Prof. Dr. Romeo Gurakuqi/

Në vitin 1991 menduem se Shqipnija jonë e shkundi zgjedhën komuniste dhe së bashku me ate, u largue nga endja e papërcaktueme, duke dalë në dritë për të ba pjesë në radhën e popujve të vetqeverisun, me shtet serioz, qi ka nji rrugë të ardhme të përcaktueme kjartë. Menduem se shpëtuem, por s’kishte pas qenë e thanun, të jetojmë në qetësi, në liri, në nji vend normal me identitet të shënuem që në lindjen e fëmijeve në tokën tonë dhe të gezojmë ma në fund, frytin e përpjekjevet të të Parvet, të cilët u flijuen për nji copë Shqipni të lirë, qytetare dhe europiane. Pak për indifference e mungese ekspertize të të huejvet ndaj këtij vendi të çuditshëm dhe me vektorë të përkundërt formativë e ma shumë për faj të atyne qi e kanë marrë peng sferën publike në këto dekada, Shqipnija ka pa pak ditë të mira dhe me shpresë orientimi të kjartë, qendrueshmërie e prosperiteti. E sundueme prej mujsharisë, babëzisë, diletantizimit, servilizmit, demagogjisë të ngritun në kod sjelljeje dhe standard për t’u ndjekun dhe për të ba hajr në politikë dhe drejtim, horizonti i qiellit shqiptar mbeti gjithnji i errësuem, orientimi i popullit i ç’akorduem, sipas interesave të momentit të individëve qi zotnojnë, toka shqiptare nji hapësinë e lirë ku mund të luajnë si u vjen për mbarë, organizatave që s’kanë të bajnë me programin testamentar të Arbnisë.Së fundmi, kena ardhë në ditën kur urdhnohemi mu në organin Sovran, me ba atë qi nuk e mendojmë dhe e arsyetojmë si te drejte. Madje, përmes të zgjedhunve, detyrohemi të heshtim, kushtëzohemi me traktate të përhershme, imponohemi a priori edhe në strategji dhe aleanca qi nuk ua njohim përmbajtjet dhe thelbet, ndërlikohemi në mënyrë të kushtëzuem edhe në marrëdheniet me fqinjët e drejtpërdrejtë.Dje, të gjithë së bashku, socialistë, të vetëquajtun sovranistë dhe demokratikas të zyrtarizuem nga qeveria, pjesëtarë të nji faji të kahershëm, “arkitektë” të lanies së vendit pa binarë strategjikë, mëkatarë të lanies të rinisë pa formim kombëtarist dhe albanianist, në ditën e 554 vjetorit të vdekjes së Heroit tonë kombëtarë, u përkulen pa bzá dhe duartrokiten Presidentin e Republikës së Turqisë, tek u jepte urdhnat ultimativë gjatë fjalës së rastit në Parlamentin e Shqipërisë. Nuk mund të ndodhte ndryshe: bashkarisht, dëgjuesit janë autorë të lanies së Shqipërisë pa nji strategji të zbatueshme të politikës së jashtme, pa nji kontroll të strukturuem mbi programin e organizatave të huaja kinse kulturore, pa nji autoritet të mjaftueshëm institucional, qi u lejon zotnive të Lindjes ta nënrendisin vendin e Arbënve, në një satelit të rrotullueshëm sipas interesave të tyne.Kjo nuk do të thotë se shqiptarët nuk e pranojnë miqësinë dhe ndihmën e ofruar nga populli punetor dhe i urte turk, bashkëpunimin e gjithanshëm në fusha me interes reciprok të Republikës së Turqisë Qemaliste, dorën e shtrirë të mikut që sheh nga e ardhmja, duke lanë pas të kaluemen shkencërisht të pakorigjueshme. Por në asnji rast, në kodin e ekzistencës sonë shtetnore, nuk asht e shkrueme, se vendimarrja mbi Aleancën Strategjike dhe Miqësinë e Përjetshme vjen prej ndonji traktati të fshehtë të nënshkruem ndër darkat e brigjeve të Bosforit, përkundër të drejtave referendare të popullit dhe doktrinës sonë kombëtare të hartueme prej Rilindasve. Askund ndër ne nuk asht e shënueme dhe e lejueme, qi në sferën publike të cënohet laicizmi, qoftë edhe në ligjërim; askund të kodet qi rregullojnë marrëdhaniet ndërkombëtare mes shteteve sovrane, nuk asht e shkrueme qi shtetet e huaja mund të ndërhyjnë në punët e brendshme të njani- tjetrit dhe aq ma pak të vendosin kushte ultimative, afate kohore ndaj “nxanesve” politikane shqiptare.Asht e kuptueshme qi gradualisht, me kalimin e kohës, te shekullit, ndër vendet normalizueme, modernizueme e perëndimizueme, armiqësitë e dikurshme kalohen në analet e historisë, udhëheqësit shohim nga e ardhmja, bashkëpunojnë edhe me ish shtetet sunduese, korigjojnë sjelljet, përmirësojnë klimen, duke respektue ligjet ndërkombëtare dhe paqen globale. Por gjithsesi, kjo nuk do të thotë që caqet e reciprocitetit dhe sovranitetit të shkelen, kujdeset ndaj forcimit të unitetit të vendit të mos mbahen parasysh, interesat edhe të fqinjëve të tjerë të mos respektohen me shumë kujdes, aq ma teper qe çeshtje te diskutueshme dhe debatueshme jane ne zhvillim e siper. 32 vjet mbas britmave mbarëpopullore për Europën në Shkodër dhe Tiranë , shohim se kapluesit e sferës së drejtimit politik të vendit, ata qi zotnojnë kompetenca kushtetuese për ruajtjen e pozitës së Shqipërisë në sistemin ndërkombëtar, në pajtim me qellimin qi na kanë caktue paraardhësit shteformues, Desidenca Europianiste, janë shndërrue në shkelës së premtimit dhe lajkatarë të buzëqeshun të autoritarëve të Lindjes, qi nuk kanë asgja të përbashkët me lirinë, demokracinë, laicizmin dhe republikanizmin e Ataturkut të madh, krijuesit të vertetë të Turqisë moderne, mikut të popullit shqiptar.Për fat të keq, ende ndër ne, njilloj si në kohën kur Faik Konica nuk i duronte dot marrëzitë e të paktëve, disa, që gabimisht sot janë udhëheqës dhe aspirantë për udhëheqje, përfaqësues të sovranit, nuk e kanë të zhvillueme mjaftueshëm frymën e indipendencës arbnore, ndjenjën e detyrës dhe përgjegjesisë kombëtare, kapacitetin shtetdrejtues dhe me njëmijë mënyra duan sërish ta shndërrojnë Shqipninë në nji provincë të bindun perandorake, nji liman për ankorim, nji vend për t’u etiketue definitivisht si jo miqësorë nga fqinji ynë e drejtpërdrejtë jugor, Greqia, ku jetojnë, bijtë, bijat dhe vllaznit tone, mbi 1 milion shqiptarë të sodit të trajtuem njerëzisht atje.Posaçërisht në nji vend si i yni, për shkak të veçantive formative, çdo vendimarrje në fushën e politikës së jashtme do të duhet të kalojnë përmes nji konsensusi të rreptë mes faktorëve kulturorë shtetformues, identifikimi i të cilëve vjen nga përfaqësia reale dhe jo nga të emnuemit e kryetarëve të partive pa anëtarë, qi shpesh herë bien viktimë e ndërhymjeve të aktorëve të jashtëm jomiqësorë, qi operojnë të lirë në vend, sipas raporteve të shërbimit tonë informativ. Vetëm në Shqipni gjen vendimarrës në politiken e jashtme qi mendojnë, se janë të lirë për me dhanë verdikte themelore, pa respektue kufizimet dhe rregullat e përcaktueme brenda vendit nga konventat e brendshme themelvanëse të shtetit.Politika e brendshme e një vendi të mbushun në polet e saja partiake me kurthe, intriga, urrejtje, të denja për t’u përshkrue dhe analizue nga shkrimtarët, mbasi ka ndalun integrimin e Shqipërisë në Europë, sot po ban haptas hapa rrënimtarë drejt prishjes së konsensusit mbarëkombëtar në aspektin e politikës së jashtme.Aspirantë të hartimit dhe implementimit të politikës së jashtme, të rrethuar nga frika e mëkateve, të izoluar nga Europa dhe SHBA, që kushtëzon me lirinë, ligjin dhe drejtësinë, po shohin si të vetmen rrugë shpëtimi, shndërrimin e Shqipërisë si nji zgjatim të shtetit të dikurshëm sundues, duke hapun rrugën të panjohurës dhe prishjes së unitetit tonë të brendshëm. Rama dhe kinse konservatorët, mbase dojnë me e kthye Shqipërinë serish në nji gur rrokullisës në lojën e madhe të tavlles ballkanike, por Shqipnia e jonë e ngratë, populli ynë, arbnorët, nuk kanë asnjë lidhje me frikërat e tyne, nevojat e tyne per vendstrehime dhe botkuptimet e tyne të kufizueme.

Nga Frank Shkreli/

Me 15 Janar, 1975 ndërroi jetë në Romë,  shkrimtari, poeti, profesori dhe përkthyesi,  Ernest Koliqi. Ndërsa me 17 Janar, 1468 shkoi në amshim në moshën 62-vjeçare, Heroi historik kombëtar, i përgjithëmonshmi i Shqiptarëve, Zot i Arbërisë, Gjergj Kastrioti – Skenderbeu. Njëri i shpatës e tjetri i penës.

Frank Shkreli: Me rastin e 550-vjetorit të Gjergj Kastriotit-Skënderbe | Gazeta Telegraf

Frank Shkreli: Amaneti i Koliqit për Shkollën Shqipe | Gazeta Telegraf

Në këtë ditë të 17 Janarit që shënon kalimin në amshim të Gjergj Kastriotit-Skënderbe, sjellim një vjershë – në përvjetorin e ndarjes prej nesh edhe të Poetit e shkrimtarit, Ernest Koliqit, (1903–15 Janar, 1975), që ai i ka kushtuar Heroit Kombëtar të Shqiptarëve, poemë e cila thuhet se ishte e para vepër letërare e Ernest Koliqit, botuar në vitin 1924.

ERNEST KOLIQI: Kushtrimi i Skanderbeut

Ç’asht moj Zanë kjo gjamë nga malet,
Ç’asht kjo ushtimë që kurr nuk ndalet,
L’shon kushtrimin Skanderbeu,
Dridhet toka, tundet dheu.

N’kambë shqiptarë ju me u çue,
Me ngjesh armët me luftue,
Ka ardhë dita e Lirisë,
Dërmen me ia dhanë Turkisë.

N’kala t’Krujës valon krenar,
Njaj flamuri fitimtar,
Njaj flamuri kuq e zi,
Që në shekujt veç ka pri.

N’Lezhë shpejt mblidhet nji kuvend:
Flasin princat rend me rend,
Skanderbeu nji fjalë ka thanë:
Të bashkuem t’jemi të tanë.

Lezhë qytet i Ilirisë,
Mblodhe burrat e Shqipnisë,
N’krye qëndron GJERGJ KASTRIOTI,
I Shqiptarve Princ Kryezoti.

Pa ndigjo Sulltan Murati,
Për njat kryq që mbaj në gji,
Me marrë Krujën je ba gati,
Gjithë ushtrinë kam me ta gri!

Fort tërbue asht Sulltani,
E ka dyndun gjithë ushtrinë,
Rrethim Krujës veç i bani,
Ban hesapet pa hanxhinë.

Se jo, Kruja nuk dorzohet,
Skanderbeu fort e mbron,
Njaj Murati krejt tërbohet,
Prej trishtimit ma nuk rrnon.

Gjith Evropa n’kamb asht çue,
Mbretën, Roma e Venediku,
Skanderbeu qoftë nderue,
Na ka mbrojt prej çdo rreziku.

Emni i tij me shkronja t’arta,
Rrin i shkruem në Histori,
Me levdatat ma të larta,
Përjetsisht i qoftë lavdi!

Çdo shqiptar për të krenohet,
Për kët Princ e luftëtar,
Brez pas brezi do të kujtohet,
Si Heroi ma i madh Kombëtar!

1924

            Fotoja e marrë nga facebook , “Gjergj Kastrioti -Skenderbeu”

Me rastin e “kremtimeve kastrotjane”, (1968 në Romë) në 500-vjetorin e kalimit në amshim të Kryeheroit të Shqiptarëve, poeti i shekullit të kaluar, Ernest Koliqi do shkruante, ndër të tjera se, “Skënderbeu derdhi mund e gjak. Me mijëra Shqiptarë u bënë flije në luftime të udhëhequra prej Tij. Megjithëkëtë Shqipëria ra në një robëri shekullore. (Por) Ai la të mbjellur në zemër të popullit, dëshirën e lirisë dhe në mendje vegimin e një Shqipërie të bashkuar…”.  Por, Koliqi shpreh shqetësim dhe paralajmëron se, “Ne nuk i njohim forcat e fshehta brenda gjakut arbënuer”, ndërsa shton se megjithëkëtë, “duhet të bindemi se kur ndiesitë vëllazërore çlirohen nga fundi i shpirtit tonë, ato davarisin tymnajën e ndeshtrashave të zeza, duke ndezur në natën e mjerimit, hyjtë xixëlluesa të shpresës”.   

Kam drojë se duke marrë parasysh se si trajtohet sot Gjergj Kastrioti -Skenderbeu nga vet shqiptarët, por dhe nga të ashtuquajturit “miqtë e tyre strategjikë”, (kujt i duhen armiqët, me miq të tillë strategjik!?) — Koliqi mund të ketë qenë tepër optimist në entuziazmin e tij, “për hyjtë xixëlluesa të shpresës”.  Uroj në këtë përvjetor të shkuarjes në amshim të Gjergj Kastriotit– Skenderbe se Perendia nuk e ka harruar Kombin shqiptar, se më në fund, me një “marrëveshje vëllazore”, do të mund të plotësohej porosia që ka lenë Skënderbeu.  Sot me 17 Janar, 2022, në këtë përvjetor të vdekjes së Kryetrimit, më ka mbuluar “duhma e qelbur e kënetës së dyshimeve”, se shqiptarët mbrenda dhe jashtë trojeve të veta do të ruajnë, besnikërisht, porositë e Gjergj Kastriotit – Skenderbe.  Atij Skenderbeu, i cili shqiptarëve u dha “Atdhe, Arbërin dhe shqiponjën, si simbol fluturimesh të lira dhe la nji trashëgiumi të çmueshme nderi e fisnikërie”.

Edhe në këtë përvjetor të 17 Janarit të shkuarjes në amshim të Gjergj Kastriotit Skënderbeu — normalisht, tragjeditë që ka pësuar Kombi shqiptar gjatë historisë, do duhej të ishin një shkak bashkimi dhe fuqizimi mbarëkombëtar — dhe jo shkak përçarjeje për shqiptarët në rrënjët e tyre të identitetit arbëror mija-vjeçar.  Në një përvjetor si ky, duhej të kishte dhe një mësim, që as sot të mos humbet as të mos harrohet drejtimi as rruga që njerzit e mëdhej të Kombit shqiptar – si Gjergj Kastrioti-Skenderbeu, i kanë përcaktuar Kombit. 

Sot, në këtë përvjetor të ndarjes së tij nga kjo botë, shekuj më parë, Skënderbeu i Madh jep kushtrimin duke bërë thirrje për rrugën që duhet të ndjekin sot Shqiptarët, para se të jetë tepër vonë!

Frank Shkreli

                                    Besëlidhja e Lezhës, Mars, 1444

                   Në Muzeun Kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu

NGA  ALFONS GRISHAJ/

Kombet e qytetëruara kanë sakrifikuar miliona martirë për liri. Sakrifica për liri ka koston e vet, sepse është vlera më e lartë për jetën dhe integritetin e njeriut. Liria është luftë, përpjekje dhe djersë, frymë dhe shpirt, lëvizje dhe jetë, rregull dhe disiplinë, platformë e hyut për  qenësinë njerëzore. Herbert Hoover thotë “ Liria është një dritare  e hapur ku hyn drita e diellit dhe shpirti e dinjiteti njerëzor”. Hoover nuk thotë se liria është sinonim i  dritareve të mbyllura  me dyer të blinduara! 

          Imazhet e fundit në Selinë e PD-së (Selia e lirisë ) kanë trishtuar  botën shqiptare dhe ”civilizimin fondamental”. Tragji-komedi e hidhur që e bën ushtarin mbret dhe mbretin eremit. Kolazh depresiv të një  lidershipi të dështuar. 

Bunkerizimi i “ndërtesës së demokratëve” nuk quhet liri, dhe aq më pak dajaku mbi kurrizin e ndërtuesve dhe poseduesve të pronës së përbashkët. Lufta ndaj njëri-tjetrit (brenda llojit) tregon nivelin e karakterit më të ulët egocentrist.

           Vënia dorë mbi shoqi-shojin (vellezër të një ideali) është dhe kulmi i marrëzisë. Tregues depresiv, paburrëri dhe zero logjikë! Tradicionalisht, shqiptari nuk mund të rrahet, se errësira e rinkarnimit hap sirtarin e çdo nënqenie, duke zgjuar një inat mesjetar deri në sakrifikim. Atëherë kujt i shërben krijimi i  një armiqësie të stisur ? Këtu zë vend proverbi latin : “ Njeriu është ujk për njeriun .” = “Homo Homini lupus est”. Proverb që u përdor nga Plautus, dhe më vonë nga filozofi Tommas Hobes .

Kam shkrojtur dhe më parë: Lufta brenda llojit është simptomë e inteligjencës negative. Dhe kjo u vërtetua në “betejën” e PD-së  kundër vetvetes , “betejë” që  pati vetëm humbës  ! 

        Imagjinoni dy vëllezër që rrahen në dritën e diellit për hijet e tyre se cila zë më tepër hapësirë … dhe kur perëndon dielli… shohin se imazhet e rreme janë vanitas (bosh) dhe dashuria ndaj hijeve është vetëm ide fikse.

Ky është instikti egoist arkaik që prodhon gjithnjë nonsens dhe kthim prapa, ku habia  shpërndahet si një vello mjegulle e dendur në mëngjezet e ftohta duke kufizuar hapësirat e shikimit. Prehë e kësaj mjegulle bëhet elektorati demokrat që sillet si çifuti në shkretëtirë. 

        Disa “analistë” thonë se nga  ky nonsens  ka fituar  kreu i PS-së dhe PS… dhe  fatkeqësisht, Rama e pohon këtë me “dhimbje”. Unë mendoj, askush nuk ka fituar!  Të gjithë shqiptarët duhet të ndihen të turpëruar dhe të humbur … socialistë , republikanë, demokristianë  etj…mbasi kjo nuk ka të bëjë vetëm me PD-në, por me të gjithë kulturën pseudodemokratike shqiptare që  përçon  imazhin vetvrasës në kancelaritë perëndimore. 

Kjo ngjarje, pas të keqes ka dhe një të mirë se, do zgjojë Europën dhe Amerikën për të mbrojtur investimet e veta që kanë bërë në ngritjen e PD-së. Ata e kuptojnë mirë se pa një PD të fortë nuk do të ketë një demokraci të vërtetë dhe Shqipëri stabile. Një Shqipëri e destabilizuar mbetet një gozhdë në zemër të Europës dhe një bombë  me sahat në portat e perëndimit.

Politikanët perëndimorë nuk janë leshko që të mos e kuptojnë  se shkatërrimi i PD-së ka një prapavijë konspirative. 

Herët a vonë, komplotuesve do u ngrihet buzëqeshja në buzë. Fillimi do të nisë me kreun e PS-së dhe klanit të vet…

           Politikanët  klasike dhe moderne  perëndimore e dinë fort mirë se liria  nuk vjen nga rilindja e ferrit, por nga lindja e diellit. 

Imagjinoni për një çast çfarë do ndodhte me tokën sikur fuqia e Demiurgut t’a ndalonte rrotullimin e saj rreth diellit …dhe  nëse , Giordano Bruno të ishte gjallë dhe të thoshte : “ Eppur si muove” !! 

-Kryeministri Kurti dhe ministri Mehaj vizituan Regjimentin e parë të Forcave Tokësore të FSK-së në Kazermën “NewBorn”/

PRISHTINË, 11 Janar 2022-Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul Jashari/

Kryeministri i Republikës së Kosovës, Albin Kurti, i shoqëruar nga ministri i Mbrojtjes, Armend Mehaj, zëvendësministri Shemsi Syla dhe zëvendëskomandanti i FSK-së, gjeneral major Enver Cikaqi, në përvjetorin e 38-të të rënies së heronjve, Rexhep Mala dhe Nuhi Berisha, vizituan sot Regjimentin e parë të Forcave Tokësore të Forcës së Sigurisë së Kosovës, në Kazermën “NewBorn”, në Gjilan.
Në fjalimin para pjesëtarëve të Regjimentit, kryeministri Kurti u shpreh i nderuar dhe krenar për vizitën dhe shtoi se nuk ka mënyrë më të mirë për të filluar vitin e ri.
Kryeministri Kurti theksoi se ngritja e ushtrisë është detyrë e përbashkët dhe se Qeveria e Republikës së Kosovës e merr me shumë përkushtim modernizimin e ushtrisë si me pajisje dhe me armatim, ashtu edhe kushtet e shërbimit, si dhe me ofrimin e mundësive ku ushtarët mund t’i tregojnë shkathtësitë e tyre.
Më tej, ai tha se këmbësoria, si degë më e vjetër e ushtrisë, dëshmon që teknologjia dhe pajisjet ushtarake, sado të sofistikuara dhe precize, nuk mund ta zëvendësojnë vrullin dhe fuqinë e luftarakut të zot.
“Në vitin që lamë pas, FSK-ja tregoi profesionalizëm të lartë, përkushtim në shërbim të paqes e sigurisë, jo vetëm brenda kufijve të saj, por edhe jashtë, si dhe, jo vetëm për qytetarët e saj, por edhe të gjithë ata që kanë nevojë”, tha kryeministri Kurti.
Gjatë fjalimit të tij, ai theksoi si një ndër sukseset më të larta të vitit 2021, pjesëmarrjen në “Defender Europe ‘21”, ku u tregua gatishmëria, profesionalizmi dhe ndërveprimi me ushtarakët e NATO-s dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
“Pjesëmarrja në ushtrimin ndërkombëtar dhe validimi i suksesshëm i kompanisë tuaj, është testament i arritjeve, të cilët na bëni çdo ditë krenarë të gjithë neve”, tha kryeministri Kurti. Ai shprehu bindjen se sfida e radhës, “Defender Europe ‘23”, do t’i gjejë edhe më mirë, edhe më të përgatitur.
Në të njëjtën ditë, me rastin e 38 vjetorit të rënies së dëshmorëve Rexhep Mala dhe Nuhi Berisha, ministri Mehaj, në shoqërim të zëvendësministrit Syla dhe stafit të lartë të Ministrisë së Mbrojtjes, vizituan familjet e tyre në Gjilan.
Ata gjithashtu bënë homazhe në varrezat e dëshmorëve të komunës së Gjilanit.
FJALA E PLOTË E KRYEMINISTRIT ALBIN KURTI:
I nderuar ministër i Mbrojtjes, z.Armend Mehaj, I nderuar zëvendëskomandant i Forcës së Sigurisë së Kosovës, Gjeneral Major, Enver Cikaqi, I nderuar Komandant i Regjimentit të Parë të Komandës së Forcave Tokësore, Nënkolonel Albert Kuçi,
Është kënaqësi të jem këtu në kazermën tuaj, në mesin e juve ushtarakëve të përkushtuar për t’ju takuar dhe për të parë për së afërmi punën tuaj,
Ju, Ushtria e Kosovës jeni edhe ëndrra edhe amaneti i brezave ndër vite, që sakrifikuan të vlefshmen për të shtrenjtën, dhanë jetën për lirinë.
Ju, me shërbimin tuaj fisnik, përgatiteni çdo ditë ta mbroni atdheun. S’kam sesi mos të ndihem i nderuar dhe krenar dhe nuk ka mënyrë më të mirë për të filluar vitin e ri. Këmbësoria, si degë më e vjetër e ushtrisë, dëshmon që teknologjia dhe pajisjet ushtarake, sado të sofistikuara dhe precize, nuk mund ta zëvendësojnë vrullin dhe fuqinë e luftarakut të zot. Kjo e shton përgjegjësinë e udhëheqësve tuaj dhe secilit prej juve, që me moral të lartë dhe me përkushtim intensiv, si dhe me punë ekipore dhe stërvitje të rregullt, të veproni bashkë, shumë bashkë, aq bashkë, sa që sikur një. Forca e Sigurisë së Kosovës çdo ditë rritet me kapacitetet e saj, duke dëshmuar, që është gati për përgjegjësitë e reja dhe për detyra edhe më të mëdha. Në vitin që lamë pas, FSK-ja sërish ka treguar profesionalizëm të lartë, përkushtim në shërbim të paqes e sigurisë, jo vetëm brenda kufijve të saj, por edhe jashtë, si dhe, jo vetëm për qytetarët e saj, por edhe të gjithë ata që kanë nevojë. Një ndër sukseset më të larta të vitit 2021, është pjesëmarrja në “Defender Europe ‘21”, ku ju treguat gatishmërinë, profesionalizmin dhe ndërveprueshmërinë me ushtarakët e NATO-s dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Pjesëmarrja në ushtrimin ndërkombëtar dhe validimi i suksesshëm i kompanisë tuaj, është testament i arritjeve, të cilët na bëni çdo ditë krenarë të gjithë neve.
Sfida e radhës, “Defender Europe ‘23”, do t’ju gjejë edhe më mirë, edhe më të përgatitur.
Unë jam i sigurt në suksesin tuaj edhe në këtë ushtrim. Prapë do të tregoni që Ushtria e Kosovës, është ushtria e disiplinuar, e trajnuar mirë dhe ushtri e sukseseve.
Këtë do ta arrini me punë të përbashkët ekipore, duke mësuar nga njëri-tjetri dhe nga udhëheqësit tuaj ushtarakë.
Mbi të gjitha, këtë do ta arrini me zell dhe me motiv, për ta lartësuar vendin, shtetin dhe popullin tonë.
Ngritja e Ushtrisë është detyrë e jona e përbashkët. Qeveria e Republikës së Kosovës e merr me shumë përkushtim modernizimin e Ushtrisë, si në pajisje dhe armatim, ashtu dhe kushtet e shërbimit, si dhe në ofrimin e mundësive, ku ju mund të tregoni shkathtësitë e juaja ushtarake.
Arritja e qëllimeve tona shtetërore dhe kombëtare, kërkon shumë punë, disiplinë dhe bashkëveprim. Ushtria këtë e kultivon më së shumti. Ju këtë e tregoni më së miri.
Ju faleminderit dhe urime e gëzuar viti 2022!

Dr. Dom Nikë Ukgjini*

Situata problematike në vitet e Rilindjes Kombëtare, mesi i shek. të XIX, në Ballkan, si pasoje kishte pushtimet e egra shumë shekullore të trojeve arbërore nga osmanet. Jeta shoqërore, arsimimi e kultura në qytete kishin pësuar rrënime totale, nga furia anadollake të cilët edhe me ligj e kishin ndaluar frymarrjën shpirtërore dhe mendore, të arbërorëve në trojet e tyre stërgjyshore. Kishat dhe manastiret katolike të vetmet institucione, ku behej edukimi dhe arsimimi i kufizuar i brezave të rijnë.Mësuesit klerik organizonin mësime fshehurazi nëpër shtëpi private. Mësimit shqip në këto shkolla i ndihmonte mjaft, puna e klerikëve arsimdashës për përgatitjen e teksteve dhe të materialëve të tjera mësimore në gjuhen shqipe. Këtë lloj misioni, e kanë kryer, klerikët shqiptar, nga Buzuku, e deri të Atë Gjergj Fishta.
Fishta talent i shkëlqyer
Përçapja e rikthimit të identiteti tonë kombëtar, nuk kishte si të mos e shqetësonte shpirtin, që në moshë të re klerikut poetit, shkrimtarit, mendimtari, veprimtarit, të shquar atë Gjergj Fishta, i cili gjate rrugëtimit të gjatë e të mundimshme të tij, ka sjell horizonte të reja për rimëkëmbjen e historisë, kulturores, arsimit e gjuhës shqipe.Shtyrja vendimtare që përgatiti ta ripërtërinte Provincën Françeskane Shqiptare që pa dyshim, hapja e Kolegjit të parë në Troshan në vitin 1880, ku mund të rriteshin e të mësonin të rinjtë vendas për misionin, fetar e kulturor në trojet shqiptare. Në libri i të pagëzuarve të famullisë së Troshnit, mësojmë së Zefi u lind në Fishtë të Zadrimës më 22 tetor viti 1871 dhe u pagëzua me 24, dhjetor të ati viti, nga Atë Leonardo De Martino (1830-1823). Biografi i tij më i skrupullt, Atë Daniel Gjeçaj, jo rastësisht do e cilësonte Zefin e vogël qe në moshën 6 vjeçare, si fëmije plotë jetë e gjallëri, i mbrehet i zgjuat, e i kuptueshëm, ndër dy vëllezërit të mëdhenj dhe motrën e tij.Zefi, pra Gjergji i mëvonshëm, po kështu dallohej si talent i rrallë dhe sjellje shembullore nder të pesë rishtaret e vet, të cilët pas mësimeve gjashtëvjeçare në Kolegjinë e Troshanit, nga viti 1886, kishin vazhduar mësimet e larta filozofike e teologjike s bashku me Fishten, në Kraljevo Sutjeska, Gorica Livno, Kreshevo, në Bosnjë. Meqenëse Bosnja e Hercegovina, pas qëndrimit të gjatë nën pushtimin osman, me Kongresi i Berlinit të vitit1878, ishte vendosur nen administrimin e Austro-Hungarez, ky vend i lashte Ilir edhe pse tani me shumicë të popullatës të islamizuar, do e mos do, kishte marr orientimin politike e kulturore perëndimor. Dërgimi i studentëve tanë për studime po atje, që një mundësi e artë që edhe matej ta zhvillonin gamen e diturisë, intelektuale e shpirtërore, për tu bërë meshtarë shqiptar të urdhrit Françeskan, për të kryer misionin e tyre në Shqipëri. Zefi, pra Gjergji si djali i vogël i Ndokes, i cili shpesh herë si në gaz do shprehej: me ka ba nana me te mendueme, përgjatë studimeve të larta të viteve 1868-1893, në Provincën Minorite të Bosnjës, talentin e femërisë edhe matej do e zgjeronte e thellonte më njohje të reja në fushën, biblike, teologjike, juridike e letrare e gjuhësore. Në arkivat e etereve françeskan në Bosnje, nga një mori emrash të studenteve kroatësh, të bie në sy, emri Joanes- Gjon (Ivo në gjuhen kroate) Fishta, i cili edhe pse vinte nga një vend i prapambetur për shkak te pushtimeve shume shekullor turke dhe ku shkollimi ishte molle e ndaluar, e mbante në vete, do të thosha, disa cilësi të veçanta në krahasim në studente shqiptar dhe ata vendas. Kjo gjë kuptohet fort mirë nga shfletimi i dokumentacionit shkollor, ku Fishta, rezulton nxënësi me i dalluar, i shkëlqyeshëm (Eminens), gjatë studimeve filozofike, në Kraljevo Sutjeska, në vitet 1888-1889, si dhe atyre teologjike, në Gorica-Livno, në vitet, 1889-1893. Si përmbledhje të gjitha mësimeve shkollor gjejmë dhe diplomën shkollore të Fishtës, lëshuar më dt. 6 shkurt vitit 1893 nga Komisioni përkatës, e gjejmë Fishtën si student të shkëlqyer. Puna studimore e Fishtës, është vlerësuar lart edhe nga eprori i provincës të etereve françeskan në Bosnjës, Atë Andria Buzuk, i cili do shprehej se, kishte një konsideratë të madhe për te, duke e vlerësuar si një talent të madhe më një inteligjencë të jashtëzakonshëm. Fishta, gjatë kohës studentore në Bosnjë, në vitet 1886-1893, nuk kishte si të mos e shprehte para studentëve boshnjakë dhe eprorëve të tij, krenarinë dhe njëherazi dhimbjen për atë çfarë po ndodhte me popullin e tij, i cili akoma dergjej nën pushtimin e perandorisë e osmane. Në shenje te mishnimit të heronjve të luftërave dhe të kulturës kombëtare, në kushtet e Përmotshme, në vitin 1891, ai, nga Jozef e më vonë Johannes (Gjon) kishte marr emrin, Enea-Silvio-Giorgio Fiscta, përkatësisht, Georgius Fiscta.Fishta, fal Zotit, ishte një talent i lindur. Fara e këtij lloj gjeniu, mori zhvillimit e veta, duke u gjetur një tokë të pëlleshme e të begatshme, siç ishin ambientit studimore në Kolegjet e etereve françeskan ne Bosnje, ku ia pati rasti të njihej më autoret e letërsisë se vjetër, latine, greke dhe italiane si: Dante, Goldoni, Manzoni, Pascoli. Në këto ambiente ku rritej dhe zhvillohej, patin dhe fatin e mirë, qe të këtë për mësues, rilindësit e spikatur të botës kroate si: Grga Martiq, Andria Kaçiq Mioçiq, etj. të cilët la gjurmë të thela jetësore, në shpirtin e shqiptarit, teologut, poeti, prozatorit, diplomatit, Atë Gjergj Fishta.
Fishta dhe skrivanija e tij në Atdhe
Rikthimi i tij në atdhe në vitin 1893, nga një vend si Bosnja nën Austro-Hungarinë dhe ballafaqimi drejtpërsëdrejti i Fishtës me pushtuesit osmanë dhe më vonë, serbët e malazezët, qenë faktorë përcaktues për te, që në programin e tij jetësor, krahas detyrave shpirtërore, ta ketë dhe çështjen rimëkëmbjes kombëtare.Ngjarjet politike nëpër të cilat merrte shtat Shqipëria jetime, e shtynin Fishtën të rrinte përherë i zgjuar me pendë në dorë, e cila njëherazi shndërrohej në shigjetë të ngrehur, si ajo makabejane, “pro aris et focis”, për altar dhe vatër, e cila në gjuhën e Fishtës përkthehej: “për fe e atdhe”, moto e cila gjithë jetën e ka shoqëruar poetin tonë kombëtar.Me shkrimet e tij të botuara në të përkohshmen ‘Albania’ (1900-1905), si: “Shcypja e burrit”; “Ma i madhi kob i shcyptaris”, “Mali i Zi” etj., “Hylli i Dritës” nga viti i themelimit të saj 1913 e në vazhdim, “Posta e Shqypnis” (1917-1918) “Grueja Shqyptare” (1920), dhe revistën Jezuite “Leka”, (1929-1944) të paraqitura në formë proze, poezie, lirike, satire dhe dramaturgjike, Fishta, arrinte t’i shtrinte idetë e veta gjithmonë dhe gjithkund, në funksion të mbrojtjes dhe përparimit të atdheut.Duke bërë letërsi, publicistikë, apologji, kritikë dhe mbi të gjitha polemikë, ka ndezur shkënditë e zjarrit në zemrat e shumë shqiptarëve, për ruajtjen e identitetit dhe dinjitetit njerëzor në tokën arbërore, të mbështetur në parimet biblike: “Ku është shpirti i Zotit, aty është liria”.Me pendën e tij të artë dhe të zjarrtë, të mbështetur në drejtësi e liri, kulturë dhe përparim, arrinte t’i ndërgjegjësonte shqiptarët nga indiferentizmi i kohës, dhe njëherazi të vërë në lëvizje diplomacinë ndërkombëtare për zgjidhjen sa më objektive të çështjes së shqiptarëve në Ballkan.Fishta u shua më 30 dhjetor 1940 në moshën 69-vjeçare. Ai, guxoi dhe beri një punë fort të admirueshme, akt që mundi të jetë dhe me mbeti si dëshmi e një talenti dhe dhuntie të pashoqe edhe si; diplomat, etnograf, arkeolog, hulumtues, muzikan, piktor, arkitekt, përkthyes, etj… Gjithkund ku ai vuri dorë, ngulmëu me zemër, shndriti me mendje, e shkreptiu me fjalë, ishte dhe mbeti një prej testamenteve ma të çmuar të identitetit tonë kombëtar.
*Konferencë shkencore me rastin 150 vjetorit të lindjes të Atë Gjergj Fishtës.