Dr. Afrim Shabani/
Në kohën kur bota rrotullohet nën hijen e gjuhës angleze, gjuhë që sundon teknologjinë, tregtinë dhe mendjet e shekullit tonë, një zë i thellë dhe i heshtur ngrihet nga malet tona, nga lugjet e Shkëlzenit dhe valët e Drinit: është gjuha shqipe.
E lashtë sa vetë shpirti i këtij populli, shqipja nuk kërkon të dominojë; ajo përbën një qëndresë. Fjalët tona, të ruajtura në gojëdhëna dhe këngë kreshnikësh, nuk kanë dëshiruar të bëhen globalisht të njohura, por kanë ndërtuar kulla të mendimit të thellë dhe të thjeshtësisë madhështore. Shqipja nuk është e fuqishme si anglishtja, por është sublime.
Pyesim veten shpesh: Si mbijetoi shqipja, kjo gjuhë e vogël në numër, kur shumë të tjera u shuan në hidhësinë e kohërave? Përgjigjja qëndron te mençuria shqiptare. Një pleqëri që s’e ke gjetur në akademitë e mëdha, por në sofrat e malësorëve, ku një fjali bartte një botë. Kur një i moshuar shqiptar thoshte: “Fjala është më e rëndë se shpata”, ai nuk mburrej, por ruante një kod etik, një traditë që sfidonte shekujt.
Gjuha angleze mund të jetë anija kozmike që udhëheq globalizimin, por shqipja është rrënja, mali që qëndron pa u tundur nga stuhitë. Anglishtja mund të fluturojë, por shqipja qëndron e përjetshme, si vetë toka që e mban.
Faleminderit atyre që ruajtën këtë thesar. Faleminderit gjyshërve tanë, që në heshtje, me punën e tyre, me urtësinë e tyre, e mbajtën të gjallë gjuhën dhe identitetin tonë. Ata nuk ndërtuan perandori, por na lanë diçka më të madhe: një fjalë që nuk shuhet dhe një shpirt që nuk dorëzohet.
Kush e kupton fuqinë e kësaj gjuhe dhe mençurinë e këtij populli, nuk ka nevojë për miliona fjalë të tjera. Ai e kupton që, mes perandorive të mëdha dhe fuqive globale, shqiptarët ruajnë krenarinë e tyre, jo si një iluzion i madhështisë, por si një të vërtetë të pashlyeshme.
Shqipja është e vogël në numër, por e madhe në shpirt. Dhe për këtë, unë përulem para saj.