Buqetë lirike/
Nga Anton Çefa/ New Jersey/USA/
Atdheu/
Ma i madhi mister/
Rri fshehur në truallin tand/
Etje e dhimbjes/
Dhe e mallit/
Që shtohet në rrjedhë të stinëve./
Jehe melodish
Në mendimin tim
Thërmohet nji tingull guri
E vorbuj flake ngre në çdo pikël gjaku
Mandej nji mal me dhimbje
E jehe melodish
Ma të lashta se kohë e gurit.
Mallkimi i gurit
Që në kohët ma të hershme
Stërgjyshi im në logun e kuvendit
Faqe burrave urtakë
U përbetue mbi gur . . .
Dhe guri ia lëshoi namën e vet:
“Mallkue qoftë çdo gja qi s’asht gja,
mallkue qoftë fjala,
nëse nuk zbulon të vërtetën,
lëvizja nëse nuk synon drejt dritës,
ngjyra nëse nuk ruen fytyrën,
forma nëse shtrajtëson njeriun,
pesha nëse nuk randon ku duhet!
Mallkue qofshin !”
E mallkimi më ndjek që shtatqind brez.
Filli i fjalës
Fëmijë,
Ia kërkova fillin fjalës:
Përtej bukurisë, qielli,
Përtej dashurisë, nana,
Përtej flijimit Atdheu,
Përtej vetvetes, emni.
Kryqëzim
Kryqëzohem tek fjala,
Fjala kryqëzohet tek unë.
Në fjalën time digjem,
Përsëdytem prap tek fjala.
Hini i stërdjegun i Feniksit –
Fjala.
“E para – fjala”
“E para fjala” – në Ungjill Shën Gjoni –
Në magjen e kaosit të gatuhet drita,
Të ndizet prushi diellor
Ditën
Dhe kandilat e yjeve natën!”
Po Fausti i urtë : “Në fillim vepra.
Vepra i jep frymën fjalës
E botës.”
Rendi hyjnor e ai njerëzor
Përzihen.
Njeriu përpëlitet në andralla.
Njeriu
Për lindjet e dritës
Prendimet përflaken n’lakmi
Dhe agimet
Drejt muzgjeve përjetësisht shtrijnë duert.
Njeriu –
Nji pikë e vetme
Në këtë univers dëshire.
Poezia shqipe
Stinë që bleron përherë
Në parzmin tim
Poezia shqipe
Qysh në ma të hershmet
Kohë të fëminisë.
Në damarët e kaltër të gjakut
Si në lendinat e vjershës sonë dikur
Përndezet “Andrra e jetës” nën çurlikim bylbylash
Për kohë ma të bardha,
Pranë nji prozhmi ku mrizojnë zanat
E Fratit të Madh,
Vaditën “Lule vjeshte”.
Në barin e livadheve që rritet
Lëndinave t’krahnorit,
Përgëzojnë e kundërmojnë trëndelinat
E Lasgushit,
Nën thembërzat e kangjelave të De Radës.
Atje kullosin dele të bardha –
Motrat e Gasper Palit.
Dhe natën, kur shuhen hyjëzit
E errësina randon mbi jetën
Ndizet e kullon dritë
Qiriu i Naimit.
Poezia ime
E ndezun dikur
Në krye të stinëve të mia –
Qiri i pafikun
Deri në sosje të frymës.
Kumbimi i heshtjes
(Birit tim Dasaretit)
Ritmi i kujtesës
Ma dridhë penën n’kalesë t’nji fjale:
Asht malli për ty.
Dishirit s’i bindet jeta.
Që në fëmini
Pranë andrrës sime
Asht ngri nji gojë trishtili.
Mos bëzaj! –
Më thanë n’kërcnim,
kur isha vetëm za
E u përhumba si tingulli n’humnerë.
Kot kërkoj sot
Hije jehonash t’shueme
Mbi hone buzësh.
*
Mos shih ! –
Më thanë n’kërcnim,
Kur isha vetëm sy.
Kot kërkoj sot
Gjurmë fjalësh
Ndër zgavra t’syve.
Ato s’i rinë ma drita.
Nuk mbillen lule n’djerrina muzgjesh.
*
Ndër mure, jo,
N’muranë kumbon heshtja,
Që shijen t’idhtë ia ndiej ende.
Asaj po venia veshin
Dhe shkrueji ti ato që nuk i thashë dikur !
Ju s’keni emna
Martirëve të diktaturës
Ka humbë shkëlqimin në gropën e përbashkët
plot lagështi,
bardhësia e eshtnave.
Kohës i shkojnë mornica në trup.
Me duer që dridhen prej dëshire
po i marr eshtnat tuej, miqtë e mi,
po i vendos në gropën e qelqtë të gjoksit,
altar i dhimbjes.
Prej andej do kundroni
kaltërsinë e andrrave të vrame
nga duer vllaznore.
Nji kunorë lutjesh ju ve te kryet
dhe kryqin e mundimeve tuaja.
Ju s’keni emna,
lavdi asht emni juej
mbi rrasën e mërmertë të kujtesës së kombit.
