Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

“Të gjithë shqiptarët janë dibranë”

by

Intervistë me Gëzim Alpion, nismëtarin e peticionin online që i kërkon qeverisë që do të dalë pas zgjedhjeve të qershorit, ndërtimin sa më shpejt dhe me standarde të Rrugës së Arbërit/

Prej gati dy javësh ju keni përcjellë për publikun një peticion mbi përfundimin e Rrugës së Arbërit, e cila do t’i dorëzohet qeverisë së ardhshme. Ky peticion deri më tani ka marrë një numër të konsiderueshëm nënshkrimesh, gjë që tregoi se Ju keni prekur një çështje të ndjeshme për njerëzit. Si lindi ideja e peticionit?

Zvarritja e ndërtimit të Rrugës së Arbërit ka vite që më shqetëson si dibran. Rruga është një çështje që unë e diskutoj sa herë që kthehem në Shqipëri, veçanërisht me intelektualët dibranë në Tiranë.

Jam treguar i përmbajtur, që të mos komentoj në media për këtë çështje, me shpresë se, me gjithë vonesat, rruga do të përfundohej. Po ashtu, në një farë mënyre, nuk kam dashur që shqetësimi im të keqkuptohet apo më saktë, të keqinterpretohet, si përpjekje për të “mbajtur anën” e krahinës time. Por, siç thonë anglezët, “bamirësia fillon në shtëpi” (charity begins at home), dhe Dibra është “shtëpia” ime.

Për herë të parë e kam shprehur publikisht shqetësimin për vonesat në ndërtimin në kohë të Rrugës së Arbërit në korrik të vitit 2012, kur u ndala në këtë temë gjatë intervistës televizive në studio me z. Roland Qafoku.

Dibranët janë njerëz me sedër, mikëpritës, bestarë, fjalëpakë dhe tepër të zgjuar. Mbi të gjitha, dibranët nga natyra janë të duruar. Por edhe durimi i dibranëve ka një kufi.

Ne dibranët kemi një lidhje shpirtërore me Dibrën, që është e një natyre mitologjike. Si shumë dibranë të tjerë që janë larguar nga Dibra apo Shqipëria, edhe unë Dibrën e kam marrë me vete që kur u largova nga Peshkopia në moshën 14 vjeç për të studiuar në Tiranë. Në Peshkopi kam kaluar një fëmijëri të mrekullueshme dhe, në një farë mënyre, fëmijëria është atdheu.

Megjithatë, ka ardhur koha që, të jesh krenar për Dibrën, nuk është e mjaftueshme. Si shumë krahina të tjera në veri dhe jug, Dibra kërkon me të drejtë që të mos lihet më në harresë. Por për të bërë Dibrën në radhë të parë duhet të lëvizim vetë ne dibranët. Dhe për Dibrën mund të kontribohet jo vetëm duke jetuar në Dibër apo në Shqipëri.

Unë do t’ju bëja thirrje të gjithë dibranëve kudo që janë të punojë në “mënyrë vullnetare” për Rrugën e Arbërit të paktën një orë. Nuk them të shkojmë të punojmë fizikisht për ndërtimin e rrugës, por të harxhojmë një orë duke u dërguar mesazhe personale me Email, Facebook, Linkedin dhe Twitter miqve. Mesazhet personale janë gjithmonë të efektshme. Le të sigurojë çdo dibran të paktën 10 nënshkrime për këtë peticion.

Krahina si Dibra janë zemra e Shqipërisë dhe, po qe se vazhdojmë t’i lëmë në prapambetje këta “zona të largëta” (për një vend të vogël si Shqipëria, një shprehje e tillë nuk tregon distancë në kuptimin gjeografik, por prapambetje në zhvillim), siç ka ndodhur në historinë një shekullore të shtetit shqiptar, atëherë kemi frenuar verbërisht zhvillimin e atdheut. Përpara se të shkojmë në Evropë, le të shkojmë në Dibër dhe krahina të tjera të Shqipërisë, dhe nuk e kam fjalën vetëm për rrugën.

Dibra ka qenë gjithmonë e gatshme të sakrifikohet e para për çështjen kombëtare si në luftë kundër agresorëve turq e serb, ashtu edhe ndaj pushtuesve fashistë e nazistë. Po Dibra që gjithmonë ka dhënë, tani edhe duhet të kërkojë. Dibra dhe dibranët duhet të flasin dhe ky peticion është zëri i ne dibranëve të thjeshtë që jemi të ndërgjegjshëm për vlerat unike njerëzore, historike dhe kulturore që Dibra përfaqëson në plan kombëtar.

Çfarë qëllimi ka dhe kujt i drejtohet?

Qëllimi i peticioni është që t’ia bëjë të qartë qeverisë së re që do të rezultojë nga zgjedhjet në qershor të këtij viti se Dibra do ta kërkojë me ngulm përfundimin e Rrugës së Arbërit.

Ky peticion nuk do të mbyllet në qershor; qershori do të jetë, në fakt, koha kur ky peticion do të fillojë në kuptimin e vërtetë të fjalës.

Unë do të jem i angazhuar me peticionin derisa të inagurohet rruga Peshkopi-Tiranë. Në këtë drejtim nuk do të ketë kompromis. Ky është edhe mendimi i dhjetëra e qindra dibranëve që unë njoh personalisht apo që nuk i kam takuar ndonjëherë, të cilët më shkruajnë çdo ditë për të ndarë mendimet e tyre me mua.

Peticioni nuk ka natyrë politike. Unë, personalisht, nuk kam qenë kurrë dhe nuk jam i aderuar në ndonjë parti politike në Shqipëri. Peticioni nuk do të përdoret nga asnjë forcë politike. Se si do të votojnë dibranët në qershor, ajo është mes tyre dhe ndërgjegjes së tyre.

Nga mesazhet që merrni nga nënshkruesit, cila është përshtypja juaj mbi efektin që po jep peticioni në publik?

Mesazhet e shumta që kam marrë këto ditë nga miq dhe shokë jo vetëm bashkëkombas, por edhe të huaj më kanë prekur shumë. Po ju përmend vetëm dy mesazhe: një mik i vjetër nga Gjirokastra më shkroi se do ta nënshkruajë peticionin “pasi jam shqiptar dhe e di mirë se nuk ka vetëm Shqipëri të Veriut dhe të Jugut, por edhe Dibër të Shqipërisë!”; ndërsa një mik i vjetër nga Berati më shkroi se nënshkrimin e peticionit e shikon si “detyrë”.

Mesazhe përkrahëse kam marrë edhe nga miq dhe njerëz të panjohur nga Vlora, Shkodra, Gramshi, Prishtina, Tepelena, Puka, Mirdita, Tetova, Tirana, Lezha, Durrësi, Shkupi, Mitrovica, Kukësi, Dibra e Madhe, si dhe pothuajse nga të gjitha vendet ku është shtrirë diaspora shqiptare nga Australia në Amerikë, nga Emiratet e Bashkuara Arabe në Itali. Më ka bërë përshtypje edhe interesimi që një numër redaktorësh si në Tirane dhe diasporë kanë treguar që në fillim për peticionin.

Një numër mesazhesh kam marrë nga kolegë dhe akademikë të huaj nga Amerika, India, Hollanda, Anglia dhe vende të tjera.

Nënshkruesit e peticionit, si bashkatdhetarët apo të huajt, në komentet e tyre me të drejtë theksojnë njëkohësisht rëndësinë e ndërtimit të Rrugës së Arbërit jo vetëm për Dibrën, por dhe për infrastrukturën në këtë rajon të Ballkanit.

Edhe me këtë peticion të thjeshtë, Dibra po bën atë që ka bërë gjithmonë – bashkon Shqipërinë në një identitet të vetëm. Ky peticion ka tretur ndasitë krahinore, duke bërë të gjithë shqiptarët të jenë dibranë.

Ne kemi një popull të mrekullueshëm dhe, sa më shpejt që klasa politike ta kuptojë këtë dhe të vihet në shërbim të tij, aq më mirë do të jetë për të gjithë ne. Partitë politike shkojnë dhe vijnë, ndërsa Shqipëria dhe Dibra do të mbeten. Problemi është se çfarë Shqipërie dhe Dibre do t’u lëmë brezave të ardhshëm. Ky peticion është fillimi i përgjigjes së kësaj pyetje.

Biografi e shkurtër:

Gëzim Alpion u lind në Peshkopi më 10 tetor 1962. Ai ka një BA nga Universiteti i Kajros dhe Doktoratën nga Universiteti i Durhamit. Aktualisht është Sociolog në Departamentin e Shkencave Politike dhe Marrëdhënieve Ndërkombëtare dhe Drejtor i Programeve të Kombinuara në Shkollën e Qeverisë dhe Shoqërisë në Universitetin e Birminghamit në Angli. Alpion është cilësuar nga kritika perëndimore si studiuesi më i mirë i Nënë Terezës në gjuhën angleze. Librat e Dr.Alpion janë botuar në Angli, Amerikë, Kanada, Itali dhe Indi. Dy dramat e Dr.Alpion, ku shtjellohet trajtimi i emigrantëve nga Kosova dhe Shqipëria në Perëndim, janë shfaqur me sukses në disa qytete të Anglisë. (Bisedoi: Bujar Karoshi

Gazeta ‘Rruga e Arbërit’)

Intervista është botuar për herë të parë në gazetën e pa varuar ‘Rruga e Arbërit’, Tiranë, Nr. 3 (83), 1-31 Mars 2013, fq.1-6. rrugaearberit@gmail.com; www.rrugaearberit.com;

 

Ju lutem nënshkruani peticionin duke shkruar Emrin, Mbiemrin, Adresën e Emailit, Qytetin tuaj dhe pastaj klikoni ‘Sign’:

http://www.change.org/en-GB/petitions/complete-the-construction-of-the-arb%C3%ABri-road-nd%C3%ABrtoni-sa-m%C3%AB-shpejt-dhe-me-standarde-rrug%C3%ABn-e-arb%C3%ABrit?utm_campaign=petition_created&utm_medium=email&utm_source=guides

 

NË NDERIM TË GJAKUT TË DERDHUR PËR VATRËN…

by

Nga Albert HABAZAJ/ studiues/*

Loti i brengosur i Çamërisë do të shndërrohet në një rruzull drite, në një sumbull diellore për shënjtërinë e të rënëve për Atdhe dhe  varreve të tyre që janë simbole kombëtare për bijtë e saj nesër. Në nderim të shekullit të ri të shqiptarëve, duke u përulur para gjakut të derdhur për vatrën, me shpresë e besim se ky shekull është Ora e Atdheut Tonë shoh krahun e majtë të Shqiponjës gjakosur e sakatosur, shoh Çamërinë martire për tekat e Europës plakë, që ngrihet, sikurse krahu i dhjathtë i Shqiponjës, Kosova, që po i shëron plagët e luftës, po integrohet në familjen europiane me larmi identitetesh qytetare e kulturore të kombeve që jetojnë në gjirin e saj  por që ende kullon gjak lirie. Nga vendi i Shqipeve, zogjtë e saj ngrihen, marrin lartësi të fluturojnë të lirë drejt qiellit të pastër, drejt botës së qytetëruar, drejt Perëndimit që na përket, drejt jetës dinjitoze që meritojmë të jetojmë. Ky është, ndërkohë, dhe mesazhi që unë kuptoj nga leximi dhe studimi i librit me vjersha “Lot’ i brengosur” i fisnikes kreshnike nga Çamëria me banim në Vlorë, 78 vjeçares Resmie (Mane) Beqiri. Ky është mesazhi që unë interpretoj, sa me koherencë aq edhe me emocion, sepse në objektivitetin e punës e misionit tim, më thërret gjaku që më gëlon në deje, sepse  “çamër, labër, kosovarë/ jemi një fis e një farë,/ jemi një e të pandarë/ sepse jemi shqipëtarë”, sepse kam besim që komuniteti ynë po i flet mendjes dhe po kujton porosinë e Skënderbeut të Madhërishëm, kur mblodhi kapedanët e tij princër dhe me fabulën e thuprave, që të ndara e një nga një i thyen kushdo, ndërsa të tëra tok, të bashkuara e të lidhura si një trup i vetëm, s’u bën dot “derman” askush, as bajlozi i detit me skalione hordhish, as katallani i zi me taborre egrane e me dyndjet barbare të pasosura… Vonesa u bën dëm vonestarëve, se “nga hiçja –  malli Birçja”, por më mirë vonë, se është gjithmonë më mirë vonë se kurrë, thotë një fjalë e vjetër. Këto që shkruaj janë vagëllime, që bëhen vezullime e marrin dritë të bardhë mirësie nga shpirti i bukur, derdhur në vargje i Resmies, në dukje të heshtur, por me një mal me oshëtima e me një det me gjëmime brenda globit të madh të shpirtit të saj. Nderim i bëj çdo çast të papërkulurës zonjë,  të urtës nënë, të dhembshurës gjyshe, asaj që qëndroi si kapetane mbi dallgët e tërbuara të jetës, që u dyndën me egërsi e barbarizëm, sa nga hasmi i huaj grek, po aq dhe nga “vëllai” armik komunist.

Po kush është kjo zonjë  e rëndë me emrin Resmie Mane – Beqiri, aq e lartë në dinjitet e po kaq e thjeshtë në pranueshmërinë e dashurisë njerëzore e dlirësisë altruiste, me ç’ka hequr e vuajtur si ajo?! Personalisht, më vjen në ndihmë kujtesa vetiake, që ka regjistruar njohjet e mia fillestare me familjen që krijoi kjo bijë Çamërie, si eshtër kombëtare me atdhetarin e përvëluar Skënder Beqiri në Vlorë. Skënderi, sipas gjendjes civlie, sot është 84 vjeç, por ejani në Vlorë dhe shikojeni. Do të keni në krahë a karshi një lastar të freskët, të drejtë si shtiza e Flamurit Kombëtar.

Ka qenë shtatori i vitit 1978, kur jam njohur vërtetësisht me këtë bërthamë familjare – vatër atdhetare. Ndoshta i kam takuar dhe më përpara, si Skënderin, si Resmien, në veprimtari të ndryshme artistike- kulturore në Vlorë,  por, edhe pse shkruaja te “ Zëri i Vlorës”,  “Zëri i Rinisë”, “Drita”, “Studenti”, “Luftëtari”, “10 Korriku” etj., isha ende i ri, me brumë atdhetar në gene, por akoma i pabërë kombëtarisht. Mosha…  Dija që Skënder Beqiri, me origjinë çame ishte një fotograf i zoti e nuk i gjendej dot në Vlorë një konkurent profesional. As atëhere s’kishte, por mendoj se edhe sot janë nxënësit e tij ata që ngrihen, bëjnë emër e i heqin kapelen Skënderit, profesorit të fotografisë në Vlorë. Skënder Beqiri njihej si mjeshtër i fotografisë dhe njerëzit  e quanin “Marubi i Çamërisë dhe i Vlorës”. Jam dakort me atë vlerësim për atë periudhë kohore, por ai njihej si mjeshtër i aparatit fotografik në rang kombëtar. Mendoj se brezat në Vlorë për fotografët më të mirë profesionalisht do të thonë për ndonjë që do të bëjë emër të lartë cilësor në këtë fushë të artit: Ky po! Ky është Skënder Beqiri i Vlorës, Çamërisë e Shqipërisë mbarë!”  Skënder Beqiri është themelues i ansamblit emërmadh “ Çamëria”, me jehonë jo vetëm në Shqipëri e Ballkan. Resmie Mane – Beqiri është bashkëshorte e denjë e mikut tim të nderuar Skënder Beqiri, kunatit të shkrimtarit të veçantë për mua, zgalemit të detit, pulëbardhës së brigjeve shqiptare të Mesdheut, të paharruarit Fadil Zeqiri. Resmie Mane – Beqiri është nëna e dy vajzave dhe një djali, që bashkë me qumështin e gjirit u mëkoi dashurinë deri në frymën e fundit për Çamërinë dhe Shqipërinë, e  Vjollcës,me shkollë të lartë, e Erenatës me të mesme dhe e Arjanit, dritës së syrit, me arsim të lartë. Ajo është mëmëzonja, klloçka që mbledh, mban e ngroh zogjtë në folenë e vjetër, në kujtim të të parëve. Ajo është gjyshemira Resmie për një mbeskës me emrin Nemsi të Erenatës, lulebehari si Çamëria, për të cilën gjyshen e gjyshin i ndez e mban gjallë malli për të bukurën e vetme të asaj dere të madhe;  përherë sofër e shtruar për miq e shqiptarë. Ajo është gjyshja me uratë për gjashtë ullinj Çamërie, për gjashtë lisa Shqipërie, për gjashtë nipërit e saj të dashur, për Gerartin e Dinon e Vjollcës, për Arnoldin e Erenatës, për “tre musketjerët” e Arjanit: Damianin, Dilanin e Bijanin.  Zonja Resmie Mane – Beqiri është  bijë nga derë e madhe e nuse në derë të madhe. Ajo është pinjolle e patriotit të madh Rasih Bej Dino, që vuri shpirtin, mendjen dhe kapitalin në shërbim të Shqipërisë. Ndoshta para nja gjashtë muajsh a më parë kam botuar në gazetën “Dielli”/ on line artikullin “Pavarësia flamurëron dhe nëpër këngët e popullit”, ku, që në fillim shprehem: “Pavarësia e kombit shqiptar është tempulli ku shqiptarët i falen Flamurit dhe Plakut të Bardhë, që së bashku me Bacën Isë, me Luigj Gurakuqin, me Rasih Dinon (nga treva e Çamërisë), me tërë ata burra të lartë e me fisnike si Marigo Posio e trimëreshat e tjera shqiptare, i zbardhën faqen Atdheut tonë të lashtë, larë me diell, qëlluar me furtunë”.

Kam 35 vjet që punoj me zonjën Resmie për të vjelur e regjistruar visaret e memories së saj, se mbart shpirtin e pasur të komunitetit çam dhe të fisit të madh të Dinejve, me emër që peshon rëndë jo vetëm në historinë e Çamërisë , po të gjithë Shqipërisë.  Në këtë shkrim nderimi po përcjell për lexuesin e respektuar të “Diellit” edhe një çast pune me subjektin Resmie Mane – Beqiri, një thesar i vërtetë, të cilin e ka fiksuar në celuloid mjeshtri i madh, atdhetari i shquar, miku i nderit e i lezetit, Skënder Beqiri; i cili është nderuar me çmim të parë në rang kombëtar për fotografinë artistike dhe me çmim të dytë në fotografi dokumentare në rang kontinental, në rrafshin europian. Këshilli i përgjithshëm i Shoqatës Atdhetare Mbarëkombëtare “Çamëria” e ka nderuar me medaljen më të lartë që akordon “NDERI I ÇAMËRISË”. Skënder Beqiri dhe Resmie Mane – Beqiri janë një çift model me jetën e veprimtarinë e tyre familjare, qytetare e atdhetare jo vetëm në Vlorë. Zonja Resmie është mbesë e Muharrem Rushitit me histori dhe këngë. Muharrem Rushit Koska, ndër betejat e tjera për Atdhe, erdhi së bashku me Alush Take Konispolin në ballë të 300 çamëve, në krahë të vëllezërve labë, mallakastriotë, kolonjarë e skraparllinj, elbasanas e berates, korçarë e myzeqarë, kavajas e gjirokastritë, me “ dyfekët lidhur me gjalmë” për të hedhur në det Italinë, që pushtoi Vlorën e krahinat  e tjera më 1920 –ën, për të shpëtuar kombin, për të rishpallur Pavarësisnë Kombëtare Konkrete. Imazhi i zonjës Resmie Mane – Beqiri herë më shëmbëllen me portretin e Bubulinës së famshme, herë më bie dritërimin diellor të humanistes së ndritur Nermin Vlora Falaschi, emrin e së cilës fatmirësisht mban me  dinjitet biblioteka ku unë punoj…

*/ Drejtor i Bibliotekës Qendrore “Nermin Vlora Falaschi

Universiteti “Ismail Qemali” Vlorë, ALBANIA

RESHAT KRIPA: DEKLARATA PËR SHTYP NUK U BOTUA NË ASNJË NGA GAZETAT E TELEVIZIONET

by

SHQIPËRIA VENDI KU KATOVICA PO ZBATOHET ME PËRPIKMËRI – I KAM BËRË THIRRJE PD E LIDERIT TË SAJ TË KORIGJOHEN/
Intervistoi ELIDA BUÇPAPAJ/

PYETJE: A u botua Deklarata për shtyp – e Shoqatës tuaj Antikomuniste të Përndjekurve Politikë Demokratë të Shqipërisë – SHPREHIM INDINJATËN E THELLË QË PRESIDENTI I REPUBLIKËS DEKRETOI KANDIDATURA ME PREJARDHJE NGA REGJIMI, sepse kërkova sot me sy dhe nuk e pashë kund?
RESHAT KRIPA: Për sa i përket deklaratës së shoqatës atë ua dërguam gjashtë gazetave dhe pikërisht gazetave “Metropol”, “Republika”,“Standard”, “Koha Jonë”, “Telegraf” dhe “Shqip” si dhe katër televizioneve“Klan”, “Koha”, “URT”dhe “NTV” por deri më sot asnjëra nuk ka botuar apo transmetuar gjë. Sot u dërguam edhe një E-mail tjetër ku iu kërkojmë arsyen e mosbotimit. Jemi në pritje të përgjigjes. Vetëm gazeta “Telegraf” është përgjigjur deri tani. Sot ua kemi dërguar gjithshtu edhe gazetave “Tirana Observer” dhe “Kombëtare” si dhe “Zërit të Amerikës”. Edhe për këto jemi në pritje.

PYETJE. Në apelin që i bëni Kryetares të Kuvendit, vini re me keqardhje, se shkrimet tuaja nuk botohen në shtypin e Tiranës, keni ndonjë koment për këtë?
RESHAT KRIPA: Predispozicioni i shtypit të Tiranës për shkrimet e mia është shumë i paktë. Përveç gazetës “Metropol” dhe deri diku gazetave “55” dhe“Republika”, te të tjerat ka qenë shumë e vështirë. Këtë jua argumentoj me shembujt e mëposhtëm: Në vitin 2010, nisur nga i njëjti problem, bëra nje shkrim me titullin “A ka media të lirë në Shqipëri?” të cilin ua dërgova disa gazetave por asnjëra nuk e botoi. U detyrova ta botoj në mediat elektronike. Këtë shkrim po jua dërgoj edhe juve për ta patur parasysh se sa i lirë është shtypi te ne. Por kjo punë vazhdon edhe në ditët e sotme. Për mua është e pamundur të botoj një shkrim në gazetën “Panorama” pasi disa shkrime të dërguara njeri pas tjetrit nuk janë botuar. Pothuajse e njejta gjë është edhe me gazetën “Mapo”.

Në këtë gazetë kam botuar gjithsej dy shkrime. Më 24 maj 2011 u dërgova shkrimin “Kur do të shpëtojmë nga kthetrat e komunizmit?”, të cilin po ua dërgoj gjithashtu dhe zv/redaktori i saj më ktheu përgjigje ku më thoshte se shkrimi nuk ishte sipas parimeve të Bordit Drejtues të gazetës. I kërkova kush ishin këto parime dhe m’u përgjigj se ishte e kotë të zgjateshim. Gjithashtu po kjo gazetë nuk ka botuar shkrimet e mia : “A vriten poetët?” datë 11 gusht 2012, “Të përndjekurit politikë dhe qëndrimi i tyre ndaj zgjedhjeve”datë 20 shkurt 2013, “Sindroma komunizëm” datë 6 mars 2013 dhe shkrimi i fundit“Një thirrje Kryetares së Kuvendit” datë 26 mars 2013, shkrime të botuara në median tuaj.

Habia është se themeluesi i kësaj gazete, zoti Henri Çili, merr pjesë në një“Konvent딓Unioni Mbarëkombëtar i Integrimit të Përndjekurve Politikë” mbajtur këto ditë në Tiranë dhe nuk boton shkrimet e mia që bëjnë fjalë pikërisht për këto probleme.

PYETJE: Dje dekretet e Nishanit nuk u votuan, për shkak se Ilir Meta nuk i dha votat e tij, si e komentoni mos votimin e dekretit?
RESHAT KRIPA: Për çështjen e dekreteve nuk jam i qarte përse. Nuk besoj se duhet të jetë vetëm shkaku i votave të Ilir Metës. Një kopje të deklaratës ne ia dërguam zyrtarisht edhe zonjës Topalli. Pastaj mos harroni se në mbledhjen e Komisionit të Ligjeve deputeti Enkelejd Alibeaj abstenoi po për arsyet që shprehnim edhe ne. Kështu që mund të jetë edhe kundërshtimi i një pjesë tjetër të deputetve demokratë shkaku.

PYETJE: Si e shihni faktin se PD sjell në organet më të larta të drejtësisë njerëz me hipoteka?
RESHAT KRIPA: Për problemin e sjelljes së njerëzve me hipoteka në organet e larta të drejtësisë kjo ka qenë një praktikë e vazhdueshme në këto vite të tejzgjatura “tranzicioni”. Kemi shembuj plot duke filluar që nga Fehmi Avdiu që u bë Kryetar i Gjykatës Kushtetuese dhe duke përfundur te këta dy të fundit që kanë qenë në Gjykatën e Lartë. Të tillë gjen plot edhe në Këshillin e Lartë të Drejtësisë apo në Prokuroritë ku si shembull do të sjellë famëkeqin Skënder Breca që edhe u dekorua nga ish Presidenti Topi apo Njazi Jahon dhe Fatmira Laskajn.

PYETJE: A nuk i shihni të tradhëtuara idealet e ish-të persekutuara nga ajo forcë politike që ka 22 vjet që jep premtime dhe kjo shtresë politike ka 22 vjet që u jep votën?
RESHAT KRIPA: Përsa i përket qëndrimit ndaj të përndjekurve politikë do ta ndaja në tre faza. Faza e parë është periudha 1992-1997 ku, për të thënë të vërtetën, u bë diçka në këtë drejtim, si në drejtim të arsimimit, punësimit dhe çështje të tjera të integrimit të tyre në shoqëri.

Faza e dytë është ajo e qeverisjes socialiste 1997-2005. Ajo është periudha më e errët për këtë shtresë. Pushimet në masë nga puna, ndërprerja e arsimimit me preçedencë, rikthim i kuadrove të vjetra në detyra të rëndësishme ishin karakteristikat kryesore të asaj periudhe.

Faza e tretë është kjo e periudhës së dytë të qeverisjes demokratike (2005-2013). Fillimisht u duk sikur diçka do të ndryshonte. U miratua një rezolutë për ndëshkimin e krimeve të kryera nga regjimi komunist, ligj që nuk u votua nga socialistët. U miratuan disa ligje për dëmshpërblimin e të përndjekurve politikë, ku socialistët përsëri nuk morën pjesë dhe filloi zbatimi i tij. U hartua një ligj lustracioni që nuk u firmos nga ish Presidenti Topi dhe që u hodh poshtë nga Gjykata Kushtetuese me Fehmi Avdiun anëtar.

Të gjitha këto krijuan përshtypjen se gjithçka do të bëhej si në qeverisjen e parë të kësaj qeverie. Por nuk ndodhi kështu.

Rezoluta mbeti vetëm një letër pa vlerë. Nga të gjitha pikat e saj pothuajse nuk u realizua asnjë, vetëm miratimi i ligjit për dëmshpërblimin dhe ngritja e Komisionit për hetimin e krimeve të komunizmit. Por edhe këto sikur kanë ngecur në vend.

Në lidhje me ligjin e dëmshpërblimit nuk kanë përfunduar dy këste ende, megjithse kanë kaluar më shumë se katër vjet nga fillimi i zbatimit, ndërsa për çështjen e Komisionit ai deri tani merret vetëm me ceremoni përkujtimore dhe promovim librash të autorëve të përndjekur. Për të gjitha këto kam shkruar pothuajse në të gjitha shkrimet e mia.

PYETJE: Lideri i maxhorancës akuzon shpesh liderin e opozitës se në PS ka trashëgimtarë të PPSH, dhe kjo qëndron, por në rradhët e PD-së ka po ashtu trashëgimtarë të PPSH, siç është rasti i Ilir Rusmajlit, çfarë komenti keni?
RESHAT KRIPA: Përsa u përket akuzave të ndërsjellta që bëjnë liderët e maxhorencë dhe opozitës midis tyre, ato nuk janë gjë tjetër veçse një demagogji propagandistike në kuadrin e fushatës së zgjedhjeve parlamentare. Një miku im thoshte: Partia Socialiste është pasardhëse direkte e Partisë së Punës, ndërsa Partia Demokratike u ngjan shalqijve që nga jashtë duken të gjelbër por, po t’i çash, dalin të kuq. Kjo duket në shumë drejtime. Le të shohim qëndrimin që kanë këto ndaj nacionalizmit shqiptar. Bie në sy se të dy forcat politike synojnë ta kalojnë në heshtje këtë nacionalizëm, duke filluar historinë e vendit tonë, si dikur, që nga 29 nëntori 1944. Një gjë e tillë shfaqet në faqet e shtypit të të dy krahëve. Mjafton të përmend një rast të vetëm, figurën e liderit të Ballit Kombëtar, Mit-hat Frashëri. Kryetar i Kongresit të Manastirit dhe nënkryetar i Komisionit të Hartimit të Alfabetit, Ministër i Botores në qeverinë e Ismail Qemalit, Pjesmarrës i Konferencës së Paqes në Paris më 1920, Ambasador dhe plot detyra të tjera të rëndësishme. Çfarë është bërë për vlerësimin e kësaj figure? Asgjë. Asnjë përmendore, asnjë rrugë, asnjë shkollë, asnjë institucion shtetëror apo kulturor nuk mban emrin e tij. Mos vallë nuk e meriton? Përse? Sepse nuk duan. Me pak fjalë Shqipëria është vendi ku politika e Katovicës po zbatohet me përpikmëri.

PYETJE: Zgjedhjet po trokasin tek dera, çfarë mendimi keni për zhvillimin e tyre ?
RESHAT KRIPA: Për sa u përket zgjedhjeve mendoj se jemi në udhëkryq. Kemi vetëm dy alternativa. Nga njëra anë janë socialistët që, për të qenë realist, kanë qenë gjithmonë kundërshtarët tanë dhe të përndjekurit politikë nuk mund të bashkohen kurrë me ta. Nga ana tjetër demokratët të cilët karakterizohen nga një demagogji e madhe propagande duke realizuar vetëm fare pak. Forcat e tjera politike janë inekzistente në Shqipëri. Të tilla janë, për fat të keq, edhe partitë nacionaliste që pretendojnë se ruajnë parimet e partive të vjetra nacionaliste. Do të kishim dashur që të kishte një pol të tretë ku ndoshta mund të mbështeteshim por, për fat të keq ai nuk ekziston.

Një mundësi tjetër është bojkotimi i zgjedhjeve. Por cili do të ishte përfundimi i këtij bojkotimi? Në favor të cilit do të shkonte? Me siguri në favor të socialistëve dhe një gjë të tillë ne nuk e duam. Ndaj them se jemi në një udhëkryq. Ndaj kam kohë që në shkrimet e mia i bëj thirrje Partisë Demokratike dhe liderit të saj që të bëjnë korigjimet e duhura. Jemi në pritje por ditët po ikin dhe shenjat tregojnë se nuk do të bëhet asgjë në lidhje me ato që ne kërkojmë… Atëherë çfarë duhet bërë? Problemi mbetet dilemë. Jam kryetar i nje dege të rëndësishme të një shoqate të përndjekurish megjithatë, si i tillë, jam i detyruar të veproj sipas vendimeve që merr shumica e kësaj shoqate. Ndaj do të presim dhe do të vendosim.

Lidhur me këto tema mund të shkruash faqe të tëra, por mendoj se për sot mjafton me kaq për të krijuar një ide të qartë të pikpamjeve të mia. Përshëndetje miqësore

Intervistë e posacme me Kryeministrin e Kosovës zotin Hashim Thaqi, në New York

by

Thaci : Dialogu me Serbinë, shumë i rëndësishëm si për Kosovën dhe Serbinë, por “vetëm si dy shtete të barabarta dhe fqinje të mira”, që do ti kontribojnë vetëm paqes, sigurisë në Ballkan dhe rajon./

OKB: Gjatë pjesmarrjes në takimin e radhës në Këshillin e Sigurimit, mbledhjen e të 13-in, raportuese për Kosovën, Kryeministri i Kosovës zoti Hashim Thaqi, mbajti edhe disa takime lobuese për njohjen e Kosovës duke shfrytëzuar rastin e fjalës së tij në Këshillin e Sigurimit. Kryeminstri Thaqi para se të largohej i dha një intervistë të posacme korespondentit të Bota Sot, akredituar në selinë OKB në Nju Jork, Beqir Sina.

Në këtë intervistë Kryeministri i Kosovës Thaqi, flet për dialogun mes Serbisë dhe Kosovës, që po zhvillohet me ndërmjetësimin e Brukselit dhe faktorëve ndërkombëtar, arritjet e deritanishme të kësaj qeverie, si dhe për mbështetjen shumë të çmueshme që ka pasur nga miqt e Kosovës, sidomos nga SHBA-ja prej nga pavarësia e Kosovës,

Më tej ai flet për angazhimin në vazhdimin të këtyre vedeve që e kan njohur Kosovën, dhe janë anëtare të Përhërhershme të KS, për ndërtimin në Kosovë të një demokracie funksionale, për njohjet e ardhshme që do t’i bëhen Republikës së Kosovës dhe për shumë çështje të tjera, që e presin Kosovën, sidomos tash pas takimit të rradhës dhe dialogut dhe arritjes së marrëveshjeve siç është ajo që pritet të arrihet me 2 Prill, mes Beogradit dhe Prishtinës.

Dialogun me Serbinë, zoti Thaqi e vlerson dhe e quan shumë të rëndësishëm por “vetëm si dy shtete të barabarta dhe fqinje të mira”, që do ti kontribojnë vetëm paqes dhe sigurisë në Ballkan dhe rajon. Kryeministri i Kosovës, Hashim Thaqi i tha Bota sot, se ai pati një rast të mirë të paraqesë në Këshillin e Sigurimit të OKB-së, të gjitha arritjet e vendit të tij.

Në intervistën menjëherë pas mbledhjes së Këshillit të Sigurimit në Nju Jork, zoti Thaqi tha se nga të gjithë u përshëndet fillimi i normalizimit të marrëdhënieve mes shtetit të Kosovës dhe Serbisë dhe u dëshmua edhe një herë se Kosova si vend i pavarur e sovran, po prodhon më tepër paqe, stabilitet, bashkëpunim rajonal dhe perspektivë euroatlantike.

Beqir Sina : Zoti Kryeministër, çfarë zhvillimesh të veçanta ka pasur në mes këtyre raporteve të fundit në takimet e rradhës në Këshillin e Sigurimit të Kombeve të Bashkuara ?

Kryeministri Thaqi : Kosova gjatë kësaj periudhe por edhe dje në Këshillin e Sigurimit është prezantuar me përmbylljen e suksesshme me mbikqyrjen ndërkombëtare të pavarësisë. Kjo rezulton me atë se sot kemi rreth 100 njohje zyrtare, edhe nga disa vende kryesore të Këshillit të Sigurimit, ku më shumë se gjysma e tyre e kan njohur pavarësinë e Kosovës.

Kështu, mund të them se Kosova në të gjitha aspektet për ditë e më shumë po forcohet duke marrë vendin që i takon. Ajo po rritë subjektivitetin e saj – ndërkombëtar. Me këtë rast dëshirojë të theksojë se “: Kosova kudo po prezantohet dhe merr pjesë si një vend i pavarur, i lirë dhe sovran!” Këtë e tregojë edhe në Këshillin e Sigurimit duke paraqitur një mundësi të re dhë të shkëlqyer të arriturave të Kosovës.

Dhe kjo në të gjitha rrafshet, qofshin ato poliitike, ekonomike e sociale, legjistative dhe ndërkombëtare.

Andaj kjo ishte një mundësi e mirë për Republikën e Kosovës, që të prezantojë arritjet që kemi pasur në këto muajt e fundit, janë arritje që janë vlerësuar nga e gjithë bashkësia ndërkombëtare; ishte një veçanti e një rëndësie të veçantë sepse numri i njohjeve të Kosovës po rritet gjithnjë e më tepër, Kosova po konsolidohet e forcohet çdo ditë, më tepër se gjysma e anëtarëve të OKB-së e kanë njohur Republikën e Kosovës.

Pothuajse, nga të gjithë u përshëndet fillimi i normalizimit të marrëdhënieve mes shteteve të Kosovës dhe Serbisë, arritjet ekonomike; gjithashtu duhet bërë më tepër për rend e ligj, por u dëshmua edhe një herë se Kosova si vend i pavarur e sovran, po prodhon më tepër paqe, stabilitet,bashkëpunim rajonal dhe perspektivë euroatlantike. Andaj dua të besoj fuqishëm se në të ardhmen jo të largët Kosova me këto hapa që është duke ndërrmarë, me reformat që është duke bërë, me normalizimin e marrëdhënieve dhe me ndërtimin e fqinjësisë së mirë edhe me Serbinë, do të lëvizë drejt perspektivës së sigurt europiane, drejt anëtarësmit në NATO, por edhe në organizatën e Kombeve të Bashkuara.

Beqir Sina : A mendoni se kësaj rradhe pesha kryesore e takimit të 13-të, në KS, ra mbi rëndësinë e dialogut që keni zhvilluar ju me Kryeministrin e Serbisë Ivica Daçiç, ?

Kryeministri Thaqi : Dialogu për nomalizimin e marrëdhënieve me Serbinë, ka qenë me fokus të veçantë dhe presim që më 2 Prill të mbahet takimi vendimtar për arritjen e marrëveshjes në mes të Kosovës dhe Sërbisë, Mbasi kjo marrëveshje do t’i hap mundësi të reja shetiti të Kosovës në veçanti për njohjen e saj edhe nga pesë vendet e BE-së, për të lehtësuar kushtet e rrethanat edhe lehtësimin e rrethanave të Republikës së Kosovës në Organizatën e Kombeve të Bashkuara. Sepse në rast të normalizmit të marrëdhënieve Kosovë, Serbi, edhe Rusia nuk do të ketë më asnjë argument justifikues, parandalues, apo penguar Kosovën që të integrohet në OKB.

Mua më vjen tepër mirë që tash për tash si thashë më lart shumica e vendeve të KS e kan njohur Kosovën dhe po japin kontributin e tyre në forcimin e shtetiti të Kosovës , institucionet e saj. Këto vende ashti si dje në mbledhjën e 13 të rradhës së Këshillit të Sigurimit, e kan mbështetur dhe inkurajur Kosovën në arritjet e saj. Janë vende të cilat bëjnë thirrje për një fqinjësi të mirë, mes Kosovës dhe Sërbisë, që unë mendojë se do të krijojë edhe kushte e rrethana të volitëshme dhe më të mira për paqe siguri dhe stabilitet.

Beqir Sina : Zoti Kryeministër , gjatë kësaj periudhe ku jeni më tepër të fokusuar : në çështjet e brendëshme, diplomacinë apo dialogun ?

Kryeministri Thaqi : Ashtu si në besedimet që kemi pasur gjatë dialogut tonë mes Beogradit dhe Prishtinës, edhe në këtë takim unë kam bërë të ditur, për çdo zhvillim të brendëshëm në Kosovë. Reformat demokratike, që kemi ndërmarr , për zhvillimin ekonomik, krijimin e kushteve më afirmative për të gjithë popullin e Kosovës, qofshin ato shqiptar, serb, boshnjak, romë, e të tjerë. Sikurse, në veçanti për komunitetin serb në Kosovë, që ato të ndikojnë në marrëdhëniet mes Kosovës dhe Serbisë.

Këto të gjitha janë të përfshira në dialogun dhe prezantimet e mia, të cilat kan qenë dhe në fokusin e punës time në këtë dialog që ka nisur duke shprehur dhe mendimin tim të qartë se çdo përpjekje e Serbisë për të krijuar apo futur elemente të një “Republika Serbska” do të jenë papranushme, dhe të deshtuara.

Çfardo lloj forme autonomie do të jetë e pa pranueshme ashtu si do të jetë edhe çdo status special apo ndonjë angazhim për ndonjë plan tjetër Ahtisari 2. Këto e them edhe një herë jan absolutisht të papranueshme! Ngaqë, për Kosovën do të ketë vetëm respektim të plotë të Kushtetutës së saj dhe ligjit ku të gjitha do të jen të barabart para tij. Do të kemi një ligj për vetëqeverisjen e Kosovës, Dokumentin e Ahtisarit, dhe të gjitha dokumentat e standarteve më të larta të Bashkimet Europian – pra Brukselit.

Beqir Sina : Cila mendon se ishte qasja e Kryeministrit Daçiç, në parqitjen e tij para Këshillit të Sigurimit. A mendon se ai ka heq dorë nga retorika e më parëshme ?

Kryeministri Thaqi: Po natyrisht që ka një qasje krejt ndryshe, nga të mëprashmet e Kryeministrit Daçiç. Ne dihet që kemi pozicione dhe qëndrime krejtësisht të ndryshme, dhe natyrishtë kjo është noramale për të dy palët. Mbasi, ne përfaqësoim dy shtete të ndryshme. Por, mund të them se kësaj rradhe si gjatë dialogut por edhe në fjalën e tij para Këshillit të Sigurimit, Daçiç ka qenë krejt ndryshe nga ai që kemi parë më parë.

Në kuptimin e asaj që ka pasur “shumë pak reagime provokative” të paktën nga zhvillimet në Kosovës, dhe ju e vrejtët edhe në mbledhjen e radhës të Këshillit të Sigurimit, dje ku ju ishit present. Kontraparti im nuk shfaqi dhe nuk dha ndonjë inisiativë të re, që do të hapte debate të tjera, mes tij dhe meje. Ai prezantojë qëndrimet e veta dhe unë të miat ashtu si dhe më parë, pa ndonjë ndryshim. Qëndrimet e mia me ato të Daçiçit jan aktualisht dieametralisht të kundërta.

Unë dua të besoj se Serbia do të detyrohet për me lëviz drejt fqinjësisë së mirë, dhe do të detyrohet edhe prej bashkësisë ndërkombëtare që të heqë dorë nga retorika, dhe politika e vjetër me Kosovën, e të fillojmë bashkëpunimin, partneritetin ndërshtetëror në vend të konfrontimit një shekullor që kemi pasur, pra deklarimet e zyrtarëve apo politikanëve të Serbisë janë deklarime të politikës ditore, ndërsa realiteti është krejt ndryshe.

Deri tani kemi arritur disa marrëveshje që në fakt e legalizojnë gjithë atë përkushtim tonin e në të njëjtën kohë është edhe konfirmim se Serbia gradualisht po e njeh shtetin e Kosovës se po njeh institucionet legjitime e demokratike të Kosovës.
Beqir Sina : Si ju duk udhëheqja e radhës së mbledhjes së 13-të, raportuese për Kosovën, nga një vend si Rusia, e cila nuk e njeh dhe e kundërshton pavarësinë e Kosovës. Një rasti i rallë gjatë kësaj periudhë mbedhjesh në KS, me Presidencën nga Rusia, e cila dihet që nuk e njeh pavarësinë e Kosovës madje e quan edhe të njëanëshme, sipas saj, A mendoni se pati ndonjë farë “ndikimi” presidenca e rradhës? apo ishte një “Copy Past” e Vitali Çurkin !

Kryeministri Thaqi : Rusia dihet me qëndrimet e saj të demostruara edhe në Këshillin e Sigurimit ajo i qëndron asaj për mos njohjen e Kosovës. Por, udhëheqja si Presidencë e rradhës nga Rusia, prej Ambasadorit të saj Vitali Çurkin, mendojë se edhe si në takimet e tjera të radhës në KS, nuk kan luajtur ndonjë rolë, kështuqë edhe kësaj radhe nuk kishte çfarë të më bënte përshtypje.

Kjo, natyrisht kuptohet se është si në kuptimin tonë por edhe në atë të Serbisë, duke e krahasur me atë se çafrë qëndrishmesh kan mbajtur ata në Këshillin e Sigurimit, me shtetet më të fuqishme . Presidenca e Rusisë, ka qenë më tepër e parë dhe e vlersuar në atë aspektin procedural që ndjek KS në ndrrimin e persidencave çdo gjashtë muaj. Pra, nuk pati mendojë ndonjë reflektim politik ose ndonjë ndikim në qëndrime.

Beqir Sina : A mendoni se takimi i sotëm solli ndonjë frymë të re më konstruktive të atyre vendeve që deri tash janë mohuese të subjektivitetit ndërkombëtar të Kosovës ?

Kryeministri Thaqi : Mendojë edhe unë se mes Beogradit dhe Prishtinës nëpërmjet dialogut, por edhe me prezantimin e fjalimeve tona në KS, dje, ka nisur një fyrmë e re, dhe, një qasje tjetër në këtë këndëvështrim. Duket se të dy palët si Beogradi dhe Prishtina janë më relaksuese duke mos paraqitur inisiativa për të mos hapur debate përveçse atyre që jan hapur deri tani. Nuk ka më asgjë konfrontuese nësë gjërat nuk kan shkuar në drejtimin që kërkon të tërheqi secila palë. Ne jemi tani më shumë ofrues – dhe mirëkuptues sesa ndonjë qasje si në të kaluarën e konfrontimeve që ndodhnin.Dhe mendojë që ky përkushtim i yni tani do të ndohmojë edhe anëtarët e tjerë të Këshillit të Sigurimit, që të jenë më afirmativë, sidomos me njohjen për Kosovën.

Beqir Sina : A mund të jetë dialogu por edhe ky takim raportues i rradhës për Kosovën në KS, një paralajmërim se ” së shpejti Kosova do të jetë anëtare e Oragnizatës së Kombeve të Bashkuara” ?

Kryeministri Thaqi : Më lejo të them qysh në fillim të kësaj pyetje se nuk mund të bëjë prognoza se kur do të jetë Kosova anëtare e Kombeve të Bashkuara, dhe sa vende do të njohin tani apo më pasë. Kjo mund të ndodh ndoshta edhe me javë, muaj apo vite. Por, për një gjë siguroi popullin se Kosova në të ardhmen do të jetë anëtare me të drejta të plota e OKB-ës.

Beqir Sina : Ambasadoria e SHBA, Rosamry DiCarlo, tha dje në fjalën e saj para Këshillit të Sigurimit se : “Beogradi dhe Prishtina janë shumë afër marrëveshjes” por nuk përcaktoi se për çfarë marrëveshje bëhet fjalë. Pra, a mund të na thoni se për çfarë marrëveshje jeni shumë afër në se i refrohemi fjalës së ambasadores amerikane në OKB, zonjës DiCarlo ?

Kryeministri Thaqi : Dua të potencoi se jo vetëm 2 Prili që është i rëndësishëm në arritjen e marrëveshjeve , por gjatë këtyre bisedimeve ne kemi arritur 6-7 marrëveshje të tjera. Marrëveshje, që do të thoja nuk kan ndodhur kurrë më përpara, mes dy shteteve tona. Por, kjo është një vlersim që do ta kuptojmë të gjithë dhe duhet të angazhohemi të gjithë. Pra, kërkohet një mbështetje si nga faktori i brëndëshëm por edhe nga ai i jashtëm. Mund të them me përgjegjësi të plot se jemi drejt arritjes së marrëveshjes më dy prill por ende nuk kemi përcaktuar diçka që kemi për ta realizuar.

Ne kemi dëshmuar se jemi në rrugë të mirë për arritjen e marrëveshjes, jemi në rrugë të drejtë, ekziston vullneti për atë marrëveshje, natyrisht që nuk është e lehtë, Prishtina ka prezantuar ofertën e saj afirmative, për rend dhe ligj, për mundësi integruese për qytetarët serbë në veri, për sistemin e drejtësisë sipas ligjeve të Kosovës, për domosdoshmërinë e shpejtë të shpërbërjes së plotë të të gjitha strukturave të sigurisë të instaluara në Kosovë nga Serbia. Gjithashtu ne jemi për ndalimin e plotë të financimit të tyre nga Serbia, e në të njëjtën kohë duke respektuar gjithmonë kushtetutën e Kosovës, ligjet e Kosovës, ligjin për vetqeverisjen lokale, standartet europiane, dokumentin e presidentit Ahtisari, ne kemi ofruar thjesht një mekanizm të quajtur Assosacion i Komunave me shumicë Serbe, që do të formohej si mundësi për serbët, për t’u integruar më tepër, por ai Assosacion në asnjë rrethanë të mos ketë as karakter legjislativ, as ekzekutiv, as të pushtetit të tretë dhe as të zgjedhjeve të drejtpërdrejta.

Beqir Sina : Zoti Kryeministër, ju prisni që në fund të bisedimeve të merrni datën për fillimin e negociatave për marrëveshjen e stabilizim asocimit. Por, njëkohësisht prej jush është kërkuar edhe forcimi i luftës kundër krimit te organizuar dhe korrupsionit. Çfarë po bëhet në këtë kuadër?

Kryeministri Thaqi : – Ne jemi duke punuar maksimalisht me faktorin ndërkombëtar në këtë drejtim. Qeveria që udhëheq unë është qeveria që ka filluar luftën kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar dhe të gjitha dukurive të tjera negative. Natyrisht, se pluralizmi politik ka edhe reagime, çfarë mund të jenë sot.

Por, dua të theksoj se institucionet legjitime dhe demokratike duhet të vazhdojnë së funksionuara në kuptimin e mirëfilltë të fjalës, në të njëjtën kohë të vazhdojmë bashkarisht me partnerët tanë ndërkombëtarë të punojmë me të gjithë potencialin që kemi.
Kosova tash e katërmbëdhjetë vite në fakt për sa i përket rendit dhe ligjit udhëhiqet prej ndërkombëtarëve në mandatin ekzekutiv. Gradualisht është duke e mbartur këtë autoritet tek vendorët dhe kjo luftë do të jetë e pakompromis me moton: Zero Tolerancë ndaj korrupsionit, ndaj krimit të organizuar dhe unë ftoj të gjithë partnerët tanë, gjithë spektrin politik, shoqërinë civile, mediat, t’i bashkangjiten kësaj përpjekjeje të qeverisë së Kosovës.
Jam i bindur se këtë betejë do ta fitojmë. Por, në të njëjtën kohë edhe idetë dhe konceptet politike janë të mirëseardhura për ballafaqim, gjithmonë duhet të kemi parasysh interesin e shtetit, duhet të kemi parasysh reformat evropiane që po i bëjmë bashkarisht.

Beqir Sina : Së fundi zoti Kryeministër me çfarë mesazhi po largoheni nga Nju Jorku ?

Kryeministri Thaqi : Largohem nga Nju Jorku, me një mbështetje të fuqishme që mora për Kosovën dhe të ardhmen e saj. Këtë e kam konfirmuar edhe në takimin e djeshëm për Sekretarin e Përgjithshëm të Kombeve të Bashkuara, zotin Ban – kin Moon, i cili përtkrahu Kosovën, në rrugën e saj të paqes dhe të prosperitetit zhvillimeve dhe progresit që ka bërë Kosova gjatë këtyre viteve.(intervistoi:Beqir Sina)

24 MARS 1999, NGJARJE E MADHE HISTORIKE PER KOSOVEN

by

Presidentja Atifete Jahjaga: NATO i hoqi pushtetin Serbisë nga Kosova/

Fillimi i bombardimeve të NATO-së kundër caqeve serbe, në historinë e re të Kosovës, është një nga ditët më domethënëse dhe kuptimplotë për lirinë e vendit, dhe paraqet krenari për të gjithë kosovarët, vlerëson presidentja e Republikës së Kosovës, Atifete Jahjaga.
Presidentja e shtetit ka nënvizuar se fushata e bombardimeve, rezultoi me kapitullimin e forcave serbe të sigurisë, që shënoi edhe largimin përfundimtar të pushtetit të Serbisë nga Kosova.
“Pikërisht sot para katërmbëdhjetë vitesh, Aleanca Veri-atlantike i nisi sulmet ajrore mbi caqet e caktuara në ish-Jugosllavi që rezultuan me kapitullimin e forcave të armatosura dhe me largimin përfundimtar të pushtetit të Serbisë nga Kosova”, thuhet në komunikatën që ka dërguar Presidenca të dielën.
Katërmbëdhjetë vjet pas këtij akti, kryetarja e shtetit thekson se ky veprim i Paktit Veri-Atlantik demonstroi se secili popull e ka të drejtën që të jetojë i lirë në tokën e vet, i barabartë dhe i dinjitetshëm.
“Ne sot jemi krenarë dhe ndiejmë falënderimin më të thellë për të gjithë ata burra dhe gra, ushtarë dhe oficerë të vendeve anëtare të NATO-s që dhanë kontributin e tyre të pakursyer që të ndalet gjenocidi mbi një popull dhe që në këtë pjesë të Evropës përfundimisht të mbretërojë paqja, që popujt dhe vendet të jetojnë në bashkëpunim dhe në mirëkuptim ndërmjet vete”, thuhet në komunikatë.
Aleanca më e fuqishme ushtarake në botë, më 24 mars të vitit 1999, pas negociatave disa mujore me Beogradin nuk kishte arritur që ta bindë atëbotë ish-presidentin e Serbisë, Sllobodan Millosheviq, të ndalë dhunën në Kosovë, dhe t’i tërheq trupat policore dhe ushtarake.
Andaj, NATO kishte vendosur që të nisë një fushatë ajrore për të arritur qëllimin e vet.
“Republika e Kosovës, një sukses i yni i përbashkët, sot është faktor paqeje dhe stabiliteti në rajon, është shtet sovran dhe i pavarur, i ndërtuar në parimin qytetar dhe me shoqëri demokratike, në të cilën të gjithë njerëzit i gëzojnë të drejtat dhe liritë e barabarta, pa asnjë dallim.”
“Vendi ynë sot falë angazhimit të të gjithë qytetarëve, përkushtimit të të gjithë shoqërisë, po ndërton një shoqëri të drejtë, të mundësive të barabarta, një shtet me rend dhe sundim të ligjit dhe me perspektivë të qartë të anëtarësimit në Bashkimin Evropian dhe në NATO dhe në miqësi të përjetshme me Shtetet e Bashkuara të Amerikës”, thuhet në komunikatën e presidencës.
Për 78 ditë me radhë, vendet e NATO-së nuk ndalën bombardimet, përderisa Serbia nuk pranoi kapitullimin.
Më pas, Serbia dhe Pakti Veri-Atlantik nënshkruan Marrëveshjen e Kumanovës, përmes së cilës iu mundësua hyrja e trupave paqeruajtëse si garantues për sigurinë në Kosovë.
Paralelisht, Këshilli i Sigurimit i Organizatës së Kombeve të Bashkuara, si organi më i lartë vendimmarrës global-edhe pse nuk ishte pyetur për bombardimet-nxori Rezolutën 1244, e cila vendosi një misioni të përkohshëm të administrimit të Kosovës, UNMIK, deri në zgjidhjen e statusit të vendit.