Saimir Kadiu/
Imagjinoni një fermer të përulur skocez të quajtur Fleming duke u munduar në fermën e tij, kur befas, britma shpuese thyejnë qetësinë. Pa menduar, ai braktis mjetet e tij dhe vrapon drejt zhurmes.
Ajo që gjen është një fëmijë që lufton në moçal, i bllokuar dhe duke u mbytur. Pa hezitim, Fleming rrezikon jetën e tij, duke përdorur një degë të gjatë për ta tërhequr fëmijën drejt sigurisë.
Të nesërmen, një makinë luksoze shkon drejt shtëpisë modeste të Flemingut. Doli një zotëri i shquar – Randolph Churchill, babai i djalit që Fleming shpëtoi. Churchill ofrohet të shlyejë guximin e fermerit me pasuri, por Fleming nuk pranon, duke thënë: “Të shpëtoj dikë është detyra ime; humanizmi nuk ka çmim”.
Pikërisht atëherë, djali i vetë Flemingut shfaqet në derë. Churchill, i intriguar, pyet: “A është ky djali juaj?” Kur Fleming konfirmon me krenari, Churchill propozon një marrëveshje intriguese: nëse Fleming nuk pranon paratë e tij, ai do të financojë shkollimin e djalit në shkollat më të mira, duke u siguruar që ai të ketë të njëjtat mundësi si vetë fëmija i Churchillit.
Fleming, duke kuptuar mundësinë për t’i dhënë djalit të tij një të ardhme që nuk mund ta përballonte kurrë, pranon me mirënjohje. Djali i tij vazhdon të ndjekë Shkollën Mjekësore të Shën Marisë në Londër dhe bëhet Sir Alexander Fleming, shpikësi i penicilinës.
Por ja ku historia e bën rrethin e plotë: vite më vonë, është penicilina që i shpëton jetën Winston Churchill, djalit të Randolph, i cili do të bëhej dy herë kryeministër i Britanisë.
A nuk është magjepsëse se si një akt i vetëm mirësie mund të valëvitet nëpër histori, duke lidhur jetë në mënyra kaq të papritura?