Andon Dede, Nju York/

Ky shkrim për bukën, më kujton Tiranën e dikurshme që kishte disa lokale apo dhe kuzhinierë të njohur që siguronin një klientelë të jashtzakonshme, ndonëse në kushte jo fort komode. Po kujtoj vetëm disa raste. I pari më kujtohet lokali “Tymi”, siç i thoshim ne, se në fakt e kishte emrin “Kosova”, nga fshati me të njëjtin emër i Përmetit, prej nga ishte pronari i lokalit, që shquhej për qoftet e famëshme. Ai quhej Andon Kote, ( jo ai që shkruante e botonte tek “Luftëtari”, por një tjetër ). Lokali linte shumë për të dëshëruar, po të niseshe nga komoditeti dhe paraqitja e jashtëme apo dhe e brendshme, në përgjithësi. Po të mos e dije se si qe, nuk të bëhej të hyje atje. Por i kishte dalë një nam apo opinion i tillë, saqë me vështirësi mund nuk gjeje vende. Sa hyje, të bënte përshtypje tymi që sundonte tërë hapësirën e që i kishte dhënë dhe emrin. Nëpër sallë qenë disa tavolina të zakonshme, nga ato që duhet të qëndroje më këmbë. Por, ato mbusheshin shumë shpejt. Dhe, si zgjidhje, kishin gjetur fuçitë e birrës, atje tek fundi i sallës, teke apo njera mbi tjetrën. Nga një anë nuk kishte gjë më të shëmtuar por, pikërisht aty qëndronte dhe bukuria e orgjinaliteti i tyre. Shërbehej birrë por nuk mungonin dhe pije të tjera. Si meze kryesisht qofte zgare. Unë kam qënë disa herë atje, me shokë e miq dhe jemi kënaqur shumë më tepër se në çdo lokal tjetër luksoz.

            Lokal tjetër, që të tërhiqte vemendjen, qe një mëngjezore apo si punë restoranti ku gatuante Osmani, një tiranas simpatik, flokëkaçurel. Ai gjithashtu qe i famshëm për qoftet që i servirte me pilaf, por dhe për gatime të tjera. Në fillim ai kishte një lokal privat por, kur u shtetëzuar të gjitha, Osmani punoi tek një lokal tek Rruga e Postës, pranë Pazarit të Ri. Megjithëse kushtet e punës e të furnizimit tashmë kishin ndryshuar për keq, por dora e Osmanit ndjehej kudo dhe kontrastonte me gjithë mëngjezoret e tjera. Klientela e tij qe e jashtëzakonshme. Radha fillonte tek lokali i tij dhe përfundonte afër bustit të Avni Rustemit. Kryesisht për pilaf me qofte.

            Lokal tjetër që më kujtohet nga ajo kohë, ka qënë ai i Cile Mukës, në Gjirokastër. Edhe ai për qoftet e famshme që gatuante, që shoqëronin zakonisht rakinë. Cilja, që në mos gabohem qe nga Zagoria, ia kishte marrë aq shumë dorën përagatitjes së qofteve sa që tërhiqte shumë klientë si Osmani e Andoni tek “Tymi”. Kjo e frymëzoi një ditë dhe Dritëro Agollin që botoi një shkrim që pati shumë jehonë:”Cile Muken e kam pranë dhe Kulturën përkarshi”. Aty ai kritikonte veprimatrinë anemike të Shtëpisë apo Pallatit të Kulturës që nuk e përligjte veten sa që njerëzit, siç konstatonte Dritëroi, preferonin më shumë të uleshin tek lokali i Ciles se sa të ndiqnin ndonjë shfaqje apo veprimari tjetër të institucionit kulturor. Vëllai mi, Thanasi, që ka banuar në Gjirokatsër, dhe që i ka shijuar me vite të  tëra rakinë e qoftet e Ciles, më tregonte se sekreti i tij ishte se përdorte erëzat të ndryshme nga mali, sidomos për përballuar mugesën e mishit.

            Më kujtohet se kanë qënë dhe në Elbasan disa lokale të vogla, njëkatëshe, ku shërbehej raki me meze alla-shqiptarëshe, sidomos fërgesë, djathë e salcë kosi; me bukë misri të thekur që të kënaqin shpirtin. Nuk më kujtohet as emri i lokalit e as i mjeshtërave të gatimit, por mua më kanë mbetur në mendje si lokale që të nuk harrohen kollaj.

            Së fundi, dua të ndalem edhe tek një lokal që brezi im nuk e harron kollaj. Është fjala për Kafenën e Maries, në Milot. Ajo qe përherë plot me kalimtarët e rastit që bënin një pushim të shkurtër aty. I kishte dalë aq shumë nami, sa që kur kishim shërbime në Veri, e quanim një kënaqasi të rrallë që do gjerbnim e shijonim kafen e Maries. Më kishte tërhequr vëmëndjen që kur nisa punën së pari në Mirditë, si teknik gjeolog e më pas si gazetar. Nuk mbaj mend që të kemi kaluar aty dhe të mos jemi ndalur tek Kafeneja e Maries. Dhe ajo kishte qënë private në fillim e pas u shtetëzua. Nami që kishte fituar e ruajti klientelen gjatë gjithë kohës. Isha kurioz të depërtoja sadopak e ku qëndronte sekreti i saj. Ndaj, sa herë shkoja atje, ndiqja me vëmëndje procedurën e përgatitjes së kafes nga ajo. Kishte përgatitur një bazament që e mbushte me rërë dhe poshtë, prush i ndezur, me dru apo ymyr. Në xhevze fare të zakonshme teneqeje, hidhte kafen dhe sheqerin, sipas porosisë së klientëve, ujin dhe i fundoste në rërën e nxehtë. Kjo e shpejtonte procedurën: në pak minuta kafet ishin gati. Gjithë sa shihja nuk kishin ndonjë gjë të vecantë. Edhe vetë në shtëpi, kafen turke e përgatisja, pak a shumë, kështu si Marija. Po ku qëndronte atëhere sekreti i saj? Për më tepër që në përgatitjen e kafes ka vetëm tre elementë:kafe, ujë dhe sheqer? Por, edhe në këtë thjeshtësi, ka plot faktorë që ndikojnë. Po radhis vetëm disa: vetë lloji i kafes, mënyra e pjekjes, janë tepër të rëndësishme. Ka një teknikë jo fort  të thjeshtë: kur vjen momenti i pjekjes, fare lehtë mund të të digjet, nëse nuk e largon në kohë; dhe kjo nuk është aq e thjesht po të mos ia kesh marrë dorën. Ka mendime që gjatë pjekjes mund ti shtosh brenda në qebap, ndonjë “ingredient”tjetër. Dikush më pat sugjeruar dyllë blete etj. Ka të bëjë dhe mënyra e përgatitjes: ka që e hedhin që në fillim kafen, sheqerin dhe ujët dhe e lënë të ziejë, sa të marrë valë, siç ma ka mësuar mamaja. Dhe nga përvoja ime më se gjysmëshekullore, nuk i dalë keq, si për vete dhe për miqtë që kanë pasur rast të shijojnë kafen time. Ka të tjerë që, më parë, ziejnë ujin e pastaj shtojnë në të kafen e sheqerin. Të tjerë, sugjerojnë që pasi të ketë marrë valë, ta presësh më një pikë uji të ftohtë etj.etj.

            Nuk është qëllimi im të jap leksione për kafen por u ndala tek ky shëmbull për të ilustruat temën që nisa: duken gjëra kaq të thjeshta, por ja që nuk janë përherë të tilla. Kanë dhe këto sekretet e veta.

            Po kaloj tani në një shëmbull tjetër. Lexoja para disa kohësh, në një revistë amerikane, një shkrim për lokalin e famshëm të Antoni Athanasit, “Pjer 4”, në Boston, të një gazetari amerikan. Ai e fillonte shkrimin me një pyetje provokuese: “Kur shkojmë për të ngrënë drekë apo darkë diku, ku duhet të ndalojmë: tek lokalet që kanë shumë njerëz që dhe presin apo, për të përfituar kohë, tek ata që nuk ka nevojë të presësh në radhë? Dhe përgjigja e tij, qe e prerë: tek ata që ka shumë njerëz(!). Sakrifica e pritjes shpërblehet me kënaqësinë që do të shijosh më pas(!). Këtë konkluzion ma merr mendja që e ka nxjerrë edhe secili prej nesh, pavarësisht se jo gjithmonë kemi kohën e nevojshme për të pritur etj.

            Mu  kujtua gjithë kjo tek vajtëm në Astoria, të Kuinsit, në Nju York, kohë më parë. Shohim në një vend radhë të gjatë. Interesohemi se përse po prisnin dhe marrim vesh se fjala për lokali “Kiklides”, që për nga emri, presupozohej të qe grek, si shumë të tjerë në atë zonë. Propozova që të zbatonim këshillën e atij gazetarit që na serviri biznesmeni i famshëm shqiptar. Pa e zgjatur, shkuam në lokal tek menaxherja. Na duhej të prisnim rreth një orë. Pranuam, pak si qejfprishur se na u duk kohë e gjatë. Vetë lokali nuk të imponohej për nga pamja. Një gja fare e zakonshme, mbase edhe nën mesataren: një ndërtesë e vogë, me një oborr të mbuluar nga disa pjergulla, në mos gaboj. Po të niseshe nga aparenca e jashtëme, as që e vlente të sakrifikoje. Por, le ta vënë më provë formulën e sugjeruar. Dhe pritëm. Ndërkohë marrim vesh se lokali ka për pronar një shqiptar, Ardian Skenderi, apo Adin, sic e thwrrasin. Kjo na e shtoi edhe më shumë kureshtjen por dhe dëshirën e mirë për të darkuar aty. Njerëzit që prisnin shtoheshin. E, pra, çudi: ç’i tërhiqte në aktë lokal?!

            Kur na erdhi koha, hymë e zumë vend në sallë. Përshtypja e jashtëme prapë po ajo: në një hapësirë të vogël tërë ato tavolina sa mezi lëvizje. Hedh sytë nga kuzhina; dhe ajo fare e vogël.. “Hejdede, thashë me vete, ku qënka sekreti i gjithë që kësaj klientele që s’i jep kohë as të marrësh frymë normalisht?” Më në fund, na erdhi porosia. Harrova të them se lokali ka nëntiutllin:”Prodhime deti”, ndaj dhe ne porositëm peshk. Filluam, më në fund, të hamë. U deshën vetëm pak minuta që të kuptojmë gjithçka: gatim perfekt! Peshk i pjekur në mënyrën më të shijshme që kishim provuar ndonjëherë(!). Ja pra, ku qe sekreti: freskia e peshkut dhe gatimi i tij! E harruam pamjen e jashtë të lokalit apo dhe ngushtësinë e brendeshme. Nuk na erdhi keq as për kohën që pritëm: të gjtha i përligji kënaqësia që na dha darka e shijshme.

————–

P.S. : Më fat të keq, i famëshi Pjer-4, doli nga Beznesi. Jam 100 përqind, se iu ka ardhur keq të gjithëve, por …nuk ia vjen që të zgjatem: logjika i biznesit  bën çudira!

Kurse Adi ka hapur lokal të ri, modern, madje edhe një tjetër në Manhaten.

Sadik Bejko/

Poezia e Selaudin Gumës më ka ardhur në tryezë në dy vëllime. Fillimisht simptia, magnetizmi, ndriçimi që buron nga personaliteti i autorit më shtynë që t’i lexoj këto poezi. S. Guma është një tip njerëzor që rrezaton energji. Pozitivitet. E do fort njeriun, e ka dashur në gjithë jetën e tij. Nga poezitë kuptohet që aq shumë njerëz të afërt ia kanë kthyer me pashë dashurinë që u ka dhënë ai. Tani është burrë në moshë. Dikur në rini ishte një inxhinier ushtarak që hidhte ura mbi lumenj të harbuar të vendit të tij. Ka bërë strehë në male e në zalle në themelet e në kulmet e urave të tij. Ura disa prej të cilave edhe sot u rezistojnë dallgëve të egra të kohëve, të ujërave. Ura që janë bërë me njerëz, me mund e vështirësi, me dashuri urash lidhur përmbi kohët që ende vijnë e shkojnë në jetën e Selaudinit të sotëm, vijnë e shkojnë e kthehen në art të fjalës, shndërrohen në figuracion fjale e vargu, në një poezi që shpreh atë çka atij i ka mbetur peng i pathënë. Është i lidhur në jetë, në fate, në fjalë me ata njerëz të dikurshëm.

Veç motiveve për njeriun dhe punën vargjet marrin krahë për më tej.

E ndien dashurinë e gruas dhe kjo ndjeshmëri shpërthen në vargje poezie për më të parën grua të çdo njeriu, për mitin absolut të femrës, për gruan me qumështin e ëmbël në jetën e gjithëkujt, për nënën, poezi për nënën.

Mitet e mëdha të poezisë intime universale, mite si nëna, nusja, motra, gjyshja, e dashura e rastësishme, ëndërruesja e parë, gruaja e zanafillës tokësore, kur prekëm në tokë femre së pari janë topikë të një poezie që mëton të jetë kujtesë, të jetë mirënjohje, të jetë kthim te ndërtimi i psikës sonë më ca lëngje intime që na kanë formuar eshtrën, na kanë formuar në fibrën që na ngjizi profilin shpirtëror e kockor aq të fortë sa mos ta humbasim kurrë.

Në këto poezi ai përkulet mbi kohët, kujtimet, përfytyrimet pa të cilat nuk do të ishte ky që është. Është kujtesa ajo që ne jemi sot, në ngrysje të viteve. Kujtesa e tunelit të lidhur diku pas vertebrave në qafën tonë. Sistemi ynë kockor vertebror nuk do të ishte i tillë siç e kemi pa këtë pajë të brishtë prej pranie të femrës në jetën tonë. Lexuesi duhet të ndalet në disa poezi që flasin drejtpërdrejt për atë që në kode e shpreh dhe që e fsheh arti i tij.

Libri i dytë më çon i gjithi në rrënjët reale jetësore e kryesore të autorit. Në qendër është vendlindja: Luzati. Luzati-fëmijëria e autorit, etërit, nënat, burrat mitikë e legjendë, emrat konkretë të fisit, të vatrës e të gjakut të tij…Luzati-tokë shtëpie e vegjëlie, Luzati i Buzës së Bredhit, i krojeve, i lumit Gjinakar, Luzati i tokës së bukës, i baltës së varreve dheu i rrjedhës së qumështit, të lule cfakës e të lules së kungullit, i tokës së mullinjve, i livadheve të nepërkave, i gjarpërinjve..tokë e hidhur e mjaltit dhe e kafshatës së helmeve… e gatuar bashkë gur e baltë, qumësht, diell e zjarr vatre, fytyra prindërish e të dashurish të vdekur që sot kanë trajtë veç si vizione e vegulli … një vendlindje e vdekur në ato që i jetuam, por dhe e gjallë me malin, erën, ujërat, dherat e gurët të gjallë ende.. një vendlindje e mbyllur në kujtime në legjendën jetësore, por po aq dhe e hapur… e arratisur në delirin e udhëtimit jetësor të një burri në moshën kur ai nuk vepron dot… vetëm ëndërron të shkuarat, lundron në nostalgji.

Mbetet të themi poezia është kujtesë, poezia është njerëzit që i deshëm aq shumë e që na gëzuan aq shumë e që tashmë janë të rrëgjuar e të plakur a të ikur realiteteve, siç jemi ne. Veç prapë këta njerëz e këto mjedise na pasurojnë e zbukurojnë jetën duke u kthyer në kujtimet tona përsëri e përsëri

Janë tre mite themelore në këtë poezi të Gumës: Njeriu/jeta, njerëzit dhe e jetuara të cilëve ai do t’u jetë mirënjohës, njerëz dhe jetë që janë në themel të lavdërimit, të aprovimit, të himnizimit të tij. Jeta është ajo që na dhuroi më të mirën e mundshme në ato vite që na ranë në pjesë të jemi gjallë. Tani në moshë ne duhet t’u kthejmë reston, nëpërmjet fjalës t’u japim mirënjohjen, më të çmuarën energji që e zotërojmë në kockat tona e në fibra të shpirtit. Një detyrim nderi…një shlyerje pengu burrash.

E dyta vjen tema e femrës: nënës, gruas, motrës, së dashurës. Figura mitike e femrës e dhënë në disa shfaqje të së njëjtës fibër. Tema e tretë, tema e dheut, e nënës tokë e shfaqur te Luzati… te natyra, mali, lumi, shtëpia, kopshtet, pylli, varrezat… dherat ku shpërthen junapi…

Cila është forma e poezisë së tij? Krejt e pangarkuar formalisht. Poezi e kthjellët, e shprehjes së drejtpërdrejtë, poezi në formë klasike, vargje metrike po dhe të shlirëta, poezi tradicionale strofike. Ai nuk është poeti profesionist që zgjedh të shprehet me ngarkesën formale në poezi. Ai zgjedh poezinë e mesazhit.. poezinë si një mjet të shprehjes më të shpejtë të miteteve të adhurimit të jetës njerëzore, të filozofisë pastërtisht tokësore, poezi të kuptimeve themelore të qenies, poezi me thelbet bazë të përmbushjes së njeriut si njeri.

Prof. Dr. Sylë Ukshini: Kosova-Sfidë e Politikës së Përbashkët të Jashtme dhe të Sigurisë së BE-së: Nga shpërbërja e Jugosllavisë deri te pavarësia e Kosovës. Wien. LIT Verlag 2020, 304 f, ISBN 978-3-43-91144-5.

Nga Stephan Lipsius, Kassel/Kassel/Gjermani

Studimet nga fusha e marrëdhënieve ndërkombëtare, e drejtës ndërkombëtare dhe evropiane për zhvillimin e “Politikës së Përbashkët të Jashtme dhe të Sigurisë” (PPJS) së BE-së në zgjidhjen e çështjes së Kosovës, deri më tani janë të disponueshme vetëm në mënyrë sporadike. Kjo vlen po ashtu edhe për periudhën e pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës në vitin 2008, dikur ish-krahinë autonome e Federatës Jugosllave.

PPJS-ja, e cila u themelua për herë të parë në bazë të ligjit primar në vitin 1993 me “Traktatin e Mastrihtit” dhe u përfshi në kuadrin e tij ligjor si shtylla e dytë nga tre shtyllat e BE-së, tani është një nga fushat më ambicioze dhe më të rëndësishme të politikave të BE-së.

Megjithatë, Politika e Jashtme, e Sigurisë dhe e Mbrojtjes ishte ende e përjashtuar nga traktatet themeluese të KE-së. “Politika e Përbashkët e Jashtme dhe e Sigurisë” i ka rrënjët në “Bashkëpunimin Politik Evropian” (BPE), për të cilin shtetet anëtare të Bashkëpunimi Ekonomik Evropian ranë dakord mbi iniciativën e Francës në dhjetor të vitit 1969 në formën e një bashkëpunimi ndërqeveritar që nuk ishte ligjërisht i detyrueshëm në atë kohë.

Sylë Ukshini studimin e tij, i cili është i struktura mirë dhe të qartë në dhjetë kapituj dhe shkruar si disertacion në Universitetin e Bremenit (Gjermani), e ka fokusuar në pesë periudha studimore që përfshijnë një hapësirë kohore nga marsi 1989 deri në fillim të vitit 2012.

Për ta përkufizuare temën, ai formulon tetë pyetje qendrore që synojnë të identifikojnë dhe emërtojnë ata faktorë se si kriza e Kosovës ka kontribuar në zhvillimin dhe, mbi të gjitha, në institucionalizimin e politikës së jashtme dhe të sigurisë evropiane dhe anasjelltas.

Ai flet për qasjet dhe strategjitë që BE-ja ka ndjekur në adresimin e problematikës së Kosovës.

Kështu, studimi trajton dy problematika komplekse dhe këndvështrime të ndryshme, të cilat, megjithatë, janë të lidhura ngushtë politikisht dhe kauzalisht.

Autori, i cili tashmë ka botuar disa libra dhe artikuj të shumtë të specializuar në Kosovë dhe që ka punuar në shërbimin diplomatik në vendin e tij, së fundi si i Ngarkuar me Punë në Ambasadën e Kosovës Tiranë dhe aktualisht drejtor i “Departamentit të Çështjeve Politike” të Ministrisë së Jashtme në Prishtinë.

Këtë studim ai e mbështet mbi vrojtimet jo vetëm përmes një numri të madh monografish, artikujsh të specializuar dhe raporteve të shtypit, por edhe si dëshmitar bashkëkohor që mori pjesë në konsultime të ndryshme ndërkombëtare si pjesë e funksioneve të tij diplomatike dhe politike, duke iu rikthyer edhe dokumenteve dhe shkresave zyrtare.

Në këtë kontekst, duhet përmendur pozitivisht se Sylë Ukshini arrin në vazhdimësi të argumentojë në nivel të lartë shkencor dhe të mbajë distancën e nevojshme shkencore-analitike, pavarësisht zhvillimeve të dhunshme të luftës në Kosovë, duke i mbetur besnik gjithmonë argumenteve kredibile dhe të paanshme.

Nga dhjetë kapitujt e studimit, dy prej trajtojnë drejtpërdrejt politikën e jashtme dhe të sigurisë evropiane, derisa kapitulli i dytë trajton bazën historike të fushave të politikave të përmendura.

Ndërsa, kapitulli i shtatë jep një pasqyrë të zhvillimit të mëtejshëm të PPJS-së të BE-së në formën e një integrimi të “Politikës Evropiane të Sigurisë dhe Mbrojtjes” (PESM) si një nënfushë e re në fokus në strukturën politike të PPJS-së.

Politika Evropiane e Sigurisë dhe Mbrojtjes (ESDP), origjina e së cilës shkon prapa në “Bashkimin Evropian Perëndimor” (WEU) dhe që për këtë arsye nuk ishte fillimisht pjesë integrale e integrimit evropian dhe e procesit të bashkimit evropian, u krijua në vitin 2001 përmes “Traktatit të Nicës”.

Atij iu dha emërtimi aktual “Politika e Përbashkët e Sigurisë dhe Mbrojtjes” (CSDP) me “Traktatin e Lisbonës” në vitin 2007, megjithëse vazhdon të ketë grupin e vet të rregullave brenda CFSP-së.

Me shtatë kapituj (përfshirë hyrjen dhe kapitullin përfundimtar), pjesa më e madhe e studimit i kushtohet një prezantimi shumë të detajuar të fazave të ndryshme të politikës së BE-së për çështjen e Kosovës, me Kapitullin 8 (“Roli i Bashkimit Evropian në Kosovë në periudhën e pasluftës”) si dhe kapitulli i 9-të (“Pavarësia e Kosovës”) me seksionet e tij, ndër të tjera, për përfshirjen e GJND-së në shpalljen e pavarësisë dhe mendimin e GJND-së për ligjshmërinë e pavarësisë, janë veçanërisht informuese për të kuptuar zhvillimet e fundit për Kosovën.

Në konkluzionet e tij përfundimtare Sylë Ukshini në fund të studimit i përmbledhë 25 gjetjet kryesore, të cilat në formë të përmbledhur përshijnë rezultatet më të rëndësishme të këtij studimi për rolin dhe qëndrimin e politikës së BE-së në raport me Kosovën. Kështu autori, për shembull, pjesëmarrjen e BE-së në operacionet ajrore të NATO-s kundër Beogradit dhe në rolin e evropianëve në zgjidhjen diplomatike të krizës së Kosovës përmes “Planit Fischer, e vlerëson si kulmin e angazhimit shumëpalësh dhe diplomatik të BE-së në çështjen e Kosovës. Sidoqoftë, ai konstaton se pas përfundimit të luftës në Kosovë, Politika e Jashtme dhe e Sigurisë e BE-së fillimisht nuk ishte e kishte temë diskutimi çështjen e statusit të ardhshëm të Kosovës, përkundrazi, BE-ja e shikonte Kosovën vetëm si një rajon të administruar nga Kombet e Bashkuara.

Argument qendror i autorit në kapitullin e fundit është konstatimi i mungesës së një qëndrimi të unifikuar të vendeve anëtare të BE-së lidhur me çështjen e zgjidhjes dhe të njohjes së pavarësisë së Kosovës dhe si zhvillimet politike dhe juridike të ankorimit të misionit të sundimit të ligjit, EULEX, nën ombrellën e OKB-së, përkatësisht për suksesin e kufizuar të misionit EULEX, gjë që ka inkurajuar Serbinë dhe Rusinë që të vazhdojnë të refuzojnë realitetet në Kosovë.

Në përfundim, Sylë Ukshini konstaton se “Kosova ishte sfida më e madhe dhe më e rëndësishme për politikën e jashtme të BE-së dhe në procesin e integrimit politik evropian” dhe se politika e jashtme e BE-së nuk guxon të dështojë në Kosovë.

“Südosteuropa Mitteilungen”(SOM) Nr. 04/2021.

Akademia e Shkencave të Shqipërisë – Sesion Shkencor kushtuar veprës së mjeshtrit të prozës së shkurtër Naum Prifti