Marsel Fregjaj/
Në qilimbin e ekzistencës, i ndërthurur me fije triumfi dhe vështirësie, të paktë janë ata që rezonojnë me simfoninë eterike të urtësisë së përjetshme. Parashqevi Simaku, një emër që jehon në kohë, është tani në prag të transcendencës shpirtërore, në mos edhe përtej saj.
Nuk mund ta dimë akoma, ndoshta asnjëherë plotësisht. Por, mund të jetë një surprizë e përmasave kolosale, një mega dhuratë morale, artistike, filozofike, kulturore dhe e shumë dimensioneve të tjera, e cila po fillon të shpaloset këtë fundvit të 2024.
Parashqevia, si Aquila chrysaetos, shqiponja e artë, e cila ngrihet nga flakët e sprovave të saj, me shpirtin e pathyeshëm dhe vendosmërinë e pakrahasueshme, mishëron esencën e Feniksit, një simbol i rikrijimit të përhershëm dhe forcës së paepur.
Udhëtimi i Parashqevise nuk është thjesht një histori mbijetese, por një metamorfozë e thellë. Dhe pikërisht tani po vjen diçka e re, e jashtëzakonshme, historike për kombin shqiptar dhe për gruan shqiptare në veçanti.
Ka filluar një shpërthim drite, një ridefinim historik i konceptit të dinjitetit.
Në ngjitjen e saj, ajo evokon urtësinë e lashtë.
Hiri nga i cili ajo po del nuk është mbetje e humbjes, por relika të shenjta të transformimit.
Dimensionet e saj janë farkëtuar tashmë në kazanin e përvojës së thellë dhe vështirësive reale; për ta thënë ndryshe, janë të brumosura me forcën e vetë kozmosit.
Në këtë akt të shenjtë të rilindjes, Parashqevia përfaqëson harmoninë e përjetshme të krijimit dhe shkatërrimit, një cikël që ka formësuar vetë universin. Shkëlqimi i këtyre përmasave, nuk është më i saj, por i dritës mbi errësirën, ku ajo me aktin e saj prek shenjtërimin ndërsa çdo kush kthehet në dëshmitar.
Parashqevi Simaku është një mishërim i gjallë i së vërtetës së përjetshme: se në zemër të çdo sfide qëndron fara e madhështisë së pakrahasueshme.
Askush nuk e ka idenë më të vogël se çfarë po vjen, por ka shenja që do të jetë epokale në funksion të përparimit të shoqërisë shqiptare dhe jo vetëm.
Ndër të tjera, me një impakt social të paprecedent.
Si model i një trajte të pavdekshme.
Kur shpirti njerzor tejkalon materialen, dhe perceptohet si shenjtëri, edhe pse gjuhet me gurë madje edhe torturohet e kryqëzohet, nuk i bën atij asgjë, veçse barbaria e primitiviteti mbulon veten me turp.
A do të kemi ne paqen shpirtërore individuale për të mos u ndjer xheloz dhe kobzinj me divën tonë madhështore?