Analiza – Page 854 – Dielli

VJEDHJA E PRONËS PRIVATE NË ULQIN KONSIDEROHET SI NGJARJE E VITIT

December 19, 2014 by dgreca

E Drejta e pronës është e drejtë e njeriut/
Nga Frank Shkreli/
Sipas një njoftimi në portalin e Komunës së Ulqinit, të martën u nënshkrua në hapësirat e komunës së atij qyteti marrveshja, midis Kryetarit të komunës, Fatmir Gjekaj dhe përfaqsuesit të kompanisë turke “Aqua Park & Entertainment”, Sahret Hajdarpasic, për ndërtimin e një akva parku që konsiderohet se do të jetë më i madhi në Ballka i këtj lloji. Thuhet gjithashtu se në bazë të kësaj kontrate, kompania turke e cila sipas lajmeve për këtë projekt do të investojë 7 milionë e gjysëm dollarë, paska “marrë me qira” për 30-vjetë tokën ku do të ndërtohet parku. Në sipërfaqe, ky duket një lajm i mirë për atë zonë e cila ka shumë nevojë për investime dhe për një zhvillim ekonomik. Deri këtu gjithçka në rregull.
Por ajo që lexuesi nuk mëson nga njoftimi zyrtar i komunës së Ulqinit dhe madje as nga mediat të cilat dhanë njoftimin në lidhje me këtë marrveshje, është se toka e cila thuhet se kompania turke “ka marrë me qira”, është pronë legjitime me dokumentacion tapie e familjes Rudaj nga Shtoji i Ulqinit dhe se pronarët e tokës nuk kanë dhënë miratimin e tyre për këtë projekt. Familja Rudaj ka bërë një deklaratë për publikun me të cilën kundërshton vendosmërisht këtë marrveshje midis komunës së Ulqinit dhe kompanisë turke “Polin”, për të ndërtuar akva parkun në tokën e tyre që ua kanë lënë të parët, andaj marrveshja nuk ka miratimin e tyre dhe si e tillë marrveshja nuk ka vlerë. Familja Rudaj thotë se si rrjedhim i shkeljes së të drejtave të saj të pronësisë, ajo do të kërkojë të drejtat e veta në nivel vendor, shtetëror dhe ndërkombtar. Ja edhe Deklarata e familjes Rudaj në lidhje me këtë situatë të krijuar në komunën e Ulqinit:
“Ju njoftojmë se parcela kadastrale nr. 2088 në sipërfaqe prej 25.541 metër katrorë është pronë kontestuese e familjes Rudaj në Shtoj të Ulqinit. Këtë e dëshmon vendimi i Komisonit për këthim dhe kopmensim Nr. 030-ul-6-97-05, e datës 17.09.2014, i lëshuar në Tivar si dhe nga vëndimi i Ministrisë së Financave të Malit të Zi, e datës 20.05.2011.
Nga Drejtoria shtetërore për patundshmëri, posedojmë gjithashtu vendimin Nr. 954-1470/11, të datës 5.12.2011, me të cilin lejohet regjistrimi për ndryshimin e asaj pjesë të parcelës. Këtë tokë na e ka marrë shteti komunist në vitin 1949.
Ne familjarët posedojmë madje edhe dokumentin e shitblerjes së kësaj toke, nga viti 1857, të nënshkruar nga kadia Shaqir Isuf, autoriteti vendor turk i asaj kohe.
Kuvendi Komunal i Komunës së Ulqinit ka marrë vendimin që në këtë pronë të ndërtojë akva parkun. Ne si familje nuk e kemi pranuar këtë vendim, për të cilën gjë, zyrtarisht i kemi njoftuar drejtuesit e Komunës së Ulqinit dhe investitorin. Por, ata janë këmbëngulës në aprovimin e vendimit të tyre dhe nuk kanë marrë parasysh kërkesën tonë. U bëjmë thirrje institucioneve ndërkombëtare që të ndërhyjnë në zgjidhjen e këtij problemi.”
Ulqin, 15 dhjetor 2014 Familja Rudaj
Kjo ishte deklarata informuese për publikun nga familja Rudaj e lëshuar të hënën, në prak të nënshkrimit të marrveshjes për ndërtimin e akva parkut në Shtoj të Ulqinit, duke nënvijuar njohjen zyrtare, jo një herë, por dy herë se toka ku është në plan të ndërtohet akva parku, është në të vërtetë dhe legjitimisht toka e familjes Rudaj.
Ky rast në rrethin e Ulqinit duket si një shembull i qartë i asaj që mund të quhet vjedhje e pasurisë private nga shteti. Është kjo një traditë e regjimeve naziste dhe komuniste të cilat gjatë shekullit të kaluar grabitën pasurinë private pa asnjë konsideratë për pronarët legjitim, për të pasuruar veten. Fatkeqsisht, kjo trashëgimi e këtyre regjimeve është ende gjallë në disa raste, pasi në pjesën më të madhe, ndonëse në këto 25-vitet e fundit ç’prej shembjes së komunizmit, prona private e cila ishte konfiskuar nga regjimi komunist, tashmë i është këthyer të zotit. Përveç vendosjes së lirisë dhe demokracisë, këthimi i pronës private tek i zoti, ishte në të vërtetë një prej përfitimeve nga shëmbja e komunizmit dhe si i tillë më vonë u konsiderua, sidomos nga ana e Shteteve të Bashkuara por edhe nga BE-ja, si një kriter me rëndësi për të vlerësuar përparimin e ish-vendeve komuniste për antarësim në organizatën e NATO-s dhe në Bashkimin Europian. Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimi Europian kanë deklaruar shpesh se këthimi i pronës private të vjedhur dhe të konfiskuar nga shteti, është edhe një provë e zhvillimit të një shteti ligjor e demokratik, dhe janë shprehur njëkohsisht se ligjet jo-diskriminuese mbi pronësinë, janë tepër të rëndësishme edhe për zhvillimin e një ekonomie të tregut të lirë.
Besoj se një ndër ato shtete që Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimi Europian thonë se, “duket se e kanë të vështirë të administrojnë rivendosjen e të drejtave të pronësisë pronarëve të cilëve u takon toka”, është edhe Mali i Zi dhe rasti konkret i familjes Rudaj në Shtoj të Ulqinit. Ajo tokë nuk është as e komunës së Ulqinit as e qeverisë malazeze, por me tapi e dokumentacion i takon familjes Rudaj. Sipas deklaratës së mësipërme, familja Rudaj me të drejtë ka vendosur që të luftojë për të drejtat e saj ligjore dhe kushtetuese për të marrë pronën që i takon asaj gjysh pas gjyshi dhe të vendosë vet mbi përdorimin e asaj parcele prej 25,5 mijë metra katrorë, ashtu si dëshiron dhe sipas interesave të veta.

Këthimi i pronave të konfiskuara nga cilido shtet qoftë, është i ndërlikuar ndërsa përbën gjithmonë një proces të rënduar dhe si rrjedhim duket se përpjekjet e familjes Rudaj për këthimin e tokës së tyre nuk do të jenë aspak të lehta duke amrrë parasyshë se do t’i duhet të luftojë jo vetëm Podgoricën yzrtare, por edhe autoritetet vendore, përgjegjësia e të cilave në rend të parë është të mbrojnë interesat e qytetarve të vet. Gjatë nënshkrimit të marrveshjes midis Komunës së Ulqinit dhe kompanisë turke, Polin për ndërtimin e akva parkut në mallin e familjes Rudaj, Kryetari i Komunës së Ulqinit Fatmir Gjeka e paraqiti marrveshjen si një mesazh të mirë për investuesit tjerë, duke shtuar se, ”Ulqini nuk ka kohë të presë. Na nevojiten investimet, vendet e reja të punës, klimë e mirë investuese”, tha kryekomunari ulqinak. Kjo që thotë kryekomunari i Ulqinit mund të jetë e vërtetë, por kjo nuk mund dhe nuk duhet të arrihet në kurriz të pronarve të ligjshëm të tokave dhe kundër vullnetit të tyre. Është për tu çuditur se sipas shtypit vendas, gjatë nënshkrimit të marrveshjes, dëshmitarë të këtij uzurpimi të të drejtave të pronësisë së familjes Rudaj në Shtoj të Ulqinit, ishte pothuaj e gjithë përfaqësia politike shqiptare në Ulqin, përfshirë kryetarët e PDS-së dhe PSD-së në Ulqin, Loro Nrekiq dhe Selim Resulbegoviq, Lidhjes Demokratike dhe Iniciativës Qytetare “Perspektiva”, Mehmet Bardhi dhe Amir Hollaj, si dhe drejtori ekzekutiv i UBA, Ibrahim Milla.
Komuna e Ulqinit me shumicë dërmuese shqiptare është lënë tepër gjatë pas dore ekonomikisht, gjë që gjithnjë po detyron shpërnguljen e shqiptarëve nga trojet e tyre autoktone të asaj zone. Gjithkush i dëshiron investimet që do të ndihmonin në përmirsimin e jetës, sidomos të shqiptarëve në atë rajon. Por, të nderuar përfqsues politikë të shqiptarëve në Mal të Zi, duhet të jeni të sigurtë se nuk mund të ringjallet ekonomia dhe as nuk mund të tërhiqni investitorë të huaj duke u premtuar atyre rrëmbimin në mënyrë arbitrare të pronës private dhe përdorimin e pasurisë private që i përket tjetër kujt. “Asnjë fuqi në botë nuk ka të drejtë të rrëmbejë pasurinë tonë, pa miratimin tonë”, ka thënë John Adams, njëri prej themeluesve të Shteteve të Bashkuara dhe një tjetër burrshteti amerikan, John Jay ka deklaruar se, “Prona është me siguri një e drejtë aq e rëndësishme për njerëzimin sa edhe vet liria”. Është thënë edhe se e drejta e pronës private është e drejtë e njeriut. Kur të humbni të drejtën e pronës, kini humbur të gjitha të drejtat e njeriut dhe çdo gjë tjetër. Dhe kjo është pikërisht arsyeja se pse përfaqsuesit politikë të shqiptarëve në Mal të Zi duhet të mbrojnë të drejtën e pronësisë private të qytetarëve të vet, e jo ta shkelin dhe ta abuzojnë atë.

ÇFARË DO ZONJA BUÇPAPAJ KËTU – M’U HAKËRRUA ARBEN IMAMI NË MES TË PARLAMENTIT!

December 17, 2014 by dgreca

…Ata kanë çerek shekulli si uzurpatorë të pushtetit politik, ndërsa vazhdojnë të na çajnë dërrasa dhe na bëjnë moral, krejtësisht të zhveshur nga morali, krejtësisht të dalë boje, krejtësisht të shterur, duke mos u bërë syri tërr sepse u mungon ndërgjegjia./
… prej 1991 deri sot Arben Imami është pjesë e kupolës./
Nga ELIDA BUÇPAPAJ/
Sa herë vjen dhjetori prej çerek shekulli fillon retorika e atyre që vuajnë nga sindromi i kultit të individit duke e mbajtur veten si përmbysësit e diktaturës. I kanë të gjitha mjetet për ta bërë. Sidomos kur dërdëllisjet e tyre bien në veshin e shurdhër të popullit shqiptar.
Pardesytë e Bardha që shërbyen deri në minutën e fundit si elita e superstrukturës komuniste, si gazetarë, pedagogë, zyrtarë të lartë, mjekë – me një skenar preciz të studiuar më së miri nga diktatori i fundit Ramiz Alia dhe Sigurimi i Shtetit – i përdorën studentët e dhjetorit dhe protestat mbarëpopullore për të uzuarpuar pushtetin politik.
Ata ishin thirrur atë dhjetor me qëllim nxjerrjen jashtë loje të studentëve dhe e për ta kthyer zemëratën e uraganit popullor në energji të djegur dhe të padëmshme për nomenklaturën.
Sepse nuk ishin problemi studentët. Problemi ishte populli. Studentët bëheshin disa mijra, ndërsa populli ishte qindra mijë. Populli ishte ai që e priti Sekretarin e Shtetit James A. Baker 3d në Sheshin Skënderbe.
Le t’i kujtojmë disa emra duke nisur nga Sali Berisha, mjek, sekretar partie që kujdesej për shëndetin e nomenklaturës më të lartë komuniste. Le të vazhdojmë me Eduard Selamin, pedagog i estetikës marksiste leniniste, Preç Zogaj nga gazetar tek Zëri i Rinisë në selinë e KQPPSH drejtor redaksie në Shtëpinë Botuese Naim Frashëri; Besnik Mustafai, kishte punuar në zyrat e Nexhmije Hoxhës me Fatos Nanon, ashtu si Arben Imami me Edi Ramën dhe të gjithë së bashku me Gramoz Pashkon, Neritan Cekën, Tritan Shehu, Genc Pollo etj, të gjithë këta nuk kishin vuajtur asnjë grimë nga diktatura, përkundrazi kishin qenë të përkëdhelurit e saj.
Po si është e mundur që të përkëdhelurit e diktaturës, të jenë prej çerek shekulli edhe kupola politike e një sistemi tjetër politik?
A e uzurpuan ata pluralizmin në Shqipëri për të konvertuar sistemin nga diktatorial në gjoja demokratik?
Përse nuk e konvertuan të paktën Shqipërinë në një demokraci normale?
Sepse nëse do ta bënin, do t‘u duhej të largoheshin nga skena politike, por ata nuk nuk e lëshojnë pushtetin politik me asnjë kusht.
Mendoni sa e trishtë, për fëmijët që ishin 10 vjeç në fillim të viteve `90 e sot janë 35 vjeçarë dhe përsëri kanë mbi krye të njëjtët njerëz.
Për çerek shekulli tranzicion universitetet më të mira të botës kanë nxjerrë gjenerata të rinjsh shqiptarë të kualifikuar, me kompetenca në fusha të ndryshme, njerëz të rinj me integritet, për të cilët ka nevojë Shqipëria por të cilët s’kanë vend në Shqipëri.
Sepse kupola e mban të uzurpuar pushtetin politik, ekonomik dhe mediatik.Duke mbajtur peng demokracinë shqiptare dhe shqiptarët!
Ne nuk ishim kundër tyre. Vijojnë të jenë ata kundër nesh.
Ne nuk thoshim përse ata të jenë në PD, sepse ne mendonim se çdo kush ka të drejtë të konvertohet dhe të ndryshojë, bile edhe kriminelët pendohen dhe kërkojnë ndjesë.
Ndërsa ata ishin kategorikisht kundër nesh, dhe kur them kundër nesh, kam parasysh të gjithë elitën e re, përfshi të persekutuarit, klasën e pronarëve dhe të intelektualët e ndershëm pa dallime politike.
Të gjithë emrat që kam përmendur më sipër dështuan sepse e zëvendësuan veten me nomenklaturën e matufëve të byrosë politike, dhe nuk i dhanë rinisë vendin e denjë për të jetuar.
Duke u nisur nga takimi që patën tek Opinion katërshja Zheji, Imami, Zogaj dhe Bushati, po i kujtoj Arben Imamit një ngjarje ndodhur në vitin 1994.
Salla e Parlamentit të Shqipërisë ishte plot e përplot me të ftuar e gazetarë për të përcjellë mocionin e mosbesimit nga Partia Aleanca Demokratike e Arben Imamit, Preç Zogajt dhe Neritan Cekajt kundër Drejtorit të Përgjithshëm të RTSH Skënder Buçpapaj, të cilin e kishin thirrur në interpelancë, sepse Televizioni i Shqipërisë përmes një komenti të tij kishte denoncuar vizitën e delegacionit të kësaj partie në Beograd, në kohën e kulmit të kasaphanave të Milosheviçit në Bosnjë, kur Sarajeva vazhdonte të ishte e rrethuar dhe represioni antishqiptar në Kosovë ishte në kulmin e tij.
Dhe ndërsa në sallën e Parlamentit të Shqipërisë vijonte arroganca e krerëve të Aleancës Demokratike, ngrihet Arben Imami dhe duke treguar me gisht nga lozha ku isha ulur më hakërrehet: „E çfarë do zonja Buçpapaj aty“! Hakërrimi i tij ishte skandaloz i mbushur gjithë mllef dhe urrejtje klasore!
Unë kisha të drejtë të isha në sallën e Parlamentit të Shqipërisë. Së pari, sepse ai parlament ishte i një vendi që pretendonte se ishte demokratik. Së dyti, kisha të drejtë të isha aty si gazetare. Kisha filluar të botoja komentet e para ku kërkoja hapjen e dosjeve dhe largimin e spiunëve që në vitin 1991; prej marsit deri në tetor të 1992 kisha kontribuar në Radion Zëri i Amerikës dhe kur Arben Imami më hakërrehej nga salla e parlamentit të Shqipërisë punoja si redaktore tek Zëri i Rinisë dhe freelancer tek gazeta Republika ku Ylli Rakipi m’i botonte shkrimet e mia në faqen e parë. Asaj dite kisha shkuar në parlament si bashkëshortja e kreut të RTSH. Dhe kjo ishte e drejta ime.
Por Arben Imami and Co nuk pranonte assesi që Drejtor i Përgjithshëm i RTSH të ishte Skënder Buçpapaj dhe që gruaja e tij të mund të punonte si gazetare, profesion që e kisha nisur vetëm pas rrëzimit të diktaturës.
Arben Imami ishte njëri nga pedagogët që shoqëruan studentët në takimin e dhjetorit me Ramiz Alinë.
Ai përfshihet me deus ex machina dhe zgjidhet deputet i PD në zgjedhjet e 1991 dhe 1992.
Më 1992 Arben Imami shkëputet nga PD me grupin e mocionistave dhe bashkë me Cekën, Zogajn e disa të tjerë formojnë Partinë Aleanca Demokratike në opozitë me PD.
Në vitin 1997 merr pjesë aktive në rrëzimin e qeverisë Berisha.
Më 1997 Aleanca Demokratike hyn në aleancë me PS dhe gjatë qeverisjes socialiste Arben Imami ndërron tre portofole ministrash.
Në zgjedhjet e 2005 kalon në krahun e Berishës dhe pa marrë parasysh se ishte një nga kundërshtarët e tij më të egër të vitit 1996-1997 ai emërohet prej Berishës si shef i kabinetit kryeministror, ndërsa në mandatin e dytë të Berishës ka portofolin e Ministrisë së Mbrojtjes dhe aktualisht është deputet i PD-së!
Pra prej 1991 deri sot Arben Imami është pjesë e kupolës.
Cilat kanë qenë meritat e tij? Për çfarë mund të krenohet?
Ai dhe të tjerët e kupolës?
Se janë trashëgimtarët e rrugës që i drejtoi Ramiz Alia.
Ata kanë çerek shekulli si uzurpatorë të pushtetit politik, ndërsa vazhdojnë të na çajnë dërrasa dhe na bëjnë moral, krejtësisht të zhveshur nga morali, krejtësisht të dalë boje, krejtësisht të shterur, duke mos u bërë syri tërr sepse u mungon ndërgjegjia.

European or Ottoman Shrine Towards the past Ottoman Balkan or towards the forthcoming Europe?

December 16, 2014 by dgreca

BY SAIMIR LOLJA/
An European architecture causes European feelings and the actual design of the Grand Moslem Shrine in Tirana, in proximity to the Albanian Parliament, does not follow the European direction. To be part of European civilization does not stand for an entrance into European Union by passport check only, in particular for politicians only who have already years that have “entered” the European Union. Those who have been voted to be representatives and governors of Albanians exert their civil responsibilities to serve the Albanian advancement and unification through their decisions, including for spiritual shrines.
The expected design of the Grand Moslem Shrine in Tirana, a gift from the past government, would convert Tirana into a petite Istanbul because it the scenery in Istanbul or in Arabic towns and in Tirana will be the same. Which means that enthusiastically Turkey will invest such a structure of the shrine.
Solution for the architecture of the Grand Moslem Shrine in Tirana is a design similar to the Moslem Shrine inaugurated in Rijeka of Croatia in 2013.
Every time Albanians and non-Albanians see a Moslem Shrine in Tirana designed according to European architecture, Albanians will percept themselves and non-Albanians will percept Albanians as part of the Southeast Europe, part of Europe, not part of the Ottoman Balkan, not an Anatolian extension, not bearers of Arabic way of living and thinking that do not merit European civilization and care. Whenever a grand mosque in the capital Tirana is seen of heard of as designed with Anatolian or Arabic style, Albania will be perceived as Albanistan, beyond the fence of the European Union and civilization, as a country that does not bear European rights and obligations, and as a population that avoids the European enlightenment.
The tradition of Moslem faith in Albania has its own features and has the national purpose above all. These typical and national messages require expression and inclusion in the designed architecture of the prospective Grand Moslem Shrine in Tirana.
The religious shrines are spiritual centers where an individual can voluntarily find peace, respect, harmony and relief. The expected design of the Grand Moslem Shrine in Tirana does not reflect the European Albanian model for the future. The Albanian progress and unification cannot be achieved by Greece sponsoring the construction of the Orthodox Cathedral and by Ottoman Turkey sponsoring the Grand Mosque in Tirana.
What Ottomans did achieve by the force of arms, it appears that they are retrying to get by the means of emotional ideas. This highlights the saying by Victor Hugo (1802-1885): “One [population] can resist the invasion of an army but one [population] cannot resist the invasion of ideas”.(Photo:Rieke-Kroaci,2013

HAPJA E DOSJEVE :”NJERËZIT E MIRË JANË TË GJYKUAR TË BËHEN SKLLEVËR TË TË KËQINJVE”

December 16, 2014 by dgreca

NGA GËZIM LLOJDIA/
1. Njerëzit e mirë janë të gjykuar të bëhen skllevër të të këqijve, thotë S.Frashëri.Kuptimi filozofik i kësaj urtësia është i lidhur me çështjen më të debatuar në 20 vjet nëpër kafene,seanca parlamenti,këshilli bashkiak,kuvendi partish,grupim shoqatash e gjithë farë bashkimi që është krijuar në këtë vend si dhe jo pak i ndjerë e i prekur nëpër familjet shqiptare ,pra hapja e dosjeve të spiunëve të sigurimit të shtetit shqiptar. Në dimensione të kohës është përsëritja ,histori 20 vjeçare tipike shqiptare ku gjithë secili hedh nga një urë zjarri që shërben për të mbuluar misterin ose heq nga një gur për të zbuluar të vërtetën. Dihet ,që regjimi që përshkoi 50 vjet jetë në Shqipëri krijoi dhe ngriti një sistem të sofistikuar një armatë të tërë ,për të mbajtur gjatë qoftë edhe duke u zvarritur, por në këmbë pushtetin e dalë nga lufta e dytë e përbotshme. Historia e krijimit të dosjeve dhe mekanizmi i veprimit të saj janë të njohura dhe të panjohura,mirëpo ajo që e mundon rëndshim këtë popull është mos hapja e dosjeve. “Sinqerisht, të gjitha palët duhet të merren me të tashmen dhe të ardhmen kështu që zgjidhja jonë është vetëm kjo:… Hapni dosjet,”tha
S. Burany, një socialist i cili e ka hartuar legjislacionin dhe beson se dokumentet mund të verifikohen për të mbajtur spiunë aktuale të sigurt dhe për të ndaluar materiale të ndaluara. Që nga viti 1997, vetëm një pjesë e dosjeve të policisë së fshehtë të Hungarisë ka qenë e hapur, bazuar në shqyrtim individual nga stafi i arkivit, për njerëzit që i frikësohen ata që ishin spiunuar,thotë në një artikull të datës 30, January 2005 Christine Spolar,në Hungary’s ex-insiders ëant spy files opened botuar në Chicago tribune.
Në diskutim janë oxhaqet e dosjeve të tjera në arkivat e shtetit, nga tri degët e sigurimit, që përmbajnë emrat e bashkëpunëtorëve nga i gjithë vendi prej 10 milion njerëz. Kjo Hungari, më shumë se 15 vjet pas rënies së Murit të Berlinit, vazhdon të luftoj me të cilët duhet të jenë në gjendje për të lexuar çdo gjë që është e fshehur në milionat e faqeve të dokumenteve me emrin e koduar flet vëllime për vështirësinë e duke u përpjekur për historinë e djathtë pas dekadash diktaturës.Shqetësimet e saj rezonojnë nëpër një rajon të Evropës së re, ku shumë vende ish-komuniste kanë tentuar të vë në dukje ish-bashkëpunëtorë.Gjermania Lindore, e cila kishte një aparat më brutale të sigurisë, ishte i pari për të lejuar qasjen e publikut në dosjet e saj të sigurisë. Çekosllovakia, e cila më vonë u ndanë në dy vende, i hapi dosjet për të penguar ish-spiunë nga postet publike. Sllovakia, pas pavarësisë nga çekët, në 1993.Polonia dhe Hungaria u përpoqën për të mbrojtur dosjet e tyre në ditët e pasigurta të tranzicionit demokratik por trajtoi një llogaritje të madh dhe metodike në fund të viteve 1990. Në vitin e kaluar, Sllovakia ka postuar numrat në dosjet dhe emrat në një faqe Ëeb.Në kohën e trazirave të kohës komuniste, grupet perëndimore e të drejtave të njeriut kritikuan vendet e reja të lira për hapjen e dosjeve, me shumicë, nga frika se të pafajshmit do të nga akuzoheshin dhe se të dhënat janë jo të besueshme dhe të dyshimta në dokumentet. Megjithatë, për Lindore evropianët të cilët donin një kompensim për vite të tiranisë, thotë reporteri i gazetës të cituar më sipër. Përpjekje e Hungarisë me “lustrimin” – një fjalë aplikuar për hapjen e dosjeve që rrjedh nga një term latine për pastrimin – ka qenë larg nga të kënaqshme për disa që kërkojnë ndëshkim.
2.
Aso kohe,viti ‘93 si date ndërkaq orën nuk e kam të memorizuar në kujtesë kur policia ato ditë po imbarkonin thasë me dosjet e krijuara gjatë 50 vjetëve në Vlorë për tu dërguar në kryeqendër të vendit. Brenda asaj sasie të madhe thasësh linë, dremisin prej vitesh qindra histori ,të mbuluar me pluhur ku deshifrimi pra kërkonte pikë së pari vullnetin politik të mazhorancave, që këmbenin karriget në pushtet, por kurrsesi asnjë nuk pranonte faktin, që historitë e shkruara brenda atyre dhjetëra tonë letër e bojatisur e sajdisur me shkrimin duhej të shfaqeshin,pra të kalonin nga errësira e bodrumeve në dritë të diellit. Pak përpara ardhjes së dimrit të parë imbarkimi morri fund dhe dosjet përfunduan në kryeqendër të vendit në pritje të fatit të tyre me histori, që tashmë ishin vjetruara shumë,ngase edhe vitet vjetroheshin akoma më shumë. Ç’praj asaj kohe, dosjet filluan të përdoren politikisht, ndërkaq mediumet shqiptare tronditin mijëra shpirtra ndërsa tregonin pjesë nga dosjet, që nuk dihet si kanë përfunduar në dorën e tjetër kund pa ligj. Mirëpo dhe vitet ndërsa rrëzoheshin para syve ,aq sa edhe urat që na kanë nxjerrë në limane,u rrëzuan dosjet shqiptare si historia jonë e ndërtuar në 50 vjet nuk u hapën kurrsesi.
3.
Çfarë bënte me dosjet një nëpunës i shtetit apo si formulonte ato, një miku im që tash nuk rron më,rrëfen bukur te:”Gjenerali i dosjeve”.
“Brenda vitit Zihniu u be specialist i vërtetë kuadri. E njihte kuadrin emër për emër, po jo fytyre për fytyre. Atij i duhej jo kuadri vetëm, po dosja e tij. Jo njeriu, po hija e tij. Jo puna konkrete, po biografia përkatëse. Jo si ish ai në të vërtetë, po ç’thoshin dhe ç’shkruanin të tjerët për te. Pra kriteri kryesor për vlerësimin e kuadrit ishte biografia, jo puna. Zihniu pothuaj s’i lexonte fare karakteristikat e punës për secilin. Gjithnjë ato ishin te mira ose shume te mira. Njerëzit qe s’kanë biografi te mire, mendonte ai, punojnë nga frika e transferimit për me keq apo pushimit nga puna, qe vazhdonte ne mënyrë te përhershme, po jo gjithnjë me te njëjtin intensitet dhe rreptësi. Me pak se çdo gjë tek kushdo ai njihte dhe vlerësonte anën njerëzore. Ai nuk mund ta kuptonte dhe ta besonte se dikush punonte mire nga pasioni për punën, nga dashuria për nxënësit, profesionin, lenden. E shumta ai këto i quante kritere te pranueshme për Bashkimet Profesionale për te ndare pakot e Vitit te Ri. Shkurt. Njeriu është dosja e tij… Sipas kriterit klasor, qe sipas tij ishte i vetmi kriter i drejte dhe i plote. Ai armatën e madhe te arsimtareve, si gjeneral i tyre qe ishte, e ndau ne tri pjese te mëdha. Arsimtare qe aktualisht punojnë e duhet te punojnë vetëm ne qytet, vetëm ne fshat apo sipas rastit edhe mundësisë, edhe ne qytet edhe ne fshat. Te paret ishin te privilegjuarit, komunistet, fëmijët…
Dhe ca më poshtë Y.Bora thotë:” Nga dosja ime. Na fal, poet, se te lashë për ne fund. Pa fillo na rrëfe sinqerisht biografinë tende, se te gruas tende e di unë me mire tashti. Shkurt se s’kemi kohe. Sot gjerat kryesore sa për t’u njohur… Pooo, lindur me…. ne… fshat, pooo, prandaj duhet te shkosh ne fshat familjarisht. Rrjedh nga një familje e mesme fshatare, jooo, s’je treguar i sinqerte, ke qene familje e pasur feudo-borgjeze, vete me ke thënë ne konfidence, ke pasur dhe dyqane ne qytet, shtëpi dykatëshe, makine. Nga na dole fshatar i mesëm ti i dashur poet. Na dashke te punosh edhe burrë e grua ne qytet. Pa vazhdo, vazhdo me poshtë… Futu ne Luftën Nacionalçlirimtare. Ç’qëndrim ka mbajtur familja jote?… “Ne përgjithësi familja ime ka mbajtur qëndrim te mire gjate Luftës Nacionalçlirimtare, me përjashtim te babait tim, i cili për një periudhe te shkurtër kohe mori pjese me Ballin Kombëtar…” Mjaft poet, kaq me duhej. Te tjerat m’i thuaj njëherë tjetër, se s’kemi kohe… Kam tre mije e dyqind dosje për t’u njohur me to. Një ushtri e tere me arsimtare te qytetit e te fshatit. Dhe mori një dosje radhe…
… Kaluan kështu edhe dy vjet. Unë për “pune te mire” vazhdoja punoja ne fshat. Edhe Zihniu po për “pune te mire” kaloi nga inspektor i arsimit ne inspektor kuadri per arsimin. Une po largohesha gjithnjë e me shume nga rrethi im shoqëror intelektual i qytetit dhe po i afrohesha atij te fshatit. Duke mos botuar dot asgjë, ne heshtje u përjashtova nga Dega e Lidhjes. Një përjashtim ne heshtje, një përjashtim qe te mos dukej si përjashtim, te mos kishte diku ne një sirtar vendim për përjashtim, qe te mos kisha te drejte te ankohesha diku… për përjashtim. Po njëkohësisht i përjashtuar te isha. Realisht te mos botoja dot poezi, por po te ankohesha për një gjë te tille, te me jepej përgjigja sikur e kisha ketë te drejte, po përsëri te mos botoja dot poezi… Një rebus i pashembullt. Një mënyrë trajtimi tepër e sofistikuar. Njerëzve t’u duket sikur kane… Ose te paktën t’u duket sikur do te kenë ne te ardhmen, ndoshta deri ne fund te jetës se tyre. Njerëzit te mos kenë pune dhe t’u duket sikur puna s’u mungon, megjithëse nuk firmosin ne asnjë bordero. Fëmijët e tyre te kenë te drejte te shkojnë ne shkollat e larta, po realisht te mos lejohen te hyjnë ne auditorët e tyre, për arsyen e vetme, se s’kanë emrin ne liste… Njerëzve t’u duket sikur kane rroga te larta, pavarësisht se s’kanë as te ulëta… Shumica e popullsisë te vuajnë tmerrësisht nga lufta e klasave, po çdo rast konkret te trajtohet si i veçante, qe s ‘duhet përgjithësuar, si gabim qe s ‘duhet
përsëritur, si devijim i korrigjueshëm nga “Uji lart rrjedh i kulluar, po poshtë turbullohet”… e megjithatë çdo gjë te ndodhe si me pare, te përsëritet po ashtu, me këmbëngulje, me kokëfortësi, me ashpërsi me te madhe, vetëm me një kusht. Çdo gjë qe ndodh te mos duket e drejtuar nga një dore e vetme Zeusi. Ne pegjithesi te duken sa me pak duart e atyre qe drejtojnë, qe sundojnë, qe shtypin, gënjejnë, shpifin, falsifikojnë, plagosin, vrasin dhe rivrasin pa gjak viktimat e tyre te pafajshme.
… Kur Zihniu mori çelësin dhe hyri për here te pare ne zyrën e kuadrit, iu duk sikur mori komandën e një ushtrie te tere. Ushtrie te dosjeve. Kjo ishte një ushtri e rregullt, e disiplinuar, e rreshtuar, e futur neper dosje individuale, e lidhur mire dhe e gazermuar neper kuti metalike te lyera ngjyre vaji si arkat e fishekëve ne repartet e vërteta ushtarake. Dukej qe ish një ushtri e mbajtur mire dhe e mësuar me urdhra. U kthye dhe pa dhomën e rregullt rreth e rrotull. E pëlqeu. Dhoma e ngushte, po e mjaftueshme për kaq ushtri. Këtu ishte vetëm armata e arsimtareve te qytetit dhe fshatit, bashke me familjet dhe te afërmit e tyre. Prindërit, vëllezërit, motrat, tezet, hallat, hallet… Dajot, xhaxhallarët, te cilët mund te ishin me kleçka biografie dhe te jepnin dore qe kur te doje te plagosje apo te vrisje nipërit apo mbesat e tyre.

4.
Dosjet duhen hapur për të mbyllur një herë e mirë dhe gati përgjithmonë një plagë që ka vite e mahisur dhe ka vite, që ka qelbur krejt shoqërinë tonë. Hapja e dosjeve do të shpëtojë një shoqëri të tërë të mbërthyer në makth. Nëse një grup nismëtarësh të djathtë paraqiten një projekt në kuvend , mund të them se rrezja e tij është shumë e gjerë dhe prek mjaftë shtresa. Mirë do të ishte që gjithsecili të shikojë dosjet e tij për të mësuar gjithçka çfarë është shkruar nëpër fletët bardhë e zi ,prapa shpine për të njohur miqtë e vërtetë dhe armiqtë. Por duke bërë kujdes për të shmangur tragjeditë. Një i njohuri im ka punuar me dosjet në fillim të viteve ‘90 më ka shpjegonte se aty gjendet gjithë xhevahiri i ligësisë,kur të gjithë spiunonin të gjithë nga brenda familjes,në punë,ndërmarrje, lagje,mëhallë,fshatë, katund. Çdo të ndodhte nëse hapen fletët e zverdhura ku gjendet gjithë kjo kuturbirë dhe del në dritësim?A do të përmbajnë dot vetën të prekurit nga gjithë kjo padrejtësi?Për të hapur dosjet duhen mirëzgjedhur një ligj nga shtete që kanë kryer më parë këtë proces dhe në radhë të parë me konsensus të gjithë palëve të politikës.
Kategoritë, që mund dhe duhet të përfshihet dhe hapja e tyre të bëhet për politikën dhe medien dhe për të gjithë nivelet e administratës shtetërore,që paguhen me taksat e qytetarëve.

Marshe urrejtje për Dhjetorin e 90-tës apo kenge malli dhe dashurie per sigurimin !

December 15, 2014 by dgreca

(Replike me Sigurimin e Shtetit)/
Nga Bislim AHMETAJ/
Këtë vit si asnjëherë më parë në këtë çerek shekulli, një grup i njohur shkruesish i është vërsulur Dhjetorit 90 për ta deheroizuar, për “t’ia nxjerrë të palarat” në shesh. Për ta ligshtuar, për ta neglizhuar, për ta barazuar me asgjënë, për ta nënshtruar, për ta barazuar me hiçin me vetën e tyre të mbuluar me pluhur, me harres, me turp , me krim dhe përbuzje. I bindur se për majat e larta të historisë së vendit tonë do të gjenden gjithmonë baltëhedhës , mendje e këmbëshkurtër, nuk do të kisha marrë mundimin t’u përgjigjesha apo të polemizoja me ta. (A nuk na e kanë sharë deri edhe Skenderbeun? A nuk e quanin edhe nënë Terezën, “shtrigë të Imperializmit”?) Ajo që më bëri më shumë përshtypje është se duke hedhur baltë mbi Lëvizjen Studentore, ata shkruesit e specializuar në zyrat e errësirës glorifikuan pothuajse në kor Sigurimin e Shtetit. Ky glorifikim i masakruesve të shqiptarëve, i vë ata në krahun e Sigurimit, kundër Lirisë së Shqiptarëve. Ky është dhe ndoshta ka qenë gjithmonë pozicioni i tyre. Në këtë kohë rilindjeje të fjalorit e veprave të dhunës, burgjeve, arrestimeve, në këtë periudhë minash e dinamiti, në këtë ringjallje të brutalitetit shtetëror,në këtë ringjallje të simboleve të diktaturës dhe diktatorit ishte e pritshme që hijet e tulatura deri dje të Sigurimit, të ringriheshin përkrah Partisë që i lindi e i farkëtoi. Misioni: Deheroizimin e dhjetoristëve, Paraqitja e Dhjetorit si vepër e Sigurimit dhe liria e shqiptarëve si derivat i mençurisë së PPSh-së, dhe bijës së saj me emër të ri, PS-së. A e imagjinon kush një intelektual apo gazetar gjerman duke e quajtur rënien e Murit të Berlinit, si vepër të KGB-së, apo Stas-it!!! Pse e bëjnë? Për t’i hyrë në qejf Partisë që themeloi Sigurimin e Shtetit sipas mësimeve të armiqve më të mëdhenj të kombit shqiptar serbëve e rusëve? Për të poshtruar një grup ish studentësh që dhanë gjithçka në dhjetor 90, e deri sot, deri edhe jetën e tyre për të çliruar Shqipërinë nga diktatura? Për t’u spikatur si “vizionar”? Si njerëz gjoja të mendjes e të vizionit, që kanë të drejtë të dyshojnë në gjithçka? Apo se janë “thirrur nën armë” si kontigjent në rezervë i ish Sigurimit? Duke refuzuar me neveri sulmet e tyre, në emër të grupimit civil që drejtoj, një grupim njerëzish të lirë e ish studentësh liberator u bëj thirrje ta ribotojnë organin e tyre “Në (ri)Sherbim të Popullit” të dalin haptas kundër lirisë së fituar! Shkrimet e tyre janë të denja për kryetituj të numrit të parë, të ribotimit të asaj reviste propagandistike të Sigurimit. Me keqardhje për këto sulme të padenja e aq më pak të nevojshme.
*Kryetar I Grupimit “Dhjetor ‘90”(Kortezi:Panorama)