Nga Vjollca Tiku Pasku/
Në heshtje ndjej zhurmën karakteristike të dheut që bie sipër trupit tim, teksa kam ndjesinë e zhurmës së zogut brenda në vezë, që thyen koracën për të fluturuar i lire drejtë jetës së re. Kështu u ndjeva dhe unë, një qenie e lire që fluturon pa krahë në hapësirë, kur theva lëvozhgën e botës. Vuajtja dhe dëshpërimi dukeshin sikur i ndante honi i botëve. Në këtë gjendje si eksploratore e re, vëreja se shpirti im ishte si qiell dhe qielli si shpirt. Në tokë veshja e ajrit i referohej gjendjeve të natyrës, ndërsa këtu hapësira veshur me dritë, qesh me flatra gëzimi. Yjet vijnë përpara vështrimit tim. Planete të fildishta me valët e frymëzimit të ëndrrave. Brenda në to ishte guximi , forca , kuraja, për të ecur përpara. Ndërsa pigmenti i shpresës ishte i lidhur me një burim të lartë hyjnor. Sa më shumë këmbëngulte njeriu aq më shumë rritej ylli i tij. Disa njerëz i preknin në jetë, ndaj edhe këta njerëz quheshin yje. Por jo çdo yll toke ishte kuqëlim i qiellit…Koha është pa kalendar. Dje, sot, nesër, është një. Kujtesa ime është sikur çdo ngjarje e jetës ndodh tani. Çdo buzëqeshje,apo gëzim në jetë vishte çastet me jelekët e imazheve., ndërsa të gjitha dhimbjet ishin bërë hi dhe shndërruar në pluhur të artë hëne. Shikimi im kap Diellin e nxehtë nga fryma e të dashuruarve të tokës dhe hënën që shkëlqen argjendin e retinave të tyre. Ulem në harkun e horizontit dhe mbledh të gjitha vështrimet largpamëse njerëzore që depërtojnë si farat e mendimeve që dikur do bëhen projektet më të bukura në tokë. Një imazh engjëllor ma bën me shenjë të shoh në krahun e kundërt ku isha ulur. Ishte si të ishin dy skena, e mendimeve dhe e realizimeve. Pikat e djersës ishin si pika magjike në ritmikën e shpikjeve , ndërsa këmbëngulja ishte si një flurudhë deri në udhën e suksesit.`Megjithëse ndjesitë e mia ishte si të fluturoja mbi oqeanin e lotëve të gëzimit, në velat e petaleve të lule zemrës me erë lumturie, dashuria për tokën më tërheq tek planeti i vogël, ku mbizotëronin drita e bardhë , gjelbërimi dhe kaltërsia. Dita ruan pavdekësinë e emrit plot dritë,ndërsa nata fshin emrat që nuk e fitojnë këtë rezidencë parajsore… Këtu pranë ndodhet olimpi i engjëjve. Mbi të gjithë shquhej një engjëll që sa herë buzëqeshte me sy, drita e tij përhapej mbi tokë, quhet engjëll Agimi…Për ata vërtet nuk ka kufi hapësira e tyre tokë-qiell. Mendova se në ç’pjesë të tokës do gjendeshim. ” Shpejtësi engjëjsh”. -Oh, e qara e një foshnje të porsalindur ndezi një dritë jete. Sytë e engjëllit shtrojnë velin e dashurisë në shtrojën e krevatit. Nuk e dija se kur lind një foshnjë, së pari puthet nga një engjëll. Ndoshta është shpresë e tokës. Gjuha e engjëjve është qetësia shumëngjyrëshe, ku ndizeshin dhe rindizeshin mendimet e bukura. Engjëlli i pranverës luante muzikën e gëzimit. Çdo prekje çelte lule toke, dhe pranvera ndizte ngjyrat dhe nuancat e saj. Ndaj ku ka muzikë,ka gëzim, ka pranverë. Një engjëll tjetër ishte i bardhë, por pa dritë, sepse drita e tij shuhej vazhdimisht nga lotët e njerëzve. E qara e tij ishte si e qara e detit, ku një pikëz lot ngrinte një dallgë të madhe dhe përthithej po nga deti. Ai shkonte menjëherë pranë zemrave që vuanin dhe inkurajonte të tjerë të ndodheshin sa më pranë njeriut të rrëzuar. Ndaj në vuajtjet e mëdha askush nuk është vetëm, përherë ka një engjëll të padukshëm…i cili ndez qiririn e shpresës. Shpirti im ndihej i stolisur . Sapo kishin filluar të më dilnin krahët e engjëllit. Thua të bëhem engjëll?!… Nuk e di, është më e vështirë të jesh njeri apo… engjëll…? Shpesh ngremë sytë nga qielli dhe mendojmë se parajsa ndodhet atje… kur në të vërtetë engjëjt e parajsës janë gjithmonë këtu në tokë.