LEDIANA STILLO, E FTUAR NE SOFREN POETIKE TE DIELLIT

Lediana Stillo lindi në qytetin e Korçës më 25.11.1980. Në mars të 2003 ndërpreu studimet universitare për të emigruar në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Nga shkurti i vitit 2005 punon si analiste ne Departamentin e Thesarit te Massachusetts. Ajo vazhdon studimet ne Harvard University, ku shpreson të kopletojë studimet për kontabilitet financiar dhe artet e bukura.
Pasioni i Lediana Stillos për letërsinë ka filluar që në moshë të re, por ajo nuk botoi deri më 2008. Eshtë autore e vëllimeve poetike “Lotët e nimfës” (2008); “Pax Deorum” (2011); vëllimit me drama “Mëkati i heshtjes” (2011) si dhe autorja e antologjisë me poezi amerikane të përkthyera në shqip “Tingujt e erës”, botuar nga Lidhja e Shkrimtarëve të Kosovës më 2012. Lediana ka fituar çmimin e parë për poetet e rinj më 2010 nga shoqata e shkrimtarëve “Pegasi” dhe ishte finaliste e konkursit austriak për dramat më të mira shqipe ne vitin 2009. Së shpejti, vëllimi tjeter me poezi, “Kulpra e Katedrales së Heshtur” do t’i paraqitet publikut shqiptar.

 Paqe ballkanase

 Të pikturosh paqen ballkanike

është si të hijëzosh fytyrat e të humburve,

me laps të kuq

 Të rikthesh klepsidrën deri në kokrrën e fundit

dhe te presësh heshtjen e Athinës

përmbi Trojë.

 Të flasësh për paqen në Ballkan

do të thotë të kesh në duar dhjetë sy

të përulur e me veti përthithje

në pritje për të fjetur përfundimisht.

 Të kerkosh paqen ballkanike

do të thotë t’i biesh në gjunjë sfinksit.

të shohësh me trimëri një sy meduze

e të dehesh me një gotë pelini.

 Dhe nuk e dime se për sa kohë koha do të kercënojë me kohë?

Dhe nuk e dimë se për sa kohë shtëpitë do braktisen e heshten?

Dhe nuk e dime se për sa kohë ënjgjëjt do flenë tok me djajtë?

Kërcënimi ballkan është i lashtë.. i lashtë… një lashtë universale…

 Atdheu im, kërthizë antike.

 Forcën gravitacionale nuk e kuptoja dot

kur në lirinë time kridhesha shfrenuar

nga dega e braktisur.

Në këmbët e pemës mëmë, rrija indiferente

fshihja identitetin tim të mohuar.

Ajo, pema e sherrit.

Unë fruti i mbujtur në mite.

Shkëlqimit tim të llustruar iu përgjigjën krimbat

Atëherë, u ndieva dyfish e huaj

mashtruar nga inekzistenca amfibe.

 Forcën e tërheqjes nuk e shihja dot

kur në palcë më derdhej shkujdesshëm

uji I kroit të ftohtë.

Trefish e njoha dëborën e Marsit atë vit,

ciklonit oqeanik trefish ia njoha peshën

në dimensionin e një neuroni.

Po trefish u përplas koha në format e saj.

Atëherë u njelmën kanalet e syve të mi.

Gravitacioni i mitit të braktisjes

gropë të zezë formoi

në prehër të kraharorit…

Atëherë pashë hijen e Njutonit të më fanitej.

Ndieva dhimbjen e krimbit dhëmbgërryes.

Kuptova ekzistencen “e huaj” në dhe.

 O Atdhe! Nuk të drejtohem dot me emrin e Gaia’s.

dhe pse Nënë të gjithë të kanë quajtur.

Ti je kërthizë,

Kërthizë,…

e një mitre mbarsur me mite.

 Ne, barbarët

 Kush tha se më barbarë nuk ka?

Kush tha se s’kanë qënë ndonjëherë?

Sot heshtja është prova moderne

e barbarëve, e jona, e shkrirë me ta

që kur Eva e hëngri frutin çuditbërës.

Dhe ende nuk e kuptojmë

rritjen tonë në kafaz;

si vendosim të mirën dhe të keqen

në peshoren Anubiane

dhe besojmë se jemi me të lehtë

se pupla e  një struci afrikan.

Thua se Zoti na dha shpirtin dhe na bekoi

shtegtimin mbi botën e humbur,

për t’i ndier valsin në brendinë tonë,

në ngjitjen tonë të ajërt drejt askushit?

Sa të varfër jemi. Sa varfërisht besojmë

Cavafy priti kaq shumë t’i shihte barbarët,

por ata nuk erdhën në qytetin e shtangur

Si do të mundeshin, kur ata aty ishin

në senat, asamble, në pallatet “teatrale”?

Sa të varfër që jemi. Sa varfërisht mendojmë.

Gjithçka bëjmë, është të lënit poshtë të penës

dhe të imagjinuarit se sa engjëj ne jemi

në këtë botë mizorish.

 Dialog me një të panjohur

  -Si ju quajnë?

– Nuk më kujtohet. Ndoshta nuk kam emër..

Ndoshta jam një numër i panumërueshëm

në bashkësinë e zerove.

 – Pse keni ardhur?

– Më patët thirrur ju ose ndoshta më kanë bërë veshët…

 – Si ndiheni?

– Bosh në plotësinë time, sigurisht!

 – Çfarë shije kanë bajamet?

– Të athët.. të kripur…

 – Çfarë shije kanë bajamet ju pyeta!

– Nuk e di. Di se më velin.

 – Pse dridheni?

– Kam frikë. Dielli më drithëron gjithmonë.

 – Pse shkruani?

– Se s’kam si ta shtyj kohën..

 – Pse shkruani ju pyeta?

– Sepse kam tëmtha që ndinë të rrahin…

 – Pse shkruani, po ju ripyes!?

– Sepse jam gjithmonë në pritjë të një dite ngjyrë karafili

 – Përsëriteni c’thate-

– Sepse kam nevojë ta pulsoj ditën,

Ta ringjall e ta bëj të ecë mbi marshe

të panjohura. Ta rradhit në kronologjinë

e ngjarjeve pa autor. Ta hiperbolizoj

paralizen e heshtjes. Ta mardh

ngrohtesine e qeshjes.

Ta godas me shuplakën time – …

 – Ah po, kaloni tashmë ne dhomen e të marrëve!

Histori guralecësh

 Dallgët e detit në Dhërmi duken gojëhapur

si grumbull grash ulur pragjeve të shtëpive

në thurrje të trikove me fjalë sokakesh.

Shtëpitë kalojnë gojës së tyre

si syçkat e trikos përmbi shtizë

e degdisen në breg –

midhje të shqyera, pa histori.

Duhet të bëhem sy që të flas gjuhën e heshtur të guralecave

e në retinë të më kalojë historia e errët, pa të tashme

sepse e tashmja është klithmë e pazëshme,

vrasëse, pa kujtime, pa ankthet e së nesërmes

pa alibi mbijetese. Një gjume letargjik

që përkund në djep mallkimin e peshqve.

 6.21.2011 Winthrop, MA

 Mjeshtër

 Si munde të hyje në labirinthin tim?

Këtu nuk ka as dyer, as dritare jo.

Është terr së jashtmi.

Ashte të njoma trokasin lehtë mbrëmjen.

Kërkojnë t’i strehoj në ngrehinën time të ngurosjes.

 Siç e sheh, sfondi është i thjeshtë. Mure të ndrydhura

si shpirti im i varur mbi mur. Mbi fotografi të paemra

vuloset krenaria martire sipër avullit të xhamtë.

Gishtërinjtë mardhin. Flokët nuk i tregojnë thinjat. Buzëqeshja

di t’i buzëqeshë aparatit fotografik me dhëmbët që sforcojnë mbylljen.

Pak marshe çajkovskiane do të na ngrohin shpirtin. Ti e di –

Violinat e shpirtit do të tundojnë timberin e rrahjes së amshimit.

Mjeshtër,

afromi këpucët e njomura pellgut të shpirtit tënd.

Unë do të përpiqem tua dëshifroj kodin e tyre të veshjes,

me erën e kaluar që ia ngulfatën rritmin.

Erën e njoh. Por jo trokthin e tyre. Flokët e mia

janë amfibe. Ato asgjë s’dinë të fshijnë, veçse të shkulin kujtimet

e t’i rradhitin si mollë të pjekura në kosh.

 Mjeshter,

shoh lodhjen si të ka ndalur mbi ballë, ku stolat e pritjes janë rradhitur.

E ndiej në palcën time fshikullimin e tyre

tek gjerb me gllënjka të vogla pakënaqësinë tënde.

Kam dashur të luftoj në emrin tënd, për ty.

Pa shpatë, pa duar invalidësh. Flaka që ke mbjellë ti

është më e fuqishme. Ajo mbijeton në timen frymë.

 Mos e beso po deshe se mëngjesi im kalon nga një rrjetë merrimange.

dhe fillit të saj end si pëlhurë Penelope trillet e së nesërmes.

 (Tetor 2010)

 Panoramë kuartike

 Si gjethe fluturake që bie në bulevardin Shanzelize

dashurohem me shpejtësinë e erës.

 Përballë, Harku i Triumfit

godet me shkëndija zjarresh të huaja

shikimin tim magjepsur nëpër mure

 Sytë e mi vishen me mite të panjohura.

Ekoja e fatit mban fjalën në majë të gjuhës

dhe kohërat i bashkon në një byzylyk

rrahur me shufra mëkatesh të parrëfyera

 Si gjethe fluturake që bie në bulevardin Shanzelize

thërmohem mbi tëmthin e kohës, mbi terr.

 4/19/11

Tiranë