Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Provokacionet greke ndaj Shqipërisë, gusht 1949

by

Nga: Profesor Neki Babamusta, Londër/

 “Kush ja prek shqiponjës folenë, /

i lebetitur do marrë dhenë!…”- Neki Babamusta /

 Ngjarje reale, sipas dëshmisë së ish-rojes kufitare nga Kavaja, z. Faje Çela /

Pas çlirimit të Shqipërisë, veçanërisht në verën e vitit 1949 Junta ushtarake greke organizoi sulme ndaj njësive kufitare të Shqipërisë. Këto sulme barbare shoqëroheshin me vrasje, me rrëmbime njerëzish, me plaçkitje dhe grabitje bagëtish.

Nga mesi i gushtit v. 1949, një njësi e postës kufitare greke, në një mesnatë me shi, arriti të futet në një kapanon të rojeve tona kufitare. Si kriminelë dhe të pabesë, vrasin në gjumë disa nga rojet shqiptare, duke ua prerë kokën me thikë.

Pas 7 ditësh, 7 kufitarë shqiptarë, trima nga malësia, pa ua treguar eprorëve, lidhën besë për hakmarrje. Të armatosur dhe me bomba, të shtatë kufitarët eleminojnë dy roje të postës greke dhe futen në kapanonin e fjetjes. Hapin zjarr të befasishëm, duke lënë të vrarë tërë kufitarët grek në kapanon.

Ushtria greke i shtoi operacionet provokuese ndaj Shqipërisë. Nga fundi gushtit i v. 1949, formacione kufitarësh grek, rifilluan sulmin në agim. Alarmi për mbrojtje të territorit shqiptar, ngriti në gadishmëri për kundërsulm njësitë tona kufitare. Një kompani me ushtar grek arriti të futet në brendësi të territorit shqiptar, me mendimin se do përparonin me ndihmën e kalit të Trojes.

Njësitë shqiptare kufitare në jug të Shqipërisë iu përgjigjën kundërsulmit. Kufitari trim nga Kavaja, mitraljer, Faje Çela, nuhati situatën. Me qetësi, zuri pozicion mbrojtës pas një guri të madh. Duke mos u zbuluar nga ushtarët grek, priti deri sa ato u afruan në distancën 40-50 metra. Hapi zjarr të pandërprerë, duke lënë të vrarë shumicën e kompanisë. Të tjerët ua mbathën këmbëve. Grekën tërhoqën të vrarët në brëndësi të tokës shqiptare në mesnatë.

Shqipëria dhe Greqia janë dy vende që historikisht nuk i duan luftrat. Në momente të caktuara historike, populli shqiptar i ka manifestuar popullit grek ndenja miqësie, si në kohën e Ali Pashë Tepelenës (1800-1821), po ashtu edhe në kohën e Luftës çlirimtare kundër fashizmit (1940-1944).

Dy batelionat shqiptare në pranverën e vitit 1940 u gjendën pranë popullit grek, kur Musolini sulmoi Greqinë. Forcat shqiptare me patriotin e madh të kombit tonë, Spiro Moisiu, u rradhitën në anën e popullit grek. Po ashtu qindra forca shqiptare të Çamërisë u bashkuan me partizanët grek kundër fashistëve dhe nazistëve gjatë luftës së dytë botërore. Kjo është e vërteta historike që nuk mund të shtrembërohet duke na bërë diktate si ta rishkruajmë historinë.

Kombi shqiptar me 67,000 km katrore u coptua me forcën e armëve, me gjak e tmerr nga Fuqitë e Mëdha. Historikisht dihet se kufiri jugor i Shqipërisë është Preveza, siç theksoi dhe kryeministri z. Sali Berisha me 28 nëntor 2012. Çamërisë s’ia ndërron dot emrin që e ka të rrënjosur ndër shekuj në truallin e saj shekullor. Po ashtu edhe Athinës nuk ia ndërron dot emrin si vend më i lashtë dhe kryeqendra historike e lavdishme e popullit grek.

Në rezolutën e datës 10.12.2012 drejtuar parlamentit shqiptar nga z. Shpëtim Idrizi, drejtuesi i Partisë për Drejtësi dhe Unitet, kërkohet që parlamenti t’i njohi shqiptarëve të Çamërisë këto të drejta: të drejtën e pronës, të shpërblimit të pronës, mundësia e kthimi tek varrezat e të parëve në Çamëri, të hiqet ligji absurd i luftës, ku Greqi ka shpallur që nga vitit 1949 se Greqia është në gjendje lufte me Shqipërinë.

Klanet e egra nacionaliste greke, duke përfshirë edhe ato të tipit nazist “Agimi i Artë”, as populli liridashës grek nuk i don. Këta nacionalistë grek, jo vetëm që përndjekin dhe keqtrajtojnë shqiptarët në Greqi, por hedhin parrudha nacionliste për aneksimin e zonave shqiptare të jugut, si Korçë, Gjirokastër, Sarandë, Himarë, etj. Le të mos i fryjmë urrejtjet mes dy popujve shqiptaro-grek! Me dorën e miqësisë së sinqertë janë të fituar të dy popujt, duke jetuar secili i lirë në trojet e veta stërgjyshore.

Regjistrimi i popullatë s shqiptare (censusi) i v. 2012-të vërtetoi se minoriteti grek nuk e kalon shifrën 0.87%. Ky fakt rrëzon pretendimin e klaneve shoveniste greke se në Shqipërinë e jugut jetonë disa qindra mijë banorë grek, duke e quajtur çdo të krishterë shqiptar, grek. Në realitet pakicat minoritare duke përfshirë edhe ato greke gjithmonë kanë gëzuar të drejta të plota në Shqipëri, edhe në kohën e diktaturës komuniste. Pakicat minoritare duhet të shërbejnë si ura miqësie midis popujve dhe jo të bëhen shërbëtorë dhe spiunë besnikë dhe atyre që i komandojnë dhe paguajnë.

Lëvizja e Lirë – një e drejtë ligjitime dhe humane

Sot, në kohën e demokracisë lëvizja e lirë e njerëzve është një normë legjitime. Njerëzit kanë të drejtë të lëvizin brenda territorit aty ku i sigurohet jeta më e mirë. Që nga viti 1994 janë shpërngulur nga zonat e veriut dhe janë vendosur edhe në rrethinat e Sarandës mbi 60 familje shqiptare. Ata janë vendosur në toka të ish-fermës shtetërore. Me mundin dhe djersën e tyre banorët e ardhur nga veriu, ngritën fshatin e tyre Shëndëlli me 400 banorë. Si njerëz të punës kanë ngritur shtëpi të reja dhe kanë formuar plantacione me agrume. Njëkohësisht shumë nga fëmijët e këtyre banorëve janë në emigracion. Ky është një shembull domethënës që duhet ta ndjekin me qindra familja të tjera shqiptare në trojet shtetërore kudo në brezin kufitar të jugut. Kjo siguron ruajtjen e tërësisë tokësore të trojeve shqiptare. Kjo lëvizje në jug të Shqipërisë i ndërpren rrugën asimilimit të rracës shqiptare duke përforcuar identitein shqiptar.

Në vend të urrejtes, na duhet paqe mes popujve

Shqiptarët sot jetojnë të ndarë në pesë shtete, si në Shqipëri-Kosovë, Greqi, Maqedoni, Serbi dhe në Mal të Zi. Shqiptarë kudo që jetojnë në trojet e tyre nuk shfaqin fobi ndaj popujve të tjerë.

Që me 1991 problemi i shqiptarëve të Çamërisë ka qenë detyrë kryesore e forcave demokratike në Shqipëri. Me 1995 ish-presidenti i Shqipërisë, z. Sali Berisha e ngriti problemin e çështjes çame ish-presidentit grek z. Stefanopullos, i cili akuzoi padrejtësisht shqiptarët e Çamërisë si jo luftëtarë me forcat greke kundra pushtesve gjerman. Këtë akuzë të tij e hodhi poshtë edhe gjykata e Janinës po në 1995.

Me rastin e 100 vjetorit të Shqipërisë kryeministri z. Sali Berisha kërkoi që pas zgjedhjeve të 23 qershorit 2013-tës të gjithë shqiptarët kudo që ndodhen të pajisen me pashaporta shqiptare. Kjo është një e drejtë ndërkombëtare, ndërkohë kur maqedonasit, grekët dhe serbët u mohojnë shqiptarëve pashaportën shqiptare. Sa herë që përmenden kufinjtë e Shqipërisë dhe dhënia e pashaportave ngjallen reagime negative nga shtetet ballkanike dhe disa titullarë të Evropës. Në një kohë kur shqiptarët në Maqedoni burgosen, vriten, interrnohen, u griset flamuri shqiptar, në krahinat shqiptare nën Serbi dhe Mal të Zi u mohohen shqiptareve të drejtat më elementare të gjuhës dhe flamurit, si dhe burgosje. Ndërsa shqiptarëve camë u mohohet e drejta për të shkuar në vendin e tyre, në Çamëri. Propoganda shovensite ballkanike bën plane kundër kombit shqiptar për aneksimin e tij.

Akademikët maqedonas të Shkupit i quajnë shqiptarët ‘kafshë’ në një kohë kur në Maqedoni pjesa më e madhe e territorit maqedonas është shqiptar, duke përfshirë edhe 40% të popullsisë. Deputetja e PP (Partisë Punëtore) në Parlamentin Evrpian, grekja Marieta Grannacoy akuzon shqiptarët për shovenizëm (Shqipëri të Madhe) sa herë që përmendet kufiri jugor, Preveza-Greqi.

Fatkeqësisht, prapa ish-prokurores së Hagës, Karla Del Ponte, qëndrojnë dhe disa klane në Evropë, që natyrisht nuk ia duan të mirën Shqipërisë. Thëniet monstruoze të Karal Del Ponte shtrembërojnë historinë dhe lavdinëe kombit shqiptar për hir të prapagandës anti-shqiptare. Historianet grek bëjnë plane për zhdukjen e Ballkanit dhe mes Greqise dhe Serbisë të ketë një kufi të vetëm. Këto propaganda dhe shpifje nxisin tensione siç po ndodh dhe në Mitrovicë ku qeveria serbe do të hedhi poshtë pakon e Ahtisarit. Shqiptarët e Maqedonisë nënshkruan marrëveshje të Ohrit në 13 gusht 2001 në hir të paqes dhe stabilitetit në Ballkan. Kjo marrëveshje është detyrim në rradhë të parë për qeverinë e Maqedonisë që të mos asimiloi dhe zhduki rracën shqiptare nga trojet e tyre.

Politika shqiptare për çështjen e platformës kombëtare duhet të jetë e bashkuar. Kosova me Shqipërinë do të bashkohet kur t’i vijë momenti i duhur. Shqipëria nuk kërkon ndryshim kufijsh, por integrim në Evropë. Kjo është një e drejtë që e meriton populli shqiptar. Ashtu siç jeta që është e përkohshme, edhe pushtetet dhe partitë janë kalimtare. Por kombi mbetet. Për këtë qëllim madhor partitë politike shqiptare kudo që ndodhen duhet të kenë një platformë të përbashkët kombëtare.

 

THELLIMI I TRAGJEDISË ÇAME NË VITET 1915-1917

by

Shkruan Eugen SHEHU/

  Viti 1915 do të hynte në Çamëri,së bashku me dhunën e pashembullt të qeverisë greke.Dy divizione të armatosura deri në dhëmbë,do t’u vërsuleshin fshatrave çame duke nëpërkëmbur çdo të drejtë elementare të tyre,ndërsa divizioni i tretë,i mbështetur prej çetave të andartëve grekë,vazhdonte inkursionet dhunuese dhe plaçkitës në Gjirokastër,Tepelenë,Korçë si dhe në trevat brenda kufijve politike të shtetit amë.Duke ndjekur me vëmendje situatat në Çamëri si edhe në trojet jugore të shtetit amë,sheh dukshëm rrezikun e shpërbërjes së krejt kombit shqiptar.Sikur të mos mjaftonte pazari i ndyrë i coptimit të Shqipërisë në Londër të vitit 1913,në Konferencën e  Ambasadorëve,Fuqitë e Mëdha patën nisur të tjera pazare.Kështu,po në Londër,në prillin e vitit 1915,me kërkesë të drejtpërdrejtë të qeverisë italine,Franca,Anglia,Rusia dhe Italia patën nënshkruar një marrveshje të fshehtë,e  cila definonte coptimin e plotë të Shqipërisë.Sipas kësaj marrveshjeje,Shqipëria ndahej në tri pjesë.Saranda,Delvina,Gjirokastra,Tepelena,Kolonja,Korça dhe Pogradeci i jepeshin Greqisë.Bregdeti shqiptar kalonte në duar të Italisë ose thënë ndryshe,i lihej Italisë në pazaret e mundshme të saj me Serbinë.Merret lehtë me mend,se në këto situata,kur Fuqitë e Mëdha po përgaditesh të fshinin fare nga harta e Evropës,kombin shiptar,problemi i çamërisë sa vinte dhe bëhej më i ndërlikueshëm.Të njohur me qëllimet e mbrapshta të Fuqive të Mëdha,atdhetarët shqiptarë,kundërshtuan me forcë këto traktate të fshehta.Ndonëse turbullirat në tokat shqiptare ishin të mëdha,ata mundën të parashihnin ngjarjet dhe iu drejtuan për këtë opinjonit të gjërë duke ndërkombëtarizuar çështjen shqiptare.Mendoj se një vlerë e kësaj lufte në rrafsh diplomatik e politik,është fakti se atdhetarët shqiptarë,në krejt parashtresat e tyre në këto vite,e konceptuan Shqipërinë e jugut si pjesë të tërë,pa u pajtuar asnjëherë me faktin e coptimit të saj në mënyrë të padrejtë nga Konferenca e Ambasadorëve.E shoh të udhës t’i sjell lexuesit tim,përkitazi me këtë çështje,një letër të cilën patriotët shqiptarë i dërgonin z.Zimmerman,n/sekretar i shtetit në ministrinë e Punëve të Jashtme në Berlin.Duke  e bërë me dije,mbi zhvillimet e fundit të çështjes shqiptare,këta atdhetarë,theksonin në këtë letër se Shqipëria e jugut ka qenë kurdoherë qendra e nacionalizmit shqiptarNga kjo vatër,shpreheshin ata,kanë dalë luftëtarët e lirisë dhe pavarsisë kombëtare shqiptare dhe kjo ashtë arsyeja që,nëse kjo gjymtyrë e çmuar do t’i shkëputej trupit shqiptar,plaga do të jetë shumë e thellë dhe asnjëherë e shërueshme.Duke qenë se populli shqiptar nuk ishte i shumtë në numër,shkëputjet prej tij, e kësaj pjese jetike,do të përbënte një dobësim prej të cilit kombi do ta kishte të vështirë të merrte veten.Më tej,në mënyrë tejet të saktë,kjo parashtresë theksonte se shkëputja e pjesës jugore të vendit do të krijonte një irredentizëm me keqardhjen më të madhe,duke ngjallur mëri të përjetshme midis dy shteteve.Popullit grek dhe shqiptarë duke mos qenë sllavë,lipset të merren vesh me njëri tjetrin dhe jo të urehen e të grinden.Jashtë Shqipërisë kanë mbetur mbi 100 mijë shqiptarë me preardhje nga Jugu,të gjithë nacionalistë të zjarrtë,të cilët nuk do të rreshtin së thirruri kundër një cungimi,të cilën sigurisht e vlersonin të padrejtë.Këta shqiptarë,u dërgojnë çdo vit të afërmve të tyre (brenda kufijve politik) 5-7 miljon franga ndihmë.Ata kudo ku ndodhen kanë, veçanërisht në Amerikë,gazeta e shoqëri të fuqishme ku patriotizmi shqiptar ngrihet çdo ditë e më lartë.Po nga kjo Shqipëri e Jugut,vazhdon parashtresa,grekët kanë dëbuar me forcë 100 mijë shqiptarë myslimanë,prej të cilëve pjesa më e madhe kish vdekur nga mungesa e ushqimeve dhe sëmundjet,ndërsa pjesa tjetër endej andej-këndej duke mos patur asnjë shpresë për të ardhmen.Por sido që ta qeverisnin grekët Shqipërinë e Jugut,ata kurrë nuk do të arrijnë ta bajnë të pranishëm sundimin e tyre.Greqia do të jetë e detyruar të nxjerrë ligje përjashtuese dhe të marrë masa shtërnguese,të cilat do bëjnë në kundërshtim me përparimin dhe qytetërimin.Parashtresa në fjalë,mbyllej me përfundimin e saktë ; “Nën sundimin grek të 250-300 mijë shqiptarëve të jugut do të jenë të dënuar të jetojnë fatkeqe,të paditur,jashtë shoqërisë ; ata kurë nuk do të munden të fitojnë një kulturë greke,sepse kjo e fundit kërkon të paktën dymbëdhjetë vite studimesh të pandërprera.Ndërsa 3-4 vite pune në gjuhën e tyre kombëtare,e cila shkruhet ashtu siç flitet,do t’u lejonin shqiptarëvet të merrnin një arsimim të vazhdueshëm.Nga ana tjetër,myslimanët nuk do të dëshironin kurrë t’i dërgonin fëmijët e tyre në shkollat greke.Gjendja e të gjithë aneksuarve me forcë ose me bindje do të jetë gjithmonë e brishtë,pamvarsisht nga raportimet e kundërta të cilat nuk mbështeten mbi realitetin… Të gjitha insinuatat lidhur me gjoja paaftësinë e shqiptarëve për t’u qeverisur,nuk janë veç thënie të rrema shteti embrionar i krijuar në Konferencën e Londrës nga disa të plotfuqishëm,disa prej të cilëve ushqenin prapamendime të pasinqerta,përfundoi në një shkatërim,si rezulltat edhe i shpërthimit të luftës së përgjithshme.Ne jemi të sigurtë se Shqipëria e Re,ashtu siç duan të gjithë patriotët do të japë rezulltate  që do të kënaqin plotësisht mbrojtësit tanë dhe do tu tregojnë vendin të gjithë armiqve”.  

( Arkivi  Qendror  i  shtetit – Tiranë, fondi 848 , dosja 6 , fleta 28-30 ).

  Por ndërsa ankimet dhe protestat e shqiptarëve binin në vesh të shurdhët,qeveria greke,duke patur si pararojë të saj repartet e kriminelëve andartë,kishte filluar shkombëtarizimin e trevës së Çamërisë.Në vitet 1915-1916,në vargun e masave me karakter terrorist e dhunues,ishte i ashtuquajturi “çarmatim” i shqiptarëve,kinse këta i sillnin zullume shtetit grek të asaj kohe.Andartët famëkeq si S.Kremidha,Papa Qesari,V.Kollovoi,S.Camnadoi etj,në krye të dhjetra ushtarëve-kriminelë u përhapën në krejt Çamërinë duke synuar nën nismën e çarmatimit,të varfëronin më tej popullin dhe ta detyronin ate të linte trojet  stërgjyshërore.

Në Janinë e Paramithi në Filat e Voshtinë,derinë në Prevezë,u hap lajmi që çdo shtëpi do të dorëzonte dyfekun “ e fshehur” përnryshe ata do të paguanin kaq e aq napoleona flori dhe kush nuk paguante do t’i konfiskohej krej pasuria.Janë me qindra raste kur fshatarët e keputur të Çamërisë nuk patën as armë dhe sigurisht asnjë napoleon flori për të paguar.Këta mjeranë u muarrën të lidhur dhe duke i rrahur në sy të njerëzve të tjerë,publikisht,u dërguan në xhamitë  e fshatrave.Këtu sërisht nisën torturat ku sipas të dhënave burimore,jo rrallë pati shqiptarë të vdekur nga plagët e marra.Ndërsa ushtarët grek rrihnin kryefamiljarin në xhami apo në postën e xhandarmërisë,dikush prej andartëve shkonte në shtëpinë e varfër çame dhe merrte inventarin sipas shijes së vet.Kur llogaritë shkonin taman sa vlera e një pushke,atëherë ai urdhëronte pjestarët e familjes që t’i çonin krejt orenditë,gjënë e gjallë e deri tek veshjet tradicionale të grave,në postkomandë,me ç’rast do të lirohej pjestari i tyre i familjes.Andartët grek nuk mungonin të bëjnë edhe lojëra të tilla qesharake duke i detyruar banorët e Çamërisë të blinin ndonjë armë dhe ta dorëzonin gjoja e paskësh mbajtur diku fshehur.Praktikë kjo e përdorur edhe tek ne në Maqedoninë shqiptare dhe në Kosovë,nga forcat ushtarke e policore të pushtuesve serbo-sllav,gjatë gjithë atyre  decenieve pushtimi.Në rast kur vetë banorët,nuk ishin të aftë të gjenin armë për të blerë,në “ndihmë” të tyre vinte kryeandarti i cili vetëm me një pushkë të ushtarëve-kriminel të tij,mund të fitonte jo vetëm florinj,por edhe bahçe,ullinj,toka pjellore pa përmendur këtu edhe thesin e fundit të miellit e të misrit. “Kjo paudhësi  e përsëritur fshat më fshat për kushedi sa herë,bëri që pasuria e çamëve myslimanë,ca nga ca të kalonte në duart e pushtetarëve dhe të shqiptarëve të krishterë vendas apo grekë të ardhur,bashkëpuntorë të pushtetarëve në fjalë.Ndërsa çamëria myslimane më pasanike,u lanë në varfëri e mjerim të plotë” ( I.Hoxha “Viset Kombëtare Shqiptare në Shtetin Grek”Tiranë 2000 faqe 164 ).

Dhelpëritë greke në dëbimin e dhimbshëm të banorëve të Çamërisë,sa vinin dhe bëheshin më të stërholluara.Veneziello,lidhur me tokat që u mereshin çamëve në këto vite,nuk harroi të mashtrojë duke paracaktuar edhe një çmim,me të cilin qeveria greke do të paguante shqiptarët.Absurdi grek qëndron në faktin se për qindra apo mijërat e metarve katrorë tokë pjellore,të marra prej qeverisë  greke,asnjë çam,në asnjë vit,nuk u pagu askurrë qoftë edhe ndonjë napoleon flori të vetëm.Llafologjia e Veneziellos me këtë rast,vetëm sa kish krijuar një tymnajë për të mashtruar opinionin publik evropian dhe ate botëror,lidhur me tragjedinë e madhe të Çamërisë.Për më tej,në dhjetor të vitit 1917,qeveria greke nxori ligjin numër 924,datë 14-XI-1917,me anë të të cilit porositnin të gjithë banorët e Çamërisë (sidomos ata myslimane) se nuk kishin të drejtë të shisnin,blinin apo të kalonin pasurinë e vet tek njëri tjetri.Ky ligj do të thoshte që shteti grek përfundimisht të bëhej zot në pronë të shqiptarëve të çamërisë dhe njëherazi të punonte që këto pasuri dalëngadalë t’i kalonte në duart e veta.Madje,atdhetarët çamë të cilët guxuan të kundërshtojnë këtë ligj deri në Athinë,u përndoqën nga andartët grek deri në djegjen e shtëpive të tyre.Si rrjedhojë e kësaj politike agrare kaq të dhunshme,shteti grek,në vise shqiptare të Çamërisë, mundi të vjedhë e përvetsojë duke patur përpara ligjin dhe xhandarët,me dhjetra mijëra hektarë toke buke,nga tokat pjellore të Çamërisë.Por edhe dhjetra mijëra hektarë të tjerë,kullota ( nga kullotat e famshme të Çamërisë) brenda atyre viteve u shëndruan në mënyrë të paskrupullt në toka në dispozicion për qeverinë dhe shtetin grek.Ndaj shqiptarëve të Çamërisë,të cilët zotëronin pasuri por ishin edhe të vendosur për të mos u larguar prej trojeve të veta amtare,me asnjë lloj çmimi,qeveria greke vuri në përdorim ligjin mbi shtetësinë.Dihet tanimë se në kohën e sundimit osman,deri në nëndorin e vitit 1912,shiqptarët quheshin shtetas osman,përkundër grekërve të cilët e patën fituar pavarsinë në vitin 1821,duke patur përkrahjen  e sinqertë të shqiptarëve.Në këtë kontest,qeveria greke ndërmori nismën për të ndryshuar fenë myslimane të shqiptarëve të Çamërisë.Ata banorë që pranonin ndërrimin e fesë ( sigurisht për hirë të egzistencës së tyre) merrnin shtetësinë greke dhe emra të krishterë.Të tjerët,të cilët nuk pranonin këtë ofertë,ngase kishin të shënuar në dokumentet e tyre nënshtetësinë osmane,u detyruan nga qeveria greke që “brenda tri muajve të largohen menjëherë prej tokave të tyre në Çamëri,në drejtim të Turqisë”(Arkivi Qendror i Shtetit – Tiranë. Fondi 251 , dosja 14 , fleta 46 ).

  Në pamundësi të jetonin në këto kushte,por duke dashur të ruajnë si të shnjtë fenë e tyre,ishin me mijëra familjet shqiptare të çamërisë,të cilat iu drejtuan tokës së shtetit amë,së paku për të mbijetuar me djersën  e ballit.Mendoj se për askend nga këta shqiptarë nuk ka qenë e lehtë të linte vatrat stërgjyshërore,pasurinë,kujtimet e disa gjeneratave,por dhuna e andartëve grekë nuk kishte të sosur.Në mënyrë të llogaritur mirë,e ftohje cinike,kjo dhunë godiste pafundësisht genin trimëror të shiqptarëve të Çamërisë duke synuar mosegzistimin e tyre si rracë dhe komb.Tokat e kullotat e çamërisë mesa duket nuk u mjaftonin qeveritarëve grekë,të cilët stretegjinë e tyre për zhdukjen e banorëve të çamërisë,kishin paraparë edhe rrëmbimin apo vjedhjen e mijëra bagëtive. Janina, Voshtina,Konica,Follorina dhe Gumenica,ishin trevat që nëpër vite kishin trashëguar tufa  të begata të bagëtive,fallë kullotave të famshme që zotëronin.Ndër këto treva,qeveritarët grekë udhëzuan bukuritë e andartëve-ujqër,që të derdhen duke kos kursyer asnjë kokë bagëtie apo njeriu.Ligji famëkeq i konfiskimit të bagëtive,i cili askurrë nuk u shpall,në asnjë komunikatë zyrtare të qeverisë së Athinës,por që çuditërisht funksionoi në mënyrë “perfekte” në viset shqiptare të Çamërisë, në vitet 1915-1917, u rrëmbyen pa asnjë shpërblim çamërve,mijëra kokë bagëti.Edhe në këtë rast,pushtetarët vendorë grek,nuk haruan të mashtrojnë se çdo kokë bagëtie,do të paguhej prej shtetit helen në të ardhmen.Por sërish askush prej banorëve të këtyre trevave,nuk mori asnjë dhrami greke,për mijëra bagëti të rrëmbyera me forcë.Se sa e madhe ka qenë kjo vjedhje,mjafton të sjellim këtu një fakt të përmendur  prej shtypit shqiptar,i cili rrëfen se vetëm në rrethinat e Gumenicës “me anë të veprimet të padrejta zyrtare u rrëmbyen mbi 60 mijë krerë bagëti”(Gazeta “Kosova” nr.3 – Tiranë maj 1941).Mendo se çfar ndodhi pas kësaj katrahure greke me familjet shiqptare çame,të varura nga blektoria.

Një tjetër farsë e ndyrë që u luajt në kuriz të banorëve të Çamërisë është padyshim loja me proceset gjyqësore.Sipas ligjeve “demokratike” të shtetit grek të atyre viteve,nëse dikush të grabiste tokë, sende shtëpiake apo bagëti,kishte të drejtë t’u drejtoheshe organeve kompetente në gjykata.E vërteta është se ishin me mijëra shqiptarë të Çamërisë,të cilët iu drejtuan gjykatyve vendore dhe deri atyre të larta në Athinë po askush prej tyre nuk morri askurrë,të drejtën që e meritonte.Gjykatat greke për banorët e Çamërisë,u shëndruan në ,institucione të hajnive,që edhe ata pak para të mbledhura me aq mundim  të shqiptarëv etë çamërisë,të shkonin në xhepat e gjykatësve grekë.Është ndoshta për të qeshur por gjyqet e çamërve në tokat shqiptare nën Greqi,kanë shkuar deri në 20 vjet duke u kthyer kësisoj në farsë të ndyrë për të dhunuar pos të tjerave edhe vet dinjitetin e banorëve të Çamërisë.

Ndonëse në shtetin amë,në vitet 1915-1917,mbizotëronte kaosi politik,ekonomik  e social,atdhetarët shqiptarë brenda dhe jashtë kufijve politik të vitit 1913,nuk u pajtuan me fatin e mbrapshtë të bashkëatdhetarëve të tyre,të mbetur padrejtësisht nën sundimin serb,malazez,bullgarë apo grekë.Një varg bisedash,memorandumesh,parashtresash etj,kanë shoqëruar përpjekjet e këtyre atdhetarëve,me ç’rast është kërkuar respektimi i lirisë së shqiptarëve së pari,e mandej rishikimi i padrejtësive të Konferencës së Ambasadorëve në Londrën  e vitit 1913.

Një prej këtyre parashtresave,që mban datën 27 shkurt 1916,i takon Komitetit Shqiptar të Lozanës,i cili i është drejtuar presidentit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës,Uillsonit.Duke protestuar ndaj deklaratës së kryeministrit britanik,z.Asquith,në 22 shkurt 1916 në dhomën e Komunave,në Londër,atdhetarët shqiptarë bëjnë me dije presidentin amerikan për krimet që u janë bërë shqiptarëve përtej kufijve të tyre politik ; “Ne dridhemi nga terri,thoshin ata në parashtresën në fjalë,kur mendojmë se vëllezërit tanë mund të bien dhe të ribien nën zgjedhen e tiranëve që nuk kanë asnjë mëshirë dhe që janë betuar se do ta zhdukin racën shqiptare”.Më poshtë,atdhetarët shqiptarë në Lozanë të Zvicrës,i drejtoheshin presidentit Uillson në fjalët ;”Qeveria greke, e cila sipas deklaratave të vetë asaj,ka pushtuar përkohësisht Shqipërinë e Jugut,duket së kërkon të vendoste atje përgjithmonë dhe t’ia bashkojë territoret tona Mbretërisë së Greqisë… Ju e dini z.President që Shqipëria e Jugut,e cila asnjëherë në histori nuk i ka takuar Greqisë,është banuar tërësisht dhe vetëm nga shqiptarët nacionalistë.Nga ana tjetër Komisioni Ndërkombëtar për caktimin  e, kufirit shiqptaro-grek e ka parnuar këtë fakt në mënyrë të prerë dhe  e ka shënuar në procesverbalet që u ratifikuan prej të gjitha fuqive evropiane të përfaqsuara nga delegatët e tyre në Konferencën e Londrës.Z.President ! Ora e larjes përfundimtare të llogarive midis ndërluftuesve,që ne e lusim me gjithë zemër,nuk do të vonojë”.( Arkivi Qendror i shtetit – Tiranë,Fondi 848, dosja 7, fleta 2-3 ).

Në fund të kësaj parashtrese të firmosur prej atdhetarëve shqiptarë në Lozanë,përcaktoehj me saktësi se Shqipëria dhe shiqptarët nuk kanë asnjë pretendim apo mabicie.Këta kërkojnë lirinë dhe pavarsinë e tyre dhe nga Veriu në Lindje dhe në Jug,të kenë kufijtë historike dhe kombëtare.Duke iu dhënë kjo mundësi,shqiptarët do të ishin ndershmërisht të organizuar për të hyrë me vendosmëri në rrugën  eprogresit të tyre kombëtar,duke u zhvilluar paralel me fqinjët  etyre në paqë,kështu që do të kishte marrë fubd martirizimi i kombit të tyre.Është e njohur tanimë qëndrimi tejet parimor i Uillsonit,i cili u rrëfye një mik i sinqertë i shqiptarëve.Por fakti është se ai mundi të ndalojë coptimin e mëtejshëm të Shqipërisë,pa qenë në kondita të favorshme të ndalë dhunën serbe apo greke në territoret shqiptare jashtë kufijve historike dhe natyrale të Shqipërisë.Kjo spjegohet me faktin që Fuqitë e M¨dha evropiane,mund të merrnin në konsideratë pikpamjet amerikane,deri aty ku interesat e tyre nuk cenoheshin,më tej,vijojnë dhelpëritë diplomatike për të përligjur coptmin e trojeve amtare.Një tjetër politikë diskriminuese ndaj banorëve myslimanë të viseve shqiptarë të Çamërisë,ishte ligji i taksave.Mizoria greke arrinte deri aty sa të vendoste të tjera taksa për shqiptarët e krishterë dhe të tjera për shqiptarët myslimanë.Kjo politikë u vinte për shtat helenëve të Athinës,sipas të cilave,po të mos ishe ortodoks,patjetër do të ishte armiku i tyre.Në këtë pikpamje,edhe protestat e shumta të shqiptarëve mysliman,për t’u taksuar një lloj me ata të krishterë,si kurdoherë ranë në vesh të shurdhër.Mandej ky disjutim fetar u shtri edhe në drejtim të pronave të vakëfeve apo teqeve në Çamëri.Mjaft prej këtyre pronave,u rrëmbyen për arsye “shtetërore” nuk u kthyen shqiptarëve asnjë metelik prej mijëra metrave katrorë që besimtarët e patën blerë me djersën dhe gjakun e tyre dhe ja patën dhuruar pikërisht xhamisë apo teqesë që ato të rriteshin,lulëzonin dhe të shumoheshin.Kjo pasuri e vakëfeve,shërbente gjithashtu për të mbajtur edhe punonjës të ndryshëm,të cilët i shndrruan objektet e kultit në vende vërtet ku shpirtërat e lodhur të banorëve të Çamërisë,preheshin dhe rrinin besim e forcë.Helenët,nuk u mjaftuan vetëm me rrëmbimin e pasurive të objekteve fetare.Ata e dinin prej kohësh se këta objekte ishin shëndruar në vatra të fuqishme të shqiptarizmit.Në teqetë,përpara vitit 1913,ishte mësuar të shkruhej gjuha shqipe me grema latine dhe baballarët apo dervishlerët,patën çuar aty abetaret nga Sofja e Stambolli.Edhe në vitet 1915-1917,po ashtu fshehurazi mësohej gjuha,nga frika e masakrave të andartëve grek,të cilët nuk vonuan t’u vënë zjerrin të gjithëve,duke dëshmuar kësisoj intolerancën fetare dhe instiktin e verbër të dhunës së besimit.

 Bern-Zvicër

PRONAT CAME DHE LIGJI GREK I LUFTES

by

Partia Drejtësi, Integrim dhe Unitet ka zbardhur ligjin e luftës së vendosur nga Greqia në vitin 1940 ndaj Shqipërisë dhe Italisë. Ligji i shumëdiskutuar që është ende në fuqi nga shteti helen, dhe thelbi i tij është shpallja e shteteve armike dhe shtetasve armikë të Greqisë. Po ashtu, në nenet e veçanta specifikohen dhe kategoritë e personave fizikë dhe juridikë që do të konsiderohen si armiq të vendit dhe ndaj tyre do të aplikohen sanksione të rënda, si konfiskim i të drejtës së çdo pasurie të paluajtshme apo të luajtshme, konfiskimi i parave, bonove të investimeve, të drejta pronësie mbi çdo pasuri, qoftë dhe atyre intelektuale. Ligji i luftës është hartuar nga ministri i Drejtësisë së vitit 1940, Ajis Tabakopullos dhe ai i Financave, Apostolidhis. Ligji i forcës që shpall si vend armik dhe Shqipërinë dhe Greqinë, është dekretuar më 10 nëntor të vitit 1940 nga Mbreti i Greqisë, Jeorjios B’. Hartuesit e ligjit janë treguar të kujdesshëm të përjashtojnë si armiq edhe grekët që kanë marrë nënshtetësi në Shqipëri, duke i quajtur ata si ortodoksë. Gjithashtu në nenin 10 të ligjit u jepet e drejta personave të tretë që të përdorin pasuritë e paluajtshme të shtetasve të shpallur si armiq me ligjin e forcës, duke ndaluar në mënyrë kategorike pronarët të përdorin pasuritë e tyre. Në këto pasuri futen tokat bujqësore, trojet, objektet, fabrikat, punishtet, llogaritë bankare etj.

Ligji i forcës Nr.2636/1940

Rreth akteve ligjore të armiqve dhe sekuestrimit të pasurisë armike Jeorjios B’ Mbret i Grekëve Mbi bazën e propozimit të Këshillit tonë të Ministrave, vendosëm dhe urdhërojmë:

Kapitulli A’

Neni 1

Armiq 1.

Armiq sipas kuptimit të këtij neni, konsiderohen: a. Shtetet, kryetarët e këtyre shteteve dhe personat juridike të juridiksionit shtetëror të tyre, të cilat përcaktohen secili në veçanti si armik nëpërmjet dekreteve mbretërore të botuara me propozim të kryetarit të qeverisë, të ministrit të Punëve të Jashtme, ministrit të Financave, sipas kuptimit të këtij ligji. b. Persona fizikë, të cilët kanë shtetësinë e shteteve armike, sipas rastit a), ose ata që kanë banesë, ose banim të përhershëm në to. c. Personat juridikë të juridiksionit privat dhe çdo bashkim personash ose pasurish, përderisa kanë qendrën drejtuese të tyre në shtetet armike, sipas rastit, ose janë nën influencën ligjore, ose ekonomike të armiqve, sipas këtij neni.

2. Nuk janë armiq, sipas kuptimit të këtij ligji, personat fizikë, të cilat kanë fituar nënshtetësinë e shtetit armik, por janë me kombësi greke dhe banojnë në shtete të huaja, ose shtet aleat.

3. Në rast se ekzistojnë dyshime në lidhje me karakterizimin si armik të cilitdo personi ose bashkimi, sipas paragrafit 1, vendoset pas mendimit të komitetit, sipas nenit 19, të ministrave të Financave dhe të Ekonomisë Kombëtare, me vendim të përbashkët të tyre.

Pasuritë armike

Neni 6

Sekuestrimi Pasuritë armike në Greqi me hyrjen në fuqi të këtij ligji ndalohen dhe është i pavlefshëm disponimi i këtyre pasurive tek armiqtë, ose në shkelje të dispozitave të këtij ligji.

Neni 7

Pasuri armike në Greqi

1. Si pasuri armike në Greqi konsiderohen elementet pasurore të mëposhtme, përderisa u takojnë ligjërisht ose ekonomikisht armiqve, sipas kuptimit të nenit 1: – Elemente të patundshme dhe të tundshme të ndodhura në Greqi. – Letra me vlerë dhe tituj të tjerë të çdo lloji të ndodhura në Greqi, obligacione të shtetit grek, të firmave, të organizmave me selinë administrative të tyre, ose qendrën e tyre në Greqi, akoma edhe titujt përkatës të ndodhur jashtë shtetit. – Para dhe lloje të tjera pagese të ndodhura në Greqi. – Aksione të firmave, të cilat kanë selinë administrative të tyre ose qendrën e shfrytëzimit në Greqi, pavarësisht nga fakti nëse këto aksione janë të mishëruara në letra me vlerë, ose jo, dhe në qoftë se këto mishërime ndodhen në Greqi, ose jashtë shtetit. – Kërkesa ndaj debitorit me banesë, ose me banim të përhershëm në Greqi, ose kërkesa të prejardhura nga shkëmbimet e firmës tregtare në Greqi. – Të drejta të pasurisë industriale dhe intelektuale, të cilat mbrohen në Greqi. – Të drejta mbi elementet pasurore të përshkruara në pikat a-f. – Të drejta nga marrëveshjet rreth elementeve pasurore të pikave a-f. – Çdo element tjetër pasuror i ndodhur në Greqi. 2. Përjashtohen nga dispozita e paragrafit të mësipërm elementet pasurore, të cilat u përkasin shtetasve grekë me banesë ose banim në shtete armike.

 

Azem Bejtë Galica, jeta dhe lufta e një Legjende

by

Nga Gani Qarri/

Azem Bejta u lind më 1889 në një familje të varfër në fshatin Galicë të Drenicës. Edhe i ati Bejtë Galica ishte një atdhetar i flakët i cili tërë kohën do ta kalonte në luftëra të pareshtura për çlirim nga sunduesit e vjetër dhe shpëtimin e vendit nga pushtuesit e rinj. Ndaj,që nga viti 1870 e deri më 1906,një pjesë të jetës së tij edhe ai do ta kalonte nëpër burgjet e kohës, gjatë sundimit të perandorisë turke.Azemi ishte djali i tretë nga pesë vëllezërit, i cili erdhi në jetë pas martesës së dytë të Bejtës. Shtëpia në të cilën ai u lind , do të digjej e rrënohej disa herë nga pushtuesit turq e sllav,dhe në vendin ku Azem Galica u burrërua,pas përflakjesh e shkatërrimesh të një pas njëshme ajo më nuk do të ekzistonte. Ndaj,kjo edhe do ta bënte Azem Bejtën që ti urrente përgjithmonë pushtuesit e të gjitha ngjyrave, kundër të cilëve ai luftoi gjatë gjithë jetës.

Trimëritë e tij do të fillonin qysh në moshën 11 vjeçare,i cili sa herë vizitonte dajat në fshatin Selac, dëgjonte rrëfime të frikshme nga më të ndryshmet për një kriminel serb që u bënte shumë zullume shqiptarëve dhe i gjithë fshati frikësohej prej tij.

Trimi ynë pasi që do ta përcillte me sy disa herë, një ditë derisa ai kalonte përskaj shtëpisë së dajave, e kishte njohur këtë bandit të tmerrshëm, ndaj edhe pse ishte fëmijë vetëm 11 vjeçar,derisa të tjerët kur qëllonin jashtë iknin dhe strukeshin qosheve që të mos takonin atë as me sy, Azem Bejta pa asnjë droje,do të merrte pushkën e dajës të varur në mur dhe për dritare do ta plagoste rëndë kriminelin.

Por, sikur mos të mjaftonte varfëria dhe rritja me plot vështirësi nëpër të cilat kalonte ai dhe familja e tij e vendosur në një shtëpi të vogël të fshatit Galicë, atij përveç skamjes së madhe, do ti binte edhe një barrë tjetër më e rëndë nga momenti i luftimeve të zhvilluara kundër forcave turke më 1906,kur do ti vritej i ati dhe digjej shtëpia, nga sunduesit shekullor otoman.

Ndaj qysh në betejat e njohura të udhëhequra nga trimi Isa Buletini e Idriz Seferi të cilat u zhvilluan më 1910, kundër sunduesve turq në grykat e Kaçanikut dhe të Carralevës, do të merrte pjesë edhe Azem Bejta, lufta e të cilit nuk do të përfundonte aty, por do të zgjaste e zgjerohej edhe kundër pushtuesve të rinj sllav për 12 vite me radhë, qysh nga vërshimi i tyre më 1912 e deri në rënien e tij heroike më 1924 si njëri ndër luftëtarët më të denjë të çështjes sonë kombëtare në këto anë.

Azem Galica ishte dhe mbeti njëri ndër luftëtarët më të mëdhenj shqiptar të shekullit XX i cili qëndroi fort dhe me vendosmëri të paparë kundër të gjithë pushtuesve të tokave shqiptare duke u ngritur në piedestalin e trimërisë si hero i një përpjekje të drejtë dhe të domosdoshme për mbrojtjen me pushkë në dorë të vendit dhe popullit të tij me një të kaluar plot sakrifica dhe tragjedi gjithëkombëtare, të cilat neve si komb,ku më shumë e ku më pak,për fat të keq, na përcjellin edhe sot.

 

 

Sundimi i të ashtuquajturës, Serbia e parë
(1912-1915)

 

Që nga fillimi i vërshimeve sllave në trojet tona etnike,kur edhe do të fillonin luftimet në Merdare ,si njëra nga pjesët e kufirit që ndante trojet shqiptare me Serbinë, në këto beteja të përgjakshme do të merrte pjesë edhe Azem Galica, me ç`rast,në përpjekjet për pengimin e marshimit të pushtuesve serb në Kosovë, do të binin mijëra luftëtar nga i gjithë vendi. Atë kohë edhe pse shqiptarëve nuk u mungonte trimëria për luftë dhe vullneti për ruajtjen e vendit ,u mungonin armët dhe municionet të cilat nuk i kishin që ta mbronin me sukses atdheun e tyre.

 

Madje edhe ato pakë armë të cilat kishin mundur ti grumbullonin kryengritësit tanë dikur, për të luftuar kundër Perandorisë turke, me një vendim të Fuqive të Mëdha, do tu merreshin gati të gjitha,duke i lënë shqiptarët në momentet më të liga para kërcënimit për okupim nga fqinjët hegjemonist, pa mbrojtje dhe duarthatë mu para fillimit të sulmeve serbe mbi Kosovë.

 

Sikur mos të mjaftonte as kjo, menjëherë pas pushtimit të Kosovës nga serbo-malazezët, okupatorët e rinj filluan një fushat të egër shfarosëse kundër shqiptarëve e sidomos në vitet 1913-1914,tmerri serb do të arrinte kulmin e egërsisë së një pushtuesi të paskrupullt dhe skajshmërishtë barbar,i cili do të niste me ndalimin e gjuhës, traditave, veshjes kombëtare, kthimin me dhunë të shqiptarëve në fenë sllavo-ortodokse, vrasjet në masë, djegiet e shtëpive, pasurisë dhe njerëzve të gjallë, duke organizuar edhe kampe të vdekjes, apo përqendrimi siç quheshin në një variant më të but të fjalës, ku tuboheshin me dhunë dhe vdisnin nën torturat më ç`njerëzore mijëra shqiptar të pafajshëm autokton.

Okupatorët brutal dhe të egër serbo-malazez me programet e tyre asimiluese,gjatë përpjekjeve të tyre antinjerëzore për zhbërjen e etnisë sonë kombëtare në Kosovë, nuk kërkonin vetëm ndërrimin e besimit fetar me forcë nga mysliman e katolik, në sllavo-ortodoks, por ata bënin gjithandej trojeve tona edhe sllavizimin e dhunshëm të emërtimeve në të gjitha vendbanimet shqiptare-fshatra dhe qytete, imponimin e veshjeve serbo-malazeze sipas zonave ku ata sundonin si dhe serbizimin e emrave dhe mbiemrave tanë, me synim për asimilimin e plotë të banorëve autokton shqiptar,në vatrat e tyre shekullore.

Të gjitha këto kryheshin përmes dhunës së egër, e cila zhvillohej e pa penguar mbi kombin tonë,nga pushtuesit sllav,para syve të gjithë Botës. Praktikimi i terrorit dhe torturave vdekjeprurëse nga xhandarmëria dhe ushtria serbo-malazeze, do të arrinte kulmin në Rrafsh të Dukagjinit, ku të gjithë ata shqiptar që nuk pranonin kthimin në sllavo-ortodoks, ndryshimin e veshjes kombëtare dhe sllavizimin e emrave dhe mbiemrave personal e familjar të tyre, shpoheshin në bajoneta të ushtrisë,digjeshin në zjarre të gjallë,dhe nguleshin nëpër hunj gardhi, gjithandej për frikësimin dhe detyrimin e tyre, që të hiqnin dorë njëherë e përgjithmonë nga kombi, gjuha dhe traditat e tyre.

Këtij gjenocidi të pa parë përveç operacioneve të rënda ndëshkimore nga regjimi shumë i ashpër ushtarak,me të madhe do ti kontribuonin  përkrahësit dhe frymëzuesit kryesor të kësaj fushate shkombëtarizuese në troje tona si mitropoliti serb i Pejës Gavrillo Bozhiq dhe ministri i arsimit dhe çështjeve fetare malazeze Mirko Mijushkoviq.

Ndaj,vetëm gjatë periudhës së egër dy-vjeçare 1912-1913,do të vriteshin dhe shpërnguleshin rreth 120 mijë pjesëtar të kombit tonë,digjeshin mijëra shtëpi dhe rrafshoheshin me tokë qindra fshatra shqiptare.

Duke pasur parasysh vuajtjet biblike të shqiptarëve, me të drejtë ato kohëra të rënda për kombin,në gjuhën e popullit njiheshin si Vitet e Kiametit në Kosovë! (“Gjurmime albanologjike”- seria e shkencave historike I. 1971, fq.353,Prishtinë,1972.)
Nga shkaqe të tilla,në këto vite të errëta për popullin  dhe vendin tonë të pushtuar,do të shpërthenin kryengritje të njëpasnjëshme kudo,por më të theksuara ishin ato në rajonin e Drenicës, ku pas një luftimi të ashpër në fshatin Mikushnicë në pranverën e vitit 1913,do të vritej edhe vëllai i Shotës, Dani (Ramadani) si pjesëtar i grupit të Azem Galicës, si dhe burgosej Azem Bejta.

Ai, për vuajtjen e dënimit u dërgua në kampin e Runikut, ku pas shumë torturave mbytjeve dhe tmerreve që ndodhnin aty mbi shqiptarët çdo ditë, familjarët e të burgosurve do të sulmonin kampin, për lirimin e bijve të tyre të cilët vdisnin nën torturat çnjerëzore të pushtuesve serb.

Kështu që ushtria dhe xhandarmëria pushtuese serbe duke zënë shkak nga ky sulm,në shenjë hakmarrje,do ti rreshtonin të gjithë të burgosurit shqiptar të cilët mbaheshin në atë kamp përqendrimi për ti pushkatuar,me ç`rast Azem Bejta do të arrinte që përmes plumbave të pushtuesit të arratisej.

Megjithatë në përpjekjet e tij për strehim pas ikjes nga kampi,ai do të hetohej nga një bashkëpunëtor shqiptar i xhandarmërisë serbe e cila do të vihej në ndjekje të tij,derisa ai i lodhur dhe pa armë e ushqim,do të plagosej dhe kapej në Malet e Drenicës.(Bedri Tahiri, libri ” Azem Bejtë Galica” 1995 Shkëndija Prishtinë)

 

Pas arrestimit të tij, xhandarmëria serbe do ti merrte edhe dy vëllezërit e mëdhenj të Azem Galicës, në shtëpinë e tyre ku ata gjendeshin, dhe në vitin 1913, nga frika e arratisjes së sërishme të Azem Galicës, nuk do ti burgoste më në Kosovë,por që të tre do ti dërgonte në burgun e njohur për siguri të lartë ,dhe më të rëndin e kohës, në Pozharevc të Serbisë.

 

Ikja nga Burgu

 

Por,Azem Bejta ishte ai Ujku i Vjetër, për të cilin nuk kishin rëndësi vetëm hekurat e “kafazit” që do ta rrethonin këtë Luan, as vendi ku ai do të mbahej i mbyllur, por vendimtare për të ishte Zotësia e rrallë njerëzore që ai posedonte dhe trimëria e pashembullt që i kishte dhuruar natyra e cila i mundësonte atij arratisjen nga kazamatet serbe, sado thellë që mund të ishin ato edhe në Serbi, siç ishte Pozharevci i cili gjendet fare afër kryeqytetit serb-Beogradit.

 

Ndaj,pas dy vjetësh torturimi, Azem Bejta me dy vëllezërit e burgosur kishin arritur ta shpërthenin edhe burgun e sigurisë së lartë të Pozharevcit në zemër të Serbisë,kur Azemi në një natë të pranverës së vitit 1915 pas vuajtjeve të rënda e të pa durueshme, do ta tregonte edhe një herë veten, duke befasuar rojet famëkeqe ,thyer dyert e hekurta të burgut në Pozharevc dhe mposhtë pushkët e xhandarmërisë kriminale serbe,e cila atyre do t`u vihej prapa në ndjekje,përgjatë gjithë Serbisë, deri në Kosovën e pushtuar të cilën me zjarr e me hekur, atëkohë e mbanin nën okupim.

 

Madje edhe pse Azem Bejta me dy vëllezërit e tij ndodheshin në vend të huaj dhe të panjohur për ta, me gjithë errësirën e natës, mbikëqyrjen e rreptë të rojeve të burgut, dhe kujdesit të ngritur në shkallën më të lart të sigurisë,destinuar me vendime të veçanta dhe ndër më të rreptat për mbikëqyrje të përhershme dhe në detaje të çdo lëvizje, sidomos të Azem Bejtës, i cili konsiderohej dhe trajtohej si i burgosuri më i rrezikshëm jo vetëm në Pozharevc, por nga të gjithë të burgosurit e asaj kohe që mbante të mbyllur në burgje- Serbia, përkundër të gjitha këtyre masave të veçanta , do të arrinte që bashkë me vëllezërit të arratisej edhe nga ky burg famëkeq edhe pse ndodhej gati në fund të Serbisë.

 

Ai edhe pse i burgosur, i mbajtur ditë dhe natë nën vëzhgim, nën masat më të rrepta të trajtimit,kishte arritur që ti dorëzonte rojet e burgut, tu merrte armët dhe municionin e atyre që për dy vite me radhë e kishin rrahur dhe torturuar barbarisht duke e mbajtur të lidhur në burg dhe pas disa dit udhëtimesh dhe kalimit të qindra kilometrave këmbë, arave të zbuluara dhe maleve të pa njohura të Serbisë, të etur e të uritur dhe të lodhur për vdekje nga ndjekjet e pareshtura dhe udhëtimi i gjatë do të arrinin të ktheheshin në Kosovën e pushtuar dhe Drenicën e tyre të djegur, “shëndosh e mirë”.

Ndaj,me të arritur në Vendlindje, Azem Bejta do të formonte çetat çlirimtare ,eliminonte spiunët- shqipfolës që për ato dy vite të mospranisë së çetave kryengritëse në ato anë, pa asnjë droje për ndëshkim-kishin trashur bashkëpunimin me pushtuesin dhe do të fillonte luftën e hapur kundër xhandarmërisë dhe ushtrisë pushtuese serbe, duke arritur me çetat e tij kreshnike që të çlironin shumë fshatra dhe vendbanime në Drenicë e më tej dhe krijonin edhe një “shtet” të lirë të quajtur Arbëria e Vogël në zemër të Kosovës. Ai gjatë shtegtimeve të tij luftarake,që para burgosjes së tij, nga një vend në tjetrin-nëpër Drenicë ,kishte njohur edhe Shotën me të cilën pas arratisjes nga burgu në vitin 1915, do të martoheshin pa ndonjë dasmë e shpenzime, sipas kushteve të luftës dhe vetëm me disa krisje pushkësh të cilat paralajmëronin bashkimin e tyre dhe të armëve të lirisë,kundër armikut të përbashkët, lufta dhe përpjekjet heroike të të cilëve, nga ajo kohë deri në vdekje më nuk do të pushonin.

 

Djegia e Shtëpisë së Azem Galicës.

 

Që nga arratisja e Azemit nga burgu i Pozharevcit, dhe krijimit të çetës së tij, nga frika e konfrontimeve me kryengritësit shqiptare, xhandarmëria serbe për një kohë kishte pezulluar në heshtje ndjekjen e luftëtarëve kombëtar. Por me të dëgjuar për martesën e Azemit dhe Shote Galicës, me shpresën se ky ishte momenti i duhur që t`a zinin heroin tonë në befasi,vetëm disa ditë pas martesës,ushtar dhe xhandar serb ndërmorën një ekspeditë të ashpër për kapjen e tij.

 

Ndaj,shtëpia e Azem Galicës, shpejt u gjet e rrethuar, kurse në luftimet e rrepta që do të shpërthenin në befasi,u detyruan të merrnin pjesë edhe nëna e Azemit Sherifja si dhe nusja e sapo ardhur Shote Galica, të cilat do të luftonin me ushtarë dhe xhandar të Serbisë deri në orët e vona të mbrëmjes, kur forcat pushtuese serbe të cilat territ të natës  i`a kishin frikën si paralajmërimit të vdekjes, do të tërhiqeshin me bishtin ndër vegë nga fshati Galicë.

 

Por nga përvoja e hidhur me okupatorët e vendit, Azemi dhe bashkëluftëtarët e tij,e dinin se me arritjen e mëngjesit, forcat pushtuese do të ktheheshin përsëri në vendin e krimit, ndaj për tu shpëtuar masakrave serbe, ishin shtrënguar që të gjithë familjarët, përfshi edhe nënën dhe motrën e tij, të largoheshin nga shtëpia.

 

Kështu që Azem Galica, mori me vete nusen e tij Shotën e cila do të vishej në rroba burrash, vente mbi kokë plisin e bardhë kombëtar dhe kapte pushkën e lirisë për të mos iu ndarë më kurrë luftës deri në fund të jetës së saj, si dhe vëllain e vogël 14 vjeçar Ademin për t`iu bashkuar çetës në mal,kurse nëna e Azemit me të bijën do të strehoheshin për rreth pesë vite me radhë tek farefisi,të afërm dhe të njohur gjithandej Drenicës, duke kaluar nga fshati në fshat, pasi që kishin mbetur pa plëng as shtëpi,të djegura dhe shkatërruara nga forcat pushtuese serbe të cilat që të nesërmen kishin zbarkuar sërish me përforcime të reja në Galicë,për të djegur deri në themel shtëpinë e Azemit dhe plaçkitur çdo gjë të mundshme me të cilën paramendohej mbijetesa dhe rikthimi i tyre aty.

 

Ndaj,Azemi, Shota dhe Ademi i ri,me të zbardhur mëngjesi, do ta shihnin me dhembje nga malet ku ata ishin strehuar se si digjej shtëpia e tyre dhe plaçkiteshin edhe ato pak gjëra që ata kishin pasur, nga xhandarët dhe ushtarët e pushtuesit serb, të cilët për t`ua pamundësuar atyre kthimin do ti rrënonin edhe muret e mbetura të shtëpisë deri në themel.

Mjerisht, Azem Bejta dhe pjesëtarët e familjes së tij,kurrë nuk do të arrinin të rehatoheshin më aty, nga lufta në luftë e deri në rënien e tyre për liri, pa mundur ti gëzohen më asnjëherë si duhet vendlindjes së tyre të shtrenjtë dhe fshatit ku ata dikur kishin shtëpinë.

 

Sundimi Austro-Hungarez dhe bullgar në Kosovë (1915-1918)

Në vitin 1916, forcat pushtuese serbosllave do të thyheshin me turp dhe kapitullonin pa asnjë kusht para ushtrisë Austro-Hungareze, e cila do ti përzinte ato nga Kosova dhe trojet e pushtuara shqiptare. Por edhe pas ardhjes së austro-hungarezëve, një pjesë e tokave tona do të pushtohej nga ushtria bullgare, kurse pjesa tjetër nga Austro-Hungaria,me ç`rast Kosova do të ndahej në dy pjesë dhe sundohej prapë nga dy regjime të huaja.

Në ato troje që do të binin nën sundimin austro-hungarezë, shqiptarët do gëzonin shumicën e të drejtave të tyre kombëtare,ku do të hapeshin edhe shkollat në gjuhën shqipe dhe vendosej administrata vendore në to, të cilat gjatë pushtimit serbo-malazez që nga viti 1912 deri më 1915, të gjitha ishin të ndaluara.

Kurse pjesa e trojeve shqiptare të mbetura nën sundimin bullgar nuk i kishin këto të drejta, për ç`shkak, jo rrallë do të konfrontohej, Azem Bejta dhe Shaban Polluzha me këta pushtues.

 

Megjithëse  edhe Austro-Hungaria do të përpiqej për ç`armatosjen e çetave shqiptare, Azem Bejta, gjatë asaj kohe, problemet kryesore  do t`i kishte me pushtuesit bullgar, i cili në pranverën e vitit 1917,edhe pse gjendej vetëm me Shotën dhe vëllain 16-17 vjeçar Ademin,do të zhvillonin luftime të rrepta me xhandarmërinë pushtuese bullgare në fshatin Obri të Drenicës,ku do të vriteshin disa bullgar, por do plagosej edhe Azemi si dhe vëllai i tij i vogël,Ademi.

 

 

Bashkimi i çetave kryengritëse të Drenicës

 

Gjendja e vështirë e shqiptarëve nën pushtimin bullgar dhe qëndrimet e xhandarmërisë Austro-Hungareze për çarmatosjen me çdo kusht të kryengritësve të cilët nuk pranonin ti dorëzonin armët, detyruan Azem Bejtën që në vitin 1917, të takohej në malet e Radishevës me udhëheqësin e çetave të Drenicës veriore Shaqir Smakën me të cilin do të arrinin ujdinë për bashkimin e çetave të tyre.

Por,pas pak kohësh ata do të rrethoheshin nga xhandarmëria austro-hungareze,me ç`rast do të vritej Shaqir Smaka, ndaj, Azem Bejta edhe pse i ri dhe vetëm në moshën 28 vjeçare, do të emërohej udhëheqës i çetave çlirimtare.

 

 

Ngritja e Flamurit Kombëtar në Pejë

 

Duke parë lëvizjet ushtarake dhe politike që zhvilloheshin në përfundim të Luftës së Parë Botërore,kur tanimë ishte e sigurt se Austro-Hungaria po humbiste luftën dhe ushtria e saj pritej të tërhiqej nga trojet tona,komanda çetnike e qeverisë së Serbisë që në vjeshtën e vitit 1917, së pari në Sanxhak e më vonë në pranverën e vitit 1918 do ta dërgonte edhe në brendësi të Kosovës, deri në Dukagjin e Pejë,udhëheqësin çetnik Kosta Millovanoviqin-“Peçancin” me qëllim të përgatitjes së terrenit për ripushtimin e Kosovës nga Serbia.

Ndaj si i lindur në Deçan,Kosta Millovanoviq, fillimisht do të deklarohej me djallëzi dhe rrejshëm se gjoja kishte ardhur që të arrinte një marrëveshje me fqinjët shqiptar me të cilët ishte “rritur” dhe Azem Bejtën e çetën e tij,për luftë të përbashkët kundër forcave austro-hungareze dhe bullgare,duke shpërndarë premtime boshe,se kinse edhe pas çlirimit të Kosovës nga Austro-Hungaria dhe ushtria pushtuese bullgare, Serbia nuk do ta sulmonte, por përkundrazi ,ajo do ta pranonte mëvetësinë e saj dhe t`u njihte shqiptarëve pavarësinë ?!…..

 

Mirëpo, qysh nga gjysma e tetorit të vitit 1918, sapo luftëtarët e çetës së Azem Bejtës, në mes të Pejës dhe Runikut do të zinin rreth 1000 ushtar Austro-Hungarez -rob, çlironin Pejën me rrethinë dhe ngritnin Flamurin Kombëtar Shqiptar në Bashkinë e Pejës ,ku  Azem Galica dhe luftëtarët e tij do të brohoriteshin dhe përshëndeteshin në mënyrë frenetike nga shumë banorë të Pejës me rrethinë,  menjëherë do të ndryshonte edhe qëndrimi i këtij çetniku mashtrues.

 

Azem Bejta nga fundi i tetorit të vitit 1918, të 1000 ushtarët e zënë Austro-Hungarez, do ti përcillte për në Mitrovicë,ku kishin arritur forcat franceze , për t`ua dorëzuar atyre robërit e luftës.

Ndaj, sipas shënimeve të dr. Mehmet Rukiqit, gjenerali francezë Bashle si udhëheqës i atyre forcave, përveç përshëndetjes drejtuar shqiptarëve, dhe mirënjohjes ndaj luftëtarëve kryengritës për trimëri, ai Azem Bejtën do ta nderonte edhe me një shpat-lufte, si falënderim për heroizmat e tij.

 

Por, fatkeqësisht gëzimi e hareja si dhe këngët e vallja kombëtare,që pas disa vitesh prapë zhvilloheshin në liri në trojet tona të rënduara me shumë pushtime edhe kësaj radhe, siç u kishte ndodhë shpesh herë – shqiptarëve të pa fat,nuk do të zgjasnin shumë, pasi që forcat franceze u bënë shqiptarëve edhe një tradhti të madhe, kur pas hapjes së rrugës nga ushtria e tyre, prapa saj vinte -“bisht” e ngjitur, si hija e zezë e vdekjes ushtria serbe me bajonetat e saj të mprehta për vazhdimin e masakrimit të shqiptarëve dhe ripushtimin e Kosovës edhe një herë.

 

Kush ishte Kosta Millovanoviq “Peqanci”:

 

Sipas shënimeve biografike, në disa webseite-interneti,thuhet se ai në vitin 1879, ishte lindur në Deçan dhe rritur në Gurakoc të Burimit(Istogut) i cili nga viti 1892,do të shkonte në Serbi, ku në moshën 21 vjeçare do të ftohej për kryerjen e shërbimit ushtarak atje.

Kurse,në fund të shekullit 19 dhe fillim të shekullit 20,ai do të aktivizohej në të ashtuquajturat grupe të komitëve çetnike-serbe, të cilat bënin luftë diversante dhe kishin për detyrë vrasjen e figurave të njohura shqiptare në Rrethinat e Kumanovës, Shkupit dhe trojeve tjera shqiptare të ish Dardanisë.

Në këtë mënyrë,përmes dërgimit të grupeve çetnike të ashtuquajtura “komitë” Serbia synonte rritjen e ndikimit të saj në terren,pasi që perandoria turke kishte filluar tërheqjet e pjesshme nga territore të ndryshme në Ballkan, dhe ajo pretendonte pushtimin me forcë të trojeve shqiptare edhe në këto anë.

Ndaj,për shërbime të tilla, në vitin 1904, atij do ti epej titulli “Vojvodë”i çetnikëve.

Kjo kishte shtyrë komandën e tyre që në vitin 1910, kur luftërat tona kombëtare do të merrnin hov, dhe trojet e Dardanisë kishin nisur kryengritjet e
tyre të fuqishme për çlirim, Kosta Millovanoviq të dërgohej edhe njëherë në territoret e banuara me shqiptar në rrethinat e Shkupit dhe të Kumanovës, për krijimin e bazave serbe, në territoret që do të çliroheshin nga shqiptarët, në mënyrë që atje të përgatiste grupe luftëtarësh dhe logjistikën e nevojshme për invadimet e ardhshme të Serbisë të cilat do të pasonin gjatë vitit 1912.

 

Kurse, me fillimin e luftës së parë ballkanike,ai do të mobilizohej në armatën e tretë serbe për të luftuar kundër shqiptarëve në Merdare dhe Betejën e Kumanovës, si dhe do të merrte pjesë në okupimin e Rrafshit të Dukagjinit,më tepër me premtime për të drejta të barabarta të shqiptarëve dhe lirin e tyre se sa me ndonjë luftë të fortë, të cilit do ti dilnin në ndihmë edhe banorët e pakët serbo-malazezë ku për fat të keq nuk i mungonin as të njohurit dhe kumbarët shqipfolës, sidomos në rrethinat prej nga ai vinte.

Ndërsa pas shpërthimit të luftës së parë botërore,Kosta Millovanoviq do të shkonte në frontin e Selanikut si ushtar i Serbisë, për tu ngritur në gradën e togerit atje,ku udhëhiqte një divizion.

Ndërsa, pas humbjes së luftës nga ana e Serbisë,të cilës në ikje nga forcat Austro-Hungareze dhe ato bullgare, nuk mundi ti shpëtonte as ndihma, ruse,franceze dhe angleze,ushtria serbe me të gjithë 125 mijë pjesëtarët e saj në ikje e sipër nga këto forca në vitin 1915,do të tërhiqej përmes Shqipërisë dhe Malit të Zi drejt bregdetit.

Ndaj nga komanda e ushtrisë serbe, Kosta Millovanoviq do të zgjidhej si udhëheqës për tërheqjen e një Divizioni të ushtarëve serb,përmes Shqipërisë në drejtim të detit Adriatik, prej nga do të barteshin me anijet ruse dhe franceze së pari në ishullin Korfuz për tu vendosur më vonë në frontin e Selanikut( Wikipedia-Kosta Millovanoviq -peqanac)

Tërheqja e ushtrisë serbe bëhej në marrëveshje me Esat Toptanin dhe ndihmën e përkrahësve të tij, pasi që Kosta Millovanoviq (Peqanci)jo vetëm se e njihte mentalitetin e shqiptarëve, por ai e fliste edhe gjuhën shqipe mirë.

Tërheqja përmes Shqipërisë dhe Malit të Zi do të zgjaste nga nëntori i vitit 1915 deri në Janar të vitit 1916(Wikipedia- “Milan Nediq”)

Në verën e vitit 1916,sipas porosisë së komandës çetnike, ai do të shkonte në rajonin e Toplicës,gjoja për të ndihmuar në organizimin e kryengritjes guerile dhe luftuar kundër ushtrisë bullgare e cila atë kohë kishte pushtuar disa pjesë të banuara me serbë pranë kufirit me Bullgarinë.

Në Toplicë dhe rrethinë, ai do të qëndronte deri nga fundi i vitit 1917,kur do ta tradhtonte edhe bashkë-organizatorin e atjeshëm të luftimeve,Kosta Vojinoviqin i cili i kishte filluar që më parë luftimet me bullgarët në ato anë.Por, me gjithë pritjet e mëdha, përveç ndonjë aksioni të pa qëndrueshëm dhe disa djegieve e shkatërrimeve, pas të cilave tërhiqej shpejt me përkrahësit e tij,Kosta Millovanoviqi, jo vetëm se nuk do të ndihmonte, por ai edhe do ta sabotonte keq luftën e udhëheqësit vendor Kosta Vojinoviq si dhe do të humbiste shumicën e betejave dhe gati të gjithë ushtarët e tij në luftime me bullgarët në rrethinat e Toplicës.

Madje, pas zgjerimit të ofensivës bullgare nga Nishi në drejtim të Leskovcit dhe gjithë hapësirat e Toplicës,atij nuk do ti mbetej  më vend askund, përveç se me rreth 100 pasuesit e mbijetuar të tij, në pranverën e vitit 1917, me arsyetimin se dëshironte t`a pushtonte Sanxhakun, Rrafshin e Dukagjinit dhe Pejën,të largohej përfundimisht nga luftimet në ato anë, duke lënë të vetmuar ish bashkëluftëtarin dhe bashkë-organizatorin e kryengritjes guerile, Kosta Vojinoviq në gjysmën e aksionit të nisur bashkë kundër bullgarëve, mu në momentin kur udhëheqësi vendor Kosta Vojinoviq, do të binte nën rrethim, i cili edhe do të vritej nga bullgarët.(bënte vetëvrasje-sipas serbëve). (Wikipedia-“Kosta Millovanoviq-Peqanac” )

Pas formimit të mbretërisë serbo-kroato-sllovene më 1 Dhjetor të vitit 1918, ai do ti shërbente një kohë kësaj qeverie në shuarjen e kryengritjeve shqiptare në Kosovë deri nga viti 1923?..

Tradhti të njëjta dhe të ngjashme ai do të bënte gjatë gjithë jetës së tij, të cilat nuk do të pushonin as gjatë luftës së dytë botërore,pasi që sa herë dështonte në aksionet e nisura, ai kërkonte ndonjë palë më të fuqishme për të hyrë në shërbim të saj.

Ai në këtë kohë së pari ishte afruar me të ashtuquajturën “qeveri e shpëtimit kombëtar” të kryeministrit serb Millan Nediq,  29 gusht të vitit 1941- 4 tetor të vitit 1944, nën pushtimin gjerman,por para se ti afrohej atij ai  , do tu ofrohej edhe gjermanëve për luftimin e partizanëve,por që pas një kohe të shkurtër edhe gjermanët do ta përzinin nga radhët e tyre.

Pas këtyre aventurave ai do ta provonte një aventurë tjetër edhe më të rrezikshme, duke u përpjekur që  përmes shërbimeve që u ofronte gjermanëve ta vriste edhe Drazha Mihajloviqin,për të zënë vendin e tij dhe bërë udhëheqësi i vetëm i të gjithë çetnikëve të Serbisë.

Por pas dështimit të kësaj tentative i përbuzur nga gjermanët dhe qeveria e Milan Nediqit e cila pas rreth 5 muaj edhe ajo do të binte,Kosta Millovanoviq do të mblidhte rreth 100 pasuesit e mbetur të tij,të cilët të shumtën e rasteve, nuk e kaluan këtë numër asnjëherë, dhe një shumë të madhe parash prej 700.000 marka gjermane në ari, që ai atëkohë posedonte,tani për t`iu bashkuar forcave të Drazha Mihajloviqit.

Mirëpo për shkak të përpjekjeve që Kosta Millovanoviq kishte bërë për vrasjen e Drazha Mihajlit, ky i fundit do ti dërgonte tre oficer të tij, kinse për ta pranuar Kosta Millovanoviqin,me urdhër për marrjen e parave dhe vrasjen e tij, i cili edhe do të pushkatohej me urdhrin e Drazha Mihajloviqit, nga të dërguarit e Drazhës në fund – Maj, të vitit 1944, afër vendit të quajtur Soko-banje, në Serbi.

Por ti qasemi edhe një herë, kthimit të tij në Kosovë;

Pasi që Kosta Millovanoviq,i cili veten do ta quante(Peqanci) sipas qytetit të Pejës me arsyetimin se gjoja vinte nga andej,e që për fat të keq edhe disa shqipfolës me dëshirë e quajnë edhe sot (peqanac) megjithëse mbiemri i tij, ishte Millovanoviq, një kohë kishte qëndruar në Serbi dhe duke mos pasur sukses në luftime,tani ishte ofruar në anën e Austro-Hungarezëve, për të luftuar kundër forcave bullgare,i cili sipas shënimeve të biografisë së tij në wikipedia, kishte arritur që në tetor të vitit 1917, disa nga trupat e tij çetnike ti infiltronte në forcat Austro-Hungareze, infiltrim ky, të cilin ai si çetnik i rryer që ishte, duhet ta ketë përdorur edhe për kthimin në Kosovë, në pranverën e vitit 1918, që të përgatiste terrenin, për riokupimin e saj nga Serbia.

Kurse pas okupimit, për një kohë bukur të gjatë, ai do të përpiqej që ti shuante kryengritjet shqiptare në Kosovë,të cilave deri në vitin 1924 do tu printe Azem Galica.

Ishte koha kur Austro-Hungaria gjendej para tërheqjes kurse forcat franceze sapo kishin mbërri në kufijtë e Kosovës,marshimin e të cilave përpiqej me shumë mjeshtri ta shfrytëzonte Serbia, për depërtimin e saj në Vendin tonë. Ndaj, kryengritësit shqiptar,me gjithë premtimet serbe e franceze,që me kohë kishin dëshmuar vendosmërinë e tyre për luftë kundër ripushtimit serb të Kosovës, që nga fillimi i tentimeve të para për pushtimin e saj.

Ndaj oficerët serb duke njohur trimëritë e Azem Galicës,ishin munduar që  prezencën e forcave franceze t`a përdornin edhe si garantues për premtimet e tyre, kinse Azem Bejtën ata do ta bënin “Vojvodë” (udhëheqës) të Kosovës,nëse ai do të pranonte pushtimin e saj nga Serbia.

Por,Azem Bejta i dëshpëruar nga tradhtia e francezëve dhe pabesit sllave të cilat nuk njihnin fund as kufij,do tu përgjigjej prerë dhe i vendosur të dy palëve se hyrja e ushtrisë serbe në Kosovë,në çfarëdo mënyre qoftë,nënkuptonte luftë për shqiptarët,dhe ata ishin të vendosur që sundimin e askujt, kurrë më të mos e njihnin as pranonin mbi atdheun e tyre të shtrenjtë.

Madje për tu par edhe më qartë qëllimet e okupatorëve sllav,me të arritur të ushtrisë serbe pas asaj franceze në Mitrovicë, do të urdhërohej shkarkimi i kryetarit të saj shqiptar,Ibrahim Deva,dhe vendosja e një sllavi me emrin Jovan Kotorr në vend të tij.

Mirëpo,Azem Bejta, do tu përcillte një ultimatum qeveritarëve serb, që brenda 24 orësh të rikthehej ish kryetari  i saj shqiptar në Mitrovicë,ose ai do ta niste luftën me ta.

Mjerisht,ky ishte vetëm fillimi i keq i një periudhe të errët që atëbotë i përgatitej Kosovës dhe trojeve tjera nën pushtim,kur me të marrë lajmin se forcat serbe pas atyre franceze, kishin arrit deri në Mitrovicë,i trimëruar nga kjo informatë, udhëheqësi kriminel i çetnikëve serb, Kosta Millovanoviq (Peqanci) jo vetëm se do ta mohonte lirin e Kosovës, por ai do ta urdhëronte edhe ndihmësin e tij,për heqjen me forcë të Flamurit Shqiptar nga Ndërtesa e bashkisë së Pejës, të cilin e kishte vënë Azem Galica, me ç`rast do të vinte deri tek gjakderdhja në mes të luftëtarëve shqiptarë dhe çetnikëve serb, ku do të vritej ndihmësi i Kosta “Peqancit” por edhe vëllai i Shote Galicës, Rexhepi, në mbrojtje të Flamurit Kombëtar.

Kthimi i Kosta Millovanoviqit- Peqancit në Kosovë dhe rrafsh të Dukagjinit, për të cilin siç u cek më lartë, thuhet se ishte i lindur në Deçan dhe rritur në Gurakoc të Burimit (Istogut) me pretendime për ripushtimin e Kosovës dhe hakmarrjen ndaj shqiptarëve, për gjoja se, ata dikur ia paskan vrarë të atin, i kishte shqetësuar pa masë të gjithë shqiptarët e këtyre trojeve.

Ndaj,duke parë se tokat tona po ripushtoheshin përsëri nga sllavët, populli shqiptar në masë të madhe do ti bashkohej luftës së Azem Bejtës, kështu që në fillim të vitit 1919, ai udhëhiqte disa mijëra luftëtar, i cili në bashkëpunim me Sadik Ramën, falë edhe ndihmës së Komitetit për Mbrojtjen e Kosovës me seli në Shkodër, që furnizonte kryengritësit me armatim e municion, do të organizonin një kryengritje të fuqishme, duke çliruar pjesën më të madhe të Rrafshit të Dukagjinit.

Ndaj, në shenjë hakmarrje ndaj tij, në vitin 1920, xhandarmëria serbe, e nxitur edhe nga naçellniku i Mitrovicës, (Jovan Kotorri),do ti pushkatonte nënën dhe motrën e Azem Galicës,me të cilin Jovan Kotorri, kishte hesape të vjetra që kur Azem Bejta e kishte përzënë nga zyra dhe urdhëruar shkarkimin e tij brenda 24 orësh për rivendosjen e kryetarit shqiptar në Mitrovicë.

Ndaj për shpagimin e vrasjes së Nënës dhe Motrës së Azem Galicës,pa kaluar shumë kohë, Shota me të vëllain do ta nxirrnin Jovan Kotorrin nga shtëpia, midis qytetit të Mitrovicës para hundëve të rojeve serbe që kujdeseshin për të, dhe vrisnin kriminelin serb, gruan dhe asistenten e tij të cilat jo vetëm se ndihmonin dhe merrnin pjesë në organizimin e vrasjeve por edhe bënin propagandë çetnike, për shfarosjen në masë të shqiptarëve nga Kosova dhe viset tjera nën pushtim.

Ndaj, rezistenca për çlirimin kombëtar të Kosovës dhe kryengritjet e armatosura të shqiptarëve,nuk do të pushonin asnjëherë dhe për asnjë çast,derisa do të zgjasnin pushtimet. Kryengritjes së Azem Bejtës iu përgjigjën shumë luftëtarë jo vetëm nga Drenica por edhe nga të gjitha trojet tjera të cilët përveç luftimit të pushtuesit,kishin për detyrë t`u kundërviheshin edhe shpërnguljeve me dhunë të shqiptarëve për në Turqi,ta luftonin kolonizimin e Kosovës me sllav të ardhur nga Serbia e Mali i Zi dhe pengonin asimilimin e pjesëtarëve të kombit tonë nën pushtimin e serb.

Serbia,në mënyrë që ti kontrollonte më lehtë shqiptarët, do të provonte që ti merrte me dhunë djemtë e tyre në ushtri, por Azem Bejta me bashkëluftëtarët e tij i kishte ftuar me kohë të rinjtë shqiptar që tu bashkoheshin çetave çlirimtare, dhe të mos u përgjigjeshin ftesave për shërbim në ushtrinë pushtuese sllave.

Ndaj ai dhe bashkëluftëtarët e tij do të përcilleshin këmba këmbës nga forcat e okupatorit, kështu që në muajin shkurt të vitit 1920,çeta e Azem Bejtës do të rrethohej nga rreth 500-600,forca të ushtrisë dhe xhandarmërisë serbe në fshatin Gradicë të Drenicës me ç`rast do të zhvilloheshin luftime të ashpra, që nga mëngjesi deri në mbrëmje, ku luftëtarët shqiptar,përveç se do të arrinin të vrisnin rreth 30 ushtar dhe xhandar të pushtuesit,ata do ta qanin edhe rrethimin serb, duke tërhequr një pjesëtar të vrarë të çetës dhe disa bashkëluftëtar të plagosur në luftimet e zhvilluara.

Krijimi i “Arbërisë së Vogël”

Pas një qëndrese mbi 5 vjeçare dhe luftimeve të pareshtura që me arratisjen e tij nga burgu i Pozharevcit në vitin 1915, Azem Bejta me çetën shqiptare, në qershorin e vitit 1920 do ti detyronte forcat pushtuese serbe,të lidhnin një marrëveshje për krijimin e shtetit të tij, sipas të ashtuquajturës “Marrëveshje mbi Zonat e Lira”

Kështu që,nga bisedimet në mes të forcave pushtuese serbe dhe çetës së Azem Bejtës, do të arrihej që të formohej një “shtet” i lirë në Drenicë,i cili atëbotë u quajt “Arbëria e Vogël” si shteti i parë i këtij lloji në rajon i cili për ushtri kishte çetën me luftëtar shqiptar për mbrojtjen nga ndërhyrjet e ushtrisë dhe xhandarmërisë serbe në territorin e lirë të “Arbërisë”.

Aktiviteti luftarak i Azem Galicës,Bajram Currit e Hasan Prishtinës dhe kryengritësve tjerë shqiptar,kishte bërë që në atë kohë, nga 9 nëntori i vitit 1921, me vendimin e Fuqive të Mëdha, të krijohej edhe një zonë e lirë për shqiptarët nën pushtim e cila do të quhej “Zona neutrale e Junikut”.

Ajo përfshinte disa fshatra përreth si Brovinën, Ponoshecin ,Mulliqin Shishmanin, Babajn e Bokës,Popcin, Kosharen etj, hapësirë e cila shtrihej nga Qafa e Morinës e deri në grykë të Deçanit.

“Zona neutrale e Junikut” do të ekzistonte deri në muajin shkurt të vitit 1923,kur sipas kujtimeve të Hajriz Demakut ish luftëtar dhe anëtar i moçëm i “Lëvizjes nacional demokratike shqiptare”,me nënshkrimin e Cana Beg Kryeziut në Beograd, si përfaqësues i atëhershëm i Shqipërisë, kjo zonë do ti epej Serbisë,për ruajtjen e së cilës gjatë gjithë kohës kishte luftuar edhe Azem Bejta me çetën e tij.

Edhe “Arbëria e Vogël” në fillim do të shtrihej në gjithë territorin e komunës së Prekazit duke përfshi mbi 10 fshatra përreth, por që kohë pas kohe, sidomos kur çeta e Azem Bejtës duhej ti vinte në ndihmë  “Zonës neutrale të Junikut”e cila mbijetoi për tri vjet, nga sulmet e shpeshta që organizonte ushtria dhe xhandarmëria serbe edhe shteti i Azem Bejtës, përgjatë kësaj periudhe nga qershori i vitit 1920 deri nga fillimi i vitit 1924,do të ngushtohej në tri fshatrat e fundit: Galicë, Lubovec dhe Mikushnicë.

Ndaj, siç kishte vepruar gjithmonë për fitim kohe dhe tradhti, Serbia edhe marrëveshjen për krijimin e “Arbërisë së Vogël” do ta shfrytëzonte për vrasjen e udhëheqësve të dalluar të çetave kryengritëse me të holla e mashtrim, si dhe ngushtimin e këtij “Shteti të Lirë” pak nga pak,qoftë edhe përmes zaptimit nga lagja në lagje e fshati në fshat deri te vrasja e Azem Bejtës më 1924,dhe shuarja e tërësishme e Arbërisë.

Shqiptarët e pezmatuar sidomos pas rënies së “Zonës neutrale të Junikut” me nënshkrimin e përfaqësuesit të qeveris shqiptare dhe bashkëpunimit të saj me Serbinë, mblodhën forcat e tyre nën udhëheqjen e Bajram Currit dhe në Qershor të vitit 1924,nisën nga Kruma një kryengritje duke marrë Tiranën dhe rrëzuar Ahmet Zogun, me ç`rast ai do të ikte në mbretërinë atëhershme jugosllave.

Por as Serbia, gjatë asaj kohe nuk do të rrinte duarkryq, ajo pas një viti e gjysmë të shuarjes së “Zonës neutrale të Junikut” dhe mbi katër vitesh ekzistence të Arbërisë së Vogël,në fillim të muajit korrik të vitit 1924,ushtria dhe xhandarmëria pushtuese e saj, do të grumbullonte forca të mëdha nga garnizoni ushtarak serb në Shkup dhe qytetet brenda Serbisë,me armatime të rënda dhe topa modern luftarak, së pari në Mitrovicë,ku do të mobilizoheshin edhe shumë xhandar dhe kolon serbo- malazez duke propaganduar se gjoja ushtarët e grumbulluar të tyre, do të dërgoheshin në kufi me Shqipërinë,për shkak të gjendjes së paqëndrueshme atje ,pas rrëzimit të qeveris së Ahmet Zogut në qershorin e atij viti.

Por, marshimi i ushtrisë pushtuese serbe,i filluar natën nga Mitrovica në drejtim të Pejës, me të arritur në fshatin Vojtesh, do të kthehej në drejtim të Galicës dhe “Arbëris së Vogël” duke rrethuar pas mesnatës të tri fshatrat ende të lira, Galicën, Lubavecin dhe Mikushnicën.

Serbia kishte dërguar atje mbi 1000 trupat e saj më të stërvitura dhe më të mirë-përgatitura si dhe oficerët më të zot për luftime,me qëllim të shuarjes definitive si të Arbërisë së Vogël, ashtu edhe të lëvizjes kryengritëse të shqiptarëve në përgjithësi.

Megjithëse sulmet serbe do të fillonin herët, që para agut të mëngjesit,me të gjitha llojet e armatimeve të rënda dhe nga të gjitha anët duke u munduar që ti zinin luftëtarët e Azem Bejtës në befasi,përkundër dëmtimeve nga topat e ushtrisë pushtuese serbe, Azem Bejta me disa nga bashkëluftëtarët e tij, do të arrinte që ta qante rrethimin e hekurt trepalësh të cilin e kishte vënë ushtria, xhandarmëria dhe vullnetarët serbo-malazez.

Por, për fatin e keq të shqiptarëve, lëvizjes së tyre kryengritëse dhe vetë Azem Bejtës, gjatë qarjes së rrethimit kur ata tanimë ndodheshin pranë fshatit Mikushnicë, një plumb i armikut do ta qëllonte në xhepin e lëkurtë të fishekëve rezervë, të cilin Azem Galica e mbante të lidhur në brez, me ç`rast do të eksplodonte duke i shkaktuar dëmtime të rënda në boshtin kurrizor dhe bërë të pa lëvizshëm gjithë trupin e tij.

Megjithatë, përkundër vrasjes dhe plagosjes së shumë bashkëluftëtarëve të Azem Galicës, ashtu siç edhe ishin betuar, Shota me luftëtarët e mbetur, do të arrinin që ta tërhiqnin Azem Bejtën e plagosur,për të mos lejuar që ai të binte në duart e pushtuesve sllavë, i gjallë as i vdekur të cilin përkohësisht do ta vendosnin në kullat e Sadik Ramës së Gjurgjevikut, me shpresë që në momentin e parë të mundshëm, ta dërgonin për shërim në Shqipëri.

Mirëpo, gjendja e tij sa vinte e keqësohej dhe pas 10 ditësh vuajtje, ai do të mundej nga plagët e rënda që kishin dëmtuar pjesët më vitale të trupit të tij,kështu që më 25 Korrik të vitit 1924, heroi i kombit-Azem Bejta do të mbyllte sytë përgjithmonë.

Ndaj,trupi i tij i pa jetë, me ndihmën e disa litarëve do të lëshohej në thellësitë e një shpellë të fshehtë të cilin edhe përkundër shumë përpjekjesh nuk do të mund ta gjenin asnjëherë forcat pushtuese serbe.

Madje edhe pas vdekjes së Azem Bejtës,nuk do të shuhej as çeta çlirimtare e tij,të cilën për më tepër se dy vjet me radhë,do ta udhëhiqte Shote Galica, deri në sëmurjen e saj, dhe vdekjen e shumë bashkëluftëtarëve të mbetur pa municion e armatim,ngase pas rikthimit të tij në pushtet, Ahmet Zogut do ti ndalonte ato rreptësishtë për kryengritësit shqiptar nën okupim.

Ndaj,shkëlqimi i veprës dhe historisë së luftërave çlirimtare që udhëhoqi Azem Bejta, me gjithë përpjekjet e bashkëpunëtorëve jo të paktë të okupatorit serb dhe pasardhësve të tyre, për njollosjen e heroizmave të tij,veprat e tij për atdheun dhe kombin nuk u tjetërsuan asnjëherë dhe u ruajtën të pastra e të papërlyera deri në ditët tona. Kështu që me arsye dhe plot të drejtë, fjalët aq domethënëse të tij ,drejtuar spiunëve dhe tradhtarëve të kombit qysh në atë kohë,do të ktheheshin nga rapsodët në këngë, të cilat edhe sot japin fuqishëm dhe me zë këtë porosi:

“Azem Bejta ka pas thanë,

Burrë i mirë kush donë me kanë,

Punëve t’kçia hyzmet s’u ban,

Se vjen dita e i bjen pishman”.

———————————————————–

Burimet:

1. Wikipedia

2.www.dardania webmaster “Azem Galica” 17 Maj 2011

3. Bedri Tahiri “Azem Bejtë Galica” botuar më 1995 Shkëndija,Prishtinë.

4. “Gjurmime albanologjike”-seria e shkencave historike I.1971,fq.335. Prishtinë,1972

5 Bedri Tahiri “Azem Bejta dhe lëvizja kaqake gjatë viteve 1915-1918″ Zëri i Kosovës 28 qershor 2011.

6 . (http://www.mergimtari.ch/AzemGalica/SHOTA1.jpg)

7. Dr. Mehmet Rukiqi, Si negocioi Azem Galica me serbët për pavarësinë e Kosovës.

Gani Qarri, Nxjerr nga libri “Vrasje Idealesh”

FAN S.NOLI: JA SI U TAKOVA ME FAIK KONICEN

by

E kam takuar Konicën për herë të parë më 1909. Ishte diçka që nuk kam për ta harruar kurrë. Më kishte shkruar nga Londra se do të vinte në Boston i veshur me kostum shqiptar. Ideja ishte që të dilte fotografia e tij në gazetë dhe të shfrytëzohej rasti për të propaganduar çështjen kombëtare shqiptare, e cila ka qenë pasioni i gjithë jetës së tij. Unë mbeta i shtangur. Si prift ortodoks i modës së vjetër, në atë kohë unë vetë mbaja nnjë mjekër të gjatë të zezë, për të cilën më duhet të pranoj se nuk u pëlqente djemve të Bostonit. E merrja me mend se sa do të dëfreheshin ata djem po të më shihnin duke ecur me një burrë të veshur me fustanellën shqiptare.
Ndonëse nuk kisha parë kurrë ndonjë fustanellë greke, një lloj fundi i balerinave. Unë isha i shkurtër e i bëshëm, Konica ishte i gjatë e i thatë, kështu që të dy do të dukeshim si Don Kishoti me Sanço Pançën të arratisur nga ndonjë cirk. Sa u habita këtë herë kur pashë se djemtë e Bostonit e harruan gjithçka lidhur me mjekrën time dhe thjesht zunë të shihnin Konicën me adhurim. Atëherë e kuptova se fustanella shqiptare nuk ishte fustanellë qesharake greke, por diçka që i ngjante kiltit të skocezëve dhe se i përshtatej shumë një burri të pashëm si Konica.Meqë ra fjala, lexuesi mund ta gjejë në librin e Konicës ndryshimin ndërmjet kostumit grek dhe veshjes shqiptare: është e vërtetë se grekët e kanë përshtatur nga shqiptarët, por ata u përpoqën ta stërhollojnë sa që e bënë një veshje grash me aq sa mundën. Veshja e Konicës nuk ishte e vetmja gjë që më habiti.
Thjesht mbeta pa mend, kur ai nisi të më “mësonte” për çdo gjë në botë. Ishte njeri me kulturë të lartë. Gijom Apoliner, një shkrimtar dhe mik i tij, e ka quajtur “enciklopedi shëtitëse” që e fliste frëngjishten si një francez. Një shkrimtar tjetër, Zhyl lë Metrë, ka shkruar për të: “Ky i huaj që e shkruan kaq mirë gjuhën tonë”.Si studiues i pasionuar i muzikës, Konica e adhuronte shumë Vagnerin. Një nga gjërat e para që bëri ai pasi u takuam, ishte të më tregonte për Vagnerin dhe operat e tij. Me këshillën e tij e pashë përherë të parë Parisfalin, kur u dha më 1910 në Boston. Në varrimin e tij, tridhjetë vjet më vonë, duke e ditur se sa shumë e donte Vagnerin, iu luta organistit të luante muzikën e Vagnerit nga kreu deri në fund.Ka disa fakte që mungojnë në librin e papërfunduar të Konicës, fakte për Shqipërinë, që i kam mësuar prej tij. Për shembull, Konica flet për krenarinë e malësorëve shqiptarë. Zonja Durham e pranon këtë në librin e saj “Brenga e Ballkanit”.
Kur përshkruan shpërndarjen e ndihmave në Maqedoni gjatë dhjetëvjeçarit të parë të shekullit të njëzetë, ajo na tregon se si gratë fshatare e rrethonin ditë e natë, duke i kërkuar ushqime dhe rroba. Ata vendoseshin rrotull shtëpisë ku banonte ajo dhe nuk largosheshin derisa të merrnin diçka. Edhe kur u shpjegoi se nuk kishte më asgjë për t’u dhënë, ato nuk shkuleshin. Kur zonja Durham vajti në Shqipëri, priste që t’i ndodhte njësoj. Për habinë e saj, askush nuk iu afrua për t’i kërkuar ndihmë.Konica përmend edhe faktin se zonja Durham ka qenë një adhuruese e madhe e amvisës shqiptare.
Ajo mendonte se vetëm amvisa holandeze mund të krahasohej me të për pastërtinë. Zonja Durham kishte të drejtë. Mjafton të shkosh për vizitë në shtëpitë e shqiptarëve në Shtetet e Bashkuara dhe mund ta shohësh dallimin ndërmjet amvisës shqiptare dhe shumë prej fqinjëve të saj që nuk janë shqiptare.Një gjë që e ka lënë jashtë Konica është fakti që fqinjët ballkanas e italianë kanë shpifur se shqiptarët janë të egër e të pamëshirshëm. Zonja Durham na thotë se kjo nuk është e vërtetë. Ajo kiste parë fshatarët siçilianë se si i rrihnin pa mëshirë kuajt dhe gomerët, por kurrë nuk kishte qenë dëshmitare se si një shqiptar rrihte një kafshë. Unë e kam vënë re edhe vetë kur kam udhëtuar me kalë në Shqipëri. Sa herë vinim te ndonjë copë rrugë e vështirë, ishim të detyruar të zbrisnim dhe kafsharët gjithnjë përdornin fjalët përkdhelëse për t’u dhënë zemër kafshëve, si për shembull: “Hajde, vëlla. Ec, or bir; Nuk është dhe kaq e vështirë. Do ta kalojmë”.
Një shpifje tjetër e përhapur nga fqinjët tanë, është se shqiptarët qenkan njerëz që nuk u shtrohen ligjeve. E vërteta është krejt e kundërt. Ata u shumë më tepër se gjithë fqinjët e tyre. Statistikat e rajoneve të policisë në qytetet amerikane ku ka shqiptarë, dëshmojnë qartë se ata janë nga grupet më të mira ndër të gjithë të ardhurit e huaj. Përvoja ime e gjatë më ka vërtetuar se shqiptarët u binden ligjeve në shqipëri po ashtu siç u binden në Shtetet e Bashkuara. E keqja është se, kur fqinjët e Shqipërisë përpiqen të shkelin tërësinë e saj tokësore, atëherë shqiptarët “e paligj” ngrenë krye.Kur përshkruan pamjet e bukura të Shqipërisë, Konica përmend shumë turistë të huaj që e kanë admiruar këte vend. Një emër, që megjithatë mungon, është ai i prozatorit, dramaturgut dhe kritikut muzikor francez, Roman Rolanit, i cili në njërin nga librat e vet flet për “kodrat e bukura të valëzuara të Shqipërisë”. Unë për vete i kam soditur nga maja e malit Tomor dhe nga kështjella e Krujës, kryeqyhteti i vjetër i Skënderbeut. Nuk kam parë gjithë jetën time gjë më të bukur.

Mjaft shtesa mund t’i bëhen kapitullit të Konicës për vetitë luftarake të shqiptarëve. Për shembull, kalorësit shqiptarë u bënë proverbialë në gjithë Europën pas vdekjes së Skënderbeut. Gjithë mbretërit dhe sundimtarët e Italisë, Francës, Britanisë së Madhe kanë marrë kalorës të lehtë shqiptarë për ushtritë e tyre. Konica më ka thënë një herë se në shekullin e shtatëmbëdhjetë, kur francezët kërkonin të lavdëronin një kalorës, shpreheshin: “E nget kalin si një shqiptar”.

Kemi disa dokumente italiane, që flasin për kalorësinë shqiptare dhe që na shpjegojnë se si Skënderbeu e shpëtoi mbretin Ferdinand të Napolit me kalorësinë e vet të lehtë. Sipas dëshmisë së historianëve bashkëkohës, Ferdinandi e kishte humbur davanë kur e braktisën banorët feudalë dhe u bashkuan me Rene Anzhuanë, që ishte rivali i tij francez dhe që pretendonte fronin e Napolit.
Dihet mirë se ushtritë mercenare të Rilindjes asnjëherë nuk bënë ndonjë betejë të vërtetë. Ata kujdeseshin jo për lavdinë ushtarake, por për pagat. Zakonisht krijohej një komitet i përbashkët i të dy ushtrive rivale dhe vendoste kush do të shpërblehej me fitoren. Për shembull, kur njëra nga ushtritë kundërshtare kishte epërsi të padyshimtë si numër, asaj i jepej fitorja pa e zgjatur shumë. Kur ushtritë ishin të barabarta nga numuri dhe komiteti nuk mund të merrte vesh se cila palë mund të fitonte, atëherë kurdisej një betejë e shtirë, në të cilën nuk dëmtohej ose nuk vritej askush, me përjashtim të ndonjë aksidenti. Por kjo manovër shërbente për të ndihmuar komitetin e përbashkët që të merrte një vendim.
Diçka e ngjashme ndodhi kur skënderbu zbriti në Itali me kalorësinë e vet të lehtë.
Komandanti i ushtrisë kundërshtare konti Piçinino dhe Skënderbeu rregulluan një betejë të tillë të shtirë për të parë se cila nga të dy ushtritë do të kishte më shumë shanse për të marrë fitoren. Dy reparte të zgjedhura nga ushtria shqiptare dhe italiane bënë një paraqitje të kalorësisë dhe të aftësisë luftarake. Shqiptarët e fituan ndeshjen dhe kështu u mbyll gjithë kjo histori. Italianët asnjëherë më nuk e kundërshtuan epërsinë e kalorësisë shqiptare. Natyrisht, me turret ishte një pun krejt tjetër. Atëherë Skënderbeut i duhej të bënte beteja reale dhe të arrinte fitore reale. Turqve nuk u bënte përshtypje asnjë paradë.
Skënderbeu ka qenë, padyshim, një gjeneral i madh dhe ai meriton nderime të mëdha për kryqëzatën e tij heroike kundër turqve. Por ne nuk duhet të harrojmë se edhe ushtarët e tij meritojnë pjesën e tyre të nderit. Kryengritja shqiptare e viteve 1910 – 1912 kundër turqve tregoi se luftëtarët e çetave shqiptare ende e ruanin trimërinë dhe forcën e gjallë që kishin dëshmuar në kohët e vjetra në Skënderbeun. Vetëm për vetëm ata i mundën turqit, marshuan në Selanik dhe e detyruan qeverinë turke t’u jepte autonominë. Pas disa muajsh iu desh gjithë kombeve të Ballkanit që të bashkoheshin për t’i mundur po ata turq. Më 1920 atje u përsërit po ajo histori e përjetshme.
Shqipërinë e kërcënonte copëtimi. Italia kishte pushtuar Vlorën dhe prapatokën e saj deri në Gjirokastër. Fqinjët e tjerë kërkonin copat e tyre sipas traktatit të fshehtë të vitit 1915. Vetëm një zë u ngrit për të kundërshtuar, ai i president Wilson. Por ai mjaftoi për të ngritur kombin. Malësorët shqiptarë të bregdetit jugor qenë të parët që u ngritën, pastaj i ndoqën edhe të tjerët. Brenda pak muajve italianët u hodhën në det dhe u detyruan ta linin Vlorën dhe rrethin e saj. Rreth njëzetë vjet më vonë, më 1940 grekët, pothuaj shtatë herë më të shumtë si numër sesa shqiptarët, nuk mundën ta përsëritnin këte marifet, ndonëse kishin mbështetjen e flotës angleze dhe të forcave ajrore angleze, që i penguan italianët të sillnin përforcime.
Tani disa fjalë për vendin e Konicës në historinë e Shqipërisë së sotme. Si mysliman dhe si përkrahës i një familjeje të vjetër aristokratësh nga Shqipëria e jugut, Konica kishte të gjitha mundësite që të fitonte poste të larta në Perandorinë Turke, ku Shqipëria bënte pjesë, që pas vdekjes së Skënderbeut. Në të vërtetë, shumë shqiptarë të tjerë gjatë shekujve ishin ngjitur në postet më të larta të Perandorisë Turke. Për shembull, kur Konica ishte i ri, Vezir i madh ose kryeministri i Perandorisë Turke ishte Ferid Pasha, një shqiptar nga Vlora.
Por kjo karrierë nuk e tërhiqte Konicën. Ai mendonte se misioni i tij ishte të luftonte për pavarësinë e Shqipërisë. Nga viti 1897 deri më 1912, dy nga pionierët më të shquar të pavarësisë së Shqipërisë kanë qenë Konica dhe Shahin Kolonja, botuesit e dy revistave shqiptare, që dolën jashtë: “Albania” dhe “Drita” përkatësisht.
Gjatë sundimit turk shqiptarët kishin harruar gjithçka për lavdinë e tyre të kaluar nën Skënderbeun. Konica ka qenë njeriu që e rizbuloi dhe e popullarizoi Skënderbeun e flamurin e tij, shqipen e zezë dy krenare në një fushë të kuqe. Ky flamur u bë simbol i pavarësisë kombëtare dhe më në fund u ngrit në Vlorë më 1912 nga Ismail Qemali kur Shqipëria u shpall shtet i pavarur.
Konica është quajtur si krijuesi i prozës moderne shqipe. Kur unë vendosa të bashkohesha me kryqëzatën për pavarësinë e Shqipërisë, e para gjë që më bëri përshtypje ishte mungesa e plotë e veprave letrare shqipe me vlera artistike. Por kur vajta në Egjipt më 1903, një atdhetar shqiptar, Spiro Dineja, më dha vëllimet e revistës “Albania” nga viti 1897 deri më 1903. I lexova të gjitha nga faqja e parë deri tek e fundit dhe atëherë e mësova se në shkrimet e Konicës ne e kishim atë që na duhej: letërsinë e mirë shqipe. Për më tepër, Konica zbuloi dhe popullarizoi shqiptarë të veprimtarisë letrare si Kristofordhi,
Mitkoja, Fishta dhe Zako Çajupi. Me këshillën dhe udhëzimet e tij unë përktheva disa vepra nga Shekspiri, Ibseni, Edgar Alan Poeja dhe Don Kishotin e Servantesit. Të gjithë autorët shqiptarë që vijnë pas Konicës janë nxënësit e tij, duke përfshirë dhe shkruesin e këtyre radhëve.