Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

NË VËND TË NJË TUFE ME LULE

by

(Kujtimit të një mësuesi)

Nga Eugjen Merlika

“Edhe kur kryet të na e mbulojnë thinjat

     Ndër mend do të sjellim nji emën nderues,

                                                  Emën të dashun porsi fëminija,

Emnin e thjeshtë por të madh, mësues”

Llazar Siliqi

I kam kujtuar shpesh gjatë jetës sime këto vargje të ngulitura herët, në fillimet e moshës para rinore, kur konceptet mbillen si fara në nji farishte pjellore, mbijnë e vazhdojnë të rriten me kalimin e kohës. Sa më shumë i largohem asaj periudhe, sa më shumë rrjedhin vitet, aq më tepër ata vargje mbeten të freskëta në kujtesën, tashmë të lodhur, nga pesha e viteve e nga bombardimi i pamëshirshëm i botës së larmishme që na rrethon.

Në gjithë kuadrin e zymtë të fëminisë e rinisë sime, të kaluara në kampet e vdekjes e t’internimit, në atë morí figurash njerëzore, me të cilat, dashje pa dashje, lidheshin episodet e përditëshme të të qenurit, figura të ndryshme, shumica e të cilave vazhdon të projektojë në kujtesë diktaturën, në mënyrë të pavetëdijshme veçohen ato të mësuesvet. Ndoshta n’atë realitet të zymtë e t’errët, kur ballafaqimi me botën ishte një vazhdimësí sinjalesh armiqësore që, çdo ditë, më kujtonin vargun madhor të Dantes “… Lini çdo shpresë….”, ndër të pakët njerëz, në të cilët nuk shihnja egërsinë e sistemit, ishin mësuesit. Për vetë thelbin e misionit të tyrë, ata së  bashku me mjekët ishin më pak të prirur për të pasqyruar fytyrën e përbindëshme të regjimit. Si të tillë ata mbetën në kujtesë edhe pse ka kaluar më shumë se gjysëm shekulli që u ndava nga bangat e shkollës.

Shumë prej tyre në vite kanë mbyllur sytë. Shkëputja e gjatë ka bërë që shpesh lajmi i humbjes së tyre më ka ardhur me shumë vonesë dhe keqardhja ka mbetur thellë në zemër e mendime, pa u trupëzuar në një ngushullim për familjet e tyre. Por më datën 14 shkurt një thirrje nga Shqipëria më lajmëroi se ish mësuesi im, z. Shefqet Karaj, kishte ndërruar jetë në apartamentin e tij modest e të vjetër, në qytetin e Durrësit. Diçka më sëmboi në shpirt n’atë çast dhe dhimbja, thellë në vete, më solli para sysh takimin e fundit me të, në tetorin e shkuar, kur ai më paralajmëroi, me qetësi e stoiçizëm, fundin e afërt të tij. Sëmundja e gjatë e kishte lodhur fizikisht, kurse gjëndja e vështirë ekonomike familjare peshonte mbi humorin e tij të rënduar nga vitet. Por mendimi ishte i kthjellët, bindjet e konsideratat të sinqerta, të brejtura e të ndryshuara, në një pjesë të tyre, nga ndërrimi i kohëve.

Duke biseduar me të më vinte në mëndje figura e një djaloshi të hijshëm rreth 25 – vjeçar, që kisha njohur në të largëtin vit 1956, një fytyrë e qeshur e optimiste për jetën. Ishte mësuesi im i letërsisë, në klasën e parë të të parit gjimnaz të rrethit të Lushnjës. Ishte me origjinë nga Peza. Ishte rritur pa prindër sepse, fatkeqësisht, prindërit ishin vrarë gjatë luftës. Fëminia e rinia e parë kishin rrjedhur konvikteve ku ngrohtësinë prindërore e kishte zëvendësuar propaganda e partisë që synonte, krahas marrjes në mbrojtje dhe shkollimit, t’i edukonte me frymën e saj, si modelët e zgjedhur të “ njeriut të ri “. Me diplomën e Institutit dyvjeçar të Shkodrës në xhep, mësuesi erdhi në Lushnjë, qëndra m’e madhe e kampeve t’internimit në Shqipërinë e viteve të komunizmit. Mësuesi i ri u bë antar partie, madje thuhej se ishte dhe oficer sigurimi, nuk di akoma sa ishte e vërtetë. Nuk dua të hyj në këtë vështrim të jetës, që mund të ketë patur dritë – hijet e tij, por mund të them me bindje se mësuesi djalosh, në marredhëniet mësues – nxënës, me mua dhe shokët e mij, t’ashtuquajtur “armiq të klasës”, mbeti thjesht një mësues i mirë, duke marrë përsipër edhe barrën e prindit apo vëllait të madh, të këshilltarit apo shokut.

Ai ishte një i ri, të cilit i pëlqenin librat, e tërhiqte arti i madh, e shikonte botën me syrin e idealistit. Si mësues pati një meritë të madhe profesionale : nxënësve të tij u rrënjosi dëshirën për dije, pasionin për librat, u mbolli farën e vlerësimit të tyre e të kulturës në përgjithësi, futi tek ta konceptin e “ambicjes fisnike”, siç e quante ai dëshirën për të treguar konkretisht vlerat vetiake në studim e nxënie. Ende, mbas më shumë se një gjysëm shekulli, un ruaj ndonjë fletore të referateve dhe analizë – komenteve, që çdo fund jave ne do të mbushnim mbas leximit të detyrueshëm të një libri. Ishte një përvojë për të cilën, ish nxënësit e tij, i janë ende mirënjohës, mbasi i bëri të dashuronin librin e t’a vlerësonin atë me kokën e tyre. Qe një metodë pune që zbatohej në vitin e parë të gjimnazit e të cilën nuk e kam gjetur n’asnjë shkollë tjetër brënda e jashtë Shqipërisë….

Jam takuar me mësues Shefqetin mbas gati dyzet vitesh, kur Shqipëria kishte ndërruar sistem e jetët tona kishin përshkuar hullí krejt të ndryshme nga njëra tjetra. Ai kishte patur karierën e tij shtetërore, gjithënjë në fushën e arsimit, ndërsa un kreva “universitetet e mija” në fushat dhe objektet e ndërtimit të Myzeqesë, për të përfunduar në kampin famëkeq të Spaçit, apo dhjetë vitet e fundit si i internuar në Grabian të Lushnjës. Botkuptimet nuk ishin të njëjta, por konsiderata dhe respekti i ndërsjelltë kishin mbetur ato të viteve të shkollës, mbasi për ne vlerat njerëzore ishin shumë më të çmuara se bindjet politike.

Na bashkonte një përfundim i hidhur, ai i zhgënjimit nga Shqipëria e ditëve tona. Në këtë përfundim ne arrinim duke u nisur nga pika të ndryshme, nga këndvështrime jo të njëjta, por të dy ishim të ndërgjegjshëm se Shqipëria “demokratike”, me të gjitha të metat e saj, ishte më e mirë se parardhësja e saj “socialiste” e se përparimi, me të gjithë mangësitë e shanset e humbura, ishte një fakt i vërtetë.

Ndërmjet nesh u ringjall ajo ngrohtësi njerëzore e më shumë se pesëdhjetë viteve të shkuara, kur ai mësues i ri, i rritur jetim, shihte tek një fëmijë 12 vjeçar, jo vetëm nxënësin e tij të zgjedhur, përsa i përkiste rezultateve të studimit, por edhe një gjysmë jetimi, që nga mosha dyvjeçare nuk shihte babanë se ishte në burg e për vite nuk kish parë as nënën mbas telave me gjëmba të kampeve të punës së detyruar. Jetimi e kuptonte se ai dhe të tjerë si ai kishin nevojë për një përkëdhelje, për një buzëqeshje, për një inkurajim, për një vështrim miqësor. Ai m’i dhuroi këto kur un kisha më shumë nevojë. Sot, kur ai nuk është më fizikisht në këtë jetë dua që, nëpërrmjet këtyre rrjeshtave të thjeshtë, të botuara në gazetën që ai lexonte çdo ditë, t’a kujtoj me shumë respekt e dashamirësi, duke i shprehur këto ndjenja të mijat, që besoj se përkojnë edhe me ato të bashkënxënësve të mij, edhe familjarëve të tij si një formë, sado të vogël, ngushullimi e keqardhje, pjesëmarrjeje të sinqertë në dhimbjen e tyre.

Ju qoftë i lehtë dheu i tokës mëmë, profesor, i asaj toke që ju, në idealizmin entuziast të profesionit tuaj na mësuat t’a duam shumë e t’i shërbejmë me të gjitha forcat tona për t’a përmirësuar vazhdimisht e për t’i zbukuruar imazhin. Kujtimi juaj do të na shoqërojë gjithmonë, si ai i një njeriu të dashur, të cilit i urojmë të prehet i qetë në botën e amshimit, në paqen e përjetëshme.                                                                                     

                                                                                                                 Shkurt 2011

Marrë nga vëllimi: “Përsiatje njerëzore, letrare, shoqërore, historike” OMSCA 1 Tiranë 2011 

Presidentja Osmani takoi këshilltarin e Departamentit të Shtetit të SHBA-së, Derek Chollet dhe të dërguarin amerikan për Ballkanin Perëndimor, Gabriel Escobar

by

Presidentja e Republikës së Kosovës, në kuadër të vizitës në New York, është takuar me  këshilltarin në Departamentit Amerikan të Shtetit, z. Derek Chollet dhe të dërguarin amerikan për Ballkanin Perëndimor, Gabriel Escobar.

Në takim me zyrtarët e lartë amerikanë, Presidentja Osmani ka diskutuar për zhvillimet e fundit në rajon dhe më gjerë si dhe bashkëpunimin e mëtejm për ta avancuar integrimin euroatlantik të Kosovës,  si një parakusht për stabilitet afatgjatë.

Presidentja Osmani shprehu mirënjohjen e saj për mbështetjen e vazhdueshme të SHBA-ve, dhe në veçanti përkrahjen e SHBA-ve në procesin e dialogut.  Ajo gjithashtu theksoi nevojën për të ecur përpara me procesin e dialogut me Serbinë, të përqendruar në njohjen reciproke. Presidentja Osmani,  potencoi nevojën që Serbia t`i zbatojë obligimet e saj nga marrëveshja për udhërrëfyesin e energjisë dhe nevojën urgjente që të arrihet sukses sa i përket marrëveshjes për të zhdukurit me dhunë.

Grevë deri në pakufi?!

by

Nxënësit në shkolla, mësimdhënësit të trajtohen me dinjitet.

Një shembull nga Amerika

Të premten më 16 shtator në ShBA ishte planifikuar që të fillonte greva e hekurudhave të mallrave (freight railroads), sepse disa kompani të këtyre hekurudhave dhe dhjetëra mijëra punëtorë që punojnë në këto kompani kishin disa mosmarrëveshje. Por, greva deri më sot nuk ka ndodhur. Ditë më parë Sekretai i Punës, Martin Ëalsh,dhe bashkëpunëtorët e tij, zhvilluan bisedime maratonike me pqrfaqësuesit e hekurudhave dhë sindikatave që i përfaqësonin punëtorët e këtyre kompanive. Të merkuren në mbrëmje në këto bisedime, negociata (pazare, siç do te thonte kryeministri Kurti) u përfshi edhe Presidenti Biden. Sipas të pranishmëve në këto negociata, kjo ndërhyrje e tij ishte vendimtare që marrëveshja të arrihej e kjo grevë të evitohej. Gjatë këtyre bisedimeve, as Sekretari i Punës dhe as prresidenti Biden nuk morën anën e ndonjë pale të caktuar dhe askend nuk e fyen, askend nuk e quajtën tradhtar, kriminel e fyerje të tjera të rënda.  Po të ndodhte kjo grevë, do të kishte rrjedhoja katastrofike për ekonominë amerikane, duke e vëshirësuar edhe me tej vargonin (zinxhirin) e furnizimit (supply chain), ashtu të vështirësuar, si rrjedhojë e pandemisë COVID – 19. Këtë e di fare mirë, sepse në kompaninë ku punoj shumë projekte nuk mund t’i fillojmë me kohë për shkak të mungesave të herëpashershme të lëndëve të para (raë materials).

Në Kosovë greva vazhdon

Ndërsa në Kosovë që nga 25 gushti është duke u zhvilluar greva e punëtorëve të arsimit të udhëhequr nga SBASHK-u, Sindikata e Bashkuar e Arsimit, Shkencës e Kulturës, e cila përfaqëson afër 25000 anëtarë. Kjo grevë nuk ishte një akt i befasueshëm, i papritur, sepse ishte paralajmëruar muaj më parë, por gjithmonë ishte shtyrë me shpresë se në ndërkohë mund të arrihej një marrëveshje e pranueshme për të gjitha palët e përfshira në këtë situatë. Gjersa jam duke i shkruar këto radhë, tri javë pas fillimit të grevës, në horizont nuk po duket se palët janë afër zgjidhjes. Për grevën është shkruar shumë këto ditë dhe nuk kam qëllimin që të thellohem shumë në përditshmërinë e saj. Thelbi i kësaj greve është kërkesa e sindikatave që rroga e punonjësve të arsimit të rritet për 100 euro në muaj. Mirë do të ishte që të mos kishim greva fare dhe çdo gjë të shkonte për peri, por ja që gjërat në jetë janë pak më të ndërlikuara dhe jo si në filmat e vizatuar. Sindikatat i mbrojnë të drejtat e anëtarëve të tyre, ndërsa Qeveria duhet të kujdeset për mirëqenien e qytetarëve të Kosovës dhe mbarëvajtjen e institucioneve të saj. Por, ajo që është tragjike në këtë rast, është se në mes të këtyre mosmarrëveshjeve qeveri – sindikata, janë fëmijët tanë që në vend se të jenë të ulur në bankat shkollore, ata po qëndrojnë në shtëpi, duke i humbur orët mësimore.

Një qasje më seroze për negociatat Sindikatë – Qeveri

Ajo që po mungon në këtë grevë, në këto negociata, është mungesa e qasjes së sinqeritë, përkushtimit për të dalë nga kjo krizë. Të dy palët janë barikadizuar, bunkerizuar në kërkesat e tyre. Zoti Kurti, Kryeministri Kosovës sa ishte në opozitë i inkurajonte grevistët që të mos lëshonin pe, ta vazhdonin greven, ndërsa tani që është në krye të Qeverisë e ka ndryshuar melodinë. Qasja e tij për zgjidhjen e këtij problemi nuk është fare serioze, ai nuk është për bisedime të sinqerta, po, si vëllau me vëllaun, por atij i pëlqejnë më tepër bisedat si sundimtari me të nënshtruarit. Sjellja e tij bizarre gjatë konferencës për shtyp ditë më parë është për çdo kritikë. Ai befas u largua nga konferenca, sepse kishte një takim “urgjent”. Dhe pastaj u mor vesh se ai kishte shkuar në Tiranë për t’u takuar me Kryeministrin e Shqipërisë, Edi Rama. Nuk ka asgjë të keqe që kryeministrat e dy shteteve shqiptare takohen herë pas here, por e keqja qëndron aty se si ai u largua pa paralajmërim në mes të konferencës për shtyp. Në këtë takim nuk kishte asgjë urgjente që duhej të bisedohej në atë moment. Urgjencën në këtë çast Kryeministri i Kosovës e ka në Prishtinë, Kosovë dhe jo në Tiranë. Edhe herën tjetër kur z. Kurti po ballafaqohej me gazetarët ai u largua menjëherë, sepse ky kryeministër mendon se i di të gjitha, është i aftë për t’i zgjidhur të gjitha problemet e Kosovës dhe nuk ka nevojë që t’i jepë llogari askujt. Kohëve të fundit kryeministri është duke folur edhe për luftë. Derisa NATO është e pranishme në Kosovë kurrë nuk do të ketë luftë në mes të Kosovës dhe Serbisë. Këtë e di fare mirë edhe z. Kurti, edhe z. Vuçiq, kryetari i Serbisë. Kjo është ajo taktika e njohur e tërheqjes së vëmendjes, termi politik, “ëag the dog” (tunde, dridhe qenin), kur dikush krijon një situatë të parëndësishmë, të imagjinuar, një shmangie për ta mbuluar një problem të rëndësishëm, një çështje dëmtuese, zakonisht duke përdorur forcën ushtarake.

Greva të përfundojë sa më parë

Kjo grevë ka qenë dashtë të përfundojë para 1 shtatorit, ditës së hapjes së shkollave në Kosovë, por ja që është duke vazhduar edhe sot, duke hyrë kështu në javën e katërt të saj. Me këtë qasje të qeverisë dhe të sindikatave ky problem nuk mund të zgjidhet. Pra, si të dilet nga kjo gjendje? Duhet bërë negociata serioze e te sinqerta, duhet folur haptas, duhet bërë kompromis e të dyja palët duhet të lëshojnë pe. Është një thënie e bukur amerikane: “Ëhere there’s a ëill, there’s a ëay” (përkthim i lirë: Aty ky është vullneti, aty ështe një udhë) e që do të thotë se nëse dikush ka vendosur me këmbëngulje që të arrijë diçka, ai do ta gjejë edhe mënyrën, rrugan për ta përmbushur qëllimin e tij, pa marrë para syshë pengesat. Me inate, kokëfortësi e me ego të sëmura nuk arrihet asgjë. Siç po duket gjer më tani të dyja palët e përfshira nuk janë në gjendje të dalin nga kjo krizë, atëherë duhet një ndërmjetësim nga një palë tjetër, individ apo institucion i respektar nga të dy palët. Ne e njohim mirë sedrën e shqiptarit se, kush po tregohët më kryeneç, më i fortë e kush më i dobët, më i nënshtrueshëm. Të dyja palët janë të vetëdijshme se kanë shkuar pak larg dhe kështu nuk mund të vazhdohet, por ja që inati nuk i lë që të jenë më të përkulshëm (fleksibël), të lëshojnë pe. Prandaj, duhet gjetur nje rrugë ky të dyja palët japin diçka e fitojnë diçka, dhe ata që fitojnë më së shumti duhet të jenë nxënësit e Kosovës. Nëse sindikatat po kërkojnë 100 euro, atëherë Qeveria të ofrojë diçka më shumë se 50 eurot e ofruara më parë dhe diçka më pak se 100 eurot e kërkuara nga Sindikata. Ndërsa pjesën tjetër t’ua jepë më vonë. Sindikatat kanë dhënë disa shenja se ka vend për kompromis, tani duhet të gjendet një katalizator i përshtatshëm për ta përshpejtuar këtë proces. (Kur jam duke i shkruar këto radhë po lexoj nëpër portale se për këtë është angazhuar Avokati i Popullit, por gjer më tani pa ndonjë sukses), Vatra, komuniteti shqiptaro – amerikan mund të jenë ndërmjetësues të përshtatshëm për të dyja palët. Presidentja e vendit, zonja Osmani duhet të angazhohet më tepër për të dalur nga ky ngërç, është detyrim i saj kushtetues si përfaqesuese e unitetit të popullit të Republikës së Kosovës (neni 83 i Kushtetutës). Sipas nenit 84, pika 2 e Kushtetutës, Presidentja është garantuese e funksionimit kushtetues të institucioneve të përcaktuara me Kushtetutë. E sot, njeri nga këto institucionet, shkolla, nuk është duke fnksionuar fare. Presidentja u takua me grevistët, dhe që nga atëherë zëri i saj nuk po dëgjohet fare për këtë çështje. Madje, vetëm pak ditë pas takimit me grevistët ajo e mori anën e Qeverisë dhe të zotit Kurti. Kështu nuk arrihet uniteti i popullit të Kosovës, kështu nuk zgjidhen problemet e Kosovës. Prandaj, Presidentja, besa edhe Kryeministri, nuk duhet të pushojnë, të tërhiqen nga përgjegjësia e tyre. Ata duhet të luajnë një rol më aktiv,  të mos marrin anë deri sa të përfundojë kjo grevë dhe të mos i lajnë duart, siç janë duke bërë tani.

Greva të mos vazhdojë gjer në pakufi, por të përfundojë sa më parë. Gjella me kripë, kripa me karar, thotë një fjalë e urtë e jona. Nxënësit tanë e kanë vendin e tyre nëpër shkolla, ndërsa mësimdhënësit duhet të trajtohen me dinjitet dhe t’u ofrohen paga që ua mundësojnë mbajtjen e familjeve të tyre. Askush që lufton për të drejtat e veta nuk duhet të njolloset me nofkat: tradhtar, kriminel, etj. Me akuza e kundërakuza të ndërsjella nuk mund të arrihet asgjë. Mirë është që të mos arrijmë në atë gjendje që të kemi greva, por ato janë pjesë e një shoqërie demokratike për t’i mbrojtur të drejtat e punëtorëve.

Philadelphia, më 18 shtator, 2022

Sadik Elshani është doktor i shkencave dhe veprimtar i bashkësisë shqiptaro – amerikane.

Historia jonë do shikuar në mes të suksesit dhe rrezikut të vazhdueshëm

by

Dr. Lulzim Nika/

Në rrethanat aktuale, kur Rusia dhe Kina bashkë me aleatët kanë filluar hapur t’i kundërvihen SHBA-së në politikën ndërkombëtare, Kosova në këto rrethana duhet të jetë e kujdesshme dhe të përmbyllet dialogu me Serbinë me njohjen e ndërsjellë. Aktualisht, Kosova në raportin e politikës ndërkombëtare nuk është duke u forcuar si rezultat i prishjes së raportit SHBA-Rusia. Në këto rrethana, skena politike duhet të jetë unike në interesat strategjike të shtetit të Kosovës. Do parë rrezikun e një destabilizimi të politikes ndërkombëtare që mund të na dëmtojë sovranitetin dhe integritetin territorial të Kosovës.

Duke shfletuar dokumente diplomatike të SHBA-së, dhe pas një kohe të gjatë të hulumtimit në Arkivat e bibliotekave të katër presidentëve të SHBA-së, shihet qartë se vendimet e tyre patën ndikim në çështjen shqiptare në përgjithësi, dhe në atë të Kosovës në veçanti.

Në bazë te dokumenteve relevante, shihet se Bushi i Parë, gjatë viteve 1990-92, kishte ndërtuar strategjinë politike dhe diplomatike, për zgjidhjen e çështjes së Kosovës, në bashkëpunim me faktorin politik të krahut paqësor, si dhe administrata e Klintonit me atë ushtarak, të liderëve pragmatik politik të UÇK-së.

Kosova arriti të shpallë Pavarësinë, falë këtyre raporteve të mira me faktorin ndërkombëtarë. Kosova u bë shtet si rezultat i fitores diplomatike të faktorit historik e politik, përfshirë ndërtuesin e autostradës diplomatike dhe vendosmërinë politike të liderit politik të UÇK-së.

Se populli shqiptar që është i veçantë nga fqinjët e tij, kishte pasur një fat të rëndë gjatë shekujve, nuk do diskutim. Historia nuk na njeh edhe një ditë të vetme që të kemi bërë përpjekje të organizuara për të zgjeruar territorin tonë, a për të pushtuar popuj të tjerë.

Historikisht, gjeografia shqiptare ka pasur tkurrje, humbje të krahinave të tëra shqiptare. Sot, historianët duhet të ndalën edhe në vlerësimin kritik të historiografisë shqiptare.

Për shembull, pse në çdo rrethanë historike, kemi humbur territore dhe pse historinë tonë, në vetëmbrojtje e tragjike deri në ndërtimin e shtetit të Kosovës e kemi kthyer në një nacional-folklorizëm të tepruar dhe pa bërë fare një autokritikë realiste. Historiografia serbe është e bazuar kryesisht në mite dhe monumente fetare, por jo edhe në realitetin historik dhe etnik të popullsisë. Pra, ajo qëllimet i kishte në zgjerimin e gjeografisë dhe strategjisë për fuqizimin e Serbisë në Ballkan.

Në formimin e dy shteteve shqiptare, përveç sakrificës dhe vargut të madh të patriotëve dhe qytetarëve, ishte edhe ndihma e madhe diplomatike e miqve që vështirë se do t’ia kishim arritur qëllimit, si në ndërtimin e Shtetit shqiptar, po ashtu edhe të shtetit të Kosovës.

Duhet të jemi të kujdesshëm me shtetet mike të Kosovës dhe të kemi raporte të mira e të sinqerta. Për arsye se boshti i shteteve me mungesë të lirisë në qeverisje, siç janë Rusia dhe Kina, po luajnë politikën e destabilizimit ndërkombëtar.

Me qëllim të faktorizimit të tyre, e sidomos rusët, janë të interesuar për destabilizimin e Ballkanit, për t’u faktorizuar dhe për të mbrojtur interesat e tyre tradicionale në Ballkan. Për fatin e mirë të Kosovës, gjatë viteve 1999, ata nuk u pajtuan, por edhe nuk patën mundësi që të ndalojnë korrigjimin e hartës politike të Ballkanit nga SHBA-ja, dhe ndërtimin e shtetit të Kosovës.

KOSOVA ME AMERIKËN, KUJTON 11 SHTATORIN 2001…

by

-Para 21 viteve – 11 Shtator 2001: Populli i Kosovës manifestime solidariteti me popullin amerikan dhe duke dënuar sulmet terroriste kundër SHBA-ve: Amerikë, ne jemi me ty…/

-Presidenti historik i Kosovës, Ibrahim Rugova, Presidentit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Xhorxh Bush, i dërgonte telegram: Me rastin e sulmit mbi Qendrën Tregtare në Nju Jork dhe mbi Pentagonin, drejtuar kundër civilëve dhe fuqisë Tuaj, pranoni simpatinë time dhe të popullit të Kosovës, i cili këtë tragjedi po e jeton me dhembje dhe në zi/

-Sot, Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani-Sadriu, Kryeministri Albin Kurti, e Ngarkuara me Punë e SHBA-ve, Alyson Grunder dhe Zëvendëskryeministrja dhe Ministrja e Punëve të Jashtme Donika Gërvalla-Schwarz, kanë bërë homazhe dhe kanë vendosur kurorë me lule tek pllaka përkujtimore “Kosova kujton”, me rastin e 21-vjetorit të sulmeve terroriste në SHBA/

Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul Jashari

PRISHTINË, 11 Shtator 2022/ Kosova solidarizohej fuqishëm me Amerikën e goditur nga sulmet terroriste të para 21 viteve – 11 Shtatorit 2001.

Atëherë media raportonte se, e gjithë Prishtina ishte në Sheshin Nëna Terezë në shenjë solidariteti me Popullin Amerikan dhe duke dënuar sulmet terroriste kundër Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Amerikë, ne jemi me ty – ishte motoja kryesore e pankartave.

Shumë nga qytetarët, që kishin dalë në sheshe e rrugë për të përkrahur Popullin Amerikan dhe për të protestuar kundër terrorizmit që i goditi SHBA-të, ishin mbështjellë me Flamurin Amerikan.

Manifestime solidariteti dhe protesta kundër terrorizmit u mbajtën edhe në qytetet tjera të Kosovës si në Ferizaj, Prizren, Mitrovicë, Pejë, Gjakovë, Gjilan etj. Pjesëmarrja e popullatës edhe në këto qytete ishte e madhe.

Presidenti historik i Kosovës, Ibrahim Rugova, i cili ndodhej për një vizitë në Kanada, me rastin e sulmeve kundër SHBA-ve, Presidentit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Xhorxh Bush, i dërgonte këtë telegram:

I nderuari President,

Me rastin e sulmit mbi Qendrën Tregtare në Nju Jork dhe mbi Pentagonin, drejtuar kundër civilëve dhe fuqisë Tuaj, pranoni simpatinë time dhe të Popullit të Kosovës, i cili këtë tragjedi po e jeton me dhembje dhe në zi.

E dënojmë këtë sulm dhe jemi të bindur se të gjithë ata që bëjnë akte terrori dhe horrori kundër civilëve dhe fuqisë Tuaj dhe kundër njerëzimit, duhet të ndalen.

Në këto momente të rënda, jemi së bashku me Ju dhe me Popullin Amerikan, që së bashku me aleatët Tuaj ia sollët lirinë Kosovës.

Jemi të bindur se Ju do të mendoni një strategji të re të mbrojtjes për SHBA-të dhe për miqtë Tuaj e për botën e lirë demokratike.

Juaji sinqerisht,

Dr.Ibrahim Rugova

GAZETA  RILINDJA ME KRYETITULLIN NË BALLINË “SULM TERRORIST NË SHBA”  NË TË GJITHA FAQET E SAJ – E TËRA I KUSHTOHEJ NGJARJES TRONDITËSE DHE ZHVILLIMEVE E REAGIMEVE PAS SAJ

Në 11 Shtator 2001 Televizioni i Kosovës dhe televizionet e tjera nacionale e lokale janë kyçur drejtpërdrejt në rrjetin amerikan CNN me përkthim simultan për të përcjellë raportimet për sulmet terroriste në Amerikë.

Poashtu gazetat e përditshme të Kosovës shkruanin gjerësisht.

Gazeta  tradicionale e Kosovës “Rilindja” me kryetitullin në ballinë “Sulm terrorist në SHBA” dhe me dënim të fuqishëm të sulmit e me shumë mesazhe solidarizimi me Shtetin e Popullin Amerikan botonte shkrime e fotografi në të gjitha faqet e saj – e tëra i kushtohej ngjarjes tronditëse dhe zhvillimeve e reagimeve pas saj.

Gazeta “Bota Sot” në gjerësinë e tërë faqes së parë kishte titullin “Seri aktesh terroriste kundër Shteteve të Bashkuara të Amerikës, supozohet për mijëra të vrarë”.

Gazeta “Koha Ditore” në faqen e parë shkruante në kryetitull “Në Nju Jork sulmohet civilizimi botëror”.

Gazeta “Zëri” në ballinë kishte titullin kryesor “Sulm terrorist kundër Amerikës”.

Gazeta “Kosova Sot”  kryetitull kishte “Terrroristët sulmojnë Amerikën”.

Të gjitha gazetatat e Kosovës botonin shumë shkrime e fotografi në ballina e faqe të brendshme.

PRESIDENTJA OSMANI: KOSOVA SË BASHKU ME MIQTË DHE ALEATËT, ME SHTETET E BASHKUARA TË AMERIKËS

Sot, Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani-Sadriu, Kryeministri Albin Kurti, e Ngarkuara me Punë e SHBA-ve, Alyson Grunder dhe Zëvendëskryeministrja dhe Ministrja e Punëve të Jashtme Donika Gërvalla-Schwarz, kanë bërë homazhe dhe kanë vendosur kurorë me lule tek pllaka përkujtimore “Kosova kujton”, me rastin e 21-vjetorit të sulmeve terroriste në SHBA. Në 11 Shtator 2019 në Kosovë është zbuluar obelisku i ngritur në oborrin e Qeverisë  kushtuar viktimave të  sulmit të 11 Shtatorit 2001 në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Deklarata e plotë e Presidentes Osmani:

Sot me 11 shtator së bashku me kryeministrin. Zv/kryeministren dhe po ashtu me zëvendës ambasadoren e SHBA-ve i bashkohemi gjithë popullit amerikan për të ndarë dhimbjen për më shumë se 3000 mijë jetë të humbura në një betejë e cila edhe njëherë u dëshmua të jetë betejë vlerash.

Me 11 shtator 2001 shtetasit amerikanë, qytetarët e Shteteve të Bashkuara të Amerikës ishin nën një ndër sulmet terroriste më të tmerrshme në historinë e njerëzimit, por atë ditë nuk u atakua vetëm amerika, u atakuam të gjithë ne që besojmë në po të njëjtat vlera, në vlerat e lirisë dhe demokracisë.

Që nga ai vit e tutje, populli i Kosovës çdo ditë ka qëndruar me popullin amerikan, i kemi bashkuar forcat në mbrojtjen të këtyre vlerave, i kemi bashkuar forcat në luftim të terrorizmit dhe edhe Kosova është dëshmuar të jetë shembull në mbrojtjen e po këtyre vlerave.

Prandaj, do të  vazhdojmë të qëndrojmë së bashku me miqtë dhe aleatët tanë me Shtetet e Bashkuara të Amerikës ashtu siç SHBA-të kanë qëndruar pranë nesh në çdo moment dhe në çdo hap të historisë sonë.

Faleminderit! 

KRYEMINISTRI KURTI: POPULLI I KOSOVËS QËNDRON PRANË POPULLIT AMERIKAN

Prononcimi i plotë për media i Kryeministrit të Republikës së Kosovës, Albin Kurti:

Me 11 Shtator të vitit 2001, bota u trondit nga lajmi dhe shokua nga pamjet e sulmeve terroriste të cilat vranë 2977 qytetarë dhe në këtë mënyrë shënuan sulmin më të tmerrshëm terrorist i cili ndryshoi gjithë botën. 

Populli i Kosovës qëndron pranë popullit amerikan. Shtetet e Bashkuara të Amerikës e dëshmuan edhe pas 11 Shtatorit se janë komb i njerëzve të lirë e të barabartë dhe se nuk bëjnë kompromis me vlerat e tyre. 21 vjet më vonë, ne nderojmë kujtimin për viktimat dhe shprehim dhembshurinë e solidaritetin tonë për atë ngjarje të rëndë dhe për familjet dhe gjithë kombin amerikan. 

Me Presidenten e Republikës dhe zëvendësambasadoren amerikane vendosëm lule të freskëta, këtu në memorialin që kujton këtë ngjarje dhe na e përkujton që mos ta harrojmë kurrë se liria dhe demokracia duhet të mbrohen përherë sepse ato vazhdimisht janë në rrezik. U prehshin në paqe të gjitha viktimat dhe jetoftë përgjithmonë miqësia dhe partneriteti midis Republikës së Kosovës dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës.