Albert Z. Zholi – Page 8 – Dielli

PERSONAZH,/ Flet pedagogia dhe këngëtarja lirike Alisa Baraku Ndoci

February 4, 2015 by dgreca

– Çdo femër duhet të vendosë vetë pozicionin që do të zërë në familje, shoqëri apo profesion/
– Femra duhet ti jap fund konceptit se mundësitë dhe hapësirat të na i krijojë shteti, apo të tjerët/
– Si skena si pedagogjia kane një të përbashkët që quhet Art-Muzike/
– Kam jetuar në Kosovë për 10 vite, ku kam punuar në Operën e Kosovës si soliste/
-Më është dashur të rrezikoj edhe jetën duke kaluar për çdo dite në postblloqet policore Serbe për tu dhënë mësim fëmijëve kosovar./
– Nëse skena më jep mundësinë të shpalos pasionin, Pedagogjia më dhuron sadisfaksionin me nxënësit e mi
– Zërat tanë, Frederik Ndoci-Alisa kombinojnë bukur në këngën lirike
-Lidhja me muzikën: Gjyshi im ka studiuar në Shtetet e Bashkuara të Amerikës- Boston për Trombon
– Fëmijët nuk mund të jenë kurrë pengesë, përkundrazi, për mua janë frymëzim
Nga Albert Z. ZHOLI/
Një këngëtare lirike e cila e shoqëron në gjithë rruëgtimin jetësor, por me lidhjen e shpirtit binjak me këngëtarin e mirënjohur Frederik Ndoci, duetet e tyre kanë sjellë nj frymë të re në krijimtarinë e saj artistike. Njëkohësisht Alisa është pedagoge në Universitetin e Arteve të Bukura, profesion të cilin e dashuron po aq sa kënga lirike. Sipas Alisias “Si skena si pedagogjia kane një të përbashkët që quhet Art-Muzike. Nëse skena më jep mundësinë të shpalos pasionin, talentin e të kënaq shpirtin e dëgjuesve me zërin tim, Pedagogjia më dhuron sadisfaksionin e punës sime të përditshme me nxënësit e mi”. Për më tepër ajo thekson se “Hapësirat çdo kush i krijon vete, besoj se ka ardhur koha që ti japim fund këtij koncepti se mundësitë dhe hapësirat të na i krijojnë të tjerët, e aq më tepër qeveritë. Fundja c’lidhje ka Qeveria? Çdo femër duhet të vendosë vetë pozicionin që do të zërë në familje, shoqëri apo profesion”.
-Kohët e fundit ju keni realizuar disa duete me Frederikun, mos vallë erdhi koha për të hyrë bindshëm në rrugën e bukur të këngës lirike ( e theksoj bindshëm pasi ju jeni rritur me këngën lirike)?
Unë kam mbaruar “Akademinë e Arteve te Bukura” për Kanto, qe do të thotë se rrugës së muzikës Lirike i kam hyre para 25 viteve profesionalisht dhe që në fëmijëri të hershme shpirtërisht. që do të thotë se jam rritur me muzikën Lirike, e cila është bashkudhëtarja ime që do më shoqërojë deri ne fund.

Cilat janë të përbashkëtat e zërave tuaj, Alisa-Frederik në këto duete ? Ka tonacione të zërit lirik Frederiku?
-Të përbashkët kemi përgatitjen profesionale vokale dhe pasionin. Por të kërkosh ngjashmëri vokale është si të kërkosh dy njerëz të njëjtë. Zoti na ka krijuar të veçantë, e po ashtu edhe kordat tona vokale. Zërat tanë kombinojnë bukur ndoshta kjo është ajo që ju bën të mendoni se kemi ngjashmëri zërash.
Ku e ndjen veten më Mirë Alisa në skenë apo si pedagoge?
Si skena si pedagogjia kane një të përbashkët që quhet Art-Muzike. Nëse skena më jep mundësinë të shpalos pasionin, talentin e të kënaq shpirtin e dëgjuesve me zërin tim, Pedagogjia më dhuron sadisfaksionin e punës sime të përditshme me nxënësit e mi, kjo është forma më e bukur për të dhuruar dijet e tua tek brezat e rinj, plot pasion e ëndrra për te ardhmen.
– Nëna juaj një inxhiniere elektronike e rrymave të dobëta, po Alisa nga i mori ngjyrimet e muzikës?
Nëna ime vërtet është inxhiniere, por njeriu mund të ketë disa talente. Nëna ime ka kënduar në fëmijërinë dhe rininë e hershme te saj, ka një zë të mrekullueshëm me një impostim natyral. Muzika është një tjetër pasion dhe talent i saj. Por nuk është rastësi. Talenti i nënës sime dhe im gjithashtu, trashëgimin e kanë nga gjyshi im Kristaq Panduku. Gjyshi im ka studiuar në Shtetet e Bashkuara të Amerikës- Boston për Trombon në vitet 1920, pas diplomimit është kthyer në Shqipëri e për vite me radhë ka qenë drejtuesi i Bandës muzikore Shqiptare. Ndoshta lexuesit nuk e njohin shume, sepse dihet që këtu tek ne nuk i jepet vlerësimi i merituar njerëzve që vërtet e meritojnë. Por mund te them me krenari se gjyshi im Kristaqi ka dhënë një kontribut të jashtëzakonshëm në edukimin e shkollimin e muzikanteve të rinj, si dhe në Artin Shqiptar.
Tashmë me dy fëmijë, keni kohë për vete, për të pirë kafe dhe me shoqërinë?
Besoj se nuk është problemi tek koha, por tek njerëzit që nuk dinë apo nuk duan të krijojnë një marrëdhënie me kohën. Gjithmonë mund të gjesh kohë nëse do, sigurisht mund të jetë më e kufizuar. Por asnjëherë nuk i kam kuptuar ato nëna që vetëm qahen se nuk gjejnë kohë edhe për veten e tyre. Fëmijët nuk mund të jenë kurrë pengesë, përkundrazi, për mua janë frymëzim qoftë në rendësin që i kushton vetes apo edhe miqve.
-Qeveria Rama a ka krijuar hapësirat për femrat?
Hapësirat çdo kush i krijon vete, besoj se ka ardhur koha që ti japim fund këtij koncepti se mundësitë dhe hapësirat të na i krijojnë të tjerët, e aq më tepër qeveritë. Fundja c’lidhje ka Qeveria? Çdo femër duhet të vendosë vetë pozicionin që do të zërë në familje, shoqëri apo profesion. Ku ka dëshira, pasione dhe ambicie, patjetër që ka edhe hapësira.
Lidhjet me Kosovën?
Kam jetuar në Kosovë për 10 vite, ku kam punuar në Operën e Kosovës si soliste ku kam një aktivitet shume të ngjeshur. Kam qenë edhe soliste e Presidencës së Kosovës ku aktivitetet e mia koncertale janë pa fund dhe kam kënduar përpara personaliteteve më të shquara shqiptare dhe Ndërkombëtare. Kam punuar edhe si mësuese e Kantos nga viti 1997-2001 në Liceun e Kosovës. Atëherë kur shtëpitë e shqiptarëve u kthyen në shkolla pasi okupimi Serb nuk lejonte mësimin Shqip. Më është dashur të rrezikoj ndoshta edhe jetën duke kaluar për çdo dite në postblloqet policore Serbe. Për këtë ndjej krenari, që edhe unë sadopak kam kontribuar në mësimin e shkollimin e te rinjve Shqiptar në Kosovë.

Si u dënua tenori italian në Spaç, në emër të dashurisë për një shqiptare

February 1, 2015 by dgreca

DOSIER/ Flet ish i burgosuri politik Gëzim Çela/
-Anxhelo Bertoni ndërkohë që hipte nëpër shkallët e anijes, pa vajzën që e donte dhe filloi të zbriste shkallët e urës së anijes/
-Kur këndonte Anxhelo Bertoni në qeli, tërë burgu heshtte, madje dhe rojat/
-Shpifja komuniste: “Aeroporti është ndërtuar nga ushtria në vitin 1956 me ndihmën e sovjetikëve”.
– Punën në Rinas e kam filluar më 1957, isha vetëm 22 vjeç
-“O ju udhëtarë, kur ecni mbi këto pllaka, mos harroni se kjo vepër e madhe është bërë nga të burgosurit politikë, në kohën e diktaturës komuniste!”/
-N.q.s nuk punonim mbi normë na prisnin hekurat dhe 10 deri në 30 ditë birucë/
-Në kampin e Rinasit kanë punuar edhe: Jusuf Vrioni, Zafer Vila, Skënder Shkupi, doktor Hysenbegasi dhe shumë intelektualë të tjerë/
Nga Albert Z. ZHOLI/
Kujtimet e ish të burgosurit politik Gëzim Çela janë rrëqethëse deri në pabesueshmëri. Vuajtje, dhunë, poshtërime, uri, të ftohtë, sfilitje, dhunë psikologjike, vapë përvëluese, etje, të gjitha këto i gjeje në kampin, apo burgun famëkeq të Spaçit. Ish intelektualë që nuk shijuan një drekë të mirë, që nuk panë të afërmit kur u ndërronin jetë, kur nuk fjetën njëherë në krevat, nuk e njohën jastëkun apo banjën e ngrohtë me ujë të rrjedhshëm. Por çudia më e madhe është se në këtë burg ka qenë dhe një italian, tenor, i cili për hir të dashurisë nuk u kthye në atdhe pas luftës (pra në Itali), por qëndroi në Shqipëri. Shpërblimi ishte qesharak, e çojnë të dënuar në Spaç. Por ironia e atij regjimi është se kur bëhej fjalë për të komentuar fitoret, edhe ndërtimet e të dënuarve politikë ua motivonin klasës punëtore dhe fshatarësisë kooperativiste. Kështu ka ndodhur dhe me dy aerodromet më të mëdhenj të vendit tonë, të Rinasit dhe të Kuçovës, ku dhe pse ishin ndërtuar nga ish të burgosurit, meritat i morën klasa punëtore.

NJË TENOR ITALIAN, I BURGOSUR POLITIK MË 1973
NË SPAÇ

Kisha veç dy-tri ditë që ndodhesha në burgun me punë të detyrueshme të sforcuar, në Spaç, pas një dënimi prej 15 vjetësh. Kjo ishte hera e dytë.
Ndërkohë që po bisedoja me një mikun tim, dëgjoj një zë nga oborri, që po këndonte një fragment të një opere të Puçinit. Mbeta i tronditur dhe i drejtohem shokut tim:
– Kush është ky artist që këndon me këtë zë kaq të bukur?
– Është një italian, – më përgjigjet ai, – quhet Anxhelo Bertoni.
Më erdhi si një vetëtimë në qiell të hapur.
– Një italian më 1973 në burg?… – e pyeta përsëri i habitur mikun tim.
– Po, – m’u përgjigj ai.
Dhe filloi të më tregojë historinë e këtij ish-ushtari italian:
“Pas kapitullimit të Italisë më 1943, ushtarët e ushtrisë italiane, që mbetën këtu në Shqipëri, u shpërndanë nëpër fshatra: Shumë ishin vendosur në familjet e vendasve, ku edhe punonin. Kështu, Anxhelo Bertoni kishte gjetur vend në një prej këtyre familjeve, ku edhe e trajtuan mirë… Por duke qenë artist (kishte studiuar për kanto në Santa Cicilia), kuptohet që ra në dashuri me një vajzë të bukur, aty ku banonte…

Pas mbarimit të luftës, të gjithë ish-ushtarët italianë që kishin mbetur në Shqipëri, me një urdhër nga shteti ishin mbledhur në portin e Durrësit, ku i priste një anije ushtarake për t’i kthyer në atdhe. Midis tyre ishte edhe Anxhelo Bertoni.
Por për hatër të tij kishin ardhur edhe disa nga familja, ku kishte kaluar jetën për 2 vjet, për ta përcjellë. Me ta ishte edhe vajza të cilën ai e donte.
Ndërkohë që hipte nëpër shkallët e anijes, vështrimi i tij nuk shkëputej nga vajza e tij e zgjedhur, që e përshëndeste me dorën lart. Një ndjenjë e fortë e kishte shtrënguar zemrën e tij, në mënyrë të vetvetishme u kthye mbrapsht dhe filloi të zbriste shkallët e urës së anijes. Ndërkohë, të tjerët qëndronin në anije… Ai zbriti sërish poshtë, duke iu drejtuar asaj që e dashuronte dhe duke e përqafuar. Dhe kështu, ai mbeti këtu për gjithnjë në tokën tonë, duke formuar edhe familjen.

Kjo ishte historia e trishtuar e këtij të burgosuri, i quajtur politik, që ishte bashkë me ne në këtë burg ferri. Por për ne ishte një lehtësim, sepse ai ishte shumë i zoti në të kënduar. Por vetëm se kur qëllonte të afrohej një roje, dhe shenjat tona ia bënin të qartë, duhej që menjëherë ta transformonte një arie të Puçinit në “Bandiera rossa trionferà”, nëse nuk donim të pësonim të këqija të tjera.

KUSH E NDËRTOI
AEROPORTIN E RINASIT?

Gjaku dhe vuajtja e të burgosurve politikë
ne themelin e “Veprave të mëdha”

“Po ne ç’mund të bëjmë?” – thotë Solzhenicini…
Një ditë, pasardhësit tanë do t’i quajnë të pazot brezat tanë. Në fillim i lejuam të na mashtrojnë edhe të na masakrojnë e pastaj i rrethuam me përkujdesje, të shtyjnë pleqërinë e tyre. Mirë pra, le të bëhemi shpirtgjerë, s’do t’i pushkatojmë e s’do t’i torturojmë, asgjë nga ato që na kanë bërë dhe nuk kanë ndërmend të na bëjnë, atëherë të heshtim.
Është folur shumë dhe shkruar për uljen e avionit amerikan në Rinas në vitin 1957, ku punonin të burgosurit politikë. Madje është arritur deri atje sa në një revistë të asaj kohe të Ministrisë së Brendshme, “Në shërbim të popullit”, ulja e detyruar e avionit të quhej si një akt heroik i aviacionit tonë, që arriti të interceptonte armikun sapo hyri në hapësirën tonë ajrore, si po pretendon edhe sot zoti K.

***
Kishin kaluar 37 vjet, kur për herë të dytë po shkelja në aeroportin e Rinasit, jo më si i burgosur, por si udhëtar, prej nga do të merrja rrugën për në SHBA, për të gjetur varrin e babait, që kishte vdekur në Bensalem të Filadelfias. Rrethanat e një realiteti që kapërcen çdo fantazi, sollën që nëpërmjet një krushqie të njihesha me njeriun që jetonte ende dhe e dinte se ku ndodhej varri i tim ati. Hyra në ndërtesën e stacionit (terminalit, siç e quajnë sot) dhe menjëherë m’u ringjallën kujtimet e atyre viteve, kur së bashku me një grup prej 4 vetash, të burgosur, që bënim pjesë në brigadën e parë, brigadën e betonit, kishim ngritur këtë ndërtesë. Mbasi kalova derën e jashtme të stacionit, fillova të hedh hapat mbi pllakat e mëdha të betonuara. Një hapësirë pa fund, deri në malet e Krujës shtrihej para meje. Po orvatesha të gjeja në anën tjetër të pistës kryesore, aty ku ngrihen dhe ulen aeroplanët, vendin se ku kishte qenë dikur kampi me baraka i të burgosurve, ku jetova dhe punova për 3 vjet radhazi. Por asnjë gjurmë nuk kishte mbetur. Aty duhet të ishte të paktën një lapidar ose një pllakë përkujtimore për skllevërit e të burgosurit që lanë rininë, mundin, gjakun, ndonjë dhe jetën për ndërtimin e aeroportit të Rinasit. Po shtrëngohem t’i kthehem edhe një herë së kaluarës, duke marrë shkas nga inaugurimi që u bë këto ditë për terminalin e ri, ku një tufë personalitetesh, si nga e djathta dhe e majta, të kollarisur me kostume të murrëtyer e të rrembëzuar me viza të bardha, ngazëlleheshin me gota uiski mbi pllakat e betonta, të ndërtuara dikur nga të burgosurit. Çfarë kontrasti i kobshëm, po t’i krahasonim këta zotërinj me ata skllevër të rraskapitur, të uritur dhe të rreckosur, që punuan me vite për ndërtimin e këtij aeroporti! Në fjalën e inaugurimit, një zëdhënës i Ministrisë së Transportit, filloi të lavdërojë Bashkimin Sovjetik, që kishte projektuar këtë vepër dhe më pas hyjnizoi Kinën e Mao Tse Dunit, që kishte mirëmbajtur këtë aeroport. Por, çuditërisht, asnjë fjalë për të burgosurit që e ndërtuan këtë aeroport. Pse vallë po ravijëzohen kaq shumë miqësitë e vjetra vëllazërore enveriste me miqtë e dikurshëm? Pse vallë të jenë kaq të thella reminishencat komuniste që po manifestohen sot nga një zëdhënës i ministrisë së një shteti demokratik, deklarata e të cilit më ngjan me ëndrrat e këqija që më shfaqen herë pas here, megjithëse kanë kaluar shumë vite? Por, mjerisht, ky nuk është rasti i vetëm, ku kërkohet që të mohohet dhe të harrohet e kaluara.
Në një gazetë të përditshme shkruhej: “Aeroporti është ndërtuar nga ushtria në vitin 1956 me ndihmën e sovjetikëve”. Ja, prapë një shpifje, pse jo dhe e qëllimshme.
“Një popull që harron të kaluarën, nuk ka të ardhme”.

Historia e vërtetë e Rinasit

Punimet në aeroportin e Rinasit kanë filluar rreth viteve 1952 – 1953 me shpyllëzimin, kurse betonimi nga viti 1955, mbasi kishte mbaruar aerodromi i Urës Vajgurore në Kuçovë, po me të burgosur. Në Rinas kam filluar punë më 1957. Isha vetëm 22 vjeç. Çdo pllakë betoni (në formë 6-këndëshe) e pistës kryesore dhe ato katrore të rrugëve kryesore dhe vendqëndrimeve, duke përfshirë dhe terminalin e vjetër. Ish – kampet e nazizmit ruhen si simbole, kurse kampet dhe burgjet e komunizmit nuk kanë simbolet e tyre. Prandaj, pikërisht aty në aeroportin e Rinasit, ku mijëra udhëtarë kalojnë përditë, duke shkelur mbi ato pllaka betoni, duhej të ishte një lapidar si ai i Termopileve, ku të shkruhej: “O ju udhëtarë, kur ecni mbi këto pllaka, mos harroni se kjo vepër e madhe është bërë nga të burgosurit politikë, në kohën e diktaturës komuniste!”. Betoni sot përgatitet me betoniera moderne, që kanë zëvendësuar punën e lodhshme të njeriut.
Kurse në atë kohë, betonin e të gjithë atij aeroporti e përgatitnin me krahë, lopata, karroca, duke e përzier zhavorrin, çimenton me ujin, ku kullonte shpesh herë djersa, ndonjë herë dhe gjaku që rridhte nga duart tona, të bëra plagë nga lopatat. Thasët e çimentos i mbartnim në kurriz. Policët e punës, që kishin humbur çdo ngjashmëri njerëzore, të indoktrinuar nga teoria e luftës së klasave, na detyronin të përgatitnim betonin, duke pretenduar që djersa e trupit të dukej medoemos mbi peliçet tona (që bota i quante “jorganët” e Stalinit), megjithëse ishte dimër, përndryshe na prisnin hekurat dhe 10 deri në 30 ditë birucë, ku për shtresë kishim vetëm beton (mbasi ky lloj materiali ndodhej me bollëk në Rinas). Një ish – i internuar në kampin nazist të internimit, në Mat’hauzen, që ishte dhe ai me ne, thoshte: “Ky kamp është më i tmerrshëm se Mat’hauzeni”. Po ashtu, regjimi brenda në kamp ishte shumë i rëndë. Reprezaljet ishin të shpeshta, një bisedë e bërë me zë të lartë ishte e dënueshme, deri në izolim në qeli, veçanërisht për ata që shiheshin me sy të keq nga komanda. Lufta e klasave (biografive) vazhdonte edhe më e egër brenda në burg. Dyert e barakave ku shkonin njerëzit për t’u çlodhur mbas punës rraskapitëse gjatë ditës, u hapeshin vetëm pas orës 20:00, kështu që shumë të moshuar prisnin me batanije në kurriz, duke u dridhur nga të ftohtit përjashta, deri sa të hapej dera. Një pjesë e tyre kishin kaluar të gjashtëdhjetë vjetët. E si mund të harrohen të gjitha këto? Komandant kampi ishte Beqir Baja. Në kampin e Rinasit kanë punuar edhe: Jusuf Vrioni, Zafer Vila, Skënder Shkupi, doktor Hysenbegasi dhe shumë intelektualë të tjerë.

Aerodromi i Kuçovës

Një ditë, një miku im i vjetër i burgjeve, më erdhi në shtëpi për të më takuar. Me vete kishte sjellë një gazetë ku shkruhej: “Përurohet aerodromi turko – italian i Kuçovës”. Nën okielon e atij artikulli, ku flitej për historikun, thuhej: “Bazën ajrore e ndërtuan italianët, menjëherë pas pushtimit, në 1939-n.” Pastaj artikulli vazhdonte: “Më 15 maj 1955, në këtë bazë erdhën avionët e parë “MIG 15” dhe nga viti në vit ajo pajisej me avionë “MIG 17”, “MIG CAPUT” dhe “AK 18”, që ishin avionë reaktivë modernë të kohës”. Por nuk thuhet asnjë fjalë se si u shndërrua një aerodrom i vitit 1939 prej asfalti në një pistë moderne prej betoni. Shoku im, Lavdosh Beqo, shumë i revoltuar dhe i indinjuar, filloi të më tregonte si më poshtë: “Në Kuçovë, në Urën Vajgurore, në vitin 1953, u vendos kampi me të burgosur, për ndërtimin e aerodromit ushtarak, i mbështetur financiarisht dhe i mbikëqyrur nga sovjetikët. Komandant kampi ishte Beqir Liço, komisar Xhorxhi Keko, operativ Jorgo Qorri. Në kamp ishin rreth një mijë të burgosur që i kishin sjellë nga kampi i tmerrshëm i Maliqit dhe nga burgu i Burrelit, të cilët dilnin për herë të parë në punë. Ndër të burgosurit kishte shumë figura të shquara, si: Pader Mushkalla, Gjon Shllaku, përkthyesi i letërsisë antike greke, gazetarët Koço Semini, Rexh Meta e të tjerë, që kishin studiuar në universitetet e Amerikës dhe Europës. I gjithë projekti sovjetik u zbatua nga inxhinieri italian i burgosur, Papaleo dhe Hasan Zama, që vazhdoi më vonë në Rinas. Kushtet e punës ishin çnjerëzore, ku ka pasur dhe viktima si në punë dhe nga përpjekjet për arratisje”. Kështu e përfundoi ofshamën e tij të dhimbshme miku im i vjetër që kishte punuar aty. E si mund të harrohen të gjitha këto? Apo një keqdashje e qëllimshme kërkon t’i heqë memorien popullit dhe historisë? Qytetërimet që kanë nderuar si heronjtë fitimtarë, ashtu dhe të mundurit e tyre me dinjitet, kanë mbijetuar. Sepse kanë respektuar, në radhë të parë, njeriun dhe historinë.

Ju tregoj se si u përzgjodha “Mbretëresha e Evropës 2014”

January 31, 2015 by dgreca

Flet modelja dhe regjisorja e shumë spektakleve të bukurisë në Shqipëri dhe diasporë Stela Matoshi./
Nga Albert Z. ZHOLI/
Stela mbetet unike, si modele me shumë tituj por dhe si regjisore apo producente e shumë spektakleve të bukurisë brenda dhe jashtë vendit. Në fund të vitit 2014, në Brindisi të Italisë u mbajt evenimenti ndërkombëtar “The Queen of Europe” , ku morën pjesë 50 modele nga mbarë Evropa. Në këtë event të rëndësishëm nga Shqipëria konkurruan 4 supermodele, Stela Matoshi, Klediola Loca, Ada Matoshi dhe Estela Ahmeti, drejtoresha e modeleve. Në përfundim të aktivitetit Klediola u përzgjodh në pesëshen më të mirë, Ada tek 15 më të mirat, njëkohësisht dhe fitoi kontratë me një agjenci në Milano, ndërsa ajo që mori çmimin e parë, ishte Stela Matoshi nga Tirana. Duke pasur parasysh vendin ku u zhvillua si dhe kohën, ky mbetet një çmim i rëndësishëm jo vetëm për Stelën, por për mbarë ne shqiptarët. Stela u përzgjodh si “Mbretëresha e Evropës 2014” dhe është një privilegj i madh që një shqiptare të cilësohet e tillë. Për lexuesit e Telegraf Stela tashmë është e njohur, pasi ne i kemi bërë të qarta rezultatet e saj, pasi ajo ka modeluar nëpër shumë evenimente.
Stela di çka për çmimin apo titullin e fundit dhe si je ndjerë në fund të vitit me një sukses të tillë?
Ishte vërtet një çmim që më gëzoi pa masë në prag të Vitit të Ri. Një çmim apo titull që më surprizoi. Pra titulli që fitova quhet “The Queen Of Europe”, besoj ndër më të rëndësihmit në Europë.
Si do ta përkufizonit këtë event?
Është një event ndërkombëtar, ko morën pjesë rreth 50 vajza nga e gjithë Europa. Ky event u mbajt në Brindizi të Italisë ku ishin ftuar të gjitha agjencitë e modës si dhe shumë njerëz me famë të artit, pa diskutuar pastaj për gazetarët. Publiciteti ishte I madh ashtu sikundër dhe interesimi i agjencive të modës. Dihet tashmë roli i Italisë për evente të tilla në këtë fushë. Mbetet një vend I padiskutueshëm për mënyrën e organizimit.

Sa çmime u ndanë në këtë event?
U ndanë 10 çmime, ku mund të themi se vajzat shqiptare ishin debutuese tepër cilësore. Unë triumfova dhe jam ndjerë shumë mirë për një çmim që përkonte me ardhjen e vitit të Ri. Një çmim i parë në kohëkëmbimin e dy viteve 2014-2015.
Pra mund të themi se ju në këtë event u shpallët “Mbretëresha e Europës”?
Po, kështu do ta cilësoja.
Cfarë përbën për ju ky çmim?
Ky çmim është shumë i rëndësishëm për të, për faktin se është shqiptarja e parë që merr këtë çmim dhe kjo më takoi mua. Evente të tilla janë pika kulmore për nj modele profesioniste.
Kohë më parë më keni thënë që nis s’do ishit bërë modele do ishit bërë një juriste e mirë. I qëndroni kësaj fjale?
Po, e ëndërroj. Ende ai mbetet një profesion i preferuar për mua dhe që të jep personalitet nëse do të dish të ecësh në krah të tij, po me aq personalitet.
Me sa kemi folur janë shtuar mosmirënjohësit, është e vërtetë? Nuk e di nëse janë shtuar, pro ndihem keq kur has njerëz mosmirënjohës.
Femrat janë më shumë xheloze se meshkujt?
Nuk mund të them se kush janë më shumë por di të them se sot janë shtuar në numër dhe e vetmja gjë që duhet bërë të heshtësh dhe të vazhdosh të punosh me forcë.
Përveç shtypit shqiptar këtij eventi kush i ka bërë më shumë reklamë?
Të gjitha mediat vizive vendase, por unë mund ët them se këtë muaj në Itali do të jem kopertona e një reviste të famshme, më e madhja ën fushën e modës dhe njëkohësisht do të jem imazhi i disa produkteve po në Itali.
Deri në këtë udhëtim, keni ndonjë peng?
Besoj se jo. Unë fitova një trofe të madh që besoj se rrallë femra e fitojnë. Rrugën e kam të hapur dhe koha besoj punon për mua.
Me kë jeni miqësuar më shumë me librin apo me gazetat?
Me gazetat dhe mediat në përgjithësi. Jeta ime është e lidhur shumë me to. Ndihem mirë mes tyre dhe i japim kënaqësi njeri-tjetrit.

Muzika është po aq e bukur sa edhe e vështirë  

January 29, 2015 by dgreca

….Më bën të lumtur harmonia e familjes time dhe më nervozon ligësia e njerëzve…/
– Flet Këngëtarja simpatike, Klodiana Hasani/
Nga Albert Z. ZHOLI /
 Energjike, sexy dhe me shumë adrenalinë. Kjo është Klodiana, këngëtarja simpatike e cila po korr sukses në fushën e muzikës të vendit tonë . Në këtë shërbim fotografik paraqet një imazh të përkryer të femrës së kohës, realizuar nga fotografi I talentuar Fani Aliko . Një buzëqeshje rrezëlitëse, sy që shkëlqejnë dhe një fytyrë që transmeton vetëm mirësi. Është një kënaqësi të bisedosh me një artiste si Klodiana . Edhe mënyra se si ajo flet, duket sikur po dëgjon një melodi. Me ciltërsi më tregon për jetën e saj, dashuria për familjen, klipin e fundit si edhe impenjimet aktuale. Një nga femrat më të bukura shqiptare, por më shumë se kaq ajo është një nga njerëzit më të mirë… Lexim të këndshëm !  - Do na tregosh pak kush është Klodiana, çfarë ka bërë deri më tani dhe si iu fute botës së muzikës?
Përshëndetje lexues, unë quhem Klodi dhe vij nga qyteti i Pukës. Muzika ishte pasioni im më i madh qysh në fëmijëri dhe tashmë një ëndërr e kthyer në realitet. Së fundi kam lancuar klipin tim më të ri, “Nuk me the lamtumire”  - E kujt kë qënë ideja e këngës dhe a ishe e sigurt për suksesin e klipit, ashtu si edhe për këngën? Ideja ishte e imja, por falenderoj edhe bashkëpunëtorët e mi, në veçanti Max Production - E ke arritur suksesin që ke dëshiruar kohë më parë?
Mendoj se po.  - 24-orëshi i Klodianes , si është?
Shumë i ngarkuar me pune në studio e aktivitete muzikore.  - Pushimet më të bukura që kë bërë?
Në bregdetet e Greqisë. - A e konsideron fat pamjen tënde të këndshme, apo do të më thuash sloganin që përdorin të gjitha, pamja të ndihmon po nuk është gjithçka?
Në rradhë të parë, është gjenetike, mendoj une, pastaj mosabuzimi kurrë me ushqimin apo pijet alkoolike. Këto janë kryesoret për të patur një fizik në formë. - Muzika është po aq e bukur sa edhe e vështirë. Ti vetë ku e sheh të bukurën dhe ku të vështirën?
Sepse në ditët e sotme bota e muzikës është jashtëzakonisht konkurruese .  - Cila është mënyra më e mirë për të nisur një ditë të re?
Ta nisësh me muzikë dhe ritëm ..  - Kush e përbën familjen tënde?
Prindërit e mi të dashur, vëllezërit e mrekullueshëm dhe motra, të cilët i përshëndes.  - Udhëton vetëm apo me shoqëri?
Nuk para udhëtoj vetëm pasi udhëtimet e mia në të shumtën e rasteve janë udhëtime pune.  - Je nga ato vajzat që zgjedhin apo nga ato që presin të jenë të zgjedhura?
Të dyja rastet.  - Je xheloze?
Aspak. - Sa e sigurt ndihesh në vetvete?
Çfarë të bën të ndihesh e tillë?
100%, sepse i di aftësitë e mia. - Sa arrin të ndjekësh trendet e reja të modës?
Sigurisht që edhe unë përshtatem. - Cili ka qenë harxhimi i fundit për veshje?
Disa ditë më parë shopping pranë një qendre tregtare. - Dukesh qe je e angazhuar shumë, a gjen kohë të lirë për shoqërinë, veten, familjen? Varet nëse jam e përgatitur me kohën.  - A po troket dikush në portën tënde të dashurisë apo tashmë ka trokitur?
No comment.  - Cila është gjëja e parë që të vjen në mendje sapo hap sytë në mëngjës?
Ta filloj ditën me shumë buzëqeshje e energji pozitive. - Cila është ajo gjë që, e vlerëson më shumë tek vetja?
Këmbënguljen & Ambicien.  - Çfarë muzike dëgjon për qejfin tënd?
Muzikë të huaj. - Çfarë te bën të lumtur dhe çfarë te nervozon ?
Më bën të lumtur harmonia e familjes time dhe më nervozon ligësia e njerëzve. - E ke pasur ënderr që të jesh e njohur në publik?
Po, pse jo ! - Facebook është bërë një urë komunikimi sot në gjithë botën. Sa e lidhur je me të? Apsolutisht që po, pasi është një trend që është shumë i preferuar nga të gjithë.  - A mund të ndikojë shoping-u në humorin tënd?
Normalisht që po. - Sa e shpërblyer ndihesh në planin profesional?
Mendoj se jam mirë me ç’kam arritur por, kurrë nuk kënaqem me pak.

”Skënderbeu i pagjumë”, flet Angjelina Xhara

January 19, 2015 by dgreca

PERSONAZH/ Flet skenaristja dhe bashkëregjisorja e filmit ”Skënderbeu i pagjumë”, Angjelina Xhara/
-Serbët le të “lehin” historia flet vetë/
-Vepra e skulptorit Italian, Romanoli, për Skënderbeun në Roma e pashoqe/
-Që në kohën e Zogut u zhvillua një konkurs me 40 skulptorë të huaj, për skulpturën e Skënderbeut/
-Për 25 vjet rresht Skënderbeu mbrojti qytetërimin Europian dhe krishterimin nga pushtimi osman/
– Për Skënderbeun, strateg të fuqishëm e të pamposhtur, por edhe diplomat i madh, flasin arkivat e Vatikanit apo edhe të Stambollit/
– Jam e dashuruar me portretin mbi kalë të Skënderbeut, vepër e piktorit të madh shqiptar, Spiro Xega/
– Për betejat fitimtare legjendare, gravura madhështore gjermane të shek 16-17/
– Skënderbeu tregon lidhjet e lashta të kombit shqiptar me qytetërimin e lashtë europian
– Shumë piktorë të mëvonshëm, sikur janë frymëzuar nga aktori rus, Akaki Orava, që ka interpretuar shkëlqyeshëm kryetrimin shqiptar
– Në film kanë folur Moikom Zeqo “Piktori i Popullit”, Naxhi Bakalli “Skulptori i Popullit”, Thoma Thomai “Mjeshtri i madh”, Zhani Ciko.
Nga Albert Z. ZHOLI/
Një dokumentar interesant mbi figurën e Heroit Kombëtar, Gjergj Kastriot Skënderbeut nga dy profesioniste apasionante të filmit, Angjelina Xhara dhe Bujar Kore. Ky film del në kohën kur në gazetat më të mëdha të Serbisë, kjo figurë botërore cilësohet si serb. Deri aty arrijnë pseudohistorianët serbë, sa dhe Heroin tonë Kombëtar, që gjithë bota e njeh se kush është e “përvetësojnë”.

– Më tërhoqi vëmendjen titulli i filmit ”Skënderbeu i pagjumë”…Si dhe pse ky titull. Çfarë doni të thoni ju, si autorë, përmes këtij filmi të ri dokumentar?

-Tema e këtij dokumentari është përjetimi artistik që i kanë bërë brenda e jashtë vendit tonë, figurës legjendare të Gjergj Kastriot Skënderbeut…Ka mbi 600 vite qe shkruhen libra për të! Kryeqytet europiane mbajnë krenarinë e Heroit Shqiptar, përmes monumenteve e busteve te tij…Muze të njohura në botë kanë piktura monumentale me figurën e kryetrimit të pamposhtur…Gravura madhështore shprehin me një nivel të lartë artistik betejat legjendare…Për Skënderbeun janë bërë filma dhe janë kompozuar edhe pjesë muzikore deri opera…Nga Vivaldi, Fransua Franse e Fransua Rabële deri tek Abdulla Grimci
Duke pasur këtë objekt kompleks për filmin, ne duam të tërheqim vëmendjen, duke u mbështetur veçanërisht në portretin madhështor të Skënderbeut mbi kalë, se ai është i gjallë dhe shumë veprues në këtë fillim të mijëvjeçarit të tretë, kur Shqipëria troket në Europë. Skënderbeu është i pagjumë për fatet e këtij kombi…Ai është ndërmjetës i madh sepse është mik i vjetër i Europës. Për 25 vjet rresht Skënderbeu mbrojti qytetërimin europian dhe krishterimin nga pushtimi osman, me beteja fitimtare të zhvilluara në trojet shqiptare, përmes bashkimit te princërve shqiptarë dhe heroizmit të një ushtrie e populli të vogël që kreu një detyrë te madhe…
– Si lindi ideja e këtij filmi?
Operatori i njohur i Televizionit Shqiptar, Bujar Kore, m’u afrua me këtë temë sepse kishte bërë xhirime të shumta të monumenteve të Skënderbeut nga Europa deri në Amerikën e largët. Me një bashkëpunim të mirë krijues u ngjiz, filmi fillimisht në skenar letrar, që u miratua nga strukturat e RTV Shqiptar, për realizimin me xhirime te mëpastajme të bëra në Shqipëri e jashtë saj. Kështu xhiruam në mes të Romës, në sheshin Piaza di Albania, ku është vendosur monumenti i Skënderbeut mbi kalë, vepër e skulptorit Italian, Romanoli…Në film episodi merr një realizim të plotë me xhirimet arkivale të kohës, kur është bërë inaugurimi i monumentit, në vitin 1937. Që në kohën e Zogut u zhvillua një konkurs i plotë, ku morën pjesë me projektet e tyre 40 skulptorë të huaj. Dokumentari mbas prologut, hapet me monumentin ne qendër të Tiranës, ku bëhet inaugurimi në një miting madhështor. Më pas jepen te ndërthurura fakte dhe ngjarje kulmore të historisë skënderbegiane, duke kaluar në kuadro të xhiruara në dy muzetë në Tiranë e në Kruje. Kështu vazhdon filmi që theksin kryesor e ve tek krenaria jonë, kur për Heroin tonë legjendar flasin humanistë të mëdhenj europianë e botërorë. Për Skënderbeun –strateg të fuqishëm e të pamposhtur, por edhe diplomat i madh, flasin arkivat e Vatikanit apo edhe te Stambollit…Për Capitanus Generalis, flasin me gjuhën e artit të vërtetë, piktorë të mëdhenj të huaj si Rembrand e Delakrua. Flasin për betejat fitimtare legjendare, gravura madhështore gjermane të shek 16-17. Mijëra faqe librash shkruajnë historinë me germa të arta. Vepra e Marin Barletit e shkruar menjëherë pas vdekjes se Skënderbeut do të botohej në Venecia, në vitin 1504 e do përkthehej në të gjitha gjuhët europiane…
– Sipas teje, Angjelina, cili është episodi më emocionant i filmit?
-Filmi fillon me një prolog plot ritëm që tregon emocionalisht e vizualisht, kush është objekti i këtij dokumentari. Për mua, jam e dashuruar me portretin mbi kalë të Skënderbeut, vepër e piktorit te madh shqiptar, Spiro Xega. E kemi përdorur shpesh si lajtmotiv. Ashtu siç kemi përdorur edhe disa kuadro nga filmi rus “SKËNDERBEU”, si pika nevralgjike të dokumentarit. Kemi bërë një konstatim, se shumë piktura të mëvonshme, sikur janë frymëzuar nga aktori rus, Akaki Orava, që ka interpretuar shkëlqyeshëm kryetrimin shqiptar. Them se kemi krijuar një metaforë emocionale në film me portretin e Skënderbeut, qe i kthyer në atdhe përkulet me aq mall para tokës mëmë, duke e paralelizuar me puthjen që i bën Papa i Romes kësaj toke të lashtë, ne kohët moderne.
-Mendoni se e keni shteruar objektin e këtij filmi?
– Tema e Skënderbeut është një temë e pashtershme burimore. Ne realizuam një film, ku spektatori do te mësojë e përjetojë emocionalisht si vjen Skënderbeu ne ketë fillim mijëvjeçari. Kohët e fundit, monumentet dhe librat e shkruar për Skënderbeun, tregojnë se sa i etur është shqiptari kudo në botë për lartësimin e një figure të tillë madhore. Intervistat e ndërthurura në dokumentar me studiues, skulptorë e piktorë të shquar, i japin filmit një mbështetje vertebrale. Konsulent i filmit dhe njëkohësisht pjesëmarrës aktiv në tregimin kinematografik, me mendime të fuqishme, është Doktori i Shkencave, Moikom Zeqo.
Personalitete të shquar si historiania e njohur, Dr. Valentina Duka, shkrimtari e studiuesi Ylli Polovina, “Piktori i Popullit” Naxhi Bakalli, “Skulptori i Popullit” Thoma Thomai, “Mjeshtri i madh” Zhani Ciko, me fjalën e tyre përgjatë filmit, sjellin emocione te vërteta studimi e krijimi të kësaj teme madhore. Grupi realizues me gjithë përpjekjen e tyre pasiononte sipas detyrave të kryera, kanë gjetur një ekuivalencë të bukur kinematografike për një film të ri dokumentar, që flet përmes dokumentit arkival por edhe zbulimeve të reja studimore për figurën më emblematike të popullit shqiptar. Montazhi i regjisorit me përvojë, Lulzim Sula, sjell surpriza në pasurimin e gjuhës filmike televizive e kinematografike. Kamera e operatorit të ri Ermal Kore, në xhirimet e sotme, sjell një atmosferë të bukur krijuese me imagjinate dhe shprehje të veçanta filmime.
-Po për anën financiare si e zgjidhët xhirimin e këtij filmi..
– Një temë që nuk doja ta prekja, sepse më vjen keq si në këto vite shtohen ata që kane miliona dhe nuk japin për artin në përgjithësi. Po nuk je patriot, nuk je njeri. Dashuria fillon nga pragu, ku të ka rënë koka. Nejse, ne patëm mbështetjen e Televizionit Shqiptar dhe të një sponsori të vetëm, që e ka emrin e nderuar, Mehmet Malo, President i Eurosport. Falënderojmë nga zemra të gjithë bashkëpunëtorët në diasporë nga Roma deri ne Trieste e Kalabri, nga Gjeneva deri në Detroit, nga Prishtina e Shkupi deri në Londër e Bruksel, që na dhanë materialet e tyre të çmuara për përjetësimin në një film te ri dokumentar të Heroit tonë Kombëtar, Gjergj Kastriot Skënderbeut.
Filmi ka vlera të veçanta aktuale (pasi të gjithë duan ta përvetësojnë këtë Hero të madh), sepse siç e ka theksuar edhe shkrimtari ynë i madh Kadare… Skënderbeu tregon lidhjet e lashta të kombit shqiptar me qytetërimin e lashtë europian.
Në tekstin e filmit në një çast thuhet:
“Heroi ynë kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu, vjen i pagjumë për fatin e shqiptarëve edhe në agimin e mijëvjeçarit të tretë…Troku i kalit të tij troket në dyert e Europës si një mik i madh i vjetër”. -Serbët le të “lehin” historia flet vetë.

Si do ta cilësonit sot lirinë në krijimtarinë kinematografike?

Sot liria e krijimit është më e madhe por edhe vështirësitë e realizimit janë më të mëdha. Ngaqë kam munguar për vite me radhë në emigracion, rend të arrij kohën e humbur… Në kohën tjetër filmat bëheshin me një komoditet të madh, kishin kohën e caktuar të realizimit shumë bashkëpunim. Tani të gjithë vrapojmë dhe ka shumë stërmundim, stres, lodhje.

Një ndër skenaristet më të vjetra shqiptare, femrat konkurrojnë meshkujt në këtë gjini krijuese?

Në art nuk ka punë gjinish, je femër apo mashkull. Kur të zë muza nuk pyet shumë se çfarë gjinie i përket. Ne, në kinematografi kemi emra të shquar grash e vajzash artiste të mrekullueshme, por ato duhet të mbështeten pak më shumë, tani në kohët e vështira të tranzicionit apo dhe më tej.

Box
Serbët të “verbuar” nga madhështia e Skënderbeut
· Të gjithë në këmbë të mbrojmë figurën legjendare të Skënderbeut! Paradoksi dhe çmenduria e historianëve serbë:
· Heroi Ynë Kombëtar, Gjergj Kastrioti mendohet se lindi më 6 maj 1405 në Mat –vdiq 17 Janar 1468, në Lezhë.Askush se beson (çmenduri serbe) por është e vërtetë. Më datën 16 janar dy prej gazetave më të mëdha të Beogradit, “Kurir”, dhe “Telegraf” kanë pasur një shkrim, ku e cilësojnë Heroin tonë Kombëtar, Gjergj Kastriotin, se ai është serb…:
“Origjina serbo-ortodokse e Gjorgjes nuk është në diskutim. Historiani anglez Eduard Gibbon në librin e tij “Historia e venitjes dhe rënies së Perandorisë Romake” e vitit 1788, në mënyrë të qartë ka shkruar se Kastriotiç e ka origjinën nga dinastia e vjetër serbe e Braniloviçëve të Zetës. Ngaqë janë harruar nga historianët serbë, këta heronj janë duke rënë në errësirën e harresës, apo thjesht po konfiskohen dhe përvetësohen nga njerëz të tjerë! Një fat i tillë i ka ndodhur kalorësit serb dhe gjeneralit të Papës, Gjorgje Braniloviç Kastriotiç, të cilin shqiptarët e kanë deklaruar për heroin e tyre kombëtar. Madje, edhe flamurin e tij e kanë kthyer në simbolin e tyre kombëtar.
Gjyshi i Gjorgjes u shpërngul në Janinë të Epirit, si Kefalija serb (në shtetin mesjetar serb: i pari i pleqësisë së qytetit). Babai i tij, Gjon Gjorgje Kastriotiç është quajtur Princi i Epirit, krahinë që përfshinte Matin, Mirditën dhe Dibrën. Nëna e tij, Vojislava ishte princeshë me prejardhje serbe nga familja e Tribaldas”, shkruajnë gazetat serbe me germa të kapitale.

Emblema
· Gjatë një betejë të furishme kundër turqve që zgjati përtej muzgut, Skënderbeu urdhëroi disa nga ushtarët e tij të gjenin një tufë me dhi, e u lidhën pishtarë të ndezur brirëve të tyre dhe dërgohen në drejtim të rreshtave të ushtarëve turq gjatë natës. Turqit besuan se u sulmuan nga trupa të shumta shqiptare dhe u larguan me mendimin se u mundën që në numër. Për shërbimin e rëndësishëm të marrë nga ana e këtyre kafshëve, heroi ynë vendosi të përvetësojë imazhin e kafshës si emblemë të tijën, në përkrenaren e tij.
Realizimi i filmit
Skenariste: Angjelina Xhara
Regjia: Bujar Kore dhe Angjelina Xhara
Operator: Ermal Kore
Regjisor montazhi: Lulzim Sula
Konsulent: Dr Moikom Zeqo
Gjate kohëve të fundit, kur është kthyer nga emigracioni, ka realizuar 6 filma dokumentarë:
-LIRIKË SHPIRTI
-PAK DIELL EDHE PËR NE
-KTHIMI NË REDINA
-VATRA E SHQIPTARËVE TË AMERIKËS
-MARGARITA…
-SKËNDERBEU I PAGJUMË