Bajame Hoxha-Çeliku, Bruksel/
DASHURISË SIME/
I dashur/
Kishe një zemër të çiltër/
Prej floriri/
Që më thoshte çdo çast /
Të dua… /
Të dua përjetësisht!/
Dhe unë…/
Mes belbëzimeve të ndjeja/
Të dashuroja/
Mbrëmjeve plot yje/
Unë vajza lozonjare…/
Atëherë/
Kur rrinim shtrirë lëndinave/
Natyra bleronte mes nesh/
Kur numëronim yjet
Kur qeshnim
E kur ecnim asfalteve të boshatisur
Dhe udhëve të apeleve.
Gjithmonë, natyra bleronte mes nesh
E unë…
Të shikoja në sy
Të ndjeja në shpirt
Të dëgjoja me zemër.
Në thellësitë e zemrës tënde
Isha vetëm unë freskia e viteve të tua,
Flladi pranveror gjithnjë në lulëzim isha për ty.
Unë edhe ti
Në dashurinë e pafundme
Tjetër…
Askush!
DASHURISË SIME
Të dhurova shpirtin plot llavë
Të zbukurova jetën
Me palcën e dashurisë sime
Tani më vjen në mend një frazë e jotja:
Vuaj por qëndro!
Dhe ashtu bëra
Qëndrova burrëreshë!
Por ti…
Ike shpejt!
Më ngrive fjalën mbi buzë
Më ngrive lotin mbi qerpikë
Më ngrive jetën në mes.
E sot, më zgjoi era që fryn lehtë
E më solli këtë kujtim tëndin…
Që më bën të dridhem fuqishëm
Dhe filloj të ec ngadalë
Ku lëndoj shpirtin e lënduar,
Të vrarë
Të sfilitur
të vetmuar
Këtë mëngjes të freskët pranveror
Që se kuptoj dot
Sensin e kohës që kaloj pa ty.
Po të ishte se me lot, do të kthehet njeri,
Ti do të ktheheshe i pari
Tek unë
Shpirti im.