• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Sofra Poetike e Dielli-t- Buqetë Lirike Nga Anton Çefa

November 9, 2017 by dgreca

Buqetë lirike/

1-anton-cefa

Nga Anton Çefa/ New Jersey/USA/

Atdheu/

Ma i madhi mister/

Rri fshehur në truallin tand/

Etje e dhimbjes/

Dhe e mallit/

Që shtohet në rrjedhë të stinëve./

Jehe melodish

Në mendimin tim

Thërmohet nji tingull guri

E vorbuj flake ngre në çdo pikël gjaku

Mandej nji mal me dhimbje

E jehe melodish

Ma të lashta se kohë e gurit.

Mallkimi i gurit

Që në kohët ma të hershme

Stërgjyshi im në logun e kuvendit

Faqe burrave urtakë

U përbetue mbi gur . . .

Dhe guri ia lëshoi namën e vet:

“Mallkue qoftë çdo gja qi s’asht gja,

mallkue qoftë fjala,

nëse nuk zbulon të vërtetën,

lëvizja nëse nuk synon drejt dritës,

ngjyra nëse nuk ruen fytyrën,

forma nëse shtrajtëson njeriun,

pesha nëse nuk randon ku duhet!

Mallkue qofshin !”

E mallkimi më ndjek që shtatqind brez.

Filli i fjalës

Fëmijë,

Ia kërkova fillin fjalës:

Përtej bukurisë, qielli,

Përtej dashurisë, nana,

Përtej flijimit Atdheu,

Përtej vetvetes, emni.

Kryqëzim 

Kryqëzohem tek fjala,

Fjala kryqëzohet tek unë.

Në fjalën time digjem,

Përsëdytem prap tek fjala.

Hini i stërdjegun i Feniksit –

Fjala.

“E para – fjala”

“E para fjala” – në Ungjill Shën Gjoni –

Në magjen e kaosit të gatuhet drita,

Të ndizet prushi diellor

Ditën

Dhe kandilat e yjeve natën!”

Po Fausti i urtë : “Në fillim vepra.

Vepra i jep frymën fjalës

E botës.”

Rendi hyjnor e ai njerëzor

Përzihen.

Njeriu përpëlitet në andralla.

Njeriu

Për lindjet e dritës

Prendimet përflaken n’lakmi

Dhe agimet

Drejt muzgjeve përjetësisht shtrijnë duert.

Njeriu –

Nji pikë e vetme

Në këtë univers dëshire.

Poezia shqipe  

Stinë që bleron përherë

Në parzmin tim

Poezia shqipe

Qysh në ma të hershmet

Kohë të fëminisë.

Në damarët e kaltër të gjakut

Si në lendinat e vjershës sonë dikur

Përndezet “Andrra e jetës” nën çurlikim bylbylash

Për kohë ma të bardha,

Pranë nji prozhmi ku mrizojnë zanat

E Fratit të Madh,

Vaditën “Lule vjeshte”.

Në barin e livadheve që rritet

Lëndinave t’krahnorit,

Përgëzojnë e kundërmojnë trëndelinat

E Lasgushit,

Nën thembërzat e kangjelave të De Radës.

Atje kullosin dele të bardha –

Motrat e Gasper Palit.

Dhe natën, kur shuhen hyjëzit

E errësina randon mbi jetën

Ndizet e kullon dritë

Qiriu i Naimit.

Poezia ime

E ndezun dikur

Në krye të stinëve të mia –

Qiri i pafikun

Deri në sosje të frymës.

Kumbimi i heshtjes

(Birit tim Dasaretit)

Ritmi i kujtesës

Ma dridhë penën n’kalesë t’nji fjale:

Asht malli për ty.

Dishirit s’i bindet jeta.

Që në fëmini

Pranë andrrës sime

Asht ngri nji gojë trishtili.

Mos bëzaj! –

Më thanë n’kërcnim,

kur isha vetëm za

E u përhumba si tingulli n’humnerë.

Kot kërkoj sot

Hije jehonash t’shueme

Mbi hone buzësh.

*

Mos shih ! –

Më thanë n’kërcnim,

Kur isha vetëm sy.

Kot kërkoj sot

Gjurmë fjalësh

Ndër zgavra t’syve.

Ato s’i rinë ma drita.

Nuk mbillen lule n’djerrina muzgjesh.

*

Ndër mure, jo,

N’muranë kumbon heshtja,

Që shijen t’idhtë ia ndiej ende.

Asaj po venia veshin

Dhe shkrueji ti ato që nuk i thashë dikur !

Ju s’keni emna

Martirëve të diktaturës

Ka humbë shkëlqimin në gropën e përbashkët

plot lagështi,

bardhësia e eshtnave.

Kohës i shkojnë mornica në trup.

Me duer që dridhen prej dëshire

po i marr eshtnat tuej, miqtë e mi,

po i vendos në gropën e qelqtë të gjoksit,

altar i dhimbjes.

Prej andej do kundroni

kaltërsinë e andrrave të vrame

nga duer vllaznore.

Nji kunorë lutjesh ju ve  te kryet

dhe kryqin e mundimeve tuaja.

Ju s’keni emna,

lavdi asht emni juej

mbi rrasën e mërmertë të kujtesës së kombit.

Filed Under: LETERSI, Sofra Poetike Tagged With: Buqetë lirike, nga Anton Cefa

SOFRA E DIELLIT- Kushtime poetike nga Anton Cefa

May 15, 2017 by dgreca

Kushtime poetike/

1 anton Cefa2

NGA ANTON CEFA/

Pax Vobis !*/

“Pax Vobis’, kufoma jetësh të zhgënjyeme !”/

Pëshpërisin gjuhët e blerta të selvive/

E shelqeve u ranë gojët/

Në litani mortore pa mbarim./

Mbi eshtna martirësh randojnë/

E dridhen prej pezmi gurët e zajeve,/

Kullojnë helm kaltërsitë./

*U kushtohet atdhetarëve të pushkatuem mba mureve të Rmajit, në Zall të Kirit.

Martirët *

Martirë të absurdit Kain

Nga brigjet e vdekjes

Më vjen rënkimi i dheut

Ku keni ra.

Martirë të absurdit Kain.

Si kjo orë e vdekshme

Që kalon në amshim

Shpirtnat tuej do të lusin

Lindjen e dritës e të dashurisë.

*U kushtohet martirëve të pushkatuem nga diktatura komuniste.

Nën kupola shpellash

(At Pjeter Bogdanit)

1 Pjeter Bogdani

Mbi Atdheun natë e gjatë,

e ngrirë,

prushi i fjalës feks

në errësirë.

Nën kupola shpellash strukesh viteve,

mbi tryeza rrasash, si  mbi tabernakuj,

ua shpupurish thinjat fjalëve plaka,

në kujtesë të kombit jeh të ri u kallë.

Mbjell filiza prilli

n’zagna dijesh,

sharton sytha flake

n’brazda gjaku.

Shprish shkrumbin e netëve

nën kupola shpellash,

qumshti i hanës të ban dritë nga qielli,

Gjysmëhëna të kërcënon nga toka.

  • “Mos e leni gjuhën e dheut me u vdarë lëshon vikamën në “Çetën e profetëve.”

“Më ka zënë shqipja”

(Fan Nolit)

FAN-NOLI-2

Fjala shqipe si zjarri i shejtë

në gjoks të digjte.

Gjuhët e botës te fjala shqipe.

Me zjarr të shejtë ngroh e ndriçon

skutina të errta gjoksesh të plogshta.

Të zuni shqipja me anarkitë,

na zuni ne zi e ma zi,

antropofagë, kolltukufagë

zi e ma zi.

Prej përtej dallgëve vjen idhnake fjala

1-lazar-taci-gjeniu-faik-konica

(Triptik për Faik Konicën)

I

.                 Kritika

Prej përtej dallgëve vjen idhnake fjala.

Ndërgjegjja e kombit shkundet,

Kah turmën me zulu e zallahi

Mundshton, godet, shpotit.

Turmën me zulu e zallahi!

“Nuk jeni Zululand,

Por Kopsht shkëmbor n’lulëzim,

Lexoni në Trumpetë, në Diell e n’Albani!”

Prej përtej dallgëve vjen idhnake fjala.

               II

Mohimi

Si një afishe vdekjeje

Shpallet mohimi :

“Im bir ti s’je.”

Sa kob!

Mbi dhimbjen lak të kombit

Rri pezull frika.

S’i skuqet fytyra turpit,

Krimit s’i dridhet dora,

S’i erret nata tmerit.

“Im bir ti s’je.”

Sa kob!

     III

Apoteoza

Ajrin dalldisë me erna jaseminësh

e krizantemash

begatojnë eshtnat – si lutjen mbramja.

Qiellnajesh të shpërbamë nga era

Homazhet e Atdheut i rrinë kunorë(Shkrue me rastin e dërgimit të eshtnave të Konicës në Atdhe).

Ku ta ve epitafin ?

1-gjergj-fishta-276x300-250x272

(P. Gjergj Fishtës)

Ku ta ve epitafin, bre burrë i dheut ?

Shkërbetë pa vorr të lanë,

po i gjalli vorr nuk ka,

se vorri gropë harrimi asht

e Ti harrim nuk njeh.

Thonë:

Afshi i zjarrtë i zajeve e ka mbajtun gjallë

e flladi i verës e ka flladitun zhegjeve,

thonë

në stinë të ngrime e ka ngrohun rrezja e diellit

e valët e Drinit ashtin ia kanë lëmue.

E vërteta asht

se zemra e kombit e ka përjetësue.

A s’ia ndigjon pezmin

kur shanë e shilon Europën

tue ba mriz në logun e zanave ?

E për nji lule vjeshte

lotin pikon, t’ madhnueshëm ?

A s’e sheh atë copë qielli

që si çati e kaltër

Atdheut i rri përsipri ?

Atje, po,

hidhet në vallet e Parrizit.

Po shpesh e ma shpesh

tu kulla e Gjetës e  gjen,

apo pranë sofrës  së ngurtë

lahutës i bie n’ malësi,

kuvend të urtë

ndan me pleqnorë kanuni.

Zbardhun nga brengë e fjalës

1-eqerem-cabej

(Prof. Eqrem Çabejt)

Krrusun nga peshë e fjalës

Ballin rrudhë mbi shpatet e maleve,

mbi pëllambët e fushave

mbledh vetullat,

zbardhun nga brengë e fjalës.

“Sa të gjalla emërtimet ilire!”

Këtu korrigjon Majerin,

aty miraton Joklin.

 

Fjalët e shqipes

Në rrathët e ullijve të premë nga kohnat.

“Sa e re Formulë e Pagëzimit!”

 

Mbi nji gur vorri nji sufiks asht zbehun

Në natën e gjatë me gjysmëhanë,

Këtu shkëlqen ende si smeraldi

Syni i dritës indoeuropiane t’nji rraje.

Gatuen bukën e trojeve

Në magjen ilire

Mbi brumin e ardhun të shqipes.

Si e mësove gjuhën e gjarpnit *

200px-Martin_Camaj

(Martin Camajt)

Si e mësove gjuhën e gjarpnit ma parë,

fluturove mbi bjeshkë

me pëllumba

e zune vend me hyjzit e natës

e ndrite

si hana kur në Temal

pinte qumsht ndër vedra.

Mandej u nise pa pritmas

Si dallëndysha në shtegun e vetëm

Me u ba e bardhë.

Na mbetën ndër duer krizantemat.

  • Shkrue kur mësuem lajmin e vdekjes

Ike mbas dyersh mermeri

Frederik Rreshpja

 

                   (Frederik Rreshpes)

Ike mbas dyersh mermeri

e rrasash të ftohta,

i le muret e vetmisë së botës.

I heshtun në nji botë të huaj.

për ty mbajnë jazë

zogjtë e drujtë,

të qajnë lotët e hanës në netët e vjeshtës.

Do të kujtojnë kalldramet e Shkodrës

nën shinat qi s’pushojnë.

Me nji ndriçim dëshire

1 faruk myrtaj (2)

     (Faruk Myrtajt)

Me nji ndriçim dëshire

mbi hijet që randojnë mbi mue

stinësh t’harrueme,

kërkoj nji shok, nji mik

e mendja m’shkon tek ti,

zemra më rreh pa pritmas

se jeta s’asht e vorfën

kur ke nji mik si ti.

Vertet nji pajë të fisme

Stinëve u jep miqësia.

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: - Kushtime poetike, nga Anton Cefa, Sofra e Diellit

Artikujt e fundit

  • AT SHTJEFËN GJEÇOVI DHE DR. REXHEP KRASNIQI, APOSTUJ TË IDESË PËR BASHKIM KOMBËTAR
  • Marjan Cubi, për kombin, fenë dhe vendlindjen
  • Akademik Shaban Sinani: Dy popuj me fat të ngjashëm në histori
  • THE CHICAGO TRIBUNE (1922) / WOODROW WILSON : “NËSE MË JEPET MUNDËSIA NË TË ARDHMEN, DO T’I NDIHMOJ SËRISH SHQIPTARËT…”
  • SHQIPËRIA EUROPIANE MBRON HEBRENJTË NË FUNKSION TË LIRISË
  • KONGRESI KOMBËTAR I LUSHNJES (21-31 JANAR 1920) 
  • Një zbulim historik ballkanik
  • VATRA DHE SHOQATA E SHKRIMTARËVE SHQIPTARO-AMERIKANË PROMOVOJNË NESËR 4 VEPRA TË PROF. BESIM MUHADRIT
  • Që ATDHEU të mos jetë veç vend i dëshirës për të vdekur…
  • KAFE ME ISMAIL KADARENË
  • Kosova paraqet mundësi të shkëlqyeshme për investime
  • PARTIA NUK ËSHTË ATDHEU, O KOKËSHQOPE
  • 50 VJET VEPRA POETIKE KADARE
  • IT’S NOVEMBER 28TH
  • Një arritje për shqiptarët në Michigan

Kategoritë

Arkiv