Emigracion – Page 146 – Dielli

VATRA, MARRDHËNIET ME DEGËT SIPAS KUSHTETUTËS

July 12, 2017 by dgreca

*Nyjë 53- Cdo degë mund t’I shtrojë këshilla dhe qarje(ankesa) Komisionit, por s’ka të drejtë të kërkojë botimin e cdo gjëje që dërgon në qendër./

*Një Degë s’ka të drejtë në mes të motit të qortojë ose të frikësojë Kryetarin ose Komisionin(në ditët e sotme Kryesinë) me artikuj, mbledhje, rezoluta ose qarkore./

Federata Panshqiptare e Amerikës “VATRA” funksionon sipas Kushtetutës së saj(Kanunores). Nën respektimin e diktuar nga Kushtetuta rregullohen edhe marrdhëniet mes degëve dhe qendrës.
Në kapitullin”Marrdhëniet e Qendrës me degët”, Nyjë 52 saktësohet se :Cdo degë duhet t’i bindet qendrës gjer në Kuvend. Një Degë s’ka të drejtë në mes të motit të qortojë ose të frikësojë Kryetarin ose Komisionin(në ditët e sotme Kryesinë) me artikuj, mbledhje, rezoluta ose qarkore.
Nyjë 53- Cdo degë mund t’i shtrojë këshilla dhe qarje(ankesa) Komisionit, por s’ka të drejtë të kërkojë botimin e cdo gjëje që dërgon në qendër.
Nyjë 54- Raportet e mbledhjeve të degëve botohen në organin e Vatrës(Gazeta Dielli), por raportet s’duhet të kenë frymë polemike, as duhet të kenë qëllimin të goditin tërthori vendimet e Kuvendit.
Nyjë 55- Qendra mban kontaktin me degët me anë të Buletinit zyrtar botuar në Gazetën “Dielli” dhe me anë qarkoresh.

Shënim: Kushtetuta e Vatrës është dokumenti më i vjetër ligjor i hartuar nga nje prej avokatët më të zëshëm amerikan në Prill 1912 nën përkujdesjen e Faik Konicës dhe Kostë Cekrezit.

ARIZONA-15 VJET GJUHA SHQIPE

July 8, 2017 by dgreca

Në Universitetin Shtetëror të Arizonës/

SHËNOHET 15-VJETORI I KURSIT TË SHQIPES/Nga Hajro HAJRA/

Pesëmbëdhjetë vjet më parë, në verën e vitit 2002, në mjediset e Universitetit Shtetëror të Arizonës (Arizona State University), si një zonjë hijerëndë, erdhi e u fut gjuha shqipe, kjo gjuhë perëndie, siç e kanë quajtur rilindësit, ose gjuhë kozmike, siç e ka quajtur Petro Zheji, gjuhë e cila përgjatë një muaji e gjysmë të verës dëgjohet, flitet e mësohet nga studentë, kryesisht amerikanë, po edhe nga studentë shqiptarë, falë Institutit të Gjuhëve të Rrezikuara (Critical Languages Institute) të Qendrës Melikian të Universitetit Shtetëror të Arizonës (ASU Melikian Center) dhe falë zellit e punës së palodhshme të mësueses fjalëmbël Linda Mëniku.Në 15-vjetorin e fillimit të kursit të gjuhës shqipe, më 26 qershor 2017, ky institut organizoi një manifestim për të kujtuar këtë ngjarje shumë të rëndësishme e të veçantë. Themi të veçantë, ngase ky është i vetmi universitet i SHBA-ve, ku, krahas gjuhëve të tjera, si armenishtja, boshnjakishtja-kroatishtja-serbishtja, hebraishtja, indonezishtja, jidishtja (gjuhë e hebrenjve ashkenazë, ose hebrenjve gjermanë), persishtja, polonishtja, rusishtja, tatarishtja, turqishtja dhe uzbekishtja, mësohet edhe shqipja.

Manifestimin, në të cilin morën pjesë afro 100 veta (shqiptarë e amerikanë), e hapi zonja Kathleen Evans-Romaine, drejtoreshë e këtij instituti, e cila për 15 vjet me radhë ka bërë çmos që ky kurs të vazhdojë të mbahet deri më sot. Pas fjalës përshëndetëse, ajo ftoi para mikrofonit 6 studentët e sivjetshëm të këtij kursi, që të gjithë amerikanë (Travis Nielson, Taylor Moore, Christopher Kinley, Aleksej Demjanski, Joseph Casavecchia dhe Emily Barnes), që ta prezantonin veten para të pranishëmve. Njëri prej tyre, Taylor Moore, më vonë, gjatë bisedës, na tha se kishte rrënjë shqiptare, ngase i ati i gjyshes së tij ishte arbëresh, ndërkaq studenti Travis Nielson, i cili kishte qëndruar në Kosovë 9 muaj, gjatë gjithë kohës e mbante plisin në kokë, në shenjë nderimi e dashurie për shqiptarët.

Pasoi fjala e zotit Stephen Bataldin, profesor, ish-drejtor i Institutit të Gjuhëve të Rrezikuara, i cili ka meritën se bashkë me zotin Shahin Berisha i ka vënë themelet e Kursit të Gjuhës Shqipe në kuadër të këtij instituti. E drejta, fjala e tij ishte historik i përmbledhur i këtij kursi, që nga themelimi, në vitin 2002, deri më sot. Veç të tjerash, zoti Batalden tha se programi i gjuhës shqipe është i vetmi program (dhe është i vetmi program i këtij lloji për gjuhët më pak të mësuara), që ka nxjerrë më shumë se 25 bursa ndërkombëtare Fulbright dhe NSEP/Boren. Ky është një nder shumë i madh për programin, për pedagogen e tij dhe për Institutin e Gjuhëve të Rrezikuara. Pastaj, programi i shqipes është i vetmi program të cilin e kanë ndjekur 125 studentë në 15 vjet. Ky numër është sa dy të tretat e studentëve të kurseve të të gjitha gjuhëve të tjera.

Më tutje zoti Batalden tha: – Dua t’jua kujtoj se program i gjuhës shqipe në Universitetin Shtetëror të Arizonës nuk ka filluar si program i gjuhës shqipe, por si partneritet edukimi i Departamentit të Shtetit me Universitetin e Prishtinës. Në vitin 2001, pas luftës në Kosovë dhe pas fushatës së bombardimeve të NATO-s më 1999, Qendra Melikian e Universitetit Shtetëror të Arizonës kishte aplikuar në konkursin për fonde për ndërtimin e kapaciteteve të Universitetit të Prishtinës dhe një vit më vonë kishte filluar si kurs i shqipes, për të vazhduar deri më sot dhe për këtë meritë të madhe ka Shahin Berisha, profesor në GateWay Cummunity College, të cilin kemi nderin ta kemi sonte këtu.

Pjesë e fjalës së tij ishte doemos edhe Linda Mëniku, për të cilën zoti Batalden tha fjalët më të mira që mund të thuhen për një pedagoge, së cilës para përfundimit të programit do t’ia japë një mirënjohje për kontributin shumë, shumë të madh në mbarëvajtjen e Kursit të Shqipes, në mbajtjen gjallë të këtij kursi për 15 vjet me radhë.

Pas pjesës së parë të manifestimit, përgatitur nga përfaqësuesit e Institutit Melikian, filloi pjesa e dytë e programit, përgatitur nga anëtare të Komunitetit Shqiptaro-Amerikan të Arizonës. Fillimisht u intonuan Himni i Flamurit dhe Himni i Kosovës dhe mikrofoni ishte për zonjushën Rina Hajra, aktore filmi e juriste, edhe kjo ish-kursiste e shqipes, e cila ftoi në podium motrat Nora e Arba Hajra, po ashtu ish-kursiste të shqipes. Njëra shqip, tjetra anglisht, ato falënderuan Institutin, i cili ua kishte mundësuar atyre dhe studentëve të tjerë për ta ndjekur kursin, duke u dhënë edhe bursa studimi studentëve që nuk kishin mundur t’i përballonin shpenzimet. Një falënderim i posaçëm ishte për pedagogen Linda Mëniku, një njohëse e shkëlqyeshme e shqipes dhe e anglishtes (pa zënë ngoje këtu gjuhët e tjera që i njeh, por që nuk i hyjnë në punë këtu), e cila ishte shumë më tepër se një pedagoge.

Pastaj mikrofonin e mori 12-vjeçari Dion Bejta, lindur në Amerikë, i cili recitoi poezinë e Naimit “Gjuha jonë”, pasoi një valle, Vallja e Logut, luajtur nga vajza e talentuar korçare, Xhesina Fidani, për të vazhduar me një tjetër pikë recitimi, me disa vargje nga “Bagëti e Bujqësia”, recituar nga Erza Gashi.

Në podium sërish doli zoti Batalden (bashkë me zotin Lee Croft dhe me zotin Shahin Berisha) dhe ftoi Linda Mënikun për t’ia dhënë mirënjohjen, me të cilën ajo shpërblehej për punën e jashtëzakonshme e sakrificën që kishte bërë gjatë një dekade e gjysmë, që nga themelimi i Kursit të Shqipes, deri më sot.

Linda Mëniku, e emocionuar dhe krenare njëherësh, foli për punën e deritashme dhe falënderoi gjithë ata që kishin vënë nga një gur në kështjellën, institucionin që për kaq vjet me radhë po e trajton shqipen si bijë të veten.

Pasuan disa valle, luajtur nga valltaret e Grupit të Valleve “Ora”, Xhesina Fidani, motrat Erza e Mjellma Gashi dhe motrat Vlera dhe Nesa Syla.

Pas valleve që u shpërblyen me duartrokitje të gjata të publikut, në podium doli profesori nga Kosova, Shahin Berisha dhe, plot modesti, foli për rrugëtimin e tij që nga ardhja në SHBA me bursën e Programit Fulbright, e deri më sot. Duhet shtuar se zoti Berisha ka dhënë një kontribut të madh, përveç në themelimin e Kursit të Shqipes, edhe në bashkëpunimin ndërmjet Universitetit Shtetëror të Arizonës dhe Universitetit të Prishtinës.(Te plote lexojeni ne Diellin e Printuar)

NJË MEDALJE E MERITUAR

July 7, 2017 by dgreca

NGA ILIAZ KADRIU/Para disa ditësh, ne Qendrën shqiptaro-Amerikane ne Cokago, përball meje ne nje tavoline tjeter ishte ulur plaku me kësulë të bardhë, njeriu i cili këtë herë dukej ndryshe nga herat tjera. Fillimisht mendova se une mund te jem edhe gabim, por, kur vendosa ti afrohem tavolines ku plaku ishte duke ngrene darke me disa shoke, atehere e kuptova gezimin e tij , pasi qe , ky njeri ate nate kishte vendosur ne anen e majte te kraherorit te tij medaljen e NDERIT TE KOMBIT me te cilen, para do kohe, presidenti i Shqiperise Zt. Nishani e kishte dekoruar ne menyre meritore. Ia urova dekorimin dhe u ula prane tij. Menjehere filloi te me tregoje gezimin e madh qe kishte ate nate me rastin e kesaj darke. Medalja me ngjyre te arit shkelqente ne anen e majte te ketij kolosi, i cili , gjate 97 viteve te tij ka kaluar sfida te shumta dhe me ne fund ka dalur fitues.

Sot , me tha eshte mbremja ime me e lumtur ne jete. Kur e pyeta pse, me tha, sonte , per here te pare pata rastin ta kem me veti medaljen e shtetit shqiptar, medaljen me te cmuar te cilen e kam marre nga presidenti shqiptar. Bile, me tha se , me se shumte kete e ka pritur nga shteti i Kosoves, per te cilin , bashke me shoket e tij ishte angazhuar me mish e me shprit gjate tere jetes. Per kete dekorim, pakez ishte i befasuar, por i gezuar se tepermi. Pervec kesaj, Hafez Jusuf Azemi kishte edhe nje Leter Mirenjohjeje nga kryetarja e Komunes se Tetoves, Znj. Teuta Arifi, dedikuar ketij 97 vjecari, per kontributin e dhene ne sherbim te ceshtjes kombetare.

Per jeten dhe veprimtarine kombetare te Hafez Jusuf Azemit eshte shkruajtur shume. Nje monografi voluminoze per kolosin e Ballit Kombetar dhe Lidhjes Kosovare, me shume te dhena autobiografike, ka shkruar edhe dr. Riza Saduku, nje kohe te gjate bashkepunetor i larte ne Muzeun e Kosoves ne Prishtine, si dhe nje grup autoresh udhehequr nga Nijazi Muhamedi me librin Flamurtari i Shqiptarise, ku ne menyre kronologjike pershkruhet jeta dhe veprimtaria e nje nder bashkepunetoreve me te ngushte te Abas Ermenjit, Luar Gashit dhe shume patrioteve te kombit. Hafez Jusuf Azemi, shkruan Riza Sadiku, eshte i vetmi person fizik i gjalle, i cili ka kontaktuar personalisht me ideatorin dhe themeluesin e Ballit Kombetar Mid’hat Frasherin. Thuhet haptas se takimi i Jusuf Azemit me Mid’hat Frasherin , ka lene gjurme te thella ne orientimet e tij te mevonshme rreth realizimit te ideve per Shqiperine Etnike, te cilat per here te pare i degjoi nga goja e udherrefyesit te tij ne kampin e Italise. Me nje fjale, Hafezi, u qendroi besnik ketyre ideve, te cilat edhe sot e kesaj dite qendrojne ne memorien e tij te fresket, sikur te kishte ndodhur dje.

Hafez Jusuf Azemi qe nga mosha e re , menjehere pas Luftes se Dyte Boterore, ne 1945, u arratis se pari ne Itali, Siri, prej nga ne vitin 1952 vjen ne Amerike. Se pari vendoset ne Njy Jork e pastaj kalon ne Cikago. Qe nga ajjo kohe fillon te bashkepunoje me personalitete te medha kombetare te Ballit Kombetar : Abaz Ermenji, Luan Gashi, Zef Pali, Vasil Andoni, Ajet Rushiti, Mustafe Henci, Ismail Shabani, etj. Sic shifet, Hafezi ne bashkepunim te ngushte me personalitete te shquara te kesaj organizate per gjashtedhjete vite me rradhe nuk ka pushuar se vepruar, se pari kunder pushtimit te trojeve shqiptare rreth Shqiperise londineze dhe pastaj per ndryshime demokratike ne shtetin shqiptar. Vlen te ceket poashtu se ky personalitet ka qene i percjellur nga udb-ja jugosllave dhe mu per shkak te aktiviteteteve te tij dhe te organizates se Ballit Kombetar, ky njeri per here te pare viziton vendlindjen pas 50 viteve, menjehere pas renies se komunizmit.

Dekorimi i merituar nga ana e presidentit te Republikes se Shqiperise Zt. Nishani,, vjen ne momentin kur Hafezi i mbushi te 97-tat, dhe me kete, shteti ame me ne fund beri hapin e rendesishem ne drejtim te konsiderimit te aktivisteve te diaspores dhe te vleresimit te punes se tyre jashte atdheut. Ky dekorim eshte edhe nje nder per komunitetin shqiptar i cili jeton dhe vepron ne rrethin e qytetit te madh te Cikagos.

“Bijtë e Shqipes” në Filadelfia në piknikun tradicional veror

July 5, 2017 by dgreca

Nga Sadik Elshani/

Ka vite që shoqata jonë, “Bijtë e Shqipes”, në Filadelfia vazhdimisht organizon veprimtari të shumta atdhetare, kulturore, përkujtimore, sportive e shumë të tjera,si: promovime të librave të autorëve të Filadelfias, diasporës dhe gjithë trevave shqiptare; veprimtari përkujtimore, ku përkujtojmë e nderojmë figura të ndritura të historisë, artit, kulturës, shkencës e traditës sonë kombëtare. Çdo vit me madhështi, dashuri e krenari e festojmë 28 Nëntorin – Festën tonë Kombëtare, Ditën e Pavarësisë së Kosovës, festat e 7-8 Marsit. Ndërsa nga viti 2012, me rastin e festimit të 100 Vjetorit të Shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë, në mënyrë madhështore e shumë dinjitoze organizohet ngritja e flamurit tonë Kuq e Zi në Bashkinë e Filadelfias. Tashmë këto janë bërë veprimtari të rregullta të kalendarit tonë, ashtu të ngarkuar. Vetëm në nëntorin e vitit të kaluar na u shtuan edhe dy veprimtari te reja mjaft të rëndësishme e domethënëse: Pjesëmarrja në Paradën e Ditës së Falenderimeve (Thanksgiving Parade) që organizohet në Filadelfia, dhe tjetra, ceremonia e ditës së flamurit tonë në Pennsylvania State Capitol në Harrisburg (kryeqytet i shtetit të Pennsylvanias). Kemi edhe një veprimtari që vazhdon gjatë tërë vitit, për 13 vite me radhë, është funksionimi me rregull i shkollës shqipe “Gjuha jonë”. Është kjo veprimtari, ky angazhim i yni që na ben të ndjehemi mirë, krenarë, veprimtari që i jep kuptimin shoqatës sonë: fëmijve tanë u lëmë trashëgim gjuhën tonë të ëmbël e të vlerë. Llojllojshmëria e veprimtarive tona është e gjërë. Këtu mund të përfshihen edhe shumë tubime, takime shoqërore, festa familjare: ditëlindje, diplomime e shumë raste të tjera të gëzueshme që na japin mundësinë që të jemi pranë njëri – tjetrit, t’i ndajmë gëzimet së bashku.

   Një veprimtari pak më shlodhëse se ato që përmendëm më lart është edhe organizimi i piknikut tradicional veror që shoqata jonë e organizon qysh nga vitet e para të themelimit të saj. Këtë vit,  qershori ishte mjaft i ngarkuar për shoqatën tonë, sepse më 11 qershor e festuam si është më mirë 15 Vjetorin e themelimit të shoqatës, ndërsa një javë me vonë , më 18 qershor, u organizua ceremonia e mbylljes së vitit shkollor 2016/2017. Të dy këto veprimtari kërkonin mjaft angazhim nga të gjithë veprimtarët tanë. Por edhe përkundër lodhjes e angazhimeve të shumta nuk mund të rrinim pa e organizuar piknikun veror me bashkatdhetarët. Kishte kohë që bashkatdhetarët na pyesnin se kur do të organizohet pikniku, por edhe ne përgatitjet i kishim filluar shumë herët. Dhe ja, të dielën më 25 qershor u organizua pikniku në Parkun Shtetëror Neshamini (Neshaminy State Park) në afërsi të Filadelfias,
            Haki Çollaku, Dritan Matraku, Bujar Gjoka ishin zgjuar herët për ta rezervuar vendin dhe për ta zbukuruar mjedisin me flamujt Kuq e Zi dhe atë amerikan, stendin me logon e shoqatës, pankartën e 15 Vjetorit te shoqatës. Ajo pjesë e parkut kishte marrë një pamje të natyrës shqiptare, ishte krijuar një atmosferë shqiptare. Nga qendra e zërit jehonte kënga dhe vallja shqiptare. Filluan të vinin një nga një dhe në grupe familjet shqiptare, përgatisnin tavolinat dhe grillat (sgarat ) përreth duke përhapur erën dhe shijen e ushqimeve shqiptare. Është kjo një veprimtari shlodhëse, në një mjedis të hapur, nën hijen e pemëve bashkatdhetarët po bisedonin me njëri – tjetrin, po shijoni ushqimet e njëri – tjetrit. Kishte edhe bashkatdhetarë që po merrnin pjesë për herë të parë në piknikun tonë dhe aty po takonin njerëz që nuk i kishin parë me vite të tëra, disa edhe që nga vitet e largëta shkollore. Është kjo një veprimtari familjare për të gjtha brezat, secili gjen diçka për vete, edhe të rriturit edhe të vegjlit dhe secili kënaqet në mënyrën e vet. Kur merr pjesë në veprimtaritë e shoqatës apo të bashkësisë sonë, gjithmonë takon ndonjë mik të vjetër, e gjen një mik të ri dhe dëgjon e sheh diçka të re.
            Pjesë e piknikut tonë janë edhe garat, lojërat popullore e sportive: tërheqja e litarit, vrapimi me këmbë në thes, vrapimi me vezë në lugë e luga në gojë. Në tërheqjen e litarit i provuan forcat të gjithë; burrat, gratë e vajzat e reja, si dhe fëmijët. Pati mjaft tifozëri dhe inkurajim, nxitje për ekipet përkatëse. Gjithashtu u zhvilua edhe një turnir i vogël shahu. Në këtë garë u angazhuan 16 veta, nga të cilët katër shkuan në finale, ndërsa fitues doli zoti Eqerem Murataj. Vlashi Fili, Bashkim Bërdufi dhe Bujar Gjoka u kujdesën që këto gara të zhvilloheshin sa më mirë, më korrekt e me rregull. Fituesi nderohej me një “trofe” – një shalqi. Dhe nuk ka më mirë se në një ditë vere të hash shalqi nën hije të pemëve. Dikush lozte futboll, dikush volejboll, ndërsa një pjesë shetisnin buzë lumit. Ishte një ditë e bukur e me diell, jo aq e nxehtë dhe lagështia e ajrit e ulët. Ditë tamam për një piknik të këndshëm.
            Është traditë në shkollën tonë që çdo të diel të fundit të çdo muaji i festojmë ditëlindjet e të gjithë atyre nxënësve që e kanë ditëlindjen në muajin përkatës. Meqenëse e diela e piknikut ishte edhe e diela e fundit e qershorit, atëherë e shfrytëzuam rastin që këto ditëlindje t’i festonim gjatë piknikut, sepse siç u përmend më lart, shkollën e kishim mbyllur një javë më parë. Ishin disa nxënës që kishin ditëlindjet në qershor (Drini Hamza, Ema Rama, Klea Hasa, Klajdi Qinami) dhe për ta ishin përgatitur keku dhe dhuratat. Të gjithë kënduan këngën e rastit: “Shumë urime për ju”, shqip dhe anglisht.
            Kjo veprimtari e ngrohtë familjare dhe mjaft shlodhëse vazhdoi gjer në orët e vona të pasditës. Të gjithë u larguan me përshtypjet më të mira për piknikun dhe përgëzuan Këshillin Drejtues të shoqatës për organizimin e mirë dhe punën me plot përkushtim, jo vetëm për piknikun, por për veprimtarinë e gjithëmbarshme të shoqatës.

Mirupafshim në piknikun tjetër, në veprimtaritë tjera të shoqatës!

Ne jemi një popull i fuqishëm!

July 5, 2017 by dgreca

1Kaltrina Hoti

Ne jemi një popull i fuqishëm!

Nga Kaltrina Hoti*/Shqiptarët (dikur Arbër) si emërtim popullor përmenden që nga vitet 1368-1402 (sipas studiuesit Eqrem Çabej) janë një ndër popujt antik të cilët i mbijetuan gjithë kohërat, pasi historikisht dihet që disa popuj u zhdukën. Dihet që Pellazgët janë paraardhës të cilët njerëzimit i dhanë civilizimin e parë Orakullin e Dodonës, më pas i dhanë deklamimin e poezisë pjesë shpirtërore të zbutjes së egërsisë. Shqiptarët dikur Arbër që bartin këto dy emërtime pasi bota na njeh si Alban e vendi Albania që rrjedh nga Arbër që ka ekzistuar edhe një shekull më vonë gjatë sundimit osman. Edhe sot me emrin arbër ekzistojnë shume toponime jo vetëm në Shqipërinë e cunguar, por edhe jashtë shtatit të sajë tregon për një territor shumë të gjerë ku kanë jetuar e vepruar populli ynë. Jo vetëm si Arbër por edhe si Shqiptarë njerëzimit i kemi dhënë shumë personalitete si në shkencë, art, humanizëm… por edhe luftëtar të përmendur në mbrojtje te lirisë e civilizimit gjatë historisë njerëzore. Sot kur bota në saje të lapsit, librit, brushës, daltës ka arrit një civilizim të lart unë mendoj se në mesin tonë as duhet të shqiptohen dhe jo të zënë vend fjalët; “shqiptari nuk bashkohet”, “shqiptarët nuk e mbajnë fjalën, “s’ka mbet besë më”.., etj se këto fjalë janë pjesë e edukimit të kolonizatorëve të vjetër e të rinj. Këto fjalë që bartin një mallkim të huaj për të sjell edhe më tej përçarje dhe ndarje sipas hartave të elaboruara nga armiqtë e shqiptarëve që kanë pjesë të tokave shqiptare. Këto fjalë ne nuk duhet t’i dëgjojmë, e as t’i përdorim nëse vërtetë kemi një qëllim, e qëllimi ynë është ai i atyre që dhanë gjak nga zemra e tyre për mbijetesën e popullit më të lashtë. Fjalët e lartpërmendura janë gurët e armikut që i gjuan në mesin tonë me qëllime dobësimi e pushtimi sa më të lehtë. Sot kur ne kemi kapacitete intelektuale, profesionale, shkence e arti këto dyshime apo ata që po i hedhin në trupin tonë kur flasim për qëllime madhore, kur takohemi për të kuvenduar për pjesët e ndara dhe plagët e trupit Shqipëri, duhet që me butësi t’ua tregojmë derën, e ajo derë do iu mbetet e hapur po të kthehen me mëndje të kthjelltë. Liria kombëtare është ajo që mjekon plagët kombëtare, andaj kërkon një ide madhore (bashkim kombëtar) dhe një shportë ku t’i zbrazim mendimet duke i bërë vetes pyetjet; ku janë kufijtë e tokës tonë ku është Shqipëria Etnike. Unë si të gjithë të tjerët jam e vetëdijshme se këto fjalë janë thënë shumë herë, dhe do thuhen edhe shumë herë, dhe sa më shumë që të thuhen është më mirë, por duhet punë për të hedhur një hap përpara. Duhet një vetëdijesim që të mos e lejojmë murin e armikut mes nesh. Ndoshta na kanë kufizuar apo futur në korniza të ndryshme si njerëz, na i kanë ndarë megjetë mes nesh, por s’duhet harruar se toka jonë asnjëherë nuk ka qenë e ndarë, është lumi ndër dhee ku rrjedh gjaku i heronjve dhe mendimtarëve tonë, dhe ai lum nuk shteret kurrë, ai lum e mban tokën të bashkuar. Do të jemi një, për këtë s’duhet pyetje se dëshmitë janë në themelet tona, në tryezën e Kuvendeve arbërore, në fjalën e shkruar, në pikturën ngjyrosur me brushë e gjak. Përse sot ne duhet të humbim kohë me vetveten, kur duhet të punojmë dhe të mos bëhemi pengesë e asaj që shihet edhe pas shtatë malesh. Të punojmë me të vetmen ide, të bashkojmë mendimet për vepra. Vepra e hijeshon njeriun e kjo veshja. Nuk duhet të kemi turp t’i flasim botës shqip, me këtë gjuhë të kulluar, por së pari duhet të lutemi shqip, të mendojmë shqip e të veprojmë shqip.

* Autorja është vatrane, pjesë e degës në Newbourg, anëtare e Këshillit të Vatrës