---

---

Nga Aurenc Bebja*, Francë – 6 Tetor 2024

“The American Foreign Service Journal” ka botuar, në mars të 1932, në faqet n°3-6, rrëfimin e hollësishëm të ambasadorit Herman Bernstein mbi atë çka ai vështronte asokohe rreth e rrotull ambasadës amerikane në Tiranë, të cilin, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :

Shqipëria — Vendi i Popullit të Shqiponjës

(Pamje nga dritaret e Legatës Amerikane në Tiranë)

Nga Herman BERNSTEIN, Ministër amerikan në Shqipëri

Nga dritaret e Legatës së re Amerikane në Tiranë mund të shihen shumë pamje të çuditshme dhe magjepsëse, të cilat ofrojnë një pamje të jetës shqiptare në të gjitha ngjyrat dhe nuancat e saj të larmishme.

Nga dritaret e përparme mund të shoh kopshtin tonë me lule të kujdesur nga një kopshtar shqiptar që pretendon se ka punuar në pallatin e vjetër të Sulltanit në Kostandinopojë dhe nga një ish-oficer rus që kishte ikur nga bolshevikët dhe kishte shërbyer në forcat Wrangell dhe më pas kishte ardhur në Shqipëri me ushtrinë e vogël të drejtuar nga Ahmet Zogu kur u kthye në pushtet pas mërgimit të tij në Beograd. Më tutje, te porta e Legatës, qëndron shtëpiza e dy kavasëve të Legatës, Sulejmanit dhe Rasimit, shqiptarë që kanë kaluar (jetuar) disa vite në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Sulejmani konsiderohet nga shqiptarët si me fat të veçantë jo vetëm për faktin se ai punon në Legatën Amerikane, por edhe sepse është babai krenar i pesë djemve. Vajzat kërkojnë pajë kur martohen në Shqipëri, ndërsa djemtë u sjellin prikë prindërve.

Përpara portës së Legatës ndodhet rruga e re që të çon nga Durrësi në Elbasan dhe Korçë. Durrësi, në Adriatik, është porti më i rëndësishëm i Shqipërisë. Qyteti, tani i vogël, me një popullsi prej rreth 10.000 banorësh, dikur ishte një qendër e madhe tregtare, që lidhte Perëndimin me Lindjen. I ndërtuar rreth 700 vjet para epokës së krishterë, Durrësi, i njohur në të kaluarën si Dyrrachium (Dyrrahu), dëshmoi skena lavdie, betejash të përgjakshme, të konfliktit midis ushtrive të Cezarit dhe Pompeut dhe të kryqtarëve në rrugën e tyre për në Tokën e Shenjtë. Besohet se edhe atje, në brigjet e Adriatikut, Shën Pali ka predikuar krishtërimin.

Rruga e re e Elbasanit, tashmë në përfundim, të çon në Korçë, e cila është një nga qytetet më përparimtare dhe moderne të Shqipërisë, kryesisht për shkak të ndikimit të shqiptarëve të emigruar në Shtetet e Bashkuara dhe që u kthyen në Korçë pasi kishin përvetësuar pasuri të konsiderueshme materiale dhe mënyrat e zakonet e Amerikës. Disa u kthyen për vizita në tokën e tyre të lindjes dhe sollën me vete konceptet e biznesit dhe metodave të bujqësisë amerikane dhe një standard më të lartë jetese, i cili u prezantua gradualisht në rrethin e Korçës. Për vite me radhë Korça ka marrë gjithashtu shuma të konsiderueshme të dërguara nga shqiptarët amerikanë për të afërmit e tyre në vendlindjen e tyre. Për këtë arsye Amerika është e njohur në Shqipëri. Shqipëria i është gjithashtu mirënjohëse Amerikës për ndihmën e Presidentit të ndjerë Wilson dhënë për çështjen e pavarësisë së Shqipërisë në një periudhë shumë kritike gjatë Konferencës së Paqes. Arsyet e tjera për vlerësimin e Amerikës nga Shqipëria janë shkollat amerikane në Tiranë dhe Kavajë, të drejtuara nga Kryqi i Kuq Amerikan dhe Fondacioni i Lindjes së Afërt, si dhe puna kundër malaries e Fondacionit Rockefeller.

Përtej rrugës së re të Elbasanit mund të shoh nga dritaret tona të përparme një fushë të madhe, kazerma, ushtarë që bëjnë ushtrime; kuajt, lopët, delet duke kullotur — skena të stërvitjes ushtarake të përziera me idilet baritore të paqes. Ndonjëherë dëgjoj zhurmën e mitralozëve që jehojnë në male. Dhe menjëherë pas kësaj dëgjoj barinjtë që luajnë melodi të këndshme në fyellin e tyre, ose fshatarë që këndojnë këngë orientale ndërsa kalojnë mbi kuajt e tyre të vegjël ose gomerët e vegjël. Aty-këtu shoh shtëpi të reja të shpërndara nëpunësish e fisnikësh shqiptarë. Përballë Legatës Amerikane do të ngrihen edhe disa prej legatave të huaja. Në një distancë të shkurtër, shihni kodrën në të cilën po ndërtohet pallati i ri i nënës mbretëreshë.

Teksa kthehem nga dritaret në të djathtë, përballë qytetit të Tiranës, kryeqytetit të Shqipërisë, që mban emrin e Teheranit rreth 300 vjet më parë, shoh kope delesh bardh e zi, buaj, lopë, selvi madhështore, xhami, minare të holla të bardha. Më pas pallati modest i nënës mbretëreshë dhe pesë princeshave, motrat e mbretit Zog, burgu i ri, ndërtesat e reja ministrore mjaft imponuese dhe Bashkia në qendër të Tiranës; pallati i vjetër i Mbretit Zog, i vetmi mbret në Evropë që ka ardhur në pushtet si bir i një prijësi të shquar malësor, trim, i cili luftoi për vendin e tij në rini, i cili më pas mbajti postet e Ministrit të Brendshëm, Kryeministrit dhe Presidentit, dhe i cili në vitin 1928 u shpall Mbret nga Asambleja Kushtetuese. Udhëheqësi i Popullit të Shqiponjës, siç njihen shqiptarët, është një i ri 36-vjeçar shtatlartë, i hollë, inteligjent, i cili sillet me një dinjitet dhe ekuilibër të thjeshtë por mbresëlënës.

Natën dritat e Tiranës shkëlqejnë me gëzim dhe e bëjnë kryeqytetin të duket shumë më i madh se sa është. Në festat kombëtare rrugët, kulla e sahatit dhe minaret janë zbukuruar me flamujt e Shqipërisë Kuq e Zi dhe me ndriçim elektrik shumëngjyrësh.

Nga xhamat e pasmë dalloj Alpet e purpurta shqiptare në perëndimin e diellit, me malin e Dajtit të mbuluar me borë në qendër. Shoh shpesh aeroplanë që fluturojnë sipër, shqiponja që fluturojnë, borë në majë të malit, gjeth të gjelbër në rrëzë të malit dhe në kopshtin tonë, jo shumë larg, trëndafila të lulëzuar në dhjetor. Unë shoh disa banesa të ulëta, tipike shqiptare me çati të kuqe prej tullash balte; mullarë të artë të rregulluar në dizajn fantastik; hijet e reve që bien përtej malit; dhe herë pas here ylberë të dyfishtë të shndritshëm shqiptarë në sfondin e malit të Dajtit. Përtej këtyre Alpeve është Kruja, shtëpia e Skënderbeut, Gjergj Kastriotit, Uashingtonit shqiptar që luftoi për pavarësinë e Shqipërisë në shekullin e pesëmbëdhjetë dhe për disa vite qëndroi fitimtar kundër turqve. Skënderbeu, lavdërimi i të cilit u këndua nga Longfellow në “Tales of a Wayside Inn”, ishte jo vetëm një ushtar dhe çlirimtar i madh, por, duke gjykuar nga testamenti i fundit për të birin, edhe një burrë shteti i mençur dhe largpamës.

Nga dritaret në të majtë shoh rrugën dredha-dredha për në EIbasan, rrugën e famshme romake Via Egnatia, e cila në ditët e para të epokës së krishterë të çonte nga Durrësi në Selanik. Unë shoh kodra të ulëta, në njërën prej të cilave qëndron një vend i shenjtë i braktisur bektashian i rrethuar me pemë. Më poshtë është një kasolle e vogël, e përdorur tani si kafene, ku ciganët kërcejnë dhe luajnë muzikën e tyre me zë të lartë, të çuditshëm, shpesh rrëqethës gjatë gjithë natës, gjatë muajve të verës dhe të vjeshtës. Shumë nga burrat dhe gratë që kalojnë përgjatë rrugës së Elbasanit janë të rreckosur, zbathur. Ndonjëherë veshin kostume të qëndisura artistikisht me dizajne të pasura dhe të bukura. Herë pas here një me beben e saj. Shpesh një grua e mbuluar, hipur mbi një gomar, duke mbajtur fëmijën e saj në njërin krah dhe duke mbajtur një ombrellë të hapur në dorën tjetër — jo për ta mbrojtur atë nga shiu apo nga rrezet e diellit të shndritshëm, por më tepër si një shenjë dallimi midis myslimanëve shqiptarë.

Shoh një kortezh të gjatë gomerësh, kuajsh, mushkash, buajsh, qesh, sidomos të enjteve, kur fermerët e fshatrave fqinjë dalin në treg në Tiranë. Kafshët janë të vogla dhe të holla; burrat dhe gratë janë të dobët, të drejtë, me pamje të trishtuar, rrallë të buzëqeshur, shpesh duke kënduar me ankth, zërat e tyre kumbojnë qartë si kambana argjendi. Tani shoh një hoxhë, të gjatë, të veshur me një çallmë jeshile, të hipur mbi një gomar të vogël, me këmbët që lëkunden në mënyrë ritmike, gati duke prekur tokën. Populli, edhe pse ende supersticioz, nuk njeh konflikte apo grindje fetare në Shqipëri. Udhëheqësit fetarë të myslimanëve, katolikëve dhe ortodoksëve jetojnë në harmoni dhe besimtarët e tyre ndonjëherë vizitojnë vendet e lutjes së njëri-tjetrit. Ndërsa shikoj nga dritaret e Legatës, shoh Tiranën në rritje, kryeqytetin e Popullit të Shqiponjës, duke marrë formën moderne, njerëzit që përvetësojnë nga jashtë rrugët përparimtare të Perëndimit, por ende të kapur pas disa prej traditave të tyre të shkëlqyera të lashta të cilat nuk kanë pësuar asnjë ndryshim me shekuj; ndërtimi i një shteti të pavarur, më i vogli nga shtetet ballkanike, i cili mban një pozicion kaq të rëndësishëm në Adriatik. Në Shqipëri, Orienti dhe Perëndimi gërvishten si në pak vende të tjera. Femrat shqiptare vlerësohen shumë nga burrat. Një grua që udhëton vetëm është e sigurt kudo në Shqipëri. Dhe asnjë burrë nuk duhet të ketë frikë nga hakmarrja stërgjyshore e një armiku nëse shoqërohet nga një nga gratë e tij. Mikpritja proverbiale dhe ndjenja e nderit e shqiptarëve nuk janë ndryshuar gjatë marshimit të shpejtë të vendit drejt modernizimit.

Një ditë, turistët në kërkim të peizazheve të çuditshme dhe të bukura, zakoneve dhe kostumeve të veçanta do të zbulojnë këtë vend nga më piktoreskët në Evropë. Nëse vonojnë vizitën e tyre në Shqipëri, do të jetë tepër vonë. Pjesa më e madhe e sharmit magjepsës të Shqipërisë po zhduket, duke i lënë vendin kostumeve perëndimore dhe ritmit të vrullshëm të jetës moderne.

Nga data 27 shtator, dita kur një popull vital në bregun tjetër të Adriatikut gëzon e lut festën më tradicionale të komunitetit, Shën Kozmo e Damiano, në një shesh të vogël, jo fort larg vendlindjes së De Radës, Zef Serembes dhe Terenc Toçit, pra qysh prej ditës së Shën Kozmait e Damianos, një shesh i bukur me pamje nga Shqipëria do të quhet “Sheshi Mirdita”.
Pasi banda frymore e pallati komunal tē San Kosmo Albanese ekzekutoi hymnet kombëtare te Shqipërisë dhe Italisë, kryetarët e bashkive përkatëse z.Damiano Bafa, kryetar i komunës San Kosmo Albanese dhe z.Albert Mëlyshi, kryetar i bashkisë Mirditë, zbuluan pllakatën në të cilën shkruhet: “Sheshi Mirdita” – “Piazza Mirditë”.
Pllakata u bekua Veskovi udhëheqës i delegacionit Santuar të ritit bizantin ardhur nga Roma. Në ceremoninë e zbulimit të pllakatës përveç fjalës së rastit, (fjalime mbresëlënëse) të krysuesve z.Bafa dhe z.Mëlyshi, me plot mbresa përshëndeti gjithashtu Këshilltarja Rajonale e rajonit të Kalabrisë, Znj.Pasqualina Straface, e cila solli mes fjalës së saj urimet më të ngrohta të Presidentit Rajonal, z.Roberto Ochiutto për aktin madhështor të vllazërimit të dy komuniteteve tona, gjeste të cilat mbajnë gjallë historinë e derisotme shqiptaro-arbëreshe e përshëndrisin udhën e së ardhmes. Në ceremoni mori pjesë gjithashtu si i ardhur nga Presidenca e Republikës së Shqipërisë z.Klement Zguri, këshilltar i Presidentit të Republikës.
Udhtimi për mbërritjen në Sheshin Mirdita ka nisur fillë pas ceremonisë Solemne të Binjakëzimit të Bashkisë Mirditë me komunën San Kosmo Albanese, ceremoni e organizuar në mbarim të Meshës Solemne , në prani të qindra qytetarëve vendas dhe qindra pelegrinëve ardhur nga të gjitha rajonet e italisë.
Mirdita, ashtu sikur ka gërmat e saja të ndritura ndër arkivat e Vienës, Parisit, Berlinit, Venecias e Romës, nga sot ka gërmat e saj edhe në një pllakatë tek një shesh arbëresh ku me siguri italo-shqiptari i shquar Terenc Toçi ka hedhur të parat gjurmë fëminore për të qënë më vonë jovetëm një dijetar i formuar pranë vendit ku u thur “Flamuri Arbrit,, si gazeta më e shquar arbëreshe dy shekuj më parë , por për të qënë edhe themeluesi i ndër të parave gazeta javore e më vonë të përditëshme shqiptare siç ishte gazeta “Taraboshi” e po ashtu për të qënë i pari patriot i cili organizoi Kuvendin e degjuar të Kimzës me 1911, kuvend nga ku dihet se është ngritur për të parën herë Flamuri Shqiptar pas ripushtimit osman dhe është kërkuar vetëqeverisja ose më saktë është themeluar Qeveria e Përkohëshme e Kimzës. Ky shesh ku sot mban emrin “Sheshi Mirdita” sikur gjithë Shqipëria u përgjak nga dhuna komunise, edhe ky shesh përgjaket së largti me gjakun e patriotit Terenc Toçi pasi Tirana komuniste Terencin trim e dënoi me vdekje në muajn Mars 1945 për fajin e vetëm se ishte patriot i rrallë.
Gërmat e Mirditës në qytezë të San Kozmos janë po aq të ngrohta sa vargjet e Zef Serembes në çdo varg, e vetēm kto gjashtë a shtatë gērma më bëjnë të kujtoj se këtu edhe vetë De Rada, pikërisht në këtë shesh me pamje nga Shqipëria ka endërruar Shqipërinë ndaj është pasionuar e ka shkruar “Këngët e Milosaos” ka patur mall për vendin e gjyshërve të tij ndaj ka mbledhur më bukur se askush çdo rrem e degë të veprës së Barletit shkodran, për të mos u humbur kurrë historia e kryelegjendarit tonë hero, Gjergj Kastriotit.
Mirdita tashmë është edhe emër sheshi në një qytet që ka për Monumente Kulture shtëpinë e De Radës e po ashtu edhe Santuarin “Shën Kozma e Damiano” -kishë e tejetzbukuruar me afreskët e piktorit me famë botërore, Nikos Jannakakis, por mbi të gjitha ky qytet është njëri nga pesë qytetet që formojnë Unionin Arbëresh, sikur janë San Demetrio Korone, Santa Sofia, San Giorgio Albanese, Vaccarrizzio Albanese, qytete të cilat delegacioni yne i vizitoi dhe u pritëm me tepër vllazëri nga të gjithë kryetarët e komunave dhe stafet administrative dhe u premtuam se midis administratës së Bashkisë Mirditë dhe administratave të të gjithë ktyre komunave e në veçanti midis nesh dhe komunës së San Kosmo Albanese me të cilën tashmë jemi binjakëzuar, do të ketë bashkëpunime të denja e të pareshtura në të mirë të të dyja komuniteteve.
Artan Lleshi Gjomarkaj
Mirditë.

Fatlinda Bajçinca- Gashi/

E drejta për arsim shprehet në një numër të madh dokumentesh të Kombeve të Bashkuara dhe të të drejtave të njeriut, përfshirë Paktin Ndërkombëtar të të Drejtave Ekonomike, Shoqërore dhe Kulturore (neni 14), dhe Konventa për të Drejtat e Fëmijës (neni 28,29). Pasuruar me dokumente të tjera në lidhje me të drejtën për arsimim, si Deklarata Botërore për Arsim për të Gjithë( neni I,III, IV, VI, VII). Arsimi është e drejtë themelore. Është investimi i vetëm më i mirë që vendet mund të bëjnë për të ndërtuar shoqëri të begata, të shëndetshme dhe të barabarta ( neni 26), i Deklaratës Universale të të drejtave të Njeriut 1948. Më 1990- 1991 pushtuesit serbë vënë dry nëpër çdo institucion arsimor të Kosovës duke synuar ta ndalonin arsimimin në tërësi. Pa të drejtë arsimimi nëpër institucione, pa të drejtën e shërbimeve mjekësore nëpër ambulanta, spitale, pa të drejtë pune për kategoritë si: industri, miniera-xehtari, ekonomi, juridiksion, arsim, mjekësi, presioni sa vinte e rritej. Përdornin çdo mjet duke pretenduar ta nënshtronin popullin liridashës shqiptar dhe ta arrinin dorëzimin para pushtetit barbar serb.

Në vjeshtën e 1997’s afërsisht 30.000 studentë, shumë profesorë e intelektualë të tjerë me në krye prof. dr. Ejup Statovci( 1940-1999), bashkë me mbi 100.000 qytetarë marshuan- protestuan në mënyrë paqësore rrugëve të Prishtinës.

Kërkesë e jona ishte lirimi i pakusht i hapësirave arsimore universitare të okupuara padrejtësisht nga regjimi i dhunshëm serb. Në pranverën e vitit 1990 me datë 21 dhe 23 mars në ambientet e shkollave ku zhvillonin mësimin nxënësit shqiptar, u hodh helm (dimetil-phosphoditionat, sarin), dhe helme tjera të rrezikshme nëpër shkollat e qyteteve kryesore të Kosovës: Prishtinë, Podujevë, Ferizaj, Gjilan, Vushtrri, Mitrovicë etj. Gjithsej ishin 8 mijë nxënës të helmuar. Sulm tronditës dhe një ndër aktet më antinjerëzore që i njeh historia që pas luftës së Dytë Botërore.

Sërish më 1 shtator të vitit 1991 në oborrin e shkollës fillore “ Dardania” në lagjen Dardania, Prishtinë u atakuam me një akt brutal. Mbi 400 nxënës u bllokuam në objektin e shkollës si presion të pranohej planprogrami mësimor i Serbisë.

Rrugës për në protestën e 1 tetorit të ‘97- ës secili nga studentët jam e bindur që kishim përvoja po kaq të hidhura në raport me regjimin serb. Andaj s’kishte frikë nëpër rrugët e Prishtinës. Kishte këmbungulje e besim, pavarësisht faktit që protesta zhvillohej përballë policisë serbe të armatosur rëndë. Protestuesit ishin paqësorë dhe vazhdonin rrugës për në lagjen Velania ( Prishtinë), por të vetëdijshëm se ishim përballë një regjimi që e njihnim mirë për represionin, për të bëmat e llahtarshme ndaj nesh dhe nëpër Ballkan. Shpërtheu ndërhyrje e dhunshme, hedhje e gazit lotësjelles dhe dhunë brutale nga policia serbe mbi studentët dhe të gjithë protestuesit.Ne nuk ndaleshim, nuk dorëzoheshim. Me të drejtë na quajnë brezi i sakrificës dhe kthesës historike. 1 Tetori ishte akt sublim.

Rafaela Prifti/

“The first time I heard the name Albanians Fighting Cancer AFC, it was through a GoFundMe page that someone launched for a relative with a cancer diagnosis,” said Fotini Kokeri of the Kosloski Family Foundation at the Gala Concert Saturday night featuring two remarkable Albanian performers, tenor Rame Lahaj and pianist Genc Tukiçi. On the stage, with the signature backdrop of the deep red wood panels in one the finest concert halls in the world, Kokeri, the event’s General Sponsor and AFC Administrative Executive, greeted the guests and patrons sitting in the globe-shaped room. Joining with other sponsors and supporters, Kokeri embraced the vision of AFC USA. An awareness and prevention advocacy organization now in its fifth year, AFC provides services that span from therapy options to insurance programs and financial relief for the patients undergoing treatment, as well as equipment donations to hospitals back home.

From the impeccable acustics of the venue to the poster bills prominently placed by the entrance of the historic national landmark weeks in advance, to the pamphlet, the playbill, the presentation and the night’s program, to displaying the Albanian, Kosova and US flags, each detail was given thoughtful consideration by Roberta Panariti Nashi, Founder and President of AFC in tandem with the AFC Board.

The Gala Concert hosted by AFC delighted the audience who came to enjoy a classy evening with Albanian music celebrities while also showcasing Albanian heritage. Considering that many patrons had attended last year’s AFC Gala presented at Jordan Hall, there was much anticipation to musically sound off the Albanian American pride once again. Expectedly, during the live concert, the audience interacted and engaged in an amusing sing along with Lahaj in his performance of widely popular songs like: Lule Bore, Bishtalecat Palë Palë, Më ka Shku Mendja me u Feju.

From their seats, the audience seemed eager to “get in” the performance as soon as the first piano notes of Tukiçi’s rendition of “Dua më Shumë Shqipërinë” vibrated through the air. The concert served as a reminder of one of life’s most striking dichotomies of darkness and light, of losing the battle to cancer and being joyful in the fight for life. Personally, I was both overwhlemed and overjoyed to join in the-audience-and-performer-exchange of Lule Bore, a long time favorite of my late father, we all enjoyed singing together with him till the very end.

Coming to a benefit concert made the community feel united around a humanitarian cause of standing up to cancer while elevating our cultural heritage through classical music and also the Albanian popular repertoire including the folk genre. One of Tukici’s original arrangements is a charming whimsical piece that interchanges the famous Rondo Alla Turca (Turkish March) by Mozart, the Albanian and US national anthems. Tukiçi says that the inspiration might be a child – the playful Mozart tune – who longs for his homeland far away, as the wind seems to bring through the window hints of familiar notes sat in the verse of Rreth Flamurit të Përbashkuar by Albanian poet Asdreni (1872-1947) playing softly in a distance persistently interplaying with another endearing melody of the Star-Spangled Banner written by the great American poet Francis Scott Key (1779-1843). The intense crescendos allude that the little child has grown into a giant. Although musical visualisation might be limited only by our imagination and personal, the piece could very well be a metaphor for the Albanians Fighting Cancer AFC USA.

At the concert afterparty hosted by Leo Keka at his Alba Restaurant in Quincy, amidst the celebration of AFC fifth anniversary, the frequently asked question by the guests was: “When is the next concert?”

Photos Courtesy Artan Malaj

Author is a member of AFC USA support team

Kryeministri i Republikës së Kosovës, Albin Kurti, i shoqëruar nga Zëvendëskryeministrja dhe Ministrja e Punëve të Jashtme dhe Diasporës, Donika Gërvalla Schwarz, Zëvendësministrja e Punëve të Jashtme dhe Diasporës, Liza Gashi, dhe Konsulli i Përgjithshëm i Kosovës në New York, Blerim Reka, vazhduan takimet me pjesëtarë të mërgatës sonë dhe përfaqësues të shoqatave dhe organizatave shqiptare që veprojnë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Sot u mirëpritën në New Jersey, në një organizim të Qendrës Kulturore Shqiptaro-Amerikane “Struga”, me kryetar, Sinan Alimi. Në mesin e të pranishmëve ishte ambasadori dhe miku i popullit tonë, William Walker.

Bashkëbisedimin me ta kryeministri e filloi duke shprehur falënderimin e tij për pritjen e ngrohtë dhe mirënjohjen për kontributin e vazhdueshëm dhe rolin e rëndësishëm që luajnë edhe sot. Ai me ta ndau më të rejat e zhvillimeve në vend, detaje nga takimet në kuadër të Javës së Nivelit të Lartë të Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara dhe rezultatet nga qeverisja më shumë se 3 vjet e gjysmë. Kryeministri renditi sundimin e ligjit, besimin në institucione, reformat ekonomike, qeverisjen e mirë dhe progresin demokratik si karakteristika që e kanë përshkruar Qeverinë e Republikës së Kosovës në vitet e fundit, përkundër sfidave globale. Veçoi mbështetjen për gratë dhe vajzat, si në edukim ashtu edhe në punësim dhe rritje të bizneseve të tyre, duke shtuar rëndësinë e fuqizimit të grave brenda shoqërisë, ndërsa potencoi se është rritur buxheti i shtetit dhe është investuar në fushat e sektorët kyç si mbrojtje, arsim, edukim, shëndetësi, bujqësi e energji. Ai i njoftoi edhe me politikat e qeverisë për diasporën, me qëllim përfshirjen sa më të madhe të saj në zhvillimin social dhe ekonomik. Ndër to u theksua Dritarja për Investime të Diasporës, përmes së cilës synohet t’i garantohen huatë e bizneseve me pronarë nga mërgata që duan të investojnë në Kosovë. Me këtë rast ai u bëri ftesë atyre që të shohin mundësitë që ofron Kosova për investime dhe t’i shohin si mundësi për ta dhe për partnerët e tyre biznesor.

“Nëse para tri dekadave, juve të dashur bashkatdhetarë ju kemi thënë sakrifikoni për të kontribuar, tash ju themi investoni për të fituar”, ju tha ai të pranishmëve.

Qendra Kulturore Shqiptaro-Amerikane “STRUGA” lindi si nevojë e komunitetit shqiptar, kryesisht nga Struga në New Jersey, të cilët e themeluan më 1977 me emrin “Fondi i Përbashkët Shqiptar”. Ky fond kishte për qëllim organizimin e jetës në bazë të kulturës dhe traditave, duke ndihmuar anëtarët për nevojat e ndryshme të jetës në diasporë. Aktivitete të shumta me interes kombëtar janë zhvilluar përmes kësaj organizate. Mbështetja e organizimeve politike në fillim në vitet e ’90-ta në Maqedoni dhe Kosovë, ishin ndër aktivitetet e para, gjatë luftës në Kosovë organizata arriti kulminacionin e saj të organizimit ku pothuajse çdo anëtar i kësaj qendre luajti rolin e vet në interes të kësaj çështjeje. Kjo Qendër atë kohë në lokacionin e saj në Paterson pati privilegjin të grumbullojë anëtarët e Batalionit të Atlantikut që nga aty u drejtuan drejtë fronteve të luftës në Kosovë. Pas luftës në Kosovë dhe në Maqedoni, me zgjerimin e veprimtarisë dhe aktiviteteve të organizatës emri u ndryshua në “Qendra Kulturore Shqiptaro Amerikane”, pasi numri i anëtarësisë u shtua, u themelua Shoqëria Kulturore Artistike, u zgjerua shkolla shqipe që aktualisht numëron 120 nxënës të regjistruar për mësim të Gjuhës dhe Historisë), dhe në kuadër të organizatës vepron edhe klubi i futbollit “Vllaznimi”.