Dr. Elmi Berisha*/

Me një emocion të thellë dhe me një respekt të pafund, i përulemi me respekt figurës së shquar të njërit prej bijve më të ndritur të kombit tonë – Ekrem Bardhës, veprimtarit të palodhur, humanistit të përkushtuar, patriotit vizionar dhe shqiptaro-amerikanit të epokës sonë, i cili në këtë përvjetor kremton plot 94 pranvera jete të ndritur. Ekrem Bardha është një emër që ndriçon si fanar mbi historinë tonë kombëtare, një figurë që ka mishëruar më së miri shpirtin e mërgatës sonë në Amerikë – një shpirt i pathyeshëm, krenar, i organizuar, frymëzues dhe gjithmonë i gatshëm për të sakrifikuar gjithçka në shërbim të kombit dhe atdheut. Ai ka qenë dhe mbetet një arkitekt i paepur i lobimit diplomatik në Uashington, një zë i fuqishëm për të drejtat e shqiptarëve në çdo institucion amerikan, një njeri që ka ditur t’i flasë Amerikës në gjuhën e vlerave, demokracisë dhe të drejtës historike të një populli që meriton lirinë.

Në secilën betejë për lirinë dhe afirmimin e trojeve tona etnike, emri i Ekrem Bardhës është i gdhendur si një mbrojtës i shenjtë i kauzës kombëtare, një ambasador i palodhur i dinjitetit shqiptar dhe një strateg i urtë i përfaqësimit të drejtë të interesit tonë në diasporë.

Me humanizmin e tij të rrallë, me ndihmën e pakursyer për çdo iniciativë kulturore, shoqërore e kombëtare, me mbështetjen financiare dhe morale për çdo projekt që kishte në thelb identitetin tonë, Ekrem Bardha ka lënë një trashëgimi të pasur që do të jetojë përjetë në kujtesën tonë kolektive.

I lindur në Radanj të Leskovikut, por i lidhur me shpirtë e zemër me të gjitha trojet etnike shqiptare, Ekrem Bardha nuk e ndau kurrë Kosovën nga zemra, ashtu siç nuk ndau asnjëherë asnjë cep të atdheut të tij. Ai punoi, veproi dhe loboi për Kosovën me po aq dashuri, pasion dhe vendosmëri sikurse për vendlindjen e tij të dashur. Për të, kombi ishte i shenjtë, dhe çështja shqiptare – amanet brezash. Në zemrën e tij, Kosova ka pasur vend të veçantë, të shenjtë, dhe kjo dëshmohet fuqishëm në veprën e tij publicistike madhore – “E VËRTETA: PAVARËSIA E KOSOVËS, AMERIKA DHE DIASPORA” – një testament historik dhe një gur themeli në arkivat e historisë dhe lavdisë sonë kombëtare.

I dashur Ekrem, për më shumë se tre dekada, më ke nderuar me miqësinë tënde dhe më ke frymëzuar me veprën tënde. Sot, në këtë ditë të bekuar të ditëlindjes tënde të 94-të, unë të falënderoj nga zemra për çdo kontribut, për çdo veprim, për çdo fjalë, për çdo përkrahje që i ke dhënë Vatrës dhe gazetës Dielli – këtyre dy shtyllave të forta të kombit në mërgatë.

Dhe sot, kur Vatra ecën krenare në mileniumin e ri, me hapa të sigurtë, me mendje të hapur dhe me mision të pandalshëm, është e pamundur të mos përmendim rolin dhe frymën që ti, Ekrem, i ke dhënë kësaj Federate. Nën dritën e kontributit tënd dhe të brezit tuaj, Vatra ka rilindur, është forcuar, është modernizuar dhe ka mbetur shtylla kurrizore e organizimit kombëtar në SHBA.

Sot, Vatra është porta e shpirtit kombëtar që nuk mbyllet kurrë, platforma e vetëdijes historike, forca e unifikimit të shqiptarisë në Amerikë. Me gazetën Dielli – këtë tribunë të vërtetës dhe të drejtës, e cila mbetet zë i fuqishëm i shqiptarit krenar dhe dinjitoz në SHBA – ne vijojmë misionin që ti e bëre të pavdekshëm.

Prandaj, në këtë përvjetor të 94-të të lindjes tënde, me emocion të thellë dhe respekt të pakufishëm, unë, në emër të Federatës Panshqiptare VATRA, të shpreh mirënjohjen më të thellë dhe falënderimin më të përzemërt për gjithçka që je, për gjithçka që ke bërë dhe për gjithçka që simbolizon për kombin tonë.

Gëzuar ditëlindjen e 94-të, legjendë e gjallë e mërgatës shqiptare, patriot i pavdekshëm dhe krenari kombëtare – Ekrem Bardha! Zoti të bekoftë Ty, familjen dhe veprën tënde!

*Fjala e mbajtur në Michigan në ceremoninë e nderimit të Ekrem Bardhës, 23 Maj 2025.

Rafael Floqi/

The Adriatic Review ishte një periodik mujor në gjuhën angleze, botuar nga Federata Pan-Shqiptare e Amerikës “Vatra” nga shtatori 1918 deri në tetor 1919. Themelues i revistës ishte Fan S. Noli, një nga figurat më të shquara të diasporës shqiptare në SHBA, me qëllim për të përhapur të vërtetën rreth çështjes shqiptare dhe për të ndikuar opinionin publik dhe diplomatik amerikan në favor të Shqipërisë, veçanërisht në periudhën pas Luftës së Parë Botërore, kur fati i territoreve shqiptare ishte në rrezik.

Revista u shkrua në gjuhën angleze, pikërisht për të pasur ndikim tek qarqet vendimmarrëse amerikane dhe evropiane. Ajo trajtonte tema të rëndësishme si: historia e Shqipërisë, kultura dhe trashëgimia shqiptare, zhvillimet politike në Ballkan, si dhe kërkesat legjitime të shqiptarëve për pavarësi dhe integritet territorial. Përmes artikujve analitikë dhe studimeve historike, ajo synonte të përgënjeshtronte propagandën anti-shqiptare që qarkullonte në atë kohë në qarqet ndërkombëtare. Pas shpalljes së pavarësisë në nëntor të vitit 1912, Shqipëria përjetoi një periudhë të vështirë për shkak të pushtimeve nga ushtri të ndryshme gjatë Luftës së Parë Botërore. Në fund të luftës, në vitin 1918, vendi ndodhej në një gjendje kaosi dhe ekzistenca e tij si shtet vihej në pikëpyetje. Në këtë apel, fillimisht botuar në anglisht, diplomati dhe politikani Mehmet bej Konica (1881–1948) jep një pasqyrë të qartë të historisë shqiptare dhe bën thirrje për një zgjidhje të drejtë të çështjes shqiptare.

Mehmet beu, vëllai i Faik bej Konitzës, lindi në Konicë (sot pjesë e Greqisë veriore). Studioi në shkollën franceze Galata në Kostandinopojë dhe u emërua konsull turk në Korfuz. Pas shpalljes së pavarësisë, ai shërbeu si përfaqësues i Ismail Qemalit në Londër (1912–1913) dhe më 22 qershor 1914 u emërua për një kohë të shkurtër ministër i Jashtëm i Shqipërisë. 

Në janar 1918, drejtoi Kongresin e Durrësit dhe sërish shërbeu si ministër i Jashtëm në qeverinë e përkohshme të Turhan Pashë Përmetit. Pas Kongresit të Lushnjës në vitin 1920, u emërua përsëri ministër i Jashtëm dhe bashkoi Fan Nolin në udhëtimin drejt Lidhjes së Kombeve..

Edhe pse jetoi vetëm për një vit, ndikimi revistës The Adriatic Review ishte domethënës dhe përfaqëson një etapë të rëndësishme në historinë e shtypit shqiptar në emigracion. Në numrin hapës Shtator, 1918. Vëll. I. shkruhet :

”Objekti i këtij vëllimi është njohja e publikut amerikan dhe atij aleat me pretendimet e Shqipërisë, historinë e popullit të saj dhe luftërat e saj të gjata për pavarësinë kombëtare. Këto janë aq pak të njohura, saqë vështirë se mund të kërkojmë falje për lançimin e kësaj bote periodike në vorbullën tashmë të tejmbushur të letërsisë së luftës. Ekziston një arsye më e mirë dhe shumë më e rëndësishme:

 Zgjidhja e drejtë e çështjes/shqiptare është një domosdoshmëri, një kusht sine qua non, për paqen e përhershme në Evropën Juglindore dhe ky fakt duket se nuk është kuptuar nga publiku i gjerë. Të pa iniciuarit mund të tundohen të buzëqeshin me pohimin e fundit. Sipas tyre, një vend i vogël si Shqipëria, me një popullsi që është pakësuar në 2.500.000 banorë dhe është përgjakur nga betejat heroike shekullore kundër turkut të papërshkrueshëm dhe nga pushtimet dhe kundër invazionet e pashembullta gjatë kësaj lufte të tmerrshme, nuk mund të kishte një rëndësi të tillë sa të shqetësohej ose të shqetësohej në mënyrë të papërshtatshme në atë cep të botës. Një vështrim i thjeshtë në hartë do t’i bëjë këta zotërinj të ndryshojnë qëndrimin e tyre dhe madje t’i kthejnë në këndvështrimin tonë…

 Sekretari anglez i Shtetit për Punët e Jashtme, Right Hon. J. A. Balfour, duke folur në emër të Qeverisë Britanike para Dhomës së Komunave më 10 dhjetor 1917, deklaroi se 

“Qeveria e Madhërisë së Tij ka simpatinë më të ngrohtë me popullin shqiptar dhe do të mirëpriste çdo zgjidhje që, e shoqëruar me sigurinë e duhur kundër grindjeve të ardhshme, ishte e një natyre për të mbrojtur ushtrimin e plotë të të drejtave të tyre kombëtare”. E fundit, por jo më pak e rëndësishme, Presidenti Wilson në fjalimin e tij të famshëm mbi kushtet e paqes deklaroi se pavarësia e të gjitha kombeve ballkanike duhet të rivendoset në vija racore dhe historike dhe të garantohet nga marrëveshjet ndërkombëtare. Ne refuzojmë të mendojmë për një moment se të gjitha këto deklarata solemne janë kaq shumë “copa letrash”. Ne besojmë tek Presidentin Wilson dhe jemi plotësisht të bindur se Amerika dhe aleatët e saj do të bëjnë drejtësi për të gjitha kombësitë e vogla që luftojnë për lirinë kombëtare dhe kështu do të vendosin paqen mbi një bazë të shëndoshë., shkruhej në numrin e parë për misionin e revistës nga e cila po sjellim në shqip nga numri THE ADRIATIC REVIEW 7 Shtator, 1918. 

Një thirrje për miqtë amerikanë 

[Apeli i mëposhtëm iu drejtua miqve të ndryshëm amerikanë të Shqipërisë nga Shkëlqesia e Tij Mehmet Bej Konica, delegat londinez i Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA.-

“Të nderuar Zotërinj, unë e di për interesin dashamirës që keni për nderin e Shqipërisë për zhvillimin që keni shfaqur gjithmonë përpara jush. Çështjet: Nën kujdesin e Federatës Panshqiptare të Amerikës Vatra (Vatra), në Evropë është formuar një komitet i përbërë nga katër anëtarë, dr. Mihal Turtulli, ministëri i ndjerë i Udhëzimeve Publike dhe Dr. Gjergj Adhamidhi Frashëri, ministër i ndjerë i Financave, i njohur gjerësisht nga të gjithë shqiptarët patriotë dhe nga unë, ish-ministër fuqiplotë për Shqipërinë në Athinë dhe anëtar i Komisionit Ndërkombëtar të Kontrollit në Shqipëri. 

Vatra është i vetmi organ përgjegjës i shqiptarëve që mund të ketë ndonjë ndikim për të ardhmen e Shqipërisë. Ajo kupton të gjithë shqiptarët me ndikim, myslimanë dhe të krishterë të Shqipërisë së Jugut, të cilët, për të mbetur të lirë, janë larguar nga vendi për të shmangur presionin e huaj. Shqipëria e Veriut duke qenë nën pushtimin austriak, krerët me ndikim të rajonit nuk kanë mundur të bashkohen me ne, por ne e dimë se ata i përmbahen lëvizjes sonë dhe do të na japin të gjithë mbështetjen e tyre kur të vijë koha. Kur u zhvillua Konferenca e Londrës, Shqipëria nuk kishte asnjë shtyp apo trup diplomatik për të shtyrë pretendimet e saj; të gjitha shtetet e tjera ballkanike përfituan nga kjo për të nisur kundër saj një propagandë të pamëshirshme. Shqipëria duhet të pranohet me të drejtat e saj të plota kombëtare për t’u respektuar si shtet, përndryshe ajo do të jetë viktimë e një padrejtësie të re në fund të konfliktit të tmerrshëm që po përhapet tani në kontinentin e Evropës. Me ndërprerjen e armiqësive, çështja ballkanike do të dalë shumë në plan të parë, duke qenë pjesë e gjithë paqes së ardhshme të Evropës, dhe asnjë zgjidhje në Ballkan nuk mund të jetë e qëndrueshme dhe e kënaqshme pa i kushtuar vëmendjen e duhur pretendimeve të Shqipërisë, në vijën e kufijve të saj etnikë dhe të drejtave historike. 

Raca shqiptare është më e vjetra në Ballkan dhe fuqia kombëtare u ka mundësuar shqiptarëve të ruajnë tokën e tyre amtare, me gjithë pushtimet e përsëritura ndër shekuj nga fqinjët e tyre më të fortë. Sikur Shqipëria të trajtohej me barazi në 1912, në vend që të gjymtohej, sa të ndryshme mund të kishin qenë ngjarjet. Gjendja e pazgjidhur e punëve në Shqipëri shkaktoi komplikime të cilat në fund çuan në luftën evropiane. 

Ballkani nuk mund të jetë solid pa Shqipërinë dhe nuk do të ketë paqe në Evropë në të ardhmen si në të shkuarën, nëse Ballkani mbetet streha e intrigave dhe ambicieve evropiane. Padrejtësia e parë që Shqipëria pësoi në duart e Evropës ndodhi në traktatin e Berlinit, kur Fuqitë që synonin të dobësonin Turqinë, i dhanë territorin shqiptar Malit të Zi, Serbisë dhe Greqisë. Një protektorat mbi Shqipërinë nga çdo fuqi e interesuar drejtpërdrejt do të thotë kolonizim i tokës, asgjësim i të drejtave kombëtare dhe nënshtrim ekonomik. Çdo dritë tjetër e vënë mbi temën e një protektorati nuk i mashtron shqiptarët. Pavarësia me një garanci evropiane, siç është dhënë sa herë që një shtet ballkanik nisej nga Evropa në rrugën e pavarësisë, vetëm do të kënaqë shqiptarët. I tillë është qëndrimi shqiptar. 

Nga një gamë më e gjerë e interesave ballkanike, të gjitha shtetet ballkanike do të kundërshtonin ndërhyrjen e një Fuqie të Madhe në punët e tyre të brendshme dhe do të bëheshin burim telashesh të pafundme. Përsëri, nga pikëpamja evropiane, zotërimi i bregdetit të Adriatikut nga çdo Fuqi e Madhe do të thotë pakënaqësi midis Fuqive të tjera të Mëdha gjithashtu të interesuara dhe një shkak i mundshëm konflikti. Tani do të vij te pika kryesore. 

Shpesh pyetet se çfarë forme qeverisjeje do të donin shqiptarët. Deri në pesë vjet më parë Shqipëria ishte një krahinë turke për sa i përket organizimit të brendshëm. Ajo nuk mund të bëhet një shtet sovran pa u udhëhequr vetë, duke shmangur kolonizimin. 

Amerika i ka dhënë mbështetjen morale Shqipërisë në vitet e kaluara, duke i mundësuar asaj të vetmet shkolla falas që nuk ishin pretekst për propagandën e huaj. Shqiptari është demokrat në zemër, pra ka kuptimin e lindur demokratik që një njeri duhet të respektojë tjetrin, mbi baza njerëzore të barazisë, edhe pse ata janë me pozitë të ndryshme shoqërore. Në të njëjtën kohë, një formë republikane e qeverisjes do të ishte një ndërmarrje tepër e re për të pasur sukses. Populli gjithmonë ka dëshiruar një monarki. Një monarki mbi baza kushtetuese, është forma e dëshirueshme e qeverisjes për Shqipërinë. Një princ, me personalitet dhe karakter për të tërhequr zemrën shqiptare, do të qetësonte të gjitha vështirësitë e pandashme nga një shtet në zhvillim. 

Kur u shpall Pavarësia e Greqisë, vendi pësoi shumë konvulsione të tmerrshme, Europa kishte durim atëherë dhe një vullnet për të parë Greqinë të lulëzonte dhe të kishte sukses. Edhe Shqipërisë duhet t’i jepet kohë për të marrë frymë dhe të mos nxitohet në një sipërmarrje të pafat për ndërprerjen e armiqësive. Në çdo rast, është një dëshirë unanime e shqiptarëve që t’i drejtohen Amerikës për ndihmë, dhe t’i kërkojnë asaj dërgimin e një komisioni për një periudhë pesëvjeçare, për t’i dhënë kohë vendit për të vënë në veprim të gjitha forcat e tij organizative. 

Si mik i Shqipërisë, ju paraqes çështjen tonë. Në këtë moment kritik ne kërkojmë mbështetjen tuaj morale për të na ndihmuar me ndikimin tuaj të lartë me Fuqitë e Antantës dhe Amerikën në favor të pretendimeve tona të drejta.”

 (Nënshkruar) MEHMET KONICA, Delegat i Federatës Panshqiptare Vatra.

Albert Vataj/

Ka emra që përjetësohen jo vetëm në kujtesën e skenës, por edhe në historinë e shpirtit njerëzor që lëviz me artin. Angjelin Preljocaj, koreografi i njohur francez me origjinë shqiptare, është përfshirë zyrtarisht si anëtari më i ri i Akademisë Franceze të Arteve të Bukura (Académie des Beaux-Arts), në seksionin e koreografisë. Ky nderim i rrallë i jepet një artisti që ka ndërtuar një univers të vetin në botën e kërcimit bashkëkohor, një mjeshtër i gjuhës së trupit, që nga Franca ka lëvruar një dialog global të artit, por që në rrënjë mban ende hijen e maleve të Vërmoshit, nga iku me prindërit shqiptarë në vitet e trazuara të shekullit XX. I lindur në vitin 1957 në Sucy-en-Brie, Francë, në një familje shqiptare me origjinë nga Veriu i Shqipërisë, Preljocaj u rrit në zemër të kulturës franceze, por me një trashëgimi të pashkëputshme identitare. Fillimisht i formuar në baletin klasik, ai u orientua më vonë drejt baletit bashkëkohor, ku e gjeti gjuhën e vet krijuese – një koreografi që tejkalon narracionin klasik për të shndërruar trupin në një vegël të introspeksionit dhe tensionit modern.

Në vitin 1984 themeloi kompaninë e vet, sot Ballet Preljocaj, një nga trupat më të njohura evropiane në skenën e kërcimit bashkëkohor. Preljocaj ka vënë në skenë dhjetëra vepra që përçajnë dhe shpërfaqin me guxim dimensione sociale, ekzistenciale dhe shpirtërore – ndër më të njohurat janë: “Roméo et Juliette” (1990), “Le Parc” (1994), “Paysage après la bataille” (1997), “N” (2004), “Empty moves”, dhe “La Fresque” (2016). Ai ka performuar në skena të mëdha botërore, nga Bolshoi i Moskës deri në Lincoln Center në Nju Jork, nga Festival d’Avignon në Francë, deri në Japoni, Australi e Lindjen e Mesme. Veprat e tij janë përkthyer në një estetikë të pazëvendësueshme, ku muzika klasike ndërthuret me tinguj elektronikë dhe ku çdo lëvizje sfidon konceptet tradicionale të trupit, hapësirës dhe identitetit.

Në vitin 1992, u nderua me Çmimin e Madh Kombëtar të Kërcimit nga Ministria e Kulturës Franceze, ndërsa më vonë mori edhe Urdhrin e Legjionit të Nderit, një ndër dekoratat më të larta në Francë. Ka bashkëpunuar me emra të mëdhenj të muzikës si Air, Karlheinz Stockhausen, Laurent Garnier, si dhe me institucione prestigjioze si Opera e Parisit dhe Bienalja e Venecias. Angjelin Preljocaj nuk e ka mohuar kurrë prejardhjen shqiptare, përkundrazi, ajo është pjesë e ADN-së së tij krijuese. Ka ardhur disa herë në Shqipëri, ku ka bashkëpunuar me Teatrin Kombëtar të Operas dhe Baletit, duke sjellë vepra si “La Stravaganza” dhe “Dasma”, të frymëzuara nga folklori dhe simbolika shqiptare.

Përfshirja e tij në Akademinë Franceze të Arteve të Bukura, në një prej katër vendeve të seksionit të koreografisë, është një njohje që shkon përtej suksesit individual. Ajo përfaqëson një kurorëzim të një vizioni artistik që i përket botës, por që në thelb ruan frymën e atij udhëtimi që filloi dikur në heshtje, nga një fshat në skaj të Shqipërisë, drejt dritës së skenave më të ndritshme të globit. Preljocaj është tashmë jo vetëm një emër i artit francez, por një monument i gjallë i artit koreografik botëror, një artist që na kujton se lëvizja, si dhe jeta, është më kuptimplotë kur ruan kujtesën e rrënjëve dhe guximin për të fluturuar larg tyre.

Aleksandër Çipa/

Kaloi në heshtje…., edhe kësaj here Ukshin Hoti. I madhërishëm u shfaq dhe madhërisht sfidues, humbi …, si qenie fizike, duke vijuar lartësimin në paharresë.

Intelektual dhe qytetar i lartësisë mendore për ardhmërinë e duhur të kombit. Bijtë e mendimit, kombi ynë i ka pas dhe fatkeqësisht, i ka të paktë. Disa prej tyre, në kohë të ndryshme, vijueshmërisht nuk i ka pasur në fatin e dashjes dhe kujdesit institucional. Njerëzit e thjeshtë i kanë dash dhe respektuar në mënyrën e tyre shembullore. Kanë dhënë dashuri dhe mbartin mishërueshëm për ta, kujtesë e mirënjohje.

Por për Ukshin Hotin, se cka një heshtje tinzare mosvlerësimi sa meriton…!Ka dicka që refuzohet në mënyrën zyrtare me heshtje dhe kapërcim moskujtese…Ka dy dekada që nuk i gjendet varri dhe ka kaq kohë, që ka paftësi ndërshtetërore për t’i gjetur eshtrat.

Pse të ndodhë kjo?

Ukshin Hoti mori një status vizionari për shkak të sendërtimit në lëndë shkrimore dhe ligjerime të filozofisë së cështjes shqiptare. Si në vijimësi të Rilindjes sonë kombëtare ai vizionoi në shekull të ri dhe mbrothësi të domosdoshme, bashkimin kombëtar dhe rinjëjtësimin shqiptar në hapësirën tonë të ndarë. Për këtë shkak, e duan të humbur. E duan të pagjendshëm…E duan të moskujtuar…Veçmas një majë e lartë, e vetmja në atë lartësi, e la të përkujtueshëm Ukshin Hotin në shumë të ardhme të paardhura: Kadareja. Në librin e tij “Bisedë përmes hekurash”, (atë dialog unik), lanë për lexuesit e sotëm dhe të ardhëm, jo thjesht një brengë të Shqipërisë së pabërë (është fjala për të gjithën), por një projekt që edhe kur nuk gëzon dakordësitë shqiptare mbart bekimin e pakthyeshëm të Zotit. Ukshin Hoti na imponon kujtesë edhe pse nuk ia japim dhe nuk ia shtojmë si detyrim që ia kemi, ne dhe pasardhësit.

Në vendin e tyre shenjtorët gjuhen me gurë…., në këtë rast me heshtje!

Federata Panshqiptare e Amerikës VATRA në Boston së bashku me Bibliotekën e Qendrën Kulturore “Fan S. Noli” dhe Katedralen Ortodokse Shqiptare “Shën Gjergji”, JU fton me nderim dhe krenari në një ngjarje të veçantë kulturore:

Promovimi i librit “Fan Noli: Rebel”

nga Ilir Ikonomi

E diel, 8 qershor 2025

Ora: 12:00 PM

Adresa: Katedralja “Shën Gjergji”, Boston

Moderatore: Rafaela Prifti

Parking falas në rrugë

Në këtë vëllim të dytë të biografisë bazuar në fakte, autori Ilir Ikonomi sjell me mjeshtëri vitet e mëvonshme të jetës së Fan Nolit, burrit të shtetit, klerikut, dijetarit dhe atdhetarit që i dha zë dhe shpirt kombit shqiptar në Amerikë.

Ejani të përjetojmë së bashku historinë e një figure që nuk u përkul kurrë, dhe që mbeti deri në fund një Rebel i idealeve kombëtare.

Diskutimi do të përfshijë edhe vëllimin e parë të biografisë, “Apostull”, duke sjellë një pasqyrë të plotë të jetës dhe veprës së Nolit.

Do të ketë libra për të gjithë me autograf nga Ikonomi me një çmim simbolik!

Pije dhe ushqime të lehta për pjesëmarrësit nga bizneset shqiptare

Bashkohuni me ne për të nderuar trashëgiminë, gjuhën dhe kulturën shqiptare, ashtu siç do ta dëshironte vetë Fan S. Noli!