• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Remarks by President Trump to the National Assembly of the Republic of Korea

November 8, 2017 by dgreca

trump-south-korea-15

Seoul, Republic of Korea/November 07, 2017/

PRESIDENT TRUMP: Assembly Speaker Chung, distinguished members of this Assembly, ladies and gentlemen: Thank you for the extraordinary privilege to speak in this great chamber and to address your people on behalf of the people of the United States of America.In our short time in your country, Melania and I have been awed by its ancient and modern wonders, and we are deeply moved by the warmth of your welcome.

Last night, President and Mrs. Moon showed us incredible hospitality in a beautiful reception at the Blue House. We had productive discussions on increasing military cooperation and improving the trade relationship between our nations on the principle of fairness and reciprocity.

Through this entire visit, it has been both our pleasure and our honor to create and celebrate a long friendship between the United States and the Republic of Korea.

This alliance between our nations was forged in the crucible of war, and strengthened by the trials of history. From the Inchon landings to Pork Chop Hill, American and South Korean soldiers have fought together, sacrificed together, and triumphed together.

Almost 67 years ago, in the spring of 1951, they recaptured what remained of this city where we are gathered so proudly today. It was the second time in a year that our combined forces took on steep casualties to retake this capital from the communists.

Over the next weeks and months, the men soldiered through steep mountains and bloody, bloody battles. Driven back at times, they willed their way north to form the line that today divides the oppressed and the free. And there, American and South Korean troops have remained together holding that line for nearly seven decades. (Applause.)

By the time the armistice was signed in 1953, more than 36,000 Americans had died in the Korean War, with more than 100,000 others very badly wounded. They are heroes, and we honor them. We also honor and remember the terrible price the people of your country paid for their freedom. You lost hundreds of thousands of brave soldiers and countless innocent civilians in that gruesome war.

Much of this great city of Seoul was reduced to rubble. Large portions of the country were scarred — severely, severely hurt — by this horrible war. The economy of this nation was demolished.

But as the entire world knows, over the next two generations something miraculous happened on the southern half of this peninsula. Family by family, city by city, the people of South Korea built this country into what is today one of the great nations of the world. And I congratulate you. (Applause.) In less than one lifetime, South Korea climbed from total devastation to among the wealthiest nations on Earth.

Today, your economy is more than 350 times larger than what it was in 1960. Trade has increased 1,900 times. Life expectancy has risen from just 53 years to more than 82 years today.

Like Korea, and since my election exactly one year ago today, I celebrate with you. (Applause.) The United States is going through something of a miracle itself. Our stock market is at an all-time high. Unemployment is at a 17-year low. We are defeating ISIS. We are strengthening our judiciary, including a brilliant Supreme Court justice, and on, and on, and on.

Currently stationed in the vicinity of this peninsula are the three largest aircraft carriers in the world loaded to the maximum with magnificent F-35 and F-18 fighter jets. In addition, we have nuclear submarines appropriately positioned. The United States, under my administration, is completely rebuilding its military and is spending hundreds of billions of dollars to the newest and finest military equipment anywhere in the world being built, right now. I want peace through strength. (Applause.)

We are helping the Republic of Korea far beyond what any other country has ever done. And, in the end, we will work things out far better than anybody understands or can even appreciate. I know that the Republic of Korea, which has become a tremendously successful nation, will be a faithful ally of the United States very long into the future. (Applause.)

What you have built is truly an inspiration. Your economic transformation was linked to a political one. The proud, sovereign, and independent people of your nation demanded the right to govern themselves. You secured free parliamentary elections in 1988, the same year you hosted your first Olympics.

after, you elected your first civilian president in more than three decades. And when the Republic you won faced financial crisis, you lined up by the millions to give your most prized possessions — your wedding rings, heirlooms, and gold “luck keys” — to restore the promise of a better future for your children. (Applause.)

Your wealth is measured in more than money — it is measured in achievements of the mind and achievements of spirit. Over the last several decades, your scientists of engineers — have engineered so many magnificent things. You’ve pushed the boundaries of technology, pioneered miraculous medical treatments, and emerged as leaders in unlocking the mysteries of our universe.

Korean authors penned roughly 40,000 books this year. Korean musicians fill concert halls all around the world. Young Korean students graduate from college at the highest rates of any country. And Korean golfers are some of the best on Earth. (Applause.)

fact — and you know what I’m going to say — the Women’s U.S. Open was held this year at Trump National Golf Club in Bedminster, New Jersey, and it just happened to be won by a great Korean golfer, Sung-hyun Park. An eighth of the top 10 players were from Korea. And the top four golfers — one, two, three, four — the top four were from Korea. Congratulations. (Applause.) Congratulations. And that’s something. That is really something.

Here in Seoul, architectural wonders like the Sixty-Three Building and the Lotte World Tower — very beautiful — grace the sky and house the workers of many growing industries.

citizens now help to feed the hungry, fight terrorism, and solve problems all over the world. And in a few months, you will host the world and you will do a magnificent job at the 23rd Olympic Winter Games. Good luck. (Applause.)

The Korean miracle extends exactly as far as the armies of free nations advanced in 1953 — 24 miles to the north. There, it stops; it all comes to an end. Dead stop. The flourishing ends, and the prison state of North Korea sadly begins.

Workers in North Korea labor grueling hours in unbearable conditions for almost no pay. Recently, the entire working population was ordered to work for 70 days straight, or else pay for a day of rest.

Families live in homes without plumbing, and fewer than half have electricity. Parents bribe teachers in hopes of saving their sons and daughters from forced labor. More than a million North Koreans died of famine in the 1990s, and more continue to die of hunger today.

Among children under the age of five, nearly 30 percent of afflicted — and are afflicted by stunted growth due to malnutrition. And yet, in 2012 and 2013, the regime spent an estimated $200 million — or almost half the money that it allocated to improve living standards for its people — to instead build even more monuments, towers, and statues to glorify its dictators.

What remains of the meager harvest of the North Korean economy is distributed according to perceived loyalty to a twisted regime. Far from valuing its people as equal citizens, this cruel dictatorship measures them, scores them, and ranks them based on the most arbitrary indications of their allegiance to the state. Those who score the highest in loyalty may live in the capital city. Those who score the lowest starve. A small infraction by one citizen, such as accidently staining a picture of the tyrant printed in a discarded newspaper, can wreck the social credit rank of his entire family for many decades.

An estimated 100,000 North Koreans suffer in gulags, toiling in forced labor, and enduring torture, starvation, rape, and murder on a constant basis.

In one known instance, a 9-year-old boy was imprisoned for 10 years because his grandfather was accused of treason. In another, a student was beaten in school for forgetting a single detail about the life of Kim Jong-un.

Soldiers have kidnapped foreigners and forced them to work as language tutors for North Korean spies.

In the part of Korea that was a stronghold for Christianity before the war, Christians and other people of faith who are found praying or holding a religious book of any kind are now detained, tortured, and in many cases, even executed.

North Korean women are forced to abort babies that are considered ethnically inferior. And if these babies are born, the newborns are murdered.

One woman’s baby born to a Chinese father was taken away in a bucket. The guards said it did not “deserve to live because it was impure.”

So why would China feel an obligation to help North Korea?

The horror of life in North Korea is so complete that citizens pay bribes to government officials to have themselves exported aboard as slaves. They would rather be slaves than live in North Korea.

To attempt to flee is a crime punishable by death. One person who escaped remarked, “When I think about it now, I was not a human being. I was more like an animal. Only after leaving North Korea did I realize what life was supposed to be.”

And so, on this peninsula, we have watched the results of a tragic experiment in a laboratory of history. It is a tale of one people, but two Koreas. One Korea in which the people took control of their lives and their country, and chose a future of freedom and justice, of civilization, and incredible achievement. And another Korea in which leaders imprison their people under the banner of tyranny, fascism, and oppression. The result of this experiment are in, and they are totally conclusive.

When the Korean War began in 1950, the two Koreas were approximately equal in GDP per capita. But by the 1990s, South Korea’s wealth had surpassed North Korea’s by more than 10 times. And today, the South’s economy is over 40 times larger. You started the same a short while ago, and now you’re 40 times larger. You’re doing something right.

Considering the misery wrought by the North Korean dictatorship, it is no surprise that it has been forced to take increasingly desperate measures to prevent its people from understanding this brutal contrast.

Because the regime fears the truth above all else, it forbids virtually all contact with the outside world. Not just my speech today, but even the most commonplace facts of South Korean life are forbidden knowledge to the North Korean people. Western and South Korean music is banned. Possession of foreign media is a crime punishable by death. Citizens spy on fellow citizens, their homes are subject to search at any time, and their every action is subject to surveillance. In place of a vibrant society, the people of North Korea are bombarded by state propaganda practically every waking hour of the day.

North Korea is a country ruled as a cult. At the center of this military cult is a deranged belief in the leader’s destiny to rule as parent protector over a conquered Korean Peninsula and an enslaved Korean people.

The more successful South Korea becomes, the more decisively you discredit the dark fantasy at the heart of the Kim regime.

In this way, the very existence of a thriving South Korean republic threatens the very survival of the North Korean dictatorship.

This city and this assembly are living proof that a free and independent Korea not only can, but does stand strong, sovereign, and proud among the nations of the world. (Applause.)

Here, the strength of the nation does not come from the false glory of a tyrant. It comes from the true and powerful glory of a strong and great people — the people of the Republic of Korea — a Korean people who are free to live, to flourish, to worship, to love, to build, and to grow their own destiny.

In this Republic, the people have done what no dictator ever could — you took, with the help of the United States, responsibility for yourselves and ownership of your future. You had a dream — a Korean dream — and you built that dream into a great reality.

In so doing, you performed the miracle on the Hahn that we see all around us, from the stunning skyline of Seoul to the plains and peaks of this beautiful landscape. You have done it freely, you have done it happily, and you have done it in your own very beautiful way.

This reality — this wonderful place — your success is the greatest cause of anxiety, alarm, and even panic to the North Korean regime. That is why the Kim regime seeks conflict abroad — to distract from total failure that they suffer at home.

Since the so-called armistice, there have been hundreds of North Korean attacks on Americans and South Koreans. These attacks have included the capture and torture of the brave American soldiers of the USS Pueblo, repeated assaults on American helicopters, and the 1969 drowning [downing] of a U.S. surveillance plane that killed 31 American servicemen. The regime has made numerous lethal incursions in South Korea, attempted to assassinate senior leaders, attacked South Korean ships, and tortured Otto Warmbier, ultimately leading to that fine young man’s death.

All the while, the regime has pursued nuclear weapons with the deluded hope that it could blackmail its way to the ultimate objective. And that objective we are not going to let it have. We are not going to let it have. All of Korea is under that spell, divided in half. South Korea will never allow what’s going on in North Korea to continue to happen.

The North Korean regime has pursued its nuclear and ballistic missile programs in defiance of every assurance, agreement, and commitment it has made to the United States and its allies. It’s broken all of those commitments. After promising to freeze its plutonium program in 1994, it repeated [reaped] the benefits of the deal and then — and then immediately continued its illicit nuclear activities.

In 2005, after years of diplomacy, the dictatorship agreed to ultimately abandon its nuclear programs and return to the Treaty on Non-Proliferation. But it never did. And worse, it tested the very weapons it said it was going to give up. In 2009, the United States gave negotiations yet another chance, and offered North Korea the open hand of engagement. The regime responded by sinking a South Korean Navy ship, killing 46 Korean sailors. To this day, it continues to launch missiles over the sovereign territory of Japan and all other neighbors, test nuclear devices, and develop ICBMs to threaten the United States itself. The regime has interpreted America’s past restraint as weakness. This would be a fatal miscalculation. This is a very different administration than the United States has had in the past.

Today, I hope I speak not only for our countries, but for all civilized nations, when I say to the North: Do not underestimate us, and do not try us. We will defend our common security, our shared prosperity, and our sacred liberty.

We did not choose to draw here, on this peninsula — (applause) — this magnificent peninsula — the thin line of civilization that runs around the world and down through time. But here it was drawn, and here it remains to this day. It is the line between peace and war, between decency and depravity, between law and tyranny, between hope and total despair. It is a line that has been drawn many times, in many places, throughout history. To hold that line is a choice free nations have always had to make. We have learned together the high cost of weakness and the high stakes of its defense.

America’s men and women in uniform have given their lives in the fight against Nazism, imperialism, Communism and terrorism.

America does not seek conflict or confrontation, but we will never run from it. History is filled with discarded regimes that have foolishly tested America’s resolve.

Anyone who doubts the strength or determination of the United States should look to our past, and you will doubt it no longer. We will not permit America or our allies to be blackmailed or attacked. We will not allow American cities to be threatened with destruction. We will not be intimidated. And we will not let the worst atrocities in history be repeated here, on this ground, we fought and died so hard to secure. (Applause.)

That is why I have come here, to the heart of a free and flourishing Korea, with a message for the peace-loving nations of the world: The time for excuses is over. Now is the time for strength. If you want peace, you must stand strong at all times. (Applause.) The world cannot tolerate the menace of a rogue regime that threatens with nuclear devastation.

All responsible nations must join forces to isolate the brutal regime of North Korea — to deny it and any form — any form of it. You cannot support, you cannot supply, you cannot accept. We call on every nation, including China and Russia, to fully implement U.N. Security Council resolutions, downgrade diplomatic relations with the regime, and sever all ties of trade and technology.

It is our responsibility and our duty to confront this danger together — because the longer we wait, the greater the danger grows, and the fewer the options become. (Applause.) And to those nations that choose to ignore this threat, or, worse still, to enable it, the weight of this crisis is on your conscience.

I also have come here to this peninsula to deliver a message directly to the leader of the North Korean dictatorship: The weapons you are acquiring are not making you safer. They are putting your regime in grave danger. Every step you take down this dark path increases the peril you face.

North Korea is not the paradise your grandfather envisioned. It is a hell that no person deserves. Yet, despite every crime you have committed against God and man, you are ready to offer, and we will do that — we will offer a path to a much better future. It begins with an end to the aggression of your regime, a stop to your development of ballistic missiles, and complete, verifiable, and total denuclearization. (Applause.)

A sky-top view of this peninsula shows a nation of dazzling light in the South and a mass of impenetrable darkness in the North. We seek a future of light, prosperity, and peace. But we are only prepared to discuss this brighter path for North Korea if its leaders cease their threats and dismantle their nuclear program.

The sinister regime of North Korea is right about only one thing: The Korean people do have a glorious destiny, but they could not be more wrong about what that destiny looks like. The destiny of the Korean people is not to suffer in the bondage of oppression, but to thrive in the glory of freedom. (Applause.)

What South Koreans have achieved on this peninsula is more than a victory for your nation. It is a victory for every nation that believes in the human spirit. And it is our hope that, someday soon, all of your brothers and sisters of the North will be able to enjoy the fullest of life intended by God.

Your republic shows us all of what is possible. In just a few decades, with only the hard work, courage, and talents of your people, you turned this war-torn land into a nation blessed with wealth, rich in culture, and deep in spirit. You built a home where all families can flourish and where all children can shine and be happy.

This Korea stands strong and tall among the great community of independent, confident, and peace-loving nations. We are nations that respect our citizens, cherish our liberty, treasure our sovereignty, and control our own destiny. We affirm the dignity of every person and embrace the full potential of every soul. And we are always prepared to defend the vital interests of our people against the cruel ambition of tyrants.

Together, we dream of a Korea that is free, a peninsula that is safe, and families that are reunited once again. We dream of highways connecting North and South, of cousins embracing cousins, and this nuclear nightmare replaced with the beautiful promise of peace.

Until that day comes, we stand strong and alert. Our eyes are fixed to the North, and our hearts praying for the day when all Koreans can live in freedom. (Applause.)

Thank you. (Applause.) God Bless You. God Bless the Korean people. Thank you very much. Thank you. (Applause.)

 

 

Filed Under: Featured Tagged With: o the National Assembly, of the Republic of Korea, Remarks by President Trump

FITORJA E DYTË E MARK GJONAJ

November 8, 2017 by dgreca

Mark GjonajShqiptarët e Nju Jork-ut, nuk kanë më përfaqësuesin e tyre në Ansamblenë e Shtetit , por kanë për të parën herë një përfaqësues në Këshillin bashkiak të Nju Jork-ut. Edhe pse në dukje, pozicioni është praktikisht më i ulët, realisht ky është një pozicion i lakmuar dhe më afër komunitetit, ka më shumë përfitime dhe krijon hapsirë për shërbime ndaj komunitetit.

Garimi i Gjonajt këtë herë ishte më i vështirë(përfshirë garën brenda demokratëve), por edhe për faktin se dy nga katër kandidatët e tjerë, ndikuan në rezultat. Natyrisht që shifrat e fitores nuk ishin si më parë kur garonte për Ansambëlmen i shtetit në distriktin 80. Gjithësesi fitorja e 7 nëntorit 2017 nuk u diskutua për asnjë moment, ai hyri si pretendent në garë dhe i tillë doli, si fitues. Edhe këtë herë komuniteti shqiptar i dha mbështetjen e duhur bashkatdhetarit, e mbështeti në garën për mbledhjen e fondeve, dhe ndjehet krenar se këshilltari i qytetit që luftoi nën siglën e demokratëve e fitoi garën me diferencë prej 3 mijë votash.Gjonaj u votua nga votuesit e Distriktit 13, ku jeton një masë e madhe shqiptarësh, të cilët ishin dominant në këtë rezultat. Ai siguroi 10, 763 vota, nga 7,476, që mori kundërshtari i tij më i afërt, John Cerini. Rezultatet përfundimtare për City Concil janë këto:

1-Mark Gjonaj-49 %

2-John Cerini 36 %

3-Marjorie Velazquez 13 %

4-John Doyle       2 %

5-Alex Gomez   1 %

 

Komuniteti shqiptar ndjehet krenar që ka përfaqësuesin e vet në Këshillin e qytetit. Natyrisht do të ndjehej dyfish i gëzuar nëse do të kishte mundësi që të kishte dhe një përfaqësues në Ansamblenë e Shtetit, por kjo mbetet aspiratë për të ardhmen.

 

Filed Under: Featured Tagged With: dalip greca, E MARK GJONAJ, FITORJA E DYTË

FESTIVALI I 27-TË SHQIPTAR , NJË KURORË SHUMËNGJYRËSHE PËR HEROIN KOMBËTAR

November 6, 2017 by dgreca

Dom Pjeter Popaj:Ky Festival i dedikohet heroit tonë kombëtar Gjergj Katstriotit Skenderbe me rastin e 550 vjetorit të tij.  Ne e falënderojmë Zotin për këtë njeri të madh.Mos të ishte Ai nuk e di a do të kishte Shqipëri, nuk e di a do të flisnim shqip ndopak dhe me siguri nuk do ta kishim këtë festival sonte.  Prandaj, edhe për këtë tubim, si shqiptar, e falënderojmë Zotin në qiell e Kastriotin në tokë. Me flamurin e tij identifikohemi, me gjuhë e kulturë që na i ruajti ne krenohemi. Këtë pasuri, sonte, ky festival e qet në skenë para jush që të shijoni traditat e bukura, të lashta shqiptare.  Dhe kurrë mos t’i shmangemi porosisë së tij, “Mos harro se je shqiptar”./

 

1 ok 1 balline1 dom Pjetri1 femijet dhe Heroidritani Boston1 valltaret ok 3Valle djemte

NGA ASLLAN  BUSHATI /Lehman Center for the performing arts,- 5 Nentor 2017- Në pasditën e së  dielës  të 5-së Nëntorit 2017, drejt  sallës së madhe të performimit te artit në Lehman  Kolegj ,(Lehman Center for the performing arts),  bashkatdhetarët nga NY me rrethina, por dhe nga shtete të tjera, me fëmijët dhe familjarët e tyre,  erdhën për të qenë  të pranishëm në performin dhe shijimin  e festivalit të 27-të të Këngës  Shqiptare në Bronx NY .Organizimi i kësaj ngjarje të rëndësishme kulturoro-artistike  për komunitetin shqiptaro-amerikan, është bërë i mundur  nga Qendra “Nëna Tereze” e Kishës Katolike Zoja e Shkodrës. Rrugët që të conin për në mjediset e sallës së festivalit, ishin me një prani shumë  të shtuar të policisë së NY. Kjo gjë nuk bezdiste askënd, por përkundrazi  njerëzit ndjeheshin më të sigurtë, duke patur parasyshë ngjarjen makabre të  kësaj të diele  në Teksas dhe të para disa ditëve në Manhattan. Policët ishin shumë të sjellshën, por edhe shumë rigoroz, për të parandaluar cdo  situatë të pakëndëshme. Respekte për ata dhe punën e tyre.

23275310_10155887374623151_8517490894149523550_o1 dritani Dom Pjetri1 marku5 edhe richardi6 Mark Sh23172865_1559608507437877_2371185598600128892_n

Para fillimit të festivalit, pak nga pak, salla u mbush me kostume shumëngjyrshe të të gjitha krahinave shqiptare nga Kelmendi  në Camëri, nga Presheva e në Tivar. Fëmijët e të rinjt  shkëlqenin  me veshjet e tyre si  lule të bukura , por edhe të moshuarit “ konkuronin”  tek-tuk si për të  thënë:  se dhe ne jemi  këtu!  Të ftuarit dhe personalitetet e komunitetit  i pritën me shumë përzemërsi  drejtuesit e Kishës katolike “Zoja e Shkodrës”: Famulltari Dom Pjetër Popaj, Marjan Cubi  e Mark Shkreli, si dhe drejtuesit artistik Fran Cotaj, Gëzim Nika (Mjeshtër i Madh) etj.  Për personalitetet  e komunitetit ishte rezervuar rreshti i parë i  kolonës se mesit , në të cilën zunë vend:  Kryetari i Federatës Panshqiptare të Amerikës Vatra  Zoti Dritan Mishto , Asamblisti i NY Zoti Mark Gjonaj, drejtues të Vatrës,  Kishës Katolike, komunitetit, artit e kulturës,  biznesit etj.

Kur sipari i festivalit u hap, në sfond u cfaq hijshëm një poster madhështor i Gjergj Kastriotit – Skënderbeut,  e cila i ndjesoi të pranishmit të ngrihen në këmbë e të prisnin me duartrokitje daljen në skenë të grupit te valleve  “Rozafati”  me koreografi të Angjelina Nikës (Mjeshtër i Madh) dhe fill pas tyre grupi i konferencierëve të festivalit : Kozeta Turishta, Sebastian Tinaj, Veronika Juncaj dhe Joseph Cubi, të cilët e drejtuan me profesionalizëm dhe dinjitet. Me duartrokitje të zgajtura është pritur ngjitja në skenë e Famullitari të Kishës Katolike Shqiptare “Zoja e Shkodrës”,  Dom Pjetër Popaj. Në përshëndetjen e Tij, famullitari tha se ky festival, i 27-ti që nga fillimi, i dedikohet Heroit Kombëtar të Shqiptarëve, Gjergj Kastrioti Skënderbeu, në nderim të përvjetorit të 550 të largimit nga jeta! Ja pershendetja e plote e famullitarit Dom Pjeter Popaj:” Mirëmbrëma dhe mirë se vini në Festivalin e 27 shqiptar ,organizuar si për çdo vit nga Kisha e jonë shqiptare, Zoja e Shkodrës në Hartsdale, New York.

Ky Festival i dedikohet heroit tonë kombëtar Gjergj Katstriotit Skenderbe me rastin e 550 vjetorit të tij.  Ne e falënderojmë Zotin për këtë njeri të madh.Mos të ishte Ai nuk e di a do të kishte Shqipëri, nuk e di a do të flisnim shqip ndopak dhe me siguri nuk do ta kishim këtë festival sonte.  Prandaj, edhe për këtë tubim, si shqiptar, e falënderojmë Zotin në qiell e Kastriotin në tokë. Me flamurin e tij identifikohemi, me gjuhë e kulturë që na i ruajti ne krenohemi. Këtë pasuri, sonte, ky festival e qet në skenë para jush që të shijoni traditat e bukura, të lashta shqiptare.  Dhe kurrë mos t’i shmangemi porosisë së tij, “Mos harro se je shqiptar”.

Falënderojmë anëtarët e komisjonit organizativ, të cilët kanë dedikuar muaj, javë, ditë e orë, për të përgaditur një program të shkëlqyshëm për ju. Sa kënaqësi është kur i shohim të rinjt e të rejat që kanë lindur këtu, duke kënduar e vallëzuar këngë e valle shqiptare.  Këta e tregojnë se mburren që janë shqiptarë.  Gjithashtu, nga Shqipëria, Kosova, Maqedonia, Mali i Zi e Çamëria kemi këngëtarë, muzikantë, instrumentalista të talentuar e të shquar, të ftuar këtu sonte në këtë festival.Mirëseardhje mysafirëve tanë të shquar nga lamitë e ndryeshme, fetare, politike, shoqërore. Pjesëmarrja e juaj na nderon.Falënderojmë gjithë ju, të pranishëm, për pjesëmarrjen tuaj, e njëkohësisht për përkrahjen tuaj tash 27 vjet me radhë.  Pa ju nuk do të ishte Festivali, prania e juaj ndihmon dhe nxiton brezin e ri, sidomos ata që kanë lindur këtu.Ju dëshiroj që s’bashku të kalojmë disa orë të këndshme ndërsa argëtohemi me këngë e valle të bukura shqiptare.Faleminderit, e kalfoshi mirë!”

Festivali i 27-të Shqiptar ishte një spektakël i bukur, ku jehuan këngët dhe vallet nga të gjitha trevat kombëtare, ku Shqipëria Etnike, ishte e gjitha në skenë.

Me këngën për Ibrahim Rugovën dhe “Kuq e zi”,këngëtarja e mirënjohur Alberie Hadergjonaj, hapi festivalin dhe si i thonë fjalës “ e tërhoqi këmbën zvarrë” që cdo gjë  të shkonte si është më e mira. Kurse kengen”Margjelo” e kendoi me shumë pasion Artur Matija e në vazhdim “Vallen e shamisë”, e interpretoi  grupi i dytë i Rozafatit me koreografi  të Angjelina Nikës (Mjeshtër i Madh),  për të cilën duhet thënë se e “lulëzoi” skenën e festivalit.

Kur konferencierët njoftuan se në drejtimin e orkestrës është Mjeshtri i Madh, Shpëtim Saraci  dhe se potpurinë me këngë korcare do ta këndojë  këngëtarja e mirnjohur (dhe bashkshortja e tij), Mira Konci, të pranishmit u ngritën në këmbë  e duartrokitën në shenjë respekti për ta:- Së pari për gjurmët që ata kanë lënë në artin shqiptar, së dyti si ndjesi,  për keqtrajtimin që shtetarët e sotëm i bënë Shpëtimit Saracit (orkestrantit më të mirë shqiptar të cerek shekullit të fundit) duke i shkurtuar vendin e punës, dhe së treti,- ata tashme do të jenë pjesë e komunitetit tonë shqiptaro-amerikan.

Në vijim festivalin e pasuroi Ansambli folklorik “Bashkimi Kombëtar”i drejtuar nga Gjergj Dedvukaj e Tomë Gjergji, të cilët interpretuan“Kombi ynë me djep mbi gurë”,”Të pa ndarë jug e veri”, valle dibrane, e pjesë instrumentale, si dhe interpretimi nga  gjashtë vjecari Joseph Juncaj, që këndoi me shumë  pasion e dinjitet këngën”O malësi të bekoftë zoti”. Me duartrokitje u përcoll edhe Valentina Ivezaj, që këndoi “Këngë për Shqiptarinë”. Programi vazhdoi me “Freski Bjeshke-Instrumentale e; Interpretuan Tonin Haxhia, Ndue Nika dhe Edmond Nikolli.

Koncerti kulmoi me këngën polifonike të Grupit të Bostonit, nën drejtimin e Petrit Alibeajt( inisiator per krijimin e deges se Vatres ne Boston) “Në Vlorë foli Prefekti”…

Në pjesën e dytë të programit të pranishmit u argëtuan  me “Moj e bukura more” kënduar nga Layla Lukaj, potpuri këngësh kosovare nga Shpresa Gojani, melodi me cifteli, monolog për Prek Cal Viganin nga Tomë Gjergji dhe vallen came të interpretuar nga grupi i valleve të Bostonit me koreogafi  të Bashkim Brahos. Në vazhdim të kësaj pjese të programit, Shoqëria klturoro-artistike “Kelmendi” solli “Kangë për Prek Calin”, “Bashkimin kombëtar”, “Shtatë malet e Malsisë” e valle tradicionale etj.

Në pjesën mbyllëse të festivalit,  u soll për të pranishmit pak humor, këngë shkodrane nga Nikoleta Vokrri, “Vajzë e bukur moj malësore” nga Elisabeta Marku dhe si qershia mbi tortë “Vallja e shqipeve “ interpretuar shume bukur nga grupi Rozafati me koreografi të Angjelina Nikës (Mjeshtër i Madh).

Festivali i 27-të,  ishte në vetvete jo vetëm një aktivitet i  rëndësishëm vjetor, por mbi të gjitha  ishte një vepër e rëndësishme e jetës kulturoro-artistike të komunitetit tonë  shqiptaro-amerikan. Ai  do të mbahet mend gjatë  si për prurjet dhe nivelin artistik. Ka qene një punë e lodhshme  për të madhin Gëzim Nika (si drejtues artistik dhe regjizor)  e për gjithë komisionin organizator, por në të njejtën kohë  një kënaqësi, dëfrim e clodhje  për ata që e panë dhe e shijuan direkt në sallë dhe për ata që do ta ndjekin në ekranet e televizionit. Respekte për Dom Pjetër Popajn dhe gjithë drejtuesit e Kishës Katolike “Zoja e Shkodrës” që bëjnë kaq shumë për edukimin atdhetar e fetar të komunitetit.

Komisioni Organizues i festivalit përbëhej nga : Famullitari Dom Pjetër Popaj; nga Marjan Cubi- Drejtori i Qendrës “Nëna Terezë”, Drejtor i festivalit:Fran Cotaj;  Drejtor Artistik dhe Regjia: Gëzim Nika(Mjeshtër i madh); Skenografia: Fran Shala; Gjeka Shala dhe Lisa Juncaj; konferencierët: Kozeta Turishta, Sebastian Tinaj, Veronika Juncaj dhe Joseph Cubi. Orkestra”Kastrioti” drejtuar nga Shpëtim Saraci(Mjeshtër i Madh) dhe Dritan Papa.

Këshilli Drejtues i festivalit përbëhej nga : Fran Cotaj, Ismer Mjeku, Mark Shkreli dhe Simon Vukel.

 

Filed Under: Featured Tagged With: asllan Bushati, festivali i 27, Zoja e Shkodres

26 nëntor 1912-Ismail Bej Qemali:“Ne nuk kërkojmë autonomi,por pavarësi.”

November 6, 2017 by dgreca

Intervista ekskluzive e Ismail Qemalit në Vjenë (1912)

2-ismail-qemali-315x200-300x190

 Nga Aurenc Bebja*, Francë/

1 Aurenc Bebja

Gazeta franceze, “Journal des Débats Politiques et Littéraires”, ka botuar të martën e 26 nëntorit 1912, në ballinë, intervistën e Ismail Qemalit, zhvilluar në Vjenë me gazetarin me inicialet M. P.

Udhëheqësi shqiptar ka folur asokohe për gabimet e rënda qeverisëse të xhonturqve, për qëllimet e tmerrshme të Serbisë në vendin tonë dhe mbi të gjitha për pavarësinë e Shqipërisë.

Në vijim, do të gjeni intervistën e plotë, të sjellë në shqip nga Aurenc Bebja – Blogu “Dars (Klos), Mat – Albania” :

1 intervista

Letër nga Vjena

Ismail Qemali dhe çështja shqiptare,

Vjenë, 21 nëntor.

Ismail Qemal Beu, një nga udhëheqësit më të padiskutueshëm të Kombit Shqiptar, u ndal për disa ditë në Vjenë. Ai erdhi nga Budapesti, ku politikanët hungarezë i rezervuan një mikpritje të ngrohtë dhe ku personazhet zyrtare të monarkisë, pa u distancuar nga rezerva diplomatike e imponuar prej rrethanave, nuk i fshehën atij simpatinë dhe interesin e tyre për çështjen që ai mbron. Ai, me gjithë këmbënguljeve të tij, nuk arriti të takonte dukën Bertchold ; gjithsesi atë e vunë në kontakt me disa zyrtarë të lartë të Ministrisë së Punëve të Jashtme.

Momenti i vizitës së tij në Budapest rastisi, për më tepër, në kulmin e krizës austro-serbe : çështja e konsujve shqetësonte opinionin publik, tashmë i pakënaqur me qëndrimin e papajtueshëm të Serbisë për çështjen e porteve. Ismail Qemali gjeti në Austro-Hungari një atmosferë të favorshme për projektet e tij : ai dukej disi i shqetësuar dhe nervoz.

 “Po largohem sonte, më tha ai, për Trieste. Një anije austriake do të më çojë në Durrës, ku shpresoj të arrij para se të mbërrijë ushtria serbe. Nuk ka më kohë për të humbur. Miqtë e mi dhe unë do të përpiqemi të organizojmë një komitet mbrojtës në vend, një lloj qeverie të përkohshme. Por, duhet më në fund që Evropa të dalë nga indiferenca e saj dhe të manifestojë me anë të akteve interesin që dëshmon se ka për çështjen tonë të pafat. Në Austri, në Gjermani, si edhe në Francë dhe Angli, opinioni publik është në favorin tonë ; e drejta jonë njihet unanimisht dhe ruajtja e pavarësisë sonë duket se është në përputhje jo vetëm me parimet e diplomacisë evropiane, por edhe me interesat e fuqive të mëdha. Çfarë po pret Evropa për të na mbështetur ? Do të jetë e padobishme shpallja e të drejtës së kombit tonë për ekzistencë dhe autonomi kur ne nuk do të ekzistojmë më. Qëllimi i serbëve është i qartë : ata djegin, masakrojnë gjithçka gjatë rrugës së tyre; nuk u mjafton pushtimi i Shqipërisë, ata duan të shfarosin shqiptarët.”

Ismaili i moshuar uli kokën dhe heshti për disa çaste, pastaj rifilloi :“Ne nuk mundemi, nuk duam të bëhemi sllavë. Nga të gjitha kombet që popullojnë Ballkanin, i yni është më i vjetri. Është e vërtetë se ne nuk jemi shumë të civilizuar : kemi vuajtur kaq shumë ! Por, a është kjo një arsye që një pemë, për shkak të mungesës së kujdesit, të pritet se nuk ka lulëzuar ? Ne ishim të parët, pas vitit 1908, që u ngritëm kundër pretendimeve tiranike të qeverisë xhonturke. Duke kërkuar atëherë reforma dhe një trajtim më të drejtë, duke protestuar kundër kërkesave të papajtueshme me zakonet dhe kushtet tona, ne nuk mbronim ekskluzivisht vetëm të drejtat e racës sonë, por edhe ato të të gjitha kombësive : programet tona asokohe dëshmojnë për këto qëllime. Përpjekjet tona nuk patën sukses : ata u shtypën nga represionet më të padrejta dhe të dhunshme. Popujt e Ballkanit u bashkuan ; ata morën përsipër çështjen që ne tentuam të mbronim. Dhe sot që ata triumfojnë, veprimi i tyre i parë është që të kthehen kundër nesh ! Ata i njohin qëllimet tona, të cilat nuk janë armiqësore ndaj tyre : ne i konsideronim si aleatë. Ata e dinë se ne nuk do të ndjekim asnjë plan zgjerimi dhe propagande; ne kërkojmë vetëm një gjë : që të na lënë të jetojmë në territorin ku gjendemi.Dhe këtë pretendim, ne do ta mbështesim deri në fundin më ekstrem. Ne nuk do të lejojmë as aneksimin, as ndarjen dhe as zhytjen e popullit tonë në rrjedhën e një popullsie të huaj. Çështjet e gjetjes së formulës politike apo ajo për krijimin e një qeverie janë dytësore, dhe, në kohën e tashme, na shqetësojnë pak. Pika thelbësore është që tani e tutje ndjenja kombëtare mbizotëron mbi të gjitha ndjenjat e veçanta, preferencat politike ose rivalitetet konfesionale. Katolikët, ortodoksët, myslimanët, të gjithë shqiptarët janë të bashkuar për të mbrojtur të drejtat e kombit dhe pavarësinë e Shqipërisë.”

Ismail Qemali pati përdorur gjatë bisedës fjalët “pavarësi” dhe “autonomi”. E pyeta nëse shqiptarët tashmë ishin të qartë për synimet e tyre. Ai bëri një gjest apatik :

 “Çfarë vlere ka të luash me fjalët ? – tha ai. Askush nuk e kishte dëshiruar më shumë se unë rigjenerimin e Perandorisë Osmane ; askush nuk ishte më i vendosur se unë për të sakrifikuar shumë, gjithçka që ishte e mundur për të sakrifikuar, që Turqia të bëhej një shtet modern, i qeverisur dhe i administruar mirë, i qëndrueshëm dhe i fortë. Ne jemi rebeluar vetëm kundër abuzimit të pushtetit nga një parti, e cila paragjykonte të drejtat tona dhe kishte për qëllim të na shtypte si komb. Kjo parti, tashmë, ka shkatërruar Turqinë : çfarë do të mbetet në Evropë nga Perandoria Osmane ? Nuk bëhet më fjalë për një Shqipëri autonome që i nënshtrohet sundimit të Turqisë. Lidhjet me një provincë të izoluar dhe të largët nga Perandoria do të ishin artificiale dhe të vështira për t’u mbajtur. Ne nuk kërkojmë autonominë, por pavarësinë : një pavarësi që nuk kërcënon askënd dhe madje u ofron disave garanci.”

Ismail Qemali e dinte se para se të shkoja për ta takuar, kisha takuar Hysen Xhahidin, ish-drejtorin e Taninës, i cili, duke u larguar nga Kostandinopoja, si arsye e kërcënimit të një dënimi, kishte gjetur strehim në Vjenë. Ai më pyeti se çfarë mendonte Xhahidi për ngjarjet dhe si e parashikonte të ardhmen. Unë nuk i fsheha se u befasova nga optimizmi i tij. Ai nuk kishte humbur asgjë nga entuziazmi dhe besimi i tij i mëparshëm. Përvoja që kishte dështuar në Evropë do të ripërtërihej në Azi, ku ajo kishte një shans më të mirë për të pasur sukses. Atje, asnjë besdisje, asnjë pengesë. Armenët nuk mund të përbënin një rrezik : ata kishin aq shumë interesa të përbashkëta me turqit ! Arabëve do t’u jepej një autonomi e gjerë. Progresi do të arrihej pak nga pak. Vendi do të organizohej, do të bëhej i begatë.

“Ëndrra ! – tha Ismaili. Asnjë realitet, kaq brutal dhe i tmerrshëm sa është, nuk do të zgjojë këta njerëz ! Ata kanë shkatërruar, nga gabimet dhe arroganca e tyre, situatën më të bukur e më të pashpresë në botë. Çfarë simpatie dhe besimi gëzonte Turqia në Evropë pas revolucionit ! Fakti ishte i papritur, dukej se u shfaq një fuqi jetike dhe energjitike me burime të pazbuluara. Evropa në tërësi i besoi Turqisë së re dhe i ofroi ndihmën e saj. Ata nuk kuptuan dhe shfrytëzuan asgjë. Sa herë kam provuar t’u hap sytë, u lutesha atyre që të mos shpërdornin avantazhet e një situate unike, të cilën vendi nuk do ta gjejë më kurrë ; Nuk do të përfitonin vetëm ata, por e gjithë Perandoria. Për disa muaj, ata u tjetërsuan nga të gjithë : fuqitë e mëdha, që u trajtuan me një mëndjelehtësi të pabesueshme, na kthyen shpinën ; në brendësi të Perandorisë, kombësitë e kërcënuara prej një politike të verbër dhe brutale, menduan të shkundnin zgjedhën që u bënte ekzistencën e tyre të pamundur. Rezultati i gjithë kësaj është historia e këtyre ditëve të fundit : pa dyshim, që ende nuk u duket mjaft e qartë.”

Ismail Qemali, ndërsa isha gati t’i them lamtumirë, këmbënguli përsëri me shpresën se do të shihte Fuqitë e Mëdha të Evropës, të mbështesnin, në mënyrë efektive, kërkesat e Shqipërisë. Ai dukej shumë i kënaqur me aranzhimet që pati në Austro-Hungari, shumë më pak me ato që shtypi italian shkruante prej disa ditësh. “Shtypi, i thashë, nuk e përkthen gjithmonë mendimin e qeverisë.” Ismaili tundi kokën dhe nuk u përgjigj.

– M. P.

Filed Under: Featured Tagged With: Aurenc Bebja, Ismail Bej Qemali:“Ne nuk kërkojmë autonomi, por pavarësi.”

Paralajmërimi i vrasjeve të opozitës dhe vrasja e Azemit

November 5, 2017 by dgreca

2 azem PermendNGA ALFONS GRISHAJ/ 2-Alfons-Grishaj1-250x300

Gjithë këto vite kam dëgjuar gjëra të bukura për Azemin por dhe gjëra që vijnë  prej hamendjeve  dhe dashakeqësisë…1-Alfonsi2-300x225

Azemin, e njoha prej miqve të mi studentë shkodranë: Arben Broci, Arben Ibro, Arben Okaj, Shinasi Rama, Mond Bushati, Kolec Ndoja, Tefalin Malshyti, Arben Lika etj. Më pas, ne u bëmë miq.

Ditët e para të lirisë ishin të shpejta.  Duhej të ecje me hapin e kohës ose humbisje shansin e shumëpritur. Në ndërgjegjen tonë nuk kishte plus minuse, por vetëm një gjë: Lufta për liri dhe rrëzimi i komunizmit.

Azemi nuk ishte vetëm. Ai kishte me qindra shokë studentë. Mbase disa kishin dalur në protesta para Azemit, për të kërkuar ndryshimin e kushteve të jetesës miserable në konvikte, që më vonë u kthyen në kërkesa politike. Muaj më parë, Shkodra dhe Kavaja, kishin shpërthyer në protesta duke frymëzuar “banorët” e Qytetit Studenti dhe mbarë Shqipërinë. Si pasojë pati arrestime dhe dënime. Dy apo tre studentë nga Shkodra me në krye, Arben Lika (më patën shpjeguar se)  shkuan tek godina e Azemit dhe i bënë thirrje që t’i bashkohej grupit protestues. Po cila ishte arsyeja që Shkodranët e ftuan Azem Hajdarin të bashkohej me ta, se Azemi qe me “inteligjencë të cunguar”,  apo ai ishte një trim dhe njihej si shpresë anti-komuniste ?!

Në atë kohë, të dilje kundër komunizmit nuk ishte e lehtë, duhej guxim dhe vetmohim, cilësi që inteligjenca i ka nganjëherë të pamjaftueshme. Pastaj, sikur të flasim për inteligjencën e viteve të komunizmit, e kam thënë dhe më parë, ajo inteligjencë që doli nga bankat e shkollës së komunizmit, ishte në mjerim si nga idetë dhe pregaditja, tekste të varfëra katramahi, kërkesa e deri tek mësimdhënia. Jo se  intelektualët e asaj kohe ishin leshko, por se mënyja marksiste-leniniste  atë ushqim sërvirte. Tani, na shfaqen ca “super-intelektualë ” të dalë po nga ato banka, me ca studime sipërfaqësore, që gjykojnë figurat tona historike që nga Skënderbeu e deri tek Azemi dhe më pas Zotin…! Hëm, i pasforcuar më duhet të them, sikur sorrën ta ngjyrosësh si pavodë, krrakëllitjen të njëjtë e ka!

E keqja nuk është tek mendimi i lirë, as tek gjykimi shterpë i personit, por e institucioneve dhe gazetave me zë që i bëjnë jehonë fodullëkut dhe inkompetencës. Kam dëshirë që të shoh opinione të thyera logjike që i paraprijnë progresit, por jo opinione të stisura sintetike që përbëjnë në vetvete artificialen, meskinitetin dhe inkompetencën.

Azemi, ishte një djalë i thjeshtë me zemër të madhe. Asnjëherë ai nuk u hoq ai që nuk ishte. Në ditët e para të lirisë, ai qe shprehur disa herë me të qeshur: “Unë jam Kryetar se, në takimin me Ramizin, ai më tha, ti je Kryetari i këtyre studentëve… Po ai nuk ka të drejtë të na diktojë ne që kemi dalë kundër tij. Tjetra, si mund të dal para Marshallit (Dr. Berisha) dhe Dr. Pashkos, ata janë intelektualë të kompletuar, janë profesorat e mi…” Sinqeriteti i tij ishte nganjëherë gati fëminor, kurse i kundërshtarëve të tij, kafshëror! Gjatë atyre ditëve u propozua kandidatura e tij për Deputet në Shkodër. Lagjia e Kirasit, një lagje anti-komuniste, që në ditët e para e kërkonte me ngulm kandidaturën e Azemit, ashtu si fshatrat e Shkodrës, Kolec Ndojën. Azemi erdhi tek unë dhe më pyeti: “A mundem unë me përfaqësu Shkodrën e madhe, të njerëzve të mëdhenj si, Gurakuqi, Pashko Vasa etj, apo kam me u ba qesharak?!” Unë  e qetësova dhe fola fjalët e mia. Një nga shokët e mi me një mllef që nuk e di prej nga i erdh më tha në vesh: “Mos e afro këtë karaduzë Bajram Curri, se ka Shkodra boll njerëz të ditun me udhëheq Europën!” Ula kokën duke i shpjeguar që nuk ishte koha për pasion… Miku im i ngushtë, “Pishtari i Demokracisë” Kolec Ndoja, dhe “Pishtari i Demokracisë” Eduard Grishaj, dhe disa miq të tjerë, ardhjen e Azemit, e konceptuan si nevojë  që përkonte me shpirtin demokrat Shkodran.  Kandidatura e tij u pranua jo me dëshirë të madhe nga disa shokë tanë.

Po çfarë ndodhi më vonë? Kandidaturë e ardhur ishte dhe Blerim Çela, intelektual dhe patriot. Por, lufta e PP-së, nuk u bë kundër tij, as kundër kandidaturave të buta. P.P. u fokusua kundër Azem Hajdarit, Ali Spahisë dhe Pjetër Arbnorit. Disa misionarë të PP-së, erdhën të “negocionin” me ne për të larguar Ali Spahinë, me arsyetimin se kandidimi i tij, ishte një “turp”, gjoja ngaqë Spahia, qe një ish i dënuar ordiner dhe si i tillë ai do humbiste. Po kaq kontradiktorë dhe fëminore ishin mendimet dhe propozimet e tyre sa dhe sot me vjen për të qeshur. Ishte “për të mirën tonë” që të largonim tri figurat kryesore dhe t’i lëshonim vendin   intelektualëve “poliedrik” marksistë-leninistë siç ishte Lisien Bashkurti etj?! Kështu pra donin të na ndihmonin “dashamirësit tanë” komunistë, të na e zbardhnin faqen para popullit të Shkodrës. Nuk ka rëndësi çfarë u fol aty, por ne u përgjigjëm: “Do i fitojmë të gjitha zonat në Shkodër…” Për njërin prej tyre, z. Ali Laçej, kisha respekt, por ai ishte në krahun e gabuar.

Dashuria e PP-së për Alinë Spahinë, u mbyll shpejt. Kurse për Pjetrin dhe Azemin, vazhdoi  më tej. Kundër Azemit erdhën disa fletushka që ishin shpërndarë derë më derë në Kiras. Gjoja në një “raport mjekësor” përpiluar nga PP-ja, shkruhej se Azemi ishte psikopat, hajdut, kontrabandist etj. Po a mund të shkruhen gjitha këto në një Epikrizë Përcjellëse, se ky tip përkufizimi i ngjan më tepër një akt-akuze se sa terminologjisë së raportit mjekësor?! Komenti është i tepërt …

Kundër Pjetrit, u shfrytëzuan deklarimet e një Prifti të nderuar (mik i imi dhe i vëllaut tim), i cili deri sa u ballafaquan me njëri-tjetrin nuk pushoi luftën kundër tij. Me Priftin u bashkuan dhe disa demokratë parazitë që nuk e dinin derën e PD-së, por  më vonë, pasi ikëm ne, u bënë “heronj” dhe tashmë e kanë katandisur PD-në në kuota të mjerueshme elektorale…

Pse shqetësohej kaq shumë Partia e Punës për kandidaturën e Azem Hajdarit, dhe donte me çdo mënyrë të degradonte figurën e tij? Sikur të ishte njeri dosido, i pagdhendur, PP-ja do gëzohej  se do fitonte kandidati i tyre. Përse Partia e Punës, qe kundër Ali Spahisë dhe Pjetër Arbnorit? Figura nga më të nderuarat në Shkodër. Thua PP, e donte kaq fort PD-në e Shkodrës… ?! Jo, o tungjatjeta! Porse komunistët përdornin shprehjen e romakëve të vjetër: “ Divide et impera”,  dhe se  Pjetri, Azemi, Alia dhe shokët e tyre përbënin simbiozën e ndryshimit rrënjësor të një sistemi të kalbur diktatorial. Azemi, përfaqësonte shpirtin e lirë të rinisë, kurse Pjetri dhe Alia, disidencën, ëndrrën e lirisë.

Pasi PP-së, nuk i bëri punë kjo propaganda shterpë, filluan kërcënimet…Na u desh dy herë të ndërronim vendin e mitingjeve tona se donin të vrisnin Pjetër Arbnorin. Kështu na informoi shefi i policisë së asaj kohe, Dilaver Papare…

Pas mitingut në Bajzë, Azemin dhe kandidatin Dodë Kaçaj komunistët i kërcënuan me vdekje. Azemi, sulmoi ashpër Ramiz Alinë, kurse Doda, ngriti lart figurat e patriotëve nacionalistë të vrarë nga diktatura komuniste. Gjatë asaj kohe u kërcënuan shumë nga ne, biles na u bënë dhe atentate, ku qëllimi i ekzekutimit mbulohej me propagandë ordinere…!!! Ngjarja e 2 Prillit, vulosi   krimin shtetëror komunist…

Azemit, iu bënë disa tentativa ekzekutimi deri në vrasjen e tij. Njëri, ai më flagranti u bë në mjediset e Parlamentit. Të tjerat, një pjesë e opinionit i di, një pjesë tjetër i ka injoruar…Për mua , vrasja  e Azemit , nuk qe e papritur . Ai qe shprehur disa herë në prezencën time . Njëherë më tha : “ Kanë me më vra ! Nëse vdekja jeme ka me i shërby çështjes  ,  Shqipnisë dhe demokracisë  ja kam ba hallall, se burrat vdesin njiherë! Po nëse vdekja jeme ka me shku kot , do m’kish ardh keq.” Pasi mbaroi sentencën ,  treti  sytë  diku midis dy botëve si njeriu që parandjen largimin… Po ashtu , miku im Arben Broci ,  e pat parandjerë vrasjen e tij, duke u shprehur disa herë midis nesh, pothuajse me të njëjtin fjalor …Një natë apo dy para vrasjes , Arbeni  , i kish treguar një ëndërr të tmerrshme  nënës  Lije (…) , që u bë realitet. Pas disa viteve , nënë Lija , kish parë tek varri i të birit, vrasësin me Kuran në dorë, i cili kish qenë polic brenda KPP. Ish-polici i qe përgjëruar Lijes, ta falte , se ai nuk kish dashur ta vriste të birin , por e kishin urdhëruar …  Pas përgjërimit  ,  vrasësi qe zhdukur pa gjurmë…

Dy ditë para se ta vrisnin, ai qe në Shkodër në një aktivitet të Unionit Anti-Komunist.

( Azemi ish anëtar i Kryesisë së Unionit…)  Si drejtues i Unionit , kisha planifikuar dhe një “takim” më të ngrohtë në Restorant “Hamami” në lagjen Xhabie, një ndërtesë rreth katërqind vjeçare për nder të miqve nga Tirana. Në shpurën e tij kishte me vete dhe Brutin …U përqafuam me Azemin, dhe nuk mendoja se ai do ishte takimi i fundit në këtë botë. Unë u nisa për gjueti në Grishaj. Lajmin e kobshëm ma solli djali i xhaxhait Artan Grishaj.

Nëse vrasja e Arbenit , më kish prekur thellë në  shpirt ,  vrasja e Azemit , më preku në  ndërgjegjen e burrit që nuk e ka  për asgjë sakrificën sublime… Bëra ca telefonata patriotëve antikomunistë që të mblidheshim në Tiranë , për t’i dhënë lamtumirën mikut tonë . Atë natë , sëbashku me një grup  antikomunistësh patriotë mbërritëm në kryeqytet. Nga darka shkuam në redaksinë e “Gazetës 55” që drejtohej nga  Fahri Balliu ,  i cili ishte  njeri i penës , por dhe  pjesmarrës aktiv në  luftën antikomuniste dhe  mbeturinave  të regjimit . Fariu mu lut që të shkoja tek shtëpia e tij , por ne ishim shumë , prandaj pranuam që ta gdhinim në atë ndërtesë që për ne ishte bërë simbol.

Më pas ndodhi ajo që pritej…

Dr. Berisha dhe pse një burrë shteti, nuk qe i vendosur ta mbante pushtetin. Sikur ai do e bënte një gjë të tillë çdo gjë do të ndryshonte përgjithmonë. E kuptova Dr. Berishen, kishte presion të jashtëm shumë të madh. Prishja me Amerikën, ia kishte lidhur disi këmbët…Më vonë, një diplomat i huaj, D.E. me pat thënë: “Ishte një shans  i madh për ndryshimin e historisë, por mund të përfundonte me një lum gjaku…” Mbase këtë të fundit pati parasysh dhe Berisha…

Sot, më duhet të publikoj një gjë që nuk e kam publikuar më parë, por e kemi konsumuar me Organizmat Ndërkombëtare… Vrasësi i Azemit, u arrestua në Shkodër (para se të arrestohej përfundimisht), nga P. Ç. (dëshmia e tij para nesh dhe OSBE),  Shef i Krimeve të Shkodrës. Pas arrestimit, po atë natë ai u mor me mikrobuzin e Policisë së Tiranës (gjoja për siguri), për çudinë tonë, të P.Ç.,  OSBE dhe Monitoruesve të KE, vrasësi  që kërkohej më këmbë të kalit, u pa të nesërmen i lirë, duke shëtitur nëpër Tiranë… How about that! Pse e liroi vrasësin Qeveria e Tiranës, që kërkohej me ngulm nga Organizmat Ndërkombëtare, Parlamenti Europian dhe SHBA?! Kjo nuk don përgjigje as koment se i ka brenda të gjitha …

Pas kësaj, presioni i Organizmave Ndërkombëtarë u bë shumë më i ashpër, sa  detyruan qeverinë e Tiranës të arrestonin përsëri ekzekutorin dhe shokët e tij. Sikur të mos ishin OSBE, Monitorët e KE dhe presioni ndërkombëtar, vrasësit e Azemit do të ishin akoma të lirë dhe sot. Shpresoj, kjo është e mjaft për stisësit shpirtëligj e diletantë që tymosin propagandë të ndyrë për të  ushqyer  sëmundjen e rrezikshme  mikro gazetareske: “Mania e Vëmendjes.” Ndonjë mjeran thotë, “Azemin e vranë për gjakmarrje” dhe se gjykatat për këtë kanë dënuar filanin dhe fistekun. Shpirtligësia dhe helmi i urrejtjes nuk mund të mbulojë të vërtetën. E vërteta ka fuqinë të çjerrë çdo prapamendim sado i sofistikuar të jetë, të ndriçojë arsyen analitike, të pastrojë oksidimin e gotës së metaltë dhe të shpërbëjë opiumin e servirur. Ky turp ndodh vetëm me palo-analistët shqiptarë. Kush është ai burrë që thotë se, unë e vrava filanin për politikë dhe se me shtyu ky apo ai?! E para, ai që vret për politikë dhe e pranon një gjë të tillë nuk hyn në “gjak” thjesht me një familje, me krimin e tij ai hyn në luftë me mbarë shoqërinë, kështuqë vrasësi e ka më të lehtë të thotë se e vrava për çështje personale dhe jo për politikë. E dyta, në raste të tilla, dekonspirimi ka një kosto fatale, ku në momente pendimi dhe sqarimi përfundon me eliminimin e të penduarit nga klani. Në botë, ka qindra shembuj…

Gjithashtu , akuza se: “  Berisha dhe Pollo kanë vrarë Azem Hajdarin”,  është një gënjeshtër e turpshme. Dhe nëse shpifësit e kësaj “gjëme” kanë thënë  ndonjëherë  ndonjë të vërtetë në jetën e tyre , me këtë shpikje  trashnike  nuk i beson më askush , biles as  jeniçerët me shpata të ndryshkura .

Trimëria dhe intuita e Azemit , buronin nga  trashigimi  genetike, nga hija  e  kreshtave Tropojës.  Fryma  anti-komuniste, referimi në kulturën shkodrane ,  uji i Selitës dhe Shpirti i PD , e bëri  atë  një lider të kompletuar.  Ai kurrë nuk u bë rob i fallsitetit dhe i portofoleve ministrore që vinin e shkonin pa lënë asnjë  gjurmë. Azemi erdhi si frymëzim dhe mbeti hero popullor .Nuk po zgjatem në fotosintezën e asaj kohe dhe të mërzis lexuesin me kujtimet e mia për Azemin dhe  demokratë të tjerë që jetojnë dhe nuk jetojnë më , por dua të theksoj tri gjëra:

1-Bustet, nuk janë objekte që bëjnë hije në errësirë, por dritë për breznitë dhe historinë.

2- Sakrifikimi për liri është akti më  sublim i njeriut, prandaj  quhet heroizëm. Në raste të tilla , përpjekja për të degraduar heronjtë nuk është asgjë tjetër , vetëm vetëpaditje e degjenerimit amorf.

3-Opinioni i stisur sintetik   është artificial,  dhe si i tillë nuk mund të jetë jetësor e jo më të merret si mendim apo fakt!

(Fund!)  Dikur,  Shandorf Petef  shkruajti : “Për dashurinë do të jepja jetën , kurse për lirinë do e falja dashurinë.”     Azemi jonë  , e bëri këtë sakrificë .

Filed Under: Featured Tagged With: alfons Grishaj, dhe vrasja e Azemit, Paralajmërimi i vrasjeve të opozitës

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 468
  • 469
  • 470
  • 471
  • 472
  • …
  • 901
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • Alis Kallaçi do të çojë zërin dhe dhimbjen e “Nân”-s shqiptare në Eurovision Song
  • Garë për pushtet…
  • Njëqind vjet vetmi!
  • “Shënime për historinë antike të shqiptarëve”*
  • Si funksionon sistemi juridik në Shqipëri dhe pse ai ka nevojë për korrigjim?
  • Emisionet postare festive të fundvitit në Kosovë
  • JAKOBSTADS TIDNING (1939) / MBRETI ZOG, SHUMË BUJAR ME BAKSHISHE. — EMRI I TIJ NUK DO TË HARROHET KAQ SHPEJT NGA PRONARËT DHE PERSONELI I HOTELEVE NË VARSHAVË.
  • HAFIZ SHERIF LANGU, DELEGATI I PAVARËSISË TË CILIT IU MOHUA KONTRIBUTI PËR 50 VJET ME RRADHË, KLERIKU DHE VEPRIMTARI I SHQUAR I ÇËSHTJES KOMBËTARE
  • RIPUSHTIMI I KOSOVËS – KUVENDI I PRIZRENIT 1945
  • Nikola Tesla, gjeniu që u fiksua pas pëllumbave dhe u dashurua me njërin prej tyre
  • Bahamas njeh Kosovën!
  • Legjenda e portës shkodrane, Paulin Ndoja (19 dhjetor 1945 – 16 prill 2025) do të mbushte sot 80 vjeç
  • “Roli dhe kontributi i diplomacisë shqiptare në Maqedoninë e Veriut nga pavarësia deri sot”
  • Marie Shllaku, kur një jetë e re u shndërrua në përjetësi kombëtare
  • Në sinoret e Epirit…

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT