Shkruan: Vjollca Tiku Pasku/
Muzgu çeli vjollcën e zakonshme, në kufirin midis dritës dhe errësirës.Eshtë ajo pjesë e ditë-natës që më pëlqen më shumë.Të gjitha bimët, lulet ,lëshojnë një erë karakteristike si një flash i tejdukshëm i gjelbërimit.Këto çaste i kaloj në kopshtin e shtëpisë sime.Kisha mbjellë trëndafila nga të gjitha ngjyrat.Kur shkëndija e yllit të mbrëmjes ndizte muzikën e bulkthit krijohej një platformë mikro-kosmosi e vallëzimit lulor.Për çudi sot ato dukeshin të shqetësuara. Nuk kishin paqen dhe vezullimin e zakonshëm. Muzgu u vyshk dhe errësira i mbuloi, pa më dhënë kënaqësinë e zakonshme të gjallërisë që i karakterizonte para se të mbyllin petalet e gjumit. Ndeza dritën e verandës, dhe për çudi vura re, se në mes tyre qëndronte një trëndafil më i zi se errësira.Ishte krejtësisht i vetëm sepse të gjitha lulet ishin mënjanuar.U afrova si për ta pyetur’nga ke mbirë këtu trëndafil i zi’.Ai lëshoi një aromë mbytëse. Gjithshka m’u rrotullua.Si rekuem më lëvizën përpara syve degë me petale errësire dhe më rrëzuan …
Jam konturi i një sfere të vogël,e mbrojtur si me cipë hyjnore që i ka të gjitha ndijimet.Po bija poshtë me shpejtësinë e rënies së një komete. O Zot ku po shkoj.. vallë në labirinthet e ferrit.Tinguj të zvarritur,sikur dilnin nga një folder thellësie,.Ndaloj buzë grykes së humneres së zjarrtë që ndizej prej rrufeve të mallkimeve të zemrave të djegura.Shpirtra në formën time ,pa frymën mbrojtëse zhyteshin thellë e më thellë.Shikimi im ishte aq i mprehtë sa në çdo shkallë të thellësisë mund të shikoja.Helmet mbytëse që çliroheshin prej dhimbjeve të shpirtrave dukej sikur kënaqte këtë ferr të zjarrtë.Impulset e organeve të errësirës dilnin në sipërfaqe dhe shfaqnin vegimet kur ishin në jetë. Ndjeshmeria ime u afrua në dy shpirtra.Njëri qëndronte pak më lart se tjetri.Ata kishin vrarë mizorisht një familje pa kursyer as jetën e një foshnje,për të vjedhur.Gjaku i derdhur kthehej në thika qorre dhe godiste qënien e shpërfytyruar të tyre.Ata ndjenin gjithë dhimbjet që kishin ndjerë trupat e ngrohtë kur linin jetën.Era e zjarrtë ndërronte stacionet e vegimeve , dhe plagët e hapura thëthinin si magnet zjarret e ndezura. Shpirti përpëlitej në mjerimin e pafund.Në pafuqinë e ndryshimit të vendodhjes shpirtrat luteshin për një pauzë…Çastet ndaheshin në proporcion klithmash zjarri.
Një shpirt tjetër kishte vrarë një vajzë që e kishte përdhunuar dhe lënë shtatzanë..Qielli i zi i ferrit lindte embrione gjarpërinjsh që rrotulloheshin dhe mbështillnin shpirtin.Çdo shpirt digjej në zjarre pa dritë.Arsenalin e ferrit e kanë fronëzuar pasionet e çmendura në jetë duke rendur pas lakmisë,parasë,qefit, pushtetit, e lavdisë.
Afrova ndjeshmerinë time në një rreth tjetër shpirtrash.Copat e ekstazave të tradhëtisë bashkëshortore eksitoheshin dhe ktheheshin në skorpionsa helmues,lëshonin pickimin e helmuar dhe ricikloheshin për tu kthyer në një llavë helmuese që mbinxehnin ferrin më shumë.Ulurima dihatjesh dëgjoheshin të cilat ktheheshin në valë gjigande të dëshpërimit.
Në një rreth tjetër,shpirtra hajdutë lakmitarë të pasurive të botës,villnin babëzitë e jetës,në detin e qelbur të krijuar prej tyre.Ushunjzat torturuese pinin gjak shpirti.Llumrat e qelbura i zhysnin në ultësinë më të madhe dhe larvat krijonin audiencën e jetës së tyre.
Ndjeshmëria e tyre ishte zjarri dhe shpirti llava që rindizej… Pikjatë në mesin e katranit rrëzoheshin shpirtrat e fjalës torturuese, me gjuhën rrumbullakosur si metastazat e kancerit. Atëherë më lindi pyetja;kush i ka dënuar?
Përgjigja më erdhi; Ndërgjegja e tyre krijon gjithshka, edhe dënimin e shpirtit…
Pas një lutje u gjenda lart, por këtë radhë e mbrojtur nga drita e fortë. Era e lumtur më tëhiqte drejtë dritës së furishme.Vala e kaltërsisë më lau me aromë lulesh.Shqiponja me krahë hëne lindi buzëqeshjen e mirëseardhjes. Meloditë e nuancave të oqeanit të paqtë ,të sikronizuara me bukurine e ngjyrave të larmishme të luleve , të reflekseve koralore të agimit, rrezatonte orkestrën e parajsës.Në këtë melodi çdo ajet është dritë dashurie.Çdo zemër drite,lindte thesare ku vishej qielli e shndërrohej në njëmijë ngjyra..Lulet, diamantë të butë petalesh vezullonin kudo ku afroje ndjeshmërinë.Shpirtërat si engjëjt, me mantelin e bardhë prisnin vetëm borë gëzimi. Çdo fludhë e bardhë ishte medaljoni i lajmeve të mira nga qielli prodhues..Në tokë përjetuan vuajtje të ndryshme fizike-shpirtërore, dhe kurdoherë dolën më të kalitur.Të gjitha virtytet dhe ndjenjat e bukura lindnin nga rrezet e diellit pa perëndim e bëheshin gjerdane të shpirtrave.Lum ata që u formuan si njerëz me yjet e virtytit, qoftë edhe në varfërinë më të madhe. Ata kanë krahë engjëjsh dhe banojnë në universe dritash.Qënia ime u magjeps, nga kjo gjithësi e ëmbël,mikpritëse , paqeje ,rritje shpirtërore. Këtu niste embrioni i pafundësisë..