• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Vend e Liri

November 20, 2017 by dgreca

Vend e Liri/
Astrit Lulushi/

1 astrit LULUSHI

E dua vendin kur e imagjinoj/
Vetëm si njeri të përvecëm,/
Sepse kur e shoh me njerëz/
Gjendja shumë më dëshpëron./

Liqenet, lumenjtë e tij i dua/
Fshatin, ku pushimet e verës kaloja/
Kroin ku etjen ndalesha për të shuar/
(s’më harrohet uji i tij i kulluar)./

Detin, bregun, fushat, malet/
Kodrat pa bunkere “stolisur”/
dhe shtëpinë ku u linda, i dua./

Më kujtohet kur isha fëmijë,/
Dhe u zgjata të prekja sobën./
Nëna u mundua të më ndalte,/
Por babai i tha ‘Le ta prekë!’/

Dhe unë e preka, e u dogja
(papushim atë natë qava);
Ky ishte mësimi im i parë
Mbi kuptimin e lirisë.

Nga të gjithë objektet e pajetë,
Libra janë miqtë më të ngushtë,
Pasi përmbajnë mendimet tona,
Ambiciet, indinjatat, iluzionet, Besnikërinë ndaj së vërtetës, dhe
Prirjen e vazhdueshme drejt gabimit.

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: Astrit Lulushi, Sofra e Diellit, Vend e Liri

Anton ÇEFA sjell Rabindranath Tagora në Sofrën Poetike të Diellit

July 9, 2017 by dgreca

1 Rabindranath

Rabindranath Tagora(1861-1941)/

“Kur mbasi të ketë dëgjuar të reçitohet një poezi imja, ndonjë më thotë: “Nuk e kam kuptuar’, unë jam i detyruar të hesht.

Në qoftë se i merrni erë një luleje dhe thoni: ‘Nuk kuptoj’ – përgjigjja ime është: ‘Këtu nuk ka gjë të pakuptueshme, është vetëm erë e mirë’.

Dhe në qoftë se, megjithëkëtë, ju ngulni këmbë duke thënë: ‘E di, po ç’kuptim ka?’, Atëherë nuk më mbetet tjetër veç të ndërroj bisedë ose të bëhem i pakuptueshëm, duke pohuar se era e mirë është forma që merr gëzimi i gjithësisë në një lule”.

Dashuria për natyrën

Cilido që të jesh ti, lexues i këngëve të mia

Pas njëqind vitesh,

Unë nuk do të mund të të çoj

As edhe një lule të vetme

Të kësaj pranvere të pasur,

Një fjollë të artë resh që shtrihen atje lart.

Hap dyert e shih jashtë,

Mblidh prej kopshtit tënd kundërmues

Kujtime të erandshme,

Të zhdukura njëqind vite më parë !

Në zemrën tënde do të mund të ndiesh

Gëzimin plot jetë

Që këndova në një mëngjes pranvere,

Duke të dërguar zërin tim të gëzueshëm

Të njëqind viteve më parë.

Përhumbje në Zotin 

Në duart tua, o Zot, koha është e pafund.

Asnjë nuk mund të numërojë minutat.

Kalojnë ditët dhe netët.

Moshat lulëzojnë dhe vyshken si lulet.

Ti di të presësh. Për ta përkryer një lulëz të egër

Shekujt Tuaj ndjekin njëri-tjetrin.

Na nuk kemi kohë me humbë . . .

Në muzg ngutem nga frika se dera Yte mbyllet,

Por . . . ka prap kohë.

Vëllazërim universal 

Hapi sytë e shih:

Zoti yt nuk është para teje.

Ai është atje ku fshatari lëron plisin e fortë

E gurthyesi punon.

Ai është me ta, në diell e në shi,

Dhe rrobët e Tij janë të mbuluara me pluhur.

Hiqe atë mantel dhe zbrit si Ai

Mbi truallin plot pluhur!

Lërim! Ku mund ta gjesh këtë lëërim?

Mësuesi ynë ka marrë mbi shpatullat e Tia

Dhimbjet e njeriut.

Është bashkuar me ne përgjithmonë.

 

Përktheu nga anglishtja: Anton ÇEFA

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: Anton Cefa, Rabindranath Tagora, Sofra e Diellit

SOFRA E DIELLIT- Kushtime poetike nga Anton Cefa

May 15, 2017 by dgreca

Kushtime poetike/

1 anton Cefa2

NGA ANTON CEFA/

Pax Vobis !*/

“Pax Vobis’, kufoma jetësh të zhgënjyeme !”/

Pëshpërisin gjuhët e blerta të selvive/

E shelqeve u ranë gojët/

Në litani mortore pa mbarim./

Mbi eshtna martirësh randojnë/

E dridhen prej pezmi gurët e zajeve,/

Kullojnë helm kaltërsitë./

*U kushtohet atdhetarëve të pushkatuem mba mureve të Rmajit, në Zall të Kirit.

Martirët *

Martirë të absurdit Kain

Nga brigjet e vdekjes

Më vjen rënkimi i dheut

Ku keni ra.

Martirë të absurdit Kain.

Si kjo orë e vdekshme

Që kalon në amshim

Shpirtnat tuej do të lusin

Lindjen e dritës e të dashurisë.

*U kushtohet martirëve të pushkatuem nga diktatura komuniste.

Nën kupola shpellash

(At Pjeter Bogdanit)

1 Pjeter Bogdani

Mbi Atdheun natë e gjatë,

e ngrirë,

prushi i fjalës feks

në errësirë.

Nën kupola shpellash strukesh viteve,

mbi tryeza rrasash, si  mbi tabernakuj,

ua shpupurish thinjat fjalëve plaka,

në kujtesë të kombit jeh të ri u kallë.

Mbjell filiza prilli

n’zagna dijesh,

sharton sytha flake

n’brazda gjaku.

Shprish shkrumbin e netëve

nën kupola shpellash,

qumshti i hanës të ban dritë nga qielli,

Gjysmëhëna të kërcënon nga toka.

  • “Mos e leni gjuhën e dheut me u vdarë lëshon vikamën në “Çetën e profetëve.”

“Më ka zënë shqipja”

(Fan Nolit)

FAN-NOLI-2

Fjala shqipe si zjarri i shejtë

në gjoks të digjte.

Gjuhët e botës te fjala shqipe.

Me zjarr të shejtë ngroh e ndriçon

skutina të errta gjoksesh të plogshta.

Të zuni shqipja me anarkitë,

na zuni ne zi e ma zi,

antropofagë, kolltukufagë

zi e ma zi.

Prej përtej dallgëve vjen idhnake fjala

1-lazar-taci-gjeniu-faik-konica

(Triptik për Faik Konicën)

I

.                 Kritika

Prej përtej dallgëve vjen idhnake fjala.

Ndërgjegjja e kombit shkundet,

Kah turmën me zulu e zallahi

Mundshton, godet, shpotit.

Turmën me zulu e zallahi!

“Nuk jeni Zululand,

Por Kopsht shkëmbor n’lulëzim,

Lexoni në Trumpetë, në Diell e n’Albani!”

Prej përtej dallgëve vjen idhnake fjala.

               II

Mohimi

Si një afishe vdekjeje

Shpallet mohimi :

“Im bir ti s’je.”

Sa kob!

Mbi dhimbjen lak të kombit

Rri pezull frika.

S’i skuqet fytyra turpit,

Krimit s’i dridhet dora,

S’i erret nata tmerit.

“Im bir ti s’je.”

Sa kob!

     III

Apoteoza

Ajrin dalldisë me erna jaseminësh

e krizantemash

begatojnë eshtnat – si lutjen mbramja.

Qiellnajesh të shpërbamë nga era

Homazhet e Atdheut i rrinë kunorë(Shkrue me rastin e dërgimit të eshtnave të Konicës në Atdhe).

Ku ta ve epitafin ?

1-gjergj-fishta-276x300-250x272

(P. Gjergj Fishtës)

Ku ta ve epitafin, bre burrë i dheut ?

Shkërbetë pa vorr të lanë,

po i gjalli vorr nuk ka,

se vorri gropë harrimi asht

e Ti harrim nuk njeh.

Thonë:

Afshi i zjarrtë i zajeve e ka mbajtun gjallë

e flladi i verës e ka flladitun zhegjeve,

thonë

në stinë të ngrime e ka ngrohun rrezja e diellit

e valët e Drinit ashtin ia kanë lëmue.

E vërteta asht

se zemra e kombit e ka përjetësue.

A s’ia ndigjon pezmin

kur shanë e shilon Europën

tue ba mriz në logun e zanave ?

E për nji lule vjeshte

lotin pikon, t’ madhnueshëm ?

A s’e sheh atë copë qielli

që si çati e kaltër

Atdheut i rri përsipri ?

Atje, po,

hidhet në vallet e Parrizit.

Po shpesh e ma shpesh

tu kulla e Gjetës e  gjen,

apo pranë sofrës  së ngurtë

lahutës i bie n’ malësi,

kuvend të urtë

ndan me pleqnorë kanuni.

Zbardhun nga brengë e fjalës

1-eqerem-cabej

(Prof. Eqrem Çabejt)

Krrusun nga peshë e fjalës

Ballin rrudhë mbi shpatet e maleve,

mbi pëllambët e fushave

mbledh vetullat,

zbardhun nga brengë e fjalës.

“Sa të gjalla emërtimet ilire!”

Këtu korrigjon Majerin,

aty miraton Joklin.

 

Fjalët e shqipes

Në rrathët e ullijve të premë nga kohnat.

“Sa e re Formulë e Pagëzimit!”

 

Mbi nji gur vorri nji sufiks asht zbehun

Në natën e gjatë me gjysmëhanë,

Këtu shkëlqen ende si smeraldi

Syni i dritës indoeuropiane t’nji rraje.

Gatuen bukën e trojeve

Në magjen ilire

Mbi brumin e ardhun të shqipes.

Si e mësove gjuhën e gjarpnit *

200px-Martin_Camaj

(Martin Camajt)

Si e mësove gjuhën e gjarpnit ma parë,

fluturove mbi bjeshkë

me pëllumba

e zune vend me hyjzit e natës

e ndrite

si hana kur në Temal

pinte qumsht ndër vedra.

Mandej u nise pa pritmas

Si dallëndysha në shtegun e vetëm

Me u ba e bardhë.

Na mbetën ndër duer krizantemat.

  • Shkrue kur mësuem lajmin e vdekjes

Ike mbas dyersh mermeri

Frederik Rreshpja

 

                   (Frederik Rreshpes)

Ike mbas dyersh mermeri

e rrasash të ftohta,

i le muret e vetmisë së botës.

I heshtun në nji botë të huaj.

për ty mbajnë jazë

zogjtë e drujtë,

të qajnë lotët e hanës në netët e vjeshtës.

Do të kujtojnë kalldramet e Shkodrës

nën shinat qi s’pushojnë.

Me nji ndriçim dëshire

1 faruk myrtaj (2)

     (Faruk Myrtajt)

Me nji ndriçim dëshire

mbi hijet që randojnë mbi mue

stinësh t’harrueme,

kërkoj nji shok, nji mik

e mendja m’shkon tek ti,

zemra më rreh pa pritmas

se jeta s’asht e vorfën

kur ke nji mik si ti.

Vertet nji pajë të fisme

Stinëve u jep miqësia.

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: - Kushtime poetike, nga Anton Cefa, Sofra e Diellit

Rafael Floqi sjell Maya Angelou në “Sofrën e Diellit”

March 5, 2017 by dgreca

maya-angelouMaya Angelou/

Përktheu Rafael Floqi/

Maya Angelou ka pasur një karrierë të gjerë dhe të shquar si brenda dhe jashtë sferës letrare. Ajo është më i njohur për punën e saj si një poete, dhe aktiviste e të drejtave civile, duke punuar me Dr Martin Luther King Jr dhe Malcolm X.. Poezia e saj është frymëzuar dhe informuar nga jeta dhe puna e saj, dhe kjo lidhje personale shpesh bëhen poezitë e saj të thella dhe të fuqishme. Gjatë një karrierë që përfshin vitet 1960 deri në vdekjen e saj në vitin 2014, ajo tërhoqi, provokoi, frymëzoi, dhe në fund të fundit transformoi njerëzit dhe kulturën amerikane.  Maya Angelou, e lindur 4 prill 1928 si Marguerite Johnson u rrit në në St Louis, Arkansas në një zonë  rurale në kohën e dasive raciale.  Ajo ishte një poete, historiane, shkrimtare, aktore, dramaturge, producente dhe regjisore. Ajo ishte profesoreshë në Qendrën e Studimeve Amerikane në Universitetin, Wake Forest në Karolinën e Veriut , qysh nga viti 1981.  Ajo ligjëroi në të gjithë Shtetet e Bashkuara dhe jashtë vendit.  Ajo botoi dhjetë nga librat më të mirë të shitur dhe artikuj të shumtë në revista, duke fituar çmimin  Pulitzer dhe, duke u emëruar disa herë për Çmimin “National Book Award”.  Me kërkesë të presidentit Klinton, ajo shkroi dhe i dërgoi atij një poemë për ditën e inaugurimit të tij si president në 1993.

Një udhëtim i rrënuar 

S’ka as trokitje paralajmëruese në derë

As zhurmë të rënda  këmbësh që pengohen në dysheme e hajatit

E sigurt  si në burg të zi, e di

Se drita rrëshqet

Mbi punën e imtë  bërë me gishta

Nga një grua

pa dhëmbë prej Pakistani.

Pikturat e lumtura në mur

Nga një kohë e padukshme ndriçohen.

Goja ime e dëshiruar

S’pranon ajrin e zakonshëm dhe

Mushkëritë ndalen. Pushtuesi merr

Drejtim dhe

Dihat përmes mureve të allçisë.

Ja është në dhomën time, duke hyrë

prej vrimës së çelësit, duke u shtyrë

përmes pragut të derës.

S’mund të bërtas.  Një kockë

Frike më zë fytin.

Është mbi mua. Është

Një agim me Shpresë,

Është një kalorës arrogant .

Mendja ime, dikur e palëvizshme

Brenda kutisë së saj të rehatshme, është përndezur

Kur kundron fytyrat e tyre të ngazëllyera,

që hyjnë brenda meje.

Jam e detyruar forcërisht

Pa dëshirën time

T’i hipi dritës dhe kalëroj bashkë me Shpresën.

Përmes gjithë atyre orëve të shkëlqyera.

 

Jam e lidhur në pritje, deri sa

errësira vjen për të më kërkuar

si mallin e saj . Shpresa zbehet, dita shkon

në vendin e vet të pandreqshëm,

dhe unë rrëkëllehem sërish në këndin e njohur

tek brigjet e mos ngushëllimit .

Zymtësia zvarritet përreth

Duke u lëpirë ndjellësisht

rreth gishtave të mi, rreth  ijëve,

Duke më thithur edhe rrënjët e flokëve

Të mia. Dhe ma fal dalldinë

marramendëse me Shpresën. Kridhem

prapë brenda në krahëve të tij

të babëzitur.

 

 

Do të ngrihem sërish

 

Ti kërkon t’ më ulësh në jetë të jetëve,

Me rrena të idhta, gjithë dredhi,

Ti në llucë  mund t’ më zhytësh vërtet

Por unë nga pluhuri unë ngjitem përsëri.

 

Ah po,  të digjka paturpësia ime ?

Pse je rrethuar me gjithë atë zymti ?

Pse eckam si të kem puse nafte

në dhomën e ndenjes në shtëpi.

 

Po ashtu si hënat dhe si diejt,

si baticat që vijnë me saktësi,

Si shpresat që lart vërshojnë,

Po unë do të ngrihem përsëri .

 

Mos doje të më shihje zemërthyer?

Me kokë ulur dhe sy mënjanë?

Me shpatullat mbledhur si pika loti.

E ligur si shpirti kur qan .

 

Ah të fyeka mospërfillja ime?

E qenke prekur në thellësi?

Pse unë qesh sikur kam zehe ari

Pas kopshtit tim në shtëpi.

 

Ti mund t’më vrasësh më fjalë,

Ti mund t’më vrasësh me idhni,

Ti mund t’më më therësh me sy,

Por unë, si ajri ngrihem përsëri.

 

A të qenit  seksi të tërbuaka?

T’i qenke madje shumë i habitur,

Pse kërcej si t’ kem diamante,

Aty ku kofshët më rrinë ngjitur?

 

Ndaj,

Lart prej kasolleve të turpit të historisë

Unë ngrihem,

Lart nga e shkuara me rrënjë në dhimbje

Unë ngrihem,

Unë jam një oqean i zi , kërcënues. i paanë,

Që turfullon e fryhet  mes tallazesh.

I lashë pas netët me terror dhe frikë,

Dhe u ngrita

Në një muzg mrekullisht të pastër

U ngrita

Duke marrë me vete hajmalitë e stërgjysheve të mi,

U ngrita

Unë,-ëndrra dhe shpresa e një skllaveje .

U ngrita,

U ngrita,

U ngrita.

 

 

 

Zogu i kafazit

 

Zogu  i lirë i kërcen

Në shpinë e erës,

Dhe zhytet në mes shtjellash teposhtë

Aty gjer ku rryma nis e reshtet,

Dhe e ngjyen krahun

Në rrezet e një dielli portokalli,

Dhe guxon të thotë se qielli është i tij .

 

Por zogu i kafazit

Që çapitet në kuvlinë e tij të ngushtë

Herë-herë mezi sheh

Tej telash plot duf zemërimi

Se krahët e tij janë të qepur

Dhe këmbët i ka lidhur

Ndaj,

shqyen fytin  e zë e këndon.

 

Zogu i kafazit nis e iu këndon

Me një trill gjithë llahtari

Atyre gjërave të panjohura

Qe me gjithë afsh i dëshiron

Dhe do që cicërima e tij të ndihet

Gjer atje në kodrën e largët

sesi ai zogu në kafaz

këndon për liri.

 

Zogu i lirë mendon për një tjetër stuhi

Dhe shkërben shtjellat mes pemëve rënkuese

Sheh krimbat e majmë që shtriqen në lëndinën e bardhë

Dhe i shpalos qiellit dëshirën pushtuese

 

Ndërsa zogu i kafazit  buzë një varri ëndrrash

Hijes së tij i këlthet gjithë llahtari

Krahët qepur dhe këmbët lidhur

E çjerr rrylin e këndon përsëri.

 

Zogjtë e kafazit nisin e këndojnë

Me një trill gjithë llahtari

Atyre gjërave të panjohura

Që me gjithë afsh i dëshirojnë

Dhe duan që cicërima e tyre të ndihet

Gjer atje në kodrën e largët

sesi ata zogjtë e kafazit

këndojnë për liri.

 

 

 

 

Vetëm

 

Shtrirë , e përhumbur

Natën e kaluar,

Mendoja si t’i gjeja shpirtit tim një shtëpi,

Ku uji të mos ishte i etur,

Kur buka të mos ishte si gur,

Dhe arrita një përfundimin

Që s’besoj se e kam gabim

Se asnjeri,

Dhe them, po asnjeri,

S’ia del mbanë i vetëm këtu,

Ai.

 

Vetëm krejt i vetëm

Asnjeri, por po asnjeri,

S’ja del mbanë dot këtu ,

Ai.

 

Ka ca milionerë me shumë para

Sa s’mundet  t’i përdorin dot

Gratë e tyre si orë zie vijnë vërdallë

Fëmijët e tyre bluz këndojnë,

Madje kanë edhe doktorë të shtrenjtë

Për të shëruar zemrat e tyre prej guri.

Por asnjeri

Jo, asnjeri

Nuk mundet t’ia dalë këtu i vetëm.

 

Vetëm krejt vetëm

Asnjeri, por pra asnjeri,

S’ia del dot mbanë këtu

Ai.

 

Tash eja më pranë e më dëgjo,

Të të rrëfej atë që e di,

Se retë e stuhisë po mblidhen

Dhe era do nisi të fryjë

Gjindja  po vuan

Por s’mund t’ia dëgjoj dot ofshamën,

‘Sepse asnjeri,

dhe të them, po asnjeri

s’mund t’ia dalë i vetëm këtu

Ai.

 

Vetëm krejt vetëm

Asnjeri, por pra asnjeri,

S’ia del dot mbanë këtu

Ai.

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: Maya Angelou, Rafael Floqi, Sofra e Diellit

Sofra e Diellit, Rafael Floqi vjen me: Prag Krishtlindjesh, Letër për Santën,Kartolinë e pamundur, dhe…

December 23, 2016 by dgreca

Lirika Dimri, cikël me poezi/

1-floqi-raf2

nga Rafael Floqi /

Prag Krishtlindjesh/

Unë s’kam pasur kohë/

të vendos në oborr/

zbukurimet me dritat e Krishtlindjes,/

ndërsa komshiu im,/

e ka mbjellë shndritshëm/ 

kopshtin para shtëpisë,/

me një plak gjigant bore/

që merr frymë natës/

me një kompresor./

E me të dalë dita,/

shtrihet paturpësisht/

pa jetë,

si një bllanë e bardhë

që e rrudhur turpshëm

s’bëzan,

si tullumbac

i plasur,

Por me të rënë dita,

Ngjallet  Santa, renat dhe slita,

Bredhat, bastunët dhe lodra gjithë drita,

të kuqe, të verdha, të gjelbërta dhe blu  

që lëbyrin lart hënën,

mes resh

diku e turpëruar

që fshihet e hajthshëm,

e thotë:

“Mallkuar kush e shpiku këtë

Punën jashtë orarit ”.

Një natë

Oriana vajza ime 5 vjeçe,

më pret me sytë tek dera,  

dhe në vend të përqafimit,

më thotë pafajësish një fjalë  

më therëse se era,

që fshikullon nga pemët

gjethet e fundit,  

dhe duke thënë ca fjalë me sy seriozë,  

i kanë rrëmbyer të ftohtën ngricës

dhe kanë lënë bonjake në pemën para hajatit

një fole të braktisur zogjsh cicëritës

-“Sa do doja të jetoja në atë shtëpi plot drita!”

Hapa sytë,

u përmenda,

u preka, ndjeva,

u fajësova dhe u shfajësova

se pritja.   

Kuptova

se duke i rënë pas punës harrojmë,

se fëmijët kanë nevojë të na kenë ne

në ëndrra.

Dhe magjia ndodh

nëse bëhemi pjesë e lojërave,

jemi një tullë Legoje, jemi Shreku , apo Winnie-the- Pooh.

E kjo do zgjasë

gjer kur

të kuptojnë ato gënjeshtrat e vogla

se Santa Klaus nuk zbret nga çatia,

se ai madje as ekziston

dhe të kuptojë se është thjesht fantazia..,

Se është një trillim   

dhe do të kuptojë  

pse kur ishte Santa, babi nuk ishte aty,

pse mjekra e Baba Dimrit

ishte e bardhë borë, dhe pse oxhaku qe i zi,

do të kuptojë,  

pse sytë e Santës ngjanin me të babit,

por më me rëndësi është

se do të zhgënjehet se edhe të mëdhenjtë

sadopak gënjejnë,

shumë herë më pak se kandidatët për presidentë,  

e atëherë

s’e di a do të na e falë,

apo do të përplasë derën e dhomës,

duke thënë : Ju më keni gënjyer

më lini vetëm…

Dhe atëherë do ta kuptojë      

Edhe atë që ajo ndoshta sot nuk e di

Që në shtëpinë e komshive përballë

Që e ka gjithmonë barin

më jeshil,

lëviz vetëm një kone e bardhë,

që të zotët e shëtisin me karrocë fëmijësh,

si për të zëvendësuar

dashurinë ndaj fëmijëve

dhe qarjen e bebes

që s’i ka lënë pa gjumë

kurrë…

Dhjetor, Michigan 2016

****

Letër për Santën

I dashur Santa!

Për Krishtlindje këtë vit nuk dua gjë tjetër

Veç një biletë avioni të shoh gjyshërit patjetër.

Mund t’i lesh poshtë pemës, veç ato dua

Po s’pate mundësi, mos më sill lodra mua.

Shpesh pyes mamin : “ A është Shqipëria larg ?”

Qesh: “Sa të thuash “ Mbërritëm?” një mijë herë varg.”

I shoh gjyshërit në Skype, por nuk i puth dot,

S’e di pse mami hesht dhe ata kanë lot.

Mami gjithnjë i pyet: “Si jeni?”. Ata thonë: “ Mirë”

“Dhe “mirë” është fjala shqipe që them me dëshirë.

I dashur Santa !

Na dërgo ca para, po deshe na merr edhe vetë

Pasi mami thotë avioni kushton shtrenjtë.

Te lutem  Santa, na ço në Tiranë, gjithsesi.

S’ pres dot më, duhet të shkojmë tani .

A s’na merr dot në slitën tënde të vjetër,

mua, Lornën, mamin edhe babin patjetër.

S’u besoj Santave të dyqaneve, s’u ulem në prehër

S’janë prej vërteti, ndaj mjekrën ua çjerr.

Nuk qeshin as si gjyshi që shoh në I-pad,

S’ i shndrisin sytë si nëna, kur thotë “xhan”.

I dashur Santa,

Që kur unë kam lindur, ata s’më kanë parë,

Dua t’i përqafoj, t’u puth flokët e bardhë.

Unë vetëm sa t’i shoh vetëm kam dëshirë .

A është dëshira ime për ty kaq e vështirë?

Sot jam pesë vjeç dhe kam mësuar të shkruaj,

Më fal nëse ndonjë fjalë e kam ngatërruar.

E di se ke shumë punë, duhet ta mbyll këtë letër

Ti e di ku banoj , s’kam ç’të them gjë tjetër

 

PS: Të uroj të gjithë mirat, të pres këtë natë .

Qumështin e ke në gotë dhe biskotat ne pjatë

 

Kartolinë e pamundur

Të dashur Prindër,

Tani e ndiej që s’jeni më,

dhe kërkoj ndjesë

Pse ndër vite më pat mbetur

Një kartolinë që s’mund tua postoj dot.

Kam një si fotografi  

të Torres së Durrësit,  

Me ju të dy tok me ne fëmijë

Në një ditë të largët 1 maji

Me pamjet e një  qytetit bardhe e zi

Që i tëharret kohës,

E davaritet

përtej dimensionit

të kohës dhe hapësirës…  

Ajo kërkon të fluturojë

Aty

Ku këtë Krishtlindje

asnjë dorë e mardhur

postieri

S’do gjejë adresë ku ta hedhë…

I  vetmuar

Me sytë në yje

Trokas në një portë në gjithësi

Përtej dimensionit të memories

Dhe shkëlqimit të rremtë të dritave

Të bredhit të Krishtlindjes  

shkruaj, shkruaj

dëshira, ëndrra, sugjerime  

Si një fëmijë në një letër për Santën

Një urim që s’ka kuptim

Për moshën që kam ….

Dhe këtë urim

Në këtë vit te ri

qe ju e bartni brenda vetes

përmes nesh

përtej resh …

nda dhatë

dhuratën më të madhe

jetën

Gëzuar!

Ja ku ky Vit i Ri

Po ftillohet nga amshimi

Dhe unë përpiqem me kot të kuptoj

Ne këto kohë të çmendura

Pyetjet kaq filozofike e vajzës sime 5 vjeçe

“Pse familja ka një mami e një babi?”

Por e di e druhem

Se nuk do kalojë shumë kohë

Dhe do të kuptojë ç ’është dashuria  

Por  s’do kalojë pa e ditur

Atë  që është hyjnore?

Të dashurit prindërit e mi

Dhe mundohem të kuptoj pse për dashurinë

S’ka adresë në Google .

Shkruaj

Nga larg dhe afër

Dhe mendoj

Pse koha shkon vetëm para  

Dhe veç kujtimi i ndërron drejtimin

Dhe s’ka asnjë peshore poste ta peshojë

Kësaj kartoline ëndrre …

Mbushur me dashuri

Të paanë amshimi.

Së cilës, rëndë

Si një pullë pa formë

I ngjitet malli.

 

****

 

Autopsi mjegulle

Radioja befas me zhurmës së kafesë

Rrufiti në një zgjim të përhumbur

Një kapërdimje ëndrrash  

E shpalli:

“Në mëngjes mjegull e dendur

Pastaj do dalë diell…

Ora shtatë,

Asgjë me rëndësi në udhët e botës

Në kruskotin e makinës varet një rruzare shprese

ndërsa kilometrat që rriten pa kthim

ashtu siç ikin çastet.  

Kryetulatur, përhumbshëm

Si botë të vogla me katër rrota

Mbështjellin me një peshtamall bryme gri

Shqetësimin e fatit pelegrin.  

Dhe hallet vërshojnë në

Rrëkëllitjen e ëndrrave të përditshme

Që sot duken më afër

Sikur rushkulliten

Në përgjumjen e argjendtë

Të kësaj maksi- hëne

E qorruar është dhe V e shkulmës së patave ,

Që nga lart dëgjohen gugitjet

Që ndjek instinktet e shpirtit…  

Dy varganë  të gjatë që zvarriten përhumbur

Mes kafkash si halo veremi

Si një tyl gri qefin i dalë boje

Që mbulon

Ofshamat e planetit që shfryn,

Gjithkush në vetminë e vet

Më të mbytur se zëri i radios

Më të përzishme se tymi i gaztë

Në këtë përzhitje bardh dhe zi

Që i gëlltit të gjithë ngjyrat,

Veç

Para një karvan me pishtar-kuq

Përballë një karvan me pishtar-verdhë

Një në një ndeshje balozash

Në këtë Hallween shpirti

Pa trick and treat, dhe zëra fëmije

Në logun e kohës dhe të harresës

Përplasen shpirtrat në vetminë e tyre

Në këtë mëngjes amshimi

Fundi duket më i afërt

Ku bryma i ngjall dragonjtë  kinezë  

Të përçudnuar dhe të urtë si Buda

këtë mëngjes trishtimi

i pështirë i mbështjelle tulatshëm

me vrushkuj

kokash që akullsisht përkunden,

përgjumur duke rrufitur me tahmi

si kafen e shpejtë në pompën e benzinës  …

Ja anash në autostradë.  

Ku një pemë e vetmuar bën selfi

harrueshëm në një sfond gri,

pa diell,

dhe askënd që t’i afrohet,

veç gjetheve të kuqërremta,

që bryma i rrëzon duke i zverdhur,

dhe shpirtit tim ëndërrimtar,

që si pemë gollomeshe  

shqyen gojën tok me makinat,

në këtë mëngjes të guntë…

Duke pritur

se do ketë diell më pas.

Por zgjimi nuk dihet se kur do vijë…

Helikopteri motit nuk po shquan dot gjë,

Radioja flet prapë për mjegullën,

Dhe gris pankarta zgjedhjesh,

Që komshiu e hodhi në plehra pankartën

Me emrin e kandidatit që nuk fitoi..,

Ndërsa agimi,

mbjell tabela kuqërreme në rrugë

“Alert! Rrezik zgjimi!”

 

Nëntor, Michigan 2016

Vajzë mulate

Në rininë tonë

Se nga vinin ca këngë,

Që mbeteshin si buzë të paputhura

E dridheshin në kitarë

Si shpresa të këputura,

“Le të më thonë shokët , mos u ngatërro

Me mulaten ti je i bardhë,

Unë nga ti, nuk ndahem, jo jo

Edhe pse ti je një vajzë mulate.  

Ti mulate je e imja …..”

Këndoi ai, kënduam dhe ne.

Por ajo s’u bë asnjëherë e tij.

Për të ai kaloi net në qeli.

“ Ç’ është kjo mulate?”, i thanë,

Kush janë shokët ?

Trego apo do të rrish në birucë!

Po as ai s’dinte se ç’të thoshte   

Dhe asnjë se dinte zanafillën

E një dëshirë të përzier për gjysmë

Si vetë fjala “mulate”.  

E bukur si një fjalë e përzierë

Si kombinim ngjyrash,

Ç’ ishte ajo vajzë ku shkoi ajo ndjenjë?

Nuk kishte polici

As hetuesi ta gjente,

pasi s’e dinte as ai

vetë.

Në jetën time s’di si mbeti ajo këngë

Si kujtimi i një rinie të ndezur

Në ballkonin e një konvikti

Këndoja unë.  Vitja dhe Çimi dhe Gimi,

(Gimi që u bë tenor në botë më vonë),  

Këngën e mulates buzëpërdredhur ….

Dhe kujtimet e fshikën këngën,

E një fytyre pa rrudha    

Dhe rasti arkeolog i këngës

30 vjet më vonë,  

Zbuloi shpirtin

Që vazhdoi t’i këndonte

Një ëndrre…

I plakur, pas një kuzhine buzuku

ku lante pjata, këndonte  

Aty anës lumit në Detroit, në Greek Town atë këngë..,

Ai kërkonte ftohmën e përzhitjes

së shpirtit

që nuk shuhej në uzo….

pas asaj vajze mulate.

Që s’dihet se ku ishte ?

Atë e kishin lënë të gjithë

E kishte lënë gruaja

S’i fliste djali

E kishte lënë vajza,

E kishte lënë dhe centi i fundit,

Në makinetat e kazinosë

Por jo kënga.

Në notat e një serenate…..      

Shpirti i tij bonjak

këndonte si në Korçë

në një postafë,

në një sokak….

Dhe 30 vjet më vonë,

Në qytetin e madh

Mbushur me zezakë

Këndonte për një dashuri ngushëllimi,

Shpirti i bohemit

Që binjak kish Eseninin

Por ai që duel kishte bërë vetëm me hijen e vetes

Këndonte tani prap për mulaten.

Se vetëm ajo se kishte lënë…

Mendova se në jetë

Sa dashuri të heshtura degdisen pa gjurmë

Dhe unë do desha që si kënga e mulates,

Mos kishin humb…

Për ne

që për dreq

s’guxuam dhe

mbetëm në shpirt

bohem fatkeq.

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: dhe, Kartolinë e pamundur, Letër për Santën, Rafael Floqi me Prag Krishtlindjesh, Sofra e Diellit

  • 1
  • 2
  • 3
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • DIELLI ME SHQIPTARËT E ITALISË / SHKOLLA SHQIPE “DORA E PAJTIMIT”, GJUHA DHE IDENTITETI KOMBËTAR TE SHQIPTARËT NË ITALI
  • 2023 A Consequential Year for Cybersecurity – Albania, Example of What Can Happen
  • Kryeministri Kurti përkujtoi dëshmorët në Rogovë të Hasit, Vraniq, Bishtazhin e Gadish
  • Karadaku, Bir i Kosovës dhe i Labërisë që luftoi heroikisht në Grykën famëmadhe të Mezhgoranit të Tepelenës
  • Kosova në mes të betejave morale dhe pragmatike
  • SA PËR RIKUJTIM!
  • FUQIZIMI I SHQIPTARËVE NË SERBI DO TË DOBËSONTE SYNIMET NACIONALISTE SERBOMËDHA NË KOSOVË
  • THIKË MU NË ZEMËR TË MARRËDHËNIEVE SHQIPTARO-AMERIKANE!
  • PSE KJO PO NDODH VETËM TEK NE? KU ËSHTË PROBLEMI?
  • VATRA DHE SHOQATA E SHKRIMTARËVE SHQIPTARO-AMERIKANË PROMOVUAN 4 VEPRA TË PROF. BESIM MUHADRIT
  • AT SHTJEFËN GJEÇOVI DHE DR. REXHEP KRASNIQI, APOSTUJ TË IDESË PËR BASHKIM KOMBËTAR
  • Marjan Cubi, për kombin, fenë dhe vendlindjen
  • Akademik Shaban Sinani: Dy popuj me fat të ngjashëm në histori
  • THE CHICAGO TRIBUNE (1922) / WOODROW WILSON : “NËSE MË JEPET MUNDËSIA NË TË ARDHMEN, DO T’I NDIHMOJ SËRISH SHQIPTARËT…”
  • SHQIPËRIA EUROPIANE MBRON HEBRENJTË NË FUNKSION TË LIRISË

Kategoritë

Arkiv

Tags

alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Hazir Mehmeti Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT