Prof. Asoc. Dr. Bernard Zotaj/

Ditë më parë mora si dhuratë nga prof. Eshref Ymeri librin studimor “Rezonanca magnetike” për Rusinë dhe rusët. Libri përbëhet me mjaft përmbledhje citate, aforizma dhe mbresa të personaliteteve të ndryshme, rusë dhe të huaj. Studimi është mjaft interesant dhe i ndërtuar me thënie nga personalitete botërore na njohin me Rusinë, por dhe me punën shekullore për formimin psikologjik të popullit rus. Profesor Eshref Ymeri shtysën për përgatitjen e librit e mori nga sulmi agresiv i Rusisë kundër Ukrainës më 24 shkurt 2022. Profesori e përcakton këtë sulm, të tipit fashist, e që ishte i papritur për botën. Nxitje e fuqishme për shkrimin e librit ishte dhe masakra e kryer në qytetin Buça të qarkut të Kievit.

Në këtë qytet ushtria fashiste ruse vrau 461 njerëz të pafajshëm, ku midis tyre kishte burra, gra, pleq, plaka dhe fëmijë, ndërsa në të gjithë rajonin, të masakruarit arriti në 1137 veta. Egërsira ruse arriti deri aty sa t’i groposë në varre massive, duke e kthyer qytetin e Buçës në simbol të shtazërisë së ushtrisë ruse. Autori i librit shkruan me indinjatë për mitingun në Sheshin e Kuq të Moskës, për të festuar pushtimin e disa territoreve të Ukrainës.
Profesori shprehet se si ka përfunduar populli rus, i sëmurë nga trutë, prej politikës së Putinit të grumbullohej dhe të ngazëllehej me krimet e përbindshme të ushtrisë së tij fashiste në Ukrainë. Autori duke e njohur popullin rus, nga periudha e studimeve cuditet se pa e çarë kaptinën fare dhe për dhjetra mijë ushtarët e tij, të vrarë në frontin e luftës. Dhe ironia qëndron se pas kryerjes së masakrës barbare, presidenti Putin dekoron “për heroizmin dhe trimërinë masive, qëndresën dhe burrërinë që tregoi personeli i brigadës në aksionet luftarake për mbrojtjen e atdheut dhe të interesave shtetërore në kushtet e konflikteve të armatosura”.
Duke u kthyer në histori para dy shekuj sjell në vëmendje një Testamentit të Pjetrit të Parë që përfaqëson një plan strategjik me veprime për trashëgimtarët e Carit për gjatë shekujve pasardhës, me synimin strategjik për vënien e mbarë botës nën sundimin e Rusisë.

Në realitet historiografia ruse e ka pasë vlerësuar Testamentin, por duke e klasifikuar si një material të fabrikuar. Por ngjarjet në këto dy shekuj kanë vërtetuar se sundimtarët e mëvonshëm të Rusisë në një formë apo tjetër kanë patur synim zbatimin e Testamentit “të fabrikuar” të Pjetrit të Parë. Dëshmitë dalin të qarta edhe në porositë e lënë nga sundimtarë rusë të çdo periudhe për brezat pasardhës të Rusisë.
Autori ka lexuar mjaft studime nga fusha e historisë, ku ka gjetur të pasqyruar dhe qëndrimin tradicional të politikës ruse ndaj kombit shqipar. Rusia cariste ishte në Kongresin Berlinit të vitit 1878 dhe në Konferencën e Londrës të vitit 1913, luajti në pazare të politikës europiane për copëtimin trojeve etnike. Ndërsa në Traktarin e Fshehtë të Londrës 1915 përfaqesuesi rus kishte theksuar fshirjen nga harta Europës të ngasrës të quajtur “Shqipëri”.

Në fundin e shek. XX politika ruse thelloi dhe më shunë qëndrimin armiqësor të mbajtur dhe vazhdon ta mbajë edhe sot ndaj popullit shqiptar të Dardanisë. Ajo ende mbron me pasio regjimin e Millosheviçit dhe të pasuesëve të tij. Autori në vitet e fundit ka botuar në shtyp dhe në internet analiza dhe komente mjaft interesante të cilat kanë demaskuar me fakte politikën armiqësore të Rusisë ndaj kombit shqiptar. Të gjitha këto analiza i ka trajtuar në librin e botuar me titull “Shqiptarët përballë politikës rusomadhe”.
Me fillimin e epokës së internetit, informacioni u bë mjaft i bollshëm. Mësojmë se pas sulmit të Gjermanisë kundër Bashkimit Sovjetik më 22 qershor 1941, popullit sovjetik përballoi situata të rënda. Ushtria sovjetike e mundi nazizmit gjerman. Nga të dhënat del se në luftë kishin rënë robër të ushtrisë gjermane 5.3 milionë ushtarë sovjetike. Po kështu mësojmë se pas hyrjes së ushtrisë sovjetike në territorin e Gjermanisë në fillimin e vitit 1945, kishte kryer krime, përdhunime etj.

Në luftën në Ukrahinë, duket se historia e viktimave po përsëritej. Ushtarët rusë vijuan të kryejnë përdhunime, të bënin masakra në gra, fëmijë dhe të moshuar. Autori jep mjaft shembuj nga këto vepra të turpshme të ushtarëve pushtues të Putinit. Ndaj dhe librin autori ja kushton popullit heroik të Ukrainës dhe Forcave të Armatosura të këti populli, të cilët po luftojnë me heroizën për të thyer “madhështinë” e Rusisë fashiste.
Sot Rusia putiniste, duke qenë pasardhëse e Bashkimit Sovjetik, ka të përvetësuar të gjithë trashëgiminë e saj. Duke synuar rikrijimin e perandorisë sovjetike, Putini e kishte përgatitur me kohë sulmin për pushtimin e Ukrainës.

Në kongresin e tetorit 1961, kryetari i partisë, Nikita Hrushovi, deklaroi se në vitin 1980, Bashkimin Sovjetik ka përfunduar ndërtimin e komunizmit. Por rrjedha e ngjarjeve na vërtetoi se pikërisht në vitet 1980 shënoi krizë ekonomike, dhe përfundoi e me shembjen e perandorisë sovjetike dhe shpërbërjen e Bashkimit Sovjetik. Putini duke pasur përkrahjen mbarëpopullore të cilit populli rus vazhdon të përkrah luftën agresive kundër popullit ukrainas. Në këtë vend, në kohën e sotme janë kryer krime të rënda nga ushtria fashiste ruse. Autori shtron dhe pyetjet se ç’është Rusia dhe populli rus? Në shtrimin llogjik të këtyre pyetjeve, autori argumenton se gjatë shekujve, rusët e kanë vlerësuar dhe vazhdojnë ta vlerësojnë veten popull i madh, dhe që mund të orientojë popujt e tjerë se ç’farë duhet të bëjnë, mund të sulmojë shtete fqinje, të shkatërrojë miliona jetë njerëzish, duke luftuar kundër njëfarë të keqeje mitike.

Autori sjell mjaft shembuj nga njerëz në histori, që kanë patur guximin për të thënë të vërtetën për Rusinë dhe popullin e saj. Profesori sjell 426 personalitete të rusisë dhe të huaja, ku prej tyre 168 janë personalitete të vendit rus. Të gjitha mbresat dhe thëniet e arta të tyre janë shkruar në këtë libër, mbresat e të cilëve pasqyrohen në libër.
426 personalitete që kanë theksuar siç i quan autori “margaritarë urtësie” nga fusha e politikës, nga fusha e dijës, na vijnë në mjaft citate, mbresa, aforizma dhe mendime etj. Autori e ka thjeshtësuar punën duke i renditur me emrave, sipas alfabetit, duke njohur dhe jetëshkrimin e çdo personaliteti.
Libri është vlerësuar nga Prof. dr. Fatmir Tereziu, Mjeshtër i Madh, i cili thekson në parathënie se prof. Eshref Ymeri ka kaluar Rusinë dhe rusët në skanerin e personaliteteve, duke konkluduar se “Rusia qëndron në mënyrë të qartë e të kuptueshme kundër perëndimit. Kjo ka tëbëjë me traditën agresive. Aty jeton dhe vetë putinizmi”.
Ndërsa akademik Prof. dr. Beqir Meta arrin në përfundimin se “në këtë botim bëhet edhe një rivlerësim interesant i historisë më të re ruse, ku evidentohen ngjarje dhe fakte të fshehura më parë, që flasin për veprime Aantihumane, për natyrën agresive të shettit rus”.
Prof. Eshref Ymeri ka prurë një libër orgjinal, pasi aty shtjellohen thenië shekullore nga njerëz e autorë të njohur në botë, për studime dhe analiza botërore për Rusinë dhe rusët. Libri në vetvete është një përfaqësim i mjaft mendimeve, fakteve të realitetit në kohë të ndryshme, port ë pasqyruar me mjeshtëri nga autori i cili ka ditur që nëpërmjet këtyre mbresave të pasqyrojë realitetin mbi Rusinë dhe mbi formimin e popullit rus. Libri është një botim i përkryer dhe me përfundime të sakta, ku çdo lexues shqiptar qartëson mendimin për “atmosferën që po e bren Rusinë”, si dhe për të njohur më mirë tedencat deh ndikimin e tij në të ardhmen europiane.

Hisen Berisha/

Në rrethana të jashtëzakonshme si këto, kur funksionimi institucional i Republikës së Kosovës është vënë nën trysni nga brenda dhe nga jashtë, kërkohet një qasje jashtë formulave standarde politike.

Zvarritja për krijimin e institucioneve, mosfunksionimi i Kuvendit dhe retorika për zgjedhje të reja e kanë futur vendin në një ngërç të ri kushtetues e politik, me pasoja të drejtpërdrejta për rendin demokratik, sigurinë institucionale dhe proceset shtetformuese.

Pas ngërçit që ka krijuar interpretimi dhe praktika e kontestuar e gjuhës kushtetuese në konstituimin e Kuvendit të Kosovës, si dhe mungesës së gatishmërisë politike nga ana e partive parlamentare për të ndërtuar institucione funksionale, është bërë e qartë se nuk ka alternativë tjetër reale përveç ndërhyrjes në kohë të Presidentes së Republikës, me qëllim të shmangies së një vakumi institucional që mund të degradojë në krizë të thellë shtetërore.

Lëvizja Vetëvendosje, si fituese e zgjedhjeve, ka deklaruar se i ka numrat për ndërtimin e qeverisë, por deri më tani nuk e ka formalizuar këtë përmes një propozimi të mandatarit. Ndërkohë, opozita nuk e ka mbështetur konstituimin e Kuvendit, të cilin e konsideron si të bazuar në shkelje të Kushtetutës.

Ajo po ashtu nuk ka shprehur gatishmëri për të përkrahur një qeveri të pakicës, të cilën e konsideron të paqëndrueshme dhe jo legjitime. Shto kësaj dhe hendikepin që i krijon sigurimi i disa votave nga Lista Serbe, të diktuara nga krimineli Radojçiq.

Nëse ndodh dorëheqja e anëtarëve të Qeverisë Kurti – apo abdikimi nga “froni” e cila është një mundësi reale – atëherë krijohet një vakancë e hapur institucionale, dhe e vetmja alternativë që mbetet do të jetë një qeveri provizore ose shkuarja në zgjedhje të reja.

Është evidente se klima politike, tensionet institucionale dhe mosmarrëveshjet mbi procesin e konstituimit nuk ofrojnë kushte të favorshme për zgjedhje të drejta, gjithëpërfshirëse dhe legjitime.

Në këto rrethana, roli i Presidentes bëhet thelbësor për të garantuar vazhdimësinë e institucioneve dhe ruajtjen e funksionalitetit të shtetit. Kushtetuta e Republikës së Kosovës, në nenin 84, i jep Presidentes kompetencën për të siguruar funksionimin kushtetues të institucioneve.

Meqë dorëheqja e qeverisë ekzistuese do të zhbllokonte edhe konstituimin e Kuvendit dhe krijimin e një shumice të re parlamentare, zgjidhja më e arsyeshme, funksionale dhe kushtetuese është që Presidentja do të duhej të ndërmarrë iniciativën për konsultime të gjera politike, me qëllim të emërimit të një mandatari konsensual për formimin e një qeverie teknike me bazë të gjerë, me mandat të qartë programor dhe objektiva të qarta reformuese.

Qeveria teknike, ndonëse nuk është një zgjidhje klasike politike, përbën një instrument të përkohshëm dhe efektiv për dalje nga kriza. Ajo mund të ketë përbërje jopartiake ose përfaqësim proporcional të subjekteve kryesore politike duke mos përjashtuar palët e tjera të interesit në kontekstin institucional politik, dhe do të kishte për qëllim përmbylljen e dialogut me Serbinë me një marrëveshje përfundimtare me njohje reciproke; ratifikimin e kufirit me Serbinë, sipas marrëveshjeve ndërkombëtare dhe interesit shtetëror të Kosovës; reformën në sistemin e drejtësisë, përmes miratimit të ligjit për lustracionin dhe vetingun; reformën zgjedhore dhe rishikimin e dispozitave të kontestuara kushtetuese; dhe përgatitjen e vendit për zgjedhje të reja me standarde të larta demokratike.

Zbatimi i kësaj formule do të sillte përfitime të shumta afatshkurtra dhe afatgjata për rendin demokratik të vendit, përfshirë krijimin e stabilitetit minimal institucional dhe shmangien e boshllëkut kushtetues; reduktimin e tensioneve politike dhe ndarjeve shoqërore; rritjen e besimit qytetar në institucione dhe në procesin zgjedhor.

Në klimën aktuale, ku diskursi publik dominohet nga përçarja dhe erodimi i legjitimitetit të institucioneve, si dhe humbja e besimit qytetar në përfaqësim politik, është urgjente që elitat politike dhe institucionale të veprojnë me përgjegjësi dhe vizion.

Vetëm përmes kësaj rruge mund të shmanget një krizë më e thellë institucionale dhe të garantohet stabiliteti demokratik, funksionaliteti shtetëror dhe vazhdimësia e proceseve strategjike për Kosovën.

Nëse duam të shmangim përsëritjen e krizave që paralizojnë të ardhmen tonë, duhet të fillojmë të ndërtojmë një politikë me rrënjë të thella kulturore e morale. Sepse ndryshe nga luftërat për pushtet që vdesin me liderët e tyre, vizionet politike të bazuara në vlera që mbijetojnë, rriten dhe bëhen themele të epokave të reja.

Nga Prof.dr Skender ASANI

Kosova sot ndodhet në një pikë kritike të rrugëtimit të saj shtetformues, ku kriza politike dhe institucionale është bërë simptomë e një sëmundjeje më të thellë që rrezikon strukturat bazë të funksionimit demokratik. Në këtë situatë delikate, analiza e kontekstit përmes një lenteje historike—në këtë rast, dikursi i të menduarit dhe vepruarit përmes kombinimit të rezistencës aktive dhe politikës institucionale —mund të na ofrojë jo vetëm kuptim, por edhe frymëzim për një rrugëdalje. Ky kombinim, me të gjitha sfidat që pati, ishte një filozofi komplekse politike që për një dekatë prodhoi mençurinë e vendimarrjes dhe vendosmërinë e refuzimit të okupimit serb, duke i sjellë Kosovës larine e shumëpritur. Për rrjedhojë u krijuan parakushtet për krijimi e klimës politike e shoëqrore që garantonte balancën e pushteteve dhe mbijetesës përmes transformimeve të vazhdueshme. Nga kjo trashëgimi mund të mësojmë si të ruajmë stabilitetin përmes bashkëpunimit, mençurisë politike dhe prioritizimit të interesit të përbashkët.

Në thelb të mençurisë dhe vendosmërisë ështe ideja e unitetit në diversitet dhe shtetit si arkitekturë morale. Kjo filozofi mund të jetë një busull për politikën kosovare, e cila sot vuan nga antagonizmi ekstrem dhe mungesa e vullnetit për bashkëpunim. Dështimi i seancës konstituive të Kuvendit nuk është thjesht një incident teknik, por një manifestim i qartë i paaftësisë për të ndërtuar konsensus dhe për të vënë interesin shtetëror mbi atë partiak.

Në këtë dritë, fjala “politikë” duhet rikthyer në kuptimin e saj antik: art i qeverisjes në shërbim të qytetarit dhe për të mirën publike, jo arenë për hakmarrje, inate dhe interesa afatshkurtra. Kjo mënyrë e politkbërjes mbijetoi jo përmes dogmës, por përmes pragmatizmit diplomatik. Në vend që të binte në grackën e ndarjes, kjo politikë kërkoi mënyra për të bashkuar palët e ndryshme përmes interesit të përbashkët. Edhe në momente krize, ajo kishte në qendër komunikimin, fleksibilitetin dhe ruajtjen e rendit.

Në këtë frymë, thirrja për një klasë të re politike—të bazuar jo në inat, por në ide, jo në përçarje, por në bashkëpunim—është më shumë se një reflektim politik: është një akt diplomatik në vetvete. Është një përpjekje për të rivendosur moralin e politikës si mjet shërbimi, dhe jo pushteti.

Një nga pikat më të forta të politikës së unitetit ështe aftësia për të inkorporuar mendimin ndryshe pa e përjashtuar. Në këtë drejtim, Kosova ka nevojë për një hapje të re në skenën e saj politike: për një dialog të sinqertë dhe të thellë, ku çdo zë që vjen nga qytetari të trajtohet si pjesë e trashëgimisë kombëtare dhe jo si rrezik për rendin.

Retorika e zakonshme e partive, e mbushur me përçmim, mllef dhe premtime boshe, është shenja më e dukshme e një zbrazëtie të vizionit, e cila vetëm sa e thellon hendekun mes qeverisësve dhe qytetarëve. Në këtë pikë, Kosova duhet të ndjekë një rrugë bizantine, jo në kuptimin negativ të fjalës (si intrigë apo manipulim), por si mençuri e përbashkët që ruan themelet e shtetit duke i adaptuar ato në kohë.

“Kosova e para, asgjë tjetër!” — kjo thirrje nuk është vetëm një slogan patriotik, por mund të jetë parimi udhëheqës i një filozofie të re politike, që vendos shtetin dhe qytetarin në qendër, e jo pushtetin dhe privilegjet. Ajo përbën një lloj symponia, siç do ta quanin bizantinët: një harmoni mes politikës dhe shoqërisë, ku secili aktor luan rolin e vet në ndërtimin e një realiteti të përbashkët.

Në përfundim, nëse duam të shmangim përsëritjen e krizave që paralizojnë të ardhmen tonë, duhet të fillojmë të ndërtojmë një politikë me rrënjë të thella kulturore e morale. Vetëm kështu, mund të rifitojmë besimin e qytetarëve, të rikthejmë shpresën, dhe të krijojmë një shtet funksional, të drejtë dhe përfaqësues.

Sepse ndryshe nga luftërat për pushtet që vdesin me liderët e tyre, vizionet politike të bazuara në vlera që mbijetojnë, rriten dhe bëhen themele të epokave të reja.

Shkup, 16 prill 2025

Satirë nga Rafael Floqi/

Në një takim të përzemërt (dhe të paprotokolltë) me gazetarët në Tivat, investitori arab Mohamed Alabar, pronar i kompanisë “Eagle Hills” – ose siç e quajnë vendasit, “Shqiponja që fluturon mbi rërë” – deklaroi se nuk është aspak i interesuar të blejë apo të marrë me qira tokë në Mal të Zi. Jo, jo! Ai dëshiron që shteti vetë të vijë me tokën për dore dhe ta futë në projektet e tij si dhuratë fejesash. Toka është jona, projektet janë të tijat – një martesë moderne me kontratë para-martesore.

Kujtojmë se edhe kryeministri Milojko Spajiq e ka pohuar këtë dashuri të re shtet-kapital në një intervistë për Televizionin Malazez. Dashuria lind nga sytë dhe, duket, nga ofertat me plazh të gjerë.

Zoti Alabar gjithashtu u shpreh se ka biseduar disa herë me ish-kryeministrin Dritan Abazoviq – që si duket e kishte përmendur projektin e famshëm të “Plazhit të Madh” për herë të parë, ndoshta mes një cigareje dhe një dosjeje investimesh që përfundoi në ndonjë sirtar plazhi.

Kur u pyet nga gazetarët e TVMZ se përse mori pjesë në tenderin për qiratë e plazhit në Ulqin, Alabari, me një buzëqeshje prej beduini të pasur dhe një vështrim plot diplomaci, u përgjigj: “Epo, ma kujtoi Abazoviqi atë ide, ndaj dhe vendosa të mendoj më seriozisht… për të blerë një copëz parajse nën çadër shqiptare.”

Megjithatë, ai këmbënguli se nuk është e vërtetë që kërkon gjithë vijën bregdetare 13-kilometërshe të Plazhit të Madh. Ai është një njeri modest – vetëm gjysmën e saj kërkon, ndoshta edhe më pak. Me kusht që shteti, komuna dhe ndonjë sorrollatë letrash ta mbështesin me zemër të hapur.

Për të hequr çdo dyshim ekologjik nga sytë e publikut të shqetësuar, sheiku Alabar theksoi se kompania e tij është garanci për mbrojtjen e zogjve të rrallë në zonën e Kripores. Në fakt, ai madje u zotua që do t’u ndërtojë zogjve vila me pamje nga deti, nëse është nevoja.

Në fund të ditës, gjithçka që shkëlqen nuk është ar… ndonjëherë është thjesht rërë e lagur nën një marrëveshje që vetëm zogjtë e kuptojnë.

Po a janë heshtësit… të mençur?! Jo, jo! Janë të rehatuar, janë pasivë, janë konsumatorë të luksit të mosveprimit. Janë ata që shesin filozofi nga kafenetë dhe i mbyllin sytë kur qyteti u shembet nën këmbë. 

E për çfarë? Për të ruajtur qetësinë e vet, për të mos prishur raportet me partinë, kushëririn e punësuar në komunë apo me tenderuesin që ndan fitimet me “besnikët”.

Heshtja në Ulqin është bërë profesion. Diplomë pa shkollë, lavdi pa kontribut! E për fat të keq, është edhe virtyti më i vlerësuar nga partitë shqiptare që e kanë kthyer këtë qytet në një minierë personale për vota dhe pazare.

Unë? Unë mund të hesht – lehtë fare nuk jam ulqinak por jam shqiptar dhe më vlon në gjak ashtu si për Durrësin tim.  Dhe oreksi i Alabarit , filloi nga Beogradi i Vuçiqi, tek Durrësi i Ramës dhe tek vëllai i vogël kaçurrel Abazoviqi…

Po të dielën kur qyteti duhej të zbrazej nga shtëpitë dhe të mbushej rrugëve, heshtja ishte tradhti! Do të heshtja vetëm po të shihja që Ulqini më në fund po zgjohej. Por jo – mentaliteti i vjetër: “Çka muj unë me ndrru?” është ende gjallë. Dhe këtë e kanë mbjellë vetë partitë politike, për të na mbajtur në gjumë dhe në varësi.

Të dielën duhej të kishte një zinxhir njerëzor prej Plazhit të Vogël deri mbas Pazari. Duhej të dilte vetë Bashkia për të shpjeguar se çfarë po ndodh – jo të fshihej pas “transparencës digjitale” dhe premtimeve për një Dubai!

Po pse të dalin? Ata kanë rrogat. Kanë makinat. Kanë zyrat me kondicioner dhe kafen me sheqer të shtuar me tenderë. Kanë pasaportat gati nëse bëhet ndonjë rrëmujë. Ulqinin? Ulqini është thjesht një objekt kontrate për ta!

Askush nuk është kundër zhvillimit. Ne jemi kundër zhvillimit të mjegullt, me letra të fshehura, me nënshkrime nate dhe mendje që nuk flenë për qytetin, por vetëm për xhepin e vet!

Ulqini nuk ka nevojë për Dubai. Ka nevojë për kanalizime ujërash tw zeza që nuk shpërthejnë në sezon. Ka nevojë për trotuare që nuk mbarojnë nëpër mure. Ka nevojë për parkingje që nuk janë fusha të baltës. Ka nevojë për ndreqje – jo për zbukurim të përkohshëm para shitjes 100 vjeçare!

Kalaja po shembet, shkëmbi po copëtohet, qyteti po zbrazet nga të rinjtë, e këta vazhdojnë të na flasin për “investitor strategjik”. A investitor strategjik është një që merr Plazhin e Madh për 100 vjet dhe s’jep asnjë garanci për pjesën tjetër të qytetit?! 

Jo, kjo nuk është strategji – kjo është grabitje me ligj! Njësoj në Durrës njësoj në Ulqin.

Dhe për ironi të fatit, qeveria zgjodhi një “biznesmen” nga Emiratet – ndoshta me shpresën se emri dhe etnia do të mbulojnë çdo pikëpyetje, e do të joshin votuesit me ndjenja fetare myslimane. Sa poshtë kanë rënë, sa e lirë është bërë politika në Ulqin: një bastard nga shkretëtira na zgjidh problemet!

Por çfarë bën Bashkia jonë? Asgjë. Përdor fjalorin e diplomacisë: “jemi të hapur për bashkëpunim”, “nuk është ende e finalizuar”, “do të bëhet analizë”. Po po! Analizë bëjnë – si ta shesin më mirë, si ta përfundojnë mandatin me sa më pak valë!

Ulqinaku? Ai ose është i lodhur… ose është dorëzuar. Tjetër nuk ka. Sepse nuk ka si të jesh ndryshe kur për 30 vjet je përdorur vetëm si numër në listë zgjedhore dhe je harruar sapo janë mbyllur kutitë e votimit.

Plazhi i Madh është zemra e Ulqinit. Kush e shkëput atë, po e gjymton qytetin. Po ua dorëzon arteriet kryesore investitorëve të përkohshëm që shohin vetëm rërën dhe jo rrënjët. Dhe kur të bëhet vonë, atëherë do të pyesim: ku ishim? Pse heshtëm?

A kanë dalë në protestë ulqinakët të dielën ?

Jo, jo!

Ulqini nuk ka nevojë aq shumë për investimet që ia ka falur Perëndia, Ulqini ka nevojë për investitor për të ndrequr shkatërrimet që ia ka bërë dora njeriut!

Në këtë farsë bregdetare, shteti hyn me tokën, sheiku me portofolin, populli me rërën… dhe zogu me këngën. Plazhi është i madh, por rrëfimi i shitjes është gjithmonë i vogël – mbështjellë me pak beton, një gotë shpresë dhe një çadër që thotë 

“Plazh privat – hyrja me leje nga Sheiku”.

11 Prill, 2025 19:35

PD dhe koalicioni opozitar  “Aleanca për Shqipërinë Madhështore”, çelin zyrtarisht fushatën elektorale për zgjedhjet e 11 majit. Qytetarë të shumtë janë grumbulluar në sheshin “Nënë Tereza” në Tiranë. Në podium janë ngjitur edhe kryetari i PD, Sali Berisha e drejtuesi i fushatës, strategu i fitores së Donald Trump, Chris LaCivita.

Një pjesëmarrje e madhe, siç shihet edhe nga pamjet.

Me ardhjen e Berishës është zbuluar dhe kolona zanore e fushatës, Eye of the Tiger (Sytë e Tigrit) nga grupi Survivor, e njohur gjerësisht si muzika e filmit Roky Balboa.

Në këtë çelje të fushatës nuk kanë munguar dhe këngët e grupit legjendar rrok, ACDC “Thunderstruck”.