Nga Keze Kozeta Zylo
NË ACARIN E SHKURTIT
Ma grise qiellin e shpirtit i rëndi trishtim,
Me natën e ikjes zemrën ma plogështon,
Është ecje e fundit bulevardit tim,
Në acarin e shkurtit pishat i kundroj.
Eh, ndarje e hidhur, e rënda ndarje,
Ç’më gjete ca qoshëza në dhomëzat e shpirtit,
Seç rrinë të strukura, të rreshkura pa frymëmarrje,
Si ca dru të djegur, mbetur në ngjyrë hiri.
Edhe kur avionit shkarazi do t’i hipi,
Me këmbët zvarrë, rrugëve të përbaltura,
Me vete do të marr krahët e hallakatura,
Që s’dinë ku do të përplasen tutje në Perëndim!
Tiranë, 27 Shkurt, 1997
Ps: Diten qe u larguam nga Tirana, te detyruar nga lufta civile…
PËR HISE VUAJTJEN
Tash e sa mot me sëmbon,
Se e paskemi për hise vuajtjen,
Nëpër këmbët që na merren,
Kur ecim sokakeve të botës,
Me pelerinën e bërë copë nga plumbat,
Ku duken njollat e murrme,
Si harta e Shqipërisë,
Kafshuar e përtypur,
Sa s’ka një thërrime për bè!
Veç një ditë nga uria e madhe,
Në se nuk më ngop buka e sofrës sime,
Për ju dhe për mua do të jetë vonë,
Tepër vonë,
Ku unë të lyp, mos e dhëntë Zoti!
Tek ata që na e lanë për hise vuajtjen…!
SA ÇUDI
Sa çudi!
Pak njerëz kanë fatin e popujve në dorë,
Duke vendosur për ta, që s’dinë ku janë.
Dhe turmat heshtin duke pranuar,
Çdo lloj vendimi të marr prej tyre!
Ata ulin kokat dhe butësisht,
U rrahin shpatullat nga mbrapa,
Good job, good job!
Për vendim-marrjet e tyre…
E pa kuptuar shijojnë,
Humbjen e vetes përjetësisht!
Atdheu gjithmonë ka një strehëz…
Shpesh hidhërohemi sokakeve të botës,
si zogj të pikëlluar me pendë të ngrira,
Korbi i zi i nxjerrë sytë kohës,
dhe verbon turmat me tru të mpira.
Eci mes tyre pa anë e pafund,
si i eturi për ujë në shkretëtirë,
kërkoj një pikë ujë, por se gjej askund,
në Diellin që djeg pa Lindje dhe Perëndim…
Brenda syve të mi mund të ringjallen ëndrra,
ëndrra të “çmendura” që s’realizohen kurrë,
sepse Kali i Trojës ka fshehur gjithçka brenda
sa del në mejdan me puthje mbyt çdo burrë…
Atdheu im me zëra të mekur dhe vullkanikë,
jam loti tënd në dhimbjen e pafund,
Dante Aligeri mund të ngelej pa mend,
dhe s’do të shkruante kurrë Komedinë Hyjnore
me aq mund.
Atdheu im jam plagë e kuqe në trupin tënd,
hemorragji e trurit që derdhet kuturu,
peizazh që skuqet dhe mplaket në atë vend,
Sirenat venë kujet në Jonin blu.
Atdheu im më huton me ndërrimin e orëve,
Kur natë ëshë këtu, dritë hapet tek ty,
Mes reve të egërsuara moteve,
Shkruaj librat e pakëndueme që s’lindën aty.
Atdheu im me indiferencën e “Zotave” më çmend
të ikurit i harron si plaçka të hedhura në germadhë,
por harpa e zemres sime bie vetëm për atë vend,
se Atdheu gjithmonë ka një strehëz që të mban gjallë.
Fund qershori, 2017
Staten Island, New York
Shtëpia ime prej guri
(My house is made of stone)
Shtëpia ime është prej guri,
Plot kalldrëme me plagë malli,
Midis malesh ndrit si nuri,
Si xixëllonjat në ngjyrë zjarri.
Vij në ëndërr ndalem pragut,
E hap portën me ngadalë,
Prush digjem pranë oxhakut,
Dhe bëhem hi pa thënë një fjalë.
Eci, eci rreth shtëpisë,
Bar dhe kulpra kanë marrë kot,
Ca kotka loti pranë qershisë,
Bien si breshër, s’i ndaloj dot.
Dy sofatet zhdukur fare,
Muret zhvoshkur harta, harta,
Veç një lule, një lule alle,
Më ledhaton, më bën me flatra.
Ngjitem shkallëve, por nuk mundem,
T’i mbaroj gjer në fund,
Hapat e mia fort lëkunden,
Nga vetmia që më mund.
Kjo shtëpi sofër bujare,
Kush i erdhi dhe s’e priti,
Por ja sot që ti më pate,
Heshtur rri si prej meiti…
Prek me radhë muret e mbetur,
Sidomos atë të avllisë.
Dridhem, zbardhem si e vdekur,
Nga vetmia, prej mërzisë.
Shoh për bletët mos më njohin,
Që fëmijë më prisnin mirë,
Dhe pse shpesh më pickonin,
Por sillnin mjaltin plot dëshirë…
Mjegull e Trebeshinës si shall nusërie,
Më mbështjell gushën nga era e ftohtë,
Është flladi i Vjosës prej Shëndëllie,
Që puth Mezhgoranin, oh më të bukurin në botë.
Pranë dëgjoj oshëtimën e përroit,
Sollokushen nën gur e shkëmb,
Vë një gjethe në buzë të kroit,
Dhe shuaj etjen që më çmend.
S’ka si shtëpia thonë të moçmit,
Të rinon të mban të gjallë,
Ju betohem që prej sodit,
S’do të shkoj më kurrë kaq rrallë.
Nga varret dëgjohen zëra,
Drithërohem nga një zë burri,
Zëri i gjyshit i thotë të tëra,
Shtëpia do jetojë sa guri…
Ps: Shtëpia ime dykatëshe është e ndërtuar para një shekulli nga ustallarët gollobordas paguar nga gjyshi im vatran në Amerikë Hamit Veis Mexhgorani. Ndrinte për atë kohë dhe do të vazhdojë të ndrijë…
Sollokushe është emër i burimit që vjen nga mali i fshehur nën tokë. Aty mëhalla ime mbushte ujin për të pirë dhe gjithë kalorësit e Mezhgoranit freskoheshin nga udhët e gjata…