Nga Aleko Likaj/
Notre Dami /
Ç’më kujton Esmeraldën e gungaçin e mjerë,
Kjo kishë që lartohet këtu në Sant Mishel.
Më, lypsat ka kohë që nuk i sheh kjo derë,
dhe famulltarin, Frolon, të veshur me mantel
Tek ky shesh i thjesht përpara pa njerëz,
s’ ka gjurmë beteje për ciganen e bukur.
Sipër në këmbanoren e madhe yjet e verës,
ndrijnë si xhevahir nën qiellin e purpurt
Veç fjala “fatalitet” gdhendur atje lart n’ mur,
mbledh çdo ditë nga bota me dhjetra vizitor
Dhe të duket se nga kujtesa, jo më, jo kurrë,
nuk do të shlyhet romani i Viktor Hygos
Por katedralia e vjetër këtu e madhërishme
qëndron si monument mbi të bukurin Paris
Nën “çmenduri”, shkrepje blicesh, e vezullime,
kapitoli, duket se këtë natë qiellin lart qendis
Ç’më kujton Esmeraldën e gungaçin e mjerë
Kjo kishë që lartohet këtu në Sant Mishel.
Më lypsat ka kohe që nuk i sheh kjo derë
dhe famulltarin Frolo, të veshur me mantel
Paris ; Qershor, 2003
Autori jeton prej shume vitesh ne France midis Parisit dhe Bordosë
***
Nji vogëlushe ka dek mbram
Nga Kris Ditmiri
Nji vogëlushe ka dek mbram’.
Vogëlushe, s’pakun sepse
ka majt mbi supat shumë vite t’saj
ma bukur sa çdokush menon.
Dranofille, shumë ma e dashtun se e admirume.
E përunjun, shumë e admirume ndonse e harrume.
Teksa flakët ishin tuj u çue nalt n’qiell
dhe njerezit po shikjonin
si nji vogëlushe ka dhan shpirt.
Plot habi janë çudit,
a nuk ishte ajo vajzë, e cila jetonte
tanë kohën bashkë me na?
Nji vogëlushe nuk ishte këtu këtij mjesi,
porse t’dillës që vjen, ajo
ka m’u çue prapë, dhe me njek Zotin e vet.
Ai e din udhën për me dalë prej territ.
© 2019 Kris Ditmiri