Lekët e Xhaferrit i kemi ne, jo Pëllumbi

Një sukses”i bujshëm”i policisë së shtetit- Show paraelktoral/
Nga Ilir Levonja/
Sot për shqiptarët doli sërish në skenë Fondacioni Xhaferri. Një sukses ”i bujshëm” i policisë së shtetit. A është a s’është i tillë. Nuk ka më asnjë rëndësi. Megjithëse nuk është e vështirë të kuptohet pse u realizua tani. Përpara zgjedhjeve lokale. Nuk është e vështirë të kuptohet se kujt i adresohet ky show. Apo firmat piramidale.
Eshtë në strategjitë tona më të dhimbshme: që pasardhësi t’i kujtoj popullit zullumet e paraardhësit. Një nga strategjitë e grupeve mafioze. Që bëj zhurmë nga ana jugore. Që të vrasim vëmëndjen në anën lindore.
Po a janë vërtetë fajtor djemtë e arrestuar? Asllani dhe Pëllumbi? Vërtet mashtrues? Vërtet i vodhën njerëzve 12 milionë dollar?
1)Para se të bëhej milioner, unë e kam patur koleg Pëllumbin. Punonim të dy në Bashkinë e qytetit. Një djalë hokatar. Por që shpejt u gdhi si milioner. Një nga trashëguesit e një farë beu të ikur në Turqi. Në fakt ishte një lloj inisiative e babait të tij. Në mos gaboj një llogaritar në stacionin e mjeteve bujqësore. Apo të famshet SMT-ë.
Në atë kohë njerëzit ishin kthyer në një lloj lakmirë të lekut. Kjo kishte të bënte me faktin edhe të prurjeve nga jashtë shtetit. Një soj smire për tu rregulluar sa më shpejt. Vinim nga një mizejre kolektive. Të paktët për sa i përket mirëqënies.
Kështu që domosdoshmërisht duhej futur në garë. Puna ishte se kush do të guxonte më shumë. Ndodhi që guxoi babai i Pëllumbit. Guxoi me fqinjët e tij. Me të njohurit. Biles mbas atij ishin këta më aktivët. Frymëzuesit. Plasi epidemia e peshkut.
Ka qënë një nga vitet më të begatë. Aq sa, sa herë ulem dhe e kujtoj, për të riprodhuar pjesë që më duhen. Në lidhje me prespektivën rreth memorjes. Për të shkruar atë periudhë. Eshtë gati eterike. Si e pakapshme. Plotësisht një dehje kolektive. Kanë qënë vitet që në një fare mënyre, na i bën realitet përrallat e Orientit. Të paktën nga tavolinat. Por kjo ëndërr u bë edhe më e bukur me ekipin e futbollit. Kur në Lushnje, në një ndeshje me ekipin e Patosit, do të zbriste Mario Kempesi. Trajneri i pare i huaj në Shqipëri. Një realitet kaq magjik sa, zor të vij më .
Ndaj them se qe një dehje popullore.
2)Në të njëjtën kohë ky shtet që e akuzon sot, që e bastardon, që i faturon atë vlerë dollarësh. Nuk e kishte të rregulluar me ligj huadhënien apo huamarrjen. Ose le të themi, dukuri të tilla. Përreth përshpëritej për veprimtari aktive në vende të ndryshme të fondacioneve të tillë. Ndaj entuziazmi nuk kishte fre. Fondacionin po e imitonin edhe ata pak investitorë. Fondacioni po pillte dhe fondacione të tjerë.
Kam qënë prezent kur një nga këta bosët e rinj, si ai i Popullit, hidhte para në ajër në një aktivet promovimi të çeljes. Kollosi hidhte lekë në ajër. Ne të gjithë përkuleshin të mblidhnim. Ata që kanë qënë aty, ndofta me siguri qeshin tani. Pasi edhe këngëtarët harruan mikrofonët. Shi lekësh, shi i dendur.
Kam pare opozitarë të atëhershëm. Ose qeveritarë të sotshëm me lista kuadri. Që e reklamonin dobinë e huadhënies. Që bënin opozitë me burgun e liderit të tyre. Që bën çmos ta na i merrnin Pëllumbin në Tiranë. Dhe na e morën. Pëllumbi vinte rrallë dhe kush kishte fatin të merrte një përshendetje nga makina e tij, gëzohej sikur të kishte kapur qiellin.
Ndërsa ca muaj më vonë këta opozitarë. Këta ish oficerë të liruar, gjykatës. Mjekë, inxhinjerë. Arsimtarë të devotshëm. Drejtues aksionesh. Ish sekretarë komitetsh…, do akuzonin qeverinë e atëhershme për lejimin e aktivitetit të haudhënies. Madje do të bëheshin pjestarë të djegieve, shkatërrimeve, përndjekjeve dhe vrasjeve. Për t’i dhënë vendit një vit të dytë të mbrapshtë.
Nga ana tjetër edhe ne të thjeshtët, qytetarët…,që sot, çfarë nuk lëmë pa thënë për xhaferrët, nuk e kishin për gjë të shisnin shtëpitë dhe t’i fusnin mik Pëllumbit për të marrë pa radhë këstet.
Ndërkohë kur Fondacioni e reklamonte me të madhe si parrullat e kohës, mos shitjen e shëtipëve, të gjës së gjallë etj.
Por siç e dime, tek ne ka vetëm fajtorë. Dhe asnjëherë bashkëfajtorë.
3)Sot kur i pashë portret e vëllezërve Xhaferri. Mu zgjuan me dhjetra pandehma.
Po përmend vetëm disa:
-Si është e mundur që shumë ish oficerë, ishin drejtues në pikat e shpërndarjeve? Qe rastësi?
-Si është e mundur të dehet një shoqëri e tërë? Qe rastësi ?
-Si është e mundur të futemi në një lojë. Dhe të quajmë fajtor vetëm ideatorin? Eshtë rastësi?
-Si ishte e mundur që, atyre gjysmë investitorëve fondacione. Nuk u dha përkrahje financiare. Për të mos humbur edhe ato pak investime. E rastit? Apo aq dinim?
-Përse i adresojmë një vlerë të atillë, në miliona dollarë…, një njeriu që ka veç frymën.? Për të vendosur drejtësinë? Apo për të rregulluar sistemin e drejtësisë.
Thua iu hoq ngjolla me ato dhjetë apo pesëmbëdhjetë vjet burg, që do vuajnë këta? Vitit të mbrapshtë 1997-ë?
Nuk e besoj.