Interviste – Page 60 – Dielli

KRYEMINISTRI QË MBROJTI NË EUROPË KAUZËN E MBRETËRISË SË RE QË KISHTE VETËM ARMIQ

April 26, 2021 by dgreca

A FRANCE (1914) / INTERVISTA EKSKLUZIVE ME TURHAN PASHËN, MINISTRIN E PUNËVE TË JASHTME DHE PRESIDENTIN E KËSHILLIT TË MINISTRAVE TË SHQIPËRISË/

“La France” ka botuar, të mërkurën e 22 korrikut 1914, në ballinë, intervistën ekskluzive me Turhan Pashë, asokohe kryeministër dhe ministër i jashtëm i Shqipërisë, të cilën, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :

Intervistë me Turkhan Pashën-Ministër i Punëve të Jashtme dhe President i Këshillit të Ministrave të Shqipërisë

Burimi : gallica.bnf.fr / Bibliothèque nationale de France

Për muaj me radhë Turkhan Pasha, ministri i jashtëm shqiptar, po vrapon nga kryeqyteti në kryeqytet për të përhapur fjalën e mirë në favor të Shqipërisë.

Askush nuk është më i kualifikuar se ai për këtë; Një diplomat i zgjuar, që ka një karrierë të gjatë pas tij, ai ishte dikur ambasador i Turqisë në Shën-Petersburg, ku la atje kujtimet më të mira. Turkhan Pasha ishte në pension kur shpërthyen ngjarjet në Ballkan. Sapo mbretëria u formua nga Fuqitë e Mëdha, ashtu si Esad Pasha, ai u vu në shërbim të vendit ku kishte lindur.

Princi e dërgoi shpejt në të gjithë Evropën për të mbrojtur kauzën më të vështirë dhe më mosmirënjohëse ndonjëherë: atë të një mbretërie të re që kishte vetëm armiq.

Diplomati i vjetër e ka bërë atë në mënyrë të admirueshme. Ne e pamë atë rradhazi në Vjenë, Berlin, Romë dhe Shën-Petersburg, duke mbështetur me fjalët e tij të përkushtuara mendimin lëkundës të kancelarive evropiane.

Turkhan Pasha gjendet tani në vendin tonë. Ai u largua nga banesa e vogël në rrugën Friedland, ku vinte dikur me gruan dhe princeshën e re, vajzën e tij. Ai ka vendosur, vetëm për disa ditë, bagazhet e tij në një hotel të qetë në bregun e djathtë dhe nga atje, pa zhurmë, pa zëra, ai përgatit veprën e madhe të organizimit të Shqipërisë.

Turkhan është rreth 70 vjeç. Nga qëndrimi i tij në ambasadat evropiane, ai ka mbajtur qëndrimet e tij të sjellshme dhe të dalluara të diplomatëve evropianë. Asgjë tek ai të shqiptarit malësor. Që në minutën e parë, ai më tha besimin e tij për Princ Vilhelmin :

“I mandatuar nga Evropa, ai ka vullnetin më të mirë dhe nuk i mungon guximi. Ai duhet dhe do të qëndrojë në postin e tij çfarëdo që të ndodhë. Atë e duan në Shqipëri, mund t’ua afirmoj këtë; në udhëtimin e tij të parë në vendet tani në revoltë, asnjë sovran, e afirmoj këtë, nuk ishte aq i përkëdhelur dhe aq i pritur mirë. Kush nuk ka armiq në tokë? më tha Turkhani. Do të më thoni se ka një kryengritje. Në fakt ka dy kryengritje. Së pari ajo e Shqipërisë së Poshtme i nxitur nga grekët. Por, meqenëse zgjidhja e kësaj çështje i është besuar Komisionit Ndërkombëtar të Kontrollit, nuk ka pse të shqetësohemi. Komisioni është rezultat i vullnetit të Evropës dhe çështja sigurisht që do të zgjidhet në përputhje me vendimet e Londrës.

Kryengritja e dytë, ajo e Shqipërisë së Mesme, pa asnjë bazë, sigurisht që do të marrë fund, për shkak të mungesës së parave, për shkak të mungesës së qëllimit; udhëheqësit e pasur ose llafazanë (oratorë) që e nxitën atë do të përfundojnë duke u nënshtruar. Unë e kuptoj një mbretëri që kërkon përmirësime, një mbretëri që dëshiron të bëhet republikë, por në këtë mbretëri arkaike të Shqipërisë, si mund të flasim për transformime kur asgjë nuk ekziston!

Kur princi erdhi, ata e duartrokitën; fjalimi i një shefi shkatërroi punën e filluar, disa fjalë të mbretit i qetësuan. Fatkeqësisht ! vazhdoi Turkhan Pasha, neve na injorojnë këtu. Sidoqoftë, të gjithë duhet ta dinë se Shqipëria e vogël, krijim i Evropës, ka vetëm dy qëllime:

1° Rigjenerimi i vetvetes përmes punëve publike dhe tërheqja kështu rreth saj e përpjekjeve të industrialistëve dhe biznesmenëve të Evropës;

2° Jetesa në marrëdhënie të mira me fqinjët; kjo është në interesin e saj pasi që vetëm me qetësi do të jetë në gjendje të përparojë. Shqipëria, me princin dhe udhëheqësit e saj, është e përkushtuar të bëhet një element i paqes në Ballkan.

Por për të arritur këtë qëllim, ajo ka nevojë mbi të gjitha për huanë që i kishin premtuar, jo vetëm gojarisht, por me shkrim nga fuqitë nënshkruese të Traktatit të Londrës.

Janë premtuar shtatëdhjetë e pesë milion; dhjetë milion janë dhuruar (derdhur) nga Austria dhe Italia; ato janë marrë, sigurisht, por ende nuk janë shpenzuar. Por nevojat janë të mëdha. Shpresojmë ta marrim këtë hua, dhe se ajo është e garantuar, shumë serioze në një fjalë. Madje është një marrëveshje e mirë dhe nëse do të kisha para, më tha Turkhan Pasha, unë do të isha i pari që do të investoja.

Megjithëse e vogël, vazhdon Pashai, Shqipëria ka burime të mëdha: pyje, miniera, bujqësi, asgjë, deri më tani nuk është shfrytëzuar. Por na duhen rrugë, mjete komunikimi, të cilat, falë kësaj kredie, nuk do të mungojnë më.

Shqipërisë ka nevojë për kredi, më tha Turkhani duke qeshur. Si e prisni që brenda tre muajsh të kemi Champs-Elysées, një hotel Regina dhe një muze të Luvrit? Ne që jemi lënë jashtë Evropës për shekuj me radhë, si mund ta transformonim vendin për kaq pak javë?

Unë do të kthehem në Durrës për 16 ditë, vazhdon ai; Do të kaloj nëpër Vjenë; Unë tashmë kam caktuar përfaqësues shqiptarë në Beograd dhe Athinë, në mënyrë që të mbajmë marrëdhënie të mira me këto vende.

Sa i përket Turqisë, Shqipëria është në një farë mënyre vajza e saj shpirtërore, është logjike që ne të kemi marrëdhëniet më të mira me të. Perandoria Osmane drejtohet, në këtë kohë, nga njerëz të shquar; Simpatitë turke nuk kanë munguar kurrë në Shqipëri; tre të katërtat e popullsisë janë myslimanë, dhe Sulltani duke qenë edhe Kalif i të gjithë myslimanëve, ne duam ta mbajmë këtë mike besnike.

Sa për mobilizimin italian, nëse do të përgatitej një zbarkim në Shqipërinë e Jugut, nuk mendoj se do të ishte i suksesshëm. Siç ju thashë, Komisioni i Kontrollit është duke negociuar me z. Zographos dhe unë ende shpresoj që çështja epirote të zgjidhet pa probleme, në interesin më të mirë të shqiptarëve.

Ne do të ishim plotësisht të lumtur nëse Franca do të na njihte më mirë. Shumë nga udhëheqësit tanë, mjekët tanë, zyrtarët tanë kanë studiuar në Francë, në Montpellier, në Lyon. Të gjithë ju duan. Unë kam qenë me Esad Pashën në qeveri; idetë e tij kanë qenë të ndryshme nga të miat ndonjëherë; por në këtë pikë, unë pajtohem me këtë mik të vjetër: “Ne e duam Francën dhe do të donim që të gjithë këtu ta dinë këtë!””

Pierre Villatte

*(Blogu © Dars (Klos), Mat – Albania), si dhe të vendosë linkun e burimit : https://www.darsiani.com/la-gazette/la-france-1914-intervista-ekskluzive-me-turhan-pashen-ministrin-e-puneve-te-jashtme-dhe-presidentin-i-keshillit-te-ministrave-te-shqiperise/.

Tërnava: Gjatë Ramazanit, të respektohen masat kundër pandemisë

April 12, 2021 by dgreca

Myftiu i Kosovës, Naim Tërnava, ka uruar besimtarët myslimanë në Kosovë për Muajin e shenjtë të Ramazanit, i cili nis më 13 prill.

Në një konferencë për media, myftiu Tërnava theksoi se Muaji i Ramazanit, është muaj i paqes, mëshirës dhe bamirësisë.

“Gjatë muajit Ramazan të bëjmë më të mirën e mundshme me ibadete, lutje, namaz, sadaka dhe solidaritet, me bindje e përkushtim që të arrijmë kënaqësinë e krijuesit”, tha Tërnava.

Myftiu Tërnava u bëri thirrje besimtarëve që edhe gjatë Muajit të Ramazanit të respektojnë masat kundër pandemisë.

“Është obligim i yni që ta ruajmë veten, familjen dhe shoqërinë nga infektimi. Ju ftoj që të respektoni masat kundër COVID-19. Me shpresë te i madhi Zot, që shumë shpejt edhe ne ta kemi vaksinimin e popullatës dhe kështu ta tejkalojmë edhe këtë sfidë të kohës me të cilën po përballemi që më shumë se një vit”, tha Tërnava.

Besimtarët e fesë islame në mbarë botën nisin agjërimin 30-ditor më 13 prill.

Në Kosovë, aktualisht janë në fuqi disa masa kufizuese me qëllim të frenimit të përhapjes së mëtejme të pandemisë, ku përfshihet ndalimi i qarkullimit të qytetarëve nga ora 22:00 deri në ora 05:00.

Xhamitë në mbarë Kosovën janë të hapura, por në fuqi janë rregullat e mbajtjes së maskës, distancës dhe higjienës personale.

DASHURI NE SHTEGTIM

April 6, 2021 by dgreca

Intervistë me shkrimtarin dhe poetin e njohur Muzafer Ramiqi/

Nga E.B., Nju Jork /

Shkrimtari dhe poeti Muzafer Ramiqi, ka lindur në vitin 1967, në fshatin Pozharan, Kosovë. Rrjedh nga një familje atdhedashëse, fisnike, bujare dhe sakrifikuese. Shkollimin fillor e ka përfunduar në vendlindje, kurse shkollimin e mesëm në vendëlindje dhe në Viti.

Ka përfunduar studimet bachelor në drejtimin Menaxhimi i Burimeve Njerëzore në Kolegjin “Pjetër Budi” si dhe studimet në master në drejtimin Menaxhment i Përgjithshëm në Kolegjin “Universum” në Prishtinë.

Me shkrime merret që nga fëmijëria dhe deri tash ka botuar katër përmbledhje me poezi.

Në kohën e rinisë ka botuar në shtypin periodik të kohës në revistat “Zëri”,” Bota e Re”, revista e Fakultetit te Mjekësisë “Refleksi”. Ka marrë pjesë në orë të numërta poetike. Si student ka qenë udhëheqës i grupit letrar dhe recitator të fshatit.

Përveç se në gjuhën shqipe, Muzaferi ka shkruar ose përkthyer vepra edhe në gjuhën angleze, frënge, rumune dhe kineze. Është prezentuar me një cikël poezish në gjuhën shqipe dhe rumune në antologjinë “Apele iubirri” (Ujërat e dashurisë), në vitin 2012 në Bukuresht të Rumanisë. Poashtu në revistën Pelegrin, ka botuar një cikël poezish si dhe së fundmi edhe në revistën Poetry Hall, revistë bilingual Angleze dhe Kineze, volumi 3, 15 Prill 2020 i janë botuar dy poezi në gjuhën angleze dhe kineze.

Librat e botuara:

1. “Anemia e kujtimeve”, poezi, 1997, Shtëpia botuese Asdreni, Viti.

2. “Mendoj për ty”, poezi, 2003, Shtëpia botuese Buzuku, Prishtinë.

3. “Portat e heshtjes”, poezi, 2011, Shtëpia botuese Prishtina Press, Prishtinë.

4. “Dashuri në shtegtim”, poezi, 2019, Shtëpia botuese “Meshari” Prishtinë.

Para afër dy vitesh revista Pelegrin, të cilën e nxjerr klubi letrar “Drita” ka botuar një cikël poezish. Poashtu ka qenë redaktor ose recenzent i disa librave me poezi të autorve të rinj.

Muzaferi është gjithashtu edhe tekstshkrues i këngëve.

Cili është libri juaj më i ri dhe kur e keni botuar?

Muzafer Ramiqi: Libri im më i ri titullohet “Dashuri në shtegtim” dhe është botuar në verën e vitit 2019.

Për çfarë bën fjalë libri?

Muzafer Ramiqi: Si gjithë librat e mia edhe në librin e ri “Dashuri në shtegtim” dominon motivi i dashurisë, dashurisë si ndjenjë universale, e cila gjendet në çdo qenie, jo vetëm te njeriu. Flas për dashurinë ndaj njeriut, ndaj partnerit, prindërve, fëmijëve, vllezërve, motrave, miqve, te panjohurve, ndaj tokës, qiellit, ajrit, gjithësisë…me një fjalë çdo gjëje.

Çfarë mesazhi keni dashur të përcillni përmes tij?

Muzafer Ramiqi: Mesazhi im është një vetëdijsim për të investuar më shumë në ndjenja, ngase njerëzimi kohëve të fundit e ka humbur fokusin. Njerzit çdo ditë e më shumë po bëhen vetjak, injorues ndaj tjerëve dhe rrethinës, fare nuk iu bëhet vonë për tjerët dhe nuk lodhen aspak në kultivimin e marrëdhënjeve me njëri-tjetrin.

Çfarë strukture ka libri?

Muzafer Ramiqi: Në libër kam përfshirë 102 poezi gjithësejt dhe është i ndarë në katër kapituj ose cikle: 1. Rrugët, 2. Ecje, 3. Qëllimi dhe 4. Dashuria.

Çfarë e ka frymëzuar këtë zhanër të librit?

Muzafer Ramiqi: Mua më frymëzojnë jetërat e njerzve, historitë e tyre, fatet e njerzve, fati i njerëzimit. Nga po shkon kjo botë, ka po shkojmë ne si shoqëri dhe mundohem që t’i thërras vetëdijes së njerzve për t’u vetëdijësuar për fatin e botës.

Sa libra keni botuar deri tani? Na tregoni më tepër për veprat e tjerat letrare tuajat.

Muzafer Ramiqi: Deri tani kam botuar gjithsej 4 (katër) libra me poezi: 1. “Anemia e kujtimeve”, 1997, Shtëpia botuese Asdreni, Shkup. 2.”MEndoj për ty”, 2003, Shtëpia botuese Buzuku, Prishtinë, 3. “Portat e heshtjes”, 2011, Shtëpia botuese Prishtina Press, Prishtinë dhe 4. “Dashuri në shtegtim”, 2019, Shtëpia botuese Meshari, Prishtinë.

Cilin libër do të veçonit nga veprimtaria juaj?

Muzafer Ramiqi: Të flasësh për librat, është si të flasësh për fëmijët e tu. Është vështirë të dallosh se cilin do e doje më shumë, përkundër dallimeve që mund të kenë mes vete. Por, për nga realizimi teknik dhe artistik, do e veçoja librin “Portat e heshtjes”, që për mua është një realizim

gati i përsosur dhe do dëshiroja të përkthehet dhe në gjuhët e huaja, sidomos në angleze për vlerat që ka, vlera që i reziston kohës.

Cili libër/autor që keni lexuar ju ka tërhequr më shumë dhe pse?

Muzafer Ramiqi: Në kohën e rinisë kam lexuar shumë libra dhe besoj se ajo ka qenë koha e formësimit tim si krijues i ardhshëm. Nga poetët më eminent dhe që ka lënë mbresë të thellë në mua është poeti rus Sergej Jesenin, arsyeja pse mund të them se ishte një qasje krejt ndryshe ndaj poezisë dhe shtjellimit të temave.

Çfarë pasione dhe qëllime të tjera keni në jetë?

Muzafer Ramiqi: Për mua pasion është poezia. Por kam mjaft tërheqje edhe ndaj arteve tjera, nga filmat sidomos. Herë pas here edhe gatimi, sidomos në kohën e pandemisë kam zhvilluar mjaft shkathtësi për gatim. Por mbi të gjitha ajo që më flen në zemër është bamirësia, t’u ndihmoj njërzëve me dijen dhe kapacitetet që kam. Pa dashur njerëzimin, s’mund t’i ndihmosh, prandaj rrjedhimisht del se edhe dashuria ndaj njerzve është një lloj pasioni.

Çfarë temash ju interesojnë të trajtoni në shkrimet tuaja?

Muzafer Ramiqi: Siç e kam përmendur edhe më lart, më interesojnë fatet e njerzve, raportet ndërnjerëzore, ngjarjet. Mbi të gjitha dashuria si ndjenjë më fisnike dhe më e lartë. Synimi im është që të trajtoj tema sociale, diversitetin kulturor, dallimet në pikëpamjet e njerëzve, luftimi i paragjykimeve dhe emancipimi kulturor, një urë lidhëse mes të kaluarës dhe së ardhmes.

Çfarë mendoni për letërsinë që krijohet sot?

Muzafer Ramiqi: Sot, teknologjia i ka mundësuar secilit që dëshiron të shkruaj çfarë dëshiron, shprehja e lirë është në nivelin më të lartë; kjo ka mundësuar që ti shmangemi cenzurave të ndryshme, qoftë atyre me karakter politik, fetar etj. Por prapë mendoj se duhet një lloj auto-cenzure, ku secili që shkruan të reflektoj pse jo dhe të konsultohet me ndonjë krijues professional para postimit. Në anën tjetër, çështja e botimeve ka dalë prej kontrolli ngase shtëpitë botuese janë shëndërruar në biznese, ndaj për të botuar sa më shumë libra nuk vendosin asnjë kriter, shëtpitë botuese as nuk bëjnë më as redaktimin as lektorimin, krejt çfarë bëjnë është vetëm se marrin numrin ISBN dhe këtë e bëjnë në marrëveshje me shtypëshkronjat për të marrë ndonjë pjesë të fitimit.

Si ka ndryshuar stili i shkrimit tuaj gjatë viteve?

Muzafer Ramiqi: Unë kam filluar të shkruaj poezi që nga fëmijëria, diku përafërsisht nga mosha 12 vjeçare, në atë kohë krijimet e mia të para ishin të thjeshta kushtuar nënës, mësuesit, zogjve, natyrës…me rritjen time edhe natyra e krijimeve vinte e pjekej, në vitet 80ta, ka sundu një stil I poezisë hermetike, dhe kam qenë mjaft I ndikuar nga gjendja e rëndë politike dhe nga mitologjia greke, të cilën si i ri e kam dasht shumë. Gjatë kohës studentore poezia ime ka marrë stilin e tanishëm dhe jam munduar ta trasoj këtë stil të poezive meditative refleksive, me pak fjalë më thënë shumë. Poezinë time e kisha krahasu më parfumin, siç duhen shumë e shumë lule për të prodhuar disa pika parfum, ashtu është edhe poezia..

Çfarë e bën të suksesshme një shkrimtar?

Muzafer Ramiqi: Përkushtimi ndaj poezisë, dashuria ndaj lexuesve, krijimi i një rrethi krijuesish të cilët të përkrahin dhe vullnet i forte për të përballuar sfidat sepse të qenit shkrimtar do edhe sakrificë, për këtë duhet edhe përkrahja e familjarve.

Ku mund të blihen librat e tu?

Muzafer Ramiqi: Nëse e keni fjalën për librat e mi, unë nuk kam shitur libra: ato i dhuroj; poezia ime nuk ka çmim, unë krijoj për lexuesit. Sidoqoftë, dëshira ime është që librat e mi të jenë të qasshëm edhe në versionet elekronike, që të mund t’u ofroj sa më afër lexuesve kudo qofshin ata.

Na flisni më shumë që qytetin nga vini, ku jetoni tani, jetën dhe disa nga veprimtaritë e tuaja.

Muzafer Ramiqi: Unë jam lindur e rritur në fshat, fshati im quhet Pozharan, fshati im gjeografikisht i takon regjionit të Anamoravës, nën administrimin e komunës së Vitisë dhe është ndër fshatërat më të mëdhenjë në Kosovë dhe shquhet me nivelin e lartë të shkollimit të njerzve. Tash jetoj në Prishtinë, qyteti që ka shpirt dhe zemër.

Labinot Ramadani pasioni për muzikën dhe aktrimin

April 2, 2021 by dgreca

Nga Ermira B., Nju Jork/ Labinot Ramadani njihet në skenën artistike me emrin “Lab” lindur në vitin 1984 në Rahovicë, Ferizaj të Kosovës. Është këngëtar, aktor dhe shkruan tekse këngësh. Shkollën e mesme ekonomike e ka kryer në Ferizaj në 2004. Që nga viti 2006 jeton në Gjenevë, Zvicër bashkë me familjen.

Në fëmijëri ka patur pasion karatenë, futbollin dhe këndimin. Është marë me aktrim në vitet 2000 deri 2006 nëpërmjet teatrit modern “Po Po” në Ferizaj. Nëpërmjet trupës së teatrit ka luajtur shfaqe në Gjermani, Amsterdam, Roterdam, etj dhe ka fituar disa vende të para. Përkatësisht dy shfaqet “Futja pa lidhje del me lidhje” (2005) dhe “Ku janë” (2001) me regji të Resul Jusufit kanë marrë vendin e parë në Kosovë.

Labinot Ramadani ka luajtur në disa filma me metrazh të shkurtër në Francë dhe Zvicër si “Confiance” (2009) dhe “Les Histoire” (2011). Njihet për rolet në shfaqet e suksesshme teatrale: “Ku Janë” (2001), “Hijet dhe dritat” (2002), “Alajdini” (2003), “Kur s’ka a ka” (2004), “Futja palidhje del me lidhje” (2005), etj.

Si pjesë e trupës Teatri Modern “Po Po” Ferizaj, Labinot Ramadani mori mirënjohje nga Drejtoria për Kulturë, Rini dhe Sport për pjesëmarrjen në Festivalin e Teatrove të Kosovës 2003 për dramën “Kur s’ka a ka” me autor dhe regji të Resul Jusufi. Me rastin e “Javës së kulturës” teatri modern “Po Po” mori vendin e parë për manifestimin tradicional mbajtur më 24-30 mars, 2001. Gjithashtu trupa teatrale mori një mirënjohje nga Kuvendi i komunës Fushë-Kosovë për pjesëmarrjen në manifestimin “Jeta Teatrore Fushë-Kosova 2002”, nderim për trupën e teatrit modern “Po Po” Ferizaj.

Muzikën e ka patur pasion që në fëmijëri, dhe 7 vitet e fundit është marrë me shkrimin e teksteve të këngëve. Në vitin 2019 muzikën e mori seriozisht dhe ka lançuar tre këngë: “Anila” (2019), “Zemra” (2020) dhe “Katile” (2021).

Përveç muzikës dhe aktrimit, Labinot Ramadani edhe pikturon. Ka mbi 60 piktura abstrakte dhe ka mbajtur dy ekspozita në Gjenevë.

Intervistë me artistin Labinot Ramadani “Lab”

Urime për videoklin e ri “Katile”? Si u mirëprit kënga dhe videoklipi?

Labinot Ramadani: Faleminderit shumë. Mendoj që kënga dhe videoklipi janë pritur mirë dhe e falenderoj shumë publikun për mbështjen e tyre të vazhdueshme. Ju jam mirënjohës me aq ngrohtësi që më kanë pranuar. Video klipi u lançua me datën 20 mars 2021 dhe është vërshuar nga klikimet. Jam gëzuar shumë që kënga është pritur shumë mirë.

Me kë keni bashkëpunuar pë realizimin e videoklipit?

Labinot Ramadani: Për realizimin e videoklipit kam bashkëpunuar me kompaninë XL Films, me një ekip të shkëlqyer, që i falenderoj për punën profesionale. Realizimi i videoklipit është bërë një pjesë në natyrë në vendlindjen time në Rahovicë, dhe një pjesë në ambjet të mbyllur në Prishtinë.

Idenë e inspirimit të këngës dhe tekstin mund ta di më së miri i nderuari ALBOS, sepse i ka bërë të gjitha. Mua më është propozuar ideja për projektin dhe e kam pranuar.

Na tregoni pak për fillimet e tua në muzikë? Kur filluat ta merrni muzikën më seriozisht si profesion?

Labinot Ramadani: Vazhdimisht kam shkruar tekste këngësh, ndërsa në lidhje me muzikën kam kënduar më herët, që në moshën 10 vjeçare. Kam kënguar në aktivitete shkollore gjatë shkollës së mesme.

Muzikën e kam marrë seriozisht në vitin 2019, kur kam patur një takim të rastit me të madhin mbretin e muzikës Blerim Muharremi, që njihet në skenë Blero.

Më seriozisht muzikën si profesion e mora pas projektit tim të parë të këngës “Anila”. Pashë që u prit mirë nga publiku dhe me një motivim nga Blero, fillova të angazhohem me seriozitet.

Të cilit zhanër e karakterizoni muzikën tuaj?

Labinot Ramadani: Mendoj baladë moderne urbane.

Mund të na tregoni pak më tepër për këngën tuaj të parë “Anila” dhe inspirimi për të?

Labinot Ramadani: Emigrova si i ri nga vendlindja. Dhe kur kuptova se po bëhem baba, ishte një ndjenjë tepër e veçantë, që besoj që mund ta kuptoj çdokush që është prind, diçka që nuk përshkruhet. U gëzova shumë kur u bëra baba dhe i këndoja herë pas here vajzës time, Anilës. Kështu mendova që t’ia bëj një këngë dedikuese asaj. Ndjeja nevojën që t’a gravoj diku këtë emocion dhe dashuri që ndjeva, sepse dhe shkruaj nga pak dhe tekstin e plotësoja çdo herë nga dashuria që ndjeja dhe që me jipte Anila.

Cilat janë disa nga projektet e tjera të tua muzikore që keni?

Labinot Ramadani: Kam disa projekte të bukura dhe kur të jetë koha e përshtatshme do t’i ndaj me publikun.

Keni patur sukses si aktor në teatër dhe film. Si kanë qenë përvojat në teatër dhe në ekran për ju?

Labinot Ramadani: I dua të dyja si teatrin edhe filmin dhe kam patur një eksperiencë shumë të mirë. Kur je në teatër është një emocion i veçantë që e ndjen për momentin dhe nuk e kthen dot mbrapa. Ndërsa në film është një adrenaline. Të dyja më japin një emocion dhe kënaqësi që rrallë. E dua aktrimin dhe e shoh veten në botën e filmit.

Cilat performanca do veçonit nga shfaqet teatrale që ishin më mbresëlënse për ju dhe pse?

Labinot Ramadani: Po, mund të them që shfaqja “Ku janë” me regji të Resul Jusufit, shfaqe kushtuar të zhdukurve viktimave, dhe të gjithë atyre që dhanë jetën për liri që ne gëzojmë sot, temë aktuale edhe sot. Si dhe shfaqja “Kur ska, a ka” që ka të bëjë me izolimin si shoqëri. Dhe kjo është temë aktuale sot sepse jemi i vetmi popull i izoluar pa të drejtë në Ballkan.

Kush ka qenë mentori juaj që ju ka mbështetur dhe udhëzuar në artin e aktrimit?

Labinot Ramadani: Kam bashkëpunuar me regjisorin Resul Jusufi, me të ndjerin Faruk Begoli, Milihate Çena, Fatmir Hyseni, etj. Me z. Resul Jusufi kam konsiderate të madhe, e çmoj dhe admiroj si njeri dhe artist. Resuli ka qenë rruga ime që m’i ka hapur të gjitha dyert si artist. Dhe ka qenë inspirimi për mua dhe e falenderoj për këtë.

Mund të na tregoni më tepër për fillimet në aktrim dhe fillimet me Teatrin Modern “Po Po” në Ferizaj?

Labinot Ramadani: Aktrimin e kam filluar në vitin 2000. Kemi patur disa shfaqje të suksesshme me regji nga Fatmir Hyseni, si “Hije dhe drita”, e cila ka fituar vendin e parë. Po ashtu dhe shfaqje “Futja pa lidhje del me lidhje” me regji nga Resul Jusufi, që mori vendin e parë.

Teatri modern “Po Po” në Ferizaj ka qenë i vetmi në Kosovë në atë kohë, si teatër i mimikës, pantomimës dhe gjestikulacionit, me mimikë dhe gjeste pantomime dhe me qëndrim skenik. Nuk ka patur tjetër përveç këtij. Në vitin 2002 bashkë me grupin teatral kemi bërë festivalin e llojit “cirku i rrugës”, që u mbajt mend shumë. Ky ishte karnavali i parë në Kosovë, që u mbajt në të gjitha qytetet e Kosovës pas lufte.

Ku e gjeni veten më shumë midis muzikës apo aktrimit?

Labinot Ramadani: Edhe teatri dhe muzika janë pjese e botës time artistike. Mendoj që e gjej veten në të dyja – muzika dhe aktrimi, edhe te dyja si artist besoj që më kompletojnë.

Çfarë do të thotë muzika për ju?

Labinot Ramadani: Muzika është ushqimi i shpirtit, që të inspiron për gjithçka në jetë.

Projektet e tuaj të rradhëse nëse mund t’i ndani me lexuesit tanë?

Labinot Ramadani: Besoj projektin e radhës do e kem nga vjeshta, detajet e tjera do jenë surprizë.

SHQIPËRIA PËRBALLË COVID, NGA VAKSINIMET TE RREZIKU I INFEKTIMEVE MASIVE GJATË FUSHATËS ELEKTORALE

March 29, 2021 by dgreca

Prof. Dr. Arvin Dibra, Profesor i Kirurgjisë, Departamenti i Kirurgjisë, Fakulteti i Mjekësisë, Universiteti i Mjekësisë Tiranë, në një rrëfim ekskluziv dhënë gazetarit Sokol Paja, për gazetën DIELLI, Organ i Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA, New York, analizon natyrën e sfidave me të cilat është përballur kirurgjia në Shqipëri gjatë pandemisë, si ka ndikuar pandemia negativisht në formimin profesional mjekësor të studentëve dhe të specializantëve, si fushata e vaksinimit është e pamjaftueshme në raport me nevojat e një vendi me një popullsi të vogël dhe frika që mund të stimulohen valë të reja infektimesh masive gjatë fushatës elektorale. Me Prof. Dr. Arvin Dibra bashkëbisedoi gazetari i DIELLIT, Sokol Paja.

SFIDAT E SHËRBIMIT TË KIRURGJISË GJATË PANDEMISË

Në gjykimin tim natyra e sfidave me të cilat është përballur kirurgjia në Shqipëri dhe gjithandej në periudhën tashmë mbi njëvjeçare të gjendjes së pandemisë nga infeksioni SarsCov 2 kanë qenë të shumta, dhe besoj se secili vend, veç të përbashkëtave, ka pasur edhe sfida specifike të lidhura kryesisht, me mënyrën sesi sistemi shendetësor të cilit i përket ka zgjedhur apo ka qenë i detyruar të menaxhojë pandeminë. Në Shqipëri unë mendoj se natyra e problematikave mund të konsiderohet në disa drejtime. I pari, ai teknik profesional, që vendos kirurgun përballë një pacienti Covid pozitiv apo, çka në eksperiencën tonë duket me impakt akoma më të gjërë e të thellë, pacienti post Covid që e ka kaluar sëmundjen relativisht rëndë dhe që mbart pasoja që vështirësojnë dhe komplikojnë traumën kirurgjikale. Ndërsa drejtimi tjetër lidhet me mënyrën e modifikimit të organizimit spitalor, me uljen e mundësisë për një akses të thjeshtë ndaj strukturave shëndetësore për pacientët që vuajnë nga sëmundje të tjera dhe që është përkthyer në një ulje të kujdesit shëndetësor. Kjo prodhoi, sidomos në pacientët që vuajnë me kancer, rritje të rasteve që në vëmendjen e kirurgut vijnë shumë vonë, shpesh kur nuk është më e mundur të realizohet një ndërhyrje kuruese dhe me pasojat që besoj kollaj imagjinohen. Impakti psikologjik i karantinës dhe i vështirësive që nxori në pah kjo periudhë, në një numër çuditshëm të madh pacientësh, ka qenë i tillë që i ka detyruar të vendosin në një plan të dytë një sëmundje të pranishme në organizmin e tyre për tu ruajtur nga një infeksion potencial siç është ai nga Sars Cov 2. Natyrisht duhet shtuar këtu edhe modifikimi i strukturimit të burimeve spitalore, veçanërisht të atyre njerëzore, kryesisht mjekë anestezistë dhe infermierë që në momente të ndryshme ka sjellë vështirësi në punën e përditshme të kirurgjisë.

PROBLEMATIKAT E STUDENTËVE DHE MJEKËVE NË FORMIM

Në opinionin tim, por që tashmë ndahet botërisht nga kolegët, impakti i kësaj pandemie në formimin profesional mjekësor si të studentëve ashtu dhe të specializantëve ka qenë dukshëm negativ. Studentët e mjekësisë janë reduktuar praktikisht vetëm në aktivitet online në të cilin pavarësisht tentativave për të zhvilluar forma të ndryshme mësimore, praktika klinike dhe kontakti human janë të një rëndësie madhore e për pasojë problemi mbetet i madh. Në rastin e specializantëve, duke pasur një ulje të numrit të rasteve të operuara si shtrime të planifikuara (pasi një numër patologjish që nuk përbëjnë nevojë imediate për ndërhyrje janë ndërprerë), impakti gjithshtu ka qenë i ndjeshëm. Një tjetër problem lidhur me përgatitjen e specializantëve është vendimi për përqëndrimin e të gjitha urgjencave të kirurgjisë të përgjithshme larg QSUT. Një vendim ky që nëse në momentet e para të amullisë për përballimin e flukseve të pandemisë mund të kishte një farë kuptimi, pas majit të vitit të shkuar e ka humbur fare arsyen. Kjo impakton ndjeshëm në formimin e mjekëve specializantë të cilët, ndonëse shkojnë periodikisht për të shërbyer në urgjencën e Spitalit të Traumës, nuk e kanë as sasinë as cilësinë e dëshiruar të nxënies nga ky proces. Duhet të mendojmë se në një shkollë që zgjat 6 vjet si mjekësia apo 4 vjet për specializimet, kohëzgjatja që po merr pandemia është me influencë serioze.

HUMBJET DRAMATIKE NË PERSONELIN SHËNDETËSOR

Fatkeqësisht numri i të infektuarve dhe të humbjeve të jetës nga personeli shëndetësor ka qënë i lartë dhe mjaft dramatik. Kemi humbur dhjetëra kolegë, një pjesë e mirë e të cilëve edhe në moshë të re. Nuk mund të them që në spitalin ku punoj të ketë influencuar në cilësinë e shërbimit të dhënë pasi ka mbizotëruar ndjenja e sakrificës për të kompensuar mungesat por çfarë dallon ndër ne në këtë periudhë ka qenë ndjenja e dëshpërimit për kolegët e pacientët e humbur. Ndjenja e pafuqisë dhe e pamundësisë për ti dhënë atyre ndihmën e mjaftueshme për ti rikthyer mes nesh, e bashkuar me nevojën herë pas here për të kontribuar financiarisht në mënyrë vullnetare private për përpjekje të dëshpëruara për të shpëtuar kolegun, në të vërtetë ka mbjellë fort trishtim ndër ne.

NDËRHYRJET KIRURGJIKALE TEK PACIENTËT COVID POZITIV

Për fat të mirë, numri i ndërhyrjeve në pacientë Covid pozitiv nuk ka qenë i lartë dhe nuk ka evidentuar vështirësi në pjesën më të madhe të rasteve. Disi më i ndjerë është impakti i traumës kirurgjikale në pacientët që kanë kaluar Covidin në forma të rënda pasi, kompromentimi i mushkërive, i koagulimit të gjakut apo dhe organeve të tjera, rrit rriskun kirurgjikal dhe shpesh detyron në shtyrjen e ndërhyrjeve.

SHQIPËRIA PËRBALLË COVID-19, SFIDA DHE PROBLEMATIKA

Gjendja në Shqipëri sot përsa i përket pandemisë është mjaft serioze. Kemi luhatje valë valë të rritjeve drastike të numrit të të infektuarve, të shoqëruara me ulje të kapaciteteve për trajtim dhe me shifra të larta të humbjeve të jetës. Të dhënat krahasuese të vdekjeve në periudha të ngjashme të vitit në raport me vite më parë në fakt duket të jenë shumë shqetësuese. Mbi këtë duhet edhe të konsiderojmë impaktin e rëndë ekonomik të kësaj periudhe mbi familjet shqiptare. Ekonomia nuk ecën dhe njëkohësisht kostot për përballimin e trajtimit mjekësor janë vërtetë të larta dhe besoj për pjesën më të madhe të qytetarëve të papërballueshme. Fatkeqësisht edhe fushata e vaksinimit duket që ecën me ritme mjaft të ngadalta në raport me çfarë do të dëshironim.

FUSHATA ELEKTORALE RREZIKON KOLAPSIN E SISTEMIT SHËNDETËSOR

Natyrisht që të pasurit një fushatë elektorale në këtë periudhë kontribuon negativisht në aftësitë e shtetit tonë për të menaxhuar pandeminë. Vëmendja zhvendoset, vendimmarrjet janë të kushtëzuara nga kostot politike që mund të kenë dhe pavarësisht rregullave duket qartësisht e pamundur që ato të respektohen. Frika që mund të stimulohen valë të reja infektimesh masive në fakt është e arsyeshme.

PROCESI I VAKSINIMIT DHE POLITIKA

Unë mendoj që fushata e vaksinimit në këto tre muajt e parë të vitit është fort e pamjaftueshme në raport me nevojat. Kur mendon pastaj për numrin e vogël të banorëve që ka vendi ynë kjo ngadalësi bëhet mjaft revoltuese. Një tjetër këndvështrim shqetësues është edhe ai i një fushate vaksinimi thuajse inegzistente në Kosovë. Në të vërtetë unë mendoj se veçanërisht në pikën ku kemi mbërritur, ne nuk e kemi luksin e të injoruarit të asnjë vaksine që jep shpresa për funksionim. Natyrisht do më pëlqente që të kishim mundësinë e produkteve të certifikuara nga FDA apo EMA por deri tani, në tre muaj akoma nuk është arritur të mbyllet vaksinimi i personelit shëndetësor, ndërkohë që do duhej të ishim duke menduar për mbulimin e forcës së punës, të studentëve etj etj. Mendoj se me një hetim të mirë të të dhënave dhe të eksperiencës së vendeve që deri tani i kanë aplikuar, duhet të jemi të hapur për çdo vaksinë efektive. Nuk dua të mendoj që procesi i vaksinimit po politizohet. Do ishte fort neveritëse. Besoj gjithsesi se së shpejti secili prej nesh do e kuptojë nëse ishte kështu apo jo.