Nga Ramiz LUSHAJ – Tiranë/

Z. RAMIZ TAFILAJ, Drejtor i Përgjithshëm i “Gazeta e Alpeve”, ishte i FTUAR NDERI në SHTËPINË e BARDHË, në Uashington D.C., në “Festën e Festave”, për KRISHTLINDJE, ku përshendeti edhe SH.T.Z. Joe BIDEN– President i Shtetve të Bashkuara të Amerikës.

Ky është një vlerësim i lartë dhe nderim i vecantë për “Gazetën e Alpeve”, për Bordin Botues Ndërkombëtar të saj, për Redaksinë e Rrjetin e Kordinatorëve të saj, për lexuesit e saj në Shqipëri e Kosovë, në Malin e Zi e Maqedoninë e Veriut, në Luginën e Preshevës e Sanxhak, në Mërgata Shqiptare në Botë.

Vite më herët, Z. Ramiz Tafilaj, biznesmen, filantrop, botues, veprimtar shoqëror në Amerikë e Kosovë dhe në Ballkanin Perëndimor, është dekoruar nga Presidenti i SHBA për Arritje Jetësore dhe nga Presidenti I Shqipërisë me titullin “Kalorës i Urdhërit të Skënderbeut”, shpallur “Qytetar Nderi” në Vushtrri të Kosovës dhe në Pukë të Shqipërisë, nderuar me tituj/cmime nga Takime/Kuvende të “Gazeta e Alpeve” si “Krenaria e Alpeve Shqiptare” dhe “Mark Krasniqi.

Shtëpia e Bardhë ishte shndërruar në një shtëpi përrallash për Festat e Fundvititme 98 pemë Krishtlindjesh, 72 kurorë dhe rreth 4.5 kilometra fjongo e miliona drita vezulluese në mjediset e saj.

Në Festën e Madhe të Krishtlindjeve në Shtëpinë Bardhë, Z. Ramiz TAFILAJ, ishte i Ftuar Nderi sëbashku me vajzën e tij, Znj. Besa TAFILAJ-PINCHOTTI, Drejtore Ekzekutive e Organizatës së Familjeve të Ushtarakëve të Amerikës (National Military Family Association -NMFA), e cila është një mike e mirë e “Gazeta e Alpeve” dhe ishte e Ftuar Nderi e Pjesmarrëse elitare në “Kuvendin Kombëtar të Alpeve” në Vermosh-Kelmend të Malësisë së Madhe, 31 korrik 2022 (ku u dekorua me Cmimin e Lartë “Elena Gjika”), në Takimi i Tretë Kombëtar i Plavë-Gucisë, 1 gusht 2022, si dhe ka përshendetur me video-mesazh nga Amerika disa Takime/Kuvende, sic ishte edhe “Takimi i Madh i Tiranës” i 12 dhjetorit 2023.

DHE TRIFON XHAGJIKA THA: MË JEPNI NJË TOP T’I BIE KOMITETIT QËNDROR

Nga Visar Zhiti

60 vjet më parë e pushkatuan dhe ishte vetëm 31 vjeç, poet… vrasja ndodhi dy ditë para Krishtlindjes nga një regjim gjakatar ateistësh, pa besuar kurrë se mund të kishte dhe ringjallje…

Poeti i pushkatuar Trifon Xhagjika

“Më jepni një top, t’i bie Komitetit Qendror, sistemit tuaj!…” Këto ishin fjalët e fundit të tij, që po trondisnin trupin gjykues. I pandehuri nuk po kërkonte mëshirë, siç dhe u pëlqente sundimtarëve, që të ndjeheshin të gjithëfuqishëm, gjysmë perëndi, si emblema të dhunës me sopatë në dorë, që drithëronin botën. Jo vetëm që s’kishte kërkuar mëshirë, po kishte kërkuar një top…

– Është artilier…

– Ashtu?…

– Po, po… dhe poet…

– E dëgjove, e do topin që t’i bjerë Partisë, Komitetit Qëndror…

– …ta shëmbë me gjithë ata brënda, udhëheqjen e lavdishme….

– Qënka i çmëndur… kam frikë…

– Se mos duhet t’i kërkojmë ne atij mëshirë…

Në sallë arritën dhe dy vëllezërit e të pandehurit, sapo qe dhënë dënimi me pushkatim. U panë sy më sy…

– Kokën lart, siç e do nderi i Xhagjikëve! – thirri një nga vëllezërit, më i madhi, Ylli. Po ku është liria? – pëshpëritej gjithandej jashtë sallës së gjyqit, siç kishte thirrur që sapo ishte dënuar me pushkatim. Policët po futnin për në makinë, duke e mbajtur nga krahët fort, egërsisht dhe me një lloj adhurimimi të frikshëm, Ç’qenkësh ky kështu?!

Dimër i keq. Dhjetor, 1963. Data 23. E pushkatojne natën… ku-ku?… Dhe pas dy ditësh do të mund të festohej Krishlindja, aq sa lejohej? Dhe pas një jave Viti i Ri, nëse do të vinte… ?

Poeti Trifon Xhagjika

(1932 – 1963)

U lind në Peshtan të Tepelenës, në pranverë, në prillin e dashurisë, siç thotë kënga popullore, në datën 20, në vitin 1932. Familja e tij u shpërngul në Tiranë, në kohë e pushtimit italian në po atë vit, kur në një lagje diku themelohej në ilegalitet Partia Komuniste, ajo që do të sundonte dhunshëm duke pushkatuar dhe poetë.

Pasi përfundoi studimet në Shkollën Normale të Elbasanit, në fillim të viteve 50 u diplomua për oficer i artilerisë kundërajrore dhe për disa vite punoi si oficer në një repart ushtarak në Rrapin e Treshit në Tiranë. Kreu një kurs për Gazetari e Histori, këmbënguli, sepse donte të vazhdonte fakultetin për Letërsi.

Boton poezi nëpër gazeta dhe tërheq vëmëndjen e lexuesve e të poetëve të tjerë… E kalojnë me punë në Ministrinë e Mbrojtjes, fillimisht si redaktor në sektorin e botimeve dhe rregulloreve e më vonë në gazetën “Luftëtari”.

Në vitin 1959 i përmblodhi poezitë e tij në një libërth hollak dhe nën kujdesin e kritikut avangardist Drago Siliqi i boton me titullin “Gjurmët”, ku ndihej romantiku dhe rebeli, që seç kërkonte. Gjithsesi është gjurma e tij e parë.

Mjaft nga ato poezi u bënë dhe këngë, madje dhe himnin e shkollës së tij ai e shkroi, kompozim i K. Trakos, dhe do ta këndonin breza të tërë studentësh me uniformë, edhe kur ai s’ishte më..

Sipas rrëfimeve të motrës së tij, “Trifoni kishte ndryshuar kohëve të fundit”, para arrestimit, kuptohet, ishte bërë më i vrenjtur, i shkonte, se vishej dhe bukur, kur dilte civil, Linën, asaj që i kishte kushtuar qindra vargje, e donte siç dinte të donte ai, por po rrinte gjithnjë e më shumë me ata, të pa kënaqurit me sistemin, siç thuhej atëhere, me ata që flisnin kundër, me ata që donin… të arratiseshin. “Njërit prej tyre i gjeti një kamerdare të madhe, që ngjallte dyshime se përse e doje, ia mori një kushëriri dhe e përcolli vetë atë që do të ikte andej nga Liqeni i Pogradecit. Vuante me ata që ishin ndarë me gratë e tyre ruse mbas prishjes me Bashkimin Sovjetik dhe i ndihmonte që të bashkoheshin me to… të arratiseshin…

Në gjyq e akuzuan për agjitacion dhe propagandë kundër shtetit dhe… për terror. Terror po bënin ata vetë, gjyqi, shteti, partia. Gjithsesi shpëtim nuk do të kishte… Shkak ishin dhe poezitë e tij të pa botuara, ato kundër… Dhe nuk u pa më…

Dhe do të përhapej lajmi gjithandej, në redaksitë e gazetave, në kafenetë ku shkonin shkrimtarë, gazetarë, etj, se atë… kë?… atë që ngjante me Lermontovin, poet ushtarak, që qeshte aq çíltër dhe i shkëlqenin sytë?… e kishin pushkatuar… Ku?… Pse? Ishin grup…

…andej nga liqeni i Pogradecit, në zona të dyshimta, u kapën në përpjekje për t’u arratisur. I denoncuan shoferët e rrugës, i priste një major me çantë shpine, sipas Shërbimeve Sekrete. Ja emrat e grupit, dy vëllezërit Thoma dhe Stavri Rafaeli, dy gazetarët Vangjel Lezho dhe Fadil Kokomani, por dhe Robert Vullkani, botues e përkthyes, si dhe një tjetër shok i tyre, Franko Sara e bashkë me ta, poeti Trifon Xhagjika.

Të parin dhe të fundit i pushkatuan, të dy ushtarakë, kur në të vërtetë, ky i dyti nuk donte të arratisej, të paktën asaj herë me ata.

Këto të dhëna janë sipas Dosjes që ka hapur gazetari Mero Baze. Trifoni ishte më antikomunisti dhe pro përendimori, dhe, nëse do te vendoste të ikte, do të arratisej për në Itali, shkruan M. B.

Grupin, siç e kemi parë, e përbënin intelektualë të njohur, të letrave dhe të muzikës, ushtarakë, një pjesë e tyre kishin studiuar në Bashkimin Sovjetik e në vende të tjera socialiste, kishin dhe gratë të huaja, ruse, hungareze, të rrezikshme pas prishjes së marrdhënieve me ato vende. Trifoni i kishte pajisur me mjetet që do të duheshin për arratisje.

Trifoni ndërkaq kishte botuar një libër. E lehtësonte apo e rëndonte ajo gjendjen e tij? Në dosje do të ishin poezi të tij, disidente, armiqësore, të guximshme deri në tmerr ashtu si traktet që kishin shpërndarë. Të tjerët e grupit, që i lanë gjallë, do t’u jepnin dënime të rënda dhe do të çoheshin burgjeve për t’i pushkatuar më vonë.

* * *

Kur unë vajta në burgun e Spaçit, gjeta një gjendje të rëndë në kamp, të përzishme që ndihej që në ajër, të gjithë të burgosurit më dukeshin si me një plagë plumbi, që e zinin me dorë për të mos u rrjedhur i gjithë gjaku. Ishin pushkatuar dy bashkëvuajtës, gazetarët Fadil Kokomani dhe Vangjel Lezho, se kishin dërguar një letër në Komitetin Qendror kundër Enverit. Bashkë me ta ishte pushkatuar dhe i burgosuri tjetër Xhelal Koprenca, pro perëndimor. Bashkëvuajtësi im, Astrit Xhaferri, me të cilin u bëmë miq në Spaç, më tregonte se e kishte njohur Trifon Xhagjikën, i fliste për guximin e poesisë, edhe për gjuhën e saj, fjala duhet gjetur në vuajtjen e popullit, u thoshte.

* * *

Dorëshkrim i Trifon Xhagjikës

Punoja në gazetën e parë opozitare. Kishte rënë Muri i Berlinit dhe pllakat e tij të betonta sikur na kishin zënë nën vete dhe ne po dilnim me mundim.

Ishim ballë për ballë dy të dalë nga burgjet, unë dhe Ylli, vëllai i Trifonit, ai që kishte thirrur në sallën e gjyqit: “Kokën lart!” dhe gjykatesit urdhëruan t’i hidheshin hekurat dhe atij.

Poezitë mbi tryezë. fërgëllonin dritshëm. Po përlotesha edhe unë pas Yllit…

E pashë Atdheun lakuriq,

(vetëm pa miq e shokë)

mundohej të këpuste një degë dafinë

nga lavdia e shekujve.

Atdheun e dija të uritur,

por sa i vogël qenka!

Asnjë degë nuk e këpuste dot.

E mora për dore,

ta rrit në zemrën time…

Vëllezër,

Po e kërkuat Atdheun,

e kam unë.

Ndihmomëni të qesh.

Ndihmomëni të gëzoj!

Atdheu është lakuriq!

1963

Këto poezi Trifoni recitoi dhe në gjyqin e tij, kur i dhanë dënimin me vdekje. Atë vit e kishte shkruar Gjithë dhimbje dhe forcë. Atdheun që e merr për dore për ta rritur në zemer, ndërsa atdheu po e vriste. Që po ta kërkonin atdheun e humbur, e kishte ai. Ku? Nën dhe? Vaj dhe thirrje dhe testament të tillë nuk kishte patur poezia e re shqipe.

U tronditën dhe ata që e dëgjuan jashtë, të recituar në një takim poetësh në Itali, në një kështjellë në Bari, ua dhashë unë të përkthyer.

“Atdheu është lakuriq”, me këtë titull vendosëm të botonim librin e tij me vjersha, të parin pas rënies së diktaturës, do ta përgatitte poeti Xhevahir Spahiu, ndërsa liriku Jorgo Bllaci dhe unë, ish-të burgosur, bëmë dhe redaktorin, se punonim së bashku në shtëpinë botuese “Naim Frashëri”, aty ku kishte nisur dënimi im. Donim t’i ishim pranë Trifonit, të ringjallnim sado pak diçka nga martirizimi i tij heroik.

Libri i parë i Trifon Xhagjikës,

i botiar postume, pas rënies së komunizmiti

Po ku është varri i tij? Bashkë me lulet t’i çonim dhe librin e ri Balta s’tregon asgjë. Veç libri, ama, vërtet kishte vezullime të mermerit… Ndiheshim të lumtur që e botuam. Po ç’lumturi zeza! Dhe do të gjendeshin poezi të tjera, duhej botimi tjetër. Ylli më kërkonte në gazetat, ku bashkëpunoja.në Tiranë. Se kush i tha që s’jam. Donin që unë të mos isha. Po Trifoni Xhagjika tani u duhej më shumë të tjerëve, jo vetëm neve, që vinim nga burgjet, që dhe ishim pushkatuar me të, sado pak. Dhe doli “Poezia” e tij e plotë, në shekullin e ri dhe mijëvjeçarin e ri.

Shqipëria ka nevojë për guximin dhe ëndrrën e tij.

`Miq!

Dëgjoni trokëllimat e kalit

të harbuar?

Jam unë!

Poeti spanjoll Garsia Lorka po vinte kështu? Po dhe atë “si një Krisht mes hajdutësh në Granada e vranë – thotë Ernesto Sabata. – Krim i urryer, simbol i kësaj bote, e cila pas çrrënosjes së poezisë, lartësoi në vend të saj vrazhdësinë dhe frikën”

Jo, po guxonte të vinte i pushkatuari tjetër, Xhagjika ynë. Nuk paskan të njëjtë vetëm fundin tragjik por edhe kalin e poezisë. Trifon Xhagjika ecën dhe reciton. Ja, fundi i poemës së tij, “Këngë e verbër”, kushtuar Republikës:

Ç’të të këndoj më? Trishtimi po më mbyt.

Lodhja dorën ma përshkon.

Por tërbimin nuk e ndal dot.

Jo!

Nuk mundem të të fal.

Gjuha m’u zgjidh.

Vramë po të duash.

Në netët e tua të gjakosura

do të dëgjosh zërin tim:

“Të urrej o Republikë,

lavire e zotërve gjakprishur!”

Prill 1962

Vramë po të duash!!! O Zot, e dinte ç’bënte! Mbas një viti do ta pushkonin.

Në vendlindje, në Peshtan, vendosën një bust të tij.miqtë e rinj të pasvdekjes. Por ai duhet të jetë kudo, në kujtesë, në kryeqytetin e dhimbjes, në poezi…

Dr. Dritan Demiraj/

Përdorimi i jashtëzakonshëm jo porpocional i forcave ajrore, tankeve dhe artilerisë së rëndë, targetimi i rreth 50.000 objektivave në territorin më të banuar të globit ka sjelle shkaterrimin e pjesshem te 253.000 banesave, shkaterrimin e plote te 52.000 banesave, shkaterrimin e 194 xhamive, kishave, demtimin e 270 shkollave dhe vrasjen e 60 gazetareve, duke tejkaluar ndjeshem kushtet e vetmbrojtjes.

Vrasja dhe plagosja e me shume se 92.000 shtetasve kryesisht femije, gra dhe te moshuar eshte jo vetem i papranueshem por edhe i denueshem dhe krejtesisht i pajustifikueshem, duke tejkaluar dhe dhunuar te gjitha ligjet dhe konventat nderkombetare.

E njejta gje mund te thuhet edhe per Hamasin. Sulmet me raketa ne territorin e Izraelit kunder popullsise civile jane te papranueshme dhe nuk ndihmojne ne arritjen e armepushimit.

Shkaterrimi i infrastruktures ne kete sasi kerkon ndryshimin e taktikave te luftes nga ushtria e Izraelit, pasi keto operacione po kundershtohen si asnjehere me pare nga gjithe komuniteti nderkombetar.

Nderkohe Hamasi duhet urgjentisht te liroje pengjet dhe fillimi i negociatave midis Katarit dhe Shefit te Mosadit na jep shprese per permbushjen e kesaj kerkese.

Cila do te jete e ardhmja e kryeministrit Netanjahu, pse u vrane pengjet izraelite nga ushtria, intensifikimi i dhunes se koloneve ne Bregun Perendimor dhe pergjigjet e disa pyetjeve te tjera mund ti gjeni ne kete interviste.

Urojme dhe lutemi qe ky konflikt te perfundoje sa me shpejt dhe qe ngjarje si ato te dates 7 Tetor dhe te atyre qe vazhduan per rrjedhoje te mos perseriten me asnjehere.

Zgjidhja e vetme e ketij konflikti eshte permes zgjidhjes politike, historia ka treguar se asnje konflikt nuk eshte zgjidhur nepermjet perdorimit te forces.

Zgjidhja e vetme eshte krijimi i shtetit te Palestines dhe largimi i tyre njehere e pergjithmone nga perdorimi i sulmeve dhe i dhunes kunder Izraelit.

Avansim i shpejt profesional në fushën ushtarake i Liridon Ahmetgjekajt

*Këto ditë Liridoni mori graden e Majorit në Ushtrinë suedeze dhe gjykuar sipas punës dhe aftësisë që po tregon e dëshmon për çdo ditë karriera e tij në këtë fushë është e ndritur.

Nga XHAVIT ÇITAKU

Të rinjtë shqiptarë kudo në Suedi, me kënaqësinë më të madhe, me emocion e entuziazëm të veçantë, duke u dalluar edhe nga kolegët sudez, në mënyrë të mrekullueshme po realizojnë ëndrrën e prindërve, por edhe të tyren për t’u bërë mjek, inxhinier, jurist, ekonomist, regjisor, artist, ushtarak e profesione të tjera të ndryshme e të rëndësishme.

Njëri ndër ta është edhe Liridon Ahmetgjekaj, i cili ka prejardhje nga komuna e Klinës, Republika e Kosovës. Ai është djali i Osman Ahmetgjekajt, veprimtar i shquar i çështjes kombëtare, veteran i arsimit dhe sekretar shumë vjeçar në Lidhjen e Arsimtarëve Shqiptarë “Naim Frashëri”-Dega në Suedi.

I dashuruar në profesionin e ushtarakut

Rrugën e jetës dhe të suksesit që filloi ta ndjek ky i ri nuk ishte e lehtë. Ai kishte ënderruar që në fëmijëri në profesionin e ushtarakut dhe ashtu në heshtje kishte shpërfaqur vendosshmerinë e tij se këtu e ka përspektiven dhe se në këtë fushë do të përqendrohet në të ardhmën. Pra, për të arritur suksesin e synuar u kërkua mund, punë, lodhje, por edhe sakrifica. Liridoni e kuptoj se edukimi i vazhdueshëm nuk është vetëm opsion, por edhe domosdoshmëri e kohës në të cilën po jetojmë. Kështu, pas kryerjes së shërbimit ushtarak, i cili nuk është obligativ në Suedi, ai ndjeki kurset e nevojshme në fushën e mbrojtjes dhe atyre ushtarake, të cilat i kreu me sukses të plot. Me të përfunduar të këtyre kurseve, Liridoni fillon karrierën e tij në Ushtrinë Suedeze, duke u treguar si një ushtarak i talentuar dhe i aftë për t’i kryer me përgjegjësi të gjtha detyrat dhe obligimet e parashtruara. Zatën, në saje të punës profesionale që tregoi në vazhdimësi, Liridoni arriti që këto ditë të marrë graden e Majorit, pozitë kjo mjaft e lartë në hierarkin e Ushtrinë të këtij shteti skandinav. Për këtë arritje jo vetëm Liridoni dhe prindërit, por edhe i tërë komuniteti shqiptar në Suedi ndihet krenar.

Do theksuar se Liridon Ahmetgjekaj me aftësitë e tij të dëshmuara, dy herë nga gjashtë muaj ka shërbyer në kudër të KFOR-it suedez në Kampin Viktoria në Kosovë si dhe në disa shtete të tjera të botës. Duke vlerësuar nivelin e lartë të përgatitjes dhe talentin për të udhëhequr e organizuar mirë ushtarët suedez si dhe moshën e tij të re,është 35 vjeçar, lirshëm mund të konstatohet se Liridonin e presin ditë të mirë të karrierës në këtë fushë me plot sfida, sidomos në këtë kohë kur po ballafaqohemi me rrezikun e destabilizimit të paqës e sigurisë në nivel global.

Pamje nga ceremonia e avansimit në graden Major të Liridon Ahmetgjekajt.