Shkruan: Mustafë Krasniqi

Klasa në Fürth

   Në rrugën e përpjekjeve të mëdha për shkollën shqipe nuk kanë të ndalur, njëkohësisht as inkurajimin e prindërve për t’i dërguar fëmijët  në mësimin plotësues në gjuhën shqipe, më qëllim të ruajtjes së saj dhe përmes saj komuniteti shqiptar ta ruan identitetin e të qenit shqiptar, rrënjë Pellazgo-Ilire.  Përhapjen e kësaj pike shkollore në Fürth, qytetës në rrethinën e Nürnbergut, u angazhua Këshilli i Prindërve të Nürnbergut, të cilët mori përsipër hapjen e kësaj pike shkollore dhe u zotua se në të ardhmen do të hapim edhe pika tjera, më qëllimi  të zgjerimi të rrjeti të klasave të mësimit plotësues në gjuhës shqipe.

Hapja e klasës në Fürth u hapë në mënyrë ceremoniale, më 11 nëntor 2022, në prani të nxënësve, prindërve të Fürth-it, të përfaqësuesve të LAPSH-të në Bavari, të nënkryetarit Armend Ismajli dhe arkëtari Xhymshit Tafa. Po ashtu dhe në prani të mësueses Arianita Abdiu, e cila para të pranishmëve u zotua se do të jetë e përkushtuar në realizimin e misionit të mësuesit, në mësimdhënie. Në këtë eveniment e pranishme ishte edhe mësuesja e klasës në Nyrnberg, Lume Daci Hotit, e cila pasi i përshëndeti të pranishmit i ofroi mësueses së re bashkëpunim profesional, në shkëmbimin e përvojës në mësimdhënies. 

Në  këtë eveniment i pranishëm ishte edhe koordinatori për Nyrnberg-un z. Selim Hotit, gjë që dhe bëri hapjen e kësaj ceremonie, i cili dhe foli për ecurinë dhe rëndësinë e mësimit plotësues, ku ndër të tjera u bëri thirrje prindërve dhe tha: “Sa më shumë fëmijë të vijojnë mësimin në gjuhën shqipe, aq më të bindur do të jemi në ruajtjen e gjuhës amtare te fëmijët tanë. Po ashtu aq më tepër do të kemi besim se gjuha jonë nuk do të harrohet, por do të jetë një rreze dritë, aromë e atdheut, e dashur për fëmijët tanë dhe krenari për ne dhe kombin. Andaj së bashku të angazhohemi, ngaqë së bashku dhe ia arrijmë qëllimin”

Për të pranishmit, prindërit kishin përgatitur një koktej me ushqime tradicionale dhe, gjatë bisedave njëri me tjetrin buzëqeshja në fytyrat e tyre ishte e madhe sa kishte edhe lot gëzimi, ku emocioni dhe hapja e klasës shqipe me mësim plotësues u bë një hije e atdheut, e përcjellë me zërin e saj “Mos e harroni gjuhën shqipe”! 

Ceremonia përfundoi me thirrjen: “Prindër mos hezitoni sjellni fëmijët në shkollën shqipe, sepse vetëm kështu e duam atdheun, gjuhën e bukur të Naimit, gjuhën shqipe”.

Nxënësit me mësuesen, koordinatorin, arkatarin dhe nënkryetarin e LAPSh-it

Shqiponja simbol se si pranë saj të jemi krenar!

Politika aktuale e Beogradit, në njërën anë mban qëndrim të rezervuar ndaj politikave pushtuese të Kremlinit, kurse në anën tjetër i shfrytëzon dhe i keqpërdor të gjitha tolerimet e Brukselit ndaj këtyre qëndrimeve proruse. Për rrjedhojë, edhe raportet e veta me Kosovën, Beogradi i ndërton mbi primesat e këtyre taktizimeve, duke e shitur shtrenjt tek Perendimi politikën e saj të uljes në dy karrige – para dite me Brukselin, pas dite me Moskën.

Shkruan Mehmet PRISHTINA

Në veri të Kosovës po luhet një spektakëI i përgatitur keq nga Beogradi. Vuçiqit i duhen këto tollovi për të kamufluar dështimet në ekonomi dhe zhvillim dhe për arsyetuar qëndrimin e tij politik ndaj Kosovës, duke ia mohuar kësaj të fundit funksionalitetin shtetëror. Karta e fundit e Beogradit është instrumentalizimi, e jo përfaqësimi i interesave të serbëve lokal përmes Listës Serbe. Kjo e fundit është zgjatim i politikave shtetërore të Serbisë kundrejt Kosovës, prandaj në protestën e fundit të së dielës kishte më tepër aktivist të këtij grupacioni politik, e më pak përfaqësues të komuniteti serb nga mbarë Kosova.

Një vëzhgues i huaj që ndjek zhvillimet e fundit në Kosovë, do të duhej paraprakisht të mbledhë të dhëna nga terreni për të pasur një pasqyrë më të plotë mbi dritëhijet e realitetit në të cilin jetojnë serbët lokalë të Kosovës. Ky vëzhgues do të duhej ta dijë se serbët lokal nuk marrin vendime autonome, pasi që Beogradi luan rolin e megafonit të prishur, i cili aktivizohet jo atëherë kur kanë nevojë këta serbë, por kur ka nevojë Vuçiqi të paraqitet para botës si “viktimë e vendimeve të njëanshme e arbitrare të Prishtinës”.

Refuzimi i targave RKS është pjesë e strategjisë së Beogradit për të tërhequr më shumë vëmendje ndërkombëtare, por edhe një pretekst më shumë për të përshkallëzuar mosbindjen qytetare të serbëve të Kosovës ndaj institucioneve qendrore në Prishtinë. Pjesë e kësaj strategjie është edhe shou mediatik i disa zyrtarëve serbë të Policisë së Kosovës, të cilët i dorëzuan vetëm uniformrat, por jo edhe armët, me çka dëshmuan se aksioni i tyre më tepër ishte simbolik se sa përmbajtëror.

Serbia aktualisht udhëhiqet nga një lidership i cili ideologjikisht e politikisht është formuar në kohën e krizave e konflikteve të viteve nëntëdhjetë në ish-Jugosllavi, të cilat i ka nxitur vet. Të gjithë ata që kërkojnë nga ky lidership sjellje të arsyeshme e racionale, ose nuk e njohin gjenezën e hasmërive ndëretnike në këtë pjesë të Ballkanit, ose duan të mbyllin njërin sy dhe të tolerojnë çdo aksion politik që në thelb e ka kaosin dhe mosmarrëveshjen.

Politika aktuale e Beogradit, në njërën anë mban qëndrim të rezervuar ndaj politikave pushtuese të Kremlinit në Ukrainë, kurse në anën tjetër i shfrytëzon dhe i keqpërdor të gjitha tolerimet e Brukselit ndaj këtyre qëndrimeve proruse. Për rrjedhojë, edhe raportet e veta me Kosovën, Beogradi i ndërton mbi primesat e këtyre taktizimeve, duke e shitur shtrenjt tek Perendimi politikën e saj të uljes në dy karrige – para dite me Brukselin, pas dite me Moskën.

Shteti i Kosovës është krijuar kundër vullnetit dhe dëshirës së Serbisë, dhe përderisa të jetë kështu, çdo lëvizje që bën Qeveria e Kosovës e që nuk i konvenon politikës së Beogradit, a priori shpallet e dëmshme për interest e serbëve. Mirëpo deri më tani nuk është bërë një hulumtim profesional e i pavarur i opinionit publik, i cili do të përgjigjej në disa pyetje:

Sa i dëmtojnë realisht interesat e serbëve lokal, vendimet e Qeverisë së Kosovës?

Pse serbët lokal të Kosovës nuk kanë një organizim politik demokratik autonom, që është jashtë ndikimit direkt të Beogradit?

Likuidimi i Oliver Ivanoviqit ( i dënuar me 9 vite burg për krime lufte në Kosovë) a ishte një mesazh i Beogradit për serbët e Kosovës që të heqin dorë nga politikat e tyre autonome?

A ka ndokund në botë standarde të tilla të dyfishta ku të drejtat e pakicës serbe trajtohen si çështje të shenjta?

Vetëm pasi të shterrohen përgjigjet në këto pyetje, mund ta flasim për një realitet i cili përputhet plotësisht me situatën në terren. Çdo realitet tjetër virtual që Beogradi mundohet ta projektojë në laboratorët e vet të manipulimit, është një përpjekje donkishoteske për të frenuar proceset europianizuese në këtë pjesë të Ballkanit. Zatën edhe qëllimi parësor i Serbisë është që ta paraqes si të falimentuar procesin eurointegrues për llogari të politikave të Kremlinit, sidomos tani kur ende duket larg epilogu u luftës pushtuese në Ukrainë. Sa më larg të mbahen reflektorët e BE-së nga rajoni, aq më mirë bëhet për megafonët zhurmues të Beogradit, të cilët tringëllimën e targave të automjeteve RKS e kanë shndërruar në farsë për të prodhuar viktimizim dhe asgjë tjetër.

Deri kur Brukseli dhe Washingtoni do ta dëgjojnë këtë kakofoni serbe?!

Prishtinë, 06 nëntor 2022

Do ta duam gjuhën shqipe, sepse kjo gjuhë për mijëra vjet shprehu mendimin e sa e sa miliona njerëzve të një gjaku me ne, sepse fati i saj qe fati i Shqipërisë, jeta e saj historia jonë, mbretërimi i saj madhështia jonë. Ta duam, sepse fjala e saj na del nga fundi i shpirtit bashkë me çdo njësi tonën, trazohet me mendimet tona që prej burimit të tyre e më thellë, dhe nuk është vetëm trajtë, kumbim, ngjyrë, por krejt jeta e mendimit tonë. Do ta duam, sepse është ushqim mendor yni, fryma e mendjes dhe e shpirtit tonë, sepse është shprehja e vetisë më të madhe të cilësive të veçanta të kombit tonë, fytyra më e gjallë dhe më fisnikja, gati-gati natyra vetë e racës sonë. Do ta duam, sepse është lidhja më e fortë e njësisë sonë si popull, ushtima e së kaluarës sonë, zëri i ardhmërisë sonë, jo vetëm fjala por qenësia e shpirtit të Atdheut. Do ta duam gjuhën shqipe, sepse është e bukur, shumë e vjetër dhe shumë e fuqishme. 

K. Gurakuqi, publicist dhe iluminist shqiptar, Dashunija për gjuhën shqipe, 1942

                                           Shkruan: Xhemail Peci

Ardhja e Arbreshës – një ogur i bardhë

Ardhja e saj është pritur sepse është ditur se një ditë ajo ka për të torkitur në portën e madhe të kulturës, ku përhapja e dritës së fjalës përbën një privilegj në vete. Është ditur se herët a vonë, një ditë Arbresha ka për të trokitur në dyert e mëdha të mediumeve të mëdha. Shfaqja e saj në një sfond të tillë, në të cilin mishërohen aq bukur drita e fjalës dhe pesha që ka fjala, është pritur sepse është ditur që moti se një kuadër i tillë, i dalë nga dyert e Fakultetit të Gazetarisë ‘Faik Konica’, nuk e meritonte të qëndronte në prapavijë. 

Pra, edhe një arsye më shumë pse ardhja e saj jo vetëm që është pritur por gjthsesi edhe është mirëpritur.

Që në paraqitjen e saj të parë në Klan Kosova, ka rënë në sy dhuntia e saj, aftësia e saj, përkushtimi i saj, profesionalizmi i saj, përmasa e bashkëbisedimit, rrjedhshmëria e të folurit bukur dhe qartë, intuita për intervistën, përgatitja e duhur, si dhe qartësia e artikulimit të ideve në rrafshin e intervistës.

Tek Arbresha fjalia është e thukët, shpesh e menduar mirë dhe e shpalosur bukur prandaj pikërisht fjalia është sinteza e mendimit të saj, kurse fjala me peshën e saj është vetë privilegji i dritës, përkushtimi dhe modestia është trashëgimia që ia kanë falur pararendësit e saj, si në fushën e gazetarisë televizive (Qazim Kelmendi), po ashtu edhe në fushën e fletorarizmës shqiptare (Ramiz Kelmendi), rrjedhshmëria e të folurit qartë dhe bukur në vetvete bart përmasën e një ligjërimi të hollë e përplot takt, shkathtësi dhe tipare këto me të cilat ajo e ka bërë për vete auditorin e saj në rritje e sipër. 

Gjithsesi, në sfondin e larmishëm të emisioneve që përgatit Arbresha, vërehet qartë dashuria që ka ajo për gjuhën shqipe dhe për kulturën shqiptare, njohuria që ka ajo për jetën, për veprën dhe për sukseset e bashkëbiseduesve të saj, e që janë njerëz të fushave të ndryshme si dhe të arritjeve të ndryshme, brenda dhe jashtë atdheut. Të ftuarit e emisioneve të saj janë bashkatdhetarët tanë, të cilët në vete mishërojnë misionin dhe vizionin e një brezi që e ka formuar dhe shqiptuar identitetin e tij mjaft zëshëm, kudo që ka jetuar, punuar dhe vepruar.

Secili syresh veç e veç dhe që të gjithë së bashku, pra njerëz të fushës së arsimit, të kulturës, të artit, të letërsisë, të mësuesisë, të muzikës, të diplomacisë apo edhe figura të jetës publike e politike, kanë sa nderin po aq edhe kënaqësinë të jenë të ftuarit e saj, sepse në studion ku ata janë të ftuar, gjejnë jo vetëm mikrpitjen e ngrohtë e sjelljen fisnike por gjithsesi edhe një bashkëbiseduese të denjë, e cila i prin sfondit të bisedës duke e shpalosur ate në rrafshin e sinkronisë dhe të diakronisë, gjejnë një bashkatdhetare e cila njeh mjaft mirë temëm që rrah, bisedën që shpalos, çështjet që shtjellon. 

Duke qenë të ftuar nga Arbresha dhe duke qenë të mirëpritur nga ajo, duke e ditur se ajo u gëzohet arritjeve të tyre dhe duke qenë njëlloj të bindur se ajo edhe krenohet me sukseset e tyre,  secili syresh veç e veç dhe të gjithë së bashku, gjejnë një hapësirë komunikimi ku përçohen ide dhe shpalosen porosi, ku dëshmohen përvojat dhe ku paraqiten arritjet e tyre të shumta: gjithmonë nëpërmes një bashkëbisedimi të çiltër, të natyrshëm, të dyanshëm, të qartë dhe njëlloj të vetvetishëm në rrjedhat e emisionit që udhëhiqet nga Arbresha.

Po ta kundrosh me vëmendje rrjedhën e emisioneve të saj, po ta shikosh me vëmendje paraqitjen e saj, po ta analizosh me kujdes shpalosjen e bisedës që bën ajo, po ta përcjellësh me kureshtje ritmin e bashkëbisedmit që bën ajo në bisedat e shumta, po të krahasosh personalitetet dhe individualitetet krijuese që ajo fton në emision, doemos që do hasësh një dukuri të rrallë, gati-gati të bjerrur në mediumet e nduarduarta, një dukuri e cila më shumë se kaq në vetvete përbën një fenomen: fenomenin e privilegjit të dritës. 

Që në emisionin e saj të parë e deri më sot, që në paraqitjen e saj të parë e deri më sot, që në ardhjen e saj në këtë portë mediale, vetvetiu vërehet një paralajmërim, paraljmërimi se një trokitje e tillë që gjithsesi paraqet edhe një ardhje të rrallë, në vetvete mishëron një ogur të bardhë sepse ajo mëton të shpalos sa një mision po aq edhe një vizion, misionin e së djeshmes në emisionin e të sotmes, si dhe vizionin e të sotmes kundruar nga prizmi i së ardhmes. 

Gjithsesi edhe një lajmotiv më shumë, lajtmotivi i të gjitha breznive orëmira: Privilegji i dritës së fjalës! Ndërkaq, e bukura dhe e madhërishmja e një privilegji si ky, nuk është vetëm njëkahëshe, sepse ai shpaloset në plotninë e tij, gjithmonë sipas prizmit të bashkëbisedimit në raport me të ftuarit në emision si dhe me audiencën.

Ky raport, kjo ndërthurje, ky mishërim, kjo ndërvatësi, ky komunikim, kjo veçanti, kjo risi, kjo trini përbën një vlerë në vete dhe si e tillë kjo vlerë lartëson një emision si ky.

Rishfaqja e binomit Parashqevi e Sevasti në sfondin e kulturës sonë kombëtare

Ardhja e Arbreshës domosdo kontribon shumë në sfondin e rishfaqjes së një binomi të njohur në gazetari, si Parashqevi e Sevasti. Pra, ardhja e saj është risi por jo rastësi. Nuk është rastësi, sepse në shtëpinë prej së cilës vie Arbresha, gjithmonë ka pasur një adhurim për historinë, për traditën dhe për artin, një dashuri për kulturën dhe për gjuhën shqipe. Gjithsesi, ky adhurim është shfaqur jo rrallë edhe si pagëzim, herë si Adriatik, herë si Arbresha, e herë si Adonis. Por, po ky adhurim, nuk ka munguar as në shtëpinë ku është Arbresha tani. Ajo është vatra ku Bacë Rexhep Uka-Ramadani, shtratin e të birit-Bacë Hetemit, ia lëshonte Bacë Ademit-Adem Demçit. Nuk ka dyshim se ky adhurim dhe kjo dashuri për shkronjën A, nuk ishte thjesht një rastësi. Më shumë se kaq, shkronja me të cilët fillonte emri i atdheut tonë Arbëria, ose siç do e quanin të tjerët Albania, do të kthehej në një gjakim deri në përjetësi, sërish përmes pagëzimit si një formulë aq e qëlluar e përjetësimit të adhurimit ndaj kësaj shkronje: që nga Arbeni e deri tek Arba dhe Arisi.

Nuk është pra rastësi pse në një sfond të tillë po shfaqet sërish një emër prej një embleme të lashtë ilire. Nuk është pra rastësi, pse në këtë portë mediale në veçanti, por edhe në portën e madhe të kulturës shqiptare në përgjithësi, Arbresha ka hyrë me këmbë të mbarë. 

                                     Lumira & Arbresha

Nuk do mend se kjo portë mediale, në të ardhmen do t’i ofrojë asaj edhe një hapësirë tjetër më të madhe në kuadër të programeve të veta të larmishme, jo vetëm në radio por edhe në television. Nuk do mend se një gjë të tillë do ta kërkojnë edhe teleshikuesit e shumtë të këtij mediumi, sepse si kënaqësia ashtu edhe krenaria është e të dyja palëve, si e udhëheqjes mediale ashtu edhe e auditorit. 

Gjithsesi, Arbresha Kelmend-Rramadani, e meriton sa falenderimin po aq edhe respektin, sa mirënjohjen e thellë po aq dhe komplimentet më të mira. Sepse të përhapësh privilegjin e dritës së fjalës, do të thotë ta çosh tutje misionin dhe vizionin e breznive orëmira si dhe të pararendësve tu, sot e mot.

Përmbi çdo gjë, falë Arbreshës, po rishfaqet sërish në sfond binomi i mirënjohur, binomi i nderuar dhe i adhuruar aq shumë në kulturën kombëtare shqiptare: Parashqevia e Sevastia. Pra, Arbresha është motra e Parashqevisë. Edhe një arsye më shumë për respektin dhe mirënjohjen, edhe një privilegj më shumë në sfondin me flatra të fjalës shqipe. Pikërisht ashtu siç do të thoshte doajeni i gazetarisë tek ne, kreshniku i fjalës së ëmbël shqipe Ramiz Kelmendi, me shprehjen e tij të famshme ‘Mbajeni mend këtë emër’: 

Arbresha Kelmendi-Ramadani.

Organizata e Gruas “Shpresë & Paqe”/

New York, Nëntor 2022/

Ngjarja e ndodhur në Pejë ku rrihet, shtyhet e fotografohet duke u bulizuar një Nënë nga personeli “i specializuar” i një Qendre të Kujdesit për të Moshuarit, na shqetesoi pa masë.

Nëna e një Heroi, e një Heroi që solli lirinë e Kosovës!

Mjerisht si Organizatë e Gruas “Shpresë & Paqe” në SHBA, ndihemi tepër të tronditura ndaj këtij akti jo njerëzor, e kërkojmë sensibilizimin e jo vetëm të shoqërisë civile, por edhe të shtetit shqiptar e politikës shqiptare.

Po na dhunohen Nënat!

Edhe pse kjo ngjarje ndodhi, në video shihet se të tjerët qeshin pa pikë ndërgjegjësimi.Të gjithë kemi nëna, kemi prindër, të gjithë kemi ardhur në jetë nga prindërit tanë. Prindi i mirë sigurisht ka meritën që kujdeset për fëmijën e tij, sakrifikon gjumin, rehatinë, interesohet për shëndetin, mbarëvajtjen dhe shkollimin e fëmijës. Ka edhe prindër, nënë ose baba, që tregohen jo human ndaj fëmijës që sjellin në jetë, e nuk duan t’ja dinë nëse fëmija i tij nuk ka bukë, qumësht, këpucë për dimër apo libra për në shkollë.

Fëmija rritet, prindërit moshohen, plaken, fillon në një farë mënyre “rrotacioni familjar”. Proçesi i kujdesit kalon nga prindërit tek fëmija. Pra tashmë fëmija duhet të interesohet për shëndetin e prindërve. Ka shumë fëmijë që për rrethana të caktuara i dërgojnë prindërit e tyre nëpër Qendrat e Kujdesit për të Moshuarit. Por a tregon personeli i këtyre Qendrave kujdesin dhe interesimn e duhur ndaj të moshuarve njësoj si fëmija e tyre.

Kjo vlen për t’u parë, kontrolluar pse jo edhe investiguar. Sipas ngjarjes së fundit në Pejë, edhe në banjë (tualete) duhet të instalohen kamera nëpër këto lloj Qendrash, nëpër dhomat e fjetjes detyrimisht, por edhe kudo nëpër ambjentet ku kalojnë kohën të moshuarit, duhet të vendosen pa tjetër kamera..

Autorët e këtij krimi të rëndë duhet të marrin dënimin maksimal, pasi po na dhunohen Nënat, krijueset e Jetës!