Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Rruga e vështirë drejt ligjit

by

Nga Zaim Kuçi/
Kohët e fundit përflitet fjala “burg”, si një thënie e shpeshtuar e kryeministrit për të vendosur raportin e drejtë të tij me ligjin edhe pse Ai e di mirë se burgu nuk është zgjidhja por aktualisht është formë e zgjidhjes.
Përgjatë dy dekadash demokracie deformuam qeverisjen e vendit sa shqiptarët të zhytur në pesimizëm ndjehen të huaj në vendin e tyre. Këtë gjendje e tregoi kohët e fundit, përtej të shumëthënat, edhe lajmi thashethem, i cili shkuli me qindra qytetarë t’i drejtohen “parajsës” gjermane. Ishte një dramë që pak u komentua dhe pak u analizua, ata ishin shumë, për më keq vendi ynë nuk ishte në gjendje lufte për të kërkuar këtë eksod kaq masiv. Po kush e ka fajin? Sipas disave e ka fajin “ai -ishi” i cili krijoi dhe zhvilloi një shtet të pakuptimtë, e disa tek ritmi i ngadaltë i qeverisë së ardhur për ndryshim deri tek sorollatjet për fjalorin e rreptë të kryeministrit për reformat e nisura, e kështu përplasemi pa drejtim e pa kuptim kundër të gjithëve duke mbjelle kotësira, retorikë dhe marrëdhënie të debatueshme edhe për hiç gjë.
Në termin siguri kombëtare fjala “burg” është respektim pa kompromis të ligjit (në se zbatuesit e tij janë të vërtetët e munguar), e cila paralajmëron qytetarët për ta respektuar atë, në këtë rast ajo mbyll derën e burgut duke prodhuar siguri për të gjithë. Analiza dhe shqetësimi ynë duhet të jetë, a janë larguar shqiptarët nga respektimi i ligjit dhe a ka qënë e cënuar siguria e RSH nga keqqeverisja në këto dekada demokracie? Cili është raporti i shqiptarëve me ligjin dhe demokracinë e re dhe si janë perceptuar ato? A ka patur ligje dhe si janë zbatuar ato dhe se, a janë bërë dhe si reformat në sistemin e ndërtimit të shtetit?
Në situata të krisura politike gjithnjë gjendet një ngjarje, një moment për të bërë lojën e radhës për mosbashkëpunim. Të gjithë e dinë mirë që ligjet ishin dhe janë aty dhe se, institucionet e shtetit janë lodhur nga reformat e shpeshta partiake duke bërë e ç’bërë struktura, por ajo që i ka munguar këtij vendi është modeli i duhur në qeverisje.
Realisht RSH është akoma në koma, në emergjencë dhe si e tillë plotëson kushtet për shpallje – situatë e jashtëzakonshme. Në këto situata normalisht ashpërsohet sjellja e organeve të ruatjes së shtetit me masa më ekstreme për të ndalur hemoragjinë e shkaktuar. As kryeministri dhe ministri nuk të çon në burg, por është mos/respektimi konform i ligjit nga vet qytetarët me/pa pushtet, kjo është e qartë.
Është paradoks që shqiptarët, të majtë dhe të djathtë, janë të ashpër për çka ndodh në vendin tonë, por ata nuk bëhen tok si pjesë aktive për të shkulur të keqen, por mbeten në llafe kafenesh. Në shoqërinë tonë duket se dominojnë interesa personale që nuk shkojnë përtej vehvetes, morali nuk ka duk, e ardhmja na mungon. Është detyrë e opozitës të sjellë si alternativë të ardhmen por fatkeqësisht ajo është në origjinë të kësaj keqqeverisje të sapo kaluar, asaj i duhet kohë për ripërtëritje dhe ndryshim.
Duke mos analizuar qeverisjen e saj të shkuar për një qasje tjetër, etja për ripushtet (të sapo lënë) nxitoi opozitën duke na sjellë alternativë rrugën e protestave, madje edhe kur ministrat nuk kishin marrë ende zyrat. Ata vijuan propagandën se qeveria në detyrë varfëron popullin edhe kur ata ishin akoma në pozicione drejtimi, kështu ata vijojnë ta rihumbin besimin tek populli duke mosafruar një tjetër vizion që t’u shkojë për shtat shqiptarëve. Matematikisht, sikur kryeministri të kishte shtypur butonin e varfërisë nuk mund të arrihej kjo gjendje ekonomike dhe varfëri shpirtërore që ne po kalojmë sot.
Sjellim si rast, në interes të problemit në fjalë, operacionin e kësaj qeverie kundër “drogës” ku ishte pranuar politikisht se në territorin e RSH kishte super prodhim të lëndëve narkotike, qartasi si burim jetese për të luftuar varfërinë. Kjo situatë jashtë kontrollit krijoi madje territore shqiptare “të kuqe” psh Lazaratin si një “zonë e ndaluar” nga struktura shtet. Por nuk rezultoi kështu, sot kemi jo vetëm një Lazarat pa drogë po një Shqipëri të tërë. Shtrohet pyetja, a duhej përdorur me forcë termi “burg” ?
Lajm i mirë dhe i pritshëm ishte për shqiptarët vendimi i qeverisë për mbylljen e atyre institucioneve arsimore fantazmë ku shoqëria shqiptare zhvilloi abuzimin më monstruoz në fushën e formimit duke prodhuar me mijra diploma falls dhe vlerësime fiktive nga universitete anonime. Fatkeqësisht edhe për këtë aksion kombëtar nuk mungoi zhurma dhe protesta ndaj vendimit kundër kioskave «të diturisë».
Diku Hygoi thotë se: ai që hap një derë shkolle mbyll një burg, a ka funksionuar tek ne kjo këshillë për gjatë këtyre dy dekadave, apo e kemi deformuar për përfitime? Sot, a duhet rifilluar kjo filozofi? Hierarkia e masave ndëshkimore, e “mësimit” përmes masave ndëshkimore, por edhe e mësimit të edukatës së ligjeve në shkolla a duhet të jenë një tjetër alternativë? A jemi të interesuar se ç’vend zë në shkollat tona edukata ligjore, juridike?
Është e turpshme të analizosh llumin e dalë nga operacioni kundër vjedhjes së energjisë elektrike. U vërtetua para shqiptarëve vjedhja makabre e energjisë nga pushtetarë, faturistë mediokër (si hajdut “xhepash”), pronarë vilash dhe bisnesesh, nga ana tjetër pamë sjelljen e pensionistëve që vraponin me frikë për t’i paguar edhe pse ata janë të varfër.
Për të kuptuar mosfunksionimin e shtetit, le të ndalemi edhe tek një tregues, siguria mjedisore, e cila gjatë tranzicionit nga strukturat e dobëta shtetërore, humbi kontrollin mbi territorin si një nga elementët bazë të tij duke sjellë dëm të madh në këtë fushë.
Maskarada vazhdon me kompanitë e ndërtimit siç psh po zhvillohet aktualisht beteja në drejtësi e 50 (familje) apartamente të cilët janë kaluar kolateral banke (NBG Bank) nga kompania “2-AL” e udhëhequr nga një president firme anonim. Zoti kryeministër banorët viktimë të kësaj kompanie dhe të tjera si kjo kërkojnë më tepër se “burg”…
Përgjatë tranzicionit shqiptarët u ngopën me gënjeshtra groteske, retorikë mashtruese duke mbjellë dëshpërim dhe zhgënjim edhe pse RSH ishte zhytur me kohë në recession. Po shëmbëllzojë bumin ekonomik shqiptar të pak viteve më parë me shqetësimin e presidentit francez se, vendi i tij ishte i varfër dhe duhej nxjerrë nga varfëria, shteti elitarë i ekonomisë evropiane, ndërsa nga ana tjetër ish-kryeministri ynë kudo e rendiste Shqipërinë të dytën.
Këto e shumë “bëma a bume ekonomike” të tjera janë argumente të keq qeverisjes, të cilat të afrojnë gjykimin se për të ndalur ortekun e shkatërrimit të vendit është normale shpeshtimi i fjalës “burg” (në termin ushtarak-“dissuader”) apo si nevojë reabilitimi dhe në vijim të kësaj analize shtroj pyetjen në se këto do të ndodhnin në Francë a Gjermani; si do të sillej një francez apo gjerman përballë këtyre maskaradave ndaj popullit të tyre? Siguroj, ata do të protestonin përtej fjalës “burg” duke shkuar më tej ndoshta dhe për “gijotinë” edhe pse i përket shekullit të kaluar.
Duhet të kuptojmë se problemi i sigurise ekonomike është më kritik, problematika e të cilit përfshin dhe shtetet e zhvilluara. Duhet të mirë përcaktohet niveli i minimumit jetik, pagën bazë per të mbijetuar individët duke afruar strategji për papunësinë si një faktor destabilizues që krijojnë terrorizmin, tensione politike, rrisin frymën nacionaliste dhe atë etnike; Shqipëria nuk meriton më lojën partiake të politikanëve që përgatiten për fushata elektorale, ajo është e varfër.
Zhvillimi i vendit bëhet në terma afatgjatë që fatkeqësisht gjatë trazicionit kaluan në zgjidhje afatshkurtër, duke shkatërruar gjithçka të ndërtuar, lëvizja demografike pa një plan sistemimi, ndërtime pa leje, shkatërrime masive të pyjeve, shkatërrime të pasurisë kombëtare të cilat dhanë efekte të menjëhershme dhe kërcënuan sigurinë ekonomike e sociale të individit, nëpërmjet nevojës emergjente për të mbivijetuar, një strehë e punë të përkohshme duke e kthyer shtetin “një fis”. Shtetformuesit tanë për interesa të ngushta apo nga mosnjohje të termit “siguria njerëzore” për gjatë dy dekadave është kaluar në ekstremitetin më të paskrupull mes zgjidhjeve të llojit “siguria për individin nga vet individi”, që kupton përjashtimin e zgjidhjes të sigurisë nga shteti.
Shqiptarët kërkojnë qeverisje, sepse kemi ndërtuar në të gjitha fushat në modelin « keq », ku janë përfshirë në një system hierkik mashtruesit të favorizuar nga ata që privatizojnë ligjet për të përfituar. Ata janë me status: gjyqtar apo prokuror, mjek apo profesor, bankier apo doganier, pronar kompanie ndërtimore dhe përmbarues vandalë, gjakmarrës a kriminel, mbjellës droge apo prostitucioni, me pushtet dhe pa pushtet, ndodhemi të kërcënuar në një fushë të hapur. Në këtë vorbull pasigurie ndoshta ne shqiptarët kemi kuptuar se duhet të ndryshojmë, le të gjithpërfshihemi për të çpistosur të ligën nga harta e Shqipërisë.
Së fundmi le t’i referohemi thënies të shkrimtarit Victor Hugo që i shkon realitetit tonë se si ne ndërtojmë shtetin: “Të jesh i mirë është e lehtë, vështirë është të jesh i drejtë.. “! Unë mendoj se të sapolarguarit ndërtuan shtetin në opsionin “të mirë”, plotësuan interesat e rrjetit mbështetës të shkallëzuar në ato personale të fisit duke mbjellur amulli; ndërsa kryeministri në detyrë nisi një udhë të vështirë, aspak të lehtë, edhe pse prodhon pakënaqësi apo thellon varfërinë në një kohë afatshkurtër, por ai ka bindjen se në planin afatgjatë shqiptarët do të fitojnë, ai duhet t’i vazhdojë këto reforma pa kompromis edhe midis të vetit.
Por…shtetformuesit tanë, historikisht janë të përfolur për ndërtimin e shtetit ligjor, me argumentin se ata me vështirësi pranojnë idenë e shtetit, larg vlerave duke preferuar interesin personal…kështu ata realisht duhet të kenë frikë nga fjala “burg”…
Kush ka frikë nga « burgu » ?

Kosova me 2014 dhe imazhi i shtetit të ri në instancat ndërkombëtare

by

Nga Jeton Kelmendi, Bruksel/
Njëra nga çështjet më të rëndësishme për një vend në epikën e globalizmit është imazhi që ka në arenën ndërkombëtar, madje kjo çështje vlen edhe për vendet më me ndikim në botë. Tani kur ka nevojë për një imazh të mirë, ta zëmë një vend si SHBA, që është edhe vendi më i fuqishëm dhe më me ndikim në botë, sa është e rëndësishme për një shtet të ri, i cili akoma nuk e ka bërë një dekadë të funksionimit si shtet i pavarur, siç është Kosova. Imazhi me fjalë tjera do të thotë përshtypja e tjerëve për ty, e qe në ketë rast vlen: përshtypja e qytetarëve dhe qarqeve diplomatike të vendeve të ndryshme për Republikën e Kosovës. E meqenëse kjo na qenka punë goxha me rendësi, atëherë shtrohet pyetja se kush deri me sot është marrë me ketë punë? Ndoshta të merr disa sekonda por jo edhe një minutë të plotë ti japësh përgjigje kujtdo që ta bënë ketë pyetje. Pra, thjeshtë çoje mendjen nga kreu i shtetit, pastaj qeveria dhe institucionet tjera relevante dhe varësisht nga personi që jep përgjigje dhe shpejtësia e tij apo saj në të menduar, përgjigja vjen vet, prej njëzet deri në dyzet e pesë sekonda, pra asnjëri nga institucionet e shtetit të ri nuk ka punuar që Kosova të ketë imazh të mirë. E kur mendon se nuk ka punuar kush mirë nga këta persona qe në vend njihen si ‘bosat me xhipa të zi’, pra qe të mund ti thuhet puna e mbarë, është vërtet shqetësuese, mirëpo çka mund të thuhet kur i shtohet fakti se shumë nga institucionet e vendit, madje edhe vet shefat e këtyre institucioneve jo se vetëm nuk punuan mbarë, por jo pakë nga ta bënë edhe punë të pista dhe vepruan tërësisht kundër ligjit dhe drejtësisë.
Viti 2014 ishte një vit përplot me ngjarje për vendin, por duke veçuar disa nga to mund të dalim tek imazhi i vërtetë i Kosovës në mediet dhe qarqet ndërkombëtare. Fillimisht drejtësia, si njëri nga sektorët më të dobët se funksionuari, dha disa dënime, ku zyrtarët ndryshëm qeveritar dhe komunal u vunë ose pas grilave ose nën hetime, por ndodhi që këta persona ti udhëheqin institucionet të dënuar ose duke u gjykuar nga burgu. He, çudia më e madhe tek ne zgjatë tri ditë thoshte populli, dhe kjo tani edhe po shihet. Duke pasur probleme me drejtësinë shumë nga ta edhe fitojnë në zgjedhjet e mbajtura elektorale, madje dalin edhe më të fuqishëm. Kjo pra është një pikë në imazhin e shtetit të ri. Partia që qeverisi për dy mandate dhe e cila parti kryeson në listat e shkelësve të ligjit, arriti serish të dalë e para pas zgjedhjeve të mbajtura në mes të viti që po lëmë pas! Ka disa vite që thuhet, madje edhe nga zëra të fuqishëm ndërkombëtar, se Kosova është rast ‘Sue Gereris’, pra kurë bëhet fjalë për precedentin që mund të shkaktojë Kosova në vende të ndryshme të Botës, por kjo në fakt po del të jetë e vërtet edhe në shumë aspekte tjera. Pas përfundimit të zgjedhjeve, u bashkuan partitë: e dyta, e treta, e katërta dhe e pesta, duke e pamundësuar formimin e institucioneve. Nëse në demokraci vendosë shumica, këto parti krijuan shumicën bindëse ne Kuvendin e Republikës, sidomos kur dihet se me Kushtetutë, minoritetet i bashkohen koalicionit të shumicës, prandaj edhe arritën ta kenë shumicën absolute në Kuvend, mirëpo parti e parë që kishte vetëm 36 ulëse, e quante vetën shumicë, ndërsa koalicionin prej mbi 80 deputetëve e quante opozitë! E kjo pra është demokracia dhe kështu kaloj mbi gjysmë viti, ku qeveria në detyrë nënshtroj marrëveshje dhe kontrata sikur të ishte qeveri e dalë nga votat e qytetarëve, sa për ilustrim kontratën për autoudhën Prishtinë-Shkup. Organi më i lartë për interpretimin e kushtetutës, Gjykata Kushtetuese e Kosovës, rrëzoj, zgjedhjen e Isa Mustafës për Kryetar të Kuvendit, madje përveç kësaj ajo i dha të drejtë ekskluzive të tallet me 120 deputetë, sa ka Kuvendi, një zonje që e udhëhiqte, vetëm pse ishte më e moshuara. Kjo zonjë, që deri sivjet quhej Flora Brovina, e tani shumë e thërrasin Fauna Brovina, nuk lejoj as mbajtjen e seancës parlamentare, për disa kohë, kuptohet duke shkelur tmerrshëm ligjin, kushtetutën, por edhe duke i shërbyer vendit qe sa më shumë t’ia nxijë imazhin edhe ashtu të dobët që ka. Edhe ky një shembull eklatant, që fletë për demokracinë në vend, madje edhe për funksionimin e institucioneve të pavarura, që është alfa dhe omega për demokracinë e një vendi. Kosova sivjet ishte një vend dëshirash për dikë dikë, iluzionesh, marifetesh, emigrimeve e shumë çka tjetër. Një politikan që nuk ka shifër dyshifrore nga zgjedhjet, me çdo kusht deshi të bëhej kryeministër, madje e prishi Bllokun e partive të koalicionit pas-zgjedhor, Presidentja e vendit, një person që kurrë as në ëndërr se kishte parë at post, jo se vetëm nuk dinë ta luaj rolin që ja jep kushtetuta, por ajo u bë një zëdhënëse e fortë e partisë, e cila me pazare të natës e kishte sjellë në at karrige. Kësi soji, Atifete Jahjaga, presidente kukull, që disa edhe po e thërrasin Marifete Jahjaga, sigurisht për marifetet e saj që i ka bërë nga pozita e saj në krye të shtetit, i shërbeu me shumë zell vendit për të keq. Ajo i priu bllokadës disa mujore duke e bartur çështjen e saj tek Gjykata Kushtetuese dhe kreu i saj Enver Hasani, një person i njohur si shumë destruktiv dhe i dyshimtë për shkollimin e tij, por edhe për shkatërrimin e Universitetit të Prishtinës sa ishte Rektor. Nga ana tjetër ky far qytetari i paskrupullt, Enver Hasani edhe kur nuk kishte të drejtë të deklarohej për çështjet politike, lidhur me gjykatën e kapur nga një grup i caktuar i një partie politike dhe para-politike, deklarohej dhe u bë njëfarë “babe”, i cili i mësonte politikanët dhe deputetët se çka duheshin ndërmarrë… Ky pra është imazhi dhe këto janë të vërtetat e Kosovës gjatë vitit 2014, por fundviti solli formimin e institucioneve, pasi qe dy partitë më të mëdha u detyruan të bëjnë koalicion. Qeveria edhe ashtu e madhe me shumë ministri dhe zëvendës ministra, u rrit dhe tani ka 20 ministri, e pritet qe edhe nja dy autobusë militant të bëhen zëvendës ministra, s’ka lidhje edhe pse nuk janë profesionist në asnjë fushë, fundja edhe ministrat, disa prej tyre ashtu janë. Episodet e këtij serjali vazhdojnë: Sindikatat e Bashkuara kërkojnë rritje pagash prej 25 përqind, ashtu siç u kishte premtuar Hashim Thaçi, gjatë fushatës. Të ashtuquajtur veteran të luftës, një grup profiterësh kërkojnë nga Rektori qe ti regjistroj me automatizëm një mijë student, si fëmijë të kategorive të dala nga lufta e UÇK-së. Mediet nxorën se disa nga ta ishin regjistruar edhe më herët si fëmijë dëshmorësh, por në fakt prindërit i kishin mirë dhe shëndosh. Kështu pra po bëjnë njerëzit e Kosovës tonë, pastaj disa që dorën në zemër, më shumë nga zhgënjimi se sa nga varfëria, po ikin nëpër Serbi dhe po dalin ilegalisht nëpër vendet e Bashkimit Evropian. Ti përmbledhësh krejt bëmat e vitit është e pamundur, por ajo që i vë kapak për të keq është zgjedhja e njeriut të nëntokës në krye të Kuvendit të Kosovës, madje ajo më e pabesueshmja ndodhi, LDK e votoj ketë person?! Nga ana e tjetër partia e tretë për nga fuqia politike në vend, Vetëvendosje vazhdon ta qeveris Kryeqytetin në mënyrën e vet Qegevarqe dhe këtij subjekti dhe kreut të Prishtinës, jo se nuk i bije në mend se Kosova ka një burrë që është më meritori për lirinë dhe formimin e shtetit, pra Ibrahim Rugova, por nuk e sheh të arsyeshme madje as statujën e tij në qendër të Prishtinës ta nderoj, thjeshtë për këta njerëz, Presidenti Rugova nuk paska ekzistuar kurrë. Me një fjali të thjeshtë, kjo është Kosova jonë dhe ky është imazhi i vendit tim. Zoti na bëftë më të mirë, e pastaj e bëjmë edhe imazhin më të mirë. 30.12.2014/

MERR FUND MASHTRIMI 47 VJEÇAR PER NUMURIN E DESHMOREVE

by

Për ata që mohuan dhe harruan/
Publikohet për herë të parë, zyrtarisht, numuri i dëshmorëve, prej 6904, të rënë gjatë
Lëvizjes Antifashiste 1939 – 1944/
Nga Enver Lepenica/
Në vitin 2012, në kuadër të 100 vjetorit të shpalljes së Pavarësisë Kombëtare, Ministria e Mbrojtjes, nën kujdesin e ministrit Arben Imami, botoi librin “Dëshmorët e Atdheut”, “Real-Stamp”, Tiranë 2012. Autorët e librit janë: Kolonel Prof. Asoc. Dr. Zaho Golemi dhe Nënkolonel (R) Prof. Asoc. Dr. Bernard Zotaj dhe Alida Vrioni, kjo e fundit si duket emëruar për të prishur syrin e keq!
Në këtë libër, janë publikuar të gjith dëshmorët e Atdheut të tre periudhave: 28 nëntor 1912 deri më 7 prill 1939, 7 prill 1939 deri më 31 dhjetor 1944 dhe të periudhës nga 1 janar 1945 deri ditët e sotme, të ndarë sipas qarqeve të vendit.
Dëshmorët e Atdheut janë identifikuar me emrin, atësinë dhe mbiemrin, datëlindjen, vendlindjen si dhe datën dhe vendin ku kanë rënë dëshmor.
Sipas këtij libri, janë evidentuar mbi bazën e dokumentave, dëshmorët sipas qarqeve të vendit: Berati 570 dëshmorë, Dibra 252, Durrësi 138, Elbasani 451, Fieri 886, Gjirokastra 1077, Korça 1058, Kukësi 210, Lezha 38, Shkodra 180, Tirana 506, Vlora 1424 dëshmorë. Shuma e përthishme, për të gjith Republikën arrin në 6790 dëshmorë, që po t`u shtojmë këtyre edhe dëshmorët me kombësi italiane të botuar në këtë libër, 114 dëshmorë, shuma gjithësej shkon në 6904 dëshmorë, dhe jo 28 mijë dëshmorë si na paskan mashtruar komunistët për 47 vjet me radhë dhe që këtë mashtrim u munduan ta mbronin edhe gjatë këtyre 24 vjetëve në liri me anë të propogandës në gazetat e tyre “Borba”, “Pravda”, “Zhemin Zhibao etj.
Rëndësia e këtij libri qëndron në faktin se për herë të parë gjatë 100 vjetëve të Shtetit shqiptar, evidentohen Dëshmorët e Atdheut, ata që janë mburrja dhe lavdia e kombit tonë, ata përpara së cilëve duhet të përulemi përjetësisht me nderim, sepse ata e bënë Shqipërinë që gëzojmë ne sot dhe na dhanë nder e lavdi në botë.
Nga ana tjetër për herë të parë shqiptarët mësojnë të vërtetën historike mbi numurin e dëshmorëve të rënë gjatë Lëvizjes Antifashiste. Pra nuk janë 28 mijë dëshmorë aq sa na kanë mashtruar komunistët për 47 vjet, por vetëm 6904 dëshmorë. Në se shifrës prej 6904 dëshmorë, të renë gjatë Lëvizjes Antifashiste, u shtojmë edhe dëshmorët e periudhave 1912 – 7 prill 1939 dhe nga 1 janari 1945 deri në ditët tona numuri i dëshmorëve shkon afro 10 mijë vetë.
Kështu që, ky botim i jep fund diskutimit që është bërë vazhdimisht pas vitit 1990, dhe provon në mënyrë përfundimtare atë fakt që shumë historianë, studjues, publiçist etj., kishin parashtruar para publikut se numuri prej 28 mijë dëshmorëve është thjesht një mashtrim dhe propogandë bajate komuniste e se numuri dëshmorëve në fakt nuk e kalon shifrën 7000 vetë.
Për të gjitha këto arsye botimi këtij libri ishte i mirëpritur dhe i dëshëruar nga i gjithë populli, i cili duhet të di dhe të njohë historinë e tij të vërtetë.
Dëshmorët janë siç thotë kënga popullore: Vitet tutje, juve t`hu.

Harresë, pa dituri, apo luftë klasash e Bernard Zotaj-t?!
E mora këtë libër dhe e hapa tek vendlindja ime, Vlora dhe Lepenica, që i ka dhënë Atdheut më shumë dëshmorë se çdo qark tjetër, duke u renditur në vendin e parë, si qark dhe si rreth.
Po ndërsa kërkoja ne fshatin e origjinës Lepenicë, nuk e gjeta emërin e kryedëshmorit Hysni Lepenica. Ndonjë gabim thash me vete, dhe për të provuar këtë, u mundova të gjej emërat e dëshmorëve ët tjerë, që ranë bashkë me Hysni Lepenicën në luftë kundër fashizmit italin, në Grehot të Gjirokastrës, më 14 shtator 1943. Por nuk gjeta asnjë nga emrat e 33 dëshmorëve të rënë në këtë betejë!
Kujtesa ime u kthye shumë vite më pas, që nga viti 1992, kur Hysni Lepenica u shpall Dëshmor i Atdheut, u jam përgjegjur shumë herë pleqëve të skerozuar të Enver Hoxhës të cilët kërkuan përpara organeve të larta të shtetit t`i hiqej titulli dëshmor Hysni Lepenicës, si ballist!!!
Heqja e pa justifikuar, e emrave të 33 dëshmorëve ballistë nga lista e dëshmorëve të Atdheut, më ktheu edhe një herë në atë kohë dhe më nxiti të denoncoj publikisht, këtë akt të pa moralshëm, si dhe t`i përgjigjem njerit prej botuesve e këtij libri i cili me buzëqeshje për “injorancën” time më deklaroi: “Hysni Lepenica nuk është dëshmor i Atdheut… “ Arsyetimet e më tejshme po ja lë ndërgjegjies së bashkëbiseduesit tim.
Fakti që, autori këtij shkrimi, është historiani i vetëm i Hysni Lepenicës, vepër e vlerësuar nga Prof. dr. Beqir Meta, akademist, Prof. dr. Hysni Myzyri, redaktor i Historisë së Shqipërisë, Prof. dr. Muharrem Dezhgiu, në Institutin e Historisë, duhet ta bënte bashkbiseduesin tim që të më pyeste mua dhe jo të më jepte mësime.
Është pikërisht kjo vepër që është vlerësuar dhe është marrë për bazë në të gjitha fushat e dijes dhe për pasojë Hysni Lepenica ka zënë vendin e meritur në Historinë e Shqipërisë. Mbi bazën e kësaj vepre Hysni Lepenica ka marrë me të drejtë vlerësimet më të larta që jepen në Republikën e Shqipërisë, pavarësisht nga mosmirënjohja primitive dhe e pamoralëshme e disa njerëzve dhe segmenteve të shtetit, ndaj autorit të kësaj vepre.
Për më shumë, për patriotizmin e Hysni Lepenicës, do t`u rekomandoja lexuesve, ndërmjet të tjerave, veprën e Prof. Paskal Milos “Shqiptarët në Luftën e Dytë Botërore”, botuar këtë vit.
Faktet botërisht të njohura nuk ka nevoj të provohen, thuhet në një nga parimet themelore të drejtësisë. Kështu psh., kur themi Parti Komuniste nuk ka nevoj të provohet se është në fakt një Parti Terroriste, sepse është fak botërisht i njohur.
Pra edhe qënia dëshmor e Hysni Lepenicës, është fakt botërisht i njohur, dhe nuk ka nevoj të provohet nga ana ime, por jemi të detyruar të bëjmë këtë për lexuesin e gjerë.
Me vendim të Këshillit të Ministrave nr. 423 datë 23.9.1992, regjistruar në protokollin e Këshillit të Ministarve, nr. 2366/1 datë 24.9.1992, 33 të rënët, në Grehot të Gjirokastrës, më 14 shtetaor të vitit 1943, janë shpallur dëshmor të Atdheut. (Shih bashkangjitur, faksimilen e vendimit) Sipas dispozitave ligjore në fuqi Komisioni Shtetëror në Ministrinë e Mbrojtjes, lexuesi duhet të verë re: Komision Shtetëror në Ministrinë e Mbrojtjes, ka paisur me Çertifikatën e Dëshmorit të 33 pasardhësit e këtyre dëshmorëve, të cilët edhe janë trajtuar financiarisht, si të gjith pasardhësit e dëshmorëve të tjerë të Atdheut.
Qënia dëshmor e të rënëve në Grehot, u hap përsëri publikisht në vitin 2003, nga pleqtë e sklerozuar të Enver Hoxhës, me gjithëse lëvizin me uturak nën vete, patën fuqi të ndërmernin një aksion me goditje të përqëndruar për t`i hequr titullin e dëshmorit Hysni Lepenicës, sepse ishte ballist!
Vullnetarëve të Enverit, iu përgjegj Organizata e Bashkuar e Veteranëve të Luftës, autorë të tjerë në shtypin e përditshëm, si dhe nga autori i këtij shkrimi.(Shih për më shumë: Gazetën “55”, datë 2 deri 9 korrik 2003, si edhe shumë artikuj të tjerë në shtypin e ditës)
Për këto arsye dhe shumë të tjera, autori i librit Bernard Zotaj, nuk duhet të kishte arritur deri këtu, të hiqte nga lista e dëshmorëve, 33 bij të kësaj toke, që ranë për lirinë e Atdheut tonë të përbashkët. Bernard Zotaj, më mirë se të gjith të tjerët, e di, se 33 të rënët në Grehot janë shpallur dëshmorë, e di, si bir i asaj krahine, e di, si historian i Zonës së Parë Operative Vlorë Gjirokastër, e di, si botues i disa librave me armiq e tradhëtaë, e di, si vjelës i kujtimeve të komunistëve smokthinjotë, të denoncuar për krime të shumta, nga fshatarët e tyre, së fundi, e di, edhe njohës i historisë së Ballit Kombëtar, sidomos i “armiqve të popullit”, të asaj krahine.
Ky person është gjithashtu në dijeni të plotë të përpjekjeve që janë bërë për t`i hequr titullin e Dëshmorit të Atdheut, Hysni Lepenicës, disa thonë edhe si frymëzuesi i këtyre mbetjeve.
Nga ana tjetër Barnard Zotaj, pavarësisht nga bindjet e tij politike, ishte nëpunës i shtetit dhe aq më shumë oficer, dhe si i tillë duhet të respektote vendimet e qeverisë së vendit të tij, aq më tepër ato vendime për të cilat ai paguhet që t`i njohë, e që ti di, dhe në fund mosnjohja nuk e shkarkon nga përgjegjësia.
Frederik Shiler ka thënë se “Njeriu me veprën e tij fotografon veten”, kështu, me këtë veprim Bernard Zotaj, ka fotografuar veten e tij se është në anën e atyre pleqëve të sklerozuar, vullnetarë të Enverit që u përpoqën gjatë 24 vjetëve, më kot, tu heqin titullin e dëshmorit 33 të rënëve në betejën e Grehotit, më 14 shtetor 1943.
Historia duhet shikuar si një mjet që nxjerr gabimet e brezave ose bën vlerësimin e tyre dhe JO si mjet që mbron falsifikimet dhe krimet e djeshme.
Një vrejtje e fundit për autorët, jo pa rëndësi. Autorët duhet të kishin paraqitur në libër edhe listën emrore të 45 bijëve të lavdishëm të popullit anglez, që nga ushtari e nënoficeri deri tek nënkolonel A.F.C.Nikols, majori G.E.Lejzëll, kapiten G.A.Pasnos, kapiten G.B.Dherëv që ranë në tokën shqiptare për lirinë e këtij populli. Vetëm populli anglez, ndihmoi shqiptarët në Luftën e Dytë Botërore. As rusët dhe as jugosllavët nuk dhanë asnjë ndihmë për popullin tonë në atë kohë të vështirë.
Këta dëshmorë, që ranë për lirinë tonë, nuk u njohën zyrtarisht nga banda terroriste e Enver Hoxhës dhe Hysni Kapos, duke shmangur kështu “rrezikun anglo-amerika”!!! Po autorët e librit ç`farë rreziku shmangën, duke mos i renditur në listën e dëshmorëve të atdheut tonë? Por fakti i vërtetë historik, i njohur botërisht, është se ata derdhën gjakun e tyre të lavdishem për lirinë popullin tonë, prandaj ata edhe në formë shënimi duhet të përfshiheshin në këtë libër. (Shih për më shumë: Enver Memishaj – Lepenica “Pseudonime të përdorura gjat Lëvizjs Antifashiste 1939 – 1944”, Geer, Tiranë 2005)
***
Për mua është detyrë dhe nder që të mbroj të vërtetën historike, për një patriot të shquar, për një dëshmor të Atdheut, për një personalitet të vlerësuar “Nder i Kombit”, duke hedhur posht shpifjet, intrigat dhe falsifikimet të bëra me ndërgjegjia apo pa ndërgjegjie.Derguar per DIELLIN nga autori i shkrimit,Botuar se pari në gazetën “55”, Tiranë, dt. 30. 12. 2014, f. 16-17

E CUDITESHME POR E VERTETE DHE… C’MITIZIMI I SIMBOLEVE SHQIPTARE….

by

Nga Arif MATA-New York/
Nje dialog i tensionuar ne banakun e nje pike shitjeje te Benjamin Moore ne Mcdonald Avenue Brooklyn 15 vjet me pare,vazhdon te me kthehet ne mendje here pas here qe prej asaj kohe. Duke e vene vehten ne poziten se une i dhashe rruge atij dialogu dhe se “ndoshta nuk bera mire “, perpiqesha ta harroj e largoj nga kujtesa.Pergjithesisht ky eshte dhe pozicioni qe shqiptaret mbajne ne raste te tilla ndersa grekerit i japin jete shpesh e pa harruar,dhe ne menyre shume konsekuente, duket sipas nje plani perhere mesymes te mire studiuar e vendosur, qe nga kreu i shtetit, drejt nje objektivi qysh dy shekuj me pare e me heret,vazhdimin e zgjerimit shtetar me toke shekullore shqiptare dhe jo vetem.
E ne, sporadikisht e ne pozicion terheqes duke bere vetem gjysem mbrojtjeje te ceshtjes tone kombetare,vazhdojme ta etiketojme pune segmentesh,me se shumti cilesuar si pune prifterinjsh ortodoks.
E takuam shqiptaro-grekun apo jo, bashke me kusheririn tim te pare nip Greqie qe
greqishtja e tij e beri Petritin ta pyes se nga ishte.
“Nga Preveza” – i pergjigjet ai.
“Ju me siguri duhet te jeni shqiptar” – vazhdova une.
“Jo” – me pergjigjet ai sipas perkthimit te Petritit,qe dhe une e kuptova.
“Po Preveza vetem 100 vjet me pare ka qene e populluar thuajse krejt me shqiptare” – i drejtohem une prape.
“Jo” – me pergjigjet prere ai
Si mund te me thuash jo, – i kthehem une?.
“Se ju nuk e njihni historine” – me pergjigjet ai.
“Po si more guxon te me mesosh historine mua mor gjak prishur” i kthehem une me nje ton te ngritur, me anglishten time te atehershme duke ju afruar dhe me prane?

Beni si i frikur dhe largohet nga dera,duke i rene kembes pak. Mbeta ne dere duke e pare tek largohej, ne fakt i mbushur me zemerim dhe duke menduar,se si me kaq fanatizem mund te mbrohet nje e pavertete fund e krye historike. Si “kane dale nga gjaku”vetem brenda nje shekulli pyieta vehten?Ne fakt kisha lexuar me shume se nje here,nga c’kane shkruar vizitore apo gazetare per Camerine,se si shqiptaret atje kane frike te identifikohen si te tille. Pse akoma jo arbereshet, pas edhe 5 shekujsh?
Pa medyshje, shtypja politike kthyer ne doktrine shovene qe nga maja e shtetit grek,bashkerenduar mbrapshte me rolin e kishes se tij ka arritur dhunshem te injektoje thuajse ne shpirtin e cdo shtetasi fjalen e “Zotit grek”.
Perballe,ne veri te saj qendron nje popull i lashte sa vete berthma helene e konglomeratit grek e me heret me”fene” udherrfyese-shqiptarizmin por me hapesire shteterore rrudhur tragjikshem nga aleanca ortodokse e fqinjeve te veriut e jugut te Shqiperise,mbeshtetur dhe nga geni i eger i yni qe nuk eshte “zbutur” deri ne ditet tona. Le te punojme fort e te mundemi.
***
23 dhjetor 2014. Duke shkuar per ne pune,sapo kisha marre lajmin e rende te vrasjes se djalit te Visar Zhitit, Atjonit te pashem e te mencur,femije i vetem i prinderve Zhiti e vetem 19 vjecar. Hidherimin stermadh qe paska qene paracaktuar te bjere mbi keto prinder te vuajtur e te urte, qe vetem nje pjese te tij munda ta mbaje ashtu i tromaksur per 10 minuta para se ta ndaja me shokun e vuajtjeve te Visarit, Hasan Bajon.Jeta vazhdon dhe une vec keshtu veprova duke u lutur qe Zoti i madh tju jape force ketyre prinderve te gjore te durojne gjemen e urdheruar po nga i madhi Zot.
Ne tren gjej e hyj ne bisede me dy adoleshent 13-14 vjecar. Ne fakt ato ishin tre shoke shkolle te birte e nje turku,nje greku e nje algjeriani, te tre te lindur ne Brooklyn, New York. Ne funksion te idese se ketij shkrimi po i quaj turku,greku e algjeriani. Ndersa dy te paret luanin e qeshnin si te rinj qe shpesh kthehen ne bezdi per te tjeret, une tentova ti kthej ne serioze. Algjeriani me kufje ne vesh qendronte me vehten e vet.
Ju drejtohem dy te pareve. Ju jeni burra te rinj,,qenkeni shoke te mire e mire beni qe rrini bashke se dhe vendet tuaja te origjines jane fqinje, e vazhdova duke i pyetur se a dinin perkatesisht tuqisht e greqisht. Me thane te dy se po, i falenderova duke perfocuar meriten e tyre e shtuar se per kohen qe ata jetojne edhe dy gjuhe jane pak. I riu turk i thote shokut te vet grek:”Po e ka mire ai” duke u drejtuar nga une dhe vazhdoi:”Dy popujt tane kane pothuajse kulture e zakone te njellojta”duke e perseritur e insistuar por djali grek ne dileme te zgjatur per tu pergjigjur papritmas kthehet nga une e me pyet:”Po ju nga jeni?”Une i pergjigjem se jam shqiptar. Per habine time i riu grek leshon pasthirrmen:”Oh, shit po keta jane njelloj!”Nderkohe kishim mberritur ne stacionin qe ata do dilnin nga treni.Djali turk me pershendeti te kisha nje dite te mire,i riu grek vetem eci ne dalje ndersa algjeriani pasi me tha diten e mire leshoi nje thumbim per te dy shoket e tij:”Hey, goodman,leni ata se jane loko, qe te dy”.Duke i buzeqeshur algjerianit me erdhi ne mendje thenia e urte:”Mos ha pershesh me cull se te sperkasin”,por une kete e kisha parapranuar e vazhdova te meditoj gjate rreshqitjes se trenit R drejt Manhattanit.
I riu grek vecse shprehu mendimin me te cilin eshte bombarduar qysh se ka lindur qe me kaq perfitim klasa politike greke e ka menaxhuar ka gjate kohe.
Po ne shqiptaret c’bejme?
Se pari, ju falemi mendjes ,guximit dhe perpjekjeve heroike te Rilindasve ne fillim te shek. XX-te, e luftetareve te lirise te asaj kohe. Vazhdojme te nderojme per gjysem vazhduesit e tyre qe bene shtetin e pare shqiptar europian. Pastaj per gjysem shekulli ju arratisem Europes qe i perkasim. Ne vitet 90 te , te fundmit e Europes rame ne mend shumica po e shume jo,per ta lene regjimin e kuq komunist alla shqiptar. Per me shume se dy dekada iu futem procesit demokratik te zhvillimit, nga ku kemi dy realitete shume te dukeshme; se pari vendi ka ndryshuar pozitivisht me se shumti bazuar ne inisiativen e lire te qytetarit te cprangosur dhe se dyti ne krijimin e nje grupi oligarkesh komunisto-demokrato-kapitalist. Nderi e dinjiteti i pjeses me te persekutuar akoma nuk eshte rivendosur, perkundrazi sot gjendet nen regjimin e femijve te baballareve qe i shtypen e i vrane. Komunizmin e pergjakshem jemi te fundmit e Europes qe akoma nuk e kemi denuar me ligj. Ata qe na kishin vezhguar, survejuar si kerpudhat helmuese ne zyra, lagje, miqesi, shoqeri e deri ne familje akoma si njohim mire e se kemi bere dot ligjin e vet-pastrimit publik sepse klases tone politike ne pushtet deri me sot i eshte dashur e kunderta. Per te bere privatizimin shkuam deri ne Argjentine e nuk e kemi perfundur akoma. Ne fakt eshte krijuar nje corap qe si gjendet me filli. Qeverite demokratike njera pas tjetres plotesuan rregullin zhvillimor kombetar, me formulen, dy hapa para e nje prapa. Se fundemi kemi nje qeveri e pushtet qe ka per program rilindjen, cka nenkupton se tenton te fshije te pakten teorikisht nga historia dhe ate zhvillim qe ishte arritur per nje shekull dhe ndoshta shpejt do te kemi nje pushtet e qeveri qe do tja nis nga e para perseri.
Kur do te braktiset kjo menyre te qeverisuri e jashtekoheshme?Deri tani nuk ka qartesi bindese.Mbas vertet nevojes dhe per kapital kinez mos kemi dhe njehere oreks per udhetim politik nga lindja!?
Per cudi, nuk i falemi Zotit qe i kemi si majen e Ajsbergut Shqiptar, po i jemi futur c’mitizimit te Skenderbeut, Nane Terezes, Rugoves, Kadarese, ndoshta neser dhe te kryetrimit Jashari!! Jemi pararendesit ligjor te botes se sotme ne trajtimin modern te minoriteteve, ne fakt dhe per krijimin e tyre, ndersa djali grek vazhdon ne rrugen e Nicholas Gage e kane ngritur fole per zogjte e qyqes greke deri dhe ne Himaren martire ilire e per ato te qyqes serbe deri ne koklen e Myzeqese se plleshme. A nuk eshte per te vene kujen o bashkekombas? E qeveria jone e sotme eshte per zero-problem me fqinjet a thua se krejt shqiptaret jashte kufirit politik, nen politiken e qeverisjen e vendeve fqinje nuk kane asnje te drejte kombetare per te zgjidhur!
Le ta mbylim kete histori qe e filluam me shqiptaro-grekun e Prevezes. Doktorin politikan, sa se pushkatuam qe e permendi vendlindjen e tij per toke arberore e Edi Ramen e cuam deri ne qiell per perplasjen ne sy te Vucicit , se Kosova e lire ka ikur boterisht nga kulari serb. Te dyja nuk jane qendrime krejt te drejta, meqenese semundja e internaciolizmit vazhdon te na mundoje e demtoje akoma. Deshperuese eshte se si dhe me pare por ca me keq qe qeveria e fundit po punon dobet per permiresimin e jetes te qytetarit ne zbatim te premimeve qe beri kaq doreleshuar dhe me djallezi mund te themi, para se vota e tij ta binte ne fuqi. Standarti i jeteses, eshte lidhja me bazike e njerezve me vendin e vet, me Atdheun, qe ta duan ate.Mesimi tragjik eshte i fresket. A nuk e “tradhetuan” Atdheun nga viti 1990 e deri me sot gati nje e treta e popullsise vetem se i paten kthyer ne skllever? Kjo plage vazhdon te jete e hapur e te rrjedhe gjak. Disa dite me pare u vertetua edhe nje here. Asnje dem nuk na vjen as nga nacionalizmi i keq i Doktorit dhe as ai i tepruar i Rames perkundrazi, kur qendron e vertetohet nga e drejta historike e jashte” politikes” per te mashtruar per vota, e i marr si shprese per gjitheushtaret e shqiptarise, qe jetojne ne te kuqen e dronit qe me 14 tetor fluturoi ne Beograd.
* * *
Duhet program politik kombetar afatgjate me i plote e me i kohes se ai qe kemi, i bere nga te gjithe bashke e te vendosur per ta zbatuar se bashku midis vetit e nga kushdo qe verdikti i sovranit e bie ne udheheqje se bashku dhe me miqte. Eshte e pa mundur qe ata(te medhenjte) qe nga maja e Civilizimit te Trete te mos e kene kuptuar se sa e kane demtuar kombin shqiptar historikisht paqedashes, per te garantuar paqen e shmangur te vetmen arsye qe i ndjell shqiptaret dhe per lufte te re, jashte te ciles nuk mund te mbetet as rajoni yne.
E qeveria jone e sotme ka shpallur me te madhe, planin zero-problem me fqinjet,a thua se shqiptaret jashte vijave politike te vendosura nga ato e nderkombetaret ne rrethana te hershme nuk kane asnje te drejte kombetare te pa zgjidhur. Albin Kurti e Ismail Morina i kane te panumert miqte, kudo qe jetojne ne trojet e veta etnike.Kjo eshte e drejta jone e patjetersueshme,per te jetuar bashke, si te nje rrace e te nje gjaku, pa demtuar askend e ne fqinjesi te mire,ne Ballkan e ne Europen e drites.
Dhe vertete ne fund, nje e vertete jo per te qeshur. Para pak kohe bashke me djalin e vogel me erdhi ne shtepi nje shok i tij, turk e bir turku 20 vjecar, Hasan e quanin e kur e pyeta se c’dinte per Skenderbeun, jo vetem se dinte jo pak, por dhe e njihte si” tradhetarin” me te madh te Turqise.Por,vetem pak dite me pare degjuam dhe pergjerimin e fundit te kryeministrit turk A.Davutoglu per shqiptaret e Carshise se Shkupit!
Nga t’ia mbaje HEROI YNE KOMBETAR, turqet e akuzojne se ka vrare shume pushtues turqe e shqiptaret pse ka “vrare” shume shqiptare clirimtare. LIRIA asnjehere ne histori nuk ka patur cmim te caktuar. Detyra e te gjalleve eshte vetem se ti nderoje te renet per liri e te bejne dhe ato si te renet kur tu bjere barra e atdheut. Per nje qellim, me i madhi e me i shejnti,te PERJETESOJME KOMBIN e Atdheun, ne te drejten e Zotit e te Paqes.
Arif Mata
Staten Island, NY
Dhjetor 2014

2014 – VITI KUR NUK U NDËRTUA ASGJË

by

Nga SKËNDER BUÇPAPAJ/
Viti 2014 ‘socialist’ në Shqipëri kaloi në shenjë të stigmatizimeve ndaj vitit 2013 ‘demokratik’, çka na i kujtoi stigmatizimet gjysmëshekullore që iu bënë në këtë vend vitit 1938.
U largua, me ritme të papara, administrata militante pd-iste dhe u zëvendësua nga administrata militante ps-iste.
U bë gjithnjë e më largët ajo kohë kur Shqipëria do të ketë një administratë të qëndrueshme profesioniste, qytetare.
U bënë vetëm çndërtime, duke rrënuar ndërtimet e paligjshme kaotike të periudhës së tranzicionit. Ato janë aq shumë saqë, po të vazhdohet me ritmet – konsiderueshëm të larta – aktuale të prishjeve të tyre, çndërtimi do të kërkonte të paktën një dekadë.
U çthanë disa nga ndërtimet e thëna nga regjimi i mëparshëm. Për shembull, përfundimisht, në jugun e Shqipërisë nuk do të ndërtohen më hidrocentrale. Kështu, viti 2014 shënon mbylljen e perspektivës së zhvillimit energjitik të Shqipërisë. Ashtu siç ndodhi gjatë gjithë periudhës së ‘ndërtimit socialist’ të vendit, ashtu siç ndodhi gjatë gjithë periudhës së tranzicionit, në jug nuk do të ndërtohen hidrocentrale. Sepse ato do t’i cënuakëshin parqet kombëtare. Ndërsa në veriun e Shqipërisë nuk ka më se ku të ndërtohen hidrocentrale.

U ritha vetëm Rruga e Arbrit, e cila do të rifillojë së ndërtuari më 1915, në bazë të marrëveshjes së nënshkruar në Beograd në mes qeverisë kineze dhe qeverisë shqiptare. Le të shpresojmë.
Asnjë vepër e projektuar nuk nisi, asnjë vepër e nisur nuk vazhdoi, asnjë vepër e lënë përgjysmë nga 2013-a nuk mbaroi së ndërtuari nga 2014-a.
2014-a ishte vit i moratoriumit të ndërtimeve.
Mirë, po pranojmë se gjatë vitit 2014 u punua për ndërtimin e imazhit të Shqipërisë. Këtu autorët dhe përkrahësit e kësaj teze kanë parasysh kryesisht Lazaratin. Kanë parasysh kandidimin zyrtar të vendit në BE. Kanë parasysh ardhjen e Papës Françesk në Shqipëri. Kanë parasysh dronin në Beograd. Dhe nuk përmendin se po gjatë këtij viti pati ndodhira të cilat e asnjësuan – për të mos thënë më shumë – ndikimin e atyre zhvillimeve ndërtuese të imazhit të Shqipërisë. Nëse të parat janë investime, të dytat janë kundërinvestime. Dhe nuk është ndalur, nuk është ngadalësuar prirja që kundërinvestimet t’ua kalojnë shumëfish investimeve.
E njëjta gjë edhe në Kosovë. Vetëm 4 njohje të reja. Ndërkohë që premtimet kishin qenë se do të ndodhnin njohje të shumta dhe të rëndësishme. Asnjë përfitim politik, ekonomik apo diplomatik nga dialogu me Beogradin. Veriu kolonizohet me serbë. Pjesa tjetër e vendit zbrazet nga rinia shqiptare që largohet masivisht nga vendi për mungesë perspektive. Dhe, çka është më ironike, kjo dukuri përshkallëzohet pas koalicionit të pakuptimtë PDK-LDK.

Nga mbarimi i vitit 2014 edhe në Tiranë një marrëveshje tripartiake PS-PD-LSI për kthimin e deputetëve ‘demokratë’ në Kuvend. Marrëveshja arrihet në prag të zgjedhjeve për pushtetin lokal, kur mbaron gjysma e mandatit qeverisës të cilin PS e mori më 2013. Frytet e kësaj marrëveshjeje klienteliste të radhës nuk do të pasyrohen në punësime, në ulje taksash, në më shumë dritë, më shumë ujë të pijshëm, nuk do të pasyrohen në reforma, në përmirësimin e jetesës së qytetarëve, në përmirësimin e rendit, në përmirësimin e klimës politike. Nuk do të ketë më shumë shtet ligjor, nuk do të ketë më shumë demokraci, nuk do të ketë më shumë mirëqenie të përgjithshme. Thjesht do të ketë hapësirë të bollshme korrupsioni edhe për kreun e opozitës, ashtu si gjatë gjithë tranzicionit. Nuk do të ketë kërcënime për hapjen e dosjeve të spiunëve të Sigurimit të Shtetit. Nuk do të ketë më denoncime për korrupsion në prokurori.
Pandëshkueshmëria do të vazhdojë. Krimi dhe korrupsioni do të vazhdojnë të largohen në drejtim të paditur. Do të ketë vetëm akuza dhe kundërakuza spektakolare në Kuvend dhe në media.
Gjatë këtij viti qeveria vazhdoi me stilin e nihilizmit dhe të premtimeve, si në kohën kur ishte opozitë.
Në Evropën demokratike arritjet e një mandati të një qeverie maten me veprat e kryera – sa vepra të vogla, sa vepra të mesme, sa vepra të mëdha.
Më 2015, sigurisht, qeveria ‘socialiste’ do ta ketë shumë më të lehtë t’i bëjë krahasimet me vitin 2014 se me vitin 2013.