Artan Nati/
Ndodheshim në shtëpi në ditën e krishtlindjeve dhe djali im më bëri pyetjen e frikshme:” Nëse Shën Nikola, ose plaku i vitit të ri siç e quanim ne në kohën e komunizmit ishte i vërtetë?” “Epo, në një kohë,” fillova unë, “ishte një njeri me emrin Shën Nikolau dhe ai ishte një person i mrekullueshëm. Kur ai vdiq, njerëzit vendosën të vazhdonin magjinë e tij të të qenit i sjellshëm dhe bujar dhe kështu tradita vazhdon.Më tej vazhdova të tregoj se nuk është Babadimri ai që i vendos dhuratat nën pemë.” Papritur, nuk isha i sigurt nëse kjo histori për Shën Nikollën ishte e saktë. Askush nuk e kishte bërë bisedën e Babadimrit me mua, sepse kur unë u rrita, Babadimri nuk erdhi në shtëpinë tonë. Ne u rritëm në komunizëm dhe kur njerëzit e vdekshëm, siç u bënë komunistët në Shqipëre, marrin ose u jepen artibute hyjnore, atëhere nuk ka më dashuri, por vetëm urrejtje.
Krishtlindja është një kohë magjike e vitit kur ne mblidhemi së bashku me të dashurit tanë për të festuar traditat tona familjare. Këto tradita krijojnë një ndjenjë gëzimi dhe bujari që mbush zemrat dhe shtëpitë tona, duke na kujtuar pasurinë e vërtetë që zotërojmë në marrëdhëniet tona. Qoftë pjekja e ëmbëlsirave me gjyshen, vendosja e pemës me babin ose këndimi i këngëve me të gjithë familjen, traditat tona të dashura të Krishtlindjeve janë një shprehje e fuqishme dashurie. Nëpërmjet këtyre traditave, ne krijojmë kujtime të qëndrueshme dhe forcojmë lidhjet e familjeve tona, duke përjetuar një ndjenjë të bollëkut që zotërimet materiale nuk mund ta ofrojnë kurrë. Bujaria që përshkon sezonin e festave është gjithashtu një pjesë jetike e traditave tona. Pavarësisht nëse bëhet fjalë për dhurimin e lodrave për fëmijët në nevojë ose vullnetarizmin për të ndihmuar të varfërit, ndihma për komunitetin tonë dhe për ata me më pak fat është një aspekt themelor i Krishtlindjeve. Bujaria është një shprehje e bukur e dashurisë që mbajmë në zemrat tona dhe na afron me kuptimin e vërtetë të frymës së festës. Gjatë sezonit të festave, individë nga kultura dhe tradita të ndryshme mblidhen për të festuar. Megjithëse Krishtlindja është e lidhur kryesisht me zakonet e krishtera, është bërë një kohë kur njerëz me prejardhje të ndryshme marrin pjesë në frymën e gëzimit dhe vullnetit të mirë. Në Islam, festimi i Krishtlindjeve nuk është një praktikë fetare pasi është e lidhur me besimin e krishterë. Ne mund të debatojmë për dallimet fetare dhe origjinën e Krishtlindjeve gjatë gjithë ditës. Megjithatë, muslimanët në Shqipëri kanë kaluar vite duke respektuar ata që festojnë Krishtlindjet dhe gjejnë gëzim duke e bërë këtë. Kanë pranuar gjithashtu ftesa për festimin e Krishtlindjeve nga miqtë e krishterë dhe kënaqen duke parë shumë filma për Krishtlindje.
Shumë njerëz mund të mos e dinë, por muslimanët besojnë se Jezusi (“Isa” në arabisht) është një profet i Zotit dhe përmendet në Kuran. Përsëri, ne të gjithë mund të debatojmë për Jezu Krishtin. Por myslimanët e respektojnë Profetin Isa dhe mrekullitë e tij. Fakti se Profeti Isa është Jezus Krishti dhe respektohet nga ne, tregon se më shumë fakte na bashkojnë. Pra, pse nuk mund të jemi të gjithë të bashkuar nga dashuria në Krishtlindje?
Islami i mëson njerëzit se ata duhet të respektohen pavarësisht dallimeve të tyre. Kurani mëson se të gjithë duhet të respektojnë dinjitetin e njëri-tjetrit, pavarësisht nga raca, besimi, përkatësia etnike, gjinia ose statusi shoqëror. Meqenëse të gjithë njerëzit janë krijuar nga Zoti i Plotfuqishëm, krijuesi i gjithçkaje, ne duhet ta trajtojmë njëri-tjetrin me nderin, respektin dhe mirësinë më të madhe.
Gjithashtu është e ditur për të krishterët dhe muslimanët se fetë tona janë fe abrahamike që kanë ardhur nga judaizmi. Fetë tona kanë shumë ngjashmëri në mësimet e tyre, duke theksuar paqen, dashurinë dhe respektin. Ashtu si Krishterimi, Islami është një fe multikulturore dhe multietnike. Për të kapërcyer hendekun midis komuniteteve të krishtera dhe myslimane, ne kemi nevojë për integrim dhe pjesëmarrje.
Pavarësisht nëse besojmë se Zoti dërgoi djalin e tij të vdiste për mëkatet e njerëzimit, se lindja e Krishtit është histori e mirëfilltë, ose se Maria ishte vërtet shtatzanë nga Fryma e Shenjtë, apo engjëjt që u shfaqen barinjve, ne të gjithëve na bashkon dashuria për jetën dhe respekti njerëzor i predikuar në besimet tona.
Për shkak se nuk kishte njohuri për datën e lindjes së Jezu Krishtit, duhej zgjedhur një ditë për të festuar lindjen e Tij. Kishat Ortodokse Lindore dhe Kishat e Ritit Lindor brenda Kishës Katolike Romake zgjodhën 6 janarin. Dita u quajt Epifania, që do të thotë “shfaqje” (d.m.th. dita e shfaqjes së Jezusit). Kisha Perëndimore, me qendër në Romë, zgjodhi 25 dhjetorin.
Përtej pasurive materiale, pasuria e vërtetë qëndron në thellësinë e marrëdhënieve tona dhe në mirënjohjen që ndiejmë për bekimet në jetën tonë. Krishtlindja është një kohë kur na kujtohet bollëku që mund të gjendet në aspektet jomateriale të jetës sonë. Pavarësisht nëse ne kalojmë kohë me njerëzit e dashur, ose dhurojmë dhe festojmë me komunitetet tona, apo thjesht marrim një moment për të reflektuar mbi gjithçka për të cilën duhet të jemi mirënjohës, sezoni i festave është një kujtesë e fuqishme e pasurisë së vërtetë që zotërojmë.
Nëpërmjet fuqisë transformuese të mirënjohjes, ne mund ta zhvendosim fokusin tonë nga ajo që na mungon në atë që kemi dhe të gjejmë kënaqësi dhe gëzim në momentin aktual. Duke kultivuar një frymë të bollëkut dhe mirënjohjes, ne mund të ushqejmë marrëdhëniet që na sjellin pasuri të vërtetë dhe krijojnë një ndjenjë kuptimi dhe qëllimi në jetën tonë.
Gjatë këtij sezoni festash, le të reflektojmë mbi kuptimin e vërtetë të pasurisë dhe bollëkut dhe të gjejmë gëzim në bekimet e paprekshme që na rrethojnë. Ndërsa falënderojmë për gjithçka që kemi, le të kërkojmë gjithashtu të ndajmë bekimet tona me të tjerët dhe të përhapim frymën e festës së bujarisë dhe dashurisë.