Valentina Telhaj / Psikoterapiste/

Deliri i madhështisë, i njohur si “Delirant,” është një kategori e problemeve te shendetit mendor që përfshihet në (DSM-5). Ky lloj deliri karakterizohet nga ideja e ndjeshmërisë së tepërt të vlerës personale, grandioziteti, ndjenjën e një rëndësie ose fuqie të jashtëzakonshme, ndonjëherë edhe të një lidhjeje me ngjarje të rëndësishme globale ose ngjarje historike.

Një person me Delirin të Madheshtise mund të besojne se ata janë një person i famshëm, një profet i madh, ose madje që ata kanë fuqi të jashtëzakonshme shpëtuese. Kjo gjendje mund të shkaktohet nga ndryshimet në aktivitetin ne trurin e tyre, nga akooli , substanca narkotike te përdorura, ose traumat qe cojne shtremberime dhe keqperceptime ne zona të caktuara te trurit.

Cilat jane disa nga simptomat/ karakteristikat kryesore per ta dalluar nje individ qe vuan nga deliri madheshtise?

Sipas DSM-5, për të dalluar një person që vuan nga Deliri i Madhështisë është e rëndësishme të vini re disa simptoma kryesore të kësaj gjendjeje, te cilat mund të përfshijnë:

1. Besimi i tepërt në madhështin personale: Individët me kët lloj problemi kanë një besim të jashtëzakonshëm per veten e tyre, rëndësinë e tyre ose të veçantinë e tyre. Ata mund të ndiejnë se janë të pazëvendësueshëm, të njohurit më të rëndësishëm në botë ose të posedojnë karakteristika të jashtëzakonshme.

2. Ideja e grandiozitetit ose ndjenja e përmbushjes të detyrave të rëndësishme: Personat me Delirin e Madhështise mund të besojnë se janë përgjegjës për ngjarje globale, historike ose të rëndësishme, dhe ndiejnë se ata për të ndikuar në to.

3. Ndikim në përditshmërinë dhe veprimtarinë e përditshme: Këto besime të tepërta në madheshtin dhe rëndësin personale te tyre mund të ndikojnë në sjelljen e individit, duke i bërë ata të jenë më të ndryshueshëm, të sjellin veprime të çuditshme, ose të përjetojnë konfuzion dhe stres emocional.

4. Të qëndrueshme dhe të pazëvendësueshme: Simptomat e Delirit të Madhështise duhet të jenë të pranishme për një periudhë të konsiderueshme dhe të shkaktojnë shqetësime ose probleme në jetën e përditshme të individit por kryesisht dhe ne jeten e atyre qe rrethohen nga keta persona. (Familja, puna, rrethet sociale)

Si t’i ndihmojm ata dhe rrethin e tyre për ti trajtuar këta persona?

Se pari duhen vezhguar keto simptoma, është e rëndësishme për një diagnozë të saktë dhe trajtim të duhur. Trajtimi zakonisht përfshin terapinë farmakologjike dhe terapi me psikolog, ose psikoterapist për të menaxhuar simptomat dhe shërimin e mundshëm të kësaj gjendjeje.

See Insights and Ads

Create Ad

Like

Comment

Share

Albin Kurti/

Me ideale të larta kombëtare, Fehmi Lladrovci, inxhinieri i makinerisë nga Universiteti i Zagrebit, veprimtari i çështjes kombëtare, i burgosuri politik, luftëtari i UÇK-së, ia fali jetën lirisë.

Më 22 shtator 1998, pas përballjes disa orëshe me njësi të forcave të armatosura serbe, ai ra dëshmor bashkë me Xhevë Lladrovcin, Shefqet Zekën dhe Fatime Hetemin. Fatimja është motra dëshmore e Kryetarit të Komunës së Leposaviqit, Lulzim Hetemi.

Në këtë çerek shekull të rënies heroike, nderojmë kujtimin e të rënëve në Gradinë. I përjetshëm qoftë kujtimi i të gjithë dëshmorëve që dhanë jetën në rrugën për çlirimin e Kosovës nga Serbia.

Lavdi!

Dr. Zenun Gjocaj/

Jo vetëm ndër ne është i rrallë çifti i bashkëshortëve mësimdhënës të fakultetit e punëtorë me gradë të lartë shkencore e veprimtari të bujshme mësimore-shkencore, siç është çifti BALIU (Prof. dr. Myrvete DRESHAJ – BALIU dhe Prof. dr. Begzad BALIU), që të dytë tani pedagogë të Fakultetit të Edukimit dhe studiues të frytshëm të albanologjisë, e para në fushën e letërsisë, ndërsa bashkëshorti i saj në fushën e gjuhësisë. Të dytë deri më tani kanë publikuar punime shumta e vepra shkencore. Kjo është vepër e punimeve të tyre të përbashkëta me karakter eseistik, varësisht nga natyra letrare dhe gjuhësore e tyre të ndërlidhur me dinamikën orientuese të albanologjisë së sotme bashkëkohore, si vazhdimësi e asaj të deritashme.

Vepra “Pesha e komunikimit”, e botuar këto ditë, është përmbledhje esesh, të botuara sidomos në revistën “ARS”, një inkuadrim aktiv në diskutime, me qëllim për të dhënë një kontribut të çmuar në krijimin e raporteve të mirëfillta ndërkomunikuese me kulturën, historinë e bashkëkohoren në rrjedha harmonike të mirëfillta shkencore kombëtare në rrafshin gjithëkombëtar..

Siç thuhet në parathënie, esetë janë punime dialoguese në mes krijuesve, studiuesve e publicistëve për çështje aktuale të kulturës e shqiptare, të trajtuara në planin dinamik të punës shkencore kombëtare. Ndërhyrja e këtyre studiuesve në dialog të tillë është bërë nga shkaku se është parë e nevojshme për të qitur një gur me vlerë shkencore në rrjedhat e zhvillimit jo aq të kënaqshme e të mirëfillta të vështruara, qoftë edhe në dioptrinë alternative toleruese bashkëkohore të kulturës sonë kombëtare. Aq më tepër, këtu fokusohen dukuritë që po sillen në rrethin vicioz shkencor e publicistik pa ndjenjën e mendimit kritik të mbetura në konceptet e së djeshmes, tashmë të tejkaluara.

Vepra fillohet me eseun “Arbërorët filluan të flasin”. Preket një plagë e ndjeshme politike e kombëtare, deri më tani pothuaj e harruar, por e intensifikuar në kohën e vlimeve të reja politike ndërballkanike, sidomos brenda vetë kombit shqiptar.

Problemet i ngrit A. Belushi, prift e punëtor i shquar i kulturës italo-arbëreshe, i cili, si thuhet në vepër, është futur në mesin e ishujve etnikë arbëresh të Greqisë me veladonin fetar për të nxjerrë informacione kulturo-kombëtare. Nga punimi marrim vesh se ky veprimtar i kulturës shqiptare kishte arritur t’i shënojë rreth 500 vendbanime shqiptare. Kuptojmë se, ndryshe nga lëvizja italo-arbëreshe që ka të drejta pak a shumë të nivelit evropian, pa komplekse të së kaluarës nga kombi italian, ajo greke “niset në fillim të sh. XIX, atje ku ishte ndaluar procesi i ngritjes kombëtare,” (f. 23). Megjithatë, çështja arvanitase greke ka një rrugë tjetër historike tronditëse, deri në shkallën “krra-krra” të shpërbërjes kombëtare, kur dihet se janë robëruar, shpërngulur e shpërndarë me dhunën më të egër nga trolli i tyre, përkundër fatit italo-arbëresh, të cilët janë vendosur në trojet italiane dhe të pritur mirë nga vendësit, nga shkaku i kundërshpërblimit të kombit italian për çlirimin e sjellë nga Skënderbeu me armatën e vet.

Artikulli vë në shënjestër mungesën e vullnetit grek për njohjen e mbrojtjen e identitetit, kulturës dhe trashëgimisë etnike të shqiptarëve atje. Nga studiuesit është vënë në spikamë se hapësira gjuhësore-etnike arvanitase është veç një “krra-krra” brenda një gjuhe e një populli tjetër, sa do kudo ruhet një shenjë që ka të bëjë me përmasa të brendshme psiko-gjenetike. Për ngjalljen e identitetit kulturo-arvanitas, shpresa është orientuar në aktivitetin e kosovarëve.

Eseu lidhet edhe me javën e Kulturës Arvanitase të mbajtur në Prishtinë, pos tjerash me një ekip dijetarësh arvanitasë të përmasave kulturore europiane, si Aristidh Kola, i cili edhe kulturës greke i kishte sjellë frymën evropiane të lirisë së fjalës dhe të mendimit. Nga arvanitasit ishte dëgjuar të krahasohet me Nënë Terezen e Adem Jasharin. Dinamizimi i këtij eseu jo vetëm nga autorët, qëndron në hedhjen e idesë së vënies së Kosovës në funksion të Besës së Re për zgjidhjen e fatit të gjakut të pashuar të arbërorëve grekë e italianë, si reliktë etnike e popullit shqiptar, që lidh gjakun e gjuhën e pashuar të shpirtit arbëror me kombin amë.

Autorët i preokupon kafshimi qençe i viseve skajore shqiptare nga lakmuesit e uritur përreth, ku më dhunë, ku me teza pseudoshkencore edhe sot e kësaj dite. Në eseun “Komunikimi i përulur ndërballkanik” luftohet fushata pseudoshkencore e paargumentuar e Akademisë së Shkencave maqedone kundër gjuhës dhe kulturës shqiptare, ku haptas bien në sy përpjekjet për zhdukjen e gjurmëve të historisë autoktone shqiptare ku janë sot, pa ditur se me urrejtje ndaj shqiptarëve, maqedonasit nuk mund të shkojnë sot në Evropë. Porositet të mos humbet kohë për këtë, sot në kohën e integrimeve evropiane, kur çështja shqiptare ka marrë rrugë e pikëpamje të mirëfillta ndërkombëtare.

Në vijim (Riciklimi i debatit letrar, f. 38).trajtohen nevojat për një organizim të ri institucional, letrar dhe estetik, përgjithësisht kombëtar me prirje të reja bashkëkohore gjithëkombëtare me baza unike, sepse nuk qiten molla të shëndosha mbi ato të kalbura. Punimi kërkon kriteret kronologjike, kombëtare e historike, prirjet dhe shijet estetike letrare-artistike në prizmin e orientimeve bashkëkohore letrare, për t’u shkoqur nga amullitë e vjetra

Interes të veçantë zgjon eseu sarkastik “Kafeneja kulturore”, një si dramë në tri akte e tri pamje, aty ku pijnë, bisedojnë e diskutojnë Barbarusi, Poeti i vetmisë së madhe, Kopili i eposit / Bali Katravella/, pastaj Ajnishahe / Hanemshahja / Shahadija, të cilët vdesin pa dhënë shpirt e pa ditur si e kë ta sulmojnë. Njëri ndër ta,. poeti i pa futur në histori të letërsisë, pa pasur mundësi kurrë të shkoqet nga simpatitë e vjetra politike e letrare ndaj “marshall Titës n’kali t’bardhë”, la testament të varroset pranë stëgjyshërve të tij në fshat, por e varrosën pranë personazheve të tij titistë, ashtu si e meritoi. Këto personazhe të kafenesë janë të paemra, sepse “nomina sunt odiosa!”. Shkrimi i tillë ka vlerë e ngjyrime cinike, sarkastike, ironike, përgjithësisht kritike me retushime artistike ndaj pseudoshkrimtucëve të kohës së sotme me botëkuptime të djeshme, që defilojnë mjerueshëm dhe përbaltueshëm në patosin e fildishtë të letërsisë së sotme.

Në anën tjetër, autorët e këtyre eseve demaskojnë jo vetëm pseudovlerat e disa veprave letrare, por të krijuesit sipas çejfit, diku tjetër, jo të krijuesit, por të qendrës urbane, jo të qendrave, por të krahinave familjeve, barqeve fiseve dyerve prej kah ka ardhur krijuesi, Sot, “në kohën e lëvizjeve të mëdha kulturore, në kohën e konkurrencës së madhe planetare të dijeve e vlerave, bien në sy përpjekjet për përjashtimin e disa shkrimtarëve”, qofshin të burgosur dikur, si Adem Demaçi, Kasem Terbeshina, Bilall Xhaferi, etj (f. 107) apo disa të sotëm me prejardhje të ndryshme politike e sociale të prejardhur nga regjionet e tjera kombëtare, nga Presheva e Ilirida e Shqipëria perëndimore në Kosovë dhe anasjelltas. Në këtë kontekst, edhe së brendshmi, është i çuditshëm anatemimi i ndonjë nga veprat e J. Gervallës (Dy florinj të një dashurie), M. Ramadani (Romani pa kornizë), A. Demollit, S. Rrustemit, E. Kabashit, Z. Gervallës. Mes tjerash, autorët i mundon iritimi i ndokujt për prejardhjen e akëcilit krijues, si “i importuar”, nga një tjetër regjion etnik!

Ndryshe nga kjo dukuri negative intelektuale, në mese të veçanta, mbivlerësohen figura letrarësh të periudhës titiste, si Hivzi Sulejmani e ndonjë tjetër, madje caktohen edhe çmime vjetore në emër të tij, dhe jo vetëm të tij. Fundja, “kemi një histori aq të thjeshtë sa nuk kemi pse ta kompleksojmë, as të kompleksohemi prej saj”, shprehen autorët.

Letërsia shqipe e përbën tërësinë e saj, autorët godasin pikën e dobët të letërsisë studimore, etnikisht të krahinarizuar: si letërsia shqipe (e shtetit shqiptar londinez), letërsi e shqiptarëve në Jugosllavisë, (kur tanimë nuk i gjendet mbi kokë as pushtuesi, as shteti jugosllav) dhe letërsia arbëreshe. Andaj studiuesit Baliu nuk e pëlqejnë sintagmën “Letërsia shqipe” të prezantuar ndaras tani e pesëdhjetë vite për shkaqe ideo-politike e ndërshtetërore, përkundër aspiratave shekullore për njësinë e gjithanshme kombëtare.

Autorët – çifti Baliu të veprës ngacmojnë dhe nevojën e mundësinë e hapjes dhe moshapjes së dosjeve të shkrimtarëve. (A ka dosje të shkrimtarëve në Kosovë, Pse duhet të hapen dosjet në Kosovë, Cilat dosje mund të hapen, por edhe Pse të mos hapen disa dosje). Janë pjesë të debatit të hapur në revisëen letrare “ARS” të kundruara nga konceptet politike, psikologjike e kulturo-arsimore të kohës sonë, të mbetura nën plaf, e që kanë nevojë për hapje e shqyrtim. Është i pranueshëm pohimi se mund të hapen dosjet e krijuesve të vdekur e të gjallë, që kanë ndërruar gëzofin sipas politikës ditore ndër sisteme, klanore si dhe në shërbim të huaj, të cilët sot e kësaj dite nuk kanë kërkuar falje. Por nuk ka mundësi të hapjes së dosjeve të rrëmbyera nga sigurimi serb e programimi i tyre i hapjes, deri në një të ardhme të largët në rrethana politike të tyre kombëtare të dëshirueshme, apo ndërkombëtare si donë ata. Por ajo verë më kurrë nuk do t’i trokasë në derë, sepse historia s’dimë se ka pasur kthim prapa.

Dy shkrimet e fundit Neveria dhe Dyshimi godasin jo vetëm foto-retushimet e bëra në emër të ideo-politikës ditore, në emër të shtetit / Partisë, të veprave me rëndësi kombëtare, ku shkelen, përdhosen e fyhen të drejtat e njeriut, në anën tjetër, nënvlerësimi, i përkthimeve kosovare, sidomos të E. Sabatos e R. Ismajlit, që e prishin sadopak vijimësinë kombëtare, intelektuale letrare-shkencore e njerëzore të saj.

Vepra përbëhet prej tre kapitujve. I pari trajton kryesisht jetën e kafenesë letrare, i dyti trajton (mos) komunikimin tonë në rrafshin e pashallëkut (Letërsia e pashallëqeve letrare), pastaj të hapësirës mozaike intelektuale-letrare (Mbi komunikimin tonë) dhe, në rrafshin mbarëkombëtar, eseu “Letërsinë shqipe e përbën tërësia e saj). Ndërkaq, kapitulli i tretë trajton kryesisht çështjen e dosjeve të shkrimtarëve e disa vepra të tyre letrare.

Autorët trajtuan disa nga çështjet më të ndjeshme të kulturës komunikuese letrare, disa të trajtuara për herë të parë jo si artikuj, por si probleme jetike, mjaft aktuale në planin kombëtar, kulturor e letrare-shkencor.

Mbështetur në të gjitha sa u thanë, çifti Baliu kanë arritur të botojnë një vepër me vlera të çmueshme shkencore gjuhësore, letrare esesh të ndryshme dinamike, të përmasave gjithëkombëtare, disa nga këto, problemesh të sapo filluara në formë debatesh të kulturës gjuhësore-letrare me qëllim të përvijimit të mirëfilltë të çështjeve aktuale të Kulturës gjuhësore, letrare, e përgjithësisht kombëtare, si dhe eliminimin e devijimeve që e pengojnë mirëvajtjen e këtij procesi.

Instituti i Studimeve Historike “Lumo Skendo”/

E VRANË PA GJYQ SHKENCËTAREN SABIHA KASIMATI

Uran Butka

Sabiha Kasimati, një nga gratë e shquara intelektuale, shkencëtarja e parë shqiptare, u pushkatua nga regjimi komunist vetëm pse ishte e tillë. Ajo vjen jo rastësisht nga një familje e njohur intelektuale libohovite. Sabiha Kasimati lindi në Edërne (Adrianopojë) të Turqisë më 15.09.1912. Atje kaloi fëmijërinë, e ushqyer nga prindërit me dashuri për Shqipërinë, por edhe për kulturën evropiane. Kur u kthye familja në atdhe, ajo u vendos në qytetin e Korçës, ku filloi studimet në Liceun Francez të këtij qyteti. Ajo qe e para femër që e mbaroi këtë shkollë perëndimore, në vitin 1930. Qysh nxënëse, ajo zotëronte disa gjuhë të Perëndimit dhe të Lindjes, në mënyrë të shkëlqyer frëngjishten, aq sa habiste edhe profesorët francezë të Liceut.

Vajzat korçare, por edhe qytetarët e Korçës e kujtojnë edhe sot Sabihanë si dallëndyshen e parë të Liceut, si çupën e emancipuar, të kulturuar dhe me temperament burrëror, që mbeti si një shëmbëlltyrë e pashlyer për vajzërinë dhe djelmërinë shqiptare.

Mbas mbarimit të Liceut të Korçës, ajo punoi disa kohë në si mësuese në shkollën normale femërore të Korçës, duke dhënë lëndët e Edukatës morale dhe të gjuhës frënge. Më vonë u transferua si pedagoge në shkollën shqiptaro-amerikane në Kavajë, ku jepte biologji.

Në vitin 1936 mundi të plotësonte dëshirën e zjarrtë për studime të larta. Shteti shqiptar i akordoi bursë studimi në Universitetin e Torinos, në Fakultetin e Shkencave Biologjike, të cilin e përfundoi me sukses me notat 30’/30’, me lavdërim ( trenta su trenta con lode). Në verën e vitit 1941 mbrojti edhe doktoraturën dhe u kthye në atdhe.

Në Shqipëri punoi me entusiazmin e një vajze të re e të kulturuar, por edhe me vullnetin e një shkencëtareje të re që kërkonte t’i shërbente vendit të saj në nevojë. U emërua pedagoge në Institutin Femëror “ Nëna Mbretneshë” në Tiranë. Mbas disa vjetësh pune me pasion, u detyrua të shkonte në Itali për kurë shëndetsore në një sanatorium të Torinos. Pas shërimit, aty nga viti 1945, u rikthye.

Nisi punën në Institutin e Shkencave, siç quhej atëherë bërthama e parë shkencore, që drejtohej nga prof. Selaudin Toto, i cili më pas u pushkatua nga regjimi komunist.

Sabihaja punoi me zell dhe përkushtim në specialitetin e ihtiologjisë ( disiplinë shkencore që studion peshqit). Për rezultatet e saj për studimin e peshqve në ujrat e vendit tonë si edhe për vlerën ushqimore dhe ekonomike të tyre, ajo punoi 10 vjet me radhë dhe përfundoi monografinë ”Peshqit e Shqipërisë”.

Sabihaja ishte një intelektuale e kompletuar, që kishte studiuar në Perëndim, një filozofe dhe biologe që e njihte mirë thelbin dhe shfaqjen e panatyrshme e çnjerëzore të sistemit totalitar komunist, i cili po vendosej në Shqipëri. Ajo u dëshpërua thellësisht nga goditjet e rënda që po u jepeshin intelektualëve të vendit, veçanërisht atyre që kishin studiuar në Perëndim, mjaft nga të cilët ishin kolegët e saj. Gjyqet ushtarake dënonin me pushkatime dhe burgime të rënda elitën shqiptare. Ajo u trondit veçanërisht nga pushkatimi i drejtorit të saj, shkencëtarit Selaudin Toto si edhe i intelektualëve opozitarë Gjergj Kokoshi, Suad Asllani, Sulo Klosi, Shefqet Beja, prof. Stanislav Zuberit etj, veçanërisht nga dënimi i shkrimtares së parë shqiptare, Musine Kokalari. Kështu Sabihaja filloi të shprehte pakënaqësinë për regjimin dhe për Enver Hoxhën, shokun e saj të klasës në Liceun e Korçës.

Këto pakënaqësi të saj, si edhe prejardhja nga një familje e madhe, tërësisht intelektuale dhe demokratike, bënë që emri i Sabihasë të futej në listat e zeza të Sigurimit të Shtetit si “kundërshtare e regjimit”.

Dr. Namik Kasimati, rrëfen: “Duke qenë se Sabihaja kishte mbaruar Liceun Francez bashkë me Enver Hoxhën dhe e njihte mirë, i kërkoi një takim.

Sabihaja: Kam ardhur të të them se ti po vret gjithë intelektualët. Dua të të pyes se me cilët ke ndërmend ta ndërtosh Shqipërinë, me teneqexhinjtë apo me këpucarët?

Enveri: Boll lexove iluministët francezë, të këshilloj të lexosh Marksin dhe Leninin.

Sabihaja ishte e çiltër, e shkujdesur dhe nuk mendonte se i ishte qepur pas vdekja. Ajo kishte kurajon t’ia përplaste të vërtetën në sy Enver Hoxhës, por, nga ana tjetër, të takonte pa droje edhe shoqet, shokët e miqtë që ishin goditur pa të drejtë nga diktatura. Një herë ajo shkoi në kampin e internimit në Jubë, ku punonin si të burgosur shokët e saj Tika Tezha, Felatun Vila etj. Mirëpo Tika i tha: “Sabi, mos shkel më këtu, sepse je në rrezik.”.

Në fakt, terrori masiv komunist në vitin 1951 mori edhe kokën e Sabihasë.

Vendimi për të realizuar këtë masakër, u mor jo në sallën e gjyqit, por në Byronë Politike e PPSH, saktësisht në mbledhjen e datës 20.02.1951, me pretekstin e hedhjes të një sasie të vogël dinamiti në oborrin e Ambasadës Sovjetike, që theu vetëm disa xhama në mbrëmjen e datës 19.02.1951, ora 19.15. Urgjentisht u mblodh kupola e partisë-shtet dhe me propozim të ministrit të Brendshëm, Mehmet Shehut, u vendos të merreshin masa të jashtëzakonshme represive “pa marrë parasysh ligjet në fuqi”.(Të gjithë anëtarët e Byrosë, përfshirë edhe E. Hoxhën : Jemi dakord me këto masa. ( Proces verbali i mbledhjes së Byrosë Politike, 20 shkurt 1951)

Shfaqet lakuriq një pushtet kriminal terrorist, që nuk respektonte as kushtetutën dhe legjislacionin që kishte hartuar e miratuar vetë. Ministri i Brendshëm kërkoi nga Byroja Politike që arrestimet të bëheshin qysh atë natë. “Një masë të tillë e kemi marrë edhe kur u vra Bardhok Biba, dmth kemi pushkatuar edhe jashtë ligjeve në fuqi. Listat i kemi gati. Po të jeni dakord ju, veprojmë që sonte”. Ai kërkoi që të arrestoheshin menjëherë 100 ose 150 vetë, nga të cilët 10 ose 15 më të rëndësishmit, të pushkatoheshin pa gjyq.

Pra, ishte vetë Partia, vetë pushteti politik, me Enver Hoxhén në krye, që shkelnin ligjet dhe urdhëronin një krim shtetëror, një terrorizëm shtetëror, një genocid shtetëror me përmasa të mëdha, për motive politike e pushtetore. Në vendimin e Byrosë politike, përveç pushkatimeve e burgimeve pa gjyq, u vendos që të bëhej një operacion masiv spastrimi, të persekutoheshin e të internoheshin persona e familje “reaksionare” në tërë hapësirën shqiptare.

Shqipëria komuniste ishte në një kapërcyell kohësh, po kalonte nga dominanca jugosllave në atë sovjetike, ndaj duheshin kurbanë të tjerë për të mbajtur pushtetin si edhe kurbanë të rinj në themelet e miqësisë me BS dhe në vijën staliniste të PPSH. “Duhen vrarë njerëz të tjerë për të mbajtur pushtetin” -thoshte Mehmet Shehu.

Arrestimet që u bënë menjëherë sipas vendimit të Byrosë Politike më datën 20-23 shkurt 1951, ishin të paligjshme, sepse u kryen pa ndonjë urdhër-arresti té prokurorit dhe pa ndonjë vendim gjykate. (Vetëm më vonë u plotësuan urdhër-reshtimet dhe procesverbalet e “gjykimit”)

Arrestimet u bënë mbi listat e vdekjes, të parapërgatitura nga Sigurimi i Shtetit në Ministrinë e Brendshme.( Arkivi i Ministrisë së Brendshme)

Sabihaja u arrestua më 20.02.1951 me pretekstin e “bombës” nw Ambasadwn Sovjetike.

Ajo bënte pjesë në listën e Sektorit të Dytë të Drejtorisë së Sigurimit të Shtetit, të përpiluar nga kapiten Rasim Dedja. Përbri emrit të saj ishte vënë një kryq, që do të thoshte se ajo do të pushkatohej. Përpilues i listave të zeza, rrëfen: “Vlerësimi për personat që do të pushkatoheshin dhe që janë pushkatuar në fakt, është bërë direkt nga udhëheqja e Ministrisë, që në atë kohë ka qenë Mehmet Shehu me zëvendësministrin e tij – Kadri Hazbiu, që mbulonte Sigurimin e Shtetit”.

Enver Hoxha i miratoi të gjitha veprimet dhe emrat e viktimave, që ishin përzgjedhur, duke iu vwnw nga njw kryq pwrpwra. Por Enveri shtoi nga ana e tij emrat e Sabiha Kasimatit, Reiz Selfos, Manush Peshkëpisë, Qemal Kasoruhos, të cilët ishin nga treva e Gjirokastrës dhe ai i njihte personalisht, por që edhe ata ia dinin mirë horrllëqet E. Hoxhës. Për pushkatimin e saj dhe njëzet e dy intelektualëve të tjerë kishte vendosur Byroja Politike e KQ të PPSH, me vendimin e datës 20 shkurt 1951. Nuk ka shembull në gjithë vendet e Lindjes komuniste, që të vendoste për të vrarë njerëz Byroja Politike e Partisë, madje, pa gjyq dhe duke shkelur edhe ligjet e asaj kohe!

Të akuzuarit, nuk kishin asnjë lidhje apo bashkëpunim me njëri tjetrin; nuk ishin pjesëtarë të ndonjë organizate politike apo terroriste të cilësuar, asnjërit nuk i përmendet në akuzë pjesëmarrja në hedhjen e bombës në Ambasadën Sovjetike – për shkak të së cilës ata u arrestuan! Siç dihet botërisht, ata persona që hodhën dinamitin, si Qazim Laçi, Hysen Lulla etj, anëtarë të organizatës “Bashkimi Kombëtar”, u arrestuan po ato ditë, u mbajtën fshehtas në hetuesi për tetë muaj dhe u dënuan për hedhjen e dinamitit në Ambasadën Sovjetike me vdekje dhe burgime të rënda. Pra ishin të tjerë ata që e hodhën dinamitin si një akt antisovjetik, antistalinist.

Siri Çarçani dëshmon: “Për dijeninë time, Gjykata e Lartë Ushtarake nuk ka zhvilluar gjyq ndaj këtyre të pandehurve.” Po ashtu, drejtori i Sigurimit té Shtetit, Rasim Dedja, dëshmon: “Për pushkatimin e këtyre personave, nuk është bërë gjyq dhe këtë e them, sepse nga zyrat e Ministrisë së brendshme ata janë çuar direkt në vendin e pushkatimit” (Proces-verbal i mbajtur nga Prokuroria e Përgjithshme, v.1992)

Me qenë se ekzekutimi pa gjyq bëri bujë, brenda dhe jashtë Shqipërisë, atéhere Gjykata e Lartë Ushtarake në bashkëpunim me Sigurimin e Shtetit, pasi ishin pushkatuar 22 të arrestuarit, nisën procedurat përpilimit të procesverbaleve të rreme, fiktive, sikur gjyqi ishte zhvilluar. Ekzistojnë dy procesverbale gjyqësore të falsifikuara të Gjykatës së Lartë. Njëri mban datën 26.2.1951:

“Gjykata Ushtarake me kryetar nënkolonel Shuaip Panariti, anëtar kapiteni i parë Vangjel Kocani dhe kapiten i parë Nonda Papuli, e sekretar Hidaji Bejo e ka filluar shqyrtimin e çështjes më 26.02.1951 dhe është shprehur për dënimin e të gjithë të akuzuarve me vdekje – me pushkatim, duke u bazuar në ligjin 372 datë 12.2.1946. Ky vendim gjykate është i formës së prerë dhe i ekzekutueshëm menjëherë.” Në fund ka firmosur kryetari i gjykatës së Lartë Ushtarake Shuaip Panariti dhe anëtari Vangjel Kocani; nuk është firmosur nga anëtari tjetër Nonda Papuli dhe sekretari Hidaji Bejo. ( Procesverbali i datës 26.02.1941)

Anëtari i trupit gjykues të Gjykatës së Lartë Ushtarake dhe nënkryetar i saj, Vangjel Kocani, dëshmon:

“E kujtoj mirë se në vitin 1951 ka ndodhur një ngjarje në Tiranë dhe konkretisht u fol se ishte hedhur një bombë në Ambasadën Sovjetike…Pas ca ditësh të kësaj ngjarjeje, apo me kalimin e një jave, unë jam thirrur nga kryetari i Gjykatës së Lartë Ushtarake, Shuaip Panariti dhe më tha se ti e di që është hedhur një bombë në Ambasadën Sovjetike, sigurimi ka arrestuar dhe një pjesë nga të arrestuarit, 22 veta janë pushkatuar pa u bërë gjyq, prandaj duhet që të firmosim një vendim gjyqësor penal formal , pasi gjyq nuk mund të bëjmë, se Sigurimi i ka pushkatuar pa gjyq personat… Shuaipi më tha se vendimi i gjykatës është formal, nuk ka asnjë pasojë dhe duhet ta bëjmë këtë pasi është urdhër i udhëheqjes së shtetit dhe në atë kohë kryeministër ishte Enver Hoxha. Shuaipi më tha: “Ti, Vangjel mos u shqetëso, derisa vendimi është formal dhe ne në fakt nuk gjykojmë njeri”. Më porositi që për këtë vendim penal fiktiv, “duhet të mbyllësh gojën e të mos i thuhet asnjë njeriu se është sekret i madh shtetëror”. Pas kësaj kemi shkuar me Shuaipin në zyrat e Ministrisë së Brendshme. Shuaipi më paraqiti vendimin gjyqësor të daktilografuar dhe unë e kam firmosur. Kur ma dha vendimin për ta firmosur , Shuaipi nuk më ka treguar ndonjë dosje hetimore , nuk kam parë asnjë lloj materiali hetimor”.( Procesverbal i mbajtur në Prokurorinë e Përgjithshsme, v.1992)

Sekretari i Gjykatës së Lartë, Hydai Bejo, dëshmon: “Nuk e firmosa kur ma sollën vendimin, sepse nuk mora vesh, u bë apo nuk u bë gjyq. S’mund të hidhja firmë, pa qenë në gjykim Po ashtu, refuzoi të firmoste edhe Nonda Papuli, S’kishim si të bënim ndryshe.” (Dëshmi e Hydai Bejos, sipas proc.verbalit)

Por nuk mungojnë vetëm firmat e anëtarëve të trupit gjykues, mungojnë edhe të dhënat e tjera që shënohen zakonisht në procesverbalet, gjithashtu datat janë ngatërruar, pra, gjithçka është kundërthënëse, hartuar në nxitim e sipër. Njëri procesverbal i falsifikuar mban datën 27.2.51, kur të akuzuarit nuk ekzistonin më, ata ishin vrarë në mesnatën e datës 26.2.1951 dhe ishin varrosur. Madje, njëri prej tyre, Jonuz Kaceli ishte vrarë nga torturat në birucat e Sigurimit të Shtetit dhe e kishin hedhur nga dritarja, duke thënë se kishte bërë vetëvrasje!

Të gjitha këto manovrime e shkelje juridike, nuk e mbuluan dhe nuk e fshehën dot masakrën e kryer pa gjyq dhe pa asnjë fajësi të provuar.

Sabihaja nuk e pranoi akuzën për akte terroriste, për pjesëmarrje në organizata terroriste, për vënie në shërbim të agjenturave të huaja, por pranoi me burrëri se, si intelektuale, ishte kundër pushtetit totalitar dhe ideologjisë së tij komuniste:

“ Kam qenë kundër pushtetit popullor, sepse nuk pajtohet me ideologjinë time. Unë nuk kam qenë kurrë e mendimit se me akte revolucionare të arrihej në socializëm. Jam lidhur me një grup shokësh, të cilët edhe ata kanë qenë armiq të Partisë Komuniste…”

Sabihaja ishte një demokrate e vërtetë evropiane.

Zonja Didi Biçaku, nga familja e Aqif pashë Elbasanit, e cila u arrestua në një kohë me Sabihanë dhe qëndroi në një birucë me të në burg, ka dëshmuar: “Më kujtohet çasti kur Sabihaja u kthye nga hetuesia. Ishte e qetë. Hë? – e pyeta shkurt. – Më akuzuan si terroriste, m’u përgjigj ajo. U thashë: Unë kam studiuar për biologji dhe jam evolucioniste. Evolucioni është në natyrën e gjërave. Me dhunë nuk shkohet dot as në socializëm, as në demokraci ; shkohet drejt shkatërrimit.»

E vranë pa gjyq intelektualen, pedagogen, shkencëtaren, demokraten e shquar, martiren Sabiha Kasimati! Në mesnatën e datës 26 shkurt 1951, të lidhur me tela me gjemba, bashkë me 21 burra nga e gjithë Shqipëria, i pushkatuan dhe i hodhën në një gropë të përbashkët, pranë Urës së Beshirit. Fshatarët kanë dëgjuar britmat e saj, deri sa dha shpirt. Eshtrat e saj sot prehen në varrezat e dëshmorëve të kombit, në një varr të përbashkët me 22 martirët e pushkatuar atë natë të përgjakshme.

Xha Kadriu nga Mëniku, që zbuloi varrin, rëfen: “Më vonë , kur ai vend, ku u pushkatuan, filloi të shpyllëzohej, një traktoristi që po punonte aty, i ra të fikët tek pa që traktori tërhiqte zvarrë një kufomë gruaje, të cilën e mbuluan përsëri. Ishte trupi i patretur ende i Sabiha Kasimatit!”