Nga Julia GJIKA/
Nga dritarja shoh nje qiell te mbyllur gri dhe nje tufe me pata te egra qe fluturojne drejt liqenit. Ato lene zerrin e tyre te cjerre hapesirave. Eshte Dhjetor dhe i ftohti sikur na ka hyre ne palce.
-Mbahu e dashur , mbahu me gjithe forcen e shpirtit tend!
Ne ato caste nuk dija c’fare te thosha me pare, ne nje bisede telefonike me dukej se po te mundoja dhe ndjehesha disi fajtore, qe nuk kisha mundesine te te isha prane shtratit tend. Zeri yt me vinte si nga fundi i nje pusi te thelle. Ne veshin tim ndjeja fjalet qe ti nuk i the: -Casti im ka ardhur. Nuk doja ti besoja vesheve dhe pyesja vehten: Si, kaq shpejt, kaq shpejt mblidhet ai lemsh vitesh? Une e dija qe ti ishe ne rrugetim , e palodhur, papritur kishte zene krevatin, te beri dysheku per vehte, ishe dorezuar degjova, kete e vertetonte zeri i mekur qe me vinte pertej telefonit. Jo, jo nuk dorezohesh kollaj ti mendova. Kur i rashe numurit te telefonit me doli infermjerja, me tha se nuk mund te me jepte informacione, por do te me merte pas disa minutash sa ta pyeste ne mund te me flisje dhe ashtu ndodhi, ajo me thirri ne telefon, pra ti nuk ishe dorezuar dhe u gezova.
-Alo, alo Rozi, jam Julia, te uroj sherim te shpejte, je ne lutjet e mija e dashur. Ne rezistencen tende per te me degjuar ndjeva perpjekjet qe bente shpirti yt i paepur, pastaj m’u duken te paverteta ato fjale qe aq lehte i artikulove “jam shume semure”, te pabesushme, sikur bere shaka si ato shakate qe beje dhe qe sa here qeshnim ne bisedat tona, te shkurtra sepse ti ishe gjithmone e zene me shkrimet, ika me thoshe se nuk kam kohe Julia, me presin shkrimet mbi tavoline. Nuk te kisha degjuar te ankoheshe ndonjehere me pare per shendetin, madje dardharet te mbanin si grua stoike e Dardhes, te ishe dorezuar, nuk e besoja dhe nuk e besoj akoma. Lexova diku nje mikja jote shkruante se ti po shkon, ti mund te shkosh sepse askush se ka mare me tapi kete jete, por ti do te lesh dicka qe ne te te ndjejme si dikur prane, mes nesh dhe ti i ke lene oll ready si thone amerikanet, te gjitha, embelsine, aromen e shkrimit te jetes.Tani te gjithe ne qe te njohem, po marrim e japim me ty, nuk eshte e fundit bisede me ty, kjo bisede do te vazhdoje edhe pse ti mund te mos jesh fizikisht nje mengjes. As ti as ne nuk e kishim menduar se gjith ajo energji e jotja do te vinte e shuhej kaq shpejt. Shpejt e shpejt une te urova te kaloje kete gjendje lengate, doja ta mbyllja telefonin sa me pare se me dukej po te shtoja lodhjen, por ti nuk harove te me falenderoje. Ti e zgjate keshtu biseden. Me syte e mendjes si ula receptorin, te shihja si re ne gjume. Te urova nga thellesia e shpirtit tim endrra te embla, si ato endrra qe i bejne foshnjat te qeshin ne gjume, te flasin, te zgjatin duart, te luajne me to, ato endrra qe te shpien prane te dashurve qe me kohe jane larguar nga kjo jete dhe cfaqen per te na marre ne udhetimin e perjetshem. Nuk eshte me vdekja per te na trembur, sepse kemi perjetesine, jeten e pavdekshme qe hap krahet e na pret. Keshtu duke te menduar u ula dhe bera nje lutje per ty Rozi e dashur dhe ndjeva lehtesim edhe per ty.
NIKOLLË LOKA: TË KOFTË E MIRË DITA, PENA !
Nga Ramiz LUSHAJ/
1.Doktorant Nikollë Loka, njëherash poet e publicist, me emrin e tij, me veprat e tij, i bën nder Mirditës, Kohës, Kombit.
Veprat e tij “Dinastitë iliro-shqiptare me famë botërore”, “Dyzet e dy perandorë ilirë të Romës” apo “Ilira Biblike” (bashkuautor, juristi Gjet Kola) – që flet për shenjtorët shqiptar të Krishtërimit, si dhe të tjerat: “Kuvendi i Fanit…”, “Imzot Nikollë Kaçorri…”, “Preng Bibë Doda i Mirditës”, “Bajraktari Prengë Marka Prenga, Flamurtari i Mirditës”, “Llesh Zef Doçi i Lurës…”, etj. janë një enciklopedi shqiptare e hapur, janë lartësi të autorit, janë akte e mezazhe për brezat, janë medalje-emblema në gjoksin e udhët e autorit dhe në ditët tona.
Vitet e fundit po shohim se Nikollë Loka po punon si një akademi. Ky studiues me vlera e me gjithë këto vepra të botuara po duket si një “industri pune” krijuese e studimore.
Kësaj here, në kit’ ditë promovimi, në sallën UNESCO të Muzeut Historik Kombëtar në Tiranë, po vjen me një vepër të re: “Studime historike, Recensione, Publicistikë”, botim i entit të njohur botues “EMAL” – me botues elitar, Astrit Muçën. Është vëllimi i parë. Të tjerë do të vijnë pas. Duket se Nikollë Loka ka shumë për të thënë e po na i thotë mirë.
2.Kjo vepër, në vetvete, ka vlera që duken tek mbledhja e punimeve shkencore si metodë.
Autori na sjell një praktikë të njohur, por me risitë e tij që do të shpalosen në këtë kolanë veprash që ka gjasa të vazhdojnë gjatë në vite jete e pune të tij.
3.Studiuesi Nikollë Loka në këtë vepër punon njëherash njësoj: për vete dhe për të tjerët.
Studimet e tij rrokin dhe piedestalojnë në një hapësirë të madhe në kohë e në kit’ libër. Është pjesë e thuktë ku punon për vete si doktorant, me punime shkencore që do iu qëndrojnë kohës si vlera të mirëfillta shkencore.
Autori në pjesën tjetër, ku punon për të tjerët, iu bën vend, nder, vlerësime atyre. Qoftë me libra autobiografik si në rastin e librit të Zef Pepajt. Ashtu dhe në librin monografik si në rastin e monografisë Bibë Doda i Luigj Martinit.
4.Nikollë Loka në kit’ vepër, në vëllimin e parë të saj, synon dhe ia mbrrin me sukses të evdentoj pjesë historie dhe personalitete.
Ndër aspektet historike është ndalë në proçesin historik të formimit të krahinës së Mirditës, ku, aty, jep disa veçori karakteristike të treevave të saj, të bajrakëve të saj.
Si karaktëristikë e Mirditës del qëndresa e gjatë e saj, e cila në kushte të caktuara historike shpërblehet me atë që në Historinë e Shqipërisë është quajtun “Vetëqeverisja kanunore e Mirditës”. Autori Loka thekson me të drejtë se karakteristikë e veçantë e qëndresës në Mirditë me Malësitë e tjera të Veriut është se mundi të sigurojë një vetëqeverisje më të avacuar. Ky ishte një realitet historik praktik në bajrak të Shqipërisë së Veriut, pasi siç konstaton dhe prof. dr. Kahreman Ulqini, këta zotëronin një shkallë vetëqeverisje krahasue me pjesët e tjera të vendit.
5.Trajtimi shkencor i dy familjeve shqiptare princore Blinishtët e Spanët përbajnë një arritje, një kontribut, një nga kulmet e mendjes e penës së doktorant Nikollë Lokës.
Ai merret veçmas, thellësisht e tërësisht me këto dy familje princore, pasi këto, në një mënyrë e tjetër i kanë lidhjet e veta me Mirditën.
6.Në kit’ vepër Nikollë Loka ka kontribute në fushën e arsimit, pasi aty trajtohen disa nga themeluesit e arsimit kombëtar shqiptar.
Një prej tyre është Lazër Çefa, baba i Anton Çefës, ish sekretar i Përgjithshëm i Ministrisë së Arsimit e drejtor i gjimnazit të Tiranës. Ishte një nder themeluesit e administratës shqiptare në fillimet e shtetit shqiptar. Ishte diplomat. I dekoruar nga Franca me Urdhërin e Kalorësit. Ishte dhe shkrimtar, përkthyes, autor tekstesh, etj.
Tjetri është Kolë Margjini, një nga specialistët e parë me diplomë pedagogjike që iu përgjigj thirrjes së Qeverisë së Vlorës për të kontribuar në fushën e arsimit. Ky, ma vonë, do të jetë drejtori i parë i gjimnazit shqip të Prizrenit dhe drejtues i kursit përgaditor të mësuesve në Prishtinë, nënkryetar i Lidhjes së Dytë të Prizrenit, i vdekur në burgjet serbe. Sot, Mësues i Popullit.
Ndue Paluca është një ndër themeluesit e arsimit kombëtar shqiptar, sekretar i Komësisë Letrare Shqipe në Shkodër, drejtor i gjimnazit të Shkodrës e të Tiranës, baba i Artistes së Popullit, Marie Kraja. I emigruar në Austri e, pastaj, në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Një tjetër kontributor i arsimit kombëtar shqip është Preng Kaçinari, Mësues i Popullit. I diplomuar për sociologji në Universitetin e Lionit në Francë. Punoi në gjimnazet e Shkodrës, Tiranës e Durrësit. Ishte antifashist, pjesë e Ballit Kombëtar Shqiptar. I arrestuar në rrethana të pasqaruara krejtësisht. I gjykuar në një proçes politiko-juridik sëbashku me Arshi Pipën. Lirue për shkak të një sëmundje të pashërueshme. Pati një traumë psikologjike. Iku me një vdekje tragjike. Sot, Mësues i Popullit.
Historiani Nikollë Loka na e sjell në faqet e këtij libri edhe një nga mësuesit mirditor të njohur, Zef Shkorreti. Ai kishte një formim akademik modest, po me një vullnet të jashtëzakonshëm për të përballue vështirësitë e shumta e të mëdha të Mirditës në vitet 1945-1960. Ai vdiq në krye të detyrës.
7.Studiuesi doktorant Nikollë Loka në kit’ vepër të tij të sodit na i sjell disa figura historike nga Mirdita. Këto figura vijnë si kontribute studimore të autorit apo si recensa për librat e autorëve të tjerë.
Në recensën për veprën “Bibë Doda” të dr. Luigj Martinit studiuesi Nikollë Loka thekson se përveç karakterit luftarak të Bibë Dodës del dhe personaliteti diplomatik e politik i tij.
Ai, gjithashtu, nëpërmjet figurës së Preng Marka Prengës na jep krejt historinë politike të Mirditës në gjysmën e dytë të shek. XIX dhe gjysmën e parë të shek. XX.
Në recensën për librin autobiografik të Zef Pepës, nënprefekt në kohën e Mbretnisë Shqiptare e të pushtimit të mavonshëm, nëpunës në periudhën e komunizmit, autori Nikollë Loka del me përfundimin se periudha e Luftës është e ndërlikuar dhe për të arrit’ në gjykime të drejta për personalitete të caktuara duhet t’iu qasemi atyre individualisht. Antifashizmin nganjiherë e gjejmë edhe në zyrtarët e angazhuar në administratën nën pushtim.
Një recensë të veçantë i bën Nikollë Loka librit të përgaditur nga nxanësi, atëherit 17 vjeçar, Gerald Duka, që flet për Hasburgët e Austrisë dhe rolin e tyre në Cështjen Shqiptare.
8.Ky libër i doktorant Nikollë Lokës me trajtesa shkencore e informime shumëplanëshe, që duhen thellue në të ardhmen e punës së tij akademike, publicistike, pedagogjike, në të gjitha dimensionet e tij na e jep mësimin e madh të jetës: Ta duash Atdheun, Kombin Tënd, me gjithë zemër e të bësh më të mirën për Të në rrethanat në cilat ndoshesh, ta zbatosh ligjin dhe ta përdorësh atë për të ndihmuar njerëzit.
E në përmbyllje, një urim për autorin mirditor” Të qoftë e Mirë Dita, Pena, jeta, veprat!
DARDHARJA E BOSTONIT
Nga Vangjush ZIKO/
Rozi Theohari është një emigrante jo e vitit 1994, kur shkeli për herë të parë në brigjet e Amerikes, por që kur u lind. Po. Ajo, që kur u përmend, mësoi se ishte bija e një babai kurbetlli. Për këtë i fliste në familje e ëma dhe gjyshja, ia deshmonin letrat që vinin nga vendi i largët që përtej oqeanit; ia kujtonin në shkollë kur mbushte të dhënat autobiografike, në punë, në shoqëri. Dëshmia më e dhimbshme e asaj ishte brenga që nuk iu shqit kurrë. Edhe sot në moshën e thinjave ajo e ndien si një plagë të vjetër. Ajo nuk e ndieu fizikisht dorën dhe veshtrimin atëror, që përciell rritjen e fëmijës. Kjo brengë e pashlyer ishte dhe një nga ato arësyet që e yshtën të merrte udhën e emigrimit për të prekur me dorën e saj të dridhur atë gur varri dhe për të njohur dhe ndierë nga afër atë botë, atë vend dhe atë popull mes të cilit u thinj dhe u zhurit nga malli zemra e kurbetlliut të përjetshëm, që pati lindur jetë, por nuk i gëzoi dot nga afër ato. Ai, nga një qënie fizike e gjallë, nga një bashkëshort dhe prind u shndërrua në mall, në erë të shpirtit që fluturon me krahët e një zarfi të ftohtë për të përkëdhelur flokët e njerëzve të dashur përtej oqeanit, për të shpupuri- sur kaçurrelat e femijëve dhe thinjat që dalin nga dylbenka e zezë e zonjës së tij, që e la të vetme me barën e rëndë të punëve të përditshme për të prashitur gradinën, për të rregulluar avllinë e rrëzuar të oborrit, që shkon e pret dru e ngarkon shkarpa në korijen e fshatit për të gatuar gjellët dhe pjekur lakrorët, për të ngrohur fëmijët në acaret e akullta të dimmrit dardhar, ku vendi i tij rreth vatres mbeti tërë jetën bosh. flladi që ledhatoi flokët e Rozit në çastin e parë kur zbriti në aeroprtin e Bostonit, i ngjau asaj, me pëllëmbët e drithëruara të atit që e përkëdhelën dhe mbështollën me atë mall.
Emigrimi është vërtet një provë dramatike për çdo emigrant. Ai ka qenë dhe mbetet një betejë. Betejë me vetveten dhe me ëndrrën, me dëshirën dhe mundesinë, me kurajon dhe sakrificën, me qe- nien dhe mosqenien, me identitetin e trashëguar dhe atë të shartuar, me të tashmen dhe me të ardhmen. Edhe për Rozi Theoharin kjo betejë ka qenë e shumëfishtë. Si njeri. Si grua. Si shkrimtare. Asaj iu desh të përshtatej me klimën, me mjedisin e ri, me gjuhën e huaj. Karakteri i saj i gjallë dhe komunikues, natyra e saj e afruar me njerëzit, çiltërsia dhe humori i saj karakteristik e ndihmuan të lidhet jo vetëm me bashkatdhetarët e mërguar, por edhe me emigrantë të kombësive dhe racave të ndrysh-
me; të marrë pjesë në veprimtari të perbashkëta shoqërore apo familjare, në aktivitete kulturore dhe fetare. Ajo iu pervesh studimit për të përvetësuar gjuhën dhe kulturën amerikane dhe për të marrë një diplomë të re. Ajo shkruan lirisht vargje në gjuhën angleze dhe boton vëllime në këtë gjuhë. Ajo arrin kështu ëndrrën e emigrantit për t’u integruar në atdheun e dytë.
Si njeri dhe si femër, asaj jeta i serviri një provë të rëndë familjare. Sëmundja i rrëmbeu shokun e jetës në tokë të huaj duke e dënuar atë me vetminë. Jeta përsëriti kështu, në një variant tjetër, fatin e të atit të saj kurbetlli.
Ajo erdhi në Amerikë si krijuese e formuar me vepra të botuara në gjininë e humorit, në prozën tregimtare, në poezi. Pena e saj është bërë e njohur dhe e dashur në shtypin publicistik dhe atë artistik të vendlindjes dhe të diasporës duke u bërë jehonë problemeve, jo vetëm të së kaluarës, por edhe të jetës së sotme të bashkatdhetarëve në emigrim.
Firmën e saj e gjen në gazetën më të madhe shqiptaro-amerikane “Illyria” në Nju-Jork, në gazetat lokale të Bostonit, në antologjitë amerikane, në revistën letrare të Shoqatës së Shkrimtarëve Shqiptaro-amerikanë “Pena” etj. Nuk janë të paktë dhe librat që ka botuar, mbi trembëdhjetë. Libri “Mbi thinja fryn erë” i solli asaj çmimin “Pena e artë” të kësaj shoqate.
Jeta e Rozi Theoharit është një metaforë autentike e atij procesi të gjatë dhe të mundimshëm që e ka emrin “integrim”. Atë unë do ta quaja “Dardharja e Bostonit” sikurse mund ta quaja pa asnjë ngur- im “korçarja” dhe “shqiptarja” e Bostonit. Në këtë togfjalësh sintetizohet domethënia e vertetë e fjalës “integrim”, që pleks në vetvete ndjenja të dyfishta që motërzohen në zemrën e njeriut të mërguar, por të lidhur përjetë me djepin që e përkundi dhe vend- in që e thinji. Kjo nuk lidhet thjesht, me dyshtetësi- në. Kjo ka të bëjë me një cilësi të re morale dhe psikologjike të njeriut në emigrim, me atë dashuri të dyfishtë për vendlindjen dhe për atdheun e dytë.
Me të ndodhi ajo që nuk kishte se si të mos ndodhte. Ashtu siç ndodh me një luftëtar që merr pjesë në një betejë. Teshat e tij marrin erën e barutit, zemra e tij mbart plagët dhe ëndrrat e bashkëluftëtarëve ( të atyre që ranë, dhe të atyre që e arritën fitoren), në rrudhat e ballit të tij janë shkruar betejat, kurse në thinjat e tij ka ngrirë hiri i datave.
PSE KAM LUFTUAR?
Shkroi:Seremb Gjergji/
Nuk e shoh aspak të arsyeshme, nuk e arsyetoj dhe nuk e vlerësoj si të drejtë veprimin e organizatës së Veteranëve të UÇK-së që ta pushtojnë Rektoratin, ta dhunojnë institucionin të cilin kanë dashur, janë munduar dhe punojnë edhe sot ta mbyllin të gjithë armiqtë tanë – Univerzitetin. Një Popull pa dituri, edukim, mbetët një popull i verbër, pa e njohur historinë, të kaluarën, por edhe pa e mësuar të ardhmen në të tashmen. Si Veteran i lus të gjithë kolegët që t’i kthehen arsyes, jo forcës dhe dhunës? Nuk kemi luftuar për këtë – por për një vend ku respektohet e drejta e individit, njerëzit dhe rregullat! Pse duhet të manipulohen, keqpërdoren dhe nxitur Veteranët e UÇK-së? Nuk është proces i pëlqyer ku Veteranët, Invalidët, Dëshmoret e Martiret dhe familjet e tyre janë lenë pas dore. Ku nuk janë respektuar, ku janë përbuzur, ku janë fyer e degraduar nëpër institucionet, por edhe në shoqërinë tonë. Si veteran, me vjen keq kur shoh njerëz pa asnjë marre, pa asnjë vlerë e dhunojnë dinjitetin tonë si VETERAN. Univerziteti i Prishtinës, si bastion i dijës në Kosovë, nuk guxon të denigrohet, shkelet dhe përdhunohet; pse 1000 veta duhet të presin edhe një (1) vit për t’u regjistruar. Mos harroni se po e dëmtoni integritetin e mbi 30 mijë studentëve. Mbi të gjitha, po e drejtoni univerzitetin drejt humnerës dhe paditurisë, thyerjes së rregullave dhe vlerave; ku nuk ka kthim mbrapa. Ju lutem mos krijoni precedent të keq? Duhet theksuar se dy armiqtë Greqia dhe Turqia, që edhe sot e urrejnë njëra-tjetrën gjetën një gjuhë të përbashkët në shfarosjen e shqiptarëve dhe të kulturës dhe gjuhës së tyre. Kështu që në me 31.05.1779 Sulltani Abdul Hamiti II, lëshoi një ligj kundër kulturës dhe gjuhës shqipe ku saktësisht thuhet: “Nga Turqia duhet marrë në mbrojtje gjuha dhe kultura greke dhe duhet luftuar gjuha shqipe”. Deri në vitin 1999 askush nuk ka ditur për këtë marrëveshje. Në këtë vit, gazeta greke Thessaloniki (Selaniki), me 14.08.1999 e nxjerrë këtë dokument nga arkivat greke dhe e bënë publike. Përderisa Turqia i quante shqiptarët të “pa-fe” dhe të “paudhë”, kleri ortodoks grek gjuhen shqipe e quante “gjuhë barbare”. Në atë kohë Patriku ortodoks grek lëshoi edhe një mallkim mbi letërsinë shqipe dhe kërcënoi të gjithë shqiptarët ortodoks me “Shkisherim”(largim nga kisha ortodokse) të gjithë ata që guxojnë të mësojnë dhe lexojnë gjuhën shqipe. Ndërsa Sulltani urdhëroi të gjitha postet ushtarake të mos e lejojnë asnjë libër të hyj, botohet apo shpërndahet në trojet shqiptare. Nga viti 1919 mbretëria Serbo-Kroate-Sllovene ka vepruar njëjtë. Nga vitet e ’90 Serbia (Jugosllavia) ka vepruar njëjtë. Të dashur kolege Veteran, të gjithë kemi dhënë kontributin tonë në luftë për liri, pavarësi dhe demokraci. Ky kontribut duhet të jetë shembull për të gjithë. Ashtu sikur i kemi respektuar rregullat e luftës, ashtu duhet respektuar rregullat e ndërtimit të Paqes. Rinia e Kosovës janë të barabartë – të gjithë duhet t’i nënshtrohen të njëjtave proceduar. Fëmijët e mi nuk kanë asgjë më shumë se vërsniket e tyre. Isha dhe jam kundër Testit të Maturës, kundër Provimit Pranues në Univerzitete. Madje përkrahë një reformim rrënjësor të te gjitha Proceseve të Arsimit në Kosovë, por kjo asnjëherë nuk nënkupton që nuk duhet t’i respektojmë rregullat! Sipas Cenzusit, mbi 40% e popullatës janë nën moshën 18 vjeçare dhe modeli aktual i arsimit nuk jep asnjë shpresë për perspektiven e tyre. Madje krijon të kundërtën – kokëçarje dhe qorrsokakë. Por, si VETERAN, nuk guxojmë asnjëherë të veprojmë njëanshëm dhe vetëm për interesat e ngushta. Ata 1000 të rinj, të mësojnë deri ne verën e ardhshme, ta kalojnë Testin e Pranimit dhe të regjistrohen në fakultet. Kurr nuk është vonë për ta regjistruar fakultetin e mjekësisë apo cilindo fakultet tjetër. Njoh njerëz që në moshën 26 vjeçare kanë regjistruar fakultetin e mjekësisë dhe i ka arritur të gjitha. Asnjëherë nuk është vonë! Fahri Xharra në një artikull te tij thotë: “Është vështirë me jetue shqip. Nuk ka ligj më të fortë se ligji i popullit. Nuk ka shtet pa popull. Populli sheh. Populli dëgjon. Populli duron. Populli veneron. Populli njeh secilin prej nesh. Kush mund të dëshmojë para Zotit, o para botës se populli s’i njeh kush janë kriminelët, kush janë çlirimtarët”? A është kjo pse kam luftuar? Kësaj radhe jam me Rektorin.
DJEMTE E LIRISË SË BURGOSUR
Shkruan:Rrustem Geci- Dortmund/
Shkrimtari, publicisti, ish i burgosuri politik, veprimtari dhe patriot i radhëve të para për çlirimin e Kosovës, Kadri Rexhaj, këto ditë doli me libër të ri, „Pikëtakime letrare“. Me këtë libër të eseistikës moderne shqiptare, shkrimtari Kadri Rexhaj, e begaton letërsinë tonë të bukur me një vepër të mirëfilltë. Veçanti të librit, „Pikëtakime letrare“ janë; stili i shkrimit, estetika e kuptimeve, dramaturgjia e përgatitjeve dhe përmbajtja e veprimit për luftë finale. Esetë e shkrimtarit Kadri Rexhaj, janë mesazhe veprimi dhe kulturimi, se ku fshihet e vërteta, dhe pse duhet të luftojmë.
Jam i dashuruar i së së bukurës, shprehet poeti Rexhaj. Poetikë e kam kokën, shpirtin dhe zemrën. Unë i kam dy të dashur të mishit dhe të gjakut tim, Atdheun dhe motrën e tij, Lirinë. Pa këta të dashur të shpirtit e të mendjes, mua do më merrej goja, do më zihej fryma…Ky libër i botuar nga Radio Kosova e Lirë, i bën nderë edhe botuesit, edhe lexuesit, edhe autorit.
Libri i Kadri Rexhajt, „Pikëtakime letrare“, shtrihet në një hapësirë shkrimesh në 64 ese. Në këtë libër gjeografia e atdheut tonë, hapet përmes krijuesve të vullnetit kryengritës të shqiptarëve për liri, pavarësi, dhe bashkim kombëtar. Që në faqen e parë të librit me ese, „Pikëtakime letrare“, shkrimtari Kadri Rexhaj, zëshëm shpalon dashurinë e tij për artin, për letërsinë, dhe përcaktimin e vetes së tij në beteja.
Për një popull qytetërues si ky i yni, pushtimi ishte poshtërim i rëndë. Prandaj, gishti në këmbëz për Çlirimin e Kosovës ishte i nevojshëm dhe i domosdoshëm. Shkrimet e mia shprehet shkrimtari Rexhaj, para se t´i realizoj si art, i kam konceptuar dhe artikuluar si porosi, thirrje, mobilizim…Unë kujtoj shprehet autori i librit „Pikëtakime letrare“, se me arsim të mirëfilltë gjeopolitik dhe historik, shqiptarët janë në udhë të mbarë që t´i rikthejnë tokat e tyre të humbura.
Fjala kryengritëse në letërsi është ndërgjegjje e shkrimtarit, muziktarit, piktorit, artistit, dhe ndërgjegjje e gjithë patriotëve që përfshihen në luftën për çlirim. Libri i Kadri Rexhës, „Pikëtakime letrare“, është përmbledhje esesh, që nga De Rada i madh e deri tek shkrimtari i zëshëm, Ahmet Qiriqi.
Kadri Rexhaj u lind me 7 shkurt 1949, në Cercë të Burimit. Është magjistër i shkencave filologjike. Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Veprimtaria krijuese dhe patriotike e shkrimtarit Kadri Rexhaj është e gjerë dhe me taban kombëtar. Shkrimtari Kadri Rexhaj, deri më tash ka botuar këto vepra; 1 . Kosovë, gurrë e bardhë, 2 . Fati i luleve ( monografi për Jusuf Gërvallën ), 3 . Pushkë lajmëtare ( monografi për Edmond Hoxhën ) 4 . Dervish Shaqa ( monografi ), 5 . Pikëtakime letrare, dhe 6. Thirrjet e kohës.
Në këtë libër autori na sjell një portretizim të krijuesve shqiptar. Bardhësia shpirtërore e poetëve shqiptar hetohet edhe në vargjet me plagë betejash dhe luftash. Nuk ka shkronjë shqipe që nuk është përballur me armikun pushtues, dhe me djemtë e lirisë së burgosur. Libri i Kadri Rexhajt, „Pikëtakime letrare“, i takon llojit të eseistikës kryengritëse.
Në çdo betejë shkruan autori, fjala dhe flamuri ishin të parat. Fjala kryengritëse e brezit të autorit Rexhaj, ishte nevojë dhe domosdoshmëri, për të zgjuar masën milionshe të popullit tonë kundër pushtuesit.
Gjërat që kanë ngrohtësinë e diellit unë i pelqej shumë shkruan shkrimtari Kadri Rexhaj. Unë kudo e ndiej këtë tokë, pëshpërimat dhe dhimbjet e saj. Në shpirtin tim prej shkrimtari kurrë si kam bërë strehë marrëzisë. Jeta pa dashurinë e atdheut për mua është e zbrazët dhe e pakuptimtë. Pa idenë krijuese të bashkimit, çdo gjë do mbetet e vogël dhe midis vogëlimave.
Nuk mjafton të jesh nën hije, e të bëhesh shkrimtar. Jeta nën pushtues do që ta bësh dorën grusht. Ambient lufte dhe krengritjesh ishte e tërë jeta ime dhe e brezit tim shprehet shkrimtari, Rexhaj. I frymëzuar nga betejat e poemave të shkrimtarëve të rilindasve tanë, Kadri Rexhaj, në librin „Pikëtakime letrare“, na e jep një peisazh mbresëlënës të letërsisë sonë të bukur. Me kujdesë i kam lexuar ëndrrat e mia, ujqërinë e fqiut armik, të tashmen time të ardhshme, dhe të kaluarën time të tashme.
I frymëzuar nga një grusht i këtillë i popullit kryengritës si dhe nga betejat e poemave të shkrimtarëve dhe rapsodëve tanë më të mirë, me librin „Pikëtakime letrare“, shkrimtari Kadri Rexhaj, na e ka dhënë një dimension të veçantë letrar dhe një tablo me peisazh ndezës të letërsisë sonë të bukur. Uroj autorin Kadri Rexhaj, për këtë libër të mrekullueshëm. Sukses o i nderuari shkrimtar!
Rrustem Geci – Dortmund
- « Previous Page
- 1
- …
- 516
- 517
- 518
- 519
- 520
- …
- 606
- Next Page »