Opinion – Page 519 – Dielli

KRYESIA E VATRËS PËR GAZETËN “DIELLI”

January 13, 2017 by dgreca

Kryesia e Federatës Panshqiptare të Amerikës Vatra, pasi analizoi në mbledhjen e saj të datës 12 Janar 2017, ( krahas të tjerave) edhe punën e bërë gjatë vitit të kaluar në gazetën e saj “Dielli”, konkludon sa më poshtë:

Është bërë një punë e lavdrueshme në pasqyrimin në kohë dhe me vërtetësi të ngjarjeve kryesore që kanë proekupuar vatranët në veçanti e shqiptarët në trojet etnike dhe në diasporë. Janë pasqyruar në kohe problemet madhore që kanë patur në agjendë: Shqipëria, Kosova, Shqiptarët në Maqedoni, Mal të Zi, Luginën e Preshevës dhe të Çamërisë. Janë ndjekur nga afër ngjarjet e mëdha botërore dhe pasojat e veprimit mbi Kombin Shqiptar. Janë evokuar nga e shkuara, ngjarje, shkrime e kujtime dhe data të rëndësishme, si dhe jeta e veprimtaria e personaliteteve të Vatrës e Historisë së Shqipërisë, siç ishte ajo për Faik Konicën. Janë mirëpritur gazetar e opinionistë të medias që me shkrimet e tyre të krijojnë në “Dielli” një dimension të gjërë shikimi duke përfshirë pikpamjet kryesore të mendësisë shqiptare të kohës. Janë ftuar të zgjedhurit në organet qendërore e në degë të Vatrës, të pasqyrojnë në “Dielli” mendimet dhe shqetësimet e tyre për përmirësimin e punës së Vatrës dhe në tërësi të Kombit. Të gjitha këto i kanë dhënë “Diellit” një frymë të re , duke e bërë atë më të afërt e më të dashur me vatranët, komunitetin dhe gjithë shqiptarinë.

Por Kryesia e Vatrës, me keqardhje konstaton se, në disa raste të veçanta, ne komente ka patur tejkalime të etikës komunikimit, duke u fshehur prapa paeudonimeve. Janë përdorur shprehje e insinuate ofenduese në shkrimet e botuara ,duke prekur ndjenjat e personalitetin e personave të veçantë. Me Kanunore ( e cila është kushtetuta e Vatrës), kjo është e pa pranueshme dhe e dëueshme për cilindo vatran ose bashkpunëtor të “Diellit”. Vatranët që ndërmarrin qasje të tilla janë të vetëpërjashtuar nga Vatra me një herë, kurse bashkpunëtorët e “Diellit” që cënojnë këtë etike, janë të ndaluar të pasqyrojnë shkrimet e tyre në të ardhmen.

“Dielli” si gazeta më e vjetër e Kombit, duhet të jetë i pastër e i pasur në shkrime e në shprehje me një fjalor të zgjedhur etik dhe qëndrim në përshtatje të plotë me Kanunoren e Vatrës. Editori i tij, është i detyruar të zbatojë me përpikmëri këto qëndrime të organeve drejtuese të Vatrës.

Kryesia e Vatrës, shpreson dhe dëshiron që edhe në të ardhmen “Dielli” , të vazhdojë të jetë tribune e mendimit të lirë, dhe frymëzuese e gjeneratave të reja për çeshtjet e mëdha të Kombit.

KRYESIA E FEDERATËS PANSHQIPTARE TË AMERIKËS VATRA.

!2 Janar 2017.

Sekretari i ri Mbrojtjes Mattis, prezantoi platformën e tij në senat

January 13, 2017 by dgreca

Senati amerikan miratoi dje një amendament, që i lejon Gjeneralit James Mattis të bëhet Sekretar i Mbrojtjes, pas konfirmimit të tij.

Sipas ligjit amerikan, ushtarakëve u ndalohet të bëhen Sekretarë të Mbrojtes, në se kanë më pak se 7 vjet që kanë dalë në pension. Keshtu Gjenerali pritet të bëhet i pari ushtarak karriere që udhëheq Pentagonin që prej viteve ’50. Në përgjigje të pyetjeve te shumta gjatë seancës për konfirmimin e tij para Komisionit të Senatit për Shërbimet e Armatosura, Zoti James Mattis deklaroi se, baraspesha globale e fuqisë e krijuar pas Luftës së Dytë Botërore, po kërcënohet më shumë se kurrë. “Mendoj se kjo balancë është nën sulmin më të madh që nga Lufta e Dytë Botërore, dhe kjo vjen nga Rusia, nga grupet terroriste dhe nga veprimet e Kinës në Detin e Kinës Jugore”. Ai besonte qe presidenti rus Vladimir Putin, po përpiqej të “shpërbënte” Aleancën Atlantiko-Veriore NATO, e cila ka shërbyer si gardiane e sigurisë amerikane dhe europiane prej më shumë se gjysmëshekulli. Mattis e portretizoi Rusinë si një kundërshtar strategjik. Një nga pyetjet që i drejtuan ligjvënësit ishte se, si do të sillej ai me Rusinë, bazuar tek veprimet e saj, si ndërhyrjet në Europën Lindore dhe sulmet kibernetike ne SHBA, për të cilat akuzohet Moska, Mattis theksoi se luftëra të tilla shpesh nisin nga përllogaritjet e gabuara. Ai tha se, Shtetet e Bashkuara duhet të vendosin kufij të qartë, në mënyrë që kundërshtarët ta dinë se, çfarë nuk mund të tolerohet nga SHBA, ndaj parandalimi është me rëndësi kritike për momentin”. I pyetur nga senatori John McCain, nëse ushtria e Shteteve të Bashkuara ishte totalisht e gatshme për t’u përballur me këto sfida, Mattis u përgjigj: Forcat e Armatosura amerikane aktualisht nuk janë të pergatitura sa duhet për të përballuar te gjitha sfidat globale. Gjithashtu Gjenerali theksoi se, Shtetet e Bashkuara janë përpjekur shumë herë t’i përmirësojnë marrëdhëniet me Rusinë dhe pak herë kanë patur sukses. Gjenerali Mattis tha se, është e rëndësishme të njihet realiteti dhe mënyra e sjelljes me zotin Putin. “Ne e dimë tha ai, se presidenti rus po përpiqet ta dëmtojë NATO-n, ai është duke u përpjekur ta shpërbëjë Aleancën Atlantiko-Veriore”, prandaj duhet të marrim masa të integruara diplomatike, ekonomike, ushtarake dhe të punojmë bashke me aleatët tanë për t’u vetëmbrotjur në ato raste kur është e nevojshme. IshGjenerali me 4 yje u shpreh se, historia e marrëdhënieve SHBA-Rusi ka mangësi përpjekjesh të suksesshme për bashkëpunim afatgjate, diçka për të cilën presidenti i zgjedhur Donald Trump është angazhuar ta vazhdojë. Zoti Trump mbetet i hapur persa i përket pikëpamjeve të tij për Rusinë, teksa i kishte kërkuar atij personalisht mendim mbi marrëdhëniet amerikano-ruse.

Nderkohe Mattis deklaroi se, mbështeste totalisht lëvizjet e administratës “Obama” për të siguruar aleatët europianë pas aneksimit nga Moska të gadishullit ukrainas të Krimesë, por edhe aktiviteteve ushtarake në lindje të Ukrainës. E ndërsa Shtetet e Bashkuara duhet të mbeten të gatshme për të punuar me Rusinë, Mattis tha se perspektiva e bashkëpunimit sa vjen e ngushtohet. Konteksti i këtyre fjalëve ishte i qartë. Ndërkohë që Mattis fliste, zgjedhja tjeter e Trumpit, zotit Pompeu, për të drejtuar CIA-n, dëshmonte përpara një tjetër paneli të Senatit. Zoti Pompeu ishte i sigurtë se do të pyetej në detaje mbi pretendimet e agjencive amerikane të inteligjencës se, Moska ndërhyri në zgjedhjet presidenciale amerikane. Marrëdhëniet mes dy ish-armiqve të Luftës së Ftohtë janë përkeqësuar edhe prej qëndrimeve të ndryshme në luftën civile të Sirisë. Si ish-komandant i Forcave Amerikane në Lindjen e Mesme, Mattis tha se, besonte që Uashingtoni duhet të rikthejnë marrëdhëniet më të mira me Izraelin dhe partnerët arabë. Mattis, 66 vjeç, doli në pension në vitin 2013, nga Trupat e Marinës së Shteteve të Bashkuara, pasi shërbeu si kreu i Komandës Qendrore Amerikane dhe pasi pati udhëhequr forcat amerikane në dy luftrat në Irak dhe me pas Afganistan. Ai njihet për pikëpamjet e forta ndaj Iranit, të cilin e konsideron si një kërcënim për rajonin dhe do të punonte për një president që do të forconte politikat amerikane kundrejt Teheranit. Në se konfirmohet, Mattis do të bëhej i pari ushtarak i karrierës në 50 vjet, që drejton Pentagonin. I fundit ushtarak i larte që ka shërbyer si Shef i Pentagonit ishte George Marshall, në vitet 1950-1951.

Washington, D.C. – U.S. Senator John McCain (R-AZ), Chairman of the Senate Armed Services Committee, delivered the following opening statement today at a hearing on the nomination of General James Mattis to be the next Secretary of Defense:

“The Committee meets today to consider the nomination of General James Mattis to be the Secretary of Defense of the United States.

“Two years ago, the last time you came before this Committee, the idea that we would be meeting again under the present circumstances would have been hard to imagine—most of all by you. But I, for one, could not be happier.

“All of us recognize the unique, indeed historic, nature of this nomination. General Mattis enjoyed a long and distinguished career in uniform, but current law would bar him from serving as Secretary of Defense for three more years. While I support retaining that law, I also believe that our nation needs General Mattis’s service more than ever. So after this hearing, the Committee will meet to consider special legislation to allow General Mattis to serve as Secretary of Defense.

“If confirmed, General Mattis would have the honor of leading a team of Americans who represent everything that is noble and best in our nation. Our soldiers, sailors, airmen, and marines do everything we ask of them and more. They make us proud every day. Our many defense civil servants also sacrifice day in and day out for our national security, and rarely get the credit they deserve. I am confident that no one appreciates our people and values their sacrifices more than General Mattis.

“And yet, we meet today at a time of increasing global threat and disorder. For seven decades, the United States has played a unique role in the world. We have not only put America first, but we have done so by maintaining and advancing a world order that has expanded security, prosperity, and freedom. This has required our alliances, our trade, our diplomacy, our values, but most of all, our military—for when would-be aggressors aspire to threaten world order, it is the global striking power of America’s armed forces that must deter or thwart their ambitions.

“Too many Americans seem to have forgotten this in recent years. Too many have forgotten that our world order is not self-sustaining. Too many have forgotten that while the threats we face may not have purely military solutions, they all have military dimensions. In short, too many have forgotten that hard power matters—having it, threatening it, leveraging it for diplomacy, and at times, using it. Fairly or not, there is a perception around the world that America is weak and distracted, and that has only emboldened our adversaries to challenge the current world order.

“The threat posed by violent Islamist extremism continues to metastasize across the Middle East, Africa, Asia, Europe, and but for those who remain vigilant, our homeland. It should now be clear that we will be engaged in a global conflict of varying scope and intensity for the foreseeable future. Believing otherwise is wishful thinking. So if confirmed, General Mattis, you would lead a military at war. You of all people appreciate what that means and what it demands.

“At the same time, our central challenge in the Middle East is not ISIL, as grave a threat as it is. It is a breakdown of regional order in which nearly every state is a battlefield for conflict, a combatant, or both. ISIL is a symptom of this disorder. At the same time, Iran’s nuclear weapons ambitions have been postponed, but not halted. And it continues to modernize its military, expand its malign influence, and seek to remake the region in its image, from Syria to Iraq to Yemen.

“In Asia, the rise of China is shifting the balance of power in ways that increasingly challenge longstanding U.S. interests. We see a new assertiveness in China to confront U.S. allies and partners, make vast territorial claims with no basis in international law, carve out spheres of influence, and revise the current order.

“North Korea is testing nuclear weapons and ballistic missiles at an alarming rate. Our intelligence community publicly assesses that North Korea could soon develop a nuclear-capable intercontinental ballistic missile that is capable of striking the U.S. homeland. This may become a defining crisis for the next President.

“And then there is Russia. Over the past eight years, under President Vladimir Putin, Russia has invaded Ukraine, annexed Crimea, threatened NATO allies, and intervened militarily in Syria, leaving a trail of death and destruction and broken promises in his wake. Russia’s military has targeted Syrian hospitals and first responders with precision weapons. Russia supplied the weapons that shot down a commercial aircraft over Ukraine. Russia’s war on Ukraine has killed thousands of Ukrainian soldiers and civilians. And in the most flagrant demonstration of Putin’s disdain and disrespect for our nation, Russia deliberately interfered our recent election with cyberattacks and a disinformation campaign designed to weaken America and discredit Western values.

“Each of our last three presidents has had great expectations of building a partnership with the Russian government. Each attempt has failed, not for lack of good faith and effort on the U.S. side, but because of a stubborn fact that we must finally recognize: Putin wants to be our enemy. He needs us as his enemy. He will never be our partner, including in fighting ISIL. He believes that strengthening Russia means weakening America. We must proceed realistically on this basis.

“We must build a position of significant strength vis-à-vis Russia and any other adversary that seeks to undermine our national interests and challenge the world order. We must reestablish deterrence. And that is primarily the job of the Department of Defense.

“But for too long, the Department of Defense has planned and optimized itself for short-term, episodic contingencies. Whether against great powers or global terrorist movements, we now face a series of long-term strategic competitions with clear military dimensions that often occur below the threshold of armed conflict.

“What makes all of this worse is that America’s military technological advantage is eroding. Our competitors, especially China and Russia, have gone to school on the American way of war, and they are rapidly modernizing their militaries to exploit our vulnerabilities with advanced anti-access and area-denial capabilities. Indeed, the entire model of American military power projection is increasingly being called into question—on land, at sea, in the air, and especially in space and cyberspace. In light of these threats, business as usual is not just misguided—it is dangerous.

“All of these problems are compounded by the self-inflicted wounds of the Budget Control Act. For five years, national defense spending has been arbitrarily capped. As global threats have risen, defense spending has often fallen in real terms. Each military service has deferred critical modernization and shed capacity, which has damaged readiness. Worse still, what we do spend is producing less combat power. In constant dollars, we spend nearly exactly the same amount on defense as we did 30 years ago. But we are fielding 35 percent fewer combat brigades, 53 percent fewer ships, and 63 percent fewer combat aircraft squadrons. All this while overhead costs that do not add to combat power have steadily increased. In short, we have done grave harm to our military, as each of our Joint Chiefs of Staff has testified repeatedly to this Committee. Meanwhile, our national debt has increased nearly $4 trillion over the life of the Budget Control Act.

“The President-elect has said he wants to ‘fully eliminate the defense sequester’ and ‘rebuild our military.’ If so, he will find many allies on this Committee. The Budget Control Act is harming us in ways that our enemies could only dream. We must repeal this legislation and increase the defense topline. This will not be cheap, but it pales in comparison to the cost of failing to deter a war, or worse, losing one.

“For all of these reasons, and more, I believe the nation needs General Mattis. We need to stop deterring ourselves and return to strategy—aligning our ends, ways, and means to address global threats. We need to resize and, more importantly, reshape our military, giving our warfighters the most advanced capabilities so they never find themselves in a fair fight. We must continue to reform the Department of Defense so more of its limited dollars are spent on increasing the lethality of our military, not adding to its bureaucracy. That especially means improving defense acquisition, which still takes too long and costs too much to deliver too little.

“I would like to conclude by saying a few words about trust and accountability, and about the relationship between this Committee and the Department of Defense.

“One of the few benefits of my advanced age is the sense of perspective it affords. In recent years, I have witnessed a steady loss of trust and deterioration of relations between Congress and the Department. It is felt on both sides, and there is plenty of blame to go around. Department leaders have too often treated members of Congress as afterthoughts to be notified, not partners to be meaningfully consulted. And Congress has too often sought to bend the Department to its will through ever growing amounts of legislation, trying to manage it from afar rather than oversee it.

“We cannot afford to go on like this. Our challenges are too grave. The wide margin for error we once enjoyed in the world is gone. We need to take more risk if we are to maintain our strategic and technological advantage. We cannot let fear of failure slow us or stop us from innovating. These are challenges that the Department of Defense and the Congress, especially this Committee, must manage together.

“The only way to restore this trust is to start trusting each other. If confirmed, you would have to trust us to be your partners in major decision-making and in sharing the greater risks that are necessary to win in a more competitive world. In return, if you will be accountable to us—and you will be—we must trust you to determine how best to get the results we demand with fewer statutory and regulatory impediments.

“In short, let’s make it our common mission to restore accountability. If we can do that, though the threats we face may be great, I am confident that we can succeed.”

PUTINI NUK ËSHTË ALEAT I AMERIKËS

January 11, 2017 by dgreca

*Një grup prej 17 ish-udhëheqsish, përfshirë presidentin e Bullgarisë Rosen Plevneliev, politikanësh dhe mbështetsish të demokracisë nga mbarë Europa Qëndrore dhe Lindore, i kanë dërguar (të hënën) një letër të hapur* Z. Trump, në të cilën thonë se udhëheqsi rus, “Vladimir Putini nuk është aleat i Amerikës” dhe as “Partner i besueshëm ndërkombëtar”./

Nga Frank Shkreli/

Në Senatin e Shteteve të Bashkuara në Washington ka filluar procesi për miratimin ose jo të emërimeve të kabinetit të ardhëshëm të presidentit të zgjedhur Donald Trump- përfshirë edhe Rex Tillerson, i emëruar për Sekretar Amerikan të Shtetit. Ndërkaq, një grup prej 17 ish-udhëheqsish, përfshirë presidentin e Bullgarisë Rosen Plevneliev, politikanësh dhe mbështetsish të demokracisë nga mbarë Europa Qëndrore dhe Lindore, i kanë dërguar (të hënën) një letër të hapur* Z. Trump, në të cilën thonë se udhëheqsi rus, “Vladimir Putini nuk është aleat i Amerikës” dhe as “Partner i besueshëm ndërkombëtar”. Ata i bëjnë thirrje administratës së re amerikane që të mbështesë Ukrainën dhe të kundërshtojë aneksimin e Krimesë nga Moska. Në letrën e tyre, ata paralajmërojnë se do të ishte “Një gabim i madh nëqoftse u jepet fund sanksioneve të tanishme kundër Rusisë, ose të pranohet ndarja dhe skllavërimi i Ukrainës”, thekosjnë udhëheqsit europian në letrën e tyre drejtuar Z. Trump. Një gjë e tillë, shkruajnë ata, do të demoralizonte aleatët e Amerikës në rajon dhe njëkohësisht do të destabilizonte edhe ekonomitë e tyre. Për më tepër, një masë e tillë sipas tyre, do të dobësonte besimin e aleatëve ndaj Amerikës në Europë dhe më larg.

Ata shkruajnë se e mirëpresin zgjedhjen e Z.Trump si president i 45-të i Shteteve të Bashkuara dhe janë të gatëshëm të bashkpunojnë me administratën e re për të përforcuar aleancën transatlantike, por njëherazi paralajmërojnë se nëqoftse Donald Trump vendosë të bashkpunojë me Putinin, një gjë e tillë thonë ata, do të ketë pasoja të rënda negative, si për Europën ashtu edhe për Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Nën udhëheqjen e Putinit, i shkruajnë personalitetet europiane Donald Trump-it, “Militarizmi rus, luftërat, shkelja e traktateve dhe premtimet e rreme nga ana e Moskës, e kanë bërë Europën një vend më të rrezikshëm” se përpara dhe theksojnë se Rusia nuk ia do të mirën Amerikës. Si aleatët tuaj, shkruajnë ata, ne ia duam të mirën Amerikës. “Kur Amerika na ka bërë thirrje në të kaluarën, ne iu përgjigjëm. Ne ishim me ju në Irak. Ishim me ju në Afganistan. Ne u përballën së bashku me rreziqe dhe sakrifikuam bijat dhe bijtë tanë, së bashku me ju. Ne kemi mbrojtur sigurinë tonë të përbashkët transatlantike, në një front të përbashkët. Kjo është ajo që e bën Aleancën tonë të fortë. Kur Shtetet e Bashkuara janë të forta, të gjithë ne jemi më të fortë, së bashku”, shkruajnë ata në letrën e hapur drejtuar presidentit ë ardhëshëm të Amerikës.

Në të vërtetë letra e dërguar të hënën Presidentit të zgjedhur Trump, është shumë e ngjashme me letrën që një grup personalitetesh europiano-lindore i kishin dërguar Presidentit Barak Obama kur ai filloi nga detyra si president i Shteteve të Bashkuara, Janarin e vitit 2009, në të cilën ata kishin shprehur shqetësimin e tyre se, “Vendet e Europës Lindore dhe Qëndrore nuk ishin më në qëndër të vëmendjes së politikës së jashtme të Amerikës”. Në atë letër, ata kishin paralajmëruar gjithashtu administratën e re të Presidentit Obama se, “Rusia po sillej si një fuqi revizioniste që ndjekë një agjendë (politiko-ushtarake) të shekullit 19, por me taktika dhe metoda të shekullit 21”.

Është interesant fakti se pesë nga nënshkruesit e letrës drejtuar Z. Donald Trump këtë javë, kishin nënshkruar edhe letrën dërguar Presidentit Obama në fillim të mandatit të tij, Janarin e viti 2009, duke shprehur të njëjtat shqetësime mbi rolin e Rusisë putiniste në Evropë. Nënshkruesit e letrës drejtuar administratës së re Obama, ndërkohë që ajo kishte njoftuar “një fillim të ri” në marrëdhëniet e Amerikës me Rusinë, kishin paralajmëruar se si pasojë, vendet evropiane do të humbnin besimin tek Shtetet e Bashkuara dhe se “një fillim i ri – ose ‘reset button’ siç e kishte cilësuar ish-Sekretarja e Shtetit Hillary Clinton, për marrëdhëniet me Moskën — sipas nënshkruesve të letrës, do të shkaktonte një dobësim të lidhjeve transatlantike.

Tetë vjetë më vonë, është e qartë se– marrëdhëniet e Amerikës me Rusinë, siç shprehen edhe 17 personalitetet evropiane në letrën e tyre drejtuar këtë javë Presidentit të zgjedhur Donald Trump – shkaktojnë gjithnjë ankth, pasiguri dhe shqetësim, sidomos për vendet e Evropës Lindore dhe Qëndrore. Në këtë frymë shqetësimesh ata i bëjnë thirrje, “Administratës së re Trump dhe Kongresit Amerikan që të jenë të vendosur në mbështetje të objektivave dhe interesave tona të përbashkëta: paqës, fuqisë transatlantike dhe lirisë.” “Të bashkuar”, theksojnë ata, “ne mund të përballemi shumë lehtë me kleptokracinë e dobësuar të Rusisë, por të ndarë e të pëçarë, siç kemi parë tepër qartë vitet e fundit, të gjithë ne jemi të rrezikuar… Ne u bëjmë thirrje miqëve tanë Amerikanë që të forcojnë dhe jo të dobësojnë lidhjet tona transatlantike. Ukraina ka nevojë për mbështetje. Shtetet në periferi (me Rusinë) kanë nevojë për një mbështetje të përhershme dhe të vendosur nga ana e Amerikës. Por mbi të gjitha, Rusia duhet të dijë se kur sulmohemi, ne jemi më të fortë dhe jo më të dobët”, nënvijojnë ata në apelin e përfshirë në letrën e hapur dërguar Presidentit të zgjedhur amerikan, Donald Trump, i cili fillon detyrën pas ceremonisë së betimit me 20 Janar, 2017.

Ndërkaq, ditën e parë të dëshmive të tija të mërkurën, para Komisionit të Senatit Amerikan për Punët e Jashtme, i emëruari për Sekretar Amerikan të Shtetit, Rex Tillerson u zotua se do të “rivendosë rolin udhëheqës amerikan në botë” duke theksuar se duhet të jemi të qartë në lidhje me marrëdhëniet me Rusinë. “Rusia sot”, u tha ai senatorëve, “përbën një rrezik. Ajo invadoi Ukrainën, përfshirë Krimenë dhe njëkohsisht shkeli ligjet e luftës. Por ishte edhe mungesa e rolit udhëheqës amerikan që e la derën hapur për këtë (invadim), shtoi ai. Në përgjigje të një pyetjeje mbi marrëdhëniet ruso-amerikane para Komisionit të Senatit, Z. Tillerson theksoi se “Nuk ka të ngjarë që të jemi miq me rusët. Ne nuk ndajmë të njëjtat vlera, por ka mundësi për një marrëdhënie ndryshe, me qëllim uljen e temperaturës në konfliktet që kemi sot” me Rusinë. “Dialogu është kritik për këto gjëra, ashtuqë situata të mos dalë jashtë kontrollit”, u tha senatorëve i emëruari i Z. Donald Trump për Sekretar Amerikan të Shtetit, Z. Rex Tillerson.

Letra e 17 përfaqsuesve evropiano-lindorë drejtuar administratës së re amerikane është një shprehje e justifikueshme e shqetësimeve të mëdha anë e mbanë Evropës në lidhje me përhapjen e influencës ruse në ish-vendet komuniste dhe më gjërë, përfshirë edhe vendet e Ballkanit, ndëkohë që kohët e fundit janë shtuar përpjekjet propagandistike dhe aktiviteti diplomatik i Moskës, anë e mbanë kontinentit evropian. Shqetësimet e tyre janë të justifikuara dhe meritojnë vëmendje nga adminsitrata e re. Askush nuk i njeh rusët më mirë se Evropa Lindore dhe Qendërore.

“Evropianët kanë të drejtë. Ata kishin paralajmëruar administratën e Presidentit Obama mbi rreziqet e angazhimit me Rusinë”, thotë për gazetën Washington Post, Peter Doran, zëvëndës president i Qendrës së Analizave të Politikës Evropiane të analistit të njohur Janusz Bugajski, me qëndër në Washington. Tashti, theksoi ai, përballë një mundësie tjetër për marrëdhënie të reja me Rusinë, “Vendet evropiano-indore dhe qëndrore po paralajmërojnë presidentin e ri amerikan që të mos bëjë të njëjtat gabime të para-ardhësve të tij.”

Gazeta Washington Post shkruan se ndërsa administrata Trump po përgatitet të marrë fuqinë në dorë, shpresohet se njerëz me përvojë dhe të aftë në radhët e administratës së re, do të argumentojnë me vendosmëri dhe bindshëm, në favor të mbështetjes dhe të ruajtjes së marrëdhënieve transatlantike dhe që Shtetet e Bashkuara të qëndrojnë pranë, dhe me aleatët e tyre evropianë, me të cilët Amerika, për dekada me radhë, ka ndarë interesat dhe vlerat e përbashkëta. Marrëdhëniet me Putinin nuk duhet në asnjë mënyrë të bëhën në kurriz të interesave dhe sigurimit të aleatëve amerikanë në Evropë, përfundon gazeta me influencë e kryeqytetit amerikan, Washington Post.

****

Për ata që mund të jenë të interesuar, ja versioni anglisht i letrës së 17 personaliteteve nga Evropa Qëndrore dhe Lindore, dërguar të hënën Presidentit të zgjedhur amerikan, Donald Trump.

Dear President-elect Trump:

We – decision-makers and public figures from across Europe – welcome your election as America’s 45th president. We are eager to work with your administration to sustain our powerful transatlantic Alliance, jointly defending our way of life at a time of great peril.

Russia’s continuing efforts to destabilize Ukraine, and its illegal annexation of Crimea, threaten the peace, predictability and security that Americans and Europeans created together through our victory in the Cold War. We are concerned that the prospect of a new grand bargain with Russia will endanger this historic achievement.

It would be a grave mistake to end the current sanctions on Russia or accept the division and subjugation of Ukraine. Doing so would demoralize those seeking a Euro-Atlantic orientation for that country. It would also destabilize our Eastern neighborhood economically and give heart to extremist, oligarchic and anti-Western elements there.

The wider damage would be grave too. The aftershocks of such a deal would shake American credibility with allies in Europe and elsewhere. The rules-based international order on which Western security has depended for decades would be weakened. The alliances that are the true source of American greatness would erode: countries that have expended blood, treasure and political capital in support of transatlantic security will wonder if America is now no longer a dependable friend.

Have no doubt: Vladimir Putin is not America’s ally. Neither is he a trustworthy international partner. Both of the presidents who preceded you tried in their own ways to deal with Russia’s leadership in the spirit of trust and friendship. Big mistake: Putin treated their good intentions as opportunities.

Under Putin, Russia’s record of militarism, wars, threats, broken treaties and false promises have made Europe a more dangerous place. Putin does not seek American greatness. As your allies, we do. When America called on us in the past, we came. We were with you in Iraq. We were with you in Afghanistan. We took risks together; sacrificed sons and daughters together. We defend our shared transatlantic security as a united front. This is what makes our Alliance powerful. When the United States stands strong, we are all stronger – together.

A deal with Putin will not bring peace. On the contrary, it makes war more likely. Putin views concessions as a sign of weakness. He will be inclined to test American credibility in frontline NATO allies, such as Estonia, Latvia, Lithuania and Poland. He may use not only military intimidation, but also cyber-attacks, energy and economic pressure, espionage, psychological warfare, disinformation and the targeted use of bribery. As Russia’s neighbors, we are familiar with these techniques. Countering them requires greater strength, solidarity and resolve from the West – not more accommodation.

As your treaty-bound allies, we appeal to Americans in the new U.S. Administration and Congress to stand firm in the defense of our common goals and interests: peace, Atlantic strength, and freedom. United, we are more than a match for Russia’s ailing kleptocracy. Divided, as we have seen all too clearly in recent years, we are all at risk. For decades, our unified Alliance has been the bulwark of European security. We appeal to our American friends to strengthen, not weaken our transatlantic ties. Ukraine needs support; the frontline states need your constancy and resolve. And most of all, Russia must see that when we are attacked, we grow stronger, not weaker.

Sincerely,

Traian Băsescu
Carl Bildt
Mikuláš Dzurinda
Mátyás Eörsi
Iulian Fota
István Gyarmati
Toomas Hendrik Ilves
Rasa Juknevičienė
Ojārs Ēriks Kalniņš
Paweł Kowal
Janusz Onyszkiewicz
Rosen Plevneliev
Karel Schwarzenberg
Radosław Sikorski
Petras Vaitiekūnas
Vaira Vīķe-Freiberga
Alexandr Vondra

A njohin në Prishtinë dhe në Tiranë projektin serb të ndarjes së Kosovës?!

January 11, 2017 by dgreca

Shkruan: Prof. Asoc. Dr. Enver Bytyçi/

Arrestimi i Ramush Haradinajt për një urdhër absurd e të vjetëruar të Serbisë është pjesë e një skeme, të cilën e luan me shumë zotësi e shkathtësi diplomatike e politike Beogradi. Ndërkohë që në mos ka gjetur bashkëpunëtorë në Tiranë e në Prishtinë, kryeqyteti serb përfiton nga inferioriteti shqiptar, nga deliri ynë, nga pasioni anadollak për konflikt të brendshëm dhe nga tamahu për ta përdorur pushtetin në funksion të parasë e të pasurisë. Shihni çfarë ndodh: Pas arrestimit të Haradinajt presidentit serb, Tomislav Nikoliç, i ndalohet hyrja në Kosovë. Thonë se gozhta del me goxhdë, por edhe rraset thellë me çekiç. Është e paprovuar nëse po nxjerrim gozhdën me gozhdë apo po shtyjmë gozhdën me çekiç në trupin tonë. Ata që fërkojnë duart për vendimin që Nikoliç të mos shkelte në Shterpcë janë entuziastë se po nxjerrin gozhdën e fletëarrestimeve serbe nga trupi ynë. Ndërsa të lumturuarit në Beograd, kundërshtarët e Nikoliç ose jo, besojnë se kanë në dorë çekiçin dhe se i mëshojnë gozhdës, jo vetëm për të përshkuar mishin tonë, por edhe kockën tonë nacionale kolektive . Nikoliç, i zemëruar foli në Krishtlindjet ortodokse të ritit sllav për “forcën” e Serbisë dhe për kufijtë e sjelljes së Prishtinës. Në këto kufij ai paralajmëron institucionet e Kosovës sa i përket pavarësisë, duke kujtuar se “Të mos mendohet që Kosova do ta realizojë pavarësinë” dhe duke paralajmëruar se “Serbia është e fortë dhe se Kosova duhet ta njohë forcën e Serbisë”!!! Ndërkaq kreu i Kishës Orthodokse të Serbisë, Irinej, deklaroi se “Kosova është Gologota dhe Jeruzalemi i Serbisë” dhe se “Sa kohë të ketë mbi tokë serbë, Kosova do të jetë tokë serbe, shiprti i Serbisë”. Të dy, Nikoliç dhe Irinej, qenë pranë njëri-tjetrit kur bënë këto deklarata. Dukej si një orkestrim force përballë asaj që në Prishtinë u përjetua si “fitore” ndalimi i presidentit të Serbisë për të kremtuar pashkët në Shtërpcë të Kosovës. Kjo sjellje e njeriut me pushtet politik dhe atij me pushtet shpirtëror në Serbi i ngjan një pamjeje, pasojat e së cilës i njohim në periudhën e sundimit të Milosheviçit. Por a është kjo gjithë panorama e vërtetë e sjelles së Serbisë kundrejt Kosovës, institucioneve të saj dhe shtetësisë së saj?! Sigurisht që jo. Shumica e udhëheqësve të Serbisë ndërsa heshtin, veprojnë me një shkathtësi diplomatike e politike të jashtëzakonshme. Vuçiç nxori Milorad Dodikun që të shpaloste idenë dhe platformën e ndarjes së Kosovës. Ai u shpreh pas arrestimit të Haradinajt se “Katër komunat e Veriut të Kosovës i duhen bashkëngjitur Serbisë”, duke nënkuptuar që pas kësaj shqiptarët le të bashkohen në një shtet të vetin. Më tej, Nikoliç nuk u lejua të shkonte në Shterpcë, por Gjuriç, pavarësisht ndalimit të tij për të hyrë në territorin e Kosovës, nuk ndalet asnjëherë të vizitojë veriun e Mitrovicës dhe t’u cicërojë serbëve të atyre katër komunave që përmendi Dodik për refuzimin e institucioneve të Kosovës dhe ruajten e lidhjeve institucionale me Beogradin. Në Tiranë politikanët, qeveritarët tanë, u besojnë deklaratave jo zyrtare, informale në tallavatë politike me mandolinën e Daçiç-it ministër i Jashtëm, sipas të cilit “këta politikanët e moderuar në Beograd e njohin faktin që Kosovën e kanë të humbur”, por që “shqiptarët duhet të mirëkuptohen për pamundësinë e zgjidhjes përfundimtare të konfliktit midis Prishtinës dhe Beogradit” për shkak të sentimentit nacionalist të kombit serb. Pasi i vinë në gjumë me të tilla ninulla politikën dhe diplomacinë tonë që mburret për vepra të mëdha filloi të ndërtohet muri ndarës midis shqiptarëve dhe serbëve. Po ku? Aty ku rrjedh lumi i Ibrit, në mes të qytetit të Mitrovicës, aty ku katër komunat e planifikuara të mos kenë më asnjë kontakt fizik me Kosovën dhe institucionet e saj. Kreu i Komunës së Mitrovicës, Agim Bahtiri, paska qenë në dijeni të ndërtimit të një muri 80 cm të lartë, dmth se muri ndarës po ndërtohet me pëlqimin e palës shqiptare. U prit shkarkimi i tij prej detyrës së kryetarit të komunës së Mitrovicës, por kjo nuk ndodhi. Përkundrazi Vetëvendosja i shkoi menjëherë në ndihmë dhe iu bë patericë zotit Bahtiri, duke zevendësuar LDK-në në qeverisjen lokale të Mitrovicës së Jugut dhe duke ia mundësuar shumicën në kuvendin komynal zotit kryetar të komunës. Muri u harrua edhe pse hedh shtat në ditë ngricash gjatë bregut verior të Ibrit. U harrua, sepse nuk mundën të hapin gojë as presidenti e as kryeministri i Kosovës. Ndërsa këta të Tiranës sonë “të kuqe”, të cilët në Beograd përdorin formula nacionaliste të rrejshme, heshtën gjithashtu. Muri i Mitrovicës ishte një test. Po aq sa është një test arrestimi i Ramush Haradinajt, i cili qe i vetmi që deklaroi se “Tokën e Kosovës askush nuk mund ta shesë apo ta falë”. Nëse Haradinaj lirohet nga arresti serbo-francez, ka shumë shanse që Kosova të marrë një rrugë zhvillimi të re për zgjidhjen e konfliktit me Serbinë sa i përket veriut të Mitrovicës. Nëse ekstradohet në Beograd, ka shumë shanse që Kosova dhe rajoni të destabilizohen. I vetmi autoritet në Kosovë që mobilizon atdhetarisht shqiptarët kundër padrejtësisë e në mbrojtje të territorit të Kosovës duket se është Ramush Haradinaj. Si me prezencën ose joprezencën e tij, ai do të përcaktojë me shumë gjasë të ardhmen e saj e të shtetësisë së saj në të gjithë territorin. Sido që të jetë është ende heret të hamendësohet gjithçka. Por nuk ka asnjë dyshim se arrestimi i tij ka të bëjë me projektin e ndarjes së Kosovës. Nuk ka të bëjë me propagandën e Nikoliç apo të Irinejt, për gjoja moslejimin e pavarësisë së Kosovës. Një Kosovë e pavarur apo e bashkuar me Shqipërinë pa veriun e saj është tashmë projekti i vetëm I Serbisë dhe të gjitha lëvizjet politike të Beogradit shkojnë drejt realizimit të këtij projekti. Se Beogradi ka në projekt ndarjen e Kosovës, këtë e kanë dëshmuar liderët politikë në Beograd. Psh. Ivica Daçiç thoshte para tri vitesh se “Ne nuk na intereson se në sa shtete jetojnë shqiptarët, ne na interesojnë serbët”, çka do të thotë se në Beograd janë pajtuar që me ndarjen e Mitrovicës të lejohet bashkimi i Kosovës me Shqipërinë. Ka “nacionalistë” këtu në Tiranë, të cilët e mbështesin këtë formulë serbe. Lëvizjet dhe qëndrimet që mbajnë disa politikanë në Kosovë më japin përshtypjen se pranojnë një zgjidhje si kjo të asaj që quhet konflikt midis Kosovës dhe Serbisë. Ndërsa qeveria e Tiranës është gjithashtu e gatshme të punojë bashkë me Beogradin për një skenar të tillë. Gatishmëria e qeverisë së Tiranës për kompromisë territorial me Beogradin mund të joshet me mbështetjen nga ndonjë vend europian për të qëndruar në pushtet sa më gjatë. Nuk duhet patur asnjë dilemë, për atë nëse këtë formulë e kanë biseduar zoti Rama dhe zoti Vuçiç ndërmjet tyre. Nuk ka asnjë dilemë, se kjo formulë është transmetuar edhe në Prishtinë nga të dy liderët në garë për lidership në Ballkan. Për këtë shkak arësyetimi shkon deri aty sa të besohet fakti që arrestimi i Haradinajt është një pjesë e skemës së një projekti të madh, ridefinimit të kufijve të Kosovës e të shqiptarëve me Serbinë, dmth, përpjekja për t’i falur Serbisë pasuritë më të mëdha të Kosovës e të Ballkanit. Në dobi të këtij projekti janë realizuar të gjitha mikroskemat e këtyre viteve të fundit. Beogradi ka mundur të bindë shumë politikanë dhe shtete në Perendim, se ajo “nuk mund të fyhet”. Ministra të jashtëm të vendeve të BE-së i kemi dëgjuar të thonë se “Ne duhet t’ia ruajmë fytyrën Serbisë”, gjë që përkthehet në një paketë lëshimesh që i duhen bërë dhe faktikisht i janë bërë asaj. Pastaj nxitën përmirësimin e klimës midis Tiranës dhe Beogradit. Me Berishën duket se e kishin të pamundur ta bënin këtë dhe sollën zotin Rama si partner entuziast të bashkim-vëllazërimit midis shqiptarëve e serbëve. Aq shumë u lidhën bashkë dy qeveritë e dy kryeministrat e dy vendeve përkatëse, sa tashmë nuk kishte asnjë dyshim për dakortësinë e palëve në planet e reja dhe rindërtimin e gjeopolitikës në rajon. Ndërsa nga viti 2013 e këtëj vazhdoi i ashtuquajturi dialog midis Prishtinës dhe Beogradit, një dialog që nuk solli ndonjë perspektivë për Kosovën, përkundrazi bllokoi njohjet e shtetësisë së saj, bllokoi zgjidhjet për shtrirjen e sovranitetit të Prishtinës në veri të Mitrovicës, bllokoi iniciativat kushtetuese për shtetndërtim dhe qasje konstruktive në këtë drejtim, i hapi rrugë rikthimit të Beogradit në Kosovë dhe imponimit nga ana e tij të politikave shoviniste kundër shqiptarëve. I gjithë ky diversion i Beogradit në Kosovë është pasojë e bashkëpunimit të boshtit Tiranë – Prishtinë – Beograd, bashkëpunim që i dha Serbisë kredite në aspektin ndërkombëtar, duke forcuar kështu pozicionin e saj politik e diplomatic. Në këtë lojë bashkëpunimi qeveria serbe mori mbështetjen ndërkombëtare si një “qeveri e moderuar dhe konstruktive në rajon”. Dmth atë cilësi që e mbartën Shqipëria dhe shqiptarët nga viti 1990 e këtej, tashmë e transferuam me kontributin tonë e pa të drejtë te kundërshtari më i vendosur i yni, te politika dhe qeveria e Serbisë. Edhe pse këtë qeveri e drejtojnë tre ish-ministra të Milosheviçit, ata tashmë shihen si viktima, ndërsa shqiptarët si problem i rajonit. Dhe kjo falë kontributeve të Tiranës dhe Prishtinës. Ndërkaq Beogradi përfitoi njëkohësisht nga euforia jonë, nga vetëmburrjet tona, nga vetëmashtrimet tona që na i ushqeu me ose pa djallëzi lidershipi ynë politik e qeverisës, sidomos në Tiranë, por nganjëherë edhe në Prishtinë. Edhe në rastin e Haradinajt apo të ndërtimit të murit nuk munguan notat patetike folklorike të statuseve në Tëiter apo FB me plot mburrje e me pak profesionalizëm. Aq të paditur e të painformuar qenë ministrant tanë sa Sajmir Tahiri në letrën e tij drejtuar Europolit e Interpolit thoshte se “Ramush Hajradinaj u arrestua në aeroportin e Parisit”. Por asnjë fjalë për atë se çfarë duhet bërë dhe si duhet zgjidhur konflikti! Asnjë shenjë lëndimi për palën që i shkakton këto konflikte, murëndërtuesit e urdhërdhënësit e arrestimeve të paligjshme e të padrejta, asnjë kritikë për Beogradin dhe lidershipin politik të tij?! Nga viktima të terrorit serb në Kosovë shqiptarët po kthehen gradualisht në sytë e botës së qytetëruar si problem i Ballkanit. Sigurisht që në Beograd e kanë një plan veprimi për këtë lloj diversioni kundër nesh, maje edhe në Moskë dhe kryeqytete të tjera të Ballkanit. Por gjithashtu ne shqiptarëve, nën frymëzimin e politikës, na pëlqen të shesim p…rdhë edhe atëherë kur dështojmë. Nuk na pëlqen e vërteta kur dështojmë dhe tundim flamurin e fitores me tepri kur arrijmë ndonjë sukses të rastit. Mungesë kulture, maturie dhe mençurie! Beogradi ia ka arritur që politika shqiptare të merret me veten e jo me problemet e shtetit e të shtetësisë. Grindjet dhe konfliktet politike në Tiranë dhe në Prishtinë janë të shkallës më të lartë të mundëshme e si të tilla ato ndihëmojnë ose së paku lehtësojnë në maksimum implementimin e skemës së Serbisë për ndarjen e Kosovës. Ne nuk kemi parë deri tani ndonjë program politik e më të gjerë se politik, kombëtar, për t’iu kundërvënë strategjisë së ndarjes së territorit. Parlamentet shqiptare zihen e depatojnë për gjithçka, por jo edhe për rrezikun e copëtimit të territorit. Në takimet e shumta midis lidershipit shqiptar të Prishtinës e Tiranës apo me lidershipin e Beogradit është folur për gjithçka, po asnjëherë për të demantuar projektin e Beogradit për ndarjen e Kosovës. Në mediat shqiptare kjo temë gati është eleminuar nga elaborimi i saj për shkak të ndikimit të politikave të ditës dhe përparësisë që kanë grindjet e konfliktet politike ndërpartiake. Të qenit partizan i një partie është lehtësi e jashtëzakonshme për Serbinë dhe politikën e saj antishqiptare. Militantët partiakë mëkohën ideologjikisht me interesat e partive dhe jo me interesat e kombit e të atdheut. Ndërkaq politika shqiptare si gjithnjë e adresoi kritikën e saj të Bashkimi Europian, në vend që të shohë vetëveten dhe operacionet serbe për një ndarje tjetër të territorit shqiptar. Të korruptuar deri në kockë, të papërgjegjshëm për interesat vendit e të kombit që përfaqësojnë, politikanët shqiptarë e kanë shumë më vështirë të bisedojnë sinqerisht me njëri-tjetrin, sesa me politikanët e Serbisë. Kështu ka ndodhur gjithmonë me politikën tonë, në kohën e Pashiqit, të Rankoviçit, të Milosheviçit, Tadiçit e sot të Vuçiçit!!! Paradoks tipik shqiptar i sponsorizuar prej Serbisë dhe armiqve të tjerë të shqiptarëve, por jo prej Europës, të cilën politika zyrtare e ka kaq inat! Përkundrazi, europianët dhe amerikanët kanë dhënë porosi të qartë që politika shqiptare të “vendosë interesat kombëtare mbi interesat parciale e personale”. Por është e vetmja këshillë, që këtyre tanëve nuk iu pëlqen. Të zhytur në korrupsion dhe në një garë të ethshme pasurimi për të fituar ose për të zgjatur jetën në pushtet, politika jonë në Tiranë dhe në Prishtinë nuk e ka mendjen te atdheu e te kombi, as te rreziku i ndarjes së Kosovës. Ne shqiptarët nuk e kemi konfliktin me Europën, aq me pak më Amerikën, e kemi me veten! Kur ta kuptojmë këtë, do të fillojmë të bëhemi shtet e komb i civilizuar dhe i merituar, krenar dhe dinjitoz. Prandaj ne duhet të kemi projektet tona në përballje me projektet shkatërruese të Serbisë kundër nesh, para së gjithash për të mbrojtur territoret tona. Historikisht konflikti ynë me Serbinë është zhvilluar si konflikt për territore dhe për këtë arësye ne duhet t’i përgjigjemi dialogut me Beogradin vetëm atëherë kur të jepen garanci se qeveritë serbe kanë hequr dorë nga pretendimet për territore shqiptare. Megjithëse kushtetuta serbe e rivendikon territorin shqiptar, ne bëhemi patericë e përpjekjeve të Beogradit për të na zhvatur pasuritë e territoret tona. Aktualish Serbia ka nevojë të ngutet në projektin e ndarjes së Kosovës. Presioni ndaj saj për të dakortësuar pranimin e Kosovës në OKB është një nga arësyet e ngutjes serbe. Angjela Merkel e bëri përsëri të ditur se Serbia nuk mund të pranohet në BE pa rënë dakord për anëtarësimin e Kosovës në OKB. Ky presion është i mjaftueshëm që Beogradi të nxitojë me skenarin e ndarjes së veriut të Mitrovicës dhe miniskenarët e trazimit të ujërave në Kosovë, qofshin këto dhe në formën e një testi, për të provuar sa të vendosur jemi në rrugën tonë të lirisë, pavarësisë dhe sovranitetit. Ndërkaq lidershipi shqiptar e kërkon kokrrën në filxhanin e gabuar, i hakërrehet Europës. Këtë e bëri në rastin e Haradinajt zoti Rama dhe e përsëriti dje ministri i Jashtëm, Ditmir Bushati. Kurse zoti Meta beson se e zgjidhë problemin e Haradinajt me një letër që do t’ia drejtojë kryetares së parlamentit të Serbisë. Naivitet ose jo, kjo është sikur të besosh se kryetarja serbe e parlamentit të ketë marrë teseren e LSI-së. Dhe më së fundi, do të duhet të vijmë tek një konstatim i trishtueshëm: Ambasadorja gjermane në Prishtinë tha para pak ditësh se “Kosova po i humbet miqtë e saj”! Kur thuhet Kosova, do të thotë që shqiptarët po i humbasin miqtë që fituan në fundin e shekullit të kaluar. Kjo do të thotë se miqtë tanë po i fitojnë kundërshtarët tanë, në rastin konkret Serbia. Edhe pse e drejta është në anën tonë, edhe pse Serbia është e akuzuar për krime lufte kundër shqiptarëve, edhe pse në Beograd thuren skenarë antiperendimorë dhe ftohet Rusia të jetë partner strategjik i Serbisë, përsëri ajo fiton terren në raportet e saj me Perendimin dhe në këtë masë Kosova, Shqipëria dhe shqiptarët humbasin besimin e Perendimit. T’i falemi Zotit që u bëmë anëtarë të NATO-s në një kohë tjetër, se në ditët e sotme do të ishin vështirësuar aq shumë proceset, sa të vihej në diskutim edhe kjo. Po pse shqiptarët po i humbasin miqtë e tyre në Perendim? 1. Një artikull i të hënës së shkuar në revistën prestigjioze gjermane “Der Spiegel” mbyllej duke përmendur orientimin pro Erdogan të qeverisë shqiptare, duke vënë shenjën e barazimit me përgjegjësitë e Beogradit për orientimin e tij prorus. Nuk është kjo një kritikë e thjeshtë gjeopolitike ose gjeostrategjike, sepse askush nuk prêt që shqiptarët dhe turqit të shihen si armiq midis tyre. Kjo është një kambanë sepse po bashkëpunojnë dy oligarkitë e të dy vendeve dhe se ky bashkëpunim nuk ka të bëjë me vlerat perendimore të sistemit demokratik, të cilin ne duam ta ndërtojmë. 2. Korrupsioni është problem madhor te elitat politike dhe lidershipi ynë, si në Tiranë edhe në Prishtinë. Korrupsoni ka prodhuar krim e bashkëpunim me krimin, derisa është inkriminuar edhe parlamenti. Kjo ka bërë që drejtimi i shtetit në të dy vendet tona të orientohet nga sistemi autoritar e oligarkik i qeverisjes, një sinjal ky i rrezikshëm për fatet e Kosovës dhe tërësisë së saj territoriale. Të korruptuarit në Prishtinë e në Tiranë kanë menduar se duke u afruar me Beogradin, pa marrë parasysh dëmet që u shkaktohen shqiptarëve, do të mund të fitojnë heshtjen e Perendimit sa i përket parave të pista r pasurive të paligjshme që elita politike menaxhon. Ndërsa mbushja e parlamenteve tona me deputetë kriminelë e të korruptuar në palcë, është një sinjal i qartë për perendimin, se “me shqiptarët është vështirë të merresh”. Mjafton ky përceptim që t’i largosh miqtë e shqiptarëve nga mbështetja për interesat tona. 3. Perendimi ka bërë vazhdimisht thirrje për bashkëpunim të faktorit politik shqiptar, ndërkohë që ne e transferojmë sherrin tonë të brendshëm në Bruksel, Uashington, Berlin, apo Vjenë. Kjo sjellje adoleshentësh është e mjaftueshme që të humbasim besimin te partnerët tanë perendimorë. 4. Dhe sikur të mos mjaftonin këto, nuk hezitojmë të sulmojmë me kritika të ashpra Bashkimin Europian e në mënyrë të tërthortë edhe SHBA-të. Për të mos folur për mosmirënjohjen që na karakterizon sa i përket kontributeve që ka dhënë NATO e Perendimi për lirinë, pavarësinë e demokracinë te shqiptarët?! Kjo mosmirënjohje është e dukshme, e prekshme dhe vjen për shkak të egoizmit të shfrenuar, në radhë të parë të politikës, por edhe të qytetarëve shqiptarë. Tiranë, më 10.01.2017

Daçiq sheh ëndrra se po i sulmohen përfaqësitë diplomatike nga Diaspora Shqiptare

January 10, 2017 by dgreca

Kosova dhe Serbia – drejt normalizimit apo destabilizimit/
Ministri i Punëve të Jashtme të Serbisë, Ivica Daçiq, ka deklaruar se ka informacione “se diaspora shqiptare po përgatitet”, siç ka thënë ai “për marrjen e përfaqësive diplomatike-konsullore serbe, me qëllim të detyrimit të Serbisë që të heq dorë nga ndjekja e Ramush Haradinajt”.Këto informacione, Serbia, sipas tij, i ka siguruar nga agjencitë perëndimore të sigurisë./

Zhvillimet e fundit politike në raportet mes Kosovës dhe Serbisë, mund të minojnë të gjitha përparimet e arritura deri më tani në dialogun e ndërmjetësuar nga Bashkimi Evropian, për normalizimin e raporteve midis dyja shteteve, thonë njohësit e zhvillimeve politike.Ndërtimi i murit në veri të Mitrovicës, zvarritja e zbatimit të marrëveshjeve të arritura në dialog, paralajmërimet e Beogradit për themelimin e njëanshëm të Asociacionit të komunave me shumicë serbe dhe fletë-arrestet, siç ishte rasti me ndalimin e Ramush Haradinajt nga autoritetet franceze, veçohen si veprime që mund të cenojnë gjithë procesin e normalizimit.Analisti, Ilir Ibrahimi, thotë se Kosova dhe Serbia janë futur në procesin e bisedimeve për normalizimin e marrëdhënieve, jo me vullnetin e tyre, por nën presionet e Bashkimit Evropian dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës.Por, ajo që veçon Ibrahimi është se normalizimi i marrëdhënieve nuk mund të ndodhë përderisa vetëm njëra palë përpiqet të tregohet konstruktive në këtë proces.“Unë besoj fuqishëm që Kosova deri më tani ka qenë një lojtar i mirë, një lojtar fer dhe një lojtar që ka qenë i dëgjueshëm. Ndërkohë që nga ana e Serbisë kemi pasur një lojtar i cili ka qenë një lloj rebeli në atë dialog”.“Besoj se është momenti përfundimtar që edhe Kosova të marrë një rol pak më të fuqishëm në këtë dialog, sepse në fund të fundit, port ë arritur një rezultat në çdo lloj dialogu, të dyja palët duhet të jenë të barabarta dhe të dyja palët duhet ta respektojnë atë që e nënshkruajnë”, ka thënë Ibrahimi.Bazuar në deklaratat e fundit të kryeministrit të Kosovës, Isa Mustafa dhe ministrit të Jashtëm, Enver Hoxhaj, veprimet e Beogradit po ndërmerren me qëllim të destabilizimit të gjendjes në Kosovë dhe nxitjes së provokimeve, çka sipas tyre bie ndesh me të gjitha nismat për normalizim dhe paqe mes dyja vendeve.Ilir Ibrahimi, thotë se një gjendje e tillë, mund të sjell edhe ndërprerjen e bisedimeve, ngase Kosova nuk mund të pres me dekada derisa Serbia të vendos për një rol më konstruktiv në procesin e normalizimit të raporteve reciproke.“Me një qasje të tillë të Serbisë, diçka që mund të arrihet për 2 vjet do ta zgjas për 20 vjet dhe Kosova nuk e ka luksin që të pres 20 vjet që të kemi një disponim nga ana e Serbisë për t’i tejkaluar disa sfida që i kemi, sidomos tani kur po shohim që gjeopolitika po ndryshon”.“Ndoshta ky është edhe qëllimi i Serbisë që duke pas parasysh që ka disa ndryshime në politikën botërore, ndoshta e zvarritë dialogun që të vijë në një moment pak më të favorshëm për të”, ka vlerësuar Ibrahimi.Nga Beogradi, ndërkaq, vijnë sërish mesazhe se nuk do të tërhiqen nga politika aktuale në raport me Kosovën.Ministri i Punëve të Jashtme të Serbisë, Ivica Daçiq, ka deklaruar se ka informacione “se diaspora shqiptare po përgatitet”, siç ka thënë ai “për marrjen e përfaqësive diplomatike-konsullore serbe, me qëllim të detyrimit të Serbisë që të heq dorë nga ndjekja e Ramush Haradinajt”.Këto informacione, Serbia, sipas tij, i ka siguruar nga agjencitë perëndimore të sigurisë.Por, deklaratat e tilla, analisti dhe publicisti Belul Beqaj i sheh si sinjal për Prishtinën zyrtare që ta rishikojë pozicionin e vet në bisedimet me Serbinë, ngase sipas tij, po shihet qartë që qëllimi i Beogradit nuk është normalizimi po destabilizimi.“Deklarata e fundit e Daçiqit se ai ka informacione serioze që shqiptarët në perëndim përgatisin veprime terroriste për t’i zënë peng ambasadorët serbë, mendoj se janë indikator shumë serioz që të trajtohet ky proces në mënyrën më kritike dhe nga ky përfundim të nxirren gjykime që kanë të bëjnë me rishikimin e gjithë procesit”, ka thënë Beqaj.Jo vetëm deklaratat e tilla të Daçiqit, por të gjitha veprimet e fundit të Beogradit në raport me Kosovën, ka nënvizuar Belul Beqaj, po e degradojnë pozicionin e Kosovës në procesin e dialogut të Brukselit.

”Pas të gjitha këtyre veprimeve, duke u nisur nga ato tek Ura mbi Ibër, muri në veri, Lugina e Diellit (lagje e projektuar në Serbi për kthimin e serbëve të zhvendosur në veri të Kosovës)dhe eventualisht kërkesa e cila ka pretendime që ta formoj Asociacionin e komunave me shumicë serbe në mënyrë të njëanshme, tregojnë se qëllimet e Serbisë nuk kanë qenë të drejtuara në procesin e normalizimit, por në drejtimin e kundërt”, ka deklaruar Beqaj.

Zhvillimet e fundit në raportet mes Kosovës dhe Serbisë, besohet se kanë ftohur tutje marrëdhëniet, edhe ashtu, aspak të mira mes dyja vendeve.
Serbia, jo vetëm që vazhdon të mos e njoh pavarësinë e Kosovës, por në shumë raste, sipas analistëve, ka dëshmuar se angazhohet në vazhdimësi në të gjitha rrafshet politike e diplomatike për pengimin e jetësimit të shtetësisë së Kosovës, si në planin e brendshëm, ashtu edhe në atë të jashtëm. (Kortezi: REL, Titulli i Gazetes “Dielli”)