• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

PRILLI I I MBRETËRORËVE SHQIPTARË PËRKUJTOHET NË NEW YORK

April 8, 2013 by dgreca

Edhe sivjet, si çdo vit tjetër mbretërorët dhe legalistë shqiptarë në Amerikë, vazhduan traditën, me  perkujtimin e datave historike të Prillit që janë edhe Ditët e krenarisë sonë, kombëtare…

Përkujtohen tri ngjarje në një ditë: 5 Prill 1939, Ditëlindja e Mbertit Leka I, 7 prill 1939-ditëqëndresa e Heroit Abaz Kupit në Durrës, 9 prill 1961, ditëvdekja e Mbretit të Shqiptarëve, Zogu I/

NGA BEQIR SINA, New York/

East Elmhurst – Queens, NY :  Të Shtunën me daten 6 Prill në hollin e hotelit “Hotel Courtyard by Marriott”” në afërsi të aeoroportit të New Yorkut – La Guardia, një grup i mbretrorëve, legalistëve dhe simpatizantët e tyre, e përshkuan me ndjenjat e thella të respektit e dashurisë, datat historike të prillit, të cilat i kushtohen Familjes Mbretërore Shqiptare.
Ata u mblodhën sërish, të përkujtojn, tre nga ngjarjet më të rëndësishme, për kombin tonë: 5 Prillin 1939 – 74 – vjetorin e lindjes së Naltëmadhënisë së Tij Lekës së Parë, Mbretit të Shqiptarve, 7 Prillin 1939 – 74 vjetorin, e përkujtimit, të epopesë së mbreterorëve shqiptarë, me në krye Mujo Ulqinakun dhe gjeneral Abaz Kupin, e njohur përndryshe dhe si rezitenca kombëtare, dhe e vetmja kundra okupimit ushtarak – fashistë të Italisë,  dhe 9 Prillin 1961 – 52 vjetorin e vdekjes së Mbretit Zogu i Parë.
Mbretërorët dhe legalistët me këtë rast në këtë tubim në shenjë respekti, folën për jetën dhe sakrificat, arritjet që ka pasë Familja Mbretërore Shqiptare, duke e quajtur atë si “koha e artë” e asaj periudhe, dhe u përkulën thellë para figurës së Mbretit Zogu i Parë Ahmet Zogut, si dhe kan kremtuar me krenari ditëlindjen Naltëmadhënisë së Tij Lekës së Parë, Mbretit të Shqiptarve.
Mbretërorët, legalistët dhe simpatizantë e tyre, thanë se ne kujtojmë Ditët e Prillit, Ditët e krenarisë sonë, kombëtare, mbasi vlerësojmë me këtë rast me anë të këtyre datave dhe shprehim edhe një herë respektin tonë të thellë, dashurinë dhe krenarinë, përmes, takimeve që mbajmë prej shumë dekadash në mërgim, përkatësiht në New York
Megjithëse, këto përkujtime janë larg atyre tubimeve të fjalimeve të mëdha, apo kremtimet e përkujtimet përmes koncerteve me shpenzime të mëdha dhe ngjarjeve megalomane, duhet cekur se mbretërorët , legalistë dhe sipmatizantë përmes datave historike të prillit sado të vogla, që bëjnë për çdo vjet sipas traditës, të cilat i kushtohen Familjes Mbretërore Shqiptare, jan duke e mbajtur gjallë dhe duke e ngritur në vendin ku Ata hodhën themelet e shteti të parë Shqipëtarë, dhe siguruan lavdinë e Familjes Mbretërore shqiptare për t’a bërë të pavdekshme spese ajo na e ka rritur krenarinë kombëtare për të gjithë shqiptarët. “Ditët e Mbretërisë Shqiptare në Amerikë” mbajtën shpirtin gjallë dhe lëvrinë në vite  frymën nacionaliste, në komunitetin shqiptarë të Amerikës
Intonimi i hymnyve kombëtare, të Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe të Shqipërisë, nderimi i bërë nga të pranishmit, shënojë hapjen solmne të kremtimit tradicional, “Ditët e Monarkisë Shqiptare në Amerikë” . Drejtuesi i këtij tubimi, nën kryetari i degës së Partisë Lëvizja e Legalitetit, për SHBA dhe Kanada, zotëri Ahmet Hoti, kërkojë nga të pranishmit, për të mbajtur një minutë heshtje, që të nderojnë pjestarët e Familjes Mbretërore Shqiptare, dhe të gjithë ata legalistët dhe nacionalistët e ndarë nga jeta, gjatë kësaj periudhe disa vjeçare.
Ndërkohë, që në përkujtim të këtyre datave ai tha se :”Ata popuj që nuk njohin dhe nuk studion historinë e tyre, sipas tij janë të destinuar për të përsëritur gabimet që kan bërë – kohë mbas kohe, sepse periudhë ma të bukur për ne shqiptarët, për t’a studiuar dhe ristudiuar dhe për të nxjerrë edhe mësime është periudha e kohës së mbretit Zogu i Parë, dhe eveniment që çuan në pushtimin fashist të Italisë, dhe çfarë ndodhi më pasë tyre nuk ka”, u shpreh zoti Hoti.
Kreu i legalistëve në SHBA, Hakik Mena, pasi falenderoj në emrin tij dhe të degës së partisë PLL-së për Amerikë, të gjithë pjesmarrësit në këtë përkujtim tradicional shumë dekadësh të mbajtur rreth datave historike të Prillit prej mbretërorve dhe legalisteve këtu në Amerikë, foli rreth rëndësisë së kujtimit të këtyre datave..
Kur i hedh një sy këtyre datave të prillit, theksojë në fillim të fjalës së tij zoti Mena, lehtësisht një Shqiptar i mirë konstaton një dominim të hidherimit ndaj gëzimit. Por, shtoi ai, unë si optimist që jam kam dëshirë të filloj nga hidhërimi që në fakt përkon me të kundërtën e kronologjisë kohore.     Ai mbasi i bëri një përshkrim të hollësishem datave të prillit, foli edhe për gjëndjen e sotme të shqiptarëve dhe çështjen shqiptare, në përgjethësi.   ” Fatkeqsishtë, rruga për kosolodimin e kombit tonë, u shpreh me këtë rast Mena, është duke u stagnizuar nga elementi që i ka rrënjët e saj, në të kaluarën komuniste, pra ne legalistët dëshirojmë që hapat të jenë më të shpejta, duke mos lënë në harresë asnjë nga trevat e Shqipërisë Etnike dhe të drejtat e shqiptarëve që banojnë në këto treva duke filluar me Shqipërinë Lindore, Kosovën Lindore, Çamërinë, dhe atë të Malit te Zi. Ne, shtoi ai në të njëjtën kohë nuk mund të lemë pa përmendur edhe çështjen politike në Shqipëri duke pasë parasysh që ne të djathtët kërkojmë që të zbatohet një ligj i saktë dhe i drejtë në drejtim të pronës private dhe të integrimit të drejtë e maksimal të shtresës së persekutuar politike, shtresë kjo që edhe sot pas 20 vjetësh, sipas tij vazhdon të vuajë traumat e krijuara prej diktaturës sllavo komuniste.”
Kreu i legalistëve bëri thirrje duke thënë se : “Do të dëshiroja që tashmë të shikoja që jo vetëm ne legalistët por të gjitha partitë poitike, kudo, që janë në trevat tona etnike të kenë si “abc”- në, e tyre Bashkimin tonë Kombëtar, mbasi çdo alternativë tjetër, është e padrejtë fallco dhe e destinuar të dështojë”, u shpreh ai.

Zoti Mena, nuk la pa përmendur gjatë fjalës së tij dhe faktin që Kombi Shqiptar, sot sipas tij është e vërtetë që po jeton momentet me të mira të tij, edhe pse na ngelet shumë punë për të bërë të paktën deri në realizimin e Shqipërisë Etnike.
“Kjo gjendje e sotme, tha zoti Mena, nuk është e rastësishme, por është një projekt që fillon me Rilindasit, vazhdon me hedhjen e themeleve dhe ndërtimin e “shtëpisë” në periudhën e artë të monarkisë shqiptare, vazhdon t’i rezistoi erërave të Luftës së Dytë Botërore dhe sidomos uraganit të kuq që donte t’a përpinte këtë shtëpi të ndërtuar me kaq mundë, djersë e gjakë. Ndersa, me rënien e Murit të Berlinit, thotë ai ndonëse të gjitha vendet e Lindjes, filluan të shijojnë prej Zotit, dhurimin e një kohe të bukur si dhuratë për ndryshime të rrënjësishme demokratike, në vendin tonë fatkeqsisht nuk ndodhi e njëjeta gjë dhe si paralajmërim morëm dhuratë një kohë me vranësina.”
Zgjidhjen e kësaj çështje gjatë fjalës së tij zoti Mena, e shihte tek e vetmja alternativë, që si u shpreh ai e cila mundëson hapjen e kohës, dhe është, tek krijimi i një alternative të djathtë e përberë “kryekëput” prej partive të djathta tradicionale, dhe absolutisht jo e përzier me krunde që pretendojnë të jenë të tilla por që në faktë janë të ngjizura prej Katovicës famekeqe.
“Duke qenë se tradicionalistët e djathtë kanë qenë dhe janë për një Shqipëri të lire,demokratike, etnike, sqaroi Mena, në fund të fjalës së tij, dhe duke konsideruar të shenjtë pronën private dhe besimin në Zot, duke i shtuar këtij plani tradicional edhe një pikë të domosdoshme atë të integrimit maksimal në shoqërinë shqiptare të klasës së persekutuar gjatë diktaturës komuniste, të cilët janë të vetmit që mundë të na dhurojnë një kohë të bukur, është në dorën e kësajë të djathte tradicionale që të bashkërendojnë forcat midis njëra tjetrës dhe t’i dhurojnë më në fund një kohë të bukur popullit shqiptar në tërsi dhe sidomos klasës së persekutuar, që akoma nuk e ka shijuar ende një ditë të tillë. Dhe, për këtë,  ne legalistët dhe mbretërorët e Amerikës jemi gati t’i përveshim mëngët për veprim drejt fillimit të rinjgjalljes të së djathtës tradicionale aq shumë të munguar në këto vite të këtij tranzicioni të qëllimshëm të ztagniozuar, me qëllim afrimin e kësaj dite të bukur të shumëpritur të të gjithë shqiptarëve.” ka konkluduar në fjalën e tij kreu i legalistëve në SHBA, Hakik Mena,
Në fund tubmin për  kremtimin tradicional të datave të prillit i përshëndeti edhe sekretari i përgjithshëm i degës së PLL, në SHBA, Tomorr Selmani, Sali Bollati, kryetar i shoqatës “Çamëria” dhe veprimtari i dallur i kësaj çështje në Amerikë, si dhe poeti anti komunist Tahir Hysa, i cili si gjithmon ka zgjedhur të recitojë poezi të shkruar enkas për këto data historike.
Ndërsa, për të përkujtuar figurën e ndritur të Mbretit të shqiptarëve Zogu i Parë, si dhe për të treguar se kush ishte kjo figurë, në fjalën e tij Enver Ramadani, një mbretëror i vjetër shkodran, tha se çdo shqiptarë duhet sëparit të shohim se si e kan vlerësuar kundërshtarët Mbretin Zog, ata që janë quajtur kundërshtarët  e tij si: Fan Noli, Mustafa Merlika, Faik Konica, Tajar Zavalani, Kol Bib Mirakaj e shumë miq dhe histrorian, studiues shqiptarë nga Shqipëria, Kosova dhe viset shqiptare, ose çfarë kanë shkruar dhe kanë thënë më parë të huajt për Mbretin e Shqiptarëve Zogun e Parë”

 

Filed Under: Reportazh Tagged With: Ahmet Hoti, Beqir Sina, hakik Mena, ne New York, Prilli i mbreteroreve

The New York Times: Hiking Beyond Borders in the Balkans

March 30, 2013 by dgreca

Peter Grubb, the owner of an Idaho-based outfitter called ROW Adventures, sat in the corner flipping through maps under the lone working light bulb. We were in Room 305 of Hotel Rosi, a bright yellow block of a building in Gusinje, a predominately Muslim community in the former Yugoslav republic of Montenegro. South of here, a rocky trail climbed steadily into a vampiric maw of limestone peaks. Tomorrow we would follow that trail and slip virtually unnoticed into Albania.

That would have been among the stupidest things you could do had it been the 1980s, when Albania was the North Korea of Europe. From World War II until his death in 1985, the Communist leader Enver Hoxha hammered Albania into an oppressive hermit state. He extirpated dissent, outlawed religion and lowered the age for executions to 11. The “Great Teacher” hermetically sealed the borders and distanced himself from other Communists. “We have fought empty-bellied and barefooted but have never kowtowed to anybody!” he once howled at Nikita Khrushchev, the Soviet leader.

Hoxha’s final heart attack and the eventual collapse of Communism hailed the beginning of the end of Albania’s isolation, and in recent years the once-tense border region separating Albania, Montenegro and Kosovo has become the kind of place you’d want to visit. Aid money, remittances and relative stability have helped create a middle class, and tourism in the region is beginning to boom. Guides take groups kayaking under stone bridges in Montenegro, hiking around Albanian archaeological sites and even skiing in Kosovo. New hotels are pumping fresh life into stale Communist hangouts, even if the water isn’t always hot.

“If you want luxury, sorry, go to Paris or New York,” Kela Qendro, a 33-year-old Albanian working for a small tourism company, told me later. “You come here to see the real stuff. The shepherd. The old woman picking pomegranates. You go up to villagers and they will invite you inside their home for the joy of meeting you.”

Mr. Grubb, who runs about seven trips a year to Croatia, had long been fascinated with this less-developed region of the Balkans. About a year ago he learned of an intriguing new way to explore it — on foot.

The Peaks of the Balkans Trail, a project coordinated by the German Agency for International Cooperation and involving dozens of other groups (including women’s associations, tourism offices and environmental nongovernmental organizations), formally opened last year as a 120-mile trek designed to foster tourism and teamwork among historically quarrelsome neighbors. The path literally links Muslim, Catholic and Orthodox enclaves, as well as Slavs and numerous Albanian tribes in three adjoining national parks, each showcasing the border region’s inestimable beauty. Towering rock walls scream for thousands of feet into an unimpeachable sky. Farmhouses gather like asters in valleys. Wolves and lynxes pad through landscapes soaked in green.

There would be no real roughing it, since locals have turned ancestral homes into rustic inns offering beds, homemade cheeses, meats and brandy. Even wandering across remote, unmanned borders is now legal, thanks to a new permit system introduced last summer. Mr. Grubb needed only some roll-with-it travelers willing to be his guinea pigs before offering the trip for real. Seven gregarious Texans and I signed up.

Now, sitting in the hotel room, Mr. Grubb put down the map and sighed. He seemed restless. We were about to head deep into the Albanian Alps, better known as the cursed mountains, some of Europe’s most glaciated peaks after the Swiss Alps and the highest summits of the Dinaric Alps. The whole trail could be hiked in about 10 days, but we had just 5 to do parts of it. Even so, there were big days and taxing climbs ahead. We would be among the first American-outfitted groups to wander into the maw, and in these parts, the order of things is more mystery than fact.

“This could be more cutting-edge than I thought,” Mr. Grubb said, and he switched off the light.

EARLIER THAT DAY I had met the Texans at the airport in Podgorica, Montenegro’s pint-size capital. Rainey Rogers, a former amateur boxing champion, was the youngest in the group at 49. Richard Dill, a retired pharmacy franchise mogul whom everyone called Dick, was the oldest at 73. Mark David, a real estate investor, had rallied the guys around the hike.

It was dark when we arrived in Gusinje, but the morning dawned bright and warm. Mount Rosi, the hotel’s 8,274-foot-high namesake, rose to the southeast, while the 8,838-foot-high pyramid of Mount Jezerca lorded over the south.

Around 9 a.m. Enes Dreskovic, the newly minted director of the Prokletije National Park, one of the three border parks, roared up in a hunter-orange Pinzgauer, a military transport vehicle, to take us to the trail head. The bench seats in the back were too small for all of us, so I stood on the rear bumper and clung to the roll bars as we bounced down country lanes. Women in head scarves snapped upright from their fields to watch us, while Rainey hurled Blow Pops to children who stared from the side of the road. A gentleman in a pinstripe vest steered a horse cart groaning with firewood.

We were alone when we ground to a halt in the Ropojana Valley, a fairy-tale scoop of swaying pines and scalloped ridges that even the Pinzgauer could not penetrate. The trail began in earnest here. An Albanian from Theth, our goal 12 miles away, had supposedly left the village at 3 a.m. with horses to carry our luggage, but there was no sign of him.

“Well, welcome to the ‘A’ in adventure travel,” Mr. Grubb said, scratching his red beard. He proposed the only logical Plan B: to stuff what we needed into our daypacks and rendezvous with our bags two days later. The Texans seemed less annoyed than antsy to get romping through the magnificent landscape.

“Let’s repack and get after it,” boomed Paul Pogue, a pilot.

Rocks as white as marble complained under our boots as we marched toward a broad meadow in the midst of a beech forest. A griffon vulture performed lazy 8’s overhead. Shards of silvery-gray limestone shot into the sky like missiles. Of all the images I’d had of the region, none were as beautiful as this.

“Amazing, isn’t it?” Mark marveled.

By early afternoon we had crested the Peja Pass, a treeless scab of rock and wind with an elevation of about 5,000 feet. Ghostly stone barracks stood guard with tattered burlap billowing in the window frames. Inside I found a pair of size 9 dress shoes and rooms reeking of ungulates. Dome-shape bunkers with machine gun slits and roofs splintered like blooming onions fortified the high points. Fearing an invasion from all directions, Hoxha had built an estimated 700,000 of these death pods around a country smaller than Maryland.

“Welcome to Albania,” bellowed our 28-year-old Montenegrin guide, Semir Kardovic, mimicking gunfire.

The 2,600-vertical-foot climb to the pass had been difficult but the 4,000-vertical-foot descent into Theth was brutal. Down and down we plummeted along a series of knee-smashing switchbacks into an enormous glacial valley. By dusk, pointy houses with orange light seeping from the doorways winked through the forest. We made our way toward one, a medieval-looking guesthouse with squat windows and stone walls.

“Good evening,” said the keeper, Pavlin Polia, greeting us. He was in his early 30s, tall with midnight hair and a Roman nose. His Kosovan wife, Vlora, fetched some glasses while his brother, Nardi, shook our hands. We did our best to ignore his black eye. “Fight,” Nardi shamefully explained.

Inside the main room a slender stringed instrument called a cifteli hung on the wall above a barrel filled with bowling balls of cheese. Rainey limped in and lay his head down on a long wooden table while Dick collapsed onto one of the 15 beds upstairs. I slugged two shots of plum brandy, convinced we had wandered back in time.

Like many Albanians, Mr. Polia had fled the country as soon as he could. He worked in construction in Italy and still remembers his first Pepsi. He returned to his family home in Theth a decade later and converted it into a guesthouse that opened in 2009. Now 300 people a year stay with him, the equivalent of half the village, each paying about 25 euros, or about $31 at $1.25 to the euro, for a bed and meals.

“In Italy I had lots of opportunity to make money, but that was not my passion,” he told me over wild marjoram tea.

I headed upstairs to wash but Mr. Polia stopped me.

“Don’t forget your luggage,” he said.

“You have my bag?” I asked, incredulously.

“Of course,” he said. “I brought it with the horses.”

THAT NIGHT FATIGUE sloughed off my body into a pile of warm blankets and I awoke to the prickly scent of roasting peppers. After a breakfast of eggs, curds and jam, Mr. Polia bade farewell as we shouldered our packs and stomped off toward the village of Valbona, about eight and a half miles east. We passed a stone chapel set in a pasture. The area is so rugged that the Ottoman Turks, who were Muslims, were unable to control the region as they did most of the Balkans for 500 years. As a result, both Theth and Valbona are still Catholic.

Mount Arapit, a 7,274-foot peak with a southern face as sheer as Half Dome at Yosemite, seemed to size me up as I crossed a wooden bridge and began to climb through maple, ash and hornbeams. It was not yet 10 a.m. but already muggy. Less than two miles in I collapsed. We had gained 800 vertical feet. Only 3,000 more to go.

There had been debate the night before about how many horses to bring in case someone needed a ride. The men seemed too tough to admit to wanting any, but the Day 1 damage was clear. Rainey had pulled a hamstring. Dick had taken a tumble. In the end, Mr. Grubb hired one extra horse, which was fortunate when Richard Abernathy, a 60-year-old lawyer, began to hint that his heart was acting funny.

“I’m fine,” he countered. “Richard, get on the horse!” Paul barked, and Richard reluctantly climbed into the saddle atop a small, flea-bitten gray.

He wasn’t riding for long, though. Soon the trail fell some 2,500 feet into a broad alluvial basin. A van waited for us at the start of a rocky road that joined an asphalt street poured only a few weeks earlier. The effect was rattling. New Colorado-style lodges with exposed timber beams seemed to be going up everywhere.

“A lot of locals are moving back to the area, which is very encouraging,” Antonia Young, a British research fellow who has worked for more than a decade to create an international peace park in the region, told me later. “The danger now is that tourism gets too big before they can cope with it.”

Kol Gjoni Jubani had seen it all change so fast. He met us in the courtyard of his guesthouse, a concrete chalet built in 2005 next to a destroyed stone hut in which he had been born more than 50 years ago. Mr. Jubani looked like a Balkan cowboy with jeans and a glorious Sam Elliott mustache. His son, Ardit, 19, showed me upstairs to a room with five beds; I claimed the one with a Disney blanket in the corner.

“What do you think of Albania?” Ardit asked me after a dinner of chicken, lamb and spicy peppers.

“For such an old place, something about it feels refreshingly new,” I replied.

“Maybe that’s because it is new,” Ardit laughed. “We are still growing up.”

TO BE SURE, Albania has had some wobbly moments on its new capitalist legs. In 1997 Albanians lost $1.2 billion of their life savings in pyramid schemes that sparked a rebellion against the government and resulted in about 2,000 deaths. A 2012report by Transparency International ranked corruption there on par with Niger, where soldiers in 2011 were arrested for plotting to murder the president, who had recently begun investigations into corruption. Even tourism, which has nearly tripled in six years from about 1 million foreign tourists to 2.7 million in 2012, according to Albanian figures, has been unable to escape certain prejudices.

“Albania is a great place to score plenty of illegal narcotics — a ‘must have’ for any Albanian holiday!” commented an anonymous reader of a June 11, 2012, Southeast European Times article about the country’s booming tourism trade. Another commented that Albanians themselves would rather flee to Greece or Italy than stick around.

“You cannot have an image problem if that problem is real,” said Ilir Mati, who in 1992 sold his Fiat, one of the first private cars allowed in the country, to buy a fax machine and start an adventure tourism company called Outdoor Albania. Mr. Mati was at the guesthouse with clients, and I sat up late chatting with him in French.

“You know, you were once my enemy,” he said, tugging on a cigarette. “My friends thought I was crazy to leave the military and go into tourism. But I had a dream that one day I would be sitting around a table like this talking to people like you.”

The discussion continued the next morning when our plan to hike from Valbona back into Montenegro was altered. After two days the trek was too much for our group — 16 hours at least — and the trail had been washed out. So instead we drove to a spot just above the village of Cerem, where we loaded our luggage onto fresh horses and headed out for an easy two-mile stroll. Along the way we passed the remains of an Opel Frontera that only a few months ago had struck a land mine.

“Don’t worry,” Semir said, demonstrating a wry sense of humor. “It was an anti-tank mine, so you have to be really heavy to trigger it.”

We leapt over a ditch and landed in Montenegro, and soon the Pinzgauer arrived. A white Land Rover with “Policija” emblazoned on the side accompanied it. I quietly panicked, hoping the new permit system was truly in place.

The officer showed zero interest in our paperwork. Instead, Inspector Gutic had come to offer us a more comfortable ride into the town of Plav, the largest town in a district of about 13,100 people, which felt like a thrumming metropolis after Albania. We sat in a cafe with Wi-Fi, bought chips and chocolate and explored an old stone tower where families once targeted in ancient blood feuds could better defend themselves at night.

We still had two days on the trail, and both of them blew by. On Day 4 we hiked six miles from huts outside Plav to a road that led to a one-lift ski area called Boga, an Albanian area in Kosovo that had been leveled in the 1999 war with Serbia and then rapidly rebuilt. We spent the night in new A-frame cabins at the base, and I discovered that in winter it cost just 1 euro to ride the lift. On the last day we climbed 7,880-foot Hajla peak and wandered along its long, narrow summit ridge, where I put one foot in Kosovo and the other in Montenegro. I could see the plains of Serbia far to the east and the Sharr Mountains framing Macedonia to the south. The cursed range rose to the west, looking no less formidable than it had from Gusinje.

We spent our last night as a group in Dubrovnik, Croatia, which we reached after a long bus ride from Rozaje, Montenegro. The old city was gorgeous — shiny ramparts against a shimmering sea — but there was nothing to discover. The streets were too polished, the menus too refined. I turned on the faucet in my hotel room and flinched when the water came out hot.

All told we hadn’t hiked more than 35 miles, but the Peaks of the Balkans Trail isn’t about distance so much as interaction, and with that one bus ride I’d crossed the most obvious border of the trip, the one between traveler and tourist. Despite wandering through a place of such hardship, the trail had introduced me to a rare part of Europe where the very idea of walking freely between worlds is still a gift as sweet and momentous as your first soft drink. A whole new Europe, a gracious and wild one, had presented itself, and to experience it I just needed to lace up my boots.

That all may one day disappear, too. And so the next morning after everyone left for Texas, I jumped in a taxi and drove south until we could drive no more. Then I hoisted my pack and walked back into Albania.

IF YOU GO

Getting There

The Peaks of the Balkans Trail has trail heads in Montenegro, Albania and Kosovo. Flying into the Montenegrin capital, Podgorica, allows you to rest pre- and post-trip along Lake Skadar, about a half-hour out of the city. Expect at least a two-hour drive to a trail head near Gusinje. Pristina, Kosovo, is the closest city to a trail head west of Peja — about 66 miles — but the smog makes it a less pleasing place to get your bearings. Getting to trail heads in Albania (Theth or Valbona) from Tirana, the capital, can be long and complicated, and you’ll miss some of the most spectacular hiking into those villages. Connecting flights land in Podgorica (airport code TGD) from Paris, Zurich, Frankfurt, London and Rome, among other European cities.

Getting Around

Hiring a guide is not obligatory but highly recommended, as trails, though mostly marked, can still confuse, and many locals speak minimal English. Guides can also arrange pack horses, accommodations and airport transfers, and assist with permit applications, which need to be submitted at least 15 days before the hike begins. The Peaks of the Balkans Web site (peaksofthebalkans.com) lists guides who have been trained by the German Alpine Club and provides information on where to find maps, how to contact guesthouses and apply for permits, and what to expect on the trail each day.

Outfitter

ROW Adventures of Idaho is offering two departures, in June and September, for eight-day trips into Montenegro and Albania that combine kayaking on Lake Skadar, riding a scenic train and hiking portions of the trail around Theth and Valbona, two of the more spectacular areas in the Albanian Alps. ($2,090; rowadventures.com; 800-451-6034)

 

“This could be more cutting-edge than I thought,” Mr. Grubb said, and he switched off the light.(The New York Times)

 

Filed Under: Reportazh Tagged With: Hiking Beyond Borders, in the Balkans, The New York Times

Montreali që lëviz …

March 28, 2013 by dgreca

Nuk kam ndërmend të flas për Montrealin në përgjithësi sepse dihet që Montreali është një qytet i gjallë por dua të flas për ngjarje që kanë të bëjnë me shqiptarët…

NGA AJET NURO/Tribuna Shqiptare/ Montreal/

NE FOTO: Nga konkursi i verës 2013/

 Festa e verës dhe e verërave…./

 Ndoshta duke ndryshuar numrin mund të kuptohjet që bëhet fjalë për dy gjëra të ndryshme që në shqip janë homofonime, pra dy fjalë që kanë të njërjtën formë tingullore por kuptime të ndryshme. Njëra është stina e verës dhe, kur duket se dimrin e kemi lënë pas, ka një ditë që i kushtohet pikërisht kësaj stine. Por, ka gjithashtu një pije që mund të bëhet edhe nga rrushi që ka të njëjtën formë tingullore dhe që po të pish shumë prej saj edhe në mes të dimrit duket sikur je në verë….

Është viti i dytë që ftohem në një aktivitet si ai i konkursit të verës ku prodhuesit shqiptar të verës mblidhen dhe vlerësojnë prodhimet më të mira të vitit. Po të m’a thoshin një gjë të tillë pa marr pjesë në të, nuk do t’a besoja që këtu në Montreal ka prodhues shqiptarë vere. Sigurisht, ata janë « qejflli » dhe kanë prodhime modeste por edhe me prodhime modeste quhesh … prodhues.

Vitin e kaluar, konkursi i verës u organizua në një restorant shqiptar dhe këtë vit ndonëse organizmimi dhe pjesmarrja ishin në nivel dhe në cilësi të paharrueshme, nostalgjia për festat e organizuara në një restorant shqiptar, zurën vend në biseda por edhe në faktin që në një restorant si « Casa Grecque » në Laval, aty ku u organizua sivjet, nuk kishim ekskluzivitetin dhe n’a duhet të ndanim këtë ngjarje edhe me të tjerë. Kështu, kënga shqipe duhet të ishte e kufizuar në tone …

Festa e verës apo « dégustation du vin » siç e quajmë në frëngjisht ndoshta edhe pse fjala frënge ka më shumë ngjyrë se sa të provuarit, sivjet u zhvillua të nesërmen e ditës tradicionale shqiptare të verës dhe miqtë tanë elbasanas nuk kishin harruar të na sillnin ballokume.

Festa e verës kaloi në një atmosferë që rrallë mund t’a gjesh, pasi aty përzihej humori, shkëmbimi i të rejave, kënga dhe … vera … që le t’a themi, ishte edhe sebepi ….

Dhe konkursi … Në të morën pjesë gjashtë pjesmarrës dhe në përfundim në vendin e tretë doli Arjan Xhoxhaj, në vendin e dytë Zamir Selimaj dhe në vendin e parë dhe kampion për këtë vit u shpall z. Namik Shehaj. Ky ishte një konkurs për të pasionuarit e kësaj pije që ndonëse nuk ka statusin e pijes kombëtare, si rakia, ajo prodhohet me po atë pasion edhe këtu larg atdheut tonë.

Pjesmarrësit patën edhe ide për tä bërë edhe më tërheqës aktivitetin për vitin tjetër.

/Një « Ela Tase » në Montreal/

 Të djelën e kaluar, më 24 mars 2013, me gjithë familjen shkuam të shihnim një ndeshje volejbolli pasi Emi, vajza e miqve tanë Asimit dhe Mirës luante në finale në mbyllje të vitit sportiv. Ne nuk ishim shqiptarët e vetëm. Emi kishte shumë tifoz nga komuniteti i saj shqiptar. Dhe ata nuk u zhgënjyen përkundrazi, ata kaluan emocione të tilla që të sjellin në mendje volejbollistet e Dinamos të viteve ’80.

Në setin e parë kur dukej se ekipi i ST-EX të Emit po mundej pasi rezultati ishte 24 me 21 për ekipin kundërshtar, ishte pikërisht Emi Rizvanolli që mori shërbimin për ekipin e vetë. Dhe falë pikëve të saj direkt nga shërbimi dhe këmbnguljes si ekip për pikët e tjera, rezultati u përmbys për t’a fituar setin 26 me 24 dhe ndoshta kjo ndikoi edhe për dy setet e tjera. Emi Rizvanolli ndoshta nuk e njeh por për ne që e njohim ajo ishte një Ela Tase e vërtetë pra.

Në dy stetet e tjerë pra, ekipi i Emit kryesoi gjatë gjithë kohës dhe kështu fitoi takimin 3 me 0 duke fituar edhe medaljen e artë. Urime Emi dhe faleminderit për emocionet e bukura që n’a dhuruat.

Pothuajse të gjithë fëmijët e shqiptarëve këtu nëMontreal marrin pjesë në aktivitete sportive dhe n’a nderojnë me rezultatet por kuptohet krenaria e prindërve dhe të afërmve kur ata dalin kampionë.

/Një artist shqiptar i shtohet peisazhit artistik të Kebekut/

Edi Hysi është në garë për të fituar konkursin për këngëtar « La voix » dhe javën e fundit mundi të radhitet mes 16 më të mirëve. Besojmë se ai veç mbështetjes së publikut kebekas të ket patur edhe mbështetjen e bashkëkombasve të tij të vendosur në Kebek.

Edi, është me origjinë nga Shkodra dhe është vendosur me familjen e vetë në Montreal në vitin 2003. Tani ai i ka kushtuar muzikës gjithë kohën. Kështu ka krijuar kushtet në shtëpi për të regjistruar muzikë dhe ka regjistruar një disk që do t’i shërbej si demo për shtëpitë që prodhojnë disqe.

Urojmë që Edi të fitoj « La voix » dhe ftoj gjithë shqiptarët e Montrealit dhe rrethinave të votojnë për të.(Kortezi Tribuna Shqiptare)

Filed Under: Reportazh Tagged With: Ajet Nuro, Montreali, qe leviz

DEGA E VATRËS NË JACKSONVILLE BASHKOI SHQIPTARET NE FESTËN E NËNAVE

March 25, 2013 by dgreca

Urim shpirtëror nga Florida: Nëna e motra; gëzuar festën e 8 Marsit! Gëzimin festës ia shtoi edhe pjesmarrja e kryetarit të Vatrës dr. Gjon Bucaj me bashkëshorten/

 Nga Lek Gjoka/

Me mërgimin përdore mbi njëqind vjet shqiptarët si gjithë kombet e tjera morën rrugët e kurbetit. Sigurisht që stacioni i fundit i çdo mërgimtari të botës është ëndrra Amerikane. Që ndienja e shqiptarisë të mos shuhet, që kurbeti të mos na shpërlajë gjakun duhet të jemi të bashkur, duhet që Amerika të jetë një Atdhe i dytë për neve. Njëqind e një vite më parë, në prill të 1912ës mërgimtarët shqiptarë me Nolin, Konicën etj, u mblodhën dhe formuan të parën dhe më jetëgjatën shoqatë shqiptare që në fushën e jetës e pagëzuan me emrin “Vatra”. Kjo Vatër e ngrohtë që së bashku me gazetën e saj “Dielli” vazhdon e do të vazhdojë të ngrohë çdo vatër shqiptare të Amerikës.

Në një fund jave me 9 mars vatranët dhe miqtë e saj për tu drejtuar një urim special grave, motrave, u mblodhën së bashku në një restoran shqiptar me pronar shkodranin Edi Ruka, në Mediterrania Restorant në Jacksonville, Florida. Sigurisht që ky ishte një takim i veçantë sepse të veçantë ishin edhe miqtë, edhe të ftuarit. Kishte ardhur nga New York-u kryetari i Federatës Panshqiptare Vatra, Dr.Gjon Buçaj dhe nga Fort Lauderdale kryetari i degës së Vatrës në Jug të Floridës zoti Kolec Ndoja. Ardhja zotit Gjon Buçaj në Jacksonville ishte një suprizë për shqiptarët e Jacksonville-it, ishte një dritë më tepër për degën e Vatrës dhe për shqiptarët këtu, sepse kudo që shqiptarët jetojnë në 50 shtetet e Amerikës, Vatra do të mundohet të jetë pranë tyre, t’i bashkojë, t’iu shuajë sadopak mallin dhe t’iu afrojë mundësinë e bashkëpumimit ndërmjet tyre, në të mirë të familjeve, të femijeve…(Te plote lexojeni ne Diellin e printuar)

Filed Under: Reportazh Tagged With: Adriatik Spahiu, Dega e Vatres, dr. Gjon Bucaj, Kolec Ndoja, Lek Gjoka, ne Jacksonville

Pse nuk duhet të heshtë Donika Bardha?

March 23, 2013 by dgreca

nga Pjetër Jaku/

Ne Foto: Nga e majta:Eliot Engel,motra e Senatorit John Kerry,Wesley Clark,Ekrem Bardha, Cameron Kerry,Donika Bardha,Richard Holbrook, Harry  Bajraktari,aktori Sam Waterston/

 /DHE VJEN NJË KOHË… /

E vërteta është e vetmja  meritë që i jep dinjitet dhe  vlerë historisë.”/

Lord Ekton/

 Është shtatori i vitit 90- kur Donika Bardha me një grup shqiptarësh merr vizën për të vizituar Atdheun e ëndërruar. Pas konsultimeve me të atin, Ekrem Bardha, aktivist i njohur i çeshtjes shqiptare, ajo merr “ vizën”, edhe pse mund të rrezikohej, siç ndodhi në të vërtetë. Pas zbritjes në Rinas, Donika detyrohet nga autoritet komuniste të asaj kohe të kthehet nga kishte ardhur; nga Rinasi në Zyrih. Katër ditë në Zvicër dhe, më në fund, merr “ok” për t’u kthyer përsëri në Shqipëri.

Ç’pau në Shqipëri Donika në vitin e fundit te regjimit komunist ( sistemit politik një partiak?)

Më tregoi që bashkë me kënaqësinë që ajo ndjeu, mbasi shkeli në token e prindërve dhe u bashkua me kusherinjtë për herë të parë, gjithashtu u gershetua dhe trishtimi i madh për varfërinë që ajo pa. Ajo pa një treg shqiptar bosh, njerëz jo të shëndetshëm,  dhe me fytyra të lodhura nga regjimi në fuqi.

Për vetëm pak ditë që qëndroi në Shqipëri, pasi katër ditë “i humbi”, Donika preku realitetin shqiptar dhe u kthye në Amerikë me besimin se do bënte diçka për ata njerëz, sidomos për spitalet, pasi më keq se spitalet nuk ishte asgjë tjetër.

Kishte dëgjuar dhe lexuar më parë disa shkrime të BBC, ku merrnin në analizë gjendjen në Evropen Lindore e, veçanërisht në Shqipëri. Fotot me fëmijë të sëmurë, ishin publikuar edhe në The New York Times nga gazetari i njohur Bill Hamilton.Poashtu, gazetari Stephen Kinzer, duke shkruar për konfliktin Kosovë-Jugosllavi, përshkruante edhe pamundësinë e Shqipërisë dhe gjendjen e saj për të ndihmuar shqiptarët e Kosovës. Për gjendjen e spitaleve do të shkruhej, në po këtë gazetë, edhe nga Brenda Fowler.

Donika donte të bënte diçka për situaten e rëndë që ajo pa, dhe falë njohjeve e veprimtarisë patriotike të Ekrem Bardhës,  filloi të mendonte se,  ç’mund të bënte për ata njerëz, që t’u lehtësonte sadopak vuajtjet?

Në atë kohë Donika punonte në zyren e babait te saj, Ekrem Bardha dhe ia shpjegoi me pak fjalë  atë situatë që ajo pa në viziten e saj të parë në Shqipëri. Ekremi ndërhyri me anë të kontakteve të tij dhe, mbas pak kohe ai i thotë Donikes: “ Qeveria amerikane na ka vene ne dispozicion nga zyrat humanitare te Pentagonit transportimin e mallrave mjekesore falas.” Donika Bardha filloi menjëherë kontaktet me faks me Ministrinë e Shëndetsisë, me spitalet dhe mjekë të ndryshëm, duke kërkuar listat e nevojave me emërgjente.

 /INTENSITETI I NJË PROJEKTI/

 “Disa cilësi janë tepër të mira për t’ua prishur shijen me levdata.”/

Ralf Valdo Emerson/

            Donika Bardha nuk kishte asnjë mundësi për të kontribuar në problemin shqiptar më parë se në vitin 1991, kohë kur filloi komunikimi me qeverinë shqiptare, për nismën e aksionit të madh në ndihmë të shëndetit të atij populli të vuajtur. Së pari duhej ndihmuar Spitali Kirurgjikal, pra Spitali Nr.2 siç njihej në Shqipëri. Në kokën e Donikes ishin saktësuar ide, të cilat duheshin vënë në funksion të aksionit në një kohë sa më të shpejtë. Tashmë Shqipëria ishte hapur e faktet ishin të mjaftueshme për të trokitur, aty ku duhej, por më parë duhej  sistemuar projekti. Letërkëmbimet me spitalet intensifikohen. Donika, edhe sot e ruan posten e kësaj nisme, firmosur nga mjekët e njohur që e drejtonin; Kastriot Dauti, Panajot Boga dhe Mustafa Xhani. Komunikimet e para mbajnë datën 17 Janar 1992, ku disa klinika të këtij spitali dërgojnë kërkesat, jo vetëm për ilaçe, por edhe për mjete,  nga më të thjeshtat: tavolina operacionesh, mikroskopë, matës tensioni, pjesë ashensoresh dhe disa materiale  e aparatura elektrike. Gjithashtu, edhe Spitali Nr. 4, (ose Spitali Infektiv siç njihet në Shqipëri), dërgon një listë kërkesash, që në numër e kalojnë shifren e 50-të pjesëve, disa prej të cilave duheshin  në mijëra copë, firmosur nga Kozma Tavanxhi. Për të gjithë përsonat me të cilët Donika punonte, nga Institucionet Amerikane të Ndihmës, i kërkoheshin dokumentat e shkollimit të tyre dhe gradat që mbanin, për të qënë sa më të besueshëm.

Me Klubin Shqiptaro-Amerikan të Partisë Republikane, kryetar i të cilit ishte Ekrem Bardha, i kërkohet bashkëpunim për të garantuar mbështetjen dhe ndihmën e tyre. Problemi me i madh dhe, pothuajse i pamundur, ishte transporti i këtyre ndihmave. Ndihma e Ekrem Bardhës për sigurimin e transportit ishte vendimtare. Me njohjet e tij i siguron së bijës një takim në Pentagon, ku një avion ushtarak i tonazhit  të rëndë do të vihej në dispozion të transportit të këtyre ilaqeve nga Amerika në Itali. Mjetet e grumbulluara mund të dërgoheshin edhe direkt në Shqipëri, por aeroporti i Rinasit nuk ishte i mundshëm për zbritjen e avionve të tillë. Ndaj, nga Italia në Rinas u përdoren aeroplanë të tonazhit të lehtë, duke bërë tre fluturime. Korespodenca e Donikës me Bill Barta, Ralph Plumb, John Garvin, Dave Farguhar, David Janey, Paul Baumguart etj. ruhet e sistemuar edhe sot në arshiven personale të saj, nje dossier mbi 50 faqe nga kjo pune.

 /DONIKA BARDHA DHE SHOQATA E NDIHMAVE”THE ALBANIAN AIDS SOCIETY”/

”Historia e gjërave që nuk kanë ndodhur, nuk është shkruar kurrë.”/

Henri Kisinger/

           Në fund të fundit çdo aksion në të mirë të një çeshtje madhore mbetet në histori. Çdo veprim i yni që i shërben një kauze, mbetet e i shënuar diku, që dikush nesër  t’i referohet. Faktet asnjëherë nuk mungojnë dhe nuk pushojnë së ekzistuari, edhe nëse dikush mundohet t’i injorojë. Jetojmë në kohën e kronikave të ruajtura dhe arshivave përsonale, të cilat sa më vonë të shkoi, marrin më tepër rëndësi. Sipas dokumentave, puna e Donikës fillon në vjeshtën e vitit 1991 dhe përfundon në Mars 1993. Thuhet, por jo e shkruar deri më sot, se Donika ishte koordinatore për sigurimin e nevojave, të mjeteve, medikamenteve  dhe të transportit, kurse Donikës në të gjitha korespodencat i duhej të nënshkruante si Drejtore Programi.  Këtë e kërkonin rregullat e punës në Amerikë.

Dërgimi i  më shumë se dy milion dollarëve, ( vlerë medikamentesh dhe mjetesh spitalore ), është një shumë që kërkon menaxhim dhe angazhim të gjatë. Donika Bardha u desh të angazhohej për sigurimin e mjeteve dhe ilaçeve, duke levizur për një kohë të gjatë. Donika Bardhës iu desh të shkonte disa herë në Washington, konkretisht në Pentagon me ndërmjetësimin e të atit për të kontaktuar Greg Touma, përsonin që ndihmoi në sigurimin e transportit, i cili edhe i shoqëroi ndihmat në Shqipëri. Edhe me Ambasadorët Amerikan në Londër e Shqipëri iu desh Donika Bardhës të mbante korespodencë të rregullt, lidhur me aksionin e ndihmave, ( R.Saitz dhe W.Rajerson ), korespondencë e cila do t’i kalonte caqet e ndihmës për Shqipërinë, duke u futur në problemet e Kosovës, sidomos Ambasadori Amerikan në London G.H. Saitz. Bash për këtë, Donika ruan letërkëmbimet me Profesor Ali Aliun dhe Dr. Bashkim Xhafen, deri te Ministri i Shëndetësisë Tritan Shehu, lidhur me pjesën që do të dërgoheshin në Kosovë, duke u shpjeguar hollësi të paketimeve dhe të etiketave të veçanta që mbanin. Firmën e Donika Bardhës mban edhe falenderimi që bëhët në emër të The Albanian Aid Society, kompanisë së njohur amerikane, “ Northwest Medical Teams International, INC.” Nga kjo Kompani merr pergjigjen me 3 shtator 1992, prej Zv/Presidentit Carl Britton Leëis; “It is a privilege to have you as part of our team”.

Donika thotë: “… një ndihmë të madhe kanë dhënë të gjithë ata që u angazhuan me këtë projekt. U krijua një bashkepunim me Albanian Aid Society me coordinator Gjevalin Gegaj dhe të gjitha qendrat fetare në Komunitetin Shqiptar të Detroit-it, me personat si Kasem Myftari, Tony Juncaj, Julian Cefa, Niazi Bardha, Shaban Shemsedini, etj. Por, një meritë të veçantë ka dhe mjeku shqiptar Ramazan Hajdini, që u kontaktua nga Gjevalin Gegaj, i cili nga Chicago siguroi disa medikamente mjeksore me rëndësi për spitalet shqiptare. Albanian Aid Society u muar me grumbullimin e të hollave për të paguar shpenzimet e ndryshme gjatë këtij aksioni.”

Gjithashtu, Donika ruan dhe është në gjendje të shpjegoi gjithë dokumentacionin përcjellës të mjeteve, deri në dorëzimin e tyre në destinacionin e duhur ( biletat e udhëtimit dhe shpenzimet e hoteleve që kanë pasur në Shqipëri), ku Tony Junçaj dhe Kasem Myftari punuan disa ditë për shkarkimin dhe sistemin e tyre.

                            / ME NE FUND…/

Nga kureshtja për të ditur më shumë rreth këtij projekti e pyes Donikën se, pse ajo ka heshtur kaq kohë, pa vënë në pah punën e saj?

Si gjithnjë modeste, Donika përgjigjet: “Flasim per nje histori qe ka ndodhur 20 vite me pare, ne nje kohe, kur une pashe nga afer gjendjen emergjente qe po kalonte populli shqiptar. Atëhere i vetmi preokupim i imi, ishte që të vija veten time në dispozicion të kësaj ndihme dhe fatmirësisht, babai im, më siguroi ndërmjet ndihmes së Departamentit të Mbrojtjes, aviona ushtarakë për transportimin e mallrave, që unë dhe të tjerët kishim grumbulluar.

Komuniteti i Shqiptareve në Micigan ishte dhe është edhe sot, nje grup i veçantë, plot aktivistë, njerëz me zemër të madhe, dhe me dashuri për Shqipërinë dhe popullin shqiptar. Sadisfaksioni im dhe i grupit nga Detroiti,  ishte që të arrinim të përfundonim me sukses dergimin e mallrave (përfshi medikamente etj) në destinacion. Për të gjithë stafin, njerëzit që ne punuam, unë edhe sot ruaj një respekt për ta dhe bashkëpunim tonë.

Mbasi përfundoi kjo ndihmë modeste, se çfarë u tha, apo se si u komentuan ngjarjet, kjo nuk ishte shumë e rëndësishme.”

15 Shkurt 2013

Filed Under: Reportazh Tagged With: Donika Bardha, Pjeter Jaku

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 164
  • 165
  • 166
  • 167
  • 168
  • …
  • 172
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • NDJESHMËRIA SI STRUKTURË – NGA PËRKORËSIA TE THELLËSIA
  • Si Fan Noli i takoi presidentët Wilson the T. Roosevelt për çështjen shqiptare
  • TRIDIMENSIONALJA NË KRIJIMTARINË E PREҪ ZOGAJT
  • Kosova dhe NATO: Një hap strategjik për stabilitet, siguri dhe legjitimitet ndërkombëtar
  • MEGASPEKTAKLI MË I MADH ARTISTIK PAS LUFTËS GJENOCIDIALE NË KOSOVË!
  • Veprimtaria atdhetare e Isa Boletinit në shërbim të çështjes kombëtare
  • FLAMURI I SKËNDERBEUT
  • Këngët e dasmës dhe rituali i tyre te “Bleta shqiptare” e Thimi Mitkos
  • Trashëgimia shqiptare meriton më shumë se sa emërtimet simbolike të rrugëve në New York
  • “Unbreakable and other short stories”
  • ÇËSHTJA SHQIPTARE NË MAQEDONINË E VERIUT NUK TRAJTOHET SI PARTNERITET KONSTITUIV, POR SI PROBLEM PËR T’U ADMINISTRUAR
  • Dr. Evia Nano hosts Albanian American author, Dearta Logu Fusaro
  • DR IBRAHIM RUGOVA – PRESIDENTI I PARË HISTORIK I DARDANISË
  • Krijohet Albanian American Gastrointestinal Association (AAGA)
  • Prof. Rifat Latifi zgjidhet drejtor i Qendrës për Kërkime, Simulime dhe Trajnime të Avancuara Kirurgjike dhe Mjekësore të Kosovës (QKSTK) në Universitetin e Prishtinës

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT