Nga Astrit Lulushi-

Poeti ka dy bashkëbisedues –

Natyrën dhe veten –

Kur flet u drejtohet të dyve;-

Përgjigjet i vijnë veç e veç-

Por ai i përzien.-

Pyetjet e para janë:

Cila është dashuri,

Dhe cila është romancë?

Të dyja janë trulluese –

Njeriu hutohet prej tyre:

Kur gruaja me të cilën je

Është gruaja e vetme në botë,

Është dashuri.

Romanca është,

Kur gruaja me të cilën je

Është çdo grua në botë.

Po kodër çfarë do të thotë?

Dhe përgjigja është,

Se kodra ishte e para;

Kur kështjella u ngrit në gur,

Hodhi vështrimin poshtë,

Dhe pa një “poshtë-kodër”,

Vendi mori emrin Shkodër.

Ndërsa kështjella Rozafa

U quajt, kur ilirët labeatë

Lundrën ia lanë traditës

Dhe me Gentin në krye

Zgjodhën të jetonin ndryshe.

Në natyrë,

Njeriu i ngjan peshkaqenit

I cili shkon nga shkon, dhe kërkon

Në fund, të kthehet aty ku u lind.

Edhe hedhja e hirit në det,

Kur njeriu vdes, nuk është pakuptim,

As kursim i një pëllëmbe toke

Por është thjesht një ritual

Që fillimisht Ilirët kanë pasur

Për të nderuar të rënët në luftra,

Më vonë këtë zakon

Të tjerët e morën.

Oh, vazhdo, na thuaj më –

Dhe poeti i qetë shton –

Në kohën tepër të lashtë

Para helenëve dhe të gjithëve

Në Egjipt jetonte një popull,

Nga Qielli mendonte se ishte;

Edhe Perëndinë e quante Ra

Jo vetëm se urdhërat e tij

Binin lëshuar nga lart, por se

Mes reve një sy mbante hapur,

Osirin bariun e zgjuar, që vëzhgonte

Në Tokë, se ç’bënin krijesat e Zotit.

Shekuj më pas, Herodoti udhëtoi

Nëpër Egjipt anë e mbanë

Dhe u çudit sa shumë ngjante

Kultura e lashtë atje

Me atë të fiseve që Hënën

Kishin marë për emrin e tyre;

U bë kurioz, kopjoi, studioi

Dhe u ul e shkroi historitë e tij

Për helenët dhe botën;

Ku ilirët barbarë i quante

Sepse flisnin gjuhën e parë.

***

Ftohtësi

Astrit Lulushi

Dje fusha ishte vetëm gri

Nga dëbora e shpërndarë,

Ku tani fijet e reja të barit

E kanë vështirë të zgjaten;

Megjithatë, gjurmët e thella

Shënojnë kufirin e borës që iku

Për t’u fshehur në pyllin pranë

Nga ku e shkuara s’mund të shihet

Pasi shalli i bardhë i mjegullës

Mbështillet rreth pemëve

Rrëzë kodrës së zbardhur

Nën qiellin e heshtur rozë;

Por pret me padurim, e ftohtë,

Për të sjellë psherëtimën e ngrirë,

Kur duhet t’a dijë se e pret

Vetëm më e afërta e saj,

Lamtumira e pashmangshme.

Kodra duket më e pjerrët tani,

Mbi dëborë ecet më ngadaltë;

Pse e shkuara shpreson të kthehet

Kur, veç ftohtësisë, tjetër

Nuk ka asgjë çfarë të sjellë?