Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

RËNDËSIA (HISTORIKE) E TË MODERUARVE PËR DEMOKRACINË

by

Nga ANTONIO POLITO-Përktheu :Eugjen Merlika/

Demokracia përfaqësuese ka nevojë për një të djathtë të përkorët, konservatore, kushtetuese. Për t’u mbrojtur nga sulmi I skajshmërisë populiste, demokracia ka nevojë për një forcë liberale të masës, që t’a mbështjellë e t’a ruajë, të themeluar mbi interesat e kulturën e borgjezisë. Në fund të fundit është kjo që na thotë kriza amerikane. Edhe aty ku ka lindur më shumë se dy shekuj më parë, demokracia në fakt i ka treguar gjithë botës në këto ditë, se është e “varur në një fije”, siç ka shkruar Le Monde.

Nuk duhen turma të mëdha për të marshuar mbi një pallat, thuhet se pesëqind vetë, t’armatosur mirë, do të kishin ndaluar Revolucionin e Tetorit, për të mos folur mbi ecjen drejt Romës.  Ajo që duhet është një zbrazëti pushteti dhe një bashkëpuntor në të. Por nëse e djathta liberale italiane në çastin vendimtar i dha një kalim fashizmit, ajo amerikane, megjithë oportunizmat dhe burracakërinë e klasës së saj drejtuese parlamentare, më së shumti ajo qëndroi.

Trump-in e kanë mundur zgjedhësit e përkorë, që kanë patur rolin e  gjilpërës së peshores, duke e bërë atë të anonte nga ana e qëndërsorit Biden në votimet presidenciale, e më pas nga ana e demokratëve në votimin e dytë në Xhorxhian republikane, sepse ishin të lodhur nga aventura. Politikani që i tha jo presidentit, në kërkimin e 11.789 votave që i mungonin, ka qënë republikani Brad Raffensperger, sekretari i Shtetit i Xhorxhias. E përditëshmja që, mbas fakteve të Capitol Hill ka shkruar “N’emër të Zotit, shporru” duke huajtur britmën e një deputeti anglez kundër kryeministrit të tij, Chamberlain, e cila i hapi rrugën qeverisë Churchill, ishte konservatorja Wall Street Journal.  Qe një gjeneral që nuk pranoi të rrjeshtojë trupat kundër turmave që protestonin kundër dhunave raciale të policisë, siç kërkonte Trump-i, e bashkë me të ministri i Mbrojtjes republikani Mark Esper, për të cilën më vonë u pushua nga presidenti.

Nëse të gjitha këto fije nuk do të kishin qëndruar nuk do të ishim këtu të lëshonim  psherëtimën e lehtësimit për rrezikun e shmangur. Në të djathtën amerikane ka mbetur e dobët por e gjallë, një traditë e kahut të Shtetit që secili mund t’a vlerësojë duke riparë në You Tube fjalën me të cilën John McCain, kandidati republikan i tetë viteve më parë, pranoi humbjen dhe pohoi admirimin e tij për fituesin Obama.

Është vendimtar, i çmueshëm, roli që e djathta konservatore  do të dijë të ketë në rindërtimin e Grand Old Party n’Amerikë, e që do të jetë e ftuar të zhvillojë edhe thirrjen për mënyra të mira n’Evropë, përballë një populizmi të damkosur nga humbjet politike por aspak të shtruar e ndoshta të gatshëm të gjejë linfë të re në dramaticitetin që ka arritur ndeshja (jam kurioz të di se çfarë mendojnë për ndalimin e Twitter 88 milionë ndjekësat e presidentit) Ka çështje konkrete, ekonomike e kulturore, që largojnë masa të “forgotten men” në Arizona si në Gjermaninë lindore apo në Veri të Anglisë nga demokracia dhe e bëjnë atë të duket gënjeshtare dhe zhgënjyese. Shtymjen dhe zemërimin e valës populiste nuk mund t’a shtrojnë vetëm me thirrje për mënyra të mira ose një bisedë social më pak të dhunshme, nëse forcat demokratike nuk do të jenë në gjëndje të ndryshojnë apo të përditësojnë ofertën e tyre politike.

Ka dy mënyra për të lexuar gjërësinë e habitëshme dhe agresivitetin e kësaj lëvizjeje globale të opinionit. E para është ajo e zgjedhur nga një pjesë e së majtës edhe në Itali, aq e mrekulluar nga çdo lëvizje sa që të përceptpojë edhe tek zotëria me brirë dhe kapelen e marmotës në kokë që ka mësyer Capitol Hillin fytyrën e një skamësi, të viktimës së pabarazisë, e që pra propozon një përgjigje shoqërore, të reformës së kapitalizmit. E dyta është kundërveprimi liberal që sheh në Shtetn e së drejtës, në mbrojtjen e institucioneve dhe në cilësinë e ndërmjetësimit politik ndërmjet interesave ledhin e regjimeve demokratike. Sepse ajo që në të vërtetë vlen në demokraci nuk është të dërgohet në pushtet njeriu më i mirë, ose më popullor, por të sigurohet një sistem që do t’i ndalojë atij të shpërdorojë pushtetin, sa herë ai të tundohet t’a bëjë.

Një e djathtë e këtij tipi na duhet edhe neve n’Itali. E lindur në 1994 për rreth Silvio Berluskonit, e jona ka vuajtur gjatë nga prejardhia e saj personalistike e karismatike e nga kundërshtia e interesave që, pashmangmërisht e vinte në tendosje me Shtetin e së drejtës. Por edhe se me çaste rreziqesh e tensioni të rëndë ndërmjet pushteteve (për shembull me gjyqësorin), ajo e djathtë ka përfaqësuar për njëzet vite njërin ndër dy polet e një demokracie të qëndrueshme, të një vendosjeje evropiane të sigurtë, e të një ternimi demokratik të shëndoshë. Tani që e djathta e përkorët është kandisur në një qiri, e mbyllur siç është në llogoren zgjedhore të Forza Italia-s, është qenësore që të mund të zëvëndësohet nga diçka e aftë të qëndrojë edhe përballë tundimeve për të kalëruar valën populiste. Kjo e djathtë është në Vend. Në zgjedhësit lombardë për shembull edhe se në një çast kur i mungon drejtimi. Në Veneto ku e ka drejtimin. Në krahinat e në qytetet e qeverisura nga përfaqësues të Legës e të Vëllezërve t’Italisë, ku politika e s’ardhmes së afërt detyron të lënë mënjanë paragjykimet ideologjike e të mendojnë për qenësoren. Por kemi parë edhe në ndodhinë zgjedhore amerikane se sa mundim bëjnë drejtuesit e saj të dallojnë e të luftojnë ballëhapur rreziqet autoritare që fshhihen mbas bisedës populiste.

Sa më shumë të arrijë të bindet ajo se elektorati i  moderuar nuk është gëlltitur në vrimën e zezë të krizës ekonomike, e që në çastin e duhur din të rrjeshtohet kundër aventurës dhe rebelimit, aq më tepër një e djathtë e re do të jetë siguri për vazhdimësinë demokratike të një sistemi që edhe te ne nuk mund të quhet i imunizuar nga infektimi trumpist.

“Corriere della Sera”, 9 janar 2021         Përktheu Eugjen Merlika

GJUHA

by

Astrit Lulushi

Nga Astrit LULUSHI/

Askush nuk është e para, as pula, as veza. Foshnja kur lind reagon me të qara; mënyrê lexim i një gjuhe shprehur me shenja e simbole, pastaj u krijuan hieroglifet. Ç’është gjuha, pra? Më parë u fol, apo e shkrua? Gjithkush përgjigjet sipas kohës, interesit a dëshirës. Megjithëse, pa gjuhë nuk mund të ketë lexim, dhe pa lexim nuk mund të ketë të shkruar; nuk duhet të ketë as gjuhë. Gjë e ngatërruar. Shoqëritë që sot s’lexojnë, kontribuojnë në shuarjen e të shkruarit, dhe të vetë gjuhës. Shqipja ka përvojë të hidhur në këtë drejtim; koha para shek. XIV, cilësohet si periudha më e errët, pasi nuk gjendet qoftë edhe letër e shkruar qê do të bënte të mundur atestimin, ose egzistencën shkencërisht të provuar të gjuhës shqipe para kësaj periudhe.
Historia është e çuditshme. Mijëra vite më parë, një ndryshim i menjëhershëm kulturor duhet të ketë përfshirë mbarë njerëzimin. Kjo është mënyra më e saktë për të përshkruar atë që ka ndodhur. Edhe shumë mijëra vjet pas fillimit të këtij procesi, sot ekzistojnë ende lidhje të përbashkëta të rëndësishme mes popujve, si në përralla, mite, legjenda, shprehje e fjalë. 
Para transformimeve ekonomike dhe fetare të 2,000 viteve të fundit, ngjashmëritë ishin edhe më të dukëshme, duke përfshirë emrat e disa perëndive e riteve. Ka edhe shumë aspekte të tjera të kulturës dhe jetës shoqërore që kurrë nuk do të njihen nga ato pak mbetje që arkeologjia moderne mund të zbulojë; dhe popujt vazhdojnë të grinden e armiqësohen duke mbrojtur secili pretendimet e veta.
Nuk është e paarsyeshme të spekulohet se disa gjuhë indo-evropiane kanë dallime midis tyre.
Në përgjithësi, kombet që vijnë nga Proto-Indo-Evropianët kanë vetëm deri 50% të prejardhjes nga banorët e lashtë  të stepave; shumica e trashëgimisë së tyre kulturore vjen nga popullata të tjera në zonat ku u vendosën. Kjo sigurisht la shenjë të dukshme në mënyrën e evoluimit të shoqërive, veçanërisht në rajonet ku Proto-Indo-Evropianët takuan popuj, si pellazgët, që ishin më të përparuar teknologjikisht, dhe shoqërisht më të zhvilluar. 
Proto-indo-evropianët nuk ishin një tufë e civilizuar. Ata duhet të kenë pasur një rend shoqëror dhe organizim ushtarak efikas; dinin gjëra të tilla si qeramika, endja, bujqësia, rritja e kafshëve dhe madje, në një kohë disi më vonë, metalurgjia e bakrit dhe bronzit; mbase ata kishin arritje të admirueshme në poezi, muzikë, letërsi gojore, mendim teologjik dhe filozofik etj., madje kishin përparësi si kali i zbutur… por, në fund të fundit, patjetër që nuk ishin bartësit e kulturës materiale më mbresëlënëse në botë, që gjetën mes pellazgëve. Shtoji kësaj ndikimet e thella të jashtme nga shoqëritë fqinje që shpesh mund të ndryshojnë kulturën e një populli edhe me fluks gjenesh krejt të papërfillshme dhe dominim të drejtpërdrejtë nga të huajt. Helenët, ilirët, romakët u ndikuan nga civilizimet e vjetra të Lindjes së Afërme (që përfshin edhe ndryshimet dramatike në kulturë, vlera dhe mendësi të filluara nga krishterimi), ose sesi civilizimi islamik, i lindur në Azinë Jugperëndimore, u bë një faktor jashtëzakonisht me ndikim në ndryshimet kulturore mes popujve ku u përhap edhe nëse hyrja e drejtpërdrejtë ishte masive ose minimale.

Dhënia e Portit të Durrësit, cënon Sigurinë Kombëtare

by

NGA GEZIM ZILJA/

Para pak kohësh në gazetën “Telegraf” dhe “Dielli” botova shkrimin me titull: A po shitet Porti i Durrësit? Shkrimi u botua pas kthimit të kryeministrit nga Emiratet e Bashkuara së bashku me ministrin Arben Ahmetaj me lajmin e bujshëm se ky vend do të jap 70 milion dollarë për rindërtimin e shtëpive të dëmtuara nga tërmeti. Rama nga ana e tij nuk harroi të riktheksoi se miqtë e largët do të ndërtojnë portin e jahteve, aty ku sot është porti i Durrrësit, ndërkohë që ky do të zhvendoset në Porto Romano. Kryeministri nuk tha që kishte shkuar atje me një sërë ministrash, që do të qiraseshin në Dubai me dreka e darka, e ndoshta dhe argëtime falas si dhuratë nga Nustreti ( kam në lagje një peshkatar me emrin Nustret) dhe miqtë e tij. Tani na del se jo vetëm Porti i Durrësit por edhe Përmeti, ka dalë në shitje. Në daljen televizive të datës 11.01.2021 nënkryetari i bashkisë së Tiranës, i përfolur, për një shëtitje argëtuese në Barcelonë me paratë e shokëve biznesmenë, bën arsyetimin idjot se nuk mund të jenë bashkë dhe porti i mallrave (duke e quajtur të mirëqenë dhënien e portit) dhe ai turistik, ndërsa flitet për sipërfaqe shumëhektarëshe të ndara nga njëra-tjetra. Po ç’është sot Porti i Durrësit për Shqipërizën tonë?

 Pozicioni shumë i favorshëm gjeografik e bën portin e Durrësit portin më të madh në Shqipëri dhe ndër më të mëdhenjtë në detin Adriatik dhe Jon, një nyje shumë të rëndësishme për tregun ndërkombëtar. Infrastruktura operacionale e tij përbëhet nga 11 kalata me një thellësi kalate që varion nga 7.5m-11.5m…. Ai është gjithashtu një vendndodhje kyçe për rrjetet e trageteve dhe tranzitin e pasagjerëve, duke i dhënë Durrësit një pozicion strategjik në lidhje me Korridorin VIII, që do lehtësojë tranzitin e pasagjerëve dhe mallrave në kontinentin Europian. Në dokumentin e Strategjisë së Sigurimit Kombëtar (SSK) botuar nga Minisria e Mbrojtjes në korrik 2014 për domosdoshmërinë strategjike thuhet: “SSK është dokumenti më themelor planifikues për Sigurinë Kombëtare të Republikës së Shqipërisë…Në themel të Strategjisë së Sigurisë Kombëtare të Republikës së Shqipërisë është aspirata e popullit shqiptar dhe vullneti politik për të realizuar vizionin e përbashkët, për një atdhe që garanton siguri, drejtësi, barazi dhe mirëqenie për të sotmen dhe brezat e ardhshëm… Plotësimi i domosdoshmërive strategjike kërkon mirëkuptimin dhe angazhimin e të gjithë popullit shqiptar, për të bërë zgjedhje të vështira, që garantojnë sigurinë, përmirësojnë jetën dhe përmbushin aspiratat për të ardhmen. Për Portin e Durrësit në këtë dokument theksohet: Nxitja e zhvillimit të qëndrueshëm ekonomik do të arrihet duke nxitur projekte strategjike për ndërtimin e një aksi të rëndësishëm ndërkombëtar, që lidh një port në bregun shqiptar të Detit Adriatik (Mesdheun) me Detin e Zi, përmes lidhjes rrugore, hekurudhore, energjetike dhe të telekomunikacionit.” Si do e shohim më poshtë, nëse porti u jepet arabëve lidhja me tokën shqiptare do të jetë zero dhe koridori VIII do ketë vdekur, sepse ky ishull tashmë arab do të komunikojë me vendet mesdhetare dhe më tej, vetëm nëpërmjet detit. Atëherë le të arsyetojmë thjeshtë me pasion por pa inate jo për darkën te Nustreti dhe lapërdhira të tjera në Dubai, por ku dhe si kryeministri dhe shpura e tij kanë tradhëtuar parimet themelore të shtetit, që shprehen në dokumentin bazë të SSK-së.

E para: Nëse projekte të tilla bëhen në vende me pozicione strategjike ( në këtë rast porti i Durrësit) a shpreh ky vendim siç thuhet në SSK aspiratën, vullnetin politik të popullit shqiptar për të realizuar vizionin e përbashkët, për një atdhe që garanton siguri, drejtësi, barazi dhe mirëqenie për të sotmen dhe brezat e ardhshëm të tij? Në Shqipërinë ku ne jetojmë asnjë shqiptar, me përjashtim të kryeministrit dhe miqve të Nustretit, nuk është në dijeni të kësaj afere. Atëherë si shitet apo jepet me qira Zemra e Shqipërisë në detin Adriatik dhe toka rreth tij, pa u pyetur shqiptarët dhe pa u mbledhur Komisioni i Hartimit të SSK-së? Kjo marrëveshje apo projekt marrëveshjeje para se të kthehet në kontratë të detyrueshme duke kaluar  në parlamentin më të neveritshën që nga viti 1912, duhet tu bëhet e ditur shqiptarëve brenda dhe jashtë vendit.

E dyta: Pse nuk bëhet e ditur, pse po bëhet, kur do të bëhet, sa do të kushtojë, cilat do të jenë përfitimet e palës shqiptare, etj e tj, në këtë aferë?

E treta: Dihet se rezerva e naftës janë të kufizuara dhe në disa vende arabe në mbarim. Investimet arabe të këtij lloji kanë qëllim strategjik, që ata të ngulen në Durrësin e Bukur për jetë e mot dhe të krijojnë “Dubain 2” këtë radhë në Mesdhe, për vete sigurisht. Mos e dhëntë zoti por në hyrje të kësaj mrekullije mund të vendoset ndonjë tabelë: Ndalohet hyrja për lypësit dhe shqiptarët. Ndërkaq shitësit e Portit do ta kenë siguruar edhe passaportën arabe.

E katërta: Në dokumentin e SSK-së rradhiten dhe rreziqet kombëtare të ndara sipas niveleve. Në rreziqet e nivelit të parë rradhiten dhe “Mangësitë në kontrollin dhe administrimin e territorit, që kërcënojnë sigurinë individuale dhe favorizojnë trafiqet e ndryshme.” A është e garantuar siguria kombëtare nga dhënia me qira apo shitja e Portit të Durrësit? Ajo që është kryesorja në të gjithë këtë aferë dhe që vjen erë e keqe, është mungesa e transaprencës, që është kthyer në ligj nga qeveria Rama. Kjo qeveri shet, blen, jep me qira, me PPP, merr borxh lart e posht pa dhënë shifrat e emrin e shtetit apo  bankave, sikur të ishte një SEKT antishqiptar dhe jo shërbestare e zgjedhur nga populli, që duhet t’i shërbejë atij dhe të bëj transparent çdo veprim. Ndërkaq është çasti që Presidenti i Republikës si garantues i Kushtetutës dhe opozita që korr e nuk lidh, të shprehen haptaz e qartaz për këtë aferë. Kujtesë:  Shqipëria nuk ka ende një Strategji të Sigurisë Kombëtare Detare dhe dokumenti i SSK-së i hartuar në korrik 2014, ka dy vjet e gjashtë muaj që ka skaduar. Le të shikohet në formulimin e ri të SSK-së dhe strategjia për sigurinë detare.

Covodi kanakar…

by

NGA ILIR LEVONJA/

Në vitin 2015, u mbyll forcërisht një televizion publik. Atë kohë kryeministri i Shqipërisë u tha shqiptarëve se me këtë veprim ndaloi pastrimin e parave të pista, se investitori ishte një lavatriçe kartmonedhash nga tregu i zi. Nga ky vendim plotësisht politik sot Shqipëria i detyrohet investitorit plot 110 milion euro. Madje sipas disa gazetave austriake, gjykata në Belgjikë ka urdhëruar që nga zyrat ku akumulohen fondet e kompanive ajrore, ato që fluturojnë mbi hapisërën qiellore shqiptare, të filloj dëmshpërblimi i investorit në fjalë. Bëhet fjalë për ish pronarin e televizionit Agon Chanel, Françesko Beket. Pra janë 110 milion euro, një shifër që ta kuptoni se sa e vlertë do ishte për momentin, mjafton të kujtojmë se spitali covid 4 në autosradën Durrës Tiranë kushtoi mbi 10 milion euro. Kjo edhe për faktin se u shfrytëzuan ambjentet e një universiteti të mbyllur si ai Kristal, megjithëse me hije dyshimi mbi shtetëzimin etj. Pra 10 milion euro brenda 110 milionshit llogaritet thjesht se sa spitale mund të ndërtoheshin në vend për të përballuar pandeminë. Megjithatë, sot ky krim ekonomik publik nuk ka asnjë të akuzuar nga drejtësia e vendit pikërisht për dëminin kolosal që u është shkaktuar qytetarëve shqiptar. Megjithëse ai është aty në krye të shtetit dhe për ironi të fatit shqiptarët vet merren me një darkë show në një nga restorantet e Dubait, se kanë paguar dhe si  janë zhgërryer disa bashkiakë, ministra apo mestarë marrëveshjesh të errëta që e kanë bërë publike tashmë informalitetin. Nga ana tjetër, për momentin po ky dëmshkaktuesi pandemik i ekonomisë së tyre sot po grindet me 5 familje bujqësh myzeqarë të cilët nuk e japin tokën për ndërtimin e një spitali rajonal, si dhuratë nga Erdogani. Pra një spitali dhuratë. Kjo është tashmë strategjia më infomale, më shkatërruese e identitetit shqiptar të cilët edhe pse kanë projektuar deri perandori, nuk po ndërtojnë dot vendin e tyre. Një kryeministër që e thotë publikisht se e bën me kënaqësi punën e lypsit për shtetasit e tij, kur nuk e ka bërë për familjen e vetë, nuk bën asgjë tjetër por vazhdon t’ua shtoj dënimin. Në kushtetuën e vendit prona gjoja është e shenjtë dhe mbrohet me ligj. Shtetëzimet janë vendime arbitrare të tipit Enver Hoxha. Por po ti referohemi vlerës së mësipërme, pra 110 milionshit, shqiptarët nuk kishin dhe nuk kanë përse të prisnin dhurata nga Erdogani. Do e ndërtonin vet një spital, madje në më pak se tre muaj. Biles edhe shtetëzimet do t’i bënin ligjërisht brenda vullnetit të lirë. Por kjo nuk ndodh. Se të ndërtosh vet nuk ka veç përfitime ekonomik, por edhe dinjitet social. Madje shifra prej 40% e popullatës në emigrim, do të ishte gati e përsgjymuar. Dhe shifra prej 650 mijë pensionistë do të ishte më e garantuar karshi pensioneve, nuk do mbante sytë tek gjeli i fund vitit. Prindërit shqiptarë nuk do e kalonin kohën në skajp duke folur me nipërit e mbesat emigrantë, por do i kish aty në fund javë. Përkrahja sociale nuk do ishte lukunia e surrogatove të politikës me pako me ushqime në dyert e njerëzve, por e ardhur bankare si gjithë bota perëndimore me qytetarët e saj. Mirëpo sot Shqipëria është një vend i dorës së tretë i Afrikës, moda e pakove të surrogatove derë më derë është bërë pandemi më vete. Sot shqiptarët hanë fara lulediellli trotuareve dhe qosheve, tymosin kafeneve, llomotisin për darkat në Dubai, për pandeminë, vaksinën, pa e kuptuar asnjëherë se kush në fakt është covid i vërtetë. Eshtë arithmetikë e thjeshtë, do vetëm të mprehni lapsin. Bëjeni!

What’s the Future of the Republican Party Now?

by

By Keith Naughton, Ph. D. Co-founder of Silent Majority Strategies/*

The invasion of the Capitol was undeniably a disaster for Trump and the Republican Party. But Democrats should be careful about celebrating. Both parties are facing increasingly fractious politics, and the party that figures out how to walk through the minefield will win in the end.
No chance for a third party
Our electoral system is set up, if inadvertently, for a two-party system. When every office is winner-take-all with no proportionate representation, any third party will find it nearly impossible to win more than a handful of seats. Faced with permanent impotence, their supporters look for a home in one of the major parties.
Neither the populists, the progressives nor Ross Perot’s Reform Party were able to stay independent – and none ever will. The Republican Party only exists due to the collapse of the Whig Party and general pre-Civil War political meltdown.
In Europe, where all governments have parliamentary democracies with proportionate representation (except France and Britain), fringe parties stay independent and collect a share of seats. They bargain for power in coalition with the major parties. Every government in western Europe (again, except France and Britain) has a coalition government.
In Europe the radicals are outside the main parties, in the U.S. they are inside, which means that the Republicans and Democrats will always be fractious coalitions subject to constant internal ideological power struggles.
How we got here
Political systems in all western countries are still grappling with the fallout from the financial collapse in 2008 (and major financial crises always lead to political crises). Populist parties sprang up all across Europe, notably Podemos and Vox in Spain), Five Star in Italy) and AFD in Germany. The left-populist party Syrizia took control of Greece, and right-populist Fidesz runs Hungary. Populists have had success in Mexico, Brazil, Argentina, and India.
The rise of populism in the U.S. is part of a global phenomenon – and the American political leadership has dealt with it very badly.
Barack Obama seemed tailor-made for 2008 – charismatic and intellectual, claiming to identify with the working class. But it turned out to be a lot of talk. Obama is a timid incrementalist, a man aspiring to be the establishment, not fix it. At the heart of the 2008 financial crisis was massive and pervasive fraud. Yet, while millions were losing their homes, the Obama Justice Department prosecuted exactly no one. The recovery was the slowest in modern American history. 
Even Obamacare was a financial flop. While Obama touted the reduction in the uninsured (not too tough when you make it illegal), health care costs spiraled upward. After factoring in rising health care premiums and deductibles, median income grew a mere 3 percent from 2009 to 2017.
Obama did nothing substantive to tackle problems of racial inequality, income inequality, confront China or engage in a re-assessment of America’s laundry list of foreign entanglements (arguably, he expanded them).
Obama’s failure to recognize and address rising populism fractured his own party and put Trump on the path to the White House. That Bernie Sanders nearly wrested the Democratic nomination from Hillary Clinton was a clear rebuke of Obama’s policies.
Obama’s big sweep in 2008 is long, long in the past.
The Democratic Party is a squabbling coalition saturated with poisonous identity politics, conflicting economic visions and in thrall to unpopular tech billionaires. The contradictions barely hold together – and only because of hatred for Trump. Biden’s ascendancy is not an endorsement of the politics of Obama – he was the only candidate barely acceptable to the nation at large.
The Democrats should be concerned. In spite of Trump’s unpopularity and his constant fumbling, he still collected over 75 million votes. Biden didn’t win so much as Trump blew it. Democrats lost seats in the House and only won control (barely) of the Senate by squeaking past two lackluster candidates tarred with insider trading allegations while Trump suppressed the GOP vote.
Republican path forward
As gloomy as things look now, Republicans have a simpler path to winning – but not necessarily easier. The GOP needs to come to grips with its new voter base and jettison Trump.
Trump can’t win back the presidency now: The invasion of the Capitol is just a bridge too far.
Trump had some establishment Republican support, but that is now completely gone. Polling shows independents have turned against Trump. Bans by Twitter and Facebook amputate Trump’s ability to directly communicate not only with his base, but with potential swing voters he would need to win.
Trump could still win the Republican nomination in 2024. The GOP primary system awards early primary winners an outsized proportion of delegates. While this helps force an early decision, it also helps a candidate with hardcore minority support to build a big delegate advantage – perfect for Trump. With alternate online platforms like Parler and Rumble, he could ride victimhood to the nomination – and no one plays a better victim than Trump.
Along the way, expect Trump to wage a scorched earth campaign. For Trump, if he can’t win, then he wants everyone else to lose – even if it would pave the way for a crushing Democratic victory. 
Republicans have no choice: They have to do everything possible to disqualify Trump from any future ballot.
Job number one for Mitch McConnell should be to find the 17 votes necessary to convict Trump in the Senate on Impeachment.
In addition, Ted Cruz and Josh Hawley need to get it through their heads that there is no sharing with Trump. If they think pandering to hardcore MAGA voters is going to work without knocking Trump out of the box, they are wrong.
The second task for Republicans is understanding that they have a new base that can propel them to victory: working class have-nots. Trump rode a wave of economic resentment and even managed to break through to Hispanics and African-Americans (mostly men).
This means Republicans need to take income inequality seriously. No longer can the party just cut taxes and “let the chips fall where they may” – since mostly the chips have fallen into Wall Street and Silicon Valley. The GOP has to put together a program that is not big government but goes big on cash for the masses. Republicans must become pro-consumer, pro-competition and anti-trust, not pro-business and hands-off on big business.
If Republicans return to being a bunch of flinty Rotarians with a side of Arthur Laffer, they will walk away from their new supporters and hand the Democrats a real majority.
* Keith Naughton, Ph.D. is co-founder of Silent Majority Strategies, a public and regulatory affairs consulting firm. Dr. Naughton is a former Pennsylvania political campaign consultant. He is an Opinion Contributor for the Hill.