Mosveprimi dhe indiferentizmi ndaj  ideologjisë kriminale të komunizmit   në këtë  periudhë kohore  postkomuniste ka nxjerrë në rend të ditës fenomenin e rrezikshëm dhe shumë të dëmshëm për shoqërinë, frymën e enverizmit dhe pushtimin e politikës shqiptare  nga enveristat. Enveri ka vdekur , por fryma e enverizmit po njeh rritje në një shoqëri të  traumatizuar nga diktatura 45 vjecare ku nuk u denua nga drejtësia 

Dje u mbushën 39 vite nga vdekja tragjike e luftëtares , patriotes, krijueses së Partisë Social Demokrate shqiptare, shkrimtarja e shquar Musine Kokalari në Rreshen –Mirditë. Bijë e një familje fisnike, antifashiste, dhe antikomuniste. Të gjith shqiptarët e përndjekur politikë dhe antikomunistë, por shqiptarët e ideollogjizuar nderonin këtë shqiptare të madhe nxënse e Sami Frshërit, mbaruar fakultetin e letërsisë Moderne në Universitetin  “La Sapinza” në Romë.Dje nderuam aktivitetin e saj kombëtar e patriotik, studimet e shkrimet e saja me përmasa botrore, vrasjen tragjike të dy vëllezërve të sajë Muntaz e Vesim Kokalari nga diktatori Enver Hoxha një masakrën e nëndorit të 44 kujtuam gjygjin e saj në 1946 ku ajo shfaqi gjith guximin e saj, duke deklaruar në sallën e gjygjit : “Nuk kam nevojë që të jem komuniste për ta dashur vendin tim! Unë e dua vendin tim dhe pse nuk jam komuniste.,  Ju po më denoni për idetë e mia. Unë nuk kërkoi falje , sepse nuk kam bërë asnjë faj.“Ju më denoni mua se jam nxënse e Sami Frashërit. “Dhe agjensia telegrafike shqiptare  ka ilustruar  në një mënyrë shum fisnike foton e saj gjat procesit gjygjësor. Mbasi përballoi me stojtizëm torturat çnjerzore të xhelatëve komunistë,  dhe mbasi kreu 16 vite burg politikë, ajo u internua në Rreshen – Mirditë ku punonte në ndërtim si puntorë llaçi deri kur vdiq në mënyrën më tragjike. Në viti 1980 e dërmuar nga vuajtjet dhe e raskapitur nga punët e rënda u sëmurë nga kanceri, u la pa mjekuar dhe vdiq e vetmuar në Rreshen , ku e varrosën varrhimsit. Mbas ardhjes pluralizmit, ajo është nderuar dhe i jan botua studimet e saja “ Siç më thotë nëna plakë,” 1941, “Rreth vatrës”1944, “sa u tund jeta” 1944

Departamenti i  Shtetit  Amerikan për të nderuar veprimtarinë e Musine Kokalarit ka emërtuan një medalje me emrin e sajë, dhe nderon personalitet e ndryshme shqiptare që sakrifikojnë për shoqërinë dhe demokracinë. Kështu para disa vitesh është nderuar me medaljen “ musine Kokalari ish Z/vëndsë ministria e punës sociale Bardhyla Konspiri kur ishte Ministër Erion Velia.

 MUSINE KOKALARI NË SAllËN E GJYGJIT KOMUNISTË

Shqiptarët ndodhen përpara fenomenit më të  rrezikshëm për ecurinë dhe zhvillimet e demokracisë, Ato përballen  me  mos denimin  e ideollogjisë  kriminale të diktaturës. Sot mazhoranca aktuale po rikthen dhe po trysnon me   pushtetin politik qeverisës simbolet e diktatures komuniste.

 Mbas 31 vitesh ne përballemi  me një mazhorancë me moshë të re por me mentalitet komunist dhe këmbgulës për të rehabilituar diktatorin dhe simbolet e atij regjimi shfarosëse që vrau dhe torturoi shqiptarë të pafajshëm 

Dje në ditën e përvjetorit të vdekjes tragjike të disidencës Musine Kokalari komanduesi i Bashkisë së Tiranës nderoi Enveristin famkeq , ish bashkëpuntorin e diktatorit Enver Hoxha Sevo Tarifen me me Medaljen e Mirnjohjes, një akt sa i turpshëm dhe aspak ligjor për një sistem demokratike.

Shoku Veliaj! Të shërbejsh në një sistemi demokratik që e ka denuar me ligj regjimin diktatorial të Enver Hoxhës si sistemi më i egër e më vrastarë, një sistem Stalinist  që ka vrarë dhe ka zhdukur kufomat  mbi 6000 shqiptarve që nga fëmija e deri tek pleqt 85 vjeçar, që sot nuk kam një varr, dhe në emër të pushtetit vendor të fyesh Musine Kokalarin në përvjetorin e vdekjes tragjike të saj,  e qindar mijëra familje shqiptare që përballuan atë genocide shterorë diktatorial , që sot nuk kan nuk kan një varr në token e tyre, duke nderuar enveristin Tarifa, kjo është veprim sa i papërgjegjshëm aq dhe anti kombëtar. Në çdo vend që ka kaluar regjimi diktatoriale bashkëpuntorët e diktatorit i  mbyllin vitet e pleqërisë në bugje, dhe jo të nderohen.

I kujtojmë monstrave të  enverizmit të  tipit Sevo Tarifa dhe Enveristit të Bashkisë Tiranë me një madalje që jep ty, falë mbështetjes së  politikbërjes për bashkëpuntorët e  diktatorit nuk mund të ja parqitni si një qytetar të devotshëm ata që kan marrë pjesë në krimet e diktaturës. Ne të  perndjekurit politike shqiptare nuk i harrojme krimet dhe humbjen e e jeteve të  familjeve tona, dhe shprehim indinjatën tonë njerzore ndaj  monstrave enveriste  që  prishin ekulibrat e shoqerise postkomuniste që  po ndërotojme me sakrifica demokracine e brishte shqiptare.  I bejmë me dije  ketij  Tarifava dhe Veliajve  se sa të rrojnë krimet makabre të Enver Hoxhes nuk mund ti fshinë me një dekoratë. Është turp kombëtar që Partitë politike si opozita dhe pozita janë në një linjë për mos denimin e enverizmit kësaj ideologjie çfarose vrastare për kombin shqiptar. Heshtja e opoziës për dekorimin e enveristit Sevo Tarifa është akt i turpshëm.Helmatisja e brezit të ri me ideollogjinë primitive dhe reaksionare që himnizon kriminelin dhe krimin përbën aktin më të turpshëm dhe të papranueshëm  për një shoqëri demokratike. Rikthimi i syve nga ato krime që kanë ndodhur në Shqipëri për 50 vite, është thirrja për të kuptuar se përveç përpjekjes për dije, na duhet edhe të kthejmë sytë nga njeriu, nga vetja, nga vlerat, që të mos rrëzohemi sërish. Leximi i së djeshmes është njëkohësisht thirrja që të mos dorëzojmë para asnjë oferte lirinë tonë për të besuar, për të folur, për të guxuar. Por në fillim, ama, le të dimë se cilët jemi… Kjo nevojë ka qenë për të gjitha vendet në ish-diktaturë, që në një mënyrë a në një tjetër kanë gjetur rrugëzgjidhje për të pranuar  të vërteta, duke na lënë të kuptojmë se harresa për atë kohë është thjesht një iluzion.  Do të kujtoj gjithnjë dhe kudo ata që persekutuan dhe ishin fytyra e regjimit komunist. Nuk do t’i harroj kurrë, dhe kështu duhet të bëjë shoqëria, në mënyrë që të kemi një ndërgjegje morale  e të ndërtojme një shoqëri pa konflikte por të dashur e paqesore..

 “Këmbanat bien për të gjithë.. diktatura po troket nga indiferenca jonë. Heshtja vret lirinë.

 Presidenti

Besim Ndregjoni 

Nga FEDERICO RAMPINI/

Sikur të mos mjaftonin Ukraina, tronditja energjitike, kriza ushqimore dhe klimatike, mbeturinat e pandemisë… Taivani ka fuqinë të ndezë një luftë të tretë botërore, më shumë se Ukraina.

Joe Biden ka premtuar se do të ndërhynte në mbrojtje të ishullit demokratik, në rast të një sulmi ushtarak kinez. Është parakushti për një ndeshje ndërmjet mbifuqish bërthamore, të cilën Biden-i e ka përjashtuar gjithmonë për Ukrainën. Taivani ka një rëndësi strategjike të përveçme: për vëndqëndrimin e tij mbi rrugët detare ku kalon energjia e domosdoshme për dy aleatët e Perëndimit, Japonia dhe Koreja e Jugut; sepse është një mbifuqi teknologjike që prodhon 60 % të gjysmëpërçuesve botërorë; sepse rënia e tij në duart e regjimit komunist do t’ishte vendimtar në barazpeshat e Indo – Paqësorit, në të cilin luhet e ardhmja e planetit. Shtetet e Bashkuara e quajnë atë zonë të botës si qendrën e interesave të tyre jetike, më shumë se e lashta Evropë.

Shumë pyesin veten për rreziqet për ne, të lindur nga vizita e Kryetares së Dhomës së Deputetëve që mund t’a kishte shmangur. Gjykimet mbi udhëtimin janë më shumë negative në Perëndim. Atmosfera është: “Kemi dhënë mjaft”. Â thuaj se ndihmat tona Ukrainës kanë qënë mbinjerëzore, drobitëse deri në skajshmëri (ndiesi e pasaktë, por e përhapur). Të merremi tani me një tjetër demokraci properëndimore të kërcënuar nga një regjim autoritar na duket shumë. Nëse nuk mund të mbështesim Taivanin, Pelosi ka kryer një gabim të rëndë. Është i dobishëm një vështrim tjetër, që niset nga gjëndja e Xi Jinping-ut. A do të mund të ndiqte gjurmët e Putinit e të ndizte një luftë të dytë? Mos të nxitohemi t’a gjykojmë përgjigjen kineze që sot. Manevrat ushtarake pranë Taivanit dhe sanksionet e shkaktuar ishullit, sado të ashpra, mund të jenë vetëm një shijim i asaj që do të vijë. Xi nuk nxitohet, “zjarri” që i ka premtuar Biden-it mund të presë.

Me që rritja kineze ngadalësohet dhe problemet e brëndëshme grumbullohen, deri ku do të shtyhet Xi? Kina është e përshtjelluar në ekonominë globale shumë më tepër se sa Rusia, pra ka më shumë për të humbur nga një luftë e vërtetë. Megjithatë Xi ka një faktor të përbashkët me Putinin. I ka fryrë në vite një kombëtarizmi hakmarrës e inatçor kundrejt Perëndimit. Ka ndërtuar një gjëndje të brëndëshme t’etur për hakmarrje, të dukëshme në këto orë në mediat shoqërore kineze që grafullojnë agresivitet.

Specialistët pohenikë nënvizojnë faktin që miratimi kundrejt Xi bazohet para së gjithash në mirëqënien ekonomike, në qëndrueshmërinë e në rendin, para krenarisë atdhetare. Kombëtaristët skajorë që shpërthejnë në social media, ai është në gjëndje t’i qetësojë. Dy vite e gjysëm ndalimi shëndetësor kanë përfuqizuar edhe më shumë kontrollin e Vëllait të Madh kinez. Një luftë nuk është e domosdoshme për mbajtjen e pushtetit vetiak të Xi, edhe se duhet të kryejë veprime të fuqishme për të shmanur humbjen e besimit.

Specialistët johenikë vërejnë se përshkallëzimi i jashtzakonshëm i armatimit  në të cilin është hedhur Republika popullore, nuk ka shpjegim nëse ajo fuqi shpejt a vonë nuk vihet në përdorim. Flota ushtarake e Pekinit ka kaluar numërin e anijeve të US Navy, një tejkalim i padëgjuar deri pak kohë më parë, megjithëse nuk ka asnjë kërcënim kufijve të Kinës, që madje brylon për të marrë zona në diskutim me Vëndet fqinjë. Përralla, simbas së cilës Kina komuniste nuk ka ADN e luftës, e fabrikuar nga propaganda e Xi-ut dhe e besuar nga disa perëndimorë, kundërshtohet nga pesë luftëra të kryera nga themelimi i saj më 1949, pothuaj të gjitha të filluara nga një sulm i Pekinit (Tibeti, Koreja, Hindia, BRSS, Vietnami). Bashkëngjitja e  Taivanit mëmëdheut do t’i jepte Xi-ut trofenë që nuk e patën paraardhësit e tij, do t’a ngrinte përmbi Mao Ce Dunin , themeluesin e Republikës dhe Ten Hsiao Pinin ideatorin e boom-it ekonomik.

Përse Xi i ka mbyllur rrugën një ribashkimi paqësor, me pëlqim të dyanshëm? Taivanasit nuk mund t’i besojnë skenarit të “një kombi me dy sisteme politikë”, mbas normalizimit mizor të Hong Kongut. Kyçi i furisë së Xi-ut kundër Taivanit qëndron këtu: për një leninist të vërtetë që beson në parësinë e partisë komuniste dhe në epërsinë e atij sistemi politik, nuk është e lejueshmeqë të mbijetojë një demokraci kineze (Taivani) ashtu siç nuk ishte i pranueshëm një Shtet i së drejtës me liri fjale në Hong Kong. Është kjo gjë në lojë, edhe se rëndësia e saj është e pakuptueshme në Perëndim.

“Corriere della Sera”, 3 gusht 2022   Përktheu Eugjen Merlika 

Mehmet PRISHTINA/

Në Shkup sërish po bashkohemi për të kujtuar 110 vjetorin e çlirimit nga kryengritësit shqiptarë. Nga këndvështrimi i sotëm, kjo ngjarje sa e lavdishme po aq edhe domethënëse, i bën bashkë aspiratat e së ardhmes dhe mësimet e së kaluarës. Shkupi jo rastësisht e pati peshën e vet në hartat gjeopolitike të të gjitha kohërave, kure sa i përket interesave tona kombëtare, ky qytet, që nga Dardania e lashtë e deri në ditët e sotme, nuk do ta kishte rëndësinë e vet sikur të mos lidhej ngusht me idetë dhe planet e ideologëve tanë që pikërisht Shkupi të bëhej piemont i shqiptarizmës. Por, rrjedha e ngjarjeve nganjëherë është më kokëfortë se aspiratat e popujve, andaj edhe Shkupi e humbi, pa dëshirën e shqiptarëve, shkëlqimin e dikurshëm.

Por, kemi vërejtur se ky shkëlqim viteve të fundit ka filluar të kthehet sërish në horizontin e pritjeve, duke i vendosur disa nga copëzat e lavdisë së dikurshme në algoritmin e kërkesave aktuale për një Shkup ku fryma shqiptare po depërton sërish nëpër kapilarët e këtij qyteti me shumë lavdi… U ndryshuan shumë emra rrugësh, sheshesh, e bulevardesh dhe kjo nuk ndodhi krejt rastësisht. U desht një angazhim vetmohues i ITHKSH në krye me drejtorin prof.dr. Skender Asanin, i mbështetur edhe nga strukturat intitucionale komunale e qendrore, që mbi planimetrinë e vjetër të Shkupit të vendoset një hartë e re me emra patriotësh, veprimtarësh e intelektualësh shqiptarë, sepse vetëm kështu mund t’i kthehet një pjesë e borxhit që brezi ynë ka ndaj Shkupit historik dhe gjithë atyre që e bënë atë epiqendër të zhvillimeve kombëtare.

Me këtë rast nuk mund të mos e fshehi edhe entuziazmin tim sa i përket emërtimit të një bulevardi me emrin e ideologut dhe patriotit tonë Hasan Prishtina, një arterie kjo kryesore që lidhë dy shtetet tona – Kosovën dhe Maqedoninë e Veriut. Dhe të gjithë ata që do të qarkullojnë nëpër këtë bulevard, do të kujtojnë lavdinë dhe krenarinë e një kohe e cila matej jo me akrepat e orës, por me tiktakun e zemrës së patriotëve tanë, të cilët flijuan gjithça për të mirën tonë të përgjithshme. NJë nga ata ishte pa dyshim edhe Hasan Prishtina, lidhja e të cilit me Shkupin kalonte përtej angazhimeve rutinore që ai i kryente në këtë qytet. Ai jo rastësisht e kishte targetuar Shkupin si pikë referuese prej nga do të shpëndahej gjithë energjia dhe kreativiteti i shtendërtimit shqiptar. Lidhja e Hasan Prishtinës me Shkupin ta kujton lidhjen e Anteut antik me tokën dhe kuptimi i kësaj lidhje mund të shpjegohet me faktin se Shkupi në gjeopolitikën e atëhershme shqiptare paraqiste jo vetëm e piqendrën e zhvillimeve kombëtare, por edhe një gurë peshoreje prej ku varej graviteti i politikave ballkanike e evropiane. Prandaj, jo rastësisht të gjitha ushtritë që kanë pushtuar Shkupin, e kanë quajtur si akt të rëndësishëm gjeostrategjik futjen e këtij qyteti në guidat e tyre ekspanonsioniste e hegjemoniste.

Nëse Shkupi në të kaluarën mund të llogaritet si një shansë e parealizuar e shtetndërtimit kombëtar, kjo nuk do të thotë se ky qytet nuk mund ta sendërtojë një kauzë të re e cila do të ishte shprehje e revitalizimit shpirtëror e kulturor të kësaj hapësire kombëtare shqiptare.

Puna që aktualisht po bën ITSHKSH është treguesi më i mirë i këtij revitalizimi, kurse mësimet që do të nxjerrim nga kthinat së kaluarës mund të na shërbejnë si rrugëtregues i hapërimit tonë drejt një konsolidimi kulturor e shpirtëror, përmes ideve e projekteve që janë për nga karakteri evropiane, kurse për nga qëllimi kombëtare.

Duke kujtuar 110 vjetorin e çlirimit të Shkupit dhe gjithë kolosët e atdhetaris shqiptare, siç ishin Hasan Prishtina, Bajram Curri, Isa Boletini, Idriz Seferi, ne sot ndjejmë edhe pulsin e kohës që na fton të jemi më mirëkuptues në mes veti dhe më bashkëpunues me të miqtë tanë të afërt e të largët, pa harruar bajraktarin e miqëve – Amerikën, e cila na u ndodhë afër si komb atëherë kur e kishim më së vështiri.

Rroftë Shkupi dhe kujtimi për të gjithë ata që sakrifikuan për të!

Lavdi heronjëve dhe miqëve tanë!

Shkup, 12 gusht 2022

Mehmet Prishtina