Vullnet Mato/
MË THËRRET GJAKU/
Më thërrasin disa rreke të kuqe gjaku,/
që kullojnë mbi kokat njoma të shqiptarëve,/
nga kamxhiku që na godet djemtë te pragu,/
ku kërkohet drejtësi në atdheun e të parëve…/
Më thërrasin disa rrëke të hidhura lotësh,/
që kullojnë nga sytë e nënave shkupjane,/
të pikëlluara në dhimbjen e madhe të kohës/
për bijtë e përgjakur në trojet e lashta iliriane…/
Më thërresin gjaku dhe lotët e atdhetarëve
të shkoj për ndihmë, vëllezërve shekullor të mi,
me vërshimin e njohur të shpatave skënderbejane,
të vëmë në vend një herë i mirë të vjetrën drejtësi…
Atëherë koka ime e pabindur te miqësia e rreme,
do i bëjë pluhur shkopinjtë e egër të kaukazianëve,
do thyej njëqind copash pasqyrat e paqes ekstreme,
që të qajnë me lot gjaku edhe nënat e tyre sllave…