Viliem Kurtulaj

Universiteti Qiriazi/

Duke qenë se arsimi është një nga format e shumta të ndërveprimit shoqëror, pedagogjia është një fushë ku diskurset apo ligjërimet zhvillohen dhe luajnë një rol të rëndësishëm. Studiuesi holandez Gert Biesta, në artikullin e tij të titulluar “Pedagogy Without Humanism: Foucault and the Subject of Education” (1998), shpjegon se ekzistojnë dy koncepte kryesore të arsimit: a) arsimi si manipulim dhe b) arsimi si komunikim. Nëse bëjmë një dallim në epoka, pedagogjia manipuluese lidhet më së shumti me epokën moderne, ndërsa pedagogjia komunikuese lidhet kryesisht me epokën pasmoderne. Duke iu referuar konceptit të parë (pedagogjisë manipuluese), mësuesi dhe nxënësi hyjnë në komunikim në klasë si të pabarabartë. Nga ana tjetër, qëndron pedagogjia komunikuese e cila lidhet me qasjen pasmoderne. Kjo e fundit nuk e sheh arsimin thjesht si një marrëdhënie instrumentale. Sipas pedagogjisë komunikuese, marrëdhënia instrumentale në arsim e injoron personalitetin në zhvillim të nxënësit. Në pedagogjinë komunikuese, mësuesi dhe nxënësi mund të konsiderohen të barabartë në procesin mësimor (mësimdhënie-mësimnxënie) në shkollë.

Nga një këndvështrim i ngushtë, mund të thuhet se nëse aplikohet pedagogjia manipuluese, ndikimi i ushtrimit të pushtetit është i fortë sepse mësimdhënësi ushtron drejtpërdrejt pushtet mbi nxënësin, ndërsa nëse aplikohet pedagogjia komunikuese, ndikimi i ushtrimit të pushtetit është më i dobët sepse të dyja palët (mësues – nxënës) ushtrojnë pushtet në një proces ndërveprues, dhe, për rrjedhojë, kundërshtojnë dhe balancojnë ndikimin e njëri-tjetrit. Në klasë, diskursi që institucionalizohet është, me së shumti, ligjërimi i mësuesit, sepse, formalisht, ai është autoriteti. Pra, ligjërimi i mësuesit prodhon të vërteta për nxënësit. Për rrjedhojë, është mësuesi ai që ushtron pushtet mbi nxënësit. Sidoqoftë, kjo është vetëm gjysma e fotografisë. Duke iu referuar filozofit francez Michel Foucault, ushtrimi i pushtetit nuk është aq i thjeshtë dhe nuk funksionon ekzaktësisht në këtë mënyrë. Sipas tij, pushteti mund të gjendet kudo, sepse pushteti mund të prodhohet në çdo kohë, në çdo pikë, në secilën marrëdhënie. Marrëdhëniet e pushtetit mund të shihen si një rrjet, ku pikat nga ku ushtrohet pushteti dhe pikat mbi të cilat ushtrohet pushteti mund të jenë kudo. Për rrjedhojë, pretendimi për të zhdukur ushtrimin e pushtetit në klasë duke ndryshuar teknikat e mësimdhënies duket pothuajse i pamundur. Në çdo situatë, personat e përfshirë do të vazhdojnë të ushtrojnë pushtet mbi njëri-tjetrin, në përmasa të ndryshme, madje edhe pa dijeninë apo qëllimin e tyre.

Në pedagogjinë manipuluese, mësuesi dhe nxënësi janë të pabarabartë në procesin e komunikimit në klasë sepse mësuesi është një person i rritur dhe, rrjedhimisht, konsiderohet subjekt. E njëjta gjë nuk mund të thuhet për nxënësin i cili është i mitur (në arsimin parauniversitar) dhe është në vazhdim të një procesi formal të të mësuarit. Nxënësi konsiderohet si një subjekt potencial ose subjekt në formim. Pra, marrëdhënia mësues – nxënës këtu është asimetrike. Nxënësi është ende në procesin e të bërit subjekt, i ndikuar nga procesi pedagogjik (manipulues).

Siç e përmenda më lart, modernizmi lidhet me formën manipuluese të pedagogjisë, ndërsa më vonë, pasmodernizmi solli ndryshime në formën e pedagogjisë duke kaluar nga metoda manipuluese në atë komunikuese, duke pretenduar se me formën e re pedagogjike do duhet të shmanget manipulimi i nxënësve nga mësuesi. Nga ana tjetër, pedagogjia manipuluese nuk përpiqet të mohojë manipulimin e nxënësit nga mësuesi. Përkundrazi, ajo ka argumentet e veta pse mësuesi duhet të manipulojë nxënësit, në vend që të ndjekë komunikimin simetrik mes të barabartëve në klasë.

Pedagogjia manipuluese qëndron prapa idesë se arsimi në shkolla duhet të jetë asimetrik sepse marrëdhënia mes mësuesit dhe nxënësve është një marrëdhënie midis dy subjekteve jo të barabarta, ose ta themi më qartë, midis dikujt që tashmë është subjekt (mësuesi) dhe të tjerëve që u duhet ende të bëhen subjekte të plota (nxënësit). Pra, mësuesi ka një mision për të kryer. Ai duhet të punojë në procesin e mësimdhënies dhe në formimin e subjektit të nxënësve. Në këtë drejtim mund të na ndihmojë koncepti i studiuesit brazilian Paulo Freire, i njohur si pedagogjia kritike ose pedagogjia çliruese (liberatory pedagogy). Freire shkon më tej duke thënë se pedagogjia kritike/çliruese ndihmon si mësuesin, ashtu edhe nxënësit, të bëhen subjekte duke zhvilluar vetëdijen ose ndërgjegjen. Ai e konsideron vetëdijen si një kusht që njeriu të bëhet subjekt. Mësuesi, i cili është i rritur, i arsimuar dhe i trajnuar për të qenë i tillë, normalisht është i vetëdijshëm për rrethanat dhe pasojat e veprimeve të tij. Për rrjedhojë, mësuesi është subjekt. Ndërkohë që nuk mund të thuhet e njëjta gjë për nxënësit nën 18 vjeç. Përderisa arsimi është një proces mësimdhënie-mësimnxënie ndërmjet subjektit dhe ende jo-subjekteve, është detyrë e mësuesit të manipulojë nxënësit për t’i ndihmuar ata në procesin e formimit të tyre si subjekte. Hapi i parë për t’i ndihmuar nxënësit të bëhen subjekte është vetëdijesimi dhe ndërgjegjësimi i tyre se ata nuk janë ende subjekte të plota, prandaj në këtë fazë duhet të mësohen/manipulohen nga një subjekt profesional dhe i specializuar, siç është mësuesi.

Pedagogjia manipuluese e sheh identitetin e nxënësit si rezultat të influencës pedagogjike. Ajo e konsideron subjektivitetin një efekt të ndikimit pedagogjik. Projekti pedagogjik modern (manipulues) bazohet mbi një supozim normativ, përkatësisht, në vlerën e pareduktueshme të subjektivitetit (në zhvillim) të nxënësve. Këta të fundit nuk janë ende të aftë ose të përgatitur për dialog dhe komunikim të vërtetë. Sipas Robert E. Young, nxënësit i mungon kompetenca komunikuese në kuptimin strikt në të cilin kompetenca komunikuese mendohet se përbëhet nga kapaciteti social për të hyrë në diskutim dhe aftësia njohëse për të gjeneruar ose kritikuar argumente. Siç thotë filozofi anglez Richard Stanley Peters, fëmijët mund dhe duhet të hyjnë në “pallatin e komunikimit” përmes “oborrit të manipulimit”. Pra, arsimi shihet si një trajektore ku manipulimi zhvillohet dhe transformohet në komunikim me kalimin e kohës.

Një faktor tjetër, i cili mund të përdoret si argument në favor të pedagogjisë manipuluese është mosha. Çdo person – duke përfshirë nxënësit – nuk konsiderohet plotësisht subjekt deri në një moshë të caktuar. Pedagogjia komunikuese thotë se edukimi duhet të jetë një proces komunikimi ndërmjet subjekteve. Nga këtu mund të shtrohet pyetja: Në çfarë moshe një person apo nxënës/student konsiderohet plotësisht subjekt (individ me përgjegjësi të plotë)? Për shembull, shumica dërrmuese e vendeve në botë nuk i konsiderojnë personat nën moshën 18 si plotësisht subjekte, prandaj prindërit ose kujdestarët e tyre ligjorë janë përgjegjës për ta dhe për veprimet e tyre. Duke qenë nën moshën 18 vjeç, individëve u mungojnë një sërë të drejtash, përfshirë të drejtën e votës, e cila është një nga të drejtat themelore të njeriut në botën demokratike. Mohimi i këtyre të drejtave për personat nën moshën 18 vjeç konsiderohet gjerësisht si i drejtë sepse të drejtat e plota janë për subjektet e plota. Personi nën moshën 18 vjeç është subjekt jo i plotë, prandaj gëzon të drejta jo të plota. Një nga këto të drejta që mohohet mund të jetë edhe e drejta për pedagogji komunikuese. Nëse pedagogjia e përdor këtë kriter për ta konsideruar ose jo nxënësin si subjekt – kriter i legjitimuar nga pothuajse të gjitha vendet në lidhje me disa të drejta të caktuara – atëherë pedagogjia manipuluese bëhet e pashmangshme, dhe pedagogjia komunikuese bëhet e paefektshme, pasi komunikimi – veçanërisht në institucione – konsiderohet si një proces që zhvillohet midis subjekteve. Si rezultat, nxënësi në shkollë duhet të manipulohet nga mësuesi për të mirën e tij për sa kohë që ai nuk është ende një subjekt i plotë.

Nga ana tjetër, pedagogjia komunikuese, siç mund të kuptohet, qëndron pas idesë së nevojës për komunikim të lirë dhe jo shtrëngues në klasë. E lidhur ngushtë me konceptet pasmoderniste, kjo teori pedagogjike zbërthen idenë moderniste të subjektit njerëzor si autonom, të pavarur, racional ose parasocial. Qenia njerëzore këtu konsiderohet si e prodhuar nga një sërë faktorësh dhe praktikash diskursive. Nga këndvështrimi i Foucault, edukimi në shkollë konsiderohet një proces i marrëdhënieve ndërsubjektive, prandaj ai nuk është një e vërtetë e dhënë për subjektivitetin njerëzor. Individi (mësues ose nxënës) është produkt i disa marrëdhënieve të pushtetit. Përmes ndërkomunikimit krijohet një marrëdhënie midis nxënësve dhe mësuesit. Kjo marrëdhënie duhet të jetë e barabartë dhe simetrike. Ndryshe nga pedagogjia manipuluese, e cila thotë se arsimi është një trajektore manipulimi që mund të zhvillohet dhe transformohet në komunikim, pedagogjia komunikuese thotë se procesi arsimor duhet të jetë gjithmonë një trajektore komunikimi.

Megjithatë, edhe pse nxënësit nuk janë ende plotësisht subjekte, një lloj dialogu në klasë do të ishte i dobishëm për ta. Kjo nuk do të thotë se nxënësit janë të barabartë me mësuesin gjatë procesit mësimor në shkollë. Do të ishte naive të besohej. As nuk do të thotë që nxënësit duhet të jenë të barabartë me mësimdhënësin në procesin e komunikimit në klasë, sepse, ndryshe nga mësuesi, ata nuk kanë për detyrë të japin mësim e të mësojnë të tjerët. Gjithsesi, ata duhet të kenë lirinë të shprehen. Dialogu në klasë duhet të shërbejë edhe për t’u dhënë nxënësve mundësinë për të mësuar se si të artikulojnë. Freire mbështet idenë e dialogut në klasë kur thotë se dialogu mes mësuesve dhe nxënësve nuk i vendos ata në të njëjtën pozitë profesionalisht, si dhe mësuesit dhe nxënësit nuk janë identikë. Në fund të fundit, është ndryshimi mes tyre i cili i bën ata pikërisht nxënës apo mësues. Nëse do të ishin thjesht identikë, secili mund të ishte tjetri. Dialogu është kuptimplotë pikërisht sepse subjektet dialoguese, agjentët në dialog, jo vetëm e ruajnë identitetin e tyre, por e mbrojnë atë në mënyrë aktive dhe kështu rriten së bashku. Pikërisht në këtë kuptim, dialogu nuk i vendos ata në të njëjtin nivel, nuk i barazon, e as nuk i redukton te njëri-tjetri. Mësuesi mbetet autoriteti në procesin mësimor ose, siç thotë studiuesi amerikan Wayne Au, në klasë, mësuesi është autoriteti, por nuk duhet të jetë “autoritari”.

Astrit Lulushi/

C. S. Lewis fillimisht u takua me J.R.R. Tolkien (autor i Lord of the Rings) në vitin 1926 dhe që nga ajo kohë zhvilluan një miqësi të përjetshme. Lewis, i cili ishte bërë ateist, gjeti rrugën e kthimit në teizëm dhe krishterim nën drejtimin e Tolkien.

Clive Staples Lewis lindi në Belfast, Irlandë, në 1898 dhe u zhyt shpejt në letërsi: filloi të lexonte kur ishte 3-vjeç dhe në moshën 5-vjeçare kishte filluar të shkruante tregime duke u mbështetur në fantazinë e tij

Vite më vonë, 19-vjeçar, Lewis shërbeu në Luftën e parë. Ai përjetoi një luftë në llogore në vijën e frontit në Somme, tmerret e së cilës i mbajti me vete gjatë gjithë jetës.

C. S. Lewis vdiq më 22 nëntor 1963 , por kjo nuk tërhoqi vëmendje, sepse John F Kennedy u vra në të njëjtën ditë.

Një javë para se të vdiste, ai i tha vëllait të tij: “Warnie, kam bërë gjithçka që jam dërguar në botë për të bërë dhe jam gati të shkoj”.

Ndërkohë, Tolkien e vlerësoi hapur Lewis-in si një burim kryesor inkurajimi krijues –

“Deri tani jam ndjerë si një pemë e vjetër që po i humbet të gjitha gjethet një nga një: por vdekja e tij është si një goditje me sëpatë pranë rrënjëve”, tha Talken për humbjen C.S. Lewis.

Vetë Lewis ishte shkrimtar pjellor i trillimeve. Temat fetare janë gjithashtu shumë të përhapura në veprat e tij mjaft popullore, të cilat përfshijnë Space Trilogy dhe, më e famshmja, The Chronicle of Narnias.

Miqësia, thoshte Lewis, është më e mira e kësaj bote – sakrifikoni pothuajse gjithçka për të jetuar aty ku mund të jeni pranë miqve tuaj.

Arsyeja është organi natyror i së vërtetës; por imagjinata është organi i kuptimit. Imagjinata, duke prodhuar metafora të reja ose duke ringjallur të vjetrën, nuk është shkaku i së vërtetës, por gjendja e saj. Të gjithë mendojnë se falja është një ide e bukur, deri kur të kenë diçka për të falur. Librat apo muzika në të cilën mendonim se ndodhet e bukura do të na tradhtojnë, e bukura vjen vetëm nëpërmjet tyre… Sepse nuk janë vetë gjëja; por vetëm aroma e një luleje që nuk e kemi gjetur, jehona e një melodie që nuk e kemi dëgjuar, lajme nga një vend që nuk e kemi vizituar kurrë. Ne i kemi trajnuar njerëzit që të mendojnë për të Ardhmen si një tokë të premtuar ku fitojnë heronjtë e favorizuar – jo si diçka që secili duhet të përpiqet për çfarëdo që të bëjë, kushdo qoftë. Të gjithë duam përparim. Por nëse jeni në rrugën e gabuar, përparim do të thotë të bëni një kthesë dhe të ecni përsëri në rrugën e duhur; dhe në atë rast, njeriu që kthehet më shpejt është njeriu më i përparuar. Ashtu si qielli i natës në poezinë greke, unë shoh me një mori sysh, por gjithsesi jam unë që shoh, jo dikush tjetër. Kur isha dhjetë vjeç, lexoja përralla në fshehtësi dhe do të kisha turp nëse do të më gjenin duke bërë një gjë të tillë. Tani që jam i moshuar i lexoj hapur. Kur u bëra burrë, i lashë gjërat fëminore, duke përfshirë frikën nga fëmijëria dhe dëshirën për të qenë shumë i rritur. Ju kurrë nuk e dini se sa shumë besoni me të vërtetë diçka derisa e vërteta ose e pavërteta e saj të bëhet një çështje jete a vdekjeje për ju. Vlera e mitit është se ai merr të gjitha gjërat që ne dimë dhe u rikthen atyre rëndësinë e pasur që është fshehur nga “veli i familjaritetit”. Një histori për fëmijë që kënaq vetëm fëmijët është një histori e keqe për fëmijë. Të mirat zgjasin. Një vals që mund të pëlqeni vetëm kur jeni duke vallzuar është një vals i keq. Shprehja tipike e fillimit të Miqësisë do të ishte diçka si, “Çfarë? Edhe ti? Mendova se isha i vetmi”. Shkrova librat që do të më pëlqente t’i lexoja. Kjo ka qenë gjithmonë arsyeja për të shkruar. Njerëzit nuk do të shkruajnë librat që unë dua, kështu që unë duhet ta bëj për veten time.

Një ditë do të jeni mjaftueshëm në moshë për të filluar të lexoni përsëri përralla.

Drejtoria e Përgjithshme e Arkivave

#SiSot, më 18 tetor të vitit 1858, lindi në Manastir atdhetari Gjerasim Qiriazi.

Rilindasi dhe shkrimtari Qiriazi, ishte themeluesi i Kishës Ungjillore të Korçës dhe i shoqërisë “Vëllazëria Ungjillore e Shqipërisë”. Së bashku me të motrën, Sevastinë, përgatiti në vitin 1892 projektin për hapjen e Shkollës së Vajzave dhe të Shkollës të së Dielës në Korçë.

Në nëntor të po atij viti, botoi numrin e parë të gazetës së shoqërisë që themeloi “Letra e Vëllazërisë”. Lëvroi penën në gjinënë e vjershës dhe të këgnës. Për shkak të angazhimit të tij, më 17 janar 1893, u bë objektiv i një atentati të pasuksesshëm. Ndërroi jetë më 2 janar të viti 1894 në moshën 35 vjeçare. Në vitin 1987, Qiriazit iu dha titulli “Mësues i Popullit”, ndërsa në vitin 1992, iu akordua titulli “Urdhri i Lirisë i Klasit të Parë”.

*Formula që udhëhoqi Qiriazin në veprimtarinë e tij kushtuar fesë dhe atdheut.

#ArkivatFrymëzojnë

#ArkivatKujtojnë

#GjerasimQiriazi

#FototekaAQSH

Nga Organizata e Gruas “Shpresë & Paqe”
New York, Tetor 2023/

Për afatin kohor 2022 – 2023 Shqipëria u përzgjodh për herë të parë anëtare jo e Përhershme në Këshillin e Sigurimit të OKB-së. Gjatë fjalës së hapjes së kësaj ceremonie, ku u ngrit edhe Flamuri Shqipar, Përfaqësuesi i Përhershëm i Shqipërisë pranë OKB-së, Ferit Hoxha tha se, “Shqipëria është e vendosur të luajë një rol aktiv dhe konstruktiv, duke përcjellë vlerat dhe parimet e saj në Këshillin e Sigurimit, duke bashkuar përpjekjet me të gjithë ata që synojnë ta bëjnë Këshillin më efikas, më të përgjegjshëm dhe më ndërveprues”. Pra Shqipëria u bë pjesë e një prej 15-të vendeve ulëse në organin më të lartë të OKB-së, për menaxhimin e paqes dhe sigurisë ndërkombëtare.
Por sipas një lajmi në rrjetin social “X” mësojmë se Ministri i Jashtëm i Shqipërisë Igli Hasani deklaroi më datë 10/10/2023 se, Shqipëria u zgjodh anëtare e Këshillit për të Drejtat e Njeriut pēr periudhën 2024 – 2026, ku ndër të tjera tha, “Shqipëria si anëtare e Këshillit të të Drejtave të Njeriut do të punojë brenda Këshillit të OKB-së, për të garantuar respektimin universal të të drejtave të njeriut dhe lirive themelore, për të gjithë individët pa diskriminuar askënd. Vendi ynë vijonte Ministri Hasani do të bashkëpunojë ngushtë me shtetet anëtare të OKB, përfaqësues të shoqërisë civile dhe të gjithë partnerët për zbatimin e këtyre angazhimeve”.
Ky anëtarësim është i dyti për Shqipërinë në Këshillin e të Drejtave të Njeriut pranë OKB-së, që njëherësh shënoi dhe refuzimin e Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së duke ia refuzuar Rusisë për shkak të pushtimit të Ukrainës. Në këtë konkurim për grupin rajonal të Europës Lindore, Rusia kishte përballë Shqipërinë dhe Bullgarinë, por pas votimit, 123 vende ishin pro Shqipërisë dhe 83 vota të Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së shkuan pro Rusisë.
Pra Rusisë ju refuzua kjo e drejtë. Shqipëria duke filluar nga 1 janari i vitit 2024 deri më 31 dhjetor 2026 do të jetë një prej 15-të vendeve që do të ulen në KDNJ. Mendojmë se ndikim i këtyre arritjeve është edhe politika diplomatike e mbajtur nga Ambasadori i Shqipërisë pranë Misionit Shqiptar të OKB-së në New York, Ferit Hoxha, përsa i përket diplomacisë dhe çështjeve ndërkombëtare në mandatin e Tij të dytë.
Si Organizatë e Gruas “Shpresë & Paqe” ku në fokus kemi angazhimin e të drejtave të njeriut, grave dhe fëmijëve në SHBA, kërkojmë që ky vendim të trokasë fort në Ministrinë e Financave për avancimin e proçesit të dëmshpërblimeve për ish të burgosurit politikë të Shqipërisë, pasi nuk ka përfunduar akoma.

Gëzim Zilja/

Janë gjithsej 12 deputetë të qarkut të Vlorës, dy të Foltores, një i PD-së zyrtare, një i çamërve dhe gjashtë të PS-së. Ata janë përfaqësues të popullit në parlament dhe si të tillë problemet themelore të banorëve të djathtë apo të majtë të Vlorës, duhet t’i trajtojnë në parlament me anë të ligjeve (të propozohen) ose me kërkesa për investime. Prej tridhjetë vitesh deputetët pjesën më të madhe të kohës e harxhojnë, duke punësuar  militantët, ndërhyrë në polici apo drejtësi për favore, duke nxjerrë leje ndërtimi për miqtë, duke ndikuar në pushtetet lokalë për të fituar një copë tokë qyl apo tenderin e radhës ndonjë miku i tyre dhe allishverishe të tjera. Nëse ata do të ishin përfaqësues të popullit për problemet themelore të qytetit në raste të veçanta do të bëheshin bashkë e do të flisnin me një gjuhë të unifikuar, që u shërben banorëve dhe jo interesave të caktuara të oligarkëve, grupeve të majta apo të djathta.  

Devijimi i lumit Shushica për ta çuar në bregdetin e Himarës.

Është një problem ekzistence, jetik për fshatrat e Lumit të Vlorës e më gjërë. Nga banorët e këtyre zonave (të djathtë e të majtë) dhe shoqatat ambjentaliste ky vendim i qeverisë është kundërshtuar, duke nxjerrë arsye shumë të forta, që kanë të bëjnë me florën, faunën dhe zhvillimin ekonomik të atyre zonave. Me përjashtim të deputetit Bujara Leskaj që e ka kundërshtuar me forcë devijimin e Shushicës në parlament, nuk kam dëgjuar deputet tjetër të djathtë të cicërijë ose recitojë diçka interesante kundër këtij projekti. Deputetët e majtë si zakonisht heshtin dhe pranojnë çdo veprim të KM-së së gjithëditur dhe të pakundërshtueshëm edhe pse e kanë për detyrë të flasin në parlament, për këto vendime që shkatërrojnë jetën e një krahine të tërë. Fundja të shprehen pro futjes së Lumit Shushica në tubo, duke e argumentuar pse duhet bërë ky devijim? 

 Instalimi i TEC-ve lundruese në Zvërnec.

Shumë politikanë, analistë, gazetarë, ekonomistë, janë shprehur qartë se kjo është një aferë e madhe korruptive, ndërsa shoqata dhe specialistë të ambjentit shprehen dhe argumentojnë se vendosja e tyre në punë do të sjellë pasoja katastrofike për florën dhe faunën detare dhe do të ndotin ajrin e qytetit me pasoja për shëndetin e banorëve. Përfaqësuesit e popullit heshtin. Edhe kur i kërkojnë TV-të kombëtare apo locale për tu shprehur, edhe kur i thërrasin ambjentalistët të bashkohen me ta në protesta, as marrin mundimin të hapin telefonin.   

Furnizimi i Vlorës me ujë të pijshëm

Vlora me rrethinat në pjesën më të madhe të saj vuan sidomos në verë nga mungesa e ujit. Janë hedhur miliarda euro për rrugë, beton, janë bërë, ç’bërë e ribërë nga dy e tre herë sheshe e rrugë të qytetit por asnjëherë nuk është bërë investim në rrjetin e ujësjellsit të Vlorës. U investuan rreth 140 milionë euro për tunelin e Llogarasë (Tuneli i Zamirit e quajnë) dhe rrugën Orikum-Dukat (Rruga e Gjikurisë, thonë) dhe asnjë nuk është ngritur e t’i thotë strategut të rilindjes së Vlorës, në parlament: “Zoti kryeministër: Pse kaq shumë para për një tunel apo rrugë ekzistuese, kur qyteti me rrethinat ka nevojë uluritëse për ujë?” Vetëm njëzetë milionë euro mjaftojnë që Vlora me gjithë fshatrat të ketë ujë çdo njëzetekatër orë. Në verë ka fshatra e lagje ku uji mungon me ditë të tëra. E di që militantët me grada e pa grada do më thonë: “Duhet Tuneli. Duhet rruga Orikum-Dukat se sjellin zhvillim,” Sigurisht që duhen them edhe unë. Po banorët e Vlorës thonë, që ka prioritete, dhe zgjidhja e çështjes së ujit është para asaj të Tunelit e të rrugës ekzistuese Orikum-Dukat. 

Nga dhe si do të zgjerohet qyteti dhjetëvjeçarët e ardhshëm?

Këto tridhjetë vjet Vlora është “zgjeruar” sipas parimit kaotik: Gjej vend e shesh bosh në qytet e ndërto ose duke kafshur, rruar e qethur kurorën e kodrinave (një kryevepër e natyrës) rrugë pa rrugë, nga hyrja e Vlorës deri në Jonufër e më tej, duke zhdukur sipërfaqe të tëra të gjelbra. Në shpatet e pjerrëta të kodrinave gjen edhe ndërtesa tetëkatëshe që është marrëzi sipas gjeologëve, inxhinierëve të ndërtimit dhe ambjentalistëve. Mendoj që deputetët e Vlorës në këto probleme duhet të jenë bllok dhe të kërkojnë një plan rregullues dhe zgjerues të qytetit për të ardhmen, duke ndërtuar lagje të reja. Nuk është e nevojshme të thërrasin miqtë e KM-së nga Danimarka apo Belgjika. Inxhinierët arkitektë, urbanistë, të ndërtimit në Vlorë janë të aftë ta bëjnë në mënyrën më të mirë. Ata e filluan projektin për zgjerimin e qytetit qysh në vitin 1996 por lufta e vitit 1997 rrënoi gjithçka. 

PS. Ka një projekt që para ish Akademisë së Marinës do të ngrihen së shpejti disa kulla. Nëse bëhet referendum, deputetët dhe KM-ja do të mësojnë se vlonjatët janë kundër këtij projekti. Ata shprehen  se në tokën para Akademisë (e vetmja hapësirë e lirë në Llungomare) duhet të ngrihet Muzeu Kombëtar i Detarisë. Deputetët si përfaqësues të popullit, duhet ta çojnë kërkesën në parlament e jo të sillen si ushtarë të partive.