Të punosh pak, të përfitosh nga të tjerët – libri humoristik me të vërteta të pakundërshtueshme i Pieranxhelo Filigedut/
Nga Arjan Th. Kallço/
Nëse puna ishte e mirë, do punonin edhe priftërinjtë ( Enzo Del Re )/
Të dashur njerëz pasivë, në fillim ishte Edeni, Parajsa në Tokë dhe fjala punë, ende nuk ishte shpikur. Përkundrazi ekzistonte, edhe më e pafat fjala lodhje, nëse është e vërtetë se ditën e shtatë vetë Perëndia e ndjeu nevojën që të pushonte. Por është edhe e vërtetë se, pasi u krijua universi, bimët, kafshët, njeriu dhe gjithçka tjetër, puna më e madhe ishte bërë dhe për disa miliona vjet, në pritje të argëtimit më të mirë, Perëndia jonë mundi të kthehet tek puna e tij (dhe e jona) e preferuar, d.m.th tek dembelizmi më absolut. Edhe Adami nuk ia kalonte keq. Duke mosditur se çfarë ishte puna, nuk vuante nga mungesa e orëve, edhe e atyre me zile. Sigurisht, mërzitej disi, pikërisht për këtë Hyjnia e mendoi mirë që t’i vinte përbri Evën, e paraqitur nga shumë njerëz si një budallaqe e madhe dhe kështu Adami gjeti sesi t’i mbushte ditët e tija. Për bukurinë e Evës do të isha disi i kujdesshëm. Vetë Adami, po ta mendosh mirë, duhet të ishte i ngjashëm me njeriun leshtor të Neandertalit dhe jo me kryqëzimin mes Tarzanit dhe Shvarcenegerit, ku pasqyrohet, jo në mënyrë besnike në pikturat e lashta dhe moderne. Vetë Perëndia, nëse është e vërtetë se njeriun e kishte bërë sipas imazhit dhe ngjashmërisë së vet, duhej t’i ngjante dhe ai një lloj King Kongu, sesa atij Plakut të madh të thinjur, i dalë mrekullisht nga dora e Mikelanxhelos. Dhe nëse kaq më jep aq, edhe Eva duhej të ishte gati një majmune e bukur dhe joshëse.
Megjithatë dukë mos qënë në atë vend dhe në atë moment alternativa më e mirë, ish brinjës, iu desh sigurisht të bënte figurë të keqe, aq është e vërtetë sa Adamit iu desh pak kohë që t’i zbulonte përdorimet e shumëfishta, duke e konsideruar shumë më zbavitëse dhe interesante nga njëmbëdhjetë të tjerat. Siç thuhet si rrethanë lehtësuese në atë kohë nuk duhej të kishte dhe gjuhë, kështu që është legjitime të supozojmë se gruaja e parë ishte pak më llafazane se modelet e mëpasme, duke i ofruar kështu partnerit ndonjë apo aspak raste për kunja reciproke.
Pra duke konsideruar pro dhe kundër, mund të themi se prindërit tanë më të parë bënin një jetë, po ta përmbledhim, gati perfekte, jo shumë larg nga parimet e shëndetëshme që u japin jetë shkrimeve të Bashkimit tonë shumë të dashur Kombëtar të Luftëtarëve Kundër Punës, për të cilën ndihem i nderuar ta kryesoj.
Nëse do të deshim t’i bënin një apel Krijuesit, mund ta kritikojmë me të drejtë faktin se, si Adami dhe Eva ishin, për fat të keq, pa atë mjet të çmuar pa të cilin, shumë prej anëtarëve tanë, nuk do të dinin sesi ta përdornin kohën e tyre : në fakt as ai, as ajo nuk kishin kërthizë. Duhet për këtë të presim ngjarjen e trishtë të mollës dhe të gjarpërit, pra të marrim pjesë në eksodin e parë masiv të historisë, kur e gjithë popullsia prej dy banorësh u shporr nga Parajsa dhe u dërgua në Tokë. Që të punonin me djersën e ballit (ai), që të lindte me dhimbje (ajo), dhe ndoshta nuk është e rastësishme që të dy vuajtjeve iu dha i njëjti emër ankth. Dhe kjo nuk mund veç të konfirmojë sa iu dorëzuar përjetësisë së Librit të shenjtë, pra se puna nuk është dhuratë e Perëndisë, por ndëshkimi i tij maksimal!
Pasi përfundoi transferimi, të dy iu dedikuan lindjes së fëmijëve dhe menjëherë kërthiza dhe me të arti fisnik i të kruarit të të ngjashmit (edhe sot alternative e vlefshme ndaj përuljes së kurrizit në veprimtaritë më turpe të punës) dhe lindja e udhërave të para soditëse, të prirur ndaj vrojtimit të përjetshëm të shenjës së rumbullaktë, pra kozmogonia e parë, ku të shumtë krijojnë bindjen më të vendosur se kërthiza e vet paraqet qendrën e saktë të krijesës. Edhe pse sot është vetëm Xhovanoti që e mbështet publikisht, të shumtë janë ata që kultivojnë fshehtazi atë teori tërheqëse.
Sigurisht kërthiza nuk do të ishte, nëse gruaja nuk do të dënohej që të lindte me dhimbje, por me teknika më pak të përgjakshme. Kërthiza është aty që të na kujtojë se të gjithë ne vijmë nga mëkati fillestar, pasi humbëm një botë të përsosur për të cilën njeriu ishte i dëstinuar të ishte Sovran i padiskutuar.
Është detyra jonë ta kujtojmë, edhe pse mënyra tjetër për ta kujtuar mëkatin fillestar (të punosh me djersën e ballit), jo vetëm që nuk është soditur nga statuti i Bashkimit tonë të lavdishëm, por është më i lodhshëm se një vrojtim i rregullt dhe metodik kërthizor.
Puna na u sanksionua si ndëshkim dhe jo si vlerësim. Përkundrazi, si dënimi maksimal mes të mundshëmve për mëkatin më të madh : mosbindja ndaj vullnetit të Perëndisë! Ndoshta për këtë që fetarët, të paktën me fjalët e më të bindurve ndaj Krijuesit, e konsiderojnë veten të përjashtuar përjetë nga i ashtuqujaturi dënim, pra me të drejtë të plotë që të mos punojnë. Është e drejtë që të mos rrezikojmë që të biem në gabimin që e dënoi Adamin, betohen për “kreshmë” dhe e mbajnë në distancën e duhur femrën.
Le t’i nderojmë pra këta luftëtarë që prej dymijë vjet tallen me punën dhe lodhjen. Sigurisht u desh pak kohë që të krijosh një strukturë si Kisha, por askush nuk mund ta mohojë se sot Kleri, si Aristokracia dje, jetojë në kënaqësinë më të shenjtë pa patur nevojë të praktikojë asnjë lloj pune.
Betejat kundër punës janë sot më të drejtat dhe të detyrueshmë ndaj të gjitha betejave. Ështrë lufta e Bashkimit që të fitojë një Parajsë të humbur, por që i është premtuar dhe që i detyrohet.
Sigurisht ky është shpirti që i jepte jetë në vitin e largët 1996, njërit prej baballarëve tanë themelues, kur nën petkun e rremë të Pantagruelit firmosi atëherë, në kohët që s’mund të vihej në dyshim, apelin e tij, që ta këput shpirtin, drejtuar të rinjve.
Punë? Jo, faleminderit, preferoj të jetoj!
Përgatiti për botim
Arjan Th. Kallço