Politike – Page 214 – Dielli

MITINGU I MADH I 13 MAJIT 1910 NË BOSTON NË PËRKRAHJE TË KRYENGRITSËVE TË KOSOVËS DHE KRYEKOMANDANTIT ISA BOLETINI

May 13, 2022 by s p

Me rastin e 112 Vjetorit të Mitingut të Bostonit në Përkrahje të Kryengritjes së Kosovës.

Mitingu i 13 Majit 1910 në Boston miratoi Rezolutën e hartuar Nga Faik Konica dhe përkrahur nga Imzot Noli, e cila dënonte krimet e ushtrisë turke ndaj grave dhe fëmijëve.

Rezoluta kërkoi Autonominë e Shqipërisë të drejtuar prej Kryekapedanit Isa Boletini-

Përveç shqiptarëve në mitingun-portestë morën pjesë amerikanë, armenë, sirianë, grekë, arumunë etj…

NGA DALIP GRECA

Gazeta”Dielli” mbetet regjistri më i vjetër dhe më i saktë që ka regjistruar dhe regjistron historinë e shqiptarëve të Amerikës. Brezi i sotëm i shqiptaro-amerikanëve, e ka për detyrë të njohë historinë e paraardhësve të vet, për t’u bërë i vetëdijshëm për detyrimet ndaj Atdheut dhe Kombit.

Përmes Diellit shqiptarët e parë që shkelën Tokën e Lirisë, mësuan jo vetëm të shkruanin e të lexonin, por edhe të mësonin ABC-në e patriotizmit. Si organ i Shoqërisë Kombëtare Besa-Besë nga 15 Shkurti i vitit 1909 e deri me 28 Prill 1912, kur u bë organ dhe zë i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës”VATRA” e në vijim, gazeta i edukoi dhe vazhdon t’i edukojë lexuesit e saj me dashurinë dhe detyrimet ndaj Kombit.

Ishte fat për gazetën dhe lexuesit që në krye të saj ishin drejtues të kalibrit të Fan S. Nolit dhe Faik Konicës, që për kohën ishin intelektualisht më të zëshmit. Noli vijoi traditën që krijoi tek KOMBI së bashku me themeluesin Sotir Peci, ndërsa Faik Konica, e ngriti më lart nivelin e gazetës duke u diktuar shqiptarëve të Amerikës një ritëm të ri në luftën për çështjen Kombëtare.

Ai u diktoi shqiptarëve idënë e bashkimit.Shembullin e dha në Shkurt të vitit 1910, ku nxiti dhe u bë dëshmitar i bashkimit të dy shoqatave të fshatit Dardhë ” Mirëbërse” dhe”Patriotike” të cilat u shkrinë në një dhe në këtë shembull, krijuan Lidhjen e Përbashkët. Konica ishte i pranishëm të Dielën e 24 Prillit 1910, kur të dyja shoqëritë votuan bashkimin në Vëllazërinë Dardhare.

Ishte kjo ide që dy vjet më vonë, me 28 Prill 1912 çoi në krijimin e Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës “VATRA”.

KRYENGRITJA E KOSOVËS E VITIT 1910 NË FAQET E GAZETËS “DIELLI”

Gazeta Dielli, përmes informacioneve nga atdheu,përmes përkthimeve të gazetave angleze, amerikane, franceze, i mbante shqiptarët e Amerikës të lidhur me zhvillimet në hapsirat etnike dhe u apelonte atyre për detyrat që u dilnin. Kështu ndodhi edhe gjatë vitit 1909-1910, ku Xhon turqit kishin zhgënjyer me mosmbajtjen e premtimeve dhe shqiptarët ishin hedhur në Kryengritje, veçanërisht në Kosovë. Dielli sillte në faqet e veta informacione, botonte artikuj, kryeartikuj nga shtypi i huaj që i referoheshin ngjarjeve, por edhe publikonte informacione të drejtëpërdrejta që vinin nga fronti i kryengritjeve.

Masakrat e ushtrisë turke, veçanërisht ndaj fëmijëve dhe grave, i mbushnin me urrejtje shqiptarët e Amerikës. Dielli përkthente në shqip artikujt pozitiv të gazetës”Times” të Londrës dhe përgënjeshtronte gazetat që mbanin anën e turqëve që kryenin masakra siç ishte rasti i TEMPES-it të Parisit apo të tjera gazetave, që mbanin anën e Turqisë.

Dielli duartrokiste Times-in tek shkruante” Sipas mendjes tonë, s’ka gjykim më të lajthitur se sa dëshirë e turqëve për të shtruar Shqipërinë me masa të rrepta….Veç në u shofshin fare malsorët, mund të arrijë ushtria turke ta shtrojë Shqipërinë…Malet e Gegërisë nuk mund të qetohen me udhën që ka zënë Turqia…”

Në faqet e Diellit botoheshin korrespondenca nga Stambolli të 30 Prillit 1910, ku raportohej se ushtria turke ende nuk po e merrte dot Kaçanikun edhe pse numri i të vrarëve dhe të plagosurve nga të dy palët ishte i madh, ndërsa spitalet e Shkupit dhe të Selanikut të mbushur me ushtarë të plagosur.

Dielli raportonte se: Kryengritsit shqiptar ishin të organizuarë në tri formacione të mëdha; Një në afërsi të Prishtinës, një i dytë ndohej në grykën e Kaçanikut-e cila është 12 milje e gjatë me shkëmbinj në të dy anët, – dhe një e tretë ruan udhën nga Prizreni në Ferizaj.

Dielli informonte se gazeta më e madhe e Bostonit për atë Kohë TRANSCRIPT, botoi me 4 maj shkrimin”Shqiptarët fitojnë prapë”, ku raportohet për marrjen e Gjakovës nga kryengritsit.

Dielli informonte në shqip dhe anglisht, përmes Times-it, Daly Telegraph, SECOLO për zhvillimet më të fundit nga fronti i luftës… Kryengritja është e organizuar mirë, shkruante Secolo. Kur shkoi gazetari i Secolo(gazetë që dilte në Milano) tek kryengritësit në Kaçanik u çudit me organizimin, mikpritjen, dhe çiltërinë e tyre. Një nga krerët e kryengritjes, Idris Seferi(të cilin turqit e vranë pas shpine pas disa ditësh me të pabesë, kur krerët ishin thirrë në kampin turk për bisedime), kur e pyeti korrespondenti i Secolo-s se përse luftonin shqiptarët, Idirz Seferi u përgjigj: -Luftojmë për Autonomi, jo për të sjellë përsëri Sulltan Hamidin!U lodhëm nga Turqia. Duam Liri!

Korrespondenti raportonte se muslimanë dhe të krishterë luftonin vëllazërisht, krah për krah. Katolikët kishin për udhëheqës dom Angelon.

TIMES-I raportonte se sipas llogarisë të qeverisë turke, në Gegëri ndodheshin rreth 50 mijë armë të mira dhe shumë xhebhane. Malsorët me gjithë varfërinë e madhe kishin paguar nga 8 lira për një dyfek, dhe s’kishte të ngjarë t’i dorzonin armët, kurrë.

TIMES-I, i përkthyer në gazetën Dielli, denoconte pabesinë e turqëve, të cilët i ftuan 11 krerët shqiptarë për bisedime, por mbajtën peng 5 prej tyre. Gazeta e përgënjështron propagandën e gënjeshtër turke që pretendonte se kryengritësit ishin në shërbimin e të huajëve. Po ashtu denoncohej vrasja pas shpine e Idriz Efendisë, që ishte një nga krerët e ftuar për bisedime.

Gazeta”Levante” që botohej në Stamboll, shkruante se kryengritësve u printe Isa Boletini.

Agjensia prestigjioze “Reuter”, e përkthyer në gazetën “Dielli” raportonte se topat e ushtrisë turke kishin rrafshuar një fshat të tërë.

Secolo i përshkruante çnjerzore masakrat ndaj fëmijëve.

Sipas gazetës Dielli të datës 13 Maj 1910, shtypi amerikan raportonte se me 12 maj, pas pesë ditësh të përgjakshme lufte, pasi humbi më shumë se 200 ushtarë dhe shumë të tjerë të plagosur, ushtria turke e mori grykën e Cernalevës, që e mbanin 4 mijë shqiptarë, por kryengritsit mbajnë ende Pejën dhe Gjakovën. Turgut Shevqet Pasha kërkon ushtarë të tjerë.

Dielli ekspozonte me detaje krimet e ushtrisë turke dhe viktimat e pafajshme shqiptare, veçanërisht fëmijtë dhe gratë, e pambrojtura, të cilat pasi përdhunoheshin thereshin shtazërisht.

THIRRJA E GAZETËS DIELLI PËR PROTESTË TË MADHE

“Dielli” duke përcjellë masakrat e ushtrisë turke apelonte tek shqiptarët e Amerikës, duke bërë thirrje për të ngritur zërin e protestës. Çdo faqe e gazetës është e mbushur me lajme nga kryengritja. Në fund të prillit dhe në fillim të majit 1910 botohet thirrja për miting të madh të protestës të shqiptarëve të Amerikës.

Dielli shkruante: Të Dielën, me 13 Maj kemi miting të madh në Boston për të protestuar kundër vrasjes së grave dhe fëmijëve! Gjithë shqiptarët duhet të vijnë dhe të protestojnë. Kemi ftuar amerikanë, armenë, grekë, sirianë dhe arumunë….

Dielli njoftonte se mitingu ishte shumë i rëndësishëm dhe se në fund të mitingut do të miratohej një Rezolutë që ishte hartuar dhe e firmosur nga Faik Konica, drejtor i Diellit dhe nga Imzot Fan S. Noli, që e përkrahte rezolutën. Përmes saj do t’u bëhej thirrje shqiptarëve të Amerikës që të mblidheshin dhe të ngrinin zërin e protestës kundër krimeve të ushtrisë turke në Kosovë.

Përmes Thirrjes që u drejtohej shqiptarëve, hartuesi i saj Faik Konica, konstatonte se gjithë bota e shihte me çudi dhe simpati kryengritjen e shqiptarëve në Kosovë.

Konica shkruante: Një e katërta e Shqipërisë(Kosova) u rrëfye e zonja t’i bëjë ballë Perandorisë Ottoman.

Veçojmë nga Thirrja: Është gënjeshtër se kryengritësit janë reaksionarë; është gënjeshtër që janë vegla guvernash të huaja….Gegët luftëjonë për autonominë e tyre, një autonomi e konsakruar në praktikë prej 450 vitesh.Vetëdia se luftojnë për një qëllim të drejtë ua shtojë kryengritësve trimërinë. Lufta e Kaçanikut dhe e Cernalevës i provuan botës se shqiptarët janë më të zotë se turqit. Spitalet e Shkupit dhe të Selanikut të mbushur plot me ushtarë turq të plagosur, dëshmojnë se ç’mësim u dhanë shqiptarët turqve, të cilët, të tërbuar nga turpi, dhe të pazotë të çfryjnë mërinë e tyre mbi burrat, nisën të vrasin gratë dhe fëmijët e shqiptarëve. Mijëra gra shqiptare u turpëruan dhe u therën prej ushtarëve të Turqisë….Mijëra çilimi u munduan dhe u therën prej këtyre egërsirave me fytyrë njeriu.

Ushtarët turq i vunë fëmijët në sungji posi në një hell, dhe me këto viktima të pafajshme, të ngritura si flamuj, turqit nxitnin njeri-tjetrin për të bërë të këqia më të tmerruara ndër shqiptarët e pambrojtur.

Bota e tërë i sheh me tmerr dhe ndot këto ndyrësira të gjakshme.

Po neve, a do të flemë?

Neve, a do t’durojmë të derdhet gjaku i vëllezërve tanë pa protestuar?

Shqiptarë;

Të dielën që vjen, të mblidhemi me shumicë në Boston dhe të protestojmë. Mitingu që gatitëm për të Dielën që vjen , me ndihmën dhe në hijen e Shoqërisë Besa-Besë, do të jetë më i madhi dhe më i rëndësishmi që është bërë ndonjëherë prej shqiptarëve të Amerikës.

Do të vijnë në miting amerikanë, armenë, grekë, sirianë, vlleh etj… Mos u tregoni të ftohtë me gjakun tuaj!

Thirrja ftonte çdo koloni shqiptare, çdo qytezë, çdo fshat që të dërgonte delegatët e vet dhe oratorë të zot për të folë në miting. Le të vijnë me qindra nga çdo anë!

O burrani, që të dalim faqebardhë!

MITINGU I MADH, E DIELË 13 Maj 1910

Mitingu u organizua të Dielën me 13 Maj 1910. Ja si e përshkruan gazeta Dielli situatën e krijuar: Që në orën 12 të drekës bashkatdhetarët nga Bostoni me rrethina, por dhe nga fshatrat e qytetet e largët, nga shumë shtete të Amerikës nisën të mblidhen në Knights of Honor Hall, në 730 Washington Street. Flamuri i kuq me shqiponjën e zezë me dy krerë valonte përkrah flamurit amerikan, brenda dhe jasht sallës.

Pak nga pak salla nisi të mbushet. Bashkatdhetarët bisedojnë me njeri-tjetrin. Fokusi i bisedave përqëndrohej tek kryengritsit shqiptar dhe krimet e turqëve, veçanërisht ndaj fëmijëve dhe grave të pambrojtura.

Në orën 12 e 30 hyri në sallë drejtori i Dielli, hartuesi i Rezolutës z.Faik Konica i shoqëruar nga nënkryetarin i Besa-Besë Sotir Lezi.

Djelmëria dardhare kishte zënë një tram dhe kishte vendosë aty flamurin e Skënderbeut dhe të Amerikës.Kur të rinjtë hynë në sallë të gjithë u ngritën në këmbë dhe duartrokisnin.

Delegatët e dërguar nga çdo anë, veçan nga Natick, Chochituate, Marlboro, Attleboro, Southbridge etj. zunë vend në sallan e zbukuruar. I flakti atdhetar Misto Gorguzi kishte ardhë nga Nju Jorku, por kishte dhe shumë të tjerë të ardhur së largu. Ndër delegatët zyrtarë ishin dhe këta: Filip Kristoforidhi, i biri atdhetarit dhe prozatorit të njohur Kostandin Kristoforidhit Elbasansit. Filip Kristoforidhi ishte delegat i Shoqërisë “Dallëndyshe” të Nju Jork-ut, Dhimitraq N. Negovani, delegat i Manchesterit, N.H, Z. George Kozma i Southbridgit, Z. Vangjel Gurla i Worcesterit etj.etj.

Nisën të vinin edhe të ftuarit amerikanë si i përndershmi Dr. Turku nga Natick, një grupim prej komunitetit grek, komuniteti armenë, arumunë dhe komunitet e tjerë. Ishin të pranishëm shumë gazetarë amerikanë.

Pak para orës 2 pasdite, të gjithë u ngritën në këmbë dhe pritën me duartrokitje hyrjen në sallë të Përndershimt Atë Fan S Noli, i cili kishte nxituar të mbërrinte në kohë pas një meshe të dhënë për të parën herë në Taunton.

Ra në sy mungesa e Kryetarit të Shoqërisë Besa-Besë të ndershmit patriot Josif Pani i cili sapo i ishte nënshtruar një operacioni. Barra e kryetarit të miutingut i ra nënkryetarit të Shoqërisë më të madhe, nikoqire e mitingut, Besa-Besë. Z. Sotir Lezi. Ai u prit me duartokitje të zjarrta.

Z. Lezi tregoi shkurtazi qëllimin e mitingut dhe pasi falenderoi pjesmarrsit, delegatët dhe të ftuarit, prezantoi Faik Konicën.

FAIK KONICA: DUAM VETËQEVERIM NËN DREJTIMIN E ISA BOLETINIT

Faik Konica, duke iu drejtuar kryetarit të mitingut, delegatëve dhe të ftuarëve, paraqiti Rezolutën e hartuar prej Tij, dhe e përkrahur nga i Përndershmi At’ Fan Noli.

Ai tha se Rezoluta do të votohej në fund të mitingut.

Më pas Konica mbajt një fjalim, ku prezantoi situatën e kryengritësve në Shqipëri dhe krimet e ushtrisë turke. Duke qenë se ky fjalim është pak i njohur, po e risjellim për interes të lexuesve dhe studiuesve.

Zotërinj;

Dy vjet më parë, Xhon turqit na ftuan në tryezë për të diskutuar Kushtetutën dhe për të gëzuar lirinë dhe vëllazërinë. Dhe ne, si të verbër, shkuam në ziafetet e tyre. Por një këngë popullore e Toskërisë thotë:

Ziafe’ i Osmanllisë

Është helm i Shqipërisë…

Vërtetësia e kësaj thënie u provua në këtë rast. Gëzimi u bë hidhërim; të vetëthënurit vëllezër i nxuarën maskat, dhe llokumet e tyre na dualën nga hunda. Sot, xhon turqit në vend të llokumeve na qëllojnë me gjyle topash…E çpuan Gegërinë dhe …Gegëria lëvizi….Më në fund turbullimi u bë një Kryengritje e vërtetë…Kryengritja e tanishme nuk është një kryengritje lokale. Nuk është një mëri kundër xhelepeve, nuk është mëri kundër ndonjë kajmekami, a ndonjë yzbashi, është e përgjithshme. Turbullime të tilla kanë ngjarë shumë herë në Shqipëri.Në s’mori pjesë në të Toskëria dhe Shkodra, kjo nuk është faj i Gegërisë së Sipërme(Kosovës), se gegët e kuptojnë aq mirë karakterin e përgjithshëm të kësaj kryengritjeje sa dërguan përfaqësues edhe në Shkodër, edhe në Dibër, edhe gjetkë. Tani që ne jemi mbledhur këtu, janë mbledhur edhe ata në malet e Dibrës për të marrë vendimin nëse do ta ngrenë apo jo flamurin e kryengritjes. Në Malësi të Shkodrës, në Dibër, në Mat, kryetari Isa Boletini ka dërguar kudo njerëz që të këshillojnë bashkim dhe të kërkojnë ndihma në armë. Ata kanë depërtuar edhe në radhët e ushtrisë së Shefqet Pashës që të bëjnë propagandë shqiptarëve toskë të bashkohen me kryengritsit. Kjo Kryengritje ka karakter të përgjithshëm edhe për faktin se të krishterë e muslimanë luftojnë krah për krah me njeri tjetrin kundër ushtrisë turke. Një nga krerët e Malësisë Marko Fonda së bashku me 300 luftëtarë malsorë iu bashkua ushtrisë që komandon Isa Boletini. Kjo kryengritje ka karakter gjithëshqiptar edhe për faktin se nga përfundimi i saj, Shqipëria do të fitojë Lirinë apo do të vdesë!(Në fakt ishte prologu i Pavarësisë-dg)

…Po të shtypen Gegët, Turqia do të shtyp edhe Toskërinë, do të mbyll shkollat,do t’na shtojë vergjitë, do të na dërgojë me mijëra të shuhemi në Jemen, do t’na mundojë dhe do t’na shtërngojë të shpërndahemi dhe të arratisemi nëpër botë…Në qoftë se gegët fitojnë, nëse Kosova bëhet një principatë e vogël autonome, ambicja, sedra e vëllezërve tanë do të rritet, dhe do të përpiqen të shpëtojnë edhe toskët…

Zotërinj, kur krisi Kryengritja e tanishme(më e madhja që në kohën e Ali Pashë Tepelenës) disa nga ne besonin se turqit, si njerëz që lëvdohen se janë të qytetruar, do të harronin të vjetrat dhe se do të silleshin në fushën e luftës si i ka hije një shteti të qytetruar. Po më të shumtët nga ne(jam dhe unë një ndër ta-F.K) i kishin kuptuar më mirë Xhon turqit dhe kishin dyshime.Kujtojin fjalën popullore të Plakës Shqipëri,- Ujku qimen e ndërron por zakonin nuk e harron!

Më vjen keq që dyshimet tona u vërtetuan.Një nga parimet themelore të qytetarisë së sotme është që lufta të bëhet vetëm me ata që kanë armët në duar, jo kundër grave dhe fëmijëve.Por turqit s’qenka të zot ta kuptojnë këtë parim, ose nëse e kuptojnë, le ta vënë në praktikë… Fakte dhe jo fjalë, fakte të thata të tmerruara në thatsinë e tyre, na provojnë se si e kuptojnë Xhon turqit detyrën e një shteti të qytetruar…

Motin e shkuar, famë ndyeri Xhavit Pasha, i cili ishte në krye të ushtrisë turke në Gegëri, dogji dhe shkatërroi krejt një qytet të vogël, Bizzin, kryevendin e Lumës dhe pesë fshatra: Namgi, Galvica,Mamzi, Pebregi dhe Golecioni. Këto emra fatzeza, që ndodhen edhe në hartat gjeografike të botës botuar para vitit 1909, do të përpiqeni më kot t’i gjeni në hartat e mëvonshme, ato nuk do të egzistojnë…Pse u shkatërruan ato. Sepse andej kishin dalë shumë prej kryengritësve. Bizzi dhe pesë fshatrat e tjerë të zhdukur, s’kishin kala, s’kishin burra të armatosur, s’kishin përveçse gra dhe foshnja…

O vise të mjera, kush do t’këndojë dëshprimin tuaj?

Dje të gjalla, dje plot jetë dhe këngë-dhe sot? Ah vëllezër!

-Sot gërmadha të veshura me mallëngjim!

…Nuk po flasim për turpet që iu bënë grave. Lista e krimeve është e gjatë, subjekti për të vajtuar e për të vjell’. Do t’ju përmend vetëm dy fakte: Të ngjarën e Bllacit dhe të Strelacit. Turqit për të ndëshkuar Bllacin, fshat afër Ferizofiqit(Ferizaj)dhe Prizrenit, hyjnë në fshat dhe këto kafshë me fytyrë njeriu, turpërojnë të gjitha gratë, të reja apo plaka. Në Strelatz, tjetër fshat afër Pejës, kafshët ushtarake të Turqisë, përdhunuan tri vajza 14 vjeçare, të cilat pasi i turpëruan, fatkeqet varën vehten.

E dini vëllezër se këto fakte i bëmë botërisht të njohura në gazetën “Dielli” të Vjeshtës së tretë 1909, dhe 7 Janarit 1910. Guverna turke u ndje ligsht nga këto të vërteta por nuk mundi t’i përgënjeshtrojë, përveçse ndaloi Diellin të hynte në Shqipëri. Menjëherë nxuarëm “FLAMURIN” dhe i ribotuam faktet, këshilli Ministror, ndaloi dhe Flamurin, por ne nuk u ndalëm.

Zotërinj, nëse ushtria u suall me poshtërsi në kryengritjet e vitit që shkoi(1909), në ato të këtij viti po sillet më poshtërsisht. Sipas Daily Telegraph të Londonit, ushtria turke shkatërroi fare 10 fshatra, kemi arsye që të besojmë se dëmi është shumë herë më i rëndë….Dimë se në Goden 500 gra dhe fëmijë ranë viktima të ushtrisë turke. Ushtarët turq të mundur në fushën e betejës, të turpëruar nga luftëtarët trima shqiptar, u kthyen pas dhe u derdhën nëpër fshatra të pambrojtur dhe kryen krime, duke turpëruar gra, që më pas i vrisnin, masakronin dhe fëmijët. I dërguari i gazetës së madhe të Milanit, SECOLO, pa me sytë e tij gra shqiptare të tmerruara me fëmijët në krah që vraponin t’u shpëtonin maskrave dhe ç’nderimit. Le të shpresojmë se shumë nga këto gra të gjora me fëmijët e tyre arritën në kampin e ushtrisë të Isa Boletinit, kryetarit fisnik, dhe të kenë shpëtuar nga masakrimi.

…Zura në gojë emrin e kryekapedanit shqiptar Isa Boletini, i njohur deri më sot vetëm nga penda çpifarake e Serbve dhe turqve, kundër të cilëve ai po i mbron shqiptarët që prej 15 vite. Isa Boletini është një symbol i bukur i luftëtarit shqiptar. Mesatar nga mosha, Ati i dashur i nëntë djemve, ka pëlqyer më shumë jetën e thjeshtë dhe modeste të një kryetar-mali se sa shkëlqimet e hoborrit turk. Sulltani i shkuar u përpoq me çdo mënyrë që ta mbajë në Jelldiz këtë malsor me fjalë të pakta. Po, as titujt, as argjendi, nuk e bindi, dhe Xhon-Turqit nuk arritën të fitojnë miqësiën e tij, aq më tepër Sulltan Hamid.Isa Boletini është i tërë për Shqipërinë. Burrë me nder, me ment dhe karakter të fort, u tregua i lindur për Kryetar, kur arriti të bashkojë 40 mijë shqiptarë, nga bajraqe dhe fe të ndryshme, dhe t’i lidhë më një disiplinë të fortë, që të huajt e vlerësojnë më të lartë se atë të ushtrisë turke.

Tani pyesim, ç’fund do të marrin këto punë?

Zotërinj, njohim vetëm një fund- vetëm një fund mund të pëlqejmë: VETËQEVERIMIN.

Dhe vetëm një barrë ka fuqinë, forcën e karakterit, që ta verë vetqeverimin në punë; Ay është Kryekapedani i kryengritësve, ISA BOLETINI!

Nuk jemi armiq sistematikë të Turqisë. Kemi qenë dhe dëshirojmë të jemi subjekt besnik të Madhështisë së Tij, Sulltanit, por s’duam të qeverisemi më dreq për dreq nga Turqia. U ngopëm. MJAFT!

Kemi derdhur qindra herë gjakun tonë për Turqinë, kemi luftuar në luftrat e saj. Ne i dhuruam një Kushtetutë.Dhe për të gjitha këto Turqia na përgjigjet me TOPA!….

REZOLUTA E PARAQITUR NGA KONICA, PËRKRAHUR NGA NOLI

Ja rezoluta e paraqitur nga Faik Konica:

Ky miting mësoi me tmerr dhe me ndot masakrat ndaj grave dhe fëmijëve shqiptarë prej ushtrisë turke në Shqipëri;
Ky miting dënon sjelljen e Guvernës turke si barbare dhe të pandershme;
Përhiron Times-in e Londrës, që i këshillon Turqisë moderim;
Dënon TEMPES-in e Parisit, që nxit turqit të masakrojnë shqiptarët.
Përkrah dhe i dërgon të fala Kryekapedanit Isa Boletinit dhe tregon admirim për të dhe kalorsin’ e ushtrisë Kombëtare të Shqipërisë.
U lutet Fuqive të Mëdha të kenë mëshirë për gjakun e pafajshëm të grave dhe fëmijëve shqiptarë, dhe të intervenojnë Turqinë që të pushojë masakrat.
Ky miting çfaq besimin se e vetmja zgjidhje e çështjes shqiptare është Autonomia me Kryekapedan Isa Boletini për Vali brez pas brezi.

***

Fan S. Nolin në fjalën e tij , ndër të tjera, tha se: Jam në një mendje me çfarëdo fjale të bashkatdhetarit tonë të shkëlqyer dhe mikut tim Faik bej Konica, fisnik nga Lindja dhe nga Letrat, dhe përkrah me gjithë zemër Rezolutën që Ai u paraqiti për aprovim.

At Fan Noli, në fund pyeti sallën me delegatët: A JU PËLQEN REZOLUTA?

Kujt i pëlqen, le të ngrerë duart!

Të gjithë u ngritën dhe Urata thirri”U VOTUA!”

Salla shëprtheu në duartrokitje….

Bisedë me znj.Shukrije Ramadani, bashkëshorten e Heroit Agim Ramadani

May 13, 2022 by s p

Bisedoi Keze Kozeta Zylo

Mu shterrshin sytë nëse pushoj,

Lirinë tënde me ëndërrue,

mallkue qoftë gjaku im,

nëse m’vrasin pa luftue. Agim Ramadani

Sapo të arrija në Bajram Curr, në rast se e kanë varrosur pa mua, do ta zbuloja ta shikoja e përqafoja për të fundit herë… Shukrije Ramadani

Shukrije Ramadani, bashkëshortja e Heroit Agim Ramadani është një zonjë heroinë shqiptare nga Zhegra e Gjilanit. Historia e tyre është shumë frymëzuese për brezat, shpresoj që një ditë ajo të zërë vend në botën e artit në majat e tij në Hollivud. Krimet serbe duhet të mësohen dhe dënohen në gjithë shkollat e botës dhe të njihet ashtu siç njihen krimet naziste kundër hebrenjve dhe popujve. Që të arrihet kjo duhet që elita e Kombit, artistët e famshëm shqiptarë në botë, bizenesmenët dhe regjisorët duhet të jenë bashkë dhe të hartojnë platformë për të sensibilizuar mbarë opinionin e artit, ashtu siç është bërë në politikë nga Diaspora Shqiptaro Amerikane.

Pershendetje znj.Shukrije Ramadani, po përshëndes një grua heroinë, ju jeni bashkëshortja e Heroit të Atdheut Agim Ramadani çdo të thotë të jesh përjetësisht krah tij?

Liria e Kosovës nuk u arrit lehtë. Ajo është produkt i punës së pandalshme të shumë gjeneratave. Ajo është ëndërr e realizuar, dashuri e dhimbshme sfidë e tmerrshme dhe një ndjenjë e veçantë, që na ka mbajtur gjallë idealin, ëndrrën dhe dëshirën për të vazhduar me kërkesat tona për jetë më të mirë, më të dinjitetshme, liri, demokraci dhe bashkim kombëtar. Si fëmijë kundërshtuam regjimin e egër serbo-sllav dhe u rritëm me ndjenjën se pa u hequr qafe armiku nuk kemi frymëmarrje të lirë. Shpesh në qoshe fletoresh gjejë ende sloganin, që aq shpesh e përdornim. ‘’Për dashuri sakrifikoj jetën e për ideal sakrifikoj dashurinë‘‘.

Ideali ishte ai, që na lidhi me dashurinë e përjetshme, e cila më mban të fortë dhe me plot elan edhe pas 23 vitesh mungesë fizike të dashurisë sime platonike.

E dinim që liria sakrifica kërkon, që këto sakrifica dhimbje do të na linin pas, por nuk mund ta merrja me mend çfarë force kishte dhimbja dhe se mua do të më binte e vetme ta përballoja.

Dhe tani, kur çdo mbrëmje bie me lutjen që në ëndërr ta kem dhe çdo mëngjes ngrihem, duke i

thënë mirëmëngjesi vetëm ëndrrës sime e shoh sa e vështirë është sakrifica, sa e dhimbshme është liria kur nuk mund ta gëzosh ashtu siç e ke ëndërruar, ashtu siç e ke dëshiruar.

Tregoni ju lutem për njohjen tuaj me Agimin deri në kurorëzimin si bashkëshort?

Me Agimin u rrita në të njëjtin fshat, ku u shkolluam në bankat e përbashkëta të klasës së njëjtë, që nga fëmijëria e deri në shkollë të mesme, kur rrugët padrejtësisht na u ndanë. Ishim

nxënësit më të mirë, jo vetëm në fshatin dhe shkollën tonë në Zhegër, por edhe pasi dolëm në Gjilan në drejtimin Ekonomi dhe Financa, të dy shkëlqyem si nxënës shembullorë. Ishte më i suksesshëm së unë në shkencat ekzakte dhe e plotësoja në gjuhë e letërsi. Ende ruaj fletoret me shkrimin e tij, kur më kryente detyrat e vështira të matematikës apo me vargjet e poezive në fletë të fshehura brenda tyre. Nuk e di kur jam dashuruar në të. Kur luanim pjesë të ndryshme teatrale, mbrëmjeve poetike, kur ai ishte ylli i mbrëmjes apo gjatë ekspozitave kur ishte më i miri në çdo konkurs ku ishim bashkërisht pjesëmarrës. Pas kryerjes së shkollimit të mesëm, të dy konkuruam për pranim në Akademinë Ushtarake në Zagreb, ngaqë e shihnim si rrugën më të duhur për përmbushjen e idealit tonë, që populli ynë të ketë oficer të shkolluar për luftën, që e kishim të patjetërsueshme.

Universitetet i keni pasur të ndara pasi keni studjuar në profesione të ndryshme, na flisni për lidhjet tuaja dhe jetën studentore nën regjimin kriminel serb?

Pasi u regjistruam, unë u dënova për demonstratat e vitit 1981, ku isha pjesëmarrëse bashkë me Agimin, por për mua kishte fakte me foto që isha pjesëmarrëse dhe me dënuan me largim nga partia Komuniste dhe largim nga shkolla e mesme, ku isha në përfundim të vitit të katërt.

Kjo më privoi nga e drejta në pjesëmarrjen e konkurrimin për Akademinë Ushtarake që patëm planifikuar bashkërisht dhe na u ndanë rrugët për 5 vite të tëra, që i kaluam me letra e telefonata të vazhdueshme për përmbushjen e boshllëkut që na krijoi largësia. Agimi kreu Akademinë e Komunikacionit në Kroaci në shkollën prestigjioze ‚“Ivan Goshnjak“‘ dhe doli si kapiten i klasit të parë dhe unë e kreva Fakultetin e Gjuhës dhe Letërsisë si dhe drejtimin për edukatore.

Pas martesës për katër vite me radhë jetuam në Bosnjë Hercegovinë, ku na lindën dy djemtë, Jetoni dhe Edoni dhe me fillimin e luftës në Kroaci pas një etape të vështirë luftimesh sapo siguruam pasaportën për mua dhe fëmijët migruam në Zvicër, ku jetoj ende bashkë me tre fëmijët tanë.

Në Zvicër na lindi edhe vajza Lorina, që ishte misi i babit.

Heroi Agim Ramadani ka qenë Komandant i Brigadës 138 në Betejën e Koshares, vendi ku u hoq kufiri shqiptaro-shqiptar, si e përshkruani këtë betejë heroike?

Si e përjetuat rënien në krye të betejës më 11 prill, 1999 si bashkëshort dhe si Hero, ku ishit ne atë moment kur ju njoftuan për rënien e Tij në Luftë për Kosovën? Në atë betejë janë vrarë gjithsej 113 luftëtarë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, kishit mundësi të komunikonit me familjet e dëshmorëve në atë kohë?

Që kur migruam e kam pasur të qartë se sapo të fillojë lufta në Kosovë Agimi do t’i bashkohet ndër të parët, se ai ishte rritur me atë ideal, ishte formuar dhe profesionalizuar mu për atë.

Andaj, isha e përgatitur për të gjitha pasojat që do të sillte lufta për liri, e dija që nuk do ta kem të lehtë në rast se i ndodhte diç Agimit,ashtu siç e dija se isha mjaft e fortë ta vazhdoja e vetmuar me dashurinë e përjetshme për të dhe idealin tone, për Lirinë e Atdheut.

Por ajo që s’mund ta mirrja me mend është fakti se si kaq shpejt do të mund të harronim sfidat, dhimbje,gjakun dhe luftën tonë shumë shekullore për liri!

Lufta në Koshare ishte mu ashtu siç e përshkruajnë kriminelët serb në filmat dokumentarë, që i kanë realizuar për t’i mbuluar humbjet e shumta. E egër, e vështirë dhe e përgjakshme skajshmërisht.

Unë isha vetëm një javë në atë betejë dhe pashë si dukej ferri.

Pashë aq shumë vrasje e ushtarë të gjymtuar e të vrarë sa humba ndjenjën e dhimbjes dhe të emocionit. Ushtarë, që në vend të mbështjelljes së plagës parapëlqenin një kafshatë bukë ngaqë kishte humbur aq gjak sa aq i bënte nëse do të jetonte pas plagëve të marra, ai dinte arsyen pse i kishte ato plagë, falë atdheut dhe lirisë së tij për të cilën kishte fluturuar, nga Amerika, nga Australia, nga Azia e çdo cep Evrope, ku ishin takuar në frontin për çlirimin e atdheut, të atdheut që kishin njohur përmes dashurisë së prindërve dhe përmes mallit të gjyshërve që kishin migruar nga dhuna serbe në tërë botën dhe falë asaj dashurie ata ishin aty, roje atdheu për të cilin flijoheshin me vet dëshirë!

Shokët e Agimit më njoftuan se Agimi ishte i plagosur dhe më kërkonte në front, u nisa me bindjen se diçka nuk shkon, se Agimi i plagosur duhej të sillej në shërim në Zvicër e jo të dërgohej në një shtet tjetër dhe sapo arrita më kumtuan lajmin e kobshëm, të cilin e ndjeja thellë në shpirt, por se pranoja assesi dhe vendosa se sapo të arrija në Bajram Curr, në rast se e kanë varrosur pa mua, do ta zbuloja ta shikoja e përqafoja për të fundit herë, por as kjo nuk m’u lejua, ngaqë kishte vetëm një ditë që ishte varrosur dhe zbulimi i varrit kërkonte procedura ligjore. Nuk doja të bindesha nga ligji, por u binda nga varret e reja që ishin afër Agimit, secili nga ushtarët e rënë ato ditë, ishte më i ri se Agimi. A kisha të drejtë ta veçoja nga shokët e tij nga ushtarët, që i deshi ma shumë se fëmijët e tij!

Dhe, pranova mos ta shihja më kurrë, përveçse në ëndrra që më përcillnin vazhdimisht dhe në dëshirën e pashuar, ta kisha përqafuar edhe një herë.

Dhe qëndrova në atë luftë të tmerrshme ku vetë m’u dash t’i bindja ushtarët në front dhe në spitalin ushtarak të Tiranës se Agimi nuk ishte i vdekur, gënjeshtër ishte lajmi i shpërndarë se Agimi kishte rënë. Më duhej të përbija lotët e të bindja secilin se sapo bisedova me Agimin dhe më dërgoi t’i lajmëroj që ishte shëndoshë e mirë dhe i priste në Kosovë vetëm të ishin të fortë dhe të bashkuar ashtu siç i donte ai, vetëm për të ngritur moralin e tyre, ngaqë çdo aksion dhe betejë e suksesshme lidhej me emrin e tij dhe lidhja emocionale e Agimit me ushtarët ishte aq e fortë sa frikoheshim se do të binte komplet fronti në rast se kuptohet se Agimi kishte rënë.

Kur Komandant, Rrustem Berisha, deshi të m’i dorëzonte armët e Agimit e luta që armët e Agimit të mos pushonin deri të mos mbetej këmbë armiku në atdheun tonë dhe armën e krahut të Agimit ia dorëzova atij, ndërsa armën e dorës shokut të tij, Xhafer Gashit. Ajo që ka qenë më e vështira gjatë kësaj kohe sa kam qëndruar në luftën e Koshares, ku kam bartur uniformën e Agimit dhe armët e tija ishte lajmi mbi vrasjen e shokut të pushkës, Salih Çekut!

Ju keni tre fëmijë: Jetonin, Edonin, dhe Laurinën, si ka qenë rritja e tyre pa baba dhe konkretisht si janë integruar me jetën?

Vitet ikin fëmijët u rritën me dashurinë time të paskajshme, me shpresën të mos i lazdroja duke u dhuruar dashurinë e të dyve, u shkolluan e u bënë kuadro të suksesshme në Zvicër, ku jetojmë ende. Një kohë i ktheva në Kosovë për të përmbushur amanetin e Agimit, ku qëndruam për 10 vite, por meqë Kosova ende nuk ofronte kushtet me të cilat ishin rritur dhe shkollimi nuk ishte në nivelin që kërkonim, vendosëm prapë të ktheheshim në Zvicër dhe fëmijët të kryenin shkollimin dhe profesionalizmin e tyre të duhur. Të gjithë kanë krijuar familjet e tyre dhe perëndia më ka bekuar me nuse të mira nga Kosova dhe nipat Agimin, Kolosin dhe mbesat Katanen dhe Emën.

Projektet e mia të realizuara pa Agimin, janë të mangëta, pas luftës së Kosovës u shfaq kërkesa për operacione të rënda emergjente për ushtarët e lirisë, e Kosova e lënduar, nuk mund t’i ofronte.

Cilat janë disa nga projektet tuaja të realizuara si dhe për të ardhmen?

Bashkë me dy shoqe të mia Anelies Schneller dhe Valdete Hotnjani, krijuam Shoqatën ‘’Shpresa”, përmes së cilës sollëm në Zvicër për operime të rënda mbi 120 ushtarë, që kishin humbur pjesë të trupit. Tani jam në përgatitje të ‘’Fondacionit Agim Ramadani’’, i cili do të merret me zbardhjen e materialeve letrare dhe artistike, që ka lënë prapa Agimi, me ndihmën e familjarëve të dëshmorëve dhe ushtarëve të lirisë, si dhe mbështetjen e vlerave të studentëve shembullor për studime jashtë vendit në drejtimin e artit dhe të letërsisë.

Shpresoj shumë se me këtë projekt do të arrijmë të ndihmojmë njerëzit me të cilët do të mburret Kosova.

Bota nuk pushon nga luftërat shpesh më duket sikur po cmendet dhe po del nga binarët, ja konkretisht jemi në luftën ruso ukraniase, ku kjo e fundit është pushtuar nga Putini-Hitler, shumë ukrainas I janë përgjigjur thirrjes së Atdheut duke lënë rehatinë në vendet perëndimore. Të njejtën gjë bëri dhe Agim Ramadani ku ju jetonit me fëmijët në Zvicër, cfarë do të kujtoni në atë kohe?

Pasojat e luftës vazhdojnë me gjenerata, mu për këtë më dhemb se tani në një pjesë të Evropës po luftohet prapë për mbrojtje të identitetit, të lirisë dhe njerëzores. Fatkeqësisht ata që e përjetojnë më së shumti dhe më së rëndi janë gratë dhe fëmijët.

Uroj që sa më parë bota të vetëdijesohet dhe mos të lejojë luftëra të pakuptimta ngaqë vetëm një jetë kemi dhe kjo të kalohet me luftëra e dhembje është shumë e padrejtë.

Cili është mesazhi juaj për Diasporën Shqiptaro Amerikane?

Diaspora Shqiptare në Amerikë e ka treguar qartë rolin e saj, jo vetëm gjatë luftës së Kosovës, por dhe para e pas saj. Janë pjesë krenare e historisë së sukseseve të Kosovës dhe e lirisë së saj. Janë krenari kombëtare dhe vlerë e veçantë me të cilën mburremi të gjithë. Ende Kosova ka nevojë për mbështetje të kësaj pjese andaj sic thote Kenedi presidenti Amerikan se: “Kurrë mos pyetni çka bëri Atdheu për Ju, por Ju çka bëtë për Atdheun!”

Ju faleminderit fort e nderuar znj.Ramadani për këtë bashkëbisedim motërzor midis nesh!

Lavdi Heronjve dhe Dëshmorëve të Atdheut!

Ju falenderoj znj.Zylo për interesimin dhe kohën tuaj, ju përshëndes dhe përqafoj me dashuri motre!

12 Maj, 2022

New York, USA

Joseph J. DioGuardi letër Kryeparlamentares Nikolla: Shpëtoni Butrintin

May 11, 2022 by s p

Dr. Lindita Nikolla

Kryetare e Kuvendit të Republikës së Shqipërisë Bulevardi “Dëshmorët e Kombit”, Nr. 4

Tirana

Shqipëri

Dërguar me postë elektronike Sekretarit të Kuvendit: genci.gjoncaj@parlament.al Më 22 prill 2022

Ref: Menaxhimi i Vendit të Trashëgimisë Botërore të Butrintit

E nderuara Kryetare Nikolla,

Po ju shkruaj si ish anëtar i Dhomës së Përfaqësuesve të Shteteve të Bashkuara nga shteti i Nju Jorkut, 1985-1989, duke iu referuar një raporti në Zërin e Amerikës, të datës 6 prill 2022 lidhur me situatën në Vendin e Trashëgimisë Botërore UNESCO të Butrinti, të titulluar: “Qeveria shqiptare vendos menaxhimin e Butrintit nga një fondacion”, tek https://www.zeriamerikes.com/a/6517829.htmlMe sa duket, Qeveria e Shqipërisë, nën ndikimin e Fondacionit Shqiptar – Amerikan të Zhvillimit, ka ndryshuar Ligjin për Trashëgiminë Kulturore për të lejuar një fondacion privat që të menaxhojë Parkun Kombëtar të Butrintit. Më tej, nga raporti në Zërin e Amerikës mësova se një zonë e konsiderueshme prej rreth 800 hektarësh nuk do të ketë nivelin e pêrparshëm të mbrojtjes, “duke i hapur kështu rrugën zhvillimit të turizmit”.

Së fundi, mësova për shqetêsimet e thella të shprehura nga qytetarë të shquar të Shqipërisë, si p.sh. Prof. Neritan Ceka, arkeolog me famë ndërkombëtare dhe ekspert i dorës së parë për Butrintin, por të trazuar nga kjo gjë janë edhe shkencëtarë dhe ekspertë të tjerë shqiptarë.

Kam mendimin se këto zhvillime ngrenë pikëpyetje serioze për ruajtjen dhe integritetin e Butrintit, por edhe nëse një entitet i bazuar në SH.B.A., siç është Fondacioni Shqiptar – Amerikan i Zhvillimit, vepron në Shqipëri në shkelje të të politikave të qarta dhe të mirëpërcaktuara të qeverisë amerikane lidhur me menaxhimin e parqeve kombëtare.

Me të vërtetë, ju mund të keni dijeni se parqet tona shumë të vlerësuara në Amerikë menaxhohen ekskluzivisht dhe vetëm nga Shërbimi Kombëtar i Parqeve {National Park Service], një agjenci brenda Departamentit të Punëve të Brendshme të Qeverisë Amerikane. Në menaxhimin e tyre nuk përfshihen as fondacone private, as partneritete publike private, dhe as ndonjë model i ri apo “hibrid”.

Përse, atëhere Qeveria Shqiptare, nën mveshjen dhe ndikimin e Fondacionit Shqiptar – Amerikan të Zhvillimit, është kaq e merakosur dhe e gatshme që të eksperimentojë një model të ri menaxhimi “hibrid” apo partneriteti privat publik?Unë kam ndërmend që këto probleme t’i ngre me agjencitë e duhura në Qeverinë Amerikane, si dhe me miqtë e mi në Kongresin Amerikan.

Por dua që të sigurohem që, meqenëse Shqipëria, të paktën teorikisht, është demokraci kushtetuese parlamentare, atëhere Anëtarët e Kuvendit të Shqipërisë duhet të përfaqësojnë zgjedhësit dhe t’u përgjigjen interesave të tyre, dhe jo liderëve të partive ose pushtetit ekzekutiv.

Me të vërtetë, në përvojën time në detyrë publike qëllimi im si kongresmen ka qenë zbatimi i Kushtetutës së SHBA-së dhe përcjella e zërit, interesave dhe përparësive të zgjedhësve të mi, dhe unë mund t’ju them se kam pasur raste të panumërta kur kam kundërshtuar “vijën e partisë”, duke votuar sipas ndërgjegjes time si dhe interesit të zgjedhësve të mi.

Së fundi, Shqipëria sivjet feston 110 vjetorin e Pavarësisë. Vallë a beson ndokush se Shqpëria nuk i ka kapacitetet dhe burimet për të menaxhuar vetë Butrintin, por në vend të kësaj, është e gatshme që t’ja dorëzojë menaxhimin një fondacioni privat, të frymëzuar, të krijuar dhe të kontrolluar nga një entitet i huaj, siç është Fondacioni Shqiptar – Amerikan i Zhvillimit?

Prandaj ju sugjeroj me respekt që: Të ushtroni detyrimin tuaj kushtetues dhe të nisni pa humbur kohë procedurat parlamentare për të shfuqizuar shtegun juridik të krijuar nga nenet 171-173 të Ligjit të Trashëgimisë Kulturore 27/2018 të Shqipërisë.

Është vërtet tronditëse që të mësojmë nga një intervistë televizive e kohëve të fundit të arkeologut të shquar, Prof. Apollon Baçe, se disa nene “të ligjit [të lartpërmendur] u hartuan me ndërhyrjen e” Michael Granoff. Besoj se ju keni dijeni se Neni 1, Seksioni 1 i Kushtetutës së SHBA shpall se: “I gjithë Pushteti ligjvënës i takon Kongresit të Shteteve të Bashkuara, që përbëhet nga Senati dhe Dhoma e Përfaqësuesve”.” Asnjë person privat në Amerikë, madje as Presidenti i Shteteve të Bashkuara, nuk ka pushtetin për të hartuar apo miratuar ligje.

Në rast se ajo çka pretendon Prof. Baçe është e vërtetë, unë kam të drejtë të pyes se si është e mundur në Kushtetutën e Republikës së Shqipërisë që një qytetar privat i huaj t’i mveshë vetes “pushtetin e ligjvënësit” apo të fusë dispozita ligjore në Shqipëri?!

Sa përputhet ky veprim me Kushtetutën dhe ligjet e repubikës tuaj, dhe çfarë mund të bëni ju për të rivendosur dhe rikthyer dinjitetin dhe sovranitetin e Kuvendit tuaj përballë një akti të tillë arrogant dhe të hapur të një ndërhyrjeje të jashtme? Po ashtu, sugjeroj që: Të bllokoni dhe të hidhni poshtë çdo projektligj vijues që i çel rrugën këtij akti, dhe që paraqitet nga qeveria në periudhën e tashme dhe/ose në të ardhmen e afërt që do të përfundonte transferimin de facto të menaxhimit të Butrintit në duart e Fondacionit Shqiptar – Amerikan të Zhvillimit;

Të udhëzoni organizmat e duhura të qeverisë shqiptare që të shqyrtojnë mundësinë e lidhjes së një marrëveshjeje binjakëzimi me Shërbimin Kombëtar të Parqeve të SHBA-së, me qëllimin që të adoptohet përvoja, dija dhe praktikat më të mira të tij për menaximin e parqeve aq të çmuara dhe unike kombëtare të Shqipërisë, dhe kjo gjë të bëhet vetëm dhe ekskluzivisht nga populli i Shqipërisë, sikurse është edhe politika dhe tradita vijuese në Amerikë.

Për sa më sipër, mbetem. Znj, Kryetare, në dispozicionin tuaj për çfarëdo pyetje ose mbështetje tjetër për këtë çështje shumë të rëndësishme.

Sinqerisht,

Joseph J. DioGuardi

Në hapje të takimit të liderëve të Konferencës së Mynihut në Washington D.C., Presidentja Osmani takoi zyrtarë amerikanë e evropianë

May 10, 2022 by s p

Në hapjen zyrtare të takimit të liderëve të Konferencës së Mynihut e cila sivjet po mbahet në Washington D.C., Presidentja e Kosovës Vjosa Osmani takoi zyrtarë të administratës amerikane, kongresistë e senatorë, ministra nga shtete të ndryshme si dhe përfaqësues të think- tanks nga Amerika e Evropa.

Në takim me këshilltarin për Siguri Kombëtare të presidentit Biden, z. Jake Sullivan, Presidentja Osmani, diskutoi lidhur me situatën në Ballkanin Perëndimor pas invazionit rus në Ukrainë si dhe për sfidat me të cilat po ballafaqohet ky rajon. Ajo falënderoi administratën e presidentit Biden për rolin kyç në mbrojtjen e demokracisë dhe sigurisë në kontinentin tonë, e mbi të gjitha për përkrahjen e jashtëzakonshme që historikisht ia kanë dhënë Kosovës, Shtetet e Bashkuara të Amerikës e në veçanti presidenti Biden.

Presidentja takoi edhe Ministren për Çështje Evropiane të Finlandës, Tytti Tuppurainen, me të cilën diskutoi për përgatitjet e Kosovës për aplikim në organizata ndërkombëtare si dhe për reformat e ndërmarra në vendin tonë, e të cilat e avancojnë Kosovën në rrugën euro-atlantike.

Në këtë konferencë, Presidentja Osmani bashkëbisedoi edhe me ministrin Federal të Gjermanisë Wolfgang Schmidt, ministrin e Punëve të Jashtme të Lituanisë, Gabrielius Landsbergis, senatorin Chris Coons, kongresisten Veronica Escobar, zëvendës Sekretarin e Përgjithshëm të NATO-s, Mircea Geoana, udhëheqësin e Konferencës së Mynihut ambasadorin Christoph Heusgen, ambasadorin Wolfgang Ischinger, si dhe përfaqësues të tjerë pjesëmarrës në konferencë.

Sot Presidentja do të flasë në panelin për sigurinë energjetike si dhe në disa evente të tjera. Kjo konferencë ka bashkuar dhjetëra vendimmarrës dhe ekspertë të lartë nga të dy anët e Atlantikut për diskutuar se si partnerët transatlantikë mund të ndërtojnë një aleancë më të qëndrueshme dhe ta avancojnë bashkëveprimin dhe udhëheqjen e përbashkët në sfidat e sigurisë, duke përfshirë luftën aktuale në Ukrainë.

Deformimi i Shqipërisë

May 9, 2022 by s p

Nga Prof. Asoc. Dr. Jordan DACI/

Dita e çdo banori të Shqipërisë fillon dhe mbyllet ndryshe nga ajo e një banori të një vendi normal perëndimor. Në Shqipëri, njeriu sa zgjohet mund të ndodh që ngrihet dhe ska ujë për të larë sytë dhe as energji për të pare, por nëse je me fat që të kesh kushtet për t’u bërë gati, sfida fillon sapo hedh hapin e parë nga dera e shtëpisë. Në pallat mund të mos punojë ashensori sepse ndonjë i ka futur ndonjë shqelm derës ose nuk vjen disa minuta sepse dikush e mban me zor. Nëse zotëron një automjet mund të ndodh që nuk del dot nga garazhi sepse ndonjë ka parkuar natën para daljes apo se rruga e daljes është bllokuar nga makina që thuajse në të dy anët. Në momentin që provon të futesh në rrugë si këmbësor, apo edhe si drejtues automjeit, rrezikon që të marr para ndonjë makinë që lëviz me shpejtësi marramendëse edhe pse është lagje dhe fëmijët kanë nisur të shkojnë për në shkollë. Zakonisht këto makina janë me xhama të zinj dhe që kushtojnë sa qimet e kokës, por drejtohen e zotërohen nga cunakë që nuk kanë punuar kurr në jetë apo nga drejtues të tjerë që zor se dinë të shkruajnë as emrin e tyre. Pa dal më tutje përballesh me një varg makinash që kanë bllokuar rrugën sepse një “i fortë” ka ndaluar makinën dhe po bisedon me një të fortë tjetër që është kryqëzuar, apo që nga makina po ngacmon ndonjë vajzë që po kalon rrugës në punën e saj. Sapo hapet rruga mendon që ke shpëtuar, por shikon që përballë apo pas teje është futur në mes të rrugës me dy kalime një automjet tjetër që është duke lëvizur si rrufe apo një varg makinash që i janë vënë pas ndonjë ambulance apo automjeti shërbimeve të tjera urgjente të cilit sapo i ke hapur rrugën. Pa kaluar shumë minuta, jo rrall herë mund të shikosh makina që janë përplasur me njëra-tjetrën apo këmbësorë që i kanë marrë para. Sapo përfundon udhëtimi, fillon mankthi i parkimit dhe kur mendon që gjete një parkim, kujdes sepse mundet që ndërkohë që po lëviz për t’u futur në parking, dikush të futet me shpejtësi para teje dhe kjo mund të jetë një ftesë për t’u sharë, për t’u rrahur dhe madje edhe për t’u vrarë. Pasi lë makinën në parking, nëse ta mban xhepi mund të ulesh të konsumosh një kafe, por sa të ulesh do kuptosh që nuk je në kafe, por në një lokal ku muzika zakonisht pa asnjë shije artistike për të qenë, është në një volum që të çmend dhe nëse tenton t’i kërkosh një kamarieri ta ulë, përgjigja që do marrësh është, jo sepse e ka vendosur pronari dhe nuk e ulim dot. Sapo të mbarosh kafen që ta ka çuar stresin në kulm, fillon dita e punës që është tepër e veçantë. Nëse punon në shtet dhe ke fatin e keq të kesh shef, në shumicën e rasteve do të duhet të pranosh të drejtohesh nga injorantë sepse shumica e tyre të tillë janë, ndërkohë, do të duhet të jesh i vëmendshëm që të mos jesh ekzekutuesi i dëshirave të shefit për të shkelur ligjin që të mos përfundosh në burg, por ndërkohë të duhet të ruash vendin e punës. Nga ana tjetër, edhe nëse je vet shef, mund të ndodh që një ditë të bukur të zëvendësohesh nga ndonjë truthatë apo truthar apo ndonjë që s’ka fare tru, por që e ka vendosur ose partia, ose gadishmëria për të bërë gjithcka i thonë ose thjesht hiret. Ndërkohë, në privat thjesht në shumicën e rasteve punonjësi është një skllav modern. Nejse, dita vazhdon dhe nëse je me fat që ta mban xhepi mund t’i lejosh vetes një drekë apo ushqim të shpejt, por nëse do dalësh në atë kohë, do shohësh që baret dhe restorantet, janë plot e përplot me njerëz që nuk kanë kanë punuar kurr në jetë, që vijnë me automjete super lluksoze, për veshje mbajnë disa qindra apo mijëra euro dhe që sigurisht shoqërohen në çdo rast nga femra, kryesisht të reja, sharmante në maksimum, por që në shumicën e rasteve janë në rolin e koketave apo të “aksesorit” të ndonjë kaposhi të veshur me markat më të shtrenjta, me ora disa mijë euroshe, tek tuk edhe me stilin e viteve 90’ që xhinxhiret e florinjt i nxjerrin sipër bluzave, kryesisht me mjekra për të rritur peshën e pranisë së tyre dhe që porosisin shishe pijesh që kushtojnë sa gjysma apo rroga e plotë mujore e shumicës së Shqiptarëve, që pagujnë me para në dorë dhe që kujdesen që kur të pagujnë të nxjerrin në pah tufën e prerjeve të mëdha të parave të huaja apo lekëve. Nëse je me fat, dreka mbyllet paqësisht dhe thjesht pamja që pate fatin të shikosh, të bën të bësh shuma analiza mbi atë çfarë shikove, çfarë mund të ishte dhe çfarë do të doje ti të kishe parë, por tek e fundit edhe pse thonë që njeriu vuan më shumë nga fantasia e tij sesa nga realiteti, përsëri ky i fundit mund të mbyllet edhe duke qenë dëshmitarë i ndonjë atentati, ku mund të hash edhe ndonjë plumb kot nga vrasësit me pagesë që mund të vrasin edhe për qindra euro apo mund të jesh pjesë e një paketë “paguaj një dhe një e merr falas”. Ndërkohë që ngrihesh për t’u kthyer, mund të mos jesh në gjendje të mbash mend rrugën, sepse atje ku ke kaluar pak ditë më parë mund të ketë mbirë ndonjë pallat sipër ndonjë lulishtje, rruge, prone shtetërore, apo edhe ndonjë parku kombëtar. E ndërkohë, ndërsa vazhdon rrugën mund të dëgjosh edhe kalimtarë që i tregojnë njëri – tjetrit se si mund të kenë blerë vetë apo ndonjë tjetër një kat të tërë apo me shumë në këto pallatet një ditë më parë me para në dorë dhe vetë fillon e mendon për madhësinë e cantës që ka mbajtur paratë për të paguar deri në 4 apo edhe më shumë mijë euro për një metër katror. Pasi kthehesh, në zyrë mund të vij për vizitë ndonjë biznesman i ri në treg, që ka hapur një shoqëri me 100 lekë kapital para pak ditësh, por që ka marr një tendër shumë milionësh pas pak ditësh, krahas ndonjë konçesioni, konçesion i thënshin sepse çdo gjë e paguan shteti. Pasi mbaron punën, në kthim për shtëpi, kalvari i gjithçkaje përsëritet ndoshta me dozë të rritur falë edhe ngarkesës së ditës tek njerëzit dhe normalisht trafiku të shoqëron gjatë gjithë kohës edhe pasi është rritur çmimi i naftës. Thjesht, shqiptarët s’duan t’ia dinë, janë magjistarë që me paga qesharake ia dalin të mos i zbresin kurr makinës. Ritmi i javës mbetet thuajse i njëjtë, derisa vjen fundjava dhe këtu ndarja e klasave midis skllavopronarëve dhe skllevërve modern bëhet shumë më e prekshme. Qejf që vjen e fundjava, por edhe hall, sepse shumica e njerëzve nuk ia lejojnë dot vetës të prishin pagën e muajit në një fundjave, ndërkohë që nëse je me fat mund t’i lejosh vetes të hash ndonjë drekë apo darkë me familjen apo të shkosh në plazh gjatë verës. Gjithësesi, të shkosh në plazh mund të rezultojë një përvojë tepër depresive, si fillim nuk do gjesh vend në shumicën e hoteleve dhe nëse gjen, çmimi do të jetë special dhe tejet i rritur nga ankandi që do zhvillosh me paranë e pisët që derdhet vu nga tek çmimet e hotelit, tek shampanja apo tek ndonjë shezllon mbi ndonjë tarracë betoni që kushton 200 apo edhe më shumë euro, thjesht sepse ndodhet diku ku rrijnë të fortët apo të pasurit e vendit, të shoqëruar gjithmonë nga koketat e tyre të përhershme, zakonisht tek e tek, por nuk mungojnë edhe rastet kur paraqiten në formën e tufës. Normalisht, përshkrimi i këtyre deformimeve shoqërore mund të vazhdonte pafundësisht dhe kushdo që e bën këtë analizë, kupton që shoqëria jonë është tërësisht e deformuar, ku thuajse asgjë nuk është në vendin e as në kohën e duhur, si dhe nuk bëhet as në mënyrën dhe as nga njerëzit e duhur. Natyrisht, shkaqet janë të shumta dhe të gjithëllojshme, por shkaku themelor që pjell thuajse të gjithë shkaqet e tjera, është injoranca, që tani është shndërruar në një fenomen masiv që sa vjen dhe rritet vazhdimisht, si pasojë e dërrmimit të sistemit arsimor dhe braktisjes së shkollës, si dhe ndër të tjera edhe për shkak të rënies së vlerës së arsimit në marrëdhëniet shoqërore në vendin tonë. Eh në një vend ku injoranca bëhet masive, edukata, kultura e çdo fenon tjetër pozitiv bëhen gjithnjë e më të rrallë dhe vendi sa vjen e bëhet më i çuditshëm dhe më pak i banueshëm për njerëzit normal. Sigurisht, në një vend të tillë është e kotë të flasësh për demokraci, shtet të së drejtës, shtet social, të drejtat dhe liritë themelore të njeriut dhe për ndjesinë e të jetuarit si një njeri i lirë në një shtet ku gjithsecili merr atë që i takon. Tashmë, deformimet shoqërore në Shqipëri kanë arritur nivele aq të larta sa asnjë mekanizëm normal shoqëror nuk mund t’i rivendosë ekulibrat e humbura dhe vetëm një revulucion i gjithanshëm mund të ringjalli shpresën për shndërrimin në një vend normal, revolucion i cili duhet të fillojë nga arsimi. Ndërkohë, për fatin e keq, investimi në arsim, kërkon shumë vite dhe për pasojë edhe përmirësimi i gjendjes edhe nëse do të fillonte menjëherë, do të merrte shumë vite.Eh, gjithësesi, Shqipëria e deformimeve, vazhdon të mbetet vendi i Shqipeve, e pikërisht ky fakt të mban gjallë shpresën se një ditë do jemi si vendet e tjera dhe ndoshta edhe më mirë, por kjo gjë s’do të ndodh kurr derisa çdo Shqiptar të fillojë ndryshimin nga vetja e tij, nga familja e tij e kështu me radhë, që mund ta bëjmë Shqipërinë vend të njerëzve të lirë dhe krenarë për historinë e tyre!