur një synim ushtarak të tillë që  të mund të shpallë se 7 tetori është hakmarrë, e që edhe kjo luftë, e deklaruar nga Hamasi, është fituar. Por një pritshmëri politike megjithatë duhet hapur.

Nuk ka qënë vetëm Netaniahu, dhe shumica relative e zgjedhësve izraelianë që e ka mbështetur në këta vite, që janë gënjyer me mendimin se çështja palestineze mund të mënjanohet. Janë gënjyer edhe qeveritë arabe që kishin nënëshkurar pakte të përcaktuar propagandistikisht “të Abramit”, tashmë të hedhur në kosh.

Paqja është zbuluar si një iluzion, mbas dështimit të Oslos e traktativës Barak-Arafat; por edhe ideja e pushtimit të Çisjordanisë me ngulime pallatesh, simbas premtimeve zgjedhore të Netaniahut, doli e pamundur.

Nëse Perëndimi – Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimi evropian – mund të shpresojnë ende të luajnë një rol në këtë krizë, duhet t’a kenë të qartë mirë se kush janë, cilat janë vlerat e tyre e cilët janë interesat e tyre. Siguria e Izraelit dhe të drejtat e palestinezëve nuk janë të papërputhëshme, madje janë të lidhura. Nuk mjafton të shpallet domosdoshmëria e një Shteti palestinez; asnjë qeveritar i Izraelit, edhe më i ndrituri trashëgimtar i Netaniahut, nuk do të pranojë kurrë një Shtet palestinez në dorë të Hamasit apo të secilit grup tjetër që nuk do të njohë Izraelin, për më shumë të jetë i vendosur t’a shkatërrojë.

Të kritikohet qeveria izraeliane është diçka e ndryshme nga kundërsemitizmi, sigurisht. Por në sheshet e Perëndimit sot duken si urrejtja kundër-hebraike, si lajthitja për natyrën e vërtetë të Hamasit. Këto dy dukuri shqetësuese nuk i ndihmojnë as kuptimit të gjërave , dhe as lidhjes së brëndëshme të shoqërive perëndimore: një fuqi për të cilën do të kemi nevojë të madhe në vështrimin e kohëve tejet të ashpra  që kemi për fat.

“Corriere della Sera”, 31 tetor 2023  – Përktheu: Eugjen Merlika