Kushtime poetike/
NGA ANTON CEFA/
Pax Vobis !*/
“Pax Vobis’, kufoma jetësh të zhgënjyeme !”/
Pëshpërisin gjuhët e blerta të selvive/
E shelqeve u ranë gojët/
Në litani mortore pa mbarim./
Mbi eshtna martirësh randojnë/
E dridhen prej pezmi gurët e zajeve,/
Kullojnë helm kaltërsitë./
*U kushtohet atdhetarëve të pushkatuem mba mureve të Rmajit, në Zall të Kirit.
Martirët *
Martirë të absurdit Kain
Nga brigjet e vdekjes
Më vjen rënkimi i dheut
Ku keni ra.
Martirë të absurdit Kain.
Si kjo orë e vdekshme
Që kalon në amshim
Shpirtnat tuej do të lusin
Lindjen e dritës e të dashurisë.
*U kushtohet martirëve të pushkatuem nga diktatura komuniste.
Nën kupola shpellash
(At Pjeter Bogdanit)
Mbi Atdheun natë e gjatë,
e ngrirë,
prushi i fjalës feks
në errësirë.
Nën kupola shpellash strukesh viteve,
mbi tryeza rrasash, si mbi tabernakuj,
ua shpupurish thinjat fjalëve plaka,
në kujtesë të kombit jeh të ri u kallë.
Mbjell filiza prilli
n’zagna dijesh,
sharton sytha flake
n’brazda gjaku.
Shprish shkrumbin e netëve
nën kupola shpellash,
qumshti i hanës të ban dritë nga qielli,
Gjysmëhëna të kërcënon nga toka.
- “Mos e leni gjuhën e dheut me u vdarë lëshon vikamën në “Çetën e profetëve.”
“Më ka zënë shqipja”
(Fan Nolit)
Fjala shqipe si zjarri i shejtë
në gjoks të digjte.
Gjuhët e botës te fjala shqipe.
Me zjarr të shejtë ngroh e ndriçon
skutina të errta gjoksesh të plogshta.
Të zuni shqipja me anarkitë,
na zuni ne zi e ma zi,
antropofagë, kolltukufagë
zi e ma zi.
Prej përtej dallgëve vjen idhnake fjala
(Triptik për Faik Konicën)
I
. Kritika
Prej përtej dallgëve vjen idhnake fjala.
Ndërgjegjja e kombit shkundet,
Kah turmën me zulu e zallahi
Mundshton, godet, shpotit.
Turmën me zulu e zallahi!
“Nuk jeni Zululand,
Por Kopsht shkëmbor n’lulëzim,
Lexoni në Trumpetë, në Diell e n’Albani!”
Prej përtej dallgëve vjen idhnake fjala.
II
Mohimi
Si një afishe vdekjeje
Shpallet mohimi :
“Im bir ti s’je.”
Sa kob!
Mbi dhimbjen lak të kombit
Rri pezull frika.
S’i skuqet fytyra turpit,
Krimit s’i dridhet dora,
S’i erret nata tmerit.
“Im bir ti s’je.”
Sa kob!
III
Apoteoza
Ajrin dalldisë me erna jaseminësh
e krizantemash
begatojnë eshtnat – si lutjen mbramja.
Qiellnajesh të shpërbamë nga era
Homazhet e Atdheut i rrinë kunorë(Shkrue me rastin e dërgimit të eshtnave të Konicës në Atdhe).
Ku ta ve epitafin ?
(P. Gjergj Fishtës)
Ku ta ve epitafin, bre burrë i dheut ?
Shkërbetë pa vorr të lanë,
po i gjalli vorr nuk ka,
se vorri gropë harrimi asht
e Ti harrim nuk njeh.
Thonë:
Afshi i zjarrtë i zajeve e ka mbajtun gjallë
e flladi i verës e ka flladitun zhegjeve,
thonë
në stinë të ngrime e ka ngrohun rrezja e diellit
e valët e Drinit ashtin ia kanë lëmue.
E vërteta asht
se zemra e kombit e ka përjetësue.
A s’ia ndigjon pezmin
kur shanë e shilon Europën
tue ba mriz në logun e zanave ?
E për nji lule vjeshte
lotin pikon, t’ madhnueshëm ?
A s’e sheh atë copë qielli
që si çati e kaltër
Atdheut i rri përsipri ?
Atje, po,
hidhet në vallet e Parrizit.
Po shpesh e ma shpesh
tu kulla e Gjetës e gjen,
apo pranë sofrës së ngurtë
lahutës i bie n’ malësi,
kuvend të urtë
ndan me pleqnorë kanuni.
Zbardhun nga brengë e fjalës
(Prof. Eqrem Çabejt)
Krrusun nga peshë e fjalës
Ballin rrudhë mbi shpatet e maleve,
mbi pëllambët e fushave
mbledh vetullat,
zbardhun nga brengë e fjalës.
“Sa të gjalla emërtimet ilire!”
Këtu korrigjon Majerin,
aty miraton Joklin.
Fjalët e shqipes
Në rrathët e ullijve të premë nga kohnat.
“Sa e re Formulë e Pagëzimit!”
Mbi nji gur vorri nji sufiks asht zbehun
Në natën e gjatë me gjysmëhanë,
Këtu shkëlqen ende si smeraldi
Syni i dritës indoeuropiane t’nji rraje.
Gatuen bukën e trojeve
Në magjen ilire
Mbi brumin e ardhun të shqipes.
Si e mësove gjuhën e gjarpnit *
(Martin Camajt)
Si e mësove gjuhën e gjarpnit ma parë,
fluturove mbi bjeshkë
me pëllumba
e zune vend me hyjzit e natës
e ndrite
si hana kur në Temal
pinte qumsht ndër vedra.
Mandej u nise pa pritmas
Si dallëndysha në shtegun e vetëm
Me u ba e bardhë.
Na mbetën ndër duer krizantemat.
- Shkrue kur mësuem lajmin e vdekjes
Ike mbas dyersh mermeri
(Frederik Rreshpes)
Ike mbas dyersh mermeri
e rrasash të ftohta,
i le muret e vetmisë së botës.
I heshtun në nji botë të huaj.
për ty mbajnë jazë
zogjtë e drujtë,
të qajnë lotët e hanës në netët e vjeshtës.
Do të kujtojnë kalldramet e Shkodrës
nën shinat qi s’pushojnë.
Me nji ndriçim dëshire
(Faruk Myrtajt)
Me nji ndriçim dëshire
mbi hijet që randojnë mbi mue
stinësh t’harrueme,
kërkoj nji shok, nji mik
e mendja m’shkon tek ti,
zemra më rreh pa pritmas
se jeta s’asht e vorfën
kur ke nji mik si ti.
Vertet nji pajë të fisme
Stinëve u jep miqësia.