Nga FuatMemelli-Boston

Sot më 6 tetor mbushet një vit që ndrroi jetë Mitropolit Ilia Ketri, një nga figurat më të shquara përfaqësuesve të fesë orthodokse të shqiptarëve të Amerikës.  Ai shërbeu me përkushtim për rreth 60 vjet duke propaganduar besimin në Zot, mësimet e Krishtit, për paqe dhe dashuri mes njerëzve. Për disa vjet ishte kryefetar i Kishës Orthodokse Shqiptare në Amerikë dhe Kanada. Prindërit e tij ishin me origjinë nga Sinica e Devollit por kishin ardhur herët në Amerikë. Këtu lindi, u rit dhe u shkollua Ilia. Për figurën e tij është shkruar disa herë. Në këtë përvjetor mendova të sjell këndvështrimin të disa besimtarëve, por për të mund të flisnin të gjithë ata (o) që e kanë njohur. Desha të theksoj se sot në Sinicë në nderim të figurës së tij u mboll një bli.

Niko Dako, Boston

Hirësi Ilia Ketri është një figurë e rrallë me vlera të gjithanëshme, jo vetëm në aspektin fetar, por edhe njerëzor e patriotik. Ai vërtet kishte lindur në Amerikë dhe fizikisht kishte jetuar larg Shqipërisë, por e ndjente afër Atdheun e të parëve. Ai e fliste bukur gjuhën shqipe, njëlloj si ne që kishim lindur dhe ishim rritur në Shqipëri. Në predikimet që bënte, i trajtonte problemet fetare e filozofike në aspektin human dhe predikonte dashurinë për njerëzit. Fliste ngadalë dhe me zërin e tij kumbues i bënte për  vete besimtarët. Duke e dashur megjithë shpirt Shqipërinë dhe shqiptarët, herë pas here në kishën Shën Trinia në Boston ku ai shërbente ,bëhej nismëtar për organizimin e disa veprimtarive siç ishte ajo për 550 vjetorin e ndarjes nga jeta të Skëndërbeut, të ndarjes nga jeta të Dritëro Agollit, etj. Ndjenja e tij patriotike spikaste edhe në këngët që zgjidhte për të kënduar sa herë mblidheshim në sebepe të ndryshme, ose pas meshës kur nuk kishte të ndara.

Elena Kero, Boston

Hirësi Ilia ishte si një baba, jo vetëm për mua por edhe për shumë besimtarë të tjerë. Bisedat me të të ngrohnin zemrën dhe të përtërinin besimin në Zot. Mitropolit Ilia Ketri ishte një klerik i palodhur, një At shpirtëror i pashoq, i përkushtuar  dhe i duruar. Pavarësisht moshës, ai nuk nguronte të udhëtonte me orë të tëra për të qenë i pranishëm në pagëzime, kurorëzime apo ngushëllime, për t’iu gjendur pranë bashkëkombasve të tij.Tek ai gjeje mbështetjen, qetësinë, dhembshurinë, thellësinë e mendimeve, kurajën dhe humorin. Hirësia ishte gjithnjë i interesuar për zhvillimet e kishës dhe sidomos  për  Shqipërinë dhe për ngjarjet politike, ekonomike e shoqërore të saj. Ndodhej gjithnjë pranë shqiptarëve dhe kudo kur i ndeshte, i befasonte me shqipen e tij të saktë dhe me njohuritë e shumta që kishte mbi Shqipërinë, gjuhën, kulturën dhe traditat shqiptare. Jam e bindur se pavarësisht se i larguar nga kjo jetë, prania e tij shpirtërore do të mbetet përjetësisht e gjallë mes nesh, mes besimtarëve dhe atyre që patën fatin ta njihnin e të fjalosnin me të në mbarë komunitetin shqiptar.
 Gjergji Nini,  Boston
Ilia  Ketri ishte njeri i rrallë. Ishim të privilegjuar ne besimtarët kishës Shën Trinia në Boston ku shërbeu disa vjet me rradhë. Ai interesohej për problemet e gjithë komunitetit, jo vetëm të orthodoksëve.Disa emigrantë nuk dinin anglisht, por ai na fliste në gjuhën e nënës. Ai dinte edhe gjuhë të tjera por fjalët e tij në gjuhën shqipe, na ngjisnin në shpirt të gjithëve. Ndarja nga jeta e tij na la një boshllëk të gjithëve që do kohë të plotësohet.
 Perikli Pano, Korçë
Po kujtoj vetëm disa momente që më kanë mbetur në kujtesë  nga ardhja e tij në fshatin tonë Sinicë,  nga e kishin origjinën prindërit e tij. Ishte fillimi i viteve 1990 kur ai kishte ardhur si drejtues i shkollës të përgatitjes së priftërinjve të rinj në Shën Avlash të Durrësit. Në një nga këto ditë vjen në Sinicë te shtëpia jonë, pasi nënën e tij babaj e kishte kushërirë. Në bisedë e sipër fshatarët filluan të flisnin për politikë.  Kjo nuk i pëlqeu.Unë isha pranë tij dhe më thotë: “Merja një kënge.” Unë ja mora dhe ndryshoi atmosfera. Pas  ca kohe biseda kaloi përsëri te politika. Ai përsëri më thotë: “Merja edhe një herë.” Ja mora dhe ndryshoi atmosfera. Hirësi Ilia i kishte shumë qef këngët shqiptare. Më kujtohet që kënga e parë që ja merte, ishte ajo me titull “ Ku kullosin shqerkat”, ku thuhej: O kullosin shqerkat, sa bukuri/Në malet tona, këtu në Shqipëri, etj. Ka ardhur disa herë në Sinicë si për shëmbull kur u rindërtua kisha e Shën Thanasit. Për të shkuar aty majë një kodre ku ndodhet kjo kishë, kishte hipur  mbi një kalë që ngjante si te filmi “Udha e shkronjave”. Ka ardhur gjithashtu në ditën e Shën Kollit që festohet më 20 Maj, etj.
 Petrit Alibej, kryetar i Shoqërisë “Besa-Besën” Boston
Kam plot kujtime për Ilia Ketrin por po ndalem vetëm në një, atë ditë kur shkuam për të vizituar “Vatrën “ në New York. Megjithëse ishte situatë e rëndë koviti, sapo i shfaqa këtë mendim tha:” Do vij pa tjetër, pasi nuk kam qënë asnjëherë!”U nisëm katër veta: ai, Aleko Dhima, Guri Stefani dhe unë. Na priti kryetari i Vatrës Elmi Berisha dhe pëfaqësues të tjerë saj. U gëzua shumë nga kjo vizitë e pritja që ju bë dhe ndër të tjera në fjalën e tij, tha:” Si kryefetar i Kishës Orthodokse Shqiptare në Amerikë dhe Kanada, jam tepër i emocionuar  që bëj këtë vizitë për herë të parë në “Vatër” , një emër i madh që nderon komunitetin shqiptar kudo në Botë. Jam i emocionuar gjithashtu që në këtë sallë shoh fotografitë e vatranëve që u dalluan për patriotizëm, për punën dhe sakrificat që bënë. Ne jemi këtu sot falë sakrificave që bënë paraardhësve tanë.Veprimtaria e “Vatrës” ka ndikuar jashtëzakonisht shumë për zhvillimin e kombit shqiptar. Ne përfaqësuesit e kishës duhet të punojmë çdo ditë që meshën ta bëjmë në shqip, që çdo kishë të ketë prift shqiptar, të mësojmë gjuhën e nënës, historinë dhe kulturën e kombit shqiptar.Perëndia më ka bekuar me prindër që më më mësuan shqip, me besim  te Zoti dhe me shpirtin patriotik. “

SHBA

Tetor 2023 /

E ftuar nga TV – Zëri i Amerikës, Kandiq flet edhe për vrasjen nga makineria serbe e tre vëllezërve Ylli, Agron dhe Mehmet Bytyqi, ku sipas saj vendimi për rrëmbimin dhe ekzekutimin e tre Heronjve shqiptaro – amerikan erdhi nga Beogradi, krahas aktivistes Kandiq gjatë këtij emisioni i ftuar ishte edhe vëllai i tre Heronjve, Fatos Bytyqi.

Organizata e Gruas “Shpresë & Paqe” në SHBA përkrah aktivisten e të drejtave të njeriut Natasha Kandiq, e cila disa ditë më parë u përball me avokatin e Ratko Malldiq në pallatin e Drejtësisë në Beograd, nën akuzën për shpifje në Beograd sepse mbrojti shqiptarët. Ndërkohë që sipas gazetës Telegrafi, Vuçiç ka pranuar që Radoiçiç ishte në grupin terrorist që vrau oficerin e policisë së Kosovës në Banjske të Zveçanit. Natasha Kandiq, ka ngritur zërin për të drejtat e njeriut ndaj kirmeve serbe në Kosovë, duke sakrifikuar jetën e saj, prandaj edhe Organizata “Shpresë & Paqe” që angazhohet për të drejtat e gruas dhe fëmijëve në SHBA, vlerëson e përkrah humanisten dhe shkrimtaren Natasha Kandiq për quximin e saj dhe dëshmitë e saj të vërteta në mbrojtje të shqiptarëve për krimet serbe në Kosovë në Gjykatën Ndërkombëtare të Hagës. Për hartimin e kësaj letre ne u bazuam tek shtypi shqiptar si Tv- Zëri i Amerikës, Voal.ch, gazeta Telegrafi, Wikipedia, Ballkanweb.com, etj.

Aktivistja serbe e të drejtave të njeriut në Kosovë dhe Jugosllavi, Natasha Kandiq, të cilën ish kongresmeni amerikan Eliot Engell dhe senatori Roger Viker në vitin 2018 e propozuan për Çmimin Nobël për Paqen është themeluese e Fondit për të Drejtën Humanitare. Kandiq ka deklaruar se i ka parë vetë krimet serbe në Kosovë dhe ka folur për bombardimet dhe luftën në Kosovë. Pak kohë pas bombardimeve të NATO-s më 25 mars, afër orës dy të mëngjesit i kishte telefonuar juristja dhe ish deputetja e Kuvendit të Kosovës Nekibe Kelmendi, i cila i tha se policia kishte hyrë në banesën e tyre dhe i kishte marrë bashkëshortin (avokat shumë i njohur në Kosovë) dhe dy djemtë e tyre. Këtë bisedë thotë ajo për mediat shqiptare nuk do ta harroj kurrë. Një ditë më pas janë gjetur pa jetë trupat e avokatit Bajram Kelmendi dhe dy djemve pranë një pike karburanti në dalje të Prishtinës. 

E ftuar nga TV – Zëri i Amerikës, Kandiq flet edhe për vrasjen nga makineria serbe e tre vëllezërve Ylli, Agron dhe Mehmet Bytyqi, ku sipas saj vendimi për rrëmbimin dhe ekzekutimin e tre Heronjve shqiptaro – amerikan erdhi nga Beogradi, krahas aktivistes Kandiq gjatë këtij emisioni i ftuar ishte edhe vëllai i tre Heronjve, Fatos Bytyqi.

Kandiq e kishte denoncuar këtë krim në polici, këta të fundit i thanë se kanë nisur hetimet. Por ky ishte vetëm maskim i këtij krimi ka thënë aktivistja Kandiq, sepse sipas saj nuk ka pasur asnjë hetim. Nekibe Kelmendi u nda nga jeta në vitin 2011, e cila nuk i njohu dot drejtëpërsëdrejti autorët e atij krimi, e bija vijon edhe sot për të gjetur të vërtetën, por asnjë lajm rreth kësaj ngjarje të rëndë. Fondacioni që themeloi Natasha Kandiq po kërkon edhe rreth këtij krimi, por pa sukses. 

Natasha Kandiq ka qenë një ndër të rrallat në Beograd që ka mbështetur ndërhyrjen e NATO-s në vitin 1999, ajo ka mbështetur hapur edhe Pavarësinë e Kosovës. Në Shkurt të vitit 2008 ishte e ftuara e vetme nga Serbia në Kuvendin e Kosovës në ceremoninë e shpalljes së Pavarësisë. Fondi për të Drejtën Humanitare është themeluar në vitin 1992 dhe qëllimi kryesor i tij është dokumentimi i krimeve dhe shkeljes së të drejtave të njeriut në Serbi, atje ku ka grupe etnike – shqiptare, në Kosovë dhe myslimanët në Sanxhak. Dëshmitë që ka mbledhur ky fondacion kanë qenë ndër dëshmitë kryesore në proçeset e Tribunalit të Hagës për krime lufte në ish – Jugoslavi. 

Ku me anë të video-ve që ka paraqitur në Tribunaln e Hagës, ka hedhur dritë edhe mbi krimet e ushtrisë serbe në masakrën e Srebrenicës. Një zyrë e këtij fondacioni është hapur edhe në Prishtinë në vitin 1996. Qysh në fillim të viteve 1990 ajo ka dokumentuar dhe protestuar kundër krimeve serbe midis periudhës 1991 dhe 1999 duke përfshirë torturën, përdhunimin dhe vrasjet. Sipas revistës Businessweek, puna e saj nxiti urrejtje tek serbët dhe drejtuesit ushtarakë në rajon, por fitoi admirimin e shumë mbrojtësve të të drejtave njerëzore në botë. Për aktivitetin e saj humanitar Natasha Kandiq është dekoruar me shumë Çmime e Tituj Ndërkombëtarë, Në nëntor të vitit 2012 Insttuti Kosovar i Paqes i ndau Çmimin për “Paqen”. (h & p)

Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani, priti në takim komandantin e KFOR-it, gjeneral major Angelo Michele Ristuccia dhe shefin EULEX-it, gjeneral major Giovanni Pietro Barbano.

Në takim u diskutua lidhur me zhvillimet e fundit lidhur me sigurinë në Kosovë dhe me theks të veçantë ne veri dhe në vijen kufitare me Serbinë.

Presidentja Osmani falënderoi komandantin e KFOR-it dhe shefin e EULEX-it për bashkërendimin dhe bashkëpunimin e afërt me institucionet e sigurisë të Republikës së Kosovës. Në këtë kontekst, ajo mirëpriti vendimin e NATO-s per te shtuar numrin e ushtareve në kuadër të KFOR-it si sinjal i qartë ndaj Serbisë që të heq dorë nga destabilizimi dhe rrezikimi i sigurisë në Kosovë.

Presidentja Osmani theksoi se: Kosova mbetet e palëkundur në përkushtimin e saj që sfidat aktuale të sigurisë t`i tejkalojë me partnerët dhe aleatët ndërkombëtarë.

Nga Albert Vataj/

Asht ai emër, ai za, ai kushtim që vjen dhe rivjen te sekush prej nesh, për të dëshmu, për të kremtu, për të ysht e me zgju prej thellë, nër ne, vullnesën njerëzore. Po atë forcë, të cilës i duhet dhan krahë sa herë që qiejt kërkojnë fluturimin, i duhet dhan këmbë t’forta e kivet, sa her i duhet me mposht mitin antik të Sizifit, i duhet dhan zemër e zjarr sa her koha prêt me padurim ngulmin e asaj hazdisje.

E qe besa i duhet dhanë tançka Migjeni i madhe dha në ato pak vite të zorshme jetë, në atmot të hoveve të mëdha, ndryshimeve të potershme e shumëçkasë tjetër që thepiste shtegun përnga kalonte kalvari i të përditshmes së asokohëshme e të tashmes, domosdo.

Kurrkush tjetër nuk ka mujt me mbetun në letërsinë shqipe i fuqishëm, vërshues, kushtrues e panikndjellës si Migjeni, si vargu i tij, e shkulmi i tij i zashëm i brendisë gufuese n’vedvedi.

Jo të gjithë munden me mbet “përdhunshëm”, siç ka mujt me met vetëm ai, në gjinin e visareve, e me u përkund në përjetësi, si jeta prej nga ne marrim mëkimin e kungimit, nervin e vetëtimës, turrin e stuhisë, thellësinë e të pambarimtes, e bekimin e Zotit, atij etern e atij tokësor.

Megjithë se regjimet nuk reshtën së anatemuari kryeveprën që skaliti me rrufe e zemëratë, zanin buçitës të revoltës që mruni në britma dhe dhimba, ai asht si atmot e tash, po kaq i magjishëm me vargun të farkëtuar në shpirtin e mraztë e trupin delikat, në zemrën e Vezuvtë e shëndetin e stërkequn.

Çfarëdo që është rrekun për me përplotësu mitiken e penës vetëtitëse të Migjenit, e mangët metet, e paplotsume shkon rrëshqan, ndërsa vargu i tij tingllon si pslam i një libri t’shenjtnum ndër jetë njerëzish, toksorësh t’dhanun me mish e me shpirt dashnis e dijes, krenis e kumtimit. E pamujtin orvatet çdo ngut e ngulm, për me e sos n’nji imazh apo n’nji përfytyrim, qi nuk len tjetërçka me hy n’te si nji nevoj përsosjeje, ndërsa zani i zashëm i shpirtit të tij, gurrueshëm cyt ndër t’hovshme ngulme për me mujt me zotnue t’tashmen e përgjithmonshme të të drejtës së gjithkujt me ken dhe me u ndi Zot i fatit t’vet.

Britma i atij zani dhe paqtia e asaj hukame qi përtrini jetën e fikun prej shtërzimit e zorit, idhnimit dhe hekave, janë si nji predikim, si një udhëprimje e nji dishtrimi t’hyjshëm qi nxinet për me premtue besim e me dëbu t’keqen, shpirtit me i dhanë gajret, dritë me shpërthy ku terri s’ka mëshirë për kurrçka tue përly, e mirësi me mëku ku skamja ngërthen thonjt n’kurme t’shterruna.

Migjeni, ai shtat i drobitun prej s’munjet, ai shpirt i shterrun dihamsh e dhimbjesh qi koha i’a mylmeu me trazim e pezëm, mujti me jetu njaq pak dhe diti me na dhan njaq shumë, ndoshta gjithçka që kishte z’brendshmi, ndoshta tançka qi na e meritonim.

Ai erdhi si një misionar. Nuk pruni asnji dogmë me vedi. Nuk mëtoi asnji skizëm. Nuk \thirri në këndimin e vet gjëmues asnji forcë supreme. Krejt ç’ka përbani kacafytjen prej ngadhnjyesi ishte njaq toksore, sa gjithçka tjetër qi erdhi e xuni vend si kumtimet e një premtimi. Ju desht me ik, ndoshta përdhunshëm, por pa i marrë me vedi në amshim kurrgja veç shtatin e shterrun ligshtimit e eshtnat e grryeme prej kujës. Krejtçka tjetër qi u ngjiz, u rrit e u hyjnizue me te, mujti me met nër ne, jo vetëm si nji amanet por edhe si një parathanje e nji të tashme qi idhnushëm përsëritet e bahet nji e ardhme fatkeqe, n’se nuk ka “nji grusht t’fuqishëm” qi nuk e godet.

Prej penës së tij, prej andjes dhe zemrës, kaq shumë të dhanun ligshtimit, ai skaliti me zjarm rrufeje vargje dhe strofa, poezi dhe himne, t’cillat kan met urdhnuese e kushtrus në vetëdijen e brezave. E kush erdhi këso jete e u mëkue prej kësaj fryme të shenjtë, e nuk u ba një zelltar i përkushtuem i këtij shenjtori, këtij besimi, kësaj force përtrimjet, këtij shkasi motivimesh t’epërme e ngulmesh t’zjarmta.

Historia, e bashkë me të, kujtesa jonë kolektive, pak e sëmbueme prej pushtetesh e poshtnimit, dogmash e demagogjishë, dhanun babzish e shterrimit, skllavnumun harbimit e hazdisë, ka dëshmu, noshta edhe me përdhuni, se kush duhet me met, edhe jo vetëm me met, por me e pa ndërsa rrin e rritet përplot hir dhe madhështi në panteonin e vlerave dhe kumteve. Për me e pa e çmue si një dishepull të një urdhnese t’shëlbyeme ndër shpirtna t’dlirë. Ajo vepër, ai za gjimues, metet ndër dëshirime t’tona, ndër njata vullnesat tona, t’njituna njaq nalt sa me e ndi dorën e plotkivetshme e hirin e shenjtnum thirrun prej tharmit të tokës e qiellit. Vitet deng me vërshim, e kanda jonë, punon me themel, duke ken e pamëshirshme dhe ngulmuese. Përmes lojës së saj të evoluimit, historia, në dukje-absurde e paradoksale, e ka ba dhe e ban masmiri të sajen, duke gozhdu në panoramën e habisë, brezat që vijnë, me rreptësinë seleksionuese të shoshës së saj. E si për me dash me sfidu garrametjet e kacarritjet e përbaltjeve, në fundin e mbram ajo e vendos në vendin e vet, kungimin e forcës për të jetu njeriun brenda nesh, tan brezat e tana kohnave, përkundër soj-soj sunduesish e tiranish.

Koha asht gjykatësja ma e rreptë dhe njikohësisht ma e pamëshirshme, ajo përmbys figura të ngritura përdhunshëm në piedestal, shpërndan shkëlqime breroresh të rreme edhe kur balsamosen për t’u ruajtur përjetësisht në gjirin e saj, ajo i flak tej si byk i kalbun dhe i braktis përfundimisht tue i gjujt me ngulmin e zemëratës në zgafellat e terrta të harresës.

Kanda dhe vlera, amshti i përjetësisë e forca e ngulmimit në çdo zemër e nji bukurie të ashpër por kumtuese, nga qielli na bien në prehër edhe pas ma shum se nji shekulli. Asht ai emën, ai za, ai kushtim që vijnë e rivijnë te sekush prej nesh, për të dëshmu, për të kremtu, për të ysht e me zgju prej thellë, nër ne, vullnesën njerëzore. Po atë forcë, të cilës i duhet dhan krahë sa herë që qiejt kërkojnë fluturim e zapti, i duhet dhan këmbë t’forta e kivet, sa her i duhet me mposht mitin antik të Sizifit, i duhet dhan zemër e zjarm sa her koha prêt me padurim ngulmin e asaj hazdisje me e rrok.

E qe besa i duhet dhanë tançka Migjenit të madh, por përmbi krejt i duhet lshu rrah e krah nji qiell qi mundet me e xan britmën e dhimbës e kushtrimit, njat ngulm qi ka met atëditë e sod si nji nevojë çlirimi.

Migjeni ishte dhe ka mujt me met atëditë e sod, njaj qi sekush din me e lexu e me e kuptu, jo tjetërqysh. Anipse ka kalue ma shumë se nji shekull qysh prej kur shkrepi kjo rrufe shgjetare ndër qiejt e mrrylun të të atëhershmes, zani që plazmoi në eter si një kushtrim kumbon papra edhe tash. Jo të gjithë munden me mbet “përdhunshëm”, siç ka mujt me met vetëm ai, në gjinin e visareve, e me u përkund në përjetësi, si jeta prej nga ne marrim mëkimin e kungimit, nervin e vetëtimës, turrin e stuhisë, thellësinë e të pambarimtes, e bekimin e ten’Zot, t’gjithëfuqishmit, atij etern e atij tokësor. Kurrkush tjetër nuk ka mujt me mbetun në letërsinë shqipe i fuqishëm, vërshues, kushtrues e panikndjellës, shkundullitës, si Migjeni, si vargu i tij, e shkulmi i zashëm i brendisë së nji shtati t’lënguem prej smundjes e thelbit të nji shpirti t’krisun prej idhnimit.

Megjithë se regjimet nuk reshtën së anatemumii kryeveprën e tij, zanin buçitës i këtij krahnori t’gufum prej revoltës, si atmot e tash, ka diçka me than, ka nji za me lshu ndër kohna t’zatetuna përnën thundrën e nënshtrimit, ka nji dhimb me kumtue ndër vullnete t’ndryshuna. Ai asht krejtkund ti mundesh me lshue shikimin, gjithkah ku hapi jot çapit n’trotuare t’lvorume ku nji dor e përvujshem shtrihet me lyp, por qi nep tançka ka n’vedi, nep kreninë, shet erzin, e qe besa thonjt në fyt i’a ngul t’tashmes që hiqet zvarrë si një agoni q’i s’ka vorr qi e xen.

Migjeni ishte dhe mbeti një nga kolonat vertebrale të letërsisë së viteve ’30, një nga shpërthimet më të befasishme të kohës, një nga tundimet më zemëratëse të forcës për të ngritur krye, për me kërku ndër ne një grusht t’paligjshëm për me i ra n’zemër malit që s’bzan. Migjeni ishte shkrimtari më modern i viteve 30 dhe një lajmës i të kenit i gjithmonshëm, sa kushtrues aq edhe i dhimbshëm, sa i lëndum aq dhe kurajshëm. Plagë ishte dhe meti në kurmin e drobitun hekash e në shtatin çjerrun përpjekjesh. Ai si kurrkush tjetër, gjithë landën jetësore që barti i’a nënshtroi një këndi me të pamëdyshtë të ri shikimi, atij ekzistencial, të njëmëndtë. Fati i njeriut në botë, lumnia e fatkobi i tij, kjo ishte tematika zotëruese në krijimtarinë e Migjenit, kjo ishte hea e breznive, kafshata e idhët e mrumun me lot e gjak. Larg çdo dogmatizmi e sentimentalizmi, Migjeni nuk e shihte njeriun as si qenie me përsosmëri ideale, hyjnore, por as si zvarranik, të cilin munet me e shkel çdo këmbë.

“Me keqardhje mësova lajmin për ndarjen nga jeta të At Arthur Liolin, Kancelar i Kryepeshkopatës Ortodokse Shqiptare në Boston.

At Liolinin, këtë figurë të shquar të Kishës Ortodokse dhe të komunitetit shqiptaro-amerikan, do ta kujtojmë përherë si pasardhës të denjë të Fan Nolit, themeluesit të kësaj kishe.

Në vitin 1991, At Liolini realizoi ëndrrën e tij, duke meshuar në 22 qytete të Shqipërisë.

Ai nuk ishte thjesht një udhërrëfyes shpirtëror, por mbështetës i palëkundur i Shqipërisë dhe i shqiptarëve, mbështetje të cilën e shprehu edhe nëpërmjet botimeve ekonomike, kulturore, historike dhe filozofike mbi çështjen shqiptare.

Shpirti i tij u prehtë në paqe!”