Nga Bujar Meholli – /

(tregim për gazetën “Dielli”)/

Për një çast ciflat e xhamit të thyer ranë përtokë duke nxjerrë ca tinguj të çjerrë, dhe më pas ra qetësia. Ishte pikërisht koha kur njerëzve gati sa s’u mbylleshin sytë, binin në shtrat dhe kridheshin në gjumë. Por nuk ndodhte kështu për një djalosh të fshehur poshtë shkallëve të ndërtesës, ku binte erë myk. Heshtje e plotë! Nuk pipëtinte asgjë përveç zemrës së tij që rrihte herë më ngadalë e herë më shpejt. Ai vështronte përreth si me sy prej maçoku se mos e kishte parë ndokush. “Nuk është ndonjë punë kushedi se çfarë të thyesh xhamin dhe të futesh brenda”, po thoshte me vete. Për disa çaste ekzistonte rreziku se mos ndokush mund të përgjonte dhe t’ia kapte veshi rrapëllimën, por zakonisht nuk dëgjonte gjë askush, dhe djaloshi futej në atë dyqan të vogël, që ishte plot me lloj-lloj sheqerkash e çokollatash. Ah, këto çokollatat! Sa qejf që i kishte! Kur qe çilimi dhe pranë të atit, ky i blinte shpesh  ëmbëlsira. Nuk i harronte kurrë ato çokollata aq të ëmbla. Le pastaj ato zbukurime të hatashme që u bënte fabrika dhe që e linin pa mend. Ah, sikur të kishte mundësi e t’i kapërcente ata kufij dhe të shkonte atje ku bëheshin ato ëmbëlsira dhe ku pati shkuar i ati.  

Sa mirë do të ishte sikur të punonte në një fabrikë të tillë! Le pastaj sikur t’i dërgonte me postë nënës ndonjë pako plot me çokollata. Të ëmën e përfytyronte shpesh si atë gruan në një tablo të Etien Liotarit, të cilën e pati  parë në galeri kur kishte vajtur me klasën. Sa e bukur dukej ajo me atë  fustan të gjerë, ashtu ulur në ndenjëse, duke hedhur tërë hijeshi kakaon në filxhan! Sigurisht që e ëma s’do t’i thoshte gjë po ta dinte se punonte në fabrikë çokollatash, as do ta qortonte e as do ta rrihte. I ati kishte shkuar në një vend të largët, ku mbase nuk pushonte së ngrëni ëmbëlsira e së shijuari pije të këndshme. Nuk i shqiteshin nga mendja disa sherre ndërmjet prindërve, por pse vallë duhej të ikte i ati?  Kaq të zotët qenkan të rriturit, saqë t’i ndërrojnë jetët e tyre përgjithmonë? Jetonte me mendimin se një ditë prej ditësh do ta shihte të atin të kthehej në shtëpi dhe do të jetonte gjithmonë me ta. 

Kur një ditë u kthye në mbrëmje vonë në shtëpi, e ëma, shumë e merakosur, e qortoi rëndë sapo e pa me tri a katër çokollata në dorë. 

– Ku i ke gjetur këto? – i ulëriu ajo. – S’ke për dalë më kurrë nga shtëpia. Edhe kur të kthehesh nga shkolla, do të vish drejt e  në shtëpi, more vesh? 

Djaloshi s’kishte nxjerrë asnjë fjalë nga goja. Vetëm kishte dëgjuar fjalët e ashpra të së ëmës dhe kishte ndenjur me sy përdhe. Do të kishte pasur dëshirë t’i thoshte: “Mama, provoje një çikë këtë çokollatë! Është aq e ëmbël, të shkrin në gojë”, dhe pastaj ta përqafonte e ta puthte fort. Kështu po mendonte rrugës, mirëpo, sapo kapërceu pragun, dëgjoi zërin e së ëmës dhe qortimet që vërshuan si ndonjë ortek tatëpjetë shpateve. 

Në mëngjesin e asaj dite me qiell të përhirtë, dyqanxhiu i lagjes u lemeris kur pa se ç’kishte ndodhur. Prapë e kishin vjedhur! Prapë ia kishin thyer xhamin e dyqanit të tij të vogël dhe i kishin marrë çokollata, sheqerka e gjëra të tjera, le pastaj ajo rrëmujë e madhe që kishin bërë!      – Ç’është kjo dreq pune? – nisi të shfrynte ai burrë babaxhan me flokë e me mustaqe të zeza, që e kishte lajmëruar policinë edhe më përpara, dhe i patën thënë se do të bënin çmos për ta gjetur  keqbërësin. 

– Ah, po e zura! Maskarai! Betohem që s’ka për të bërë dot më! 

Kështu qe zotuar ai burrë duke kërcëllitë dhëmbët nga inati. Ai bënte jetë modeste, ato që kishte ishin gjithçka për të dhe i shiste pak nga pak, nxirrte ca para sa për të mbajtur gjallë familjen. Lagjja e respektonte dyqanxhiun; edhe vocërrakët tregonin respekt ndaj tij, ashtu si edhe djaloshi ynë, i cili, sa po e shihte në rrugë duke ecur me biçikletë, e përshëndeste përzemërsisht. Por, ja si të katandis jeta! E ëma dhe djali si saj i vetëm jetonin si të mundeshin ose me ç’t’u sillte rasti. Nganjëherë, ajo gjente ndonjë punë të përkohshme, merrte ca para dhe me to arrinin të nxirrnin bukën e gojës.  

Ç’fat  i keq për djaloshin që detyrohej të jetonte në një mjedis të tillë ku paraja ishte gjithçka, përballë së cilës njeriu ngjante si diçka krejt e pavlerë, ashtu si ajo kanoçja e zbrazur që hidhet në rrugë dhe askush nuk kthen kokën ta shohë!    

Djaloshi u rrit dhe u shkollua disi e me shumë mund. Shkonte  mirë me mësime, edhe pse mendjen s’e mbante në një vend. Kur profesori shpjegonte mësimin, ai përhumbej nganjëherë në mendime duke thënë me vete: “Po sikur të më ketë parë ndokush kur theva xhamin e dyqanit e u futa brenda dhe vodha? Po sikur te mamaja të ketë shkuar policia ose xhaxhi i dyqanit?” 

Këto mendime po e torturonin, dhe profesori, që e vinte re shqetësimin e tij, ia thërriste emrin me zë të lartë, duke ia ndërprerë këto mendime. Nga dita në ditë çdo gjë bëhej përherë e më e vështirë. Jeta ishte një kalvar i pafund. Veç ëmbëlsirave, duheshin buka dhe gjërat e tjera më të nevojshme për familjen; për këto vriste mendjen edhe e ëma, që gjente punë ndonjëherë më të rrallë. Kishte edhe raste që i ofroheshin punë që nuk i pranonte, mbase ngaqë ishin të rënda për një grua të lodhur nga jeta, për një grua që ishte ndarë prej kohësh nga i shoqi dhe përpiqej e vetme për të mbajtur të birin. 

Nganjëherë njeriu zhgënjehet aq shumë nga jeta, saqë thellë në psikikën e tij grumbullohet një mllef që e detyron të shpërthejë, që e shtyn drejt një fundi tragjik, drejt shkëputjes nga çdo problem e nga çdo vështirësi të kësaj bote, pra, drejt vetëvrasjes! Dhe jo se nuk i kishte bluar në kokën e saj këto gjëra kjo grua e pashpresë. Megjithatë, kuptohet se kjo nënë, sado që me shpatullat të rënduara nga pesha e jetës, nuk dorëzohej lehtë dhe se nuk do t’i jepte fund kaq kollaj gjithçkaje, sepse  e dinte që krijesa e saj do të mbetej fillikat po të mos i gjendej pranë e ëma.  

Të gjitha këto i silleshin në kokë dhe, kur shihte të birin, mblidhte forcat e fundit për të vazhduar si puna e Sizifit. Dashuria për jetën nuk i qe venitur aspak ndër vite. Ajo dhe ish-bashkëshorti i saj qenë ndër njerëzit e rrallë të qytetit që shkonin në operë e në teatër, që blinin disqe, libra e gjëra të vjetra interesante nëpër tregjet e mbushura me rrangulla. U vinte për të qeshur kur shihnin sa para harxhonin që të blinin gjëra të tilla. Raftet e nënës së djalit vazhdonin të ishin plot me libra që ajo i shfletonte shpesh e me pasion të madh, mirëpo jeta e vështirë po i shndërrohej në një makth të vërtetë. S’kishte mundësi të ulej e të kënaqej ashtu e kredhur e tëra në lexim, duke e larguar mendjen nga e ardhmja që e priste atë dhe djalin e saj. Megjithatë, fytyra e saj gruaje, që dikur ngjante me Lana Tërnerin e ruante ende disi freskinë e dikurshme. Ndër librat e saj binin në sy kopertinat e vjetra dhe emrat e autorëve, të shkruar me germa të mëdha, si ABATI PREVO, ALFRED TENSION, OSKAR UAJLD, ALFONS DODE, ROBERT BËRNS, HAJNRIH HAJNE, HËLDERLIN, BALZAK, DIKENS, BODLER, PRUST, VERLEN, REMBO, XHOJS, STENDAL, e plot të tjerë, radhitur bukur, ngjitur me njëri-tjetrin. Ajo ruante edhe disqet e ish-bashkëshortit, që nga muzika klasike me titanët Vivaldi, Bah, Betoven, Moxart, Albinoni, Shopen, e deri te “zezakët me trumbeta”, siç i quante ai muzikantët e xhazit dhe të bluzit. 

Në një qoshe të dhomës rrinin hijshëm, radhitur njëri pas tjetrit, disqet e Tampa Redit, Lid Bellit, Tino Rosit, Sharl Trenetit, Xho Dasënit, Luis Xhordanit dhe Eta Xhejmsit. Ç’mrekulli! Tingujt magjepsës ishin të pranishëm në veshët e kësaj gruaje, megjithatë ata nuk shijoheshin si në atë që ajo e quante Epokë e Artë dhe për të cilën ngulmonte thellë me vete se s’do të kthehej më kurrë!  

– Si e kalove sot në shkollë, sheqerka ime? – i tha të birit sapo ai hyri në dhomë. Dukej i shpenguar, thua se i kishin hequr një barrë të rëndë nga supet. Oh, gjithçka qe në rregull! Pra, askush s’pati ardhur në shtëpi, as policët dhe as xhaxhai i dyqanit. Kjo po, ishte fantastike! E megjithatë, thellë-thellë djaloshi, që sa vinte e po behej më shtatlartë, mendonte se budallallëqe si ato që kishte bërë, s’duhej t’i përsëriste më. Do të gjente një punë sapo të mbaronte shkollën dhe më pas do të ishte i lirë që, pasi të shkonte për të blerë ushqimet, të shkonte bashkë me nënën për të vizituar qytete të ndryshme të botës.  

– Mirë në përgjithësi, – ia ktheu pas pak. – Më ka dhembur koka sot, dua të ha ndonjë gjë, – dhe shkoi te frigoriferi. Kur pa gjendjen aty brenda, e kuptoi menjëherë si ishte puna në shtëpi. Ato ëndrrat plotë ngjyra të bukura që kishte parë po i pluskonin tani si puna e atyre tullumbaceve që shfryhen sakaq me t’i prekur maja e gjilpërës. – Po këtu, moj mami, s’paska gjë prej gjëje. – Ajo shtrëngoi dhëmbët dhe iu mbushën sytë me lot. 

E ç’t’i thoshte e ëma? U krodh në mendime për ca çaste dhe pastaj u përpoq të gjente ca fjalë sa për t’i dhënë një përgjigje, por nuk ia doli dot, vetëm se para syve iu shfaq shëmbëlltyra e ish-burrit të saj. 

Eh, ç’ditë të bukura që kishin qenë ato për atë grua. Asokohe s’kishte njohur ç’ishte brenga, kur  për gjithçka kujdesej ai, dhe djali, atëherë bebe e vogël, ishte krejt i sigurt, por që fati i keq ua kishte prishur lumturinë. Po pse vallë nuk vinte ndonjëherë tek ata? 

Pasditeve qyteti gëlonte nga pëllumbat, që përziheshin me njerëzit dhe ia shtonin hijeshinë. Kjo ishte një panoramë e këndshme qytetase dhe ngjante me ato pikturat e impresionistëve francezë. Herë pas here vinte re aty-këtu ca pëllumba që fluturonin ashtu shkujdesur mu përballë dritares së tyre, dhe ndonjëri syresh vinte e ndalej mu te pezuli i dritares, thua se e  ndiente vështrimin e saj. Dhe fantazia e begatë e asaj gruaje krijoi aty për aty disa vargje tërë njomështi femërore, ndërsa, më anë tjetër, shqetësohej për të birin, që po i dhimbte koka. Dhe ja vargjet që ajo thuri në një çast të tillë: 

Pëllumb a pëllumbeshë, ç’të jesh,

sikur të na merrje me vete edhe ne 

nëse rrugën për në ato vise do kesh,

bashkë me ty do të shkonim atje… 

– Mama, ç’ke kështu që po rri e përhumbur? – i tha ai ndërsa po shkonte tek e ëma, që po rrinte pranë dritares. Ndërkaq, pëllumbi u largua vetëtimthi. 

– Jo, bir, nuk kam asgjë. U hutova pas asaj krijese të bukur që erdhi dhe u ul te pezuli i dritares sonë. Në mbarë qytetin, nuk të zë syri asgjë tjetër përveç pëllumbave. Çfarë mrekullie! – Ndërkaq djaloshi bëri me kokë një shenjë miratimi dhe i hodhi duart në qafë së ëmës. 

– A të pushoi dhimbja e kokës? – e pyeti pas pak e ëma.

– Jo, akoma s’më ka pushuar.

– Do të bëje mirë, sikur të flije pakëz?

– Jo, nuk dua të fle.

– E po, atëherë le të shkojmë te mjeku, si thua?

– Jo, nuk dua!

Por gjithsesi, djaloshi u shtri dhe e zuri gjumi menjëherë.

As gjërat e mira dhe as gjërat e këqija nuk vazhdojnë përjetësisht. Një këngë e Xhim Morrisonit titullohet “Ky është fundi”. Dhe ky fund vjen patjetër! Ajo ditë e atij qyteti ishte monotone, as pëllumbat s’po pipëtinin. Qielli nderej aq i zymtë sipër rrugëve, saqë njerëzit përvidheshin të frikësuar dhe strukeshin nëpër kafene ose në shtëpitë e tyre. Nga nevoja e madhe, nënë e bir patën shitur në treg gjithçka që u kishte mbetur, vetëm sa për bukën e gojës. Ah,  kjo goja! Këto dy krijesa kishin shitur pothuajse gjithçka që kishin: libra, disqe, gjëra të vjetra interesante, madje tek-tuk edhe ndonjë orendi. Para se t’i nxirrnin për t’i shitur, e ëma i kishte larë me lot. Ah, Oskar Uajld, shkrimtar i dashur për çiftin e dikurshëm. Ah, Balzak, Stendal, Hajne, Tenison, ku po ju çojnë kështu?   

E ç’të thuash pastaj për Luis Xhordanin dhe për Eta Xhejmsin, si po i nxirrnin ashtu nga shtëpia për një dorë para, dhe mbase tjetërkund do t’i mbulonte pluhuri? Ndërsa dikur meloditë e tyre buçisnin mbrëmje e mëngjes! Bobo, ç’po bëhet kështu? Ja ku e shitën edhe gramafonin anglez, me të cilin qenë krenuar në lagjen ku banonin. 

Shumë artistë nuk e kanë vazhduar shkollën, por kanë arritur të shkëlqejnë në fusha të ndryshme të artit. Por pse nuk e patën vazhduar shkollën? Për këtë ka pasur shumë arsye. Më kryesorja ndër to ka qenë vështirësia financiare, siç ka ndodhur edhe me djaloshin tonë. Vetëm fati e kishte paracaktuar që ai të sorollatej lart e poshtë dhe të lexonte herë pas here, por me më shumë pasion sesa ata shkollarët e rregullt, që lexojnë me dhjetëra libra dhe që nuk arrijnë dot të tregojnë përmbajtjen qoftë edhe për një libër të vetëm. 

Djaloshi kishte pasur pasion të madh për muzikën, gati sa s’i ra pika kur u detyrua të hiqte dorë  nga gramafoni i të atit dhe e pati puthur para se t’ia jepte në dorë një koleksionisti.  

U bë një kohë e gjatë që nuk kishte ngrënë qoftë edhe një çokollatë. Dhe sa shumë çokollata duhej të ishin prodhuar gjatë kësaj kohe! Shiti edhe kitarën e kuqe, që i binte me aq kënaqësi nëpër lagje mes një grupi bashkëmoshatarësh, që ëndërronin, ashtu si ai, për një album me këngët e tyre, që mbeti vetëm një ëndërr e madhe. 

Qe rrënuar thuajse gjithçka. Po të kishte kohë dhe mundësi, e ëma, do të ulej para makinës së shkrimit, do të shkruante për vuajtjet e tyre dhe do t’i përmblidhte këto më pas në një libër. Ata më besimtarët që duhet zakonisht të pajtohen me gjendjen e vet, kanë kurajë dhe as që e shkojnë nëpër mend t’i kundërvihen Perëndisë. “E çfarë jete është kjo?”, nis e thotë me vete nganjëherë njeriu, “tekefundit, për çfarë jemi këtu dhe çfarë duhet të bëjmë? Pse nuk bëjnë edhe të tjerët të njëjtën gjë ndaj nesh? Pse vallë të gjithë s’lënë rast t’u kalojë pa na lënduar kur shohin se jemi të ndjeshëm?” Përgjigjja është në erë, siç thotë Bob Dilani.   

Xhaxhit me mjekër dhe me mustaqe si të Ismail Qemalit nuk i pati ardhur krejtësisht zemra në vend. Kishte kohë që në dyqanin e tij nuk kishte ndodhur ndonjë vjedhje, madje qetësia mbretëronte në mbarë lagjen, si edhe kudo në qytet. Por kjo qetësi dhe kjo jetë monotone  po e mundonin djaloshin tonë, që ishte mësuar të shkonte nëpër kafenera qysh kur pati braktisur shkollën. Madje pati provuar edhe glikanxon, duke dëgjuar muzikë e duke ngrënë. Kishte blerë një duzinë çokollatash. Kur e ëma festoi ditëlindjen, i solli një pako me çokollata Patchi dhe vuri në gramafon pllakën me këngën e Edit Pjafit “La vie en rose”,  që pati fituar çmimin Grammy. Që të dy e adhuronin këtë këngë. Por tashmë s’u  kishte mbetur më asgjë për ta shitur. Të vidhte ndonjë gjë? Ishin të qetë për aq kohë sa kishin ca para në dorë, që janë melhem për çdo gjë, janë feja e kujtdo! 

Sa shpejt që ikin ditët e lumtura, për t’ua lënë vendin ditëve të  vështira, ditëve të zymta. Kuletat  boshatisen shumë shpejt. Ishte një nga ato ditë që dukej sheshit se qielli do të derdhte shi me rrëshekë. Ajri ishte i ftohët, frynte një erë e fortë dhe pas pak shiu shpërtheu rrëmbyeshëm. Po errej. Me qindarkat e fundit qe futur shpejtazi në kafene, ku edhe aty brenda dëgjonte rrapëllimën e shiut dhe po shijonte tingujt e ëmbël të një kënge. Ishte Xhosefinë Bejkëri. Ai zë përkëdhelës femëror vinte nga gramafoni dhe shkonte drejt në veshët e tij. Po mendohej të bënte diçka, sidomos ngaqë e ëma ndihej e lodhur. Kishte frikë se mos i sëmurej. Ndërkaq shiu kishte pushuar, dhe një aromë e këndshme qe përhapur gjithandej. Ishte një mbrëmja e freskët. Kjo qe koha kur kafenetë mbusheshin me njerëz, kurse nëpër kabare këndohej e kërcehej gjer në agim. 

Por të gjithë ata që shkonin në këto lokale e kishin kuletën plotë e për plotë dhe jo bosh si djaloshi ynë. Nga inati e hodhi në lumë kur po kthehej në shtëpi. 

Ishte mu para dyqanit të vogël të xhaxhit të lagjes. Dhe, oh çfarë pamje! Me sa dukej, ai xhaxhi qe furnizuar sërish. Në shtëpinë e djalit tonë çokollatat ishin mbaruar prej kohësh. Përmes xhamave vuri re si vetëtinin ca çokollata që s’i kishte parë kurrë. “Të jenë nga Amerika?”, tha me vete. “Apo mos vallë nga Belgjika?”.   

Djali erdhi e u shndërrua në vogëlushin e dikurshëm dhe prapë nisi të vështronte përreth me sy prej maçoku. S’kishte gjë prej gjëje. Një krrokamë u dëgjua si për ta bërë më dramatik atë peizazh të errët. Theu xhamin shpejt e shpejt dhe u përkul e nisi të rrëmonte nëpër raftet e vjetra. Aroma e këtij dyqani po e magjepste. Ka çaste kur truri i njeriut bllokohet i tëri. Kështu i ndodhi edhe djalit ndërsa po zgurdullonte sytë duke hapur aty për aty ca sheqerka e çokollata dhe  po i shijonte duke gulçuar e psherëtirë. 

– Ku po shkon tani, në këtë orë? –  i tha e shoqja ndërsa ai po krihte mjekrën në pasqyrë.

– Nuk besoj se vonohem. Do të takohem me një mikun tim që ka ardhur sonte nga një udhëtim i largët. Më njoftoi se sapo ka mbërritur. E puthi në buzë gruan dhe i tha duke dalë: – Janë çështje pune, grua e dashur. Në lidhje me dyqanin.  

Po ecte me hap të shpejtë. Shiheshin vetëm dritat e zbehta që vinin nga dritaret e shtëpive dhe ndriçonin rrugën. Ai po ecte me ngut drejt qendrës së qytetit, drejt kafenesë ku do të takohej me mikun e vet. I hodhi një vështrim kalimthi dyqanit të vet dhe vuri re se xhami i dritares ishte thyer. Qe hera e parë që po shihte diçka të tillë në atë orë mbrëmjesore dhe mendoi se kishte të ngjarë që hajduti i mallkuar duhej të ishte akoma aty. Zemra po i rrihte fort dhe trupi po i dridhej i tëri. E humbi fare toruan dhe e harroi takimin me mikun. Duhej të shkonte patjetër për të parë se ç’kishte ndodhur në dyqan. Ngjante sikur Zoti e kishte dërguar me qëllim atë mik, se përndryshe nuk do të kishte dalë nga shtëpia. Duhej të shkonte patjetër dhe ta kapte hajdutin me pelë për dore. Futi dorën në xhep dhe nxori thikën e vogël, që vezulloi mes dritës së paktë. E shtrëngoi fort. I ngadalësoi hapat ndërsa po i afrohej dritares. Vuri re një gjë të zezë aty brenda, por nuk e shihte dot qartë. “Pra, ky na qenka ai që më ka torturuar prej kohësh! Por tani i erdhi fundi!”, tha me vete.      

Djaloshi fshiu shpejt e shpejt buzët e zhgërryera me çokollatë. Duhej t’ia mbathte me të katra së andejmi, sepse nuk i dihej. Mund të kalonte atypari ndokush dhe ta shihte në atë gjendje. Pse ndenji më gjatë se zakonisht atë mbrëmje? Më përpara merrte shpejt e shpejt ëmbëlsirat dhe ikte me vrap. Dhe nuk rrinte t’i hante aty, por shkonte drejt e në shtëpi. E hodhi krahëve çantën e mbushur plot e përplot dhe doli ngadalë duke ecur me hap të lehtë.  

“Shiko, shiko, i mallkuari! Ka mbushur çantën dhe shtiret sikur s’ka bërë asgjë të keqe. O Zot, s’po duroj dot më! Do t’i jap fund kësaj pune”, tha me vete, u nis drejt djalit duke ecur me hap të shpejtë dhe iu vërsul si rrufe, me thikën që po e mbante shtrënguar fort.

“Pritmë, mama! Me këto çokollata dhe me një gotë çaj do ta kalosh mirë sonte. Nuk do të të lë të më sëmuresh, mama e dashur!”, po thoshte me vete djaloshi, duke ecur fytyrëngrysur mes asaj errësire që kishte mbuluar gjithçka. S’po i pëlqente fare ajo punë që sapo kishte bërë. Ashtu befas dëgjoi një zhurmë që sa vinte e po bëhej me e qartë. Trupin ia përshkuan ca dridhërima të forta. Ktheu kokën, por në atë çast nuk vuri re asgjë. Më pas ndjeu një frymë të ngrohtë njeriu te qafa e vet, dhe një britmë që i kalli datën. Ishte një zë i ashpër burri.     

– O i mallkuari i Zotit! Ç’paske bërë kështu?

Djaloshi u hutua fare dhe s’po dinte nga t’ia  mbante. Pas disa sekondash, reagimi i tij qe shumë i shpejtë: ia dha vrapit. Burri e ndoqi pas duke ulëritur.   

– Kush je ti, ore? Pa ndalu pak në je burrë! Tani do t’i qërojmë hesapet. Ah! Në të zënça dot!… 

Dhe po vraponin që të dy sa u hanin këmbët… Pas pak djaloshi e ndjeu se çantën nuk e kishte më në krah. Oh! Paniku që e kishte kapur e pati bërë të vetën. Futi dorën në xhep, nxori revolen dhe shtiu dy-tri herë…

Kur agoi, filloi dita e zakonshme në qytet. Ëmbëltoret u hapën, po ashtu edhe kafenetë e dyqanet. Rrugët nisën të gëlonin nga njerëzit, nga biçikletat e nga makinat. Te një trotuar po kalonte një zotëri trupmadh me syze rrumbullake. Nga pamja dukej si njeri i biznesit, që e njihte mirë qytetin, por që ngjante sikur s’kishte qenë aty qysh prej kohësh. Dukej sheshit që diçka po kërkonte, meqë po vështronte ndërtesat rreth e qark. Ndërkohë po kërkonte ndonjë restorant për të ngrënë mëngjesin. U frikësua tek pa pranë këmbëve diçka të zezë, mu aty në mes të rrugës. Pas pak e kuptoi që ishte çantë…  Po miku i vet ku mbeti vallë? A s’e kishin lënë një takim? Gjersa po ecte ngadalë u ndodh para një restoranti të ngjashëm me “Tari-Barin” dhe kur bëri të futej hodhi sytë tutje-tëhu duke e parë një djalosh që po sorollatej aty pari. Porsa e pa ngultas të birin e tij, ai e njohu menjëherë…