Pjetër Lucaj/
Në tokën e malit, ku qielli prek majat,
Një burrë me zemër, me vizion të qartë,
Gjon Gjekë Lucaj, mësuesi i parë,
Hapi dritaret e dijes, mbi errësirën e gjatë.
Në 1917, në Triepshin krenar,
Hapi shkollën e parë shqipe, një akt madhështor.
Mes maleve e gurëve, një fllad drite nisi,
Në gjuhën e nënës, shpresa rilindi.
Më pas, në 1929, Dinosha përqafoi,
Shkollën e dytë shqipe, që Gjoni ndërtoi.
Një histori e re, në gjuhën e tokës,
Dhe populli ndjeu frymën e lirisë së kokës.
Në vitet ’50, me krenari të thellë,
Shkolla e Triepshit mori emrin e gjallë,
Gjergj Kastriotit, heroit të pavdekshëm,
Një nderim i madh për kombin e përjetshëm.
Por Gjoni nuk luftoi me shpatë as me armë,
Dija e tij ishte flaka që ngrohte çdo zemër.
Libri dhe penda ishin fuqia e tij,
Shpëtimtar i fjalës shqipe, pishtar në stuhi.
Këshilltar i Bajram Currit, në kohë të vështira,
Gjoni i dha zë, idealit të lirisë së vërtetë.
Me mendje të ndritur dhe shpirt të madh,
Ai qëndroi pranë, si prijës i paepur dhe i rrallë.
Me libra në dorë dhe zemër të kthjellët,
Ai ndriçoi errësirën e një epoke të thellë.
Shkolla e tij, strehë për çdo brez të ardhshëm,
Një tempull i dijes, një testament i ndritshëm.
Gjon Gjekë Lucaj, emër i pavdekshëm,
Mësues i kombit, vizionar i përjetshëm.
Gjurmët e tua ndriçojnë rrugën tonë,
Hero i dijes, frymëzim që s’na lë kurrë vetëm.