Sofra Poetike – Page 22 – Dielli

SOFRA E DIELLIT- Fabio Strinati per Shpend Sollaku Noè-në

August 23, 2020 by dgreca

MONTE KORAB-

Shpend Sollaku Noé–

S’affollano le nubi in cima

al Monte Korab; nel vento tiepido,

passeggiano gli odori

lungo l’immenso

all’ombra d’un temporale

innamorato. Esplode

in un ricamo, il tuono,

poetica visione; tutt’intorno,

erbe accoccolate sul ciglio

d’una flora alpina.

FABIO STRINATI

Mali Korab

Shpend Sollaku Noè-së

Turmëzohen retë në majën

e Korabit; Në flladin e ngrohtë

shëtisin aromat

përgjatë të Pamasës

nën sqetullën e një stuhije të dashuruar. Shpërthen

në një qëndisje vetëtima,

vegim poezie githçka përreth

barishte kruspull nën vetullën

e florës alpine.

FABIO STRINATI

Përktheu E.Salla

Vazhdon të jetë…

August 19, 2020 by dgreca

Në Sofrën Poetike të Diellit- Astrit Lulushi-

Shiko! Atje ai qëndron;-

Jo i guximshëm si më parë,-

Por është gjallë,-

Nga budallallëku yt.-

Mbaje mend mirë!-

Jo më shumë si njeri se të keq.-

Shiko në sytë e tij!

Nuk gjen dritë; asnjë,

Përveç shkëndijave;

Si në qiell tani

Dhe tani ikin;

Kafshë e egër

Kapur në grackë

Që kërkon të iki.

Si erdhi kjo bishë

Në formë njerëzore?!

-Jam dhe nuk jam. –

Atëherë, kush, pse je,

Fol?!

-Jam një gjë jo e re

Si natyrë njeriu.

Që joshet,

Gati të dalë,

Si bari i keq

Sa herë që thahet;

Tipar që luftoj pa pushim

Kundër frenimit në ngjitje;

Dhe peshave që mbajnë

Tërheqjen poshtë;

Frut i hidhur i farës së mbjellë;

Rezultati, fundi i pashmangshëm

Nga ligësia dhe fuqitë e gabuara;

Jam kujtesa e pamjeve

Dhe veprave mizore,

Hidhërimi i mbyllur,

Dhe urrejtja e pashpirt,

Që gërmon dhe gjen jetën sporadike

Në mallkimin e gjymtuar të atyre që vret.

Nga Loro STAJKA-Virginia-
N’ breg t’liqenit me shokë/
Ngarkue n’sule t’u vozitë,/
Vijshin gzueshëm në Shirokë/
Për t’kremtue t’ bardhën ditë,/
Për Shna Rrok hare bahet/
Atje Shkodranët tanë vrapojnë,/
Taraboshi edhe fort krenohet/
Kangë e valle kur gjimojnë.
Herët nadje me bylbyla
Cohet bota e pregaditet,
Shporta, boce e zymbyla
Gadi janë n’ zbardhun dritet.
Niset gjindja me freski
N’sule, take e t’u nga vrap,
Shije ka dhe bukuri
Dhe vaporri me dallap
E njerzija andej nga vona
Pi si ka raki e vene,
Dhe harese I mene jehona
Lodheshem në shëpi shkon e flenë

ATHETARZMI NË SOFRËN E DIELLIT…

August 1, 2020 by dgreca

Bajame Hoxha (Çeliku)/ DY POEZI PËR PATRIOTIN QAZIM GJANA /

Në t’naltat male o Luma trime, /

Ke pas njoftë besë e burrërinë./

T’ ka pas kalue bajagi moti/

Ku ty t’ u dha ajo besë voci./

Mos me harrue kurr besën e dheut

Që u pat lindë n’majat e nalta,

E mbajti ndez’ dhe larg atdheut

Hej, trim Lumjanin Qazim gjana!

Nuk ishte lojë ajo besa e trimit

Që i ushtoi zani ndër shqiptari.

Ishte dritë – qielli e atij mërgimit

Për t’shtrenjtën Nanën Shqipni.

Qazim Gjana, o shqiponjë me fletë

Ti për at’ mbret e për at’ shtet,

Eh, sa ka hjekë popull’ i shkretë

Pa një strategë e për njëri t’ drejtë!

Ndër fusha e mal deri në Dri t’ Zi

Me i zbardhun faqen asaj Shqipni!

Me trima e mbret të Shqiptarisë

Moti kisht ndritë nën dritë t’ lirisë.

Për besë burri t’ kish lind ty nana

Me faqe t’ bardhë e për trimëni.

Veç ndera yte o Qazim Gjana,

Asht flamur sot për ket Shqiptari.

Fisnikrisht ajo marshon xhenetit

Plot nder’ e gjithkah n’ lavdi,

Për at’ besë që i dhe ti mbretit

Gjanajt përjetësohen në histori.

QAZIM GJANA

Dy tri fjalë due me i bashkue

Për me ndreq një fjalë të drejtë,

Për at’ trimin Qazim gjana

Që kurrë emni s’ka me iu tret!

Për me fol e me nderue

Njat trim Lume që ka shku nalt,

Kurrë s’jam step e lanë pas dore

Kësi bij trimash, e besë artë.

N’faqet e atdheut të paharruem

Dhe në atë të bukurin Bruksel,

Ia ke zbardh faqen ti atdheut

Me fjalë burri, e besë fort.

Nëpër udhët e bukura të Brukselit

Këmba yte ku ka ec,

Ka lëshu aromë rrënjësh t’atdheut

Si strateg majash, në mot e jetë.

Veç paqen ambël ti ke pas afrue

Ndër shqiptarët në mërgim,

Hapin kur s’e ke pengue

Për ma të mirën e Shqiptarisë.

Sot, me ken trim është pak zor

Zor ashtë me ken i ndershëm,

Ty t’kish lan’ baba nder e lavdi

Me ia kushtue jetën atdhetarisë.

Kur zogjtë lart ndër t’bukurat cicërima

Emrin tënd po e ndeshin shpesh,

Ishe trim, mburret malësia

N’kuvende burrash, fjala yte kishe peshë.

Ndër oda burrash e kudo ku ngrite zanin

T’ka respektu fjalën gjithë shqiptaria,

Emri yt është shkrujt ngado:

Jo! S’ke vdek o Qazim Gjana

Ndër atdhetarizëm ti je Hero!

Një rënie me sy

July 29, 2020 by dgreca

Nga Astrit Lulushi-

Poeti ka dy bashkëbisedues –

Natyrën dhe veten –

Kur flet u drejtohet të dyve;-

Përgjigjet i vijnë veç e veç-

Por ai i përzien.-

Pyetjet e para janë:

Cila është dashuri,

Dhe cila është romancë?

Të dyja janë trulluese –

Njeriu hutohet prej tyre:

Kur gruaja me të cilën je

Është gruaja e vetme në botë,

Është dashuri.

Romanca është,

Kur gruaja me të cilën je

Është çdo grua në botë.

Po kodër çfarë do të thotë?

Dhe përgjigja është,

Se kodra ishte e para;

Kur kështjella u ngrit në gur,

Hodhi vështrimin poshtë,

Dhe pa një “poshtë-kodër”,

Vendi mori emrin Shkodër.

Ndërsa kështjella Rozafa

U quajt, kur ilirët labeatë

Lundrën ia lanë traditës

Dhe me Gentin në krye

Zgjodhën të jetonin ndryshe.

Në natyrë,

Njeriu i ngjan peshkaqenit

I cili shkon nga shkon, dhe kërkon

Në fund, të kthehet aty ku u lind.

Edhe hedhja e hirit në det,

Kur njeriu vdes, nuk është pakuptim,

As kursim i një pëllëmbe toke

Por është thjesht një ritual

Që fillimisht Ilirët kanë pasur

Për të nderuar të rënët në luftra,

Më vonë këtë zakon

Të tjerët e morën.

Oh, vazhdo, na thuaj më –

Dhe poeti i qetë shton –

Në kohën tepër të lashtë

Para helenëve dhe të gjithëve

Në Egjipt jetonte një popull,

Nga Qielli mendonte se ishte;

Edhe Perëndinë e quante Ra

Jo vetëm se urdhërat e tij

Binin lëshuar nga lart, por se

Mes reve një sy mbante hapur,

Osirin bariun e zgjuar, që vëzhgonte

Në Tokë, se ç’bënin krijesat e Zotit.

Shekuj më pas, Herodoti udhëtoi

Nëpër Egjipt anë e mbanë

Dhe u çudit sa shumë ngjante

Kultura e lashtë atje

Me atë të fiseve që Hënën

Kishin marë për emrin e tyre;

U bë kurioz, kopjoi, studioi

Dhe u ul e shkroi historitë e tij

Për helenët dhe botën;

Ku ilirët barbarë i quante

Sepse flisnin gjuhën e parë.

***

Ftohtësi

Astrit Lulushi

Dje fusha ishte vetëm gri

Nga dëbora e shpërndarë,

Ku tani fijet e reja të barit

E kanë vështirë të zgjaten;

Megjithatë, gjurmët e thella

Shënojnë kufirin e borës që iku

Për t’u fshehur në pyllin pranë

Nga ku e shkuara s’mund të shihet

Pasi shalli i bardhë i mjegullës

Mbështillet rreth pemëve

Rrëzë kodrës së zbardhur

Nën qiellin e heshtur rozë;

Por pret me padurim, e ftohtë,

Për të sjellë psherëtimën e ngrirë,

Kur duhet t’a dijë se e pret

Vetëm më e afërta e saj,

Lamtumira e pashmangshme.

Kodra duket më e pjerrët tani,

Mbi dëborë ecet më ngadaltë;

Pse e shkuara shpreson të kthehet

Kur, veç ftohtësisë, tjetër

Nuk ka asgjë çfarë të sjellë?